Werk & Studie
alle pijlers
Collega krijgt grote kans, ik mag niet mee doen
dinsdag 22 september 2020 om 18:00
Jeetje, lastig om een goede titel te vinden. En té duidelijk wil ik ook niet zijn, want dat wordt wat herkenbaar.
Ik ben denk op zoek naar een stukje reflectie. Wat moet ik vinden/voelen/doen/niet doen? Ervaringsdeskundigen of filosofische verhandelingen zijn welkom.
Simpel: ik heb een directeur. Onder hem werken een collega en ik, daaronder komt de rest van het personeel. Nu doet mijn collega ongeveer hetzelfde werk als directeur, ik ben alleen werkzaam in mijn eigen vakgebied, al werken we alle drie nauw samen.
Afgelopen jaren hebben collega en ik een bonus gekregen, jaar of drie achter elkaar nu. Nu wil directeur eenmalig groots uitpakken en collega een extra bonus toekennen (lees: een twintigvoud van de normale bonus).
In het gesprek gaf ik aan dat ik dit begreep, vanuit zijn kant bezien, en dat is ook zo want ik ben wat dat betreft iets te empathisch. Ik snap hem, mij hoeft hij niet 'te motiveren', ik loop zonder geld ook wel hard en weglopen doe ik ook niet zomaar.
Geld an sich interesseert me niet zoveel. Voel ik me persoonlijk beledigd door het onderscheid dat wordt gemaakt? Ik ga daar aan twijfelen, word ik voor vol aangezien? Waarom word ik in vertrouwen genomen en word ik dan toch netjes naar de achterbank verwezen? Moet ik boos worden, ook mijn hand ophouden (alsjeblieft zeg, dat gaat voorbij mijn eer, zoek het uit met je geld).
Ik ben denk op zoek naar een stukje reflectie. Wat moet ik vinden/voelen/doen/niet doen? Ervaringsdeskundigen of filosofische verhandelingen zijn welkom.
Simpel: ik heb een directeur. Onder hem werken een collega en ik, daaronder komt de rest van het personeel. Nu doet mijn collega ongeveer hetzelfde werk als directeur, ik ben alleen werkzaam in mijn eigen vakgebied, al werken we alle drie nauw samen.
Afgelopen jaren hebben collega en ik een bonus gekregen, jaar of drie achter elkaar nu. Nu wil directeur eenmalig groots uitpakken en collega een extra bonus toekennen (lees: een twintigvoud van de normale bonus).
In het gesprek gaf ik aan dat ik dit begreep, vanuit zijn kant bezien, en dat is ook zo want ik ben wat dat betreft iets te empathisch. Ik snap hem, mij hoeft hij niet 'te motiveren', ik loop zonder geld ook wel hard en weglopen doe ik ook niet zomaar.
Geld an sich interesseert me niet zoveel. Voel ik me persoonlijk beledigd door het onderscheid dat wordt gemaakt? Ik ga daar aan twijfelen, word ik voor vol aangezien? Waarom word ik in vertrouwen genomen en word ik dan toch netjes naar de achterbank verwezen? Moet ik boos worden, ook mijn hand ophouden (alsjeblieft zeg, dat gaat voorbij mijn eer, zoek het uit met je geld).
femke09 wijzigde dit bericht op 09-10-2020 11:59
38.26% gewijzigd
donderdag 24 september 2020 om 10:27
Eens met Geronimo. Je hebt niets te verliezen. Wel te winnen aan respect. Want als ik dat zo lees, vraag/eis je dat te weinig.
Hoop niet dat je gaat uitleggen dat je er geld voor moet gaan lenen.
Hou je einddoel voor ogen. Wat wil je eigenlijk bereiken vanmiddag. Succes!
Hoop niet dat je gaat uitleggen dat je er geld voor moet gaan lenen.
Hou je einddoel voor ogen. Wat wil je eigenlijk bereiken vanmiddag. Succes!
Everything you see I owe to spaghetti!
donderdag 24 september 2020 om 10:28
Legio banen voor het oprapen met als tussenoplossing om te interimmen als ik nog geen keus kan maken.Marana schreef: ↑24-09-2020 10:18Goeie tip!
En inderdaad Femke, ik weet niet hoe het in jouw branche is, maar kijk naar de alternatieven die je hebt. Als jij niet mee mag doen zul je waarschijnlijk toch binnen enkele jaren gaan opstappen. Dat mag je werkgever best weten, dat jou niet deze kans geven betekent dat jij niet gebonden bent aan het bedrijf en dat je je zo ondergewaardeerd voelt tov je collega dat de kans groot is dat je verder gaat kijken.
Oppas voor de kinderen is al geregeld, mijn zus heeft zich daar al voor aangeboden mocht ik verder van huis gaan werken en 's ochtends of eind vd middag niet paraat kunnen staan voor de kinderen.
Bovendien heb ik een pot f*ck you money achter de hand.
donderdag 24 september 2020 om 10:32
Overigens zou ik het gesprek niet afsluiten met de opmerking dat je 'het hierbij wilt laten', dat klinkt nogal defensief, alsof je na het droppen van de bom snel met de staart tussen de benen wilt wegrennen. Ik zou uitspreken wat je vindt, namelijk dat de directeur er even rustig over moet nadenken, omdat hij in jouw ogen vaak tot weloverwogener beslissingen komt als hij de tijd neemt. En als je dat te direct vindt, zou ik het algemener maken en zeggen dat "mensen doorgaans weloverwogener reageren als ze de tijd nemen om erover na te denken."
En verder: besef dat de reacties in dit topic vrijwel unaniem zijn: je hebt gewoon gelijk, je kunt vol zelfvertrouwen dat gesprek aangaan.
En verder: besef dat de reacties in dit topic vrijwel unaniem zijn: je hebt gewoon gelijk, je kunt vol zelfvertrouwen dat gesprek aangaan.
donderdag 24 september 2020 om 10:32
Lastige is dat ik in bescheidenheid ben opgevoed. En met mijn vader als voorbeeld: als die zich zo in zijn kuif gepikt voelde als ik nu, dan ging hij het gesprek niet aan maar ging meteen naar een andere baan. Dat vind ik niet logisch, en ik ben daarin al veel verder dan hij, maar nog lang niet ver genoeg.
donderdag 24 september 2020 om 10:35
Maar je komt hier ook heel bescheiden over, op een goede manier. De directeur kent jou toch? Hij zal allicht begrijpen dat je dit gesprek nooit zou aangaan als je er geen heel goede reden voor had. En die goede reden heb je ook.femke09 schreef: ↑24-09-2020 10:32Lastige is dat ik in bescheidenheid ben opgevoed. En met mijn vader als voorbeeld: als die zich zo in zijn kuif gepikt voelde als ik nu, dan ging hij het gesprek niet aan maar ging meteen naar een andere baan. Dat vind ik niet logisch, en ik ben daarin al veel verder dan hij, maar nog lang niet ver genoeg.
donderdag 24 september 2020 om 10:36
Beetje kortdag misschien als ze zo het gesprek ingaat, maar neem mee van je opvoeding wat je kunt gebruiken en zet je juist af tegen je opvoeding als je dat kunt gebruiken.femke09 schreef: ↑24-09-2020 10:32Lastige is dat ik in bescheidenheid ben opgevoed. En met mijn vader als voorbeeld: als die zich zo in zijn kuif gepikt voelde als ik nu, dan ging hij het gesprek niet aan maar ging meteen naar een andere baan. Dat vind ik niet logisch, en ik ben daarin al veel verder dan hij, maar nog lang niet ver genoeg.
En bescheidenheid is wat anders dan je begripvol laten beledigen.
Want dat is als ik het goed heb wat er gebeurd is. Jij hebt ooit iets aangeboden, en nu word je overgeslagen bij datzelfde. Dat kan natuurlijk, maar NIET met de motivatie dat een ander dat (wel) nodig heeft om te blijven.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 24 september 2020 om 11:01
femke09 schreef: ↑24-09-2020 10:28Legio banen voor het oprapen met als tussenoplossing om te interimmen als ik nog geen keus kan maken.
Oppas voor de kinderen is al geregeld, mijn zus heeft zich daar al voor aangeboden mocht ik verder van huis gaan werken en 's ochtends of eind vd middag niet paraat kunnen staan voor de kinderen.
Bovendien heb ik een pot f*ck you money achter de hand.
Dat is mooi, goed gedaan! Dat moet je dan zeker in gedachten houden tijdens het gesprek, dat niets jou bindt aan het bedrijf en dat je dus vertrekt als er binnen het MT ongelijkwaardigheid ontstaat.
donderdag 24 september 2020 om 17:54
Jeeezus...
Ademhaling in orde, stem laag houden, check, check.
Ben in het hele verhaal vergeten om te zeggen: bekijk het eens van mijn kant. Maar dat zei hij gelukkig zelf al, dus daar heb ik op ingehaakt. Het is mijn plicht hierover te beginnen, ik kan dit níet over me heen laten gaan.
Hij vindt collega inderdaad een verlengstuk van zichzelf. En zoekt commitment. Oh, dus ik ben onvervangbaar? Nee, zo moet je dat niet zien. En bij mij zoek je niet naar commitment? Nee, zo zit dat niet helemaal...
Twee keer aan mij gevraagd: hoe zou jij dat dan doen? Aangegeven dat ik dan beiden deze mogelijkheid gaf. En de tweede keer (los van collega en deze situatie, wat zou jij doen?) nou gewoon, niet dit soort afspraken maken. Bovendien, collega heeft dat niet eens nodig, die kijkt niet om zich heen, dat komt niet in zijn hoofd op! Echt niet! En zo wel, dan houdt geld hem niet tegen.
Hij gaf aan: ik had gezegd nu niet, maar misschien in de toekomst jij ook? Ik zeg: waar ligt dat dan aan, wat moet ik dan verbeteren? En: ik ga in twee jaar tijd niet veranderen in wat jij nu zegt. Ik ben wie ik ben, dit gaat niet veranderen. En als je daar moeite mee hebt, zeg je dan dat je nu ook moeite met mij hebt? Dat je me hier en nu ook niet vertrouwt? Nee, dat zit niet zo, juist zo blij dat we zo met elkaar omgaan, en voor mij (directeur) was het ook heel moeilijk om met jou dat eerste gesprek aan te gaan.
Eind van het liedje: ik eh, heb veel stof om over na te denken, laten we hier op terug komen. Heb aangegeven dat het van weinig inzicht en respect had getuigd als hij terplekke met een helder antwoord was gekomen, dan zou hij er niet over na hebben gedacht, dus dat het prima is dat hij dit overdenkt.
Ergens in het begin heeft ie nog iets gezegd als: dan kun je toch weggaan? Dat heb ik alleen maar beantwoord met ja, dat kan. Verder is dat niet ter sprake gekomen, zo'n soort gesprek was het niet.
Hij gaat er vanuit dat ik het gesprek in ben gegaan met een duidelijk doel voor ogen. Ik ben iemand die daar over nadenkt. Tja.... Ik was al heel niet aan zo'n constructie begonnen, maar goed, dat heb ik maar niet te veel gezegd. In antwoord hierop: dan verdeel je dat maar over ons. Je geeft hem wel een belachelijk grote kans, zo'n investering wil ik ook wel doen, krijg nergens zo'n goed rendement! Hij begon over 'in goede tijden willen ze alles van je, in slechte tijden zijn ze niet thuis', en dat hij, en hij alleen heeft wakkergelegen van de financiën in de begintijd. Ja, haha, en ik ook! Dat heb ik duidelijk gezegd nog eens, want ik ken ook alle ins en outs en heb daar letterlijk nachten van wakker gelegen. Nogmaals, wij tweeën (directeur en ik) zijn de kar gaan duwen. Later, toen we op weg waren, kwam collega er bij en nu geef je hém een kaartje om er zo op te springen, als beloning voor míjn harde werk. Bovendien, besef je wel dat met de getallen die je zwaait de verhoudingen heel scheef zijn tussen dat en salaris? Dat is niet gebruikelijk, verre van, en het komt al-le-maal netto uit je eigen zak. Knul. Dat je daar niet iets eerder over nagedacht hebt.
En om het af te maken: nee, collega is géén ondernemer. Jij bent dat wel. En ik weet dat. (ik had alleen nog moeten zeggen: ik ben dat óók, maar dat kan hij zelf wel verzinnen, hij kent mijn nest).
Ademhaling in orde, stem laag houden, check, check.
Ben in het hele verhaal vergeten om te zeggen: bekijk het eens van mijn kant. Maar dat zei hij gelukkig zelf al, dus daar heb ik op ingehaakt. Het is mijn plicht hierover te beginnen, ik kan dit níet over me heen laten gaan.
Hij vindt collega inderdaad een verlengstuk van zichzelf. En zoekt commitment. Oh, dus ik ben onvervangbaar? Nee, zo moet je dat niet zien. En bij mij zoek je niet naar commitment? Nee, zo zit dat niet helemaal...
Twee keer aan mij gevraagd: hoe zou jij dat dan doen? Aangegeven dat ik dan beiden deze mogelijkheid gaf. En de tweede keer (los van collega en deze situatie, wat zou jij doen?) nou gewoon, niet dit soort afspraken maken. Bovendien, collega heeft dat niet eens nodig, die kijkt niet om zich heen, dat komt niet in zijn hoofd op! Echt niet! En zo wel, dan houdt geld hem niet tegen.
Hij gaf aan: ik had gezegd nu niet, maar misschien in de toekomst jij ook? Ik zeg: waar ligt dat dan aan, wat moet ik dan verbeteren? En: ik ga in twee jaar tijd niet veranderen in wat jij nu zegt. Ik ben wie ik ben, dit gaat niet veranderen. En als je daar moeite mee hebt, zeg je dan dat je nu ook moeite met mij hebt? Dat je me hier en nu ook niet vertrouwt? Nee, dat zit niet zo, juist zo blij dat we zo met elkaar omgaan, en voor mij (directeur) was het ook heel moeilijk om met jou dat eerste gesprek aan te gaan.
Eind van het liedje: ik eh, heb veel stof om over na te denken, laten we hier op terug komen. Heb aangegeven dat het van weinig inzicht en respect had getuigd als hij terplekke met een helder antwoord was gekomen, dan zou hij er niet over na hebben gedacht, dus dat het prima is dat hij dit overdenkt.
Ergens in het begin heeft ie nog iets gezegd als: dan kun je toch weggaan? Dat heb ik alleen maar beantwoord met ja, dat kan. Verder is dat niet ter sprake gekomen, zo'n soort gesprek was het niet.
Hij gaat er vanuit dat ik het gesprek in ben gegaan met een duidelijk doel voor ogen. Ik ben iemand die daar over nadenkt. Tja.... Ik was al heel niet aan zo'n constructie begonnen, maar goed, dat heb ik maar niet te veel gezegd. In antwoord hierop: dan verdeel je dat maar over ons. Je geeft hem wel een belachelijk grote kans, zo'n investering wil ik ook wel doen, krijg nergens zo'n goed rendement! Hij begon over 'in goede tijden willen ze alles van je, in slechte tijden zijn ze niet thuis', en dat hij, en hij alleen heeft wakkergelegen van de financiën in de begintijd. Ja, haha, en ik ook! Dat heb ik duidelijk gezegd nog eens, want ik ken ook alle ins en outs en heb daar letterlijk nachten van wakker gelegen. Nogmaals, wij tweeën (directeur en ik) zijn de kar gaan duwen. Later, toen we op weg waren, kwam collega er bij en nu geef je hém een kaartje om er zo op te springen, als beloning voor míjn harde werk. Bovendien, besef je wel dat met de getallen die je zwaait de verhoudingen heel scheef zijn tussen dat en salaris? Dat is niet gebruikelijk, verre van, en het komt al-le-maal netto uit je eigen zak. Knul. Dat je daar niet iets eerder over nagedacht hebt.
En om het af te maken: nee, collega is géén ondernemer. Jij bent dat wel. En ik weet dat. (ik had alleen nog moeten zeggen: ik ben dat óók, maar dat kan hij zelf wel verzinnen, hij kent mijn nest).
donderdag 24 september 2020 om 18:09
donderdag 24 september 2020 om 18:52
Wow, wat een wending ineens Femke! Diep respect voor je dat je dit gesprek op deze manier bent aangegaan EN (in mijn ogen) echt goed bij jezelf hebt gehouden. Toevallig heb ik net zelf een akkefietje op mijn werk waar ik ook een steen van in mijn maag krijg, en ik vind het ook doodeng zoiets op te lossen/bespreekbaar te maken, wat dan ook.
Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gaat. Hopelijk heb je een fijne avond met je kinderen!!
Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gaat. Hopelijk heb je een fijne avond met je kinderen!!
donderdag 24 september 2020 om 18:59
Ik denk dat hij oprecht gelooft dat TO nooit zal weggaan (en de grap is dat hij zich daarin vergist), en dat hij zich dus heeft verkeken op de andere collega. Want als het waar is dat die collega geen ondernemer is, is de kans veel groter dat híj nooit zal weggaan. Ondernemers durven risico's te nemen en zijn veel sneller verveeld als ze voor een ander moeten werken - dat kunnen ze zelf veel beter, vinden ze.redbulletje schreef: ↑24-09-2020 18:39Dat is wel 'n keiharde belediging idd zeg!
Hij wil er alles aan doen om die collega binnen te houden, maar TO kan gewoon oprotten als het haar niet zint.
Aangezien TO zichzelf heeft omschreven als 'bescheiden', toegewijd, betrokken en een harde werker, is het niet zo gek dat de directeur haar heeft ingeschat als iemand die tot haar 65e braaf de veters uit haar schoenen blijft werken, ook zónder het recht om zich in te kopen. En dat heeft TO vandaag recht kunnen zetten. Ik ben benieuwd wat hij - na rijp beraad! - te melden heeft.
donderdag 24 september 2020 om 19:02
Dat gevoel kreeg ik ook toen ik het las.hamerhaai schreef: ↑22-09-2020 18:07je collega doet hetzelfde werk als je directeur. Dus hij wordt hier door steeds belangrijker voor je baas. En wie weet denk je directeur wel dat hij zijn opvolger kan worden wanneer hij stopt. Investeert nu extra in hem zodat de kans klein is dat hij weg gaat om ergens anders de kans te krijgen om directeur te worden
Ik vind het verder wel niet heel erg handig om dit te bespreken met to, want wat een geweldige manier om iemand te demotiveren.
donderdag 24 september 2020 om 19:13
Je hebt het fantastisch aangepakt en helemaal goed dat je toch het gesprek bent aangegaan want je voelsprieten zaten er niet ver naast," je bent een vrouw dus je blijft toch wel trouw, bla,bla,bla". Ongeacht wat de uitkomst is, je hebt je mond open getrokken ondanks dat het buiten je comfortzone ligt, dit zijn van die momenten waar je je hele werkende leven nog iets aan gaat hebben.
