Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
dinsdag 24 maart 2009 om 23:12
dinsdag 24 maart 2009 om 23:13
Morrie, ik begrijp uit jouw posts vooral dat je nu niet gnoeg aan de dingen toekomt die je belangrijk vindt (stukje vrijheid, jezelf ontplooiien, wat meer rust in je hoofd).
Ik denk dat je een denkfout maakt door als hypothese te nemen dat dit beter gaat worden als je stopt met werken. Ik denk dat alles wat jij zoekt te vinden is in een andere baan en dat je dan veeeel meer vliegen in één klap slaat. Gevoelsmatige én verstandige ' vliegen '.
Ik denk dat je een denkfout maakt door als hypothese te nemen dat dit beter gaat worden als je stopt met werken. Ik denk dat alles wat jij zoekt te vinden is in een andere baan en dat je dan veeeel meer vliegen in één klap slaat. Gevoelsmatige én verstandige ' vliegen '.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:13
quote:Morrie schreef op 24 maart 2009 @ 22:48:
Waar ik ook heel erg aan zou moeten wennen, is dat ik misschien wel iets wil gaan doen waar ik minder mee verdien. (Ik gooi nog maar even iets in de groep.....). Dat is ook wel een reden dat ik niet kijk naar wat ik dan wel zou willen doen ipv de functie die ik nu heb. Ik ben onderaan begonnen ooit, als receptioniste, met bijbehorend salaris. Nu ben ik Project manager, met bijbehorend salaris.
Als ik een stap terug ga doen, dan voelt dat alsof ik het opklimmen tot die functie in 1 klap teniet doe.Ik werk in het onderwijs, geen vetpot, maar dubbel zo zuur dat ik veel collega's heb die veeel meer verdienen maar die toch gewoon hetzelfde werk doen. Zij zitten 2 schalen hoger. Ik heb hier lange tijd erg van gebaald, ik was ook gewoon universitair geschoold, net als zij, deed hetzelfde werk, soms zelfs meer werk én beter werk. Vorig jaar kwam het dieptepunt, en toen ben ik me echt gaan afvragen, wat ik wilde: geen goed salaris en geweldig werk, of meer salaris en weg uit het onderwijs. Sinds ik dit voor mezelf helder op een rijtje heb (en ja, ik ben in het onderwijs gebleven), ga ik met zoveel plezier naar mijn werk. Ik loop er zowat de hele dag te lachen, het valt collega's en leerlingen zelfs op. Het geld is niet belangrijk, leuk werk wél.
Waar ik ook heel erg aan zou moeten wennen, is dat ik misschien wel iets wil gaan doen waar ik minder mee verdien. (Ik gooi nog maar even iets in de groep.....). Dat is ook wel een reden dat ik niet kijk naar wat ik dan wel zou willen doen ipv de functie die ik nu heb. Ik ben onderaan begonnen ooit, als receptioniste, met bijbehorend salaris. Nu ben ik Project manager, met bijbehorend salaris.
Als ik een stap terug ga doen, dan voelt dat alsof ik het opklimmen tot die functie in 1 klap teniet doe.Ik werk in het onderwijs, geen vetpot, maar dubbel zo zuur dat ik veel collega's heb die veeel meer verdienen maar die toch gewoon hetzelfde werk doen. Zij zitten 2 schalen hoger. Ik heb hier lange tijd erg van gebaald, ik was ook gewoon universitair geschoold, net als zij, deed hetzelfde werk, soms zelfs meer werk én beter werk. Vorig jaar kwam het dieptepunt, en toen ben ik me echt gaan afvragen, wat ik wilde: geen goed salaris en geweldig werk, of meer salaris en weg uit het onderwijs. Sinds ik dit voor mezelf helder op een rijtje heb (en ja, ik ben in het onderwijs gebleven), ga ik met zoveel plezier naar mijn werk. Ik loop er zowat de hele dag te lachen, het valt collega's en leerlingen zelfs op. Het geld is niet belangrijk, leuk werk wél.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:14
Morrie, ik heb een jaar of acht geleden ervoor gekozen om te stoppen met werken. Overspannen, dat ook.
Na wat gedoe een kindje gekregen en daar lekker mee thuisgebleven, voor een jaar of twee. Daarna begon het weer te kriebelen voor werk.
Heb me suf gesolliciteerd. Voordat ik stopte had ik twaalf jaar in een best verantwoordelijke functie erop zitten en dus geen gaten in mijn cv afgezien van het verklaarbare 'ik wil me even op de kinderen storten'.
Afgeserveerd. Uitzendbureau's wilden me niet eens inschrijven, in elk geval niet voor parttime.
Ik denk dat ik uit een stuk of 80 sollicitaties 6 uitnodigingen heb gehad of zo.
Toen ben ik maar gaan solliciteren op droomvacatures (bbl). Overigens wel uitgenodigd, niet aangenomen.
Nu via vrijwilligerswerk in een baantje gerold, tenminste, ik hoop dat ik dat nog steeds heb.
Mijn advies: blijf als het even kan werken. Parttime kan best, maar stoppen kost heel veel. Misschien dat dat anders is als je een vakopleiding hebt (ik heb alleen VWO afgemaakt).
Na wat gedoe een kindje gekregen en daar lekker mee thuisgebleven, voor een jaar of twee. Daarna begon het weer te kriebelen voor werk.
Heb me suf gesolliciteerd. Voordat ik stopte had ik twaalf jaar in een best verantwoordelijke functie erop zitten en dus geen gaten in mijn cv afgezien van het verklaarbare 'ik wil me even op de kinderen storten'.
Afgeserveerd. Uitzendbureau's wilden me niet eens inschrijven, in elk geval niet voor parttime.
Ik denk dat ik uit een stuk of 80 sollicitaties 6 uitnodigingen heb gehad of zo.
Toen ben ik maar gaan solliciteren op droomvacatures (bbl). Overigens wel uitgenodigd, niet aangenomen.
Nu via vrijwilligerswerk in een baantje gerold, tenminste, ik hoop dat ik dat nog steeds heb.
Mijn advies: blijf als het even kan werken. Parttime kan best, maar stoppen kost heel veel. Misschien dat dat anders is als je een vakopleiding hebt (ik heb alleen VWO afgemaakt).
dinsdag 24 maart 2009 om 23:15
quote:lapin schreef op 24 maart 2009 @ 23:10:
Morrie, ik heb niet alle reacties gelezen. Maar ik vraag me af waarom doe je het niet gewoon?
Hoe oud ben je? En kan je goed rondkomen van het salaris van je man?
Ik ben nu 46 en ik ben 6 jaar geleden gestopt met werken omdat wij (mijn man en ik) naar Zwitserland verhuisden. Mijn man kreeg hier een baan aangeboden. Ik was van plan om een jaar of 2/3 niets te doen en dan weer een baan te zoeken, maar ik ben nu 6 jaar verder en ik vind het zalig om niet meer iedere morgen de deur uit te hoeven. Voor het salaris hoef ik het niet te doen.
Wij hebben gemerkt dat het leven een stuk rustiger is als 1 van de 2 gewoon lekker thuis blijft en zorgt dat alles daar geregeld is.
Ik hou van koken, dus daar leef ik me iedere dag op uit. En mijn man is daar heel erg blij mee. Verder zorg ik ervoor dat ik doordeweeks alles gedaan heb zodat we in het weekend echt helemaal niets meer hoeven te doen.
Dat klinkt misschien heel erg saai, maar dat is het beslist niet.
Ik weet niet of ik nooit meer een baan ga zoeken, maar tot nu toe bevalt het me prima. Probeer het gewoon een tijdje.Dat dit saai klinkt zou mijn grootste punt niet zijn.
Morrie, ik heb niet alle reacties gelezen. Maar ik vraag me af waarom doe je het niet gewoon?
Hoe oud ben je? En kan je goed rondkomen van het salaris van je man?
Ik ben nu 46 en ik ben 6 jaar geleden gestopt met werken omdat wij (mijn man en ik) naar Zwitserland verhuisden. Mijn man kreeg hier een baan aangeboden. Ik was van plan om een jaar of 2/3 niets te doen en dan weer een baan te zoeken, maar ik ben nu 6 jaar verder en ik vind het zalig om niet meer iedere morgen de deur uit te hoeven. Voor het salaris hoef ik het niet te doen.
Wij hebben gemerkt dat het leven een stuk rustiger is als 1 van de 2 gewoon lekker thuis blijft en zorgt dat alles daar geregeld is.
Ik hou van koken, dus daar leef ik me iedere dag op uit. En mijn man is daar heel erg blij mee. Verder zorg ik ervoor dat ik doordeweeks alles gedaan heb zodat we in het weekend echt helemaal niets meer hoeven te doen.
Dat klinkt misschien heel erg saai, maar dat is het beslist niet.
Ik weet niet of ik nooit meer een baan ga zoeken, maar tot nu toe bevalt het me prima. Probeer het gewoon een tijdje.Dat dit saai klinkt zou mijn grootste punt niet zijn.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:17
Ik ben het helemaal eens met de posting van Spinster. Daarnaast is het misschien verstandiger om vanuit een werkende positie te gaan solliciteren. Zeker in deze tijd. Kun je niet wat 'rust en ruimte' scheppen door bijvoorbeeld ouderschapsverlof op nemen, wat iemand al opperde? Of inderdaad eens langs een bureau te gaan wat je kan helpen kijken wat bij je past? Misschien zit je wel in de goede branche maar de verkeerde functie, of andersom.
Ik herken je gevoel namelijk en bij mij was alles in één klap opgelost toen ik in mijn nieuwe functie begon. Pamman werd gek van mij, die had me nog nooit zoveel over werk horen praten. Normaal deed hij dat altijd
Ik herken je gevoel namelijk en bij mij was alles in één klap opgelost toen ik in mijn nieuwe functie begon. Pamman werd gek van mij, die had me nog nooit zoveel over werk horen praten. Normaal deed hij dat altijd
dinsdag 24 maart 2009 om 23:18
Maar goed, eigenlijk vind ik het zonde om mijn vrije tijd te besteden aan vrouwen die zo naief en klaploperig in het levens taan en dus al zo erg op anderen leunen (nu op hun mannen en in de toekomst wellicht op ons wél werkende burgers).
Dus, het ga jullie goed. We spreken elkaar over 10 jaar wel weer.
Dus, het ga jullie goed. We spreken elkaar over 10 jaar wel weer.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:19
Lapin, jij vraagt je af waarom ik het niet gewoon doe. Eigenlijk heb ik dat al in mijn opening geschreven, namelijk:
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
Ik denk wel dat Pammie, en Spinster gelijk hebben. Ik wil niet perse stoppen met werken, ik wil ander werk maar weet niet wat. En vlucht daardoor (daar hebben we dan Davino) in het opzeggen van mijn baan en helemaal stoppen met werken.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
Ik denk wel dat Pammie, en Spinster gelijk hebben. Ik wil niet perse stoppen met werken, ik wil ander werk maar weet niet wat. En vlucht daardoor (daar hebben we dan Davino) in het opzeggen van mijn baan en helemaal stoppen met werken.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:21
Ik heb dus nu wel een aantal reacties even gelezen.
Waarom staat toch altijd iedereen op zijn achterste benen zodra je als vrouw geen baan hebt of wilt.
Wat kan het jullie nou schelen dat er mensen zijn die hier heel gelukkig mee zijn.
Ik hoef niet te werken. Het salaris wat mijn man verdient daar kom ik in mijn beroep in de verste verte niet bij in de buurt. Daar komt dan nog bij dat het bijna onmogelijk is om mijn 2 honden te houden. Tel daar bij op dat je dat in het weekend en s'avonds allebei als 2 gestresste kippen rondloopt om alle achterstallige dingen nog te regelen. En dan lig je s;avonds allebei uitgeteld op de bank.
En waarvoor? Ik zou het niet weten. Ik heb hier genoeg te doen en ik kan het doen wanneer ik er zin in heb, dus bij voorkeur niet voor 11 uur s'morgens. Ik heb een geweldig leven en ik voel me er veel beter bij dan toen ik nog wel 5 dagen per week werkte.
Waarom staat toch altijd iedereen op zijn achterste benen zodra je als vrouw geen baan hebt of wilt.
Wat kan het jullie nou schelen dat er mensen zijn die hier heel gelukkig mee zijn.
Ik hoef niet te werken. Het salaris wat mijn man verdient daar kom ik in mijn beroep in de verste verte niet bij in de buurt. Daar komt dan nog bij dat het bijna onmogelijk is om mijn 2 honden te houden. Tel daar bij op dat je dat in het weekend en s'avonds allebei als 2 gestresste kippen rondloopt om alle achterstallige dingen nog te regelen. En dan lig je s;avonds allebei uitgeteld op de bank.
En waarvoor? Ik zou het niet weten. Ik heb hier genoeg te doen en ik kan het doen wanneer ik er zin in heb, dus bij voorkeur niet voor 11 uur s'morgens. Ik heb een geweldig leven en ik voel me er veel beter bij dan toen ik nog wel 5 dagen per week werkte.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:21
Wat is eigenlijk de moraal van mijn verhaal? Wel handig om dat te vermelden. Dat minder verdienen niet eens zo heel erg hoeft te zijn als je daardoor wél doet waar je hart ligt.
Maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is, als je niet weet wáár je hart dan ligt.
Overigens, eensch met Spinster. Baan opzeggen is wel erg rigoreus.
Maar ik kan me voorstellen dat het moeilijk is, als je niet weet wáár je hart dan ligt.
Overigens, eensch met Spinster. Baan opzeggen is wel erg rigoreus.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:23
Crosspost met pammie. Dank je! Ik ben het weer eens met jou .
Morrie, heel veel succes met je keuze! Ik ben het eens met het stukje dat je zelf geschreven hebt en weer even aanhaalt. Alleen denk ik dat je één puntje nog verkeerd ziet. 'Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.' Deze zin vat samen dat jij 'werk' en 'leuk' als twee tegenovergestelden ziet. Dat hoeft niet! Echt niet! Werk kan ook leuk zijn. En inspirerend. En geeft vrijheid (denk ook aan langere termijn). En zelfvertrouwen. En ontplooiingsmogelijkheden. En voldoening. Nogmaals: alles wat jij zoekt (denk ik) is óók in een baan te vinden. Misschien alleen niet in je huidige.
Kan ik voorzichtig zeggen: jij ook succes met sollicteren?
Morrie, heel veel succes met je keuze! Ik ben het eens met het stukje dat je zelf geschreven hebt en weer even aanhaalt. Alleen denk ik dat je één puntje nog verkeerd ziet. 'Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.' Deze zin vat samen dat jij 'werk' en 'leuk' als twee tegenovergestelden ziet. Dat hoeft niet! Echt niet! Werk kan ook leuk zijn. En inspirerend. En geeft vrijheid (denk ook aan langere termijn). En zelfvertrouwen. En ontplooiingsmogelijkheden. En voldoening. Nogmaals: alles wat jij zoekt (denk ik) is óók in een baan te vinden. Misschien alleen niet in je huidige.
Kan ik voorzichtig zeggen: jij ook succes met sollicteren?
dinsdag 24 maart 2009 om 23:26
quote:lapin schreef op 24 maart 2009 @ 23:21:
Ik heb dus nu wel een aantal reacties even gelezen.
Waarom staat toch altijd iedereen op zijn achterste benen zodra je als vrouw geen baan hebt of wilt.
Wat kan het jullie nou schelen dat er mensen zijn die hier heel gelukkig mee zijn.
Ik hoef niet te werken. Het salaris wat mijn man verdient daar kom ik in mijn beroep in de verste verte niet bij in de buurt. Daar komt dan nog bij dat het bijna onmogelijk is om mijn 2 honden te houden. Tel daar bij op dat je dat in het weekend en s'avonds allebei als 2 gestresste kippen rondloopt om alle achterstallige dingen nog te regelen. En dan lig je s;avonds allebei uitgeteld op de bank.
En waarvoor? Ik zou het niet weten. Ik heb hier genoeg te doen en ik kan het doen wanneer ik er zin in heb, dus bij voorkeur niet voor 11 uur s'morgens. Ik heb een geweldig leven en ik voel me er veel beter bij dan toen ik nog wel 5 dagen per week werkte.Je komt nu helemaal nergens bij in de buurt, dus het kan nóg erger. Maar blijf jij vooral leven als je mans huishoudster en bedwarmmaakster en als gouden mandje voor een stel dieren (en geloof me: ik hou van dieren). Je gedraagt je als een lot uit de loterij, als ik het zo lees.
Ik heb dus nu wel een aantal reacties even gelezen.
Waarom staat toch altijd iedereen op zijn achterste benen zodra je als vrouw geen baan hebt of wilt.
Wat kan het jullie nou schelen dat er mensen zijn die hier heel gelukkig mee zijn.
Ik hoef niet te werken. Het salaris wat mijn man verdient daar kom ik in mijn beroep in de verste verte niet bij in de buurt. Daar komt dan nog bij dat het bijna onmogelijk is om mijn 2 honden te houden. Tel daar bij op dat je dat in het weekend en s'avonds allebei als 2 gestresste kippen rondloopt om alle achterstallige dingen nog te regelen. En dan lig je s;avonds allebei uitgeteld op de bank.
En waarvoor? Ik zou het niet weten. Ik heb hier genoeg te doen en ik kan het doen wanneer ik er zin in heb, dus bij voorkeur niet voor 11 uur s'morgens. Ik heb een geweldig leven en ik voel me er veel beter bij dan toen ik nog wel 5 dagen per week werkte.Je komt nu helemaal nergens bij in de buurt, dus het kan nóg erger. Maar blijf jij vooral leven als je mans huishoudster en bedwarmmaakster en als gouden mandje voor een stel dieren (en geloof me: ik hou van dieren). Je gedraagt je als een lot uit de loterij, als ik het zo lees.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:28
quote:Morrie schreef op 24 maart 2009 @ 23:07:
Rider, ik snap wel wat je bedoelt, maar ik kan er nu niet zoveel mee. Dat jij het vreemd vindt dat een vrouw wil stoppen met werken, daar schiet ik persoonlijk nu niet zoveel mee op.Dat zei ik dus niet. Ik vind het heel normaal dat mensen willen stoppen met werken. Wat ik bizar vind, is dat het even vanzelfsprekend is dat mannen voor inkomen zorgen, als dat het vanzelfsprekend is dat vrouwen doen alsof werk vooral een hobby moet zijn, en vooral dat vrouwen die hun werk zo schijnen te zien na de scheiding nog heel beledigd zijn ook als ze de rekening gepresenteerd krijgen.quote:Behalve dat ik inderdaad goed moet nadenken over wat nou als mijn man er vandoor gaat oid, maar daar denk ik al over na, dat kun je ook in mijn openingspost nalezen. Als ik over zulke dingen niet zou nadenken, had ik allang mijn baan opgezegd.Ja, dat vind ik dus bizar. Je maakt je dus nog wel druk over de vraag hoe je geld gaat krijgen als je man niet voor je zorgt, maar dat je man voor je zorgt is blijkbaar volstrekt vanzelfsprekend. Sorry, dat soort dingen verbaast me. Zoals het me trouwens even hard verbaast dat zoveel mannen dat pikken.
Rider, ik snap wel wat je bedoelt, maar ik kan er nu niet zoveel mee. Dat jij het vreemd vindt dat een vrouw wil stoppen met werken, daar schiet ik persoonlijk nu niet zoveel mee op.Dat zei ik dus niet. Ik vind het heel normaal dat mensen willen stoppen met werken. Wat ik bizar vind, is dat het even vanzelfsprekend is dat mannen voor inkomen zorgen, als dat het vanzelfsprekend is dat vrouwen doen alsof werk vooral een hobby moet zijn, en vooral dat vrouwen die hun werk zo schijnen te zien na de scheiding nog heel beledigd zijn ook als ze de rekening gepresenteerd krijgen.quote:Behalve dat ik inderdaad goed moet nadenken over wat nou als mijn man er vandoor gaat oid, maar daar denk ik al over na, dat kun je ook in mijn openingspost nalezen. Als ik over zulke dingen niet zou nadenken, had ik allang mijn baan opgezegd.Ja, dat vind ik dus bizar. Je maakt je dus nog wel druk over de vraag hoe je geld gaat krijgen als je man niet voor je zorgt, maar dat je man voor je zorgt is blijkbaar volstrekt vanzelfsprekend. Sorry, dat soort dingen verbaast me. Zoals het me trouwens even hard verbaast dat zoveel mannen dat pikken.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:28
Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat je geen idee hebt van wat je wel zou willen doen. Betekent dat dan dat je gewoon heel erg moe bent nu? (niet zo raar na kennelijk een recente bevalling).
Bij mij stuiteren de plannen door mijn hoofd in elk geval. Zitten wel heel veel barrieres tussen de plannen en de haalbaarheid, maar dromen heb ik.
Jij niet?
Is studeren een optie, financieel gezien?
Bij mij stuiteren de plannen door mijn hoofd in elk geval. Zitten wel heel veel barrieres tussen de plannen en de haalbaarheid, maar dromen heb ik.
Jij niet?
Is studeren een optie, financieel gezien?
dinsdag 24 maart 2009 om 23:30
quote:Pammie schreef op 24 maart 2009 @ 23:07:
Rider, het lijkt me dat als een vrouw wil gaan stoppen met werken het een beslissing is van het stel en niet van de vrouw alleen.Dat lijkt me tamelijk naief. Mijn waarneming is in ieder geval totaal anders. Nogal wat vrouwen en mannen vinden het blijkbaar volstrekt normaal dat de man voor het inkomen zorgt, en de vrouw een hobby heeft. Als je de gevolgen daarvan accepteert, prima natuurlijk. Maar het blijft me verbazen.
Rider, het lijkt me dat als een vrouw wil gaan stoppen met werken het een beslissing is van het stel en niet van de vrouw alleen.Dat lijkt me tamelijk naief. Mijn waarneming is in ieder geval totaal anders. Nogal wat vrouwen en mannen vinden het blijkbaar volstrekt normaal dat de man voor het inkomen zorgt, en de vrouw een hobby heeft. Als je de gevolgen daarvan accepteert, prima natuurlijk. Maar het blijft me verbazen.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:30
Spinster, ooit had ik het ook, dat ik werken leuk vond. En nu vind ik het bij vlagen ook nog leuk, maar die vlagen zijn steeds zeldzamer, en ik word daar gek van want ik loop maar te malen en te malen en doe er ondertussen niets aan. Ik had het in mijn vorige baan ook al, toen heb ik gesolliciteerd naar deze baan maar nu heb ik 'het' nog steeds niet gevonden. Dat maakt me angstig en onzeker want wat wil ik dan wel?
Ineens ben ik zo iemand geworden die zegt dat ze stopt met werken als ze de Staatsloterij wint. Een paar jaar geleden was ik nog zo iemand die zei dat ze gewoon door zou werken als ze de Staatsloterij zou winnen. Waar is het mis gegaan?
Nou ja, nogmaals, ik heb dus hulp nodig bij het zoeken naar wat ik dan wel wil.
Ineens ben ik zo iemand geworden die zegt dat ze stopt met werken als ze de Staatsloterij wint. Een paar jaar geleden was ik nog zo iemand die zei dat ze gewoon door zou werken als ze de Staatsloterij zou winnen. Waar is het mis gegaan?
Nou ja, nogmaals, ik heb dus hulp nodig bij het zoeken naar wat ik dan wel wil.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:31
quote:lapin schreef op 24 maart 2009 @ 23:21:
Ik heb dus nu wel een aantal reacties even gelezen.
Waarom staat toch altijd iedereen op zijn achterste benen zodra je als vrouw geen baan hebt of wilt.
Wat kan het jullie nou schelen dat er mensen zijn die hier heel gelukkig mee zijn.
Ik hoef niet te werken. Het salaris wat mijn man verdient daar kom ik in mijn beroep in de verste verte niet bij in de buurt. Daar komt dan nog bij dat het bijna onmogelijk is om mijn 2 honden te houden. Tel daar bij op dat je dat in het weekend en s'avonds allebei als 2 gestresste kippen rondloopt om alle achterstallige dingen nog te regelen. En dan lig je s;avonds allebei uitgeteld op de bank.
En waarvoor? Ik zou het niet weten. Ik heb hier genoeg te doen en ik kan het doen wanneer ik er zin in heb, dus bij voorkeur niet voor 11 uur s'morgens. Ik heb een geweldig leven en ik voel me er veel beter bij dan toen ik nog wel 5 dagen per week werkte.
ik snap het ook niet dat de meesten zo overdreven reageren als iemand wil stoppen met werken... of ja, misschien is het jalouzie?
emancipatie is dat vrouwen (en mannen) de keuze hebben of ze gaan werken of dat ze liever thuis blijven bij de kids (mits financieel haalbaar)
ik kan me best voorstellen dat een tijdje stoppen met werken kan helpen om een nieuwe koers te bepalen... gewoon even hele andere dingen doen en jezelf herontdekken...
heb je dit al besproken met je man? en hoe denkt hij erover?
Ik heb dus nu wel een aantal reacties even gelezen.
Waarom staat toch altijd iedereen op zijn achterste benen zodra je als vrouw geen baan hebt of wilt.
Wat kan het jullie nou schelen dat er mensen zijn die hier heel gelukkig mee zijn.
Ik hoef niet te werken. Het salaris wat mijn man verdient daar kom ik in mijn beroep in de verste verte niet bij in de buurt. Daar komt dan nog bij dat het bijna onmogelijk is om mijn 2 honden te houden. Tel daar bij op dat je dat in het weekend en s'avonds allebei als 2 gestresste kippen rondloopt om alle achterstallige dingen nog te regelen. En dan lig je s;avonds allebei uitgeteld op de bank.
En waarvoor? Ik zou het niet weten. Ik heb hier genoeg te doen en ik kan het doen wanneer ik er zin in heb, dus bij voorkeur niet voor 11 uur s'morgens. Ik heb een geweldig leven en ik voel me er veel beter bij dan toen ik nog wel 5 dagen per week werkte.
ik snap het ook niet dat de meesten zo overdreven reageren als iemand wil stoppen met werken... of ja, misschien is het jalouzie?
emancipatie is dat vrouwen (en mannen) de keuze hebben of ze gaan werken of dat ze liever thuis blijven bij de kids (mits financieel haalbaar)
ik kan me best voorstellen dat een tijdje stoppen met werken kan helpen om een nieuwe koers te bepalen... gewoon even hele andere dingen doen en jezelf herontdekken...
heb je dit al besproken met je man? en hoe denkt hij erover?
dinsdag 24 maart 2009 om 23:33
Ik herken het wel, regelmatig bekruipt me het gevoel dat ik diep in m'n hart zou willen stoppen met werken en thuis voor de kinderen zorgen en daarnaast meer tijd aan andere dingen wil besteden. Bovendien zou het allemaal makkelijker lopen, nu lopen de ochtenden dat ik werk vaak heel hectisch.
Maar goed, het zit er niet in bij ons, we zouden niet meer kunnen rondkomen, hebben mijn salaris echt nodig. Bovendien nog 2 goede redenen om toch niet te stoppen met werken...
Manlief heeft op dit moment (net als ik) onzekerheid over het voortbestaan van zijn baan.
En verder wil ik niet (zoals mijn moeder jaren geleden) in geval van er alleen voor komen te staan mijn hand op moeten houden omdat ik na een gat in m'n cv moeilijk weer aan het werk kom.
Conclusie, ik blijf wel werken en af en toe mijmeren over een werkloos leven (en wat ik dan zou doen, want veel plannen heb ik zeker). Van die plannen komt alleen op het moment weinig terecht omdat er te weinig tijd overschiet met jonge kinderen.
Maar goed, het zit er niet in bij ons, we zouden niet meer kunnen rondkomen, hebben mijn salaris echt nodig. Bovendien nog 2 goede redenen om toch niet te stoppen met werken...
Manlief heeft op dit moment (net als ik) onzekerheid over het voortbestaan van zijn baan.
En verder wil ik niet (zoals mijn moeder jaren geleden) in geval van er alleen voor komen te staan mijn hand op moeten houden omdat ik na een gat in m'n cv moeilijk weer aan het werk kom.
Conclusie, ik blijf wel werken en af en toe mijmeren over een werkloos leven (en wat ik dan zou doen, want veel plannen heb ik zeker). Van die plannen komt alleen op het moment weinig terecht omdat er te weinig tijd overschiet met jonge kinderen.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:34
quote:Spinster schreef op 24 maart 2009 @ 23:26:
[...]
Je komt nu helemaal nergens bij in de buurt, dus het kan nóg erger. Maar blijf jij vooral leven als je mans huishoudster en bedwarmmaakster en als gouden mandje voor een stel dieren (en geloof me: ik hou van dieren). Je gedraagt je als een lot uit de loterij, als ik het zo lees.
Waar haal jij uit dat ik de huishoudster van mijn man ben? Ik ben geloof vergeten te vertellen dat er iedere week iemand komt om het huis schoon te maken.
Ik heb dit in overleg met mijn man gedaan. Ons leven is een stuk relaxter dan toen we nog allebei 40 uur per week werkten.
Ik heb nu tijd om andere mensen te helpen, mijn familie komt eens in de zoveel tijd hierheen waar ik dan alle tijd voor heb. En ik zou niet weten hoe we het zouden moeten combineren met de 2 honden die we hebben.
Ik snap dat als er financieel geen ruimte voor is dat je het dan wel uit je hoofd laat om vrijwillig thuis te blijven.
En mocht het ooit nodig zijn om weer een baan te zoeken, om wat voor reden dan ook, dan ben ik er van overtuigd dat ik zo weer een baan heb.
[...]
Je komt nu helemaal nergens bij in de buurt, dus het kan nóg erger. Maar blijf jij vooral leven als je mans huishoudster en bedwarmmaakster en als gouden mandje voor een stel dieren (en geloof me: ik hou van dieren). Je gedraagt je als een lot uit de loterij, als ik het zo lees.
Waar haal jij uit dat ik de huishoudster van mijn man ben? Ik ben geloof vergeten te vertellen dat er iedere week iemand komt om het huis schoon te maken.
Ik heb dit in overleg met mijn man gedaan. Ons leven is een stuk relaxter dan toen we nog allebei 40 uur per week werkten.
Ik heb nu tijd om andere mensen te helpen, mijn familie komt eens in de zoveel tijd hierheen waar ik dan alle tijd voor heb. En ik zou niet weten hoe we het zouden moeten combineren met de 2 honden die we hebben.
Ik snap dat als er financieel geen ruimte voor is dat je het dan wel uit je hoofd laat om vrijwillig thuis te blijven.
En mocht het ooit nodig zijn om weer een baan te zoeken, om wat voor reden dan ook, dan ben ik er van overtuigd dat ik zo weer een baan heb.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:34
Ik snap Rider wel. Overigens zijn er ook mannen die alleen werken als ze er zin in hebben maar die krijgen dan toch een ander etiket toebedeeld dan huisvrouwen.
Ben wel erg blij met de mogelijkheid om te kiezen, persoonlijk. Die zouden mannen ook moeten nemen. En dat doen ze ook, zij het dat ze daarbij meer uren voor hun rekening nemen (en minder verzorging van de kinderen) dan vrouwen.
Ben wel erg blij met de mogelijkheid om te kiezen, persoonlijk. Die zouden mannen ook moeten nemen. En dat doen ze ook, zij het dat ze daarbij meer uren voor hun rekening nemen (en minder verzorging van de kinderen) dan vrouwen.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:35
dinsdag 24 maart 2009 om 23:36
Mamzelle, ik weet het echt niet. Ik schaam me er ook een beetje voor om dat hardop te zeggen. Als ik het hier thuis zeg is mijn vriend ook elke keer weer verbaasd. Maar ik weet het dus echt niet. Ik ben ook niet zo goed in vrij uit denken hierover. In mijn hoofd is het een chaos als het op dit onderwerp aan komt.
Rider, ik vind het niet normaal dat mijn man voor het inkomen zorgt. Wel vond ik het geen probleem dat toen hij wat meer freewheelde ik met alle liefde voor het inkomen zorgde. En dat als ik nu misschien minder of niet wil werken hij het niet erg vindt voor dat inkomen zorgt.
Het woord vanzelfsprekend heb ik nooit in de mond genomen. Want vanzelfsprekend vind ik het niet.
Rider, ik vind het niet normaal dat mijn man voor het inkomen zorgt. Wel vond ik het geen probleem dat toen hij wat meer freewheelde ik met alle liefde voor het inkomen zorgde. En dat als ik nu misschien minder of niet wil werken hij het niet erg vindt voor dat inkomen zorgt.
Het woord vanzelfsprekend heb ik nooit in de mond genomen. Want vanzelfsprekend vind ik het niet.
