Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
dinsdag 24 maart 2009 om 22:30
Morrie, ik had je graag gevolgd in dit topic, maar ik geloof echt heel erg dat ik dit aan het ontgroeien ben. Ik trek het niet meer elke keer het vingertje gewezen te krijgen om beslissingen die ik maak of in het verleden gemaakt heb. Om een leven waarvan allen ik en de mijnen weten hoe het in elkaar zit.
(hou er rekeing mee; als je de keus maakt (tijdelijk) te stoppen met werken dan ga je geheid dit soort reakties krijgen). Je zult er neit blij van worden maar ga ervoor zou ik zeggen.
(hou er rekeing mee; als je de keus maakt (tijdelijk) te stoppen met werken dan ga je geheid dit soort reakties krijgen). Je zult er neit blij van worden maar ga ervoor zou ik zeggen.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:31
quote:Pammie schreef op 24 maart 2009 @ 22:20:
Ligt het er niet meer aan dat je niet weet of je dit werk leuk vindt in plaats werken in zijn algemeenheid?
Ik heb 4 jaar in een functie gezeten waar ik zeker het laatste jaar heel ongelukkig mee was. En toen leek stoppen met werken me ook heerlijk en ideaal en nou ja, de Oplossing zeg maar. Toen kreeg ik een nieuwe baan, die veel beter bij mij past en ik heb nog nooit zoveel en met zoveel plezier gewerkt als daar. Geen haar op mijn hoofd die nog overwoog te stoppen. Dat werk was wat ik wilde doen, ik wist niet dat ik zoveel ambitie had nog. In mijn vorige baan was dat helemaal weg.
Ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit.
Alleen weet ik niet wat ik dan wel leuk vind en daarnaast heb ik van die conservatieve gedachten als 'niet alles kan nou eenmaal altijd leuk zijn'.
Ligt het er niet meer aan dat je niet weet of je dit werk leuk vindt in plaats werken in zijn algemeenheid?
Ik heb 4 jaar in een functie gezeten waar ik zeker het laatste jaar heel ongelukkig mee was. En toen leek stoppen met werken me ook heerlijk en ideaal en nou ja, de Oplossing zeg maar. Toen kreeg ik een nieuwe baan, die veel beter bij mij past en ik heb nog nooit zoveel en met zoveel plezier gewerkt als daar. Geen haar op mijn hoofd die nog overwoog te stoppen. Dat werk was wat ik wilde doen, ik wist niet dat ik zoveel ambitie had nog. In mijn vorige baan was dat helemaal weg.
Ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit.
Alleen weet ik niet wat ik dan wel leuk vind en daarnaast heb ik van die conservatieve gedachten als 'niet alles kan nou eenmaal altijd leuk zijn'.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:33
quote:whopper schreef op 24 maart 2009 @ 22:30:
Morrie, ik had je graag gevolgd in dit topic, maar ik geloof echt heel erg dat ik dit aan het ontgroeien ben. Ik trek het niet meer elke keer het vingertje gewezen te krijgen om beslissingen die ik maak of in het verleden gemaakt heb. Om een leven waarvan allen ik en de mijnen weten hoe het in elkaar zit.
(hou er rekeing mee; als je de keus maakt (tijdelijk) te stoppen met werken dan ga je geheid dit soort reakties krijgen). Je zult er neit blij van worden maar ga ervoor zou ik zeggen.Jammer Whopper, dat het zo loopt.
Morrie, ik had je graag gevolgd in dit topic, maar ik geloof echt heel erg dat ik dit aan het ontgroeien ben. Ik trek het niet meer elke keer het vingertje gewezen te krijgen om beslissingen die ik maak of in het verleden gemaakt heb. Om een leven waarvan allen ik en de mijnen weten hoe het in elkaar zit.
(hou er rekeing mee; als je de keus maakt (tijdelijk) te stoppen met werken dan ga je geheid dit soort reakties krijgen). Je zult er neit blij van worden maar ga ervoor zou ik zeggen.Jammer Whopper, dat het zo loopt.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:34
Rot dat je er verdrietig van wordt. Maar misschien wel terecht. Ik word er ook verdrietig van dat er in dit tijdperk nog steeds vrouwen zijn die het zich maar laten aanleunen. Kun je zelf uitleggen waraom het je raakt wat ik als total stranger er van denk? Raakt het een gevoelige snaar?
'Gewoon een baan zoeken'. Dat is inderdaad heel gewoon. Tenminste, in normale economische tijden, nu in deze crisis zou je het maar af moeten wachten of je werk kunt krijgen. En in de tussentijd bouw je geen eigen pensioen op, krijg je een CV-gat, mis je werkervaring, word je ouder en duurder...... kortom: je wordt er echt niet aantrekkelijker op voor de arbeidsmarkt. Zélfs niet als schoonmaakster.
'Gewoon een baan zoeken'. Dat is inderdaad heel gewoon. Tenminste, in normale economische tijden, nu in deze crisis zou je het maar af moeten wachten of je werk kunt krijgen. En in de tussentijd bouw je geen eigen pensioen op, krijg je een CV-gat, mis je werkervaring, word je ouder en duurder...... kortom: je wordt er echt niet aantrekkelijker op voor de arbeidsmarkt. Zélfs niet als schoonmaakster.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:36
Als je het financieel kan zou ik het inderdaad uitproberen. Ik heb vorig jaar mei mijn baan opgezegd. Dacht in eerste instantie ook dat het aan de hormonen lag, maar toen het gevoel bleef en ik zag dat mijn zoontje echt ongelukkig was in de situatie die ontstaan was heb ik de sprong gewaagd. En ik ben heel gelukkig met die keuze. Ik ben nu bijna een jaar thuis en doe heel veel. Alleen wel hele andere dingen als toen ik nog werkte.
Als er iets leuks langskomt dat zich perfect (of redelijk perfect) om het ritme van de kinderen heen zou vouwen neem ik het aan. Tot die tijd heb ik mijn studie weer opgepakt, ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, in de oudercommissie van de psz gegaan en heb ik daadwerkelijk de eerste stappen gezet in mijn droom (het schrijven van een boek).
En, ook niet onbelangrijk, mijn kinderen zijn er ook nog eens een stuk rustiger/relaxter en gelukkiger van geworden. Win-win-situatie dus voor ons.
En ja ik leef nu van het salaris van mijn man. Of beter gezegd ons gezin leeft nu van 1 salaris, maar wij hebben alles wel dusdanig ingekleed (o.a. via verzekeringen en verhoging van het partnerpensioen e.d.) dat mocht het noodlot treffen en man valt weg ik en de kinderen een vergelijkbaar inkomen houden als waar we nu van leven. In geval van een relatiebreuk ligt e.a. natuurlijk anders, maar wie wil werken vind werk, dus ook in die situatie ben ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. (Dit laatste stukje even voor diegenen die op ieder topic schijnen te moeten spuien dat je vreselijk dom ebnt als je van 1 salaris gaat leven).
Als er iets leuks langskomt dat zich perfect (of redelijk perfect) om het ritme van de kinderen heen zou vouwen neem ik het aan. Tot die tijd heb ik mijn studie weer opgepakt, ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, in de oudercommissie van de psz gegaan en heb ik daadwerkelijk de eerste stappen gezet in mijn droom (het schrijven van een boek).
En, ook niet onbelangrijk, mijn kinderen zijn er ook nog eens een stuk rustiger/relaxter en gelukkiger van geworden. Win-win-situatie dus voor ons.
En ja ik leef nu van het salaris van mijn man. Of beter gezegd ons gezin leeft nu van 1 salaris, maar wij hebben alles wel dusdanig ingekleed (o.a. via verzekeringen en verhoging van het partnerpensioen e.d.) dat mocht het noodlot treffen en man valt weg ik en de kinderen een vergelijkbaar inkomen houden als waar we nu van leven. In geval van een relatiebreuk ligt e.a. natuurlijk anders, maar wie wil werken vind werk, dus ook in die situatie ben ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. (Dit laatste stukje even voor diegenen die op ieder topic schijnen te moeten spuien dat je vreselijk dom ebnt als je van 1 salaris gaat leven).
dinsdag 24 maart 2009 om 22:36
quote:whopper schreef op 24 maart 2009 @ 22:30:
Morrie, ik had je graag gevolgd in dit topic, maar ik geloof echt heel erg dat ik dit aan het ontgroeien ben. Ik trek het niet meer elke keer het vingertje gewezen te krijgen om beslissingen die ik maak of in het verleden gemaakt heb. Om een leven waarvan allen ik en de mijnen weten hoe het in elkaar zit.
(hou er rekeing mee; als je de keus maakt (tijdelijk) te stoppen met werken dan ga je geheid dit soort reakties krijgen). Je zult er neit blij van worden maar ga ervoor zou ik zeggen.mens, hou toch op met de huilie uithangen. Als je zelf zo achter deze beslissing staat moet je dit soort opmerkingen ook wel naast je neer kunnen leggen. Bovendien: als je zo veel opmerkingen krijgt, kun je je ook eens op je hoofd krabben of je wel goed bezig bent.
Morrie, ik had je graag gevolgd in dit topic, maar ik geloof echt heel erg dat ik dit aan het ontgroeien ben. Ik trek het niet meer elke keer het vingertje gewezen te krijgen om beslissingen die ik maak of in het verleden gemaakt heb. Om een leven waarvan allen ik en de mijnen weten hoe het in elkaar zit.
(hou er rekeing mee; als je de keus maakt (tijdelijk) te stoppen met werken dan ga je geheid dit soort reakties krijgen). Je zult er neit blij van worden maar ga ervoor zou ik zeggen.mens, hou toch op met de huilie uithangen. Als je zelf zo achter deze beslissing staat moet je dit soort opmerkingen ook wel naast je neer kunnen leggen. Bovendien: als je zo veel opmerkingen krijgt, kun je je ook eens op je hoofd krabben of je wel goed bezig bent.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:37
Morrie,
Jij hebt toch nog niet eerder ouderschapsverlof opgenomen, hé?
Dan heb je dus nog recht op 2 keer zes maanden volledig verlof, toch?
Waarom begin je niet met 2 of 3 maanden ouderschapsverlof; die periode kun je dan gebruiken om te kijken of de bevrijding van het arbeidsritme je inderdaad die ruimte en vrijheid oplevert om je echt te herorienteren, of dat je daarvoor iets anders nodig hebt.
Jij hebt toch nog niet eerder ouderschapsverlof opgenomen, hé?
Dan heb je dus nog recht op 2 keer zes maanden volledig verlof, toch?
Waarom begin je niet met 2 of 3 maanden ouderschapsverlof; die periode kun je dan gebruiken om te kijken of de bevrijding van het arbeidsritme je inderdaad die ruimte en vrijheid oplevert om je echt te herorienteren, of dat je daarvoor iets anders nodig hebt.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:38
quote:Morrie schreef op 24 maart 2009 @ 22:31:
[...]
Ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit.
Alleen weet ik niet wat ik dan wel leuk vind en daarnaast heb ik van die conservatieve gedachten als 'niet alles kan nou eenmaal altijd leuk zijn'.
Om uit te vinden of je op de goede weg zit heb je toch allerlei beroepskeuzetests? Je zou een keer een bureau kunnen benaderen voor zoiets. Misschien blijkt daar wel uit dat je in de volledig verkeerde sector zit, misschien ook niet.
En niet alles kan alleen maar leuk zijn, dat klopt. Maar over het algemeen moet je toch energie krijgen van je werk en niet alleen maar werken voor het geld.
[...]
Ik denk dat daar wel een kern van waarheid in zit.
Alleen weet ik niet wat ik dan wel leuk vind en daarnaast heb ik van die conservatieve gedachten als 'niet alles kan nou eenmaal altijd leuk zijn'.
Om uit te vinden of je op de goede weg zit heb je toch allerlei beroepskeuzetests? Je zou een keer een bureau kunnen benaderen voor zoiets. Misschien blijkt daar wel uit dat je in de volledig verkeerde sector zit, misschien ook niet.
En niet alles kan alleen maar leuk zijn, dat klopt. Maar over het algemeen moet je toch energie krijgen van je werk en niet alleen maar werken voor het geld.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:38
quote:Sunemom schreef op 24 maart 2009 @ 22:36:
In geval van een relatiebreuk ligt e.a. natuurlijk anders, maar wie wil werken vind werk, dus ook in die situatie ben ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. (Dit laatste stukje even voor diegenen die op ieder topic schijnen te moeten spuien dat je vreselijk dom ebnt als je van 1 salaris gaat leven).Tuurlijk komt het goed, "met een beetje van de staat en een beetje van.... ehhh..... ehhh...... ehhh..... je bestseller"???
In geval van een relatiebreuk ligt e.a. natuurlijk anders, maar wie wil werken vind werk, dus ook in die situatie ben ik ervan overtuigd dat het goed zou komen. (Dit laatste stukje even voor diegenen die op ieder topic schijnen te moeten spuien dat je vreselijk dom ebnt als je van 1 salaris gaat leven).Tuurlijk komt het goed, "met een beetje van de staat en een beetje van.... ehhh..... ehhh...... ehhh..... je bestseller"???
dinsdag 24 maart 2009 om 22:39
quote:Spinster schreef op 24 maart 2009 @ 22:34:
'Gewoon een baan zoeken'. Dat is inderdaad heel gewoon. Tenminste, in normale economische tijden, nu in deze crisis zou je het maar af moeten wachten of je werk kunt krijgen. En in de tussentijd bouw je geen eigen pensioen op, krijg je een CV-gat, mis je werkervaring, word je ouder en duurder...... kortom: je wordt er echt niet aantrekkelijker op voor de arbeidsmarkt. Zélfs niet als schoonmaakster.Nee, dit is opbeurend voor een werkzoekende als ik
'Gewoon een baan zoeken'. Dat is inderdaad heel gewoon. Tenminste, in normale economische tijden, nu in deze crisis zou je het maar af moeten wachten of je werk kunt krijgen. En in de tussentijd bouw je geen eigen pensioen op, krijg je een CV-gat, mis je werkervaring, word je ouder en duurder...... kortom: je wordt er echt niet aantrekkelijker op voor de arbeidsmarkt. Zélfs niet als schoonmaakster.Nee, dit is opbeurend voor een werkzoekende als ik
dinsdag 24 maart 2009 om 22:44
quote:Spinster schreef op 24 maart 2009 @ 22:38:
[...]
Tuurlijk komt het goed, "met een beetje van de staat en een beetje van.... ehhh..... ehhh...... ehhh..... je bestseller"???
Nee hoor gewoon van werken. Ik heb nog nooit een cent van de staat aangenomen en toch echt al meerdere keren op straat gestaan. En ook nog nooit langer dan 3 weken zonder werk gezeten, want als je geen geld hebt en dus bereid bent alles aan te nemen is er gewoon altijd werk.
Daarbij kom ik uit het onderwijs, een sector waar werk vinden al niet zo ingewikkeld is en heb ik als ik op dit schema blijf over zo'n 3 jaar ook 2 extra universitaire studies afgerond. Zoals ik ook al in het eerdere bericht schreef ik zit niet enkel thuis, ik heb ook mijn studie weer opgepakt. Ook een manier van jezelf ontplooien en voor mij op dit moment een betere manier dan via een baan.
[...]
Tuurlijk komt het goed, "met een beetje van de staat en een beetje van.... ehhh..... ehhh...... ehhh..... je bestseller"???
Nee hoor gewoon van werken. Ik heb nog nooit een cent van de staat aangenomen en toch echt al meerdere keren op straat gestaan. En ook nog nooit langer dan 3 weken zonder werk gezeten, want als je geen geld hebt en dus bereid bent alles aan te nemen is er gewoon altijd werk.
Daarbij kom ik uit het onderwijs, een sector waar werk vinden al niet zo ingewikkeld is en heb ik als ik op dit schema blijf over zo'n 3 jaar ook 2 extra universitaire studies afgerond. Zoals ik ook al in het eerdere bericht schreef ik zit niet enkel thuis, ik heb ook mijn studie weer opgepakt. Ook een manier van jezelf ontplooien en voor mij op dit moment een betere manier dan via een baan.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:46
dinsdag 24 maart 2009 om 22:48
Waar ik ook heel erg aan zou moeten wennen, is dat ik misschien wel iets wil gaan doen waar ik minder mee verdien. (Ik gooi nog maar even iets in de groep.....). Dat is ook wel een reden dat ik niet kijk naar wat ik dan wel zou willen doen ipv de functie die ik nu heb. Ik ben onderaan begonnen ooit, als receptioniste, met bijbehorend salaris. Nu ben ik Project manager, met bijbehorend salaris.
Als ik een stap terug ga doen, dan voelt dat alsof ik het opklimmen tot die functie in 1 klap teniet doe.
Als ik een stap terug ga doen, dan voelt dat alsof ik het opklimmen tot die functie in 1 klap teniet doe.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:50
Ik denk trouwens dat je 9 van de 10 keer een relatiebreuk wel aan ziet komen, dan neem je dus voorzorgsmaatregelen. Ik ben hiervoor al eens eerder getrouwd geweest. En was toch echt niet verbaasd toen we uit elkaar gingen. Had toen ook geen inkomen, doordat ik toen net met mijn dubbele studie was begonnen. Zodra ik aan zag komen dat het fout ging ben ik gestopt met studeren en een baan gaan zoeken. Een woning vinden was een stuk ingewikkelder dan weer werk krijgen. Nu in rustigere (en gelukkiger tijden) beide studies dus weer opgepakt. Aangezien dat uiteindelijk de richting is die ik op zou willen en hoewel ik heel gelukkig was in het onderwijs was ook duidelijk dat ik dat niet tot mijn pensioen wilde blijven doen.
dinsdag 24 maart 2009 om 22:52
quote:Morrie schreef op 24 maart 2009 @ 22:48:
Waar ik ook heel erg aan zou moeten wennen, is dat ik misschien wel iets wil gaan doen waar ik minder mee verdien. (Ik gooi nog maar even iets in de groep.....). Dat is ook wel een reden dat ik niet kijk naar wat ik dan wel zou willen doen ipv de functie die ik nu heb. Ik ben onderaan begonnen ooit, als receptioniste, met bijbehorend salaris. Nu ben ik Project manager, met bijbehorend salaris.
Als ik een stap terug ga doen, dan voelt dat alsof ik het opklimmen tot die functie in 1 klap teniet doe.Ik denk dat de ervaring die je opgedaan hebt nooit weggegooid is. Iedere ervaring opent deuren naar nieuwe mogelijkheden en juist ook alles wat je op die weg van receptioniste naar project manager geleerd hebt zul je in de toekomst bij een eventueel nieuwe carrière kunnen gebruiken.
Waar ik ook heel erg aan zou moeten wennen, is dat ik misschien wel iets wil gaan doen waar ik minder mee verdien. (Ik gooi nog maar even iets in de groep.....). Dat is ook wel een reden dat ik niet kijk naar wat ik dan wel zou willen doen ipv de functie die ik nu heb. Ik ben onderaan begonnen ooit, als receptioniste, met bijbehorend salaris. Nu ben ik Project manager, met bijbehorend salaris.
Als ik een stap terug ga doen, dan voelt dat alsof ik het opklimmen tot die functie in 1 klap teniet doe.Ik denk dat de ervaring die je opgedaan hebt nooit weggegooid is. Iedere ervaring opent deuren naar nieuwe mogelijkheden en juist ook alles wat je op die weg van receptioniste naar project manager geleerd hebt zul je in de toekomst bij een eventueel nieuwe carrière kunnen gebruiken.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:00
Ik ken nauwelijks mannen die, met een gezin, het in hun hoofd halen te stoppen met werken. Gek genoeg hoor ik nogal vaak van vrouwen dat ze overwegen te stoppen met werken, en ergens lijkt het dan altijd weer héél vanzelfsprekend dat manlief wel voor het inkomen zal zorgen.
En dan gek opkijken als na de scheiding het alimentatiewapen wordt ingezet. Ik blijf het vreemd vinden, maar dat zal wel aan mij liggen.
En dan gek opkijken als na de scheiding het alimentatiewapen wordt ingezet. Ik blijf het vreemd vinden, maar dat zal wel aan mij liggen.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:06
quote:rider schreef op 24 maart 2009 @ 23:00:
Ik ken nauwelijks mannen die, met een gezin, het in hun hoofd halen te stoppen met werken. Gek genoeg hoor ik nogal vaak van vrouwen dat ze overwegen te stoppen met werken, en ergens lijkt het dan altijd weer héél vanzelfsprekend dat manlief wel voor het inkomen zal zorgen.
En dan gek opkijken als na de scheiding het alimentatiewapen wordt ingezet. Ik blijf het vreemd vinden, maar dat zal wel aan mij liggen.Nee hoor, Rider, dat ligt niet aan jou.
Ik ken nauwelijks mannen die, met een gezin, het in hun hoofd halen te stoppen met werken. Gek genoeg hoor ik nogal vaak van vrouwen dat ze overwegen te stoppen met werken, en ergens lijkt het dan altijd weer héél vanzelfsprekend dat manlief wel voor het inkomen zal zorgen.
En dan gek opkijken als na de scheiding het alimentatiewapen wordt ingezet. Ik blijf het vreemd vinden, maar dat zal wel aan mij liggen.Nee hoor, Rider, dat ligt niet aan jou.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:07
Rider, ik snap wel wat je bedoelt, maar ik kan er nu niet zoveel mee. Dat jij het vreemd vindt dat een vrouw wil stoppen met werken, daar schiet ik persoonlijk nu niet zoveel mee op. Behalve dat ik inderdaad goed moet nadenken over wat nou als mijn man er vandoor gaat oid, maar daar denk ik al over na, dat kun je ook in mijn openingspost nalezen. Als ik over zulke dingen niet zou nadenken, had ik allang mijn baan opgezegd.
Pammie, ik denk dat als ik uiteindelijk werk heb waar ik minder verdien maar meer energie uit haal dat dat dan goed voelt, maar de stap er naar toe is wel een hele grote voor mij.
Pammie, ik denk dat als ik uiteindelijk werk heb waar ik minder verdien maar meer energie uit haal dat dat dan goed voelt, maar de stap er naar toe is wel een hele grote voor mij.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:09
quote:Pammie schreef op 24 maart 2009 @ 22:39:
[...]
Nee, dit is opbeurend voor een werkzoekende als ik Maar jij hebt vanwege een externe factor nu geen baan meer. Niet omdat je te verwend of te naief was of zelf voor het brood dat je eet te zorgen. Dát valt heel goed uit te leggen. Succes met solliciteren!!
[...]
Nee, dit is opbeurend voor een werkzoekende als ik Maar jij hebt vanwege een externe factor nu geen baan meer. Niet omdat je te verwend of te naief was of zelf voor het brood dat je eet te zorgen. Dát valt heel goed uit te leggen. Succes met solliciteren!!
dinsdag 24 maart 2009 om 23:10
Morrie, ik heb niet alle reacties gelezen. Maar ik vraag me af waarom doe je het niet gewoon?
Hoe oud ben je? En kan je goed rondkomen van het salaris van je man?
Ik ben nu 46 en ik ben 6 jaar geleden gestopt met werken omdat wij (mijn man en ik) naar Zwitserland verhuisden. Mijn man kreeg hier een baan aangeboden. Ik was van plan om een jaar of 2/3 niets te doen en dan weer een baan te zoeken, maar ik ben nu 6 jaar verder en ik vind het zalig om niet meer iedere morgen de deur uit te hoeven. Voor het salaris hoef ik het niet te doen.
Wij hebben gemerkt dat het leven een stuk rustiger is als 1 van de 2 gewoon lekker thuis blijft en zorgt dat alles daar geregeld is.
Ik hou van koken, dus daar leef ik me iedere dag op uit. En mijn man is daar heel erg blij mee. Verder zorg ik ervoor dat ik doordeweeks alles gedaan heb zodat we in het weekend echt helemaal niets meer hoeven te doen.
Dat klinkt misschien heel erg saai, maar dat is het beslist niet.
Ik weet niet of ik nooit meer een baan ga zoeken, maar tot nu toe bevalt het me prima. Probeer het gewoon een tijdje.
Hoe oud ben je? En kan je goed rondkomen van het salaris van je man?
Ik ben nu 46 en ik ben 6 jaar geleden gestopt met werken omdat wij (mijn man en ik) naar Zwitserland verhuisden. Mijn man kreeg hier een baan aangeboden. Ik was van plan om een jaar of 2/3 niets te doen en dan weer een baan te zoeken, maar ik ben nu 6 jaar verder en ik vind het zalig om niet meer iedere morgen de deur uit te hoeven. Voor het salaris hoef ik het niet te doen.
Wij hebben gemerkt dat het leven een stuk rustiger is als 1 van de 2 gewoon lekker thuis blijft en zorgt dat alles daar geregeld is.
Ik hou van koken, dus daar leef ik me iedere dag op uit. En mijn man is daar heel erg blij mee. Verder zorg ik ervoor dat ik doordeweeks alles gedaan heb zodat we in het weekend echt helemaal niets meer hoeven te doen.
Dat klinkt misschien heel erg saai, maar dat is het beslist niet.
Ik weet niet of ik nooit meer een baan ga zoeken, maar tot nu toe bevalt het me prima. Probeer het gewoon een tijdje.
