De zwaarste baan ter wereld....vind je?!

Lika schreef op 23 september 2008 @ 22:41:

ik zit nog even te denken, maar buren werken allemaal, collegas werken allemaal (goh ), vrouwen en mannen van collegas werken allemaal, vriendinnen en vrienden werken allemaal, partners van vrienden werken allemaal.... Ik begin me eigenlijk af te vragen waar al die thuisblijfmoeders dan zijn... blijkbaar niet in mijn omgeving!

Ik ken slechts een paar vrouwen die helemaal geen betaalde baan hebben. In mijn ervaring zijn de meeste kritische vragen en opmerkingen dan ook afkomstig van vrouwen die zelf parttime werken en vinden dat anderen dezelfde keuze zouden moeten maken.

korenwolf schreef op 24 september 2008 @ 15:04:

Niet dat ik het niet gezellig vind, maar waarom staat dit topic eigenlijk bij Werk & Studie, en niet bij Kinderen?

Omdat het gaandeweg getransformeerd is een ander soort topic .

Ach ja, als je met de vinger wijst, is het voor een groot deel dan ook niet om te bevestigen dat jij wel een goede keuze hebt gemaakt? En als je dat bevestigd wil zien, ben je er waarschijnlijk soms ook wat onzeker in?



Ik bedoel maar:



Iedereen zal zich wel eens de vraag stellen:



- Is het wel goed dat ik full time werk?

- Is het geen zonde dat ik mijn carrière opgeef?



Dat zijn zaken waar iedereen mee worstelt, uiteindelijk maak je een keuze, en om die dan te verdedigen is het erg gemakkelijk de andere keuze's als minder goed te bestempelen.

Diana_Charite schreef op 24 september 2008 @ 14:41:

Heb ik wel nog één gewetensvraag, omdat we het hier steeds over hebben:

Stel dat die thuiszittende moeder nou zoveel quality time heeft met haar kinderen dat je als werkende moeder niet eens zoveel vrije uren hebt om dat te halen? Dan gaat de bewering 'ik heb wel geen kwantiteit, maar minstens evenveel kwaliteit' niet op. (sorry, ik weet dat het geen wedstrijd is, maar kon het niet laten )

Dit soort vragen is exact de reden dat ik niet begrijp waarom sommige vrouwen zich laten verleiden tot uitspraken dat zij wellicht niet zovéél tijd aan de kinderen besteden maar dat de tijd die zij hebben tenminste goed wordt besteed. Net als alle ouders doen wij ons best de kinderen op te voeden tot fatsoenlijke wereldburgers die weten dat niets voor niets komt. Het opvoeden van kinderen vergt een levenlang inzet en dat staat los van de vraag of ouders een betaalde baan hebben. De term qualitytime lijkt mij dan ook eerder geschikt voor een optreden van het Concertgebouworkest dan voor het opvoeden van kinderen.

visje444 schreef op 24 september 2008 @ 15:36:

Ach ja, als je met de vinger wijst, is het voor een groot deel dan ook niet om te bevestigen dat jij wel een goede keuze hebt gemaakt? En als je dat bevestigd wil zien, ben je er waarschijnlijk soms ook wat onzeker in?



Ik bedoel maar:



Iedereen zal zich wel eens de vraag stellen:



- Is het wel goed dat ik full time werk?

- Is het geen zonde dat ik mijn carrière opgeef?



Dat zijn zaken waar iedereen mee worstelt, uiteindelijk maak je een keuze, en om die dan te verdedigen is het erg gemakkelijk de andere keuze's als minder goed te bestempelen.

Soms vraag ik me wel eens af of het nu eigenlijk een zegen of een vloek is, al die keuzes die je kunt maken.

wuiles schreef op 24 september 2008 @ 15:38:

[...]





Dit soort vragen is exact de reden dat ik niet begrijp waarom sommige vrouwen zich laten verleiden tot uitspraken dat zij wellicht niet zovéél tijd aan de kinderen besteden maar dat de tijd die zij hebben tenminste goed wordt besteed. Net als alle ouders doen wij ons best de kinderen op te voeden tot fatsoenlijke wereldburgers die weten dat niets voor niets komt. Het opvoeden van kinderen vergt een levenlang inzet en dat staat los van de vraag of ouders een betaalde baan hebben. De term qualitytime lijkt mij dan ook eerder geschikt voor een optreden van het Concertgebouworkest dan voor het opvoeden van kinderen.

Oke, oke, ik weet het, je hebt helemaal gelijk.



Vind t zelf trouwens een verschrikkelijk woord, dat qualitytime, maar kon er geen ander woord voor bedenken .

Diana_Charite schreef op 24 september 2008 @ 14:41:



Heb ik wel nog één gewetensvraag, omdat we het hier steeds over hebben:

Stel dat die thuiszittende moeder nou zoveel quality time heeft met haar kinderen dat je als werkende moeder niet eens zoveel vrije uren hebt om dat te halen? Dan gaat de bewering 'ik heb wel geen kwantiteit, maar minstens evenveel kwaliteit' niet op. (sorry, ik weet dat het geen wedstrijd is, maar kon het niet laten )

De bewering 'ik heb wel geen kwantiteit, maar minstens evenveel kwaliteit' kan dan juíst heel goed opgaan.



Meer is niet per se beter. Mijn kind laat ik ook regelmatig bewust even alleen spelen, zodat hij ook zelf eens de wereld kan ontdekken, zonder dat zijn moeder hem platknuffelt.

Dhelia schreef op 24 september 2008 @ 09:16:

[...]





In die redenering hebben werkende ouders dus twee banen. Waarvan één gelijk aan die van thuisblijvende ouders - ze moeten immers ook boodschappen, administratie, onderhoud, tuin enz. doen -, plus nog een betaalde baan elders. Aangezien thuisblijvende ouders één baan hebben, en werkende ouders diezelfde baan plus nog wat erbij, hoe kan de thuisblijvende ouder het dan zwaarder hebben?

Je redenatie klopt niet. Als thuisblijvende ouder heb je óók twee banen, namelijk het huishouden èn de zorg voor de kinderen. Die tweede laten werkende ouders overdag aan de opvang over (daar verdienen mensen hun brood mee: een báán dus). Thuisblijvende ouders moeten dat zelf doen.



Wat het thuisblijven in mijn ogen zwaarder maakt, is dat je niet de afwisseling hebt van het gedachten wisselen op eigen denkniveau. Je krijgt geen taken van baas of opdrachtgevers, je hebt niet te maken met protocollen, je moet het helemaal zelf uitvogelen hoe dat zit met kinderen, wat ze nodig hebben, etc. En daarnaast heb je er een zwaardere dobber aan om jezelf volwaardig deelnemer aan de maatschappij te voelen dan iemand die gewoon een baan heeft.



Ik vind dat je het een niet met het ander kunt vergelijken hoor, want niet werken haalt het tempo uit je leven. Wat ik toen ik nog werkte in een handomdraai ernaast deed, kost me nu een hele dag. In dat opzicht is het wel lichter, vind ik, om thuis te zitten: je bepaalt je eigen tempo, je eigen schema, je hoeft geen rekening te houden met eisen van buitenaf, anders dan van je eigen kroost (en dat valt tot op zekere hoogte te sturen).

Maar tegelijkertijd is dat ook wat ik er zwaar aan vind. Het moet állemaal vanuit jezelf komen, inclusief het tempo waarin je de dingen doet die gedaan moeten worden. Je bent de hele dag met een kind bezig (wat in het beste geval wel zelf kan praten, maar ja, dan gaat het ook al snel naar school en wat moet jij dan? Toch werken, maar dan tijdens schooluren? Kun je zo'n baan vinden dan? Toch thuisblijven? Zodat jij je tijd vrij houdt om de vrijwilligersklussen te doen die op school gevraagd worden?). Of eigenlijk ben je de hele dag bezig met je bezigheden rond je kind heen te plannen, waardoor je (of nou ja, ík dus) veel tijd verliest (want kind bleef langer slapen dan verwacht / ging later slapen dan verwacht / wilde helemaal niet slapen) en ik in ieder geval soms tot de meest simpele dingen niet kom. Tenzij ik een krijsend kind voor lief neem en haar dan van lieverlee maar meeneem.

Plus dat het net zo voelt als bij je studie: je bent nooit vrij. Qlief gaat naar zijn werk en is niet meer met zijn kind bezig. Maar ik zit ermee. En omdat het mijn routine is, zit ik er niet alleen overdag mee, maar 's avonds ook en met een beetje pech in het weekend ook. Ik heb de loop in mijn benen, ken haar het beste, weet wanneer ik wel of niet in moet grijpen. Nu valt daar wel een verdeling in te maken. Maar zij kent míj ook het beste. Wil míj dus als troost, wil míj om aan te hangen.



Ik vraag me oprecht af of het één (werken) wel zo veel zwaarder is dan het ander. Nog helemaal los van de vraag wat wenselijker is.

Diana_Charite schreef op 24 september 2008 @ 14:41:

Heb ik wel nog één gewetensvraag, omdat we het hier steeds over hebben:

Stel dat die thuiszittende moeder nou zoveel quality time heeft met haar kinderen dat je als werkende moeder niet eens zoveel vrije uren hebt om dat te halen? Dan gaat de bewering 'ik heb wel geen kwantiteit, maar minstens evenveel kwaliteit' niet op. (sorry, ik weet dat het geen wedstrijd is, maar kon het niet laten )

Ik vraag me af of je dat werkelijk zo kunt meten. Sowieso is de relatie ouder/kind een gecompliceerde kwestie. Zoals al opgemerkt is houdt een kind dat z'n ouders minder vaak ziet niet evenredig veel minder van z'n ouders dan een kind dat z'n ouders (of één van z'n ouders) altijd ziet.

En dan heb je nog niet eens rekening gehouden met verwachtingen die een volwassen (wordend) kind in retroperspectief van z'n ouder(s) heeft. Je zult altijd kinderen hebben met werkende ouders die liever hadden dat hun moeder met thee en koekjes op ze zat te wachten als ze uit school kwamen, terwijl de kinderen die zo'n moeder hadden misschien wel liever een ambitieuzer rolmodel hadden gehad.



Je kunt geen simpel rekensommetje loslaten op de vergelijking tussen kwaliteit en kwantiteit waaruit één ideaal tevoorschijn komt waarbij je eventueel gebrek aan tijd kunt compenseren door intensiver contact en vice versa.



Ik denk dat iedereen inderdaad voor de situatie kiest die op dat moment voor hun gezin het beste lijkt. En in sommige gevallen is het voor het gezin het beste dat beide ouders (semi-)fulltime werken, terwijl in andere gevallen te beargumenteren valt dat dat juist niet het geval is. Mijn moeder is gestopt met werken omdat haar kinderen zo vaak ziek waren: in het geval van het gezin waar ik uit kom, was het beter dat mijn moeder haar handen vrij had om ons op te vangen als het weer eens raak was. In mijn eigen geval ben ik zelf niet in staat om de beide banen te vervullen: mijn kind gaat naar de opvang zodat ik de resterende tijd haar verzorging op me kan nemen. Wellicht dat ik er een baantje bij neem om mezelf van nut te doen voelen, maar meer dan een baantje zal dat niet worden.

Dat maakt mij niet goed, noch slecht. Dat is voor mijn geval, voor mijn gezin, de beste keuze. Net zoals ieder ander voor zich ook de beste keuze maakt.



...



En nu zou ik eigenlijk een mooi einde moeten schrijven, maar mijn kind huilt. Dusseh... de plicht roept.

qwertu schreef op 24 september 2008 @ 22:54:

[...]





Je redenatie klopt niet. Als thuisblijvende ouder heb je óók twee banen, namelijk het huishouden èn de zorg voor de kinderen. Die tweede laten werkende ouders overdag aan de opvang over (daar verdienen mensen hun brood mee: een báán dus). Thuisblijvende ouders moeten dat zelf doen.

.

Als huishouden en zorg twee banen zijn, heb ik er dus drie . Waarvan ééntje (de zorg) voor een klein deel weliswaar is uitbesteed (van de 168 uren in de week 27, dus 16%) maar dan alleen de praktische kanten. De emotionele kant blijft 100%, en er komt nog de extra verantwoordelijkheid bij van het vinden van goede opvang etc. Als we het dan toch tot drie cijfers achter de komma gaan beredeneren



Maar in de kern blijf ik erbij: als het allemaal zo zwaar is, wat let diegene dan om het anders te gaan doen?

Diana_Charite schreef op 24 september 2008 @ 15:41:

[...]







Soms vraag ik me wel eens af of het nu eigenlijk een zegen of een vloek is, al die keuzes die je kunt maken.

Dat is toch een zegen? Ik moet er niet aan denken dat ik in de jaren 50 zou leven en min of meer gedwongen was om kids te hebben en thuis te zitten.

Het ligt er maar aan hoe je met al die keuzemogelijkheden omgaat, hoe realistisch je bent etc. Je kunt gewoon niet alles hebben en het leven is niet altijd groots en meeslepend. Als je je dat realiseert dan ben je al een heel eind en is niks echt zwaar.

qwertu schreef op 24 september 2008 @ 22:54:

[...]



Qlief gaat naar zijn werk en is niet meer met zijn kind bezig. Maar ik zit ermee. En omdat het mijn routine is, zit ik er niet alleen overdag mee, maar 's avonds ook en met een beetje pech in het weekend ook. Ik heb de loop in mijn benen, ken haar het beste, weet wanneer ik wel of niet in moet grijpen. Nu valt daar wel een verdeling in te maken. Maar zij kent míj ook het beste. Wil míj dus als troost, wil míj om aan te hangen.

Ik ken genoeg kinderen waarvan de vader werkt, en de moeder niet. Bij de meeste van die mensen neemt de vader in het weekend de meeste taken op zich. Ook is het in die gezinnen absoluut niet zo dat het kind perse getroost wil worden door de moeder (die ze "het beste kennen"). Dit is dus duidelijk iets dat van gezin tot gezin verschilt. In die gevallen is het dus al een stuk minder "zwaar" om geen baan te hebben.

Thuis zijn met kinderen vind ik persoonlijk geestelijk een enorme aanslag, of zal ik zeggen; geestdodend, nee dat is een beetje lullig voor de kinderen, het zijn tenslotte schatjes, maar het niet gebruiken van je hersens voor grote-mensen-dingen kost mij vele malen meer energie dan werken. Dat merk ik ook aan mijn werkende man als hij een paar dagen met ze is, in de vakantie bijv.



Kortom; in mijn wereld is thuisblijven moeilijker dan werken. Dus zodra ik kan, ga ik de hort weer op voor een betaalde baan. Toedeledokie.

In de nieuwe LINDA staat een leuk stuk over zichzelf wegcijferende moeders. Zal het vanavond ff samenvatten.