Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
dinsdag 24 maart 2009 om 23:52
Tja. Morrie, zoals ik jou ken ben je niet iemand die er tevreden mee zal zijn thuis te zijn en alle tijd te besteden aan zorgen voor de kinderen. Ik schat jou meer in als zelfstandig, onafhankelijk, dynamisch en ambitieus. Al sinds je begonnen bent in je huidige baan ben je er niet enthousiast over, en ik kan me voorstellen dat de komst van de tweede ervoor zorgt dat je het 'werkende leven' nog veel meer gaat relativeren. Ik heb het al eens eerder gesuggereerd, ga in eerste instantie ouderschapsverlof opnemen en als dat bevalt, permanent minder uren werken en ondertussen naar een andere baan uitkijken, maar dat wilde jij toen niet, voor jou was het alles of niets. Persoonlijk zou ik er in deze tijden niet mee stoppen, stel dat je na 3 maanden tureluurs wordt van het thuiszitten, dan ben je vast niet meteen weer aan de slag. Ik snap dat het niet leuk is om iedere werkdag te moeten haasten om je kinderen weg te brengen en weer op te halen en zo, en dat je geniet als de oudste af kan spreken en je tijd hebt om 's middags iets leuks met ze te gaan doen, maar die glans is er snel vanaf als je daar iedere dag tijd genoeg voor hebt. Tenminste, zo zou ik het ervaren en volgens mij zit jij niet veel anders in elkaar. Ik denk dat je gelukkiger wordt van een andere baan en minder uren werken dan van helemaal stoppen.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:52
quote:mamzelle schreef op 24 maart 2009 @ 23:51:
Rider, ik ken genoeg verhalen van mannen die hun werk zo indelen dat hun vrouw haar leven er maar omheen moet vouwen. Juist carrieretijgers zijn maar wat blij met zo'n thuisbasis.
Ik ken ook mannen die min of meer parttime werken (chapeau!) en mannen die het er maar bij laten zitten maar ja, die laatsten krijgen daar dan wel een stigma mee, een man die niet werkt wordt niet serieus genomen, vooral niet als ' ie dan ook nog een grote mond heeft. Precies, dat zei ik dus. Ik vind zoiets bizar. Sorry.
Rider, ik ken genoeg verhalen van mannen die hun werk zo indelen dat hun vrouw haar leven er maar omheen moet vouwen. Juist carrieretijgers zijn maar wat blij met zo'n thuisbasis.
Ik ken ook mannen die min of meer parttime werken (chapeau!) en mannen die het er maar bij laten zitten maar ja, die laatsten krijgen daar dan wel een stigma mee, een man die niet werkt wordt niet serieus genomen, vooral niet als ' ie dan ook nog een grote mond heeft. Precies, dat zei ik dus. Ik vind zoiets bizar. Sorry.
dinsdag 24 maart 2009 om 23:54
Nog een concrete tip:
Knip de komende tijd ALLE vacatures die je aanspreken in kranten e.d. uit en gooi ze in een schoenendoos. Print evt. ook dingen uit als je ze op het net ziet en gooi die daar bij. Niet denken aan (on)mogelijkheden, maar intuitief verzamelen wat je aanspreekt.
Kijk er over een tijdje nog eens naar en ga dan pas analyseren. Welke overeenkomsten zie je? Wat zou je nodig hebben voor de verschillende soorten werk? Wat houd je tegen?
Knip de komende tijd ALLE vacatures die je aanspreken in kranten e.d. uit en gooi ze in een schoenendoos. Print evt. ook dingen uit als je ze op het net ziet en gooi die daar bij. Niet denken aan (on)mogelijkheden, maar intuitief verzamelen wat je aanspreekt.
Kijk er over een tijdje nog eens naar en ga dan pas analyseren. Welke overeenkomsten zie je? Wat zou je nodig hebben voor de verschillende soorten werk? Wat houd je tegen?
dinsdag 24 maart 2009 om 23:56
Gosh, ben ik ff daadkrachtig bezig, het boek is besteld.... Nu ga ik echt echt echt slapen want morgen is mijn vrije dag en moet ik dus de kinderen naar school brengen enzo .
Bedankt allemaal. Ook al die forumbekenden die ik bewust niets vertelde over dit topic om niet weeeeeeer te gaan zeuren over mijn werk, maar die me uiteindelijk toch gewoon gevonden hebben hier .
Bedankt allemaal. Ook al die forumbekenden die ik bewust niets vertelde over dit topic om niet weeeeeeer te gaan zeuren over mijn werk, maar die me uiteindelijk toch gewoon gevonden hebben hier .
dinsdag 24 maart 2009 om 23:56
quote:Spinster schreef op 24 maart 2009 @ 23:54:
Nog een concrete tip:
Knip de komende tijd ALLE vacatures die je aanspreken in kranten e.d. uit en gooi ze in een schoenendoos. Print evt. ook dingen uit als je ze op het net ziet en gooi die daar bij. Niet denken aan (on)mogelijkheden, maar intuitief verzamelen wat je aanspreekt.
Kijk er over een tijdje nog eens naar en ga dan pas analyseren. Welke overeenkomsten zie je? Wat zou je nodig hebben voor de verschillende soorten werk? Wat houd je tegen?Ok
Nog een concrete tip:
Knip de komende tijd ALLE vacatures die je aanspreken in kranten e.d. uit en gooi ze in een schoenendoos. Print evt. ook dingen uit als je ze op het net ziet en gooi die daar bij. Niet denken aan (on)mogelijkheden, maar intuitief verzamelen wat je aanspreekt.
Kijk er over een tijdje nog eens naar en ga dan pas analyseren. Welke overeenkomsten zie je? Wat zou je nodig hebben voor de verschillende soorten werk? Wat houd je tegen?Ok
dinsdag 24 maart 2009 om 23:59
Als ik morgen zou moeten werken, zou ik mezelf vervloeken dat ik nu nog in een ernstige discussie zat.
Truste dus.
Morrie, alles of niets lijkt me onverantwoord. Kun je in de huidige functie niet parttimen?
Feit is dat je nu aan de slag moet met je ideeen (sorry, geen puntjes) over de toekomst, of gebrek daaraan.
Het huisvrouwenbestaan is echt moordend saai als de kinderen naar school zijn, kan ik je verzekeren. Tenzij je clubjes en vriendinnen overdag hebt natuurlijk, maar zo ben ook ik niet opgevoed.
Truste dus.
Morrie, alles of niets lijkt me onverantwoord. Kun je in de huidige functie niet parttimen?
Feit is dat je nu aan de slag moet met je ideeen (sorry, geen puntjes) over de toekomst, of gebrek daaraan.
Het huisvrouwenbestaan is echt moordend saai als de kinderen naar school zijn, kan ik je verzekeren. Tenzij je clubjes en vriendinnen overdag hebt natuurlijk, maar zo ben ook ik niet opgevoed.
woensdag 25 maart 2009 om 01:40
Geen tips voor jou, Morrie..
Maar wil toch nog even reageren op Splinter en Rider. Ik deelde vroegah (jaartje of 3, 2) jullie mening voor 100%. Ik was ook zo'n vrouw die haar eigen broek op wilde houden, ambitieus genoeg was om maandelijks een leuk eigen inkomen bij elkaar te werken, die niet met 2 kinderen volledig kopje onder zou gaan als echtgenoot ineens de benen zou nemen met de 23-jarige secretaresse. Totdat ik zwanger werd van ons derde kind, ik de knoop doorhakte om nu eens wél minstens de eerste 2 jaar volledig thuis met kind(eren) door te brengen ipv fulltime aandacht aan werk te besteden, altijd in die eeuwige spagaat werk-kinderen te zitten (want man had/heeft een nog veel intensievere baan dus in geval van zieke kindjes, in geval van schoolgaande kindjes was ik degene die het werk af moest bellen/verzetten/anders plannen)
Prima plan, voor eventjes, want financiëel kon ik best op man leunen, we zijn immers getrouwd en alles wat binnenkwam was en is van ons gezamenlijk.
Totdat ik ziek bleek. Ernstig ziek. En ik al 4 maanden daarvoor officieel geen loonsbetrekking meer had want volledig vrijwillige keuze om fulltime voor kindjes te zorgen. En nu, na bijna 3 jaar ben ik nog steeds ernstig ziek en is mijn man dus nog steeds degene die mij financieel volledig onderhoud, evenals de kinderen. What about that? Is het nu jammer dat ik geen werkgever had waardoor ik automatisch recht zou hebben gehad op WAO? Dat ik nu mijn handje had op kunnen houden en jullie mij indirekt onderhouden zouden hebben? Dan kun je zeggen: 'Hoe dom ben jij geweest, als je man er nu vandoor gaat dan.. nou dan..'
Weet je wat dan precies? Dan is hij gewoon een enorme eikel.
Niets meer en niets minder. Want we hebben afgespróken dat we voor elkaar zouden zorgen wanneer dat nodig mocht zijn. Dat is een afspraak binnen een hechte intieme relatie, niet te vergelijken met een afspraak met de buurman of een vage kennis.
Het leven is tekort om continu rekening te houden met 'wat als'. Soms komt het goed uit om wél even op iemand te leunen. Je mag er hopelijk - in een goede relatie - op rekenen dat je er voor elkaar bent wanneer dat nodig lijkt te zijn.
En zo ook voor Morrie. Als het voor Morrie beter lijkt te zijn om (tijdelijk) volledig te stoppen met werken zodat zij tijd krijgt om na te denken wat ze nu precies wil op werkgebied en haar partner vind het prima want financieel mogelijk: waarom zou je het dan laten? Is dat niet iets wat partners onderling gewoon lekker moeten regelen? Als je daar al niet op kan bouwen, dan kun je net zo goed direkt je eigen graf graven.
Sorrie Morrie, klinkt misschien wat heftig allemaal maar ik ben ondertussen wel aardig teruggekomen op dat idee.
Ik hoop dat je het uitgepuzzeld krijgt, waar je wensen en ambities liggen!
Maar wil toch nog even reageren op Splinter en Rider. Ik deelde vroegah (jaartje of 3, 2) jullie mening voor 100%. Ik was ook zo'n vrouw die haar eigen broek op wilde houden, ambitieus genoeg was om maandelijks een leuk eigen inkomen bij elkaar te werken, die niet met 2 kinderen volledig kopje onder zou gaan als echtgenoot ineens de benen zou nemen met de 23-jarige secretaresse. Totdat ik zwanger werd van ons derde kind, ik de knoop doorhakte om nu eens wél minstens de eerste 2 jaar volledig thuis met kind(eren) door te brengen ipv fulltime aandacht aan werk te besteden, altijd in die eeuwige spagaat werk-kinderen te zitten (want man had/heeft een nog veel intensievere baan dus in geval van zieke kindjes, in geval van schoolgaande kindjes was ik degene die het werk af moest bellen/verzetten/anders plannen)
Prima plan, voor eventjes, want financiëel kon ik best op man leunen, we zijn immers getrouwd en alles wat binnenkwam was en is van ons gezamenlijk.
Totdat ik ziek bleek. Ernstig ziek. En ik al 4 maanden daarvoor officieel geen loonsbetrekking meer had want volledig vrijwillige keuze om fulltime voor kindjes te zorgen. En nu, na bijna 3 jaar ben ik nog steeds ernstig ziek en is mijn man dus nog steeds degene die mij financieel volledig onderhoud, evenals de kinderen. What about that? Is het nu jammer dat ik geen werkgever had waardoor ik automatisch recht zou hebben gehad op WAO? Dat ik nu mijn handje had op kunnen houden en jullie mij indirekt onderhouden zouden hebben? Dan kun je zeggen: 'Hoe dom ben jij geweest, als je man er nu vandoor gaat dan.. nou dan..'
Weet je wat dan precies? Dan is hij gewoon een enorme eikel.
Niets meer en niets minder. Want we hebben afgespróken dat we voor elkaar zouden zorgen wanneer dat nodig mocht zijn. Dat is een afspraak binnen een hechte intieme relatie, niet te vergelijken met een afspraak met de buurman of een vage kennis.
Het leven is tekort om continu rekening te houden met 'wat als'. Soms komt het goed uit om wél even op iemand te leunen. Je mag er hopelijk - in een goede relatie - op rekenen dat je er voor elkaar bent wanneer dat nodig lijkt te zijn.
En zo ook voor Morrie. Als het voor Morrie beter lijkt te zijn om (tijdelijk) volledig te stoppen met werken zodat zij tijd krijgt om na te denken wat ze nu precies wil op werkgebied en haar partner vind het prima want financieel mogelijk: waarom zou je het dan laten? Is dat niet iets wat partners onderling gewoon lekker moeten regelen? Als je daar al niet op kan bouwen, dan kun je net zo goed direkt je eigen graf graven.
Sorrie Morrie, klinkt misschien wat heftig allemaal maar ik ben ondertussen wel aardig teruggekomen op dat idee.
Ik hoop dat je het uitgepuzzeld krijgt, waar je wensen en ambities liggen!
woensdag 25 maart 2009 om 06:52
Ik zal wel mosterd zijn na 5 pagina's, maar ik zou blijven werken omdat je zo je onafhankelijkheid/zelfstandigheid behoudt (je man kan er vandoor gaan met 'n jong mokkel of 'n ongeluk krijgen of zijn baan verliezen) en omdat je blij mag zijn dat je uberhaupt nog werk hebt in deze crisistijd en je dus niet zo snel weer terug aan de slag komt met die instelling als je nu zomaar kapt.
woensdag 25 maart 2009 om 07:41
quote:rider schreef op 24 maart 2009 @ 23:00:
Ik ken nauwelijks mannen die, met een gezin, het in hun hoofd halen te stoppen met werken. Gek genoeg hoor ik nogal vaak van vrouwen dat ze overwegen te stoppen met werken, en ergens lijkt het dan altijd weer héél vanzelfsprekend dat manlief wel voor het inkomen zal zorgen.
En dan gek opkijken als na de scheiding het alimentatiewapen wordt ingezet. Ik blijf het vreemd vinden, maar dat zal wel aan mij liggen.
Hier was de keuze 'simpel'. We hadden beiden een hele leuke baan. Beiden parttime. Man 4 dagen ik 3, 2 dagen opvang bij een oppas. Zoontje kon daar totaal niet aarden en was alleen in zijn eigen omgeving op z'n gemak. Wij vonden zijn welzijn op dat moment veel belangrijker dan ons werk, wat me ook logisch lijkt je gaat 100% voor je kind(eren) of je moet ze niet nemen. We hebben toen heel simpel salarissen vergeleken en bij 5 dagen verdienden we beiden genoeg om rond te kunnen komen. Alleen bij man zaten er serieuze groeimogelijkheden in zijn salaris en bij mij (onderwijs) niet. Daarnaast was er op dat moment (maart vorig jaar) nog een halfjaar te gaan voordat de nieuwe formatie in ging (onderwijs wederom ) en ik zou dus pas per 1 augustus fulltime hebben kunnen werken, bij man kon dat per direct. En bij een kindje van 6 maanden maken nog eens 6 maanden wel degelijk verschil. Ik ben dus gestopt, om de simpele reden dat 1 van de gtwee het moest doen. Als ik nog altijd meer had verdiend (wat de jaren daarvoor altijd wel zo was geweest) of als ik meteen fulltime had kunnen gaan werken had man gestopt.
Een beetje wat Bambi ook zegt je hebt gekozen voor je partner en je zorgt voor elkaar.
En weet je werk is hardstikke belangrijk en geweldig en wat al niet meer. Totdat je in je leven geconfronteerd wordt met belangrijkere dingen. In mijn eerste huwelijk was ik een echte workaholic. Ik werkte fulltime, naast een dubbele HBO-studie. Ik vond die drukte heerlijk. Was altijd bezig, deed er nog 1 of 2 commissies naast. Geweldig. Tot mijn eerste zoon overleed. Toen bleek het allemaal toch een heel stuk minder belangrijk. Ik ben gestopt met werken en begonnen aan de 2 universitaire studies die ik altijd al wilde doen. Na het stuklopen van dat huwelijk (een kind verliezen is geen relatieboost vaak), weer gaan werken. En nu dus de keuze gemaakt om te stoppen en naast mijn kinderen, die het veel prettiger vinden zo, mijn 2 gewenste universitaire studies weer op te pakken.
Prima als mensen als Spinster en Rider dat naïef vinden, maar als ik morgen dood neerval hebben de kinderen wel een moeder gehad die gelukkig was met de keuzes die ze gemaakt heeft en dat lijkt me het allerbeste voorbeeld dat je een kind kunt geven.
Ik ken nauwelijks mannen die, met een gezin, het in hun hoofd halen te stoppen met werken. Gek genoeg hoor ik nogal vaak van vrouwen dat ze overwegen te stoppen met werken, en ergens lijkt het dan altijd weer héél vanzelfsprekend dat manlief wel voor het inkomen zal zorgen.
En dan gek opkijken als na de scheiding het alimentatiewapen wordt ingezet. Ik blijf het vreemd vinden, maar dat zal wel aan mij liggen.
Hier was de keuze 'simpel'. We hadden beiden een hele leuke baan. Beiden parttime. Man 4 dagen ik 3, 2 dagen opvang bij een oppas. Zoontje kon daar totaal niet aarden en was alleen in zijn eigen omgeving op z'n gemak. Wij vonden zijn welzijn op dat moment veel belangrijker dan ons werk, wat me ook logisch lijkt je gaat 100% voor je kind(eren) of je moet ze niet nemen. We hebben toen heel simpel salarissen vergeleken en bij 5 dagen verdienden we beiden genoeg om rond te kunnen komen. Alleen bij man zaten er serieuze groeimogelijkheden in zijn salaris en bij mij (onderwijs) niet. Daarnaast was er op dat moment (maart vorig jaar) nog een halfjaar te gaan voordat de nieuwe formatie in ging (onderwijs wederom ) en ik zou dus pas per 1 augustus fulltime hebben kunnen werken, bij man kon dat per direct. En bij een kindje van 6 maanden maken nog eens 6 maanden wel degelijk verschil. Ik ben dus gestopt, om de simpele reden dat 1 van de gtwee het moest doen. Als ik nog altijd meer had verdiend (wat de jaren daarvoor altijd wel zo was geweest) of als ik meteen fulltime had kunnen gaan werken had man gestopt.
Een beetje wat Bambi ook zegt je hebt gekozen voor je partner en je zorgt voor elkaar.
En weet je werk is hardstikke belangrijk en geweldig en wat al niet meer. Totdat je in je leven geconfronteerd wordt met belangrijkere dingen. In mijn eerste huwelijk was ik een echte workaholic. Ik werkte fulltime, naast een dubbele HBO-studie. Ik vond die drukte heerlijk. Was altijd bezig, deed er nog 1 of 2 commissies naast. Geweldig. Tot mijn eerste zoon overleed. Toen bleek het allemaal toch een heel stuk minder belangrijk. Ik ben gestopt met werken en begonnen aan de 2 universitaire studies die ik altijd al wilde doen. Na het stuklopen van dat huwelijk (een kind verliezen is geen relatieboost vaak), weer gaan werken. En nu dus de keuze gemaakt om te stoppen en naast mijn kinderen, die het veel prettiger vinden zo, mijn 2 gewenste universitaire studies weer op te pakken.
Prima als mensen als Spinster en Rider dat naïef vinden, maar als ik morgen dood neerval hebben de kinderen wel een moeder gehad die gelukkig was met de keuzes die ze gemaakt heeft en dat lijkt me het allerbeste voorbeeld dat je een kind kunt geven.
woensdag 25 maart 2009 om 08:00
Ik zie dat er na gisteravond toch wat meer genuanceerde reacties zijn binnen gekomen. Met dank aan Bambi en Sunemom.
Waar een heleboel mensen hier nogal over schijnen te vallen is het feit dat je als 'nietwerkende' vrouw opeens alleen achter kan blijven zonder inkomen door het wegvallen van je huwelijk.
Daar kan ik me niet echt druk om maken. Ten eerste omdat als dat gebeurt ik wel weer een baan vind. In het geval van het overlijden of ziek worden van mijn man hebben we ook geen probleem, want daar hebben we ons goed tegen ingedekt.
Je kan je overal van te voren wel druk om maken, maar feit is gewoon dat we een heel goede relatie hebben.
Ik weet ook niet zeker of ik nooit meer zal gaan werken. Misschien zoek ik over een tijdje wel een parttime baan. Maar misschien ook niet.
Voorlopig genieten we er van dat ik heel vaak mee kan op reis naar allerlei interessante landen. Dat zou een stuk moeilijker worden als ik ook een baan had.
Ik heb vanaf mijn 19e tot mijn 40ste altijd een fulltime baan gehad, dus ik weet wel degelijk het verschil tussen werken en niet werken. En ik voel me in deze periode van mijn leven (dat ik dus niet werk) een stuk gelukkiger dan in de tijd dat ik 5 dagen per week naar mijn werk ging.
Waar een heleboel mensen hier nogal over schijnen te vallen is het feit dat je als 'nietwerkende' vrouw opeens alleen achter kan blijven zonder inkomen door het wegvallen van je huwelijk.
Daar kan ik me niet echt druk om maken. Ten eerste omdat als dat gebeurt ik wel weer een baan vind. In het geval van het overlijden of ziek worden van mijn man hebben we ook geen probleem, want daar hebben we ons goed tegen ingedekt.
Je kan je overal van te voren wel druk om maken, maar feit is gewoon dat we een heel goede relatie hebben.
Ik weet ook niet zeker of ik nooit meer zal gaan werken. Misschien zoek ik over een tijdje wel een parttime baan. Maar misschien ook niet.
Voorlopig genieten we er van dat ik heel vaak mee kan op reis naar allerlei interessante landen. Dat zou een stuk moeilijker worden als ik ook een baan had.
Ik heb vanaf mijn 19e tot mijn 40ste altijd een fulltime baan gehad, dus ik weet wel degelijk het verschil tussen werken en niet werken. En ik voel me in deze periode van mijn leven (dat ik dus niet werk) een stuk gelukkiger dan in de tijd dat ik 5 dagen per week naar mijn werk ging.
woensdag 25 maart 2009 om 08:00
Morrie, ik heb neit meer alle reakties gelezen, want ik word een beetje moedeloos van het moralistische wijzende vingertje van sommigen hier.
Wat ik bedoelde te zeggen is dit;
als jij nu tijdelijk kunt stoppen met werken om uit te zoeken wat je wilt en in die tijd jullie als huishouden gezamenlijk de boek op kunnen houden, dan zou ik dat zeker doen. Na een paar maanden gaat het nl echt wel kriebelen. Er zijn weinig mensen nl die gelukkig worden van thuiszitten dus jij ook niet. Je vindt dan je weg in iets wat je wel leuk vindt, gewoon omdat eht een heel bewuste keus is waar je de tijd voor ehbt genomen. En als dat dan iets is waarmee je minder verdient dan nu; soit. Als jullie het als huishouden redden dan is dat toch prima? Trek je neits aan van wat anderen zeggen, je zult genoeg afgunst tegen komen zodra jij voor jezelf kiest.
Het heeft mij erg veel goed gedaan en ik hoop dat het jou ook zal brengen wat je ervan hoopt, als je de stap ooit neemt.
Succes!
Wat ik bedoelde te zeggen is dit;
als jij nu tijdelijk kunt stoppen met werken om uit te zoeken wat je wilt en in die tijd jullie als huishouden gezamenlijk de boek op kunnen houden, dan zou ik dat zeker doen. Na een paar maanden gaat het nl echt wel kriebelen. Er zijn weinig mensen nl die gelukkig worden van thuiszitten dus jij ook niet. Je vindt dan je weg in iets wat je wel leuk vindt, gewoon omdat eht een heel bewuste keus is waar je de tijd voor ehbt genomen. En als dat dan iets is waarmee je minder verdient dan nu; soit. Als jullie het als huishouden redden dan is dat toch prima? Trek je neits aan van wat anderen zeggen, je zult genoeg afgunst tegen komen zodra jij voor jezelf kiest.
Het heeft mij erg veel goed gedaan en ik hoop dat het jou ook zal brengen wat je ervan hoopt, als je de stap ooit neemt.
Succes!
woensdag 25 maart 2009 om 08:12
Hoi Morrie,
heb de andere reacties niet gelezen, is inmiddels al een lange lijst. maar je verhaal sprak mij aan en wilde mijn eigen ervaring met je delen. had na mijn zwangerschapsverlof (inmiddels 7 jaar geleden) hetzelfde gevoel als jij, maar vond toen ook dat je niet niet kon werken. ik had het geluk dat die beslissing op een goed moment voor mij werd genomen, omdat mijn man werd uitgezonden naar het buitenland en ik dus opeens een excuus had om te stoppen. een aantal jaar in het buitenland doorgebracht en voor mezelf uitgezocht wat ik nu eigenlijk wilde. want zoals whopper ook al zegt van thuis zitten en het huishouden doen word je uiteindelijk ook niet gelukkig. inmiddels ben ik eruit , volop aan de slag en helemaal gelukkig. ik doe nu iets heel anders dan ik voor mijn kinderen deed, maar dit past helemaal bij mij. het enige advies dat ik je kan geven is: blijf dicht bij je zelf en doe wat goed voelt voor jou, voor de buitenwereld doe je het toch nooit goed.
heb de andere reacties niet gelezen, is inmiddels al een lange lijst. maar je verhaal sprak mij aan en wilde mijn eigen ervaring met je delen. had na mijn zwangerschapsverlof (inmiddels 7 jaar geleden) hetzelfde gevoel als jij, maar vond toen ook dat je niet niet kon werken. ik had het geluk dat die beslissing op een goed moment voor mij werd genomen, omdat mijn man werd uitgezonden naar het buitenland en ik dus opeens een excuus had om te stoppen. een aantal jaar in het buitenland doorgebracht en voor mezelf uitgezocht wat ik nu eigenlijk wilde. want zoals whopper ook al zegt van thuis zitten en het huishouden doen word je uiteindelijk ook niet gelukkig. inmiddels ben ik eruit , volop aan de slag en helemaal gelukkig. ik doe nu iets heel anders dan ik voor mijn kinderen deed, maar dit past helemaal bij mij. het enige advies dat ik je kan geven is: blijf dicht bij je zelf en doe wat goed voelt voor jou, voor de buitenwereld doe je het toch nooit goed.
woensdag 25 maart 2009 om 08:51
Vreselijk eens met Rider.
Ik snap je wel Morrie, maar ik zou niet definitief stoppen met werken. Ga part-timen, neem een andere baan, neem een tijdje (onbetaald) verlof, maar stoppen met werken lijkt me geen voorwaarde om te kunnen uitzoeken wat je wilt.
Verder vind ik het geen probleem om als stel afwisselend wat meer of minder te werken. Wij hebben periodes gehad dat we beiden werkten, dat 1 van ons studeerde en de ander werkte, dat we beiden niet werkten (helaas) en nu is het zo dat ik werk en mijn man werkloos is en studeert.
Maar om bewust die keus te maken om te stoppen in deze tijd, ik zou het niet doen. Als in mijn relatie bijvoorbeeld mijn man zou aangeven dat hij wil stoppen met werken (aangenomen dát hij een baan had ) dan zou dat niet meteen een 'nee' zijn. Wel zou ik een termijn afspreken waarna er weer gewerkt moet worden en zou het financieel haalbaar moeten zijn.
Ik vind elkaar steunen in je ontwikkeling namelijk ook heel belangrijk. En als mijn man aangeeft niet goed in zijn vel te zitten in zijn baan en tijd te willen voor een time out zou ik dat niet meteen erg vinden.
Zelf zou ik dat niet doen, ik vind werken té belangrijk.
Ik vind het dus niet per definitie ongeemancipeerd en dom om te stoppen met werken, ook niet voor mannen. Wel verbaas ik me over de vanzelfsprekendheid waarmee veel vrouwen aannemen dat manlief wel werkt terwijl zij doen 'wat het beste voelt'. Voor mannen is werken een must, zeker als er kinderen zijn, voor vrouwen een optie.
Ik denk dat héél veel vrouwen zich suf zouden steigeren als manlief zou voorstellen ipv 60 32 uur te gaan werken en van vrouwlief te vragen om dat verlies aan inkomen te gaan compenseren met extra uren. Dán is de emancipatie ver te zoeken. Want die gaat vooral over dat 'vrouwen moeten doen wat het beste bij ze past' en laat mannen vooral buiten beschouwing, ja, die móeten meer zorgen, als vrouwen het toevallig prettig vinden om meer te werken. Maar ze moeten het níet wagen om van vrouwlief te eisen dat ze 4 dagen gaat werken omdat hij ook graag een dag thuis zou willen zijn.
Als ik naar mezelf kijk: Als ik verlof heb wil ik níets liever dan werken, maar in de drukte van alledag verzucht ik ook weleens dat het heerlijk zou zijn om níet te werken of maar 2 dagen. Maar dat doe ik niet, want naast rechten heb ik ook plichten.
Eerlijk gezegd heb ik manlief wél een baan als huisman aangeboden, want wat ís het lekker om thuis te komen in een schoon huis met het eten op tafel Helaas wil hij niet en is het ook niet haalbaar
Ik snap je wel Morrie, maar ik zou niet definitief stoppen met werken. Ga part-timen, neem een andere baan, neem een tijdje (onbetaald) verlof, maar stoppen met werken lijkt me geen voorwaarde om te kunnen uitzoeken wat je wilt.
Verder vind ik het geen probleem om als stel afwisselend wat meer of minder te werken. Wij hebben periodes gehad dat we beiden werkten, dat 1 van ons studeerde en de ander werkte, dat we beiden niet werkten (helaas) en nu is het zo dat ik werk en mijn man werkloos is en studeert.
Maar om bewust die keus te maken om te stoppen in deze tijd, ik zou het niet doen. Als in mijn relatie bijvoorbeeld mijn man zou aangeven dat hij wil stoppen met werken (aangenomen dát hij een baan had ) dan zou dat niet meteen een 'nee' zijn. Wel zou ik een termijn afspreken waarna er weer gewerkt moet worden en zou het financieel haalbaar moeten zijn.
Ik vind elkaar steunen in je ontwikkeling namelijk ook heel belangrijk. En als mijn man aangeeft niet goed in zijn vel te zitten in zijn baan en tijd te willen voor een time out zou ik dat niet meteen erg vinden.
Zelf zou ik dat niet doen, ik vind werken té belangrijk.
Ik vind het dus niet per definitie ongeemancipeerd en dom om te stoppen met werken, ook niet voor mannen. Wel verbaas ik me over de vanzelfsprekendheid waarmee veel vrouwen aannemen dat manlief wel werkt terwijl zij doen 'wat het beste voelt'. Voor mannen is werken een must, zeker als er kinderen zijn, voor vrouwen een optie.
Ik denk dat héél veel vrouwen zich suf zouden steigeren als manlief zou voorstellen ipv 60 32 uur te gaan werken en van vrouwlief te vragen om dat verlies aan inkomen te gaan compenseren met extra uren. Dán is de emancipatie ver te zoeken. Want die gaat vooral over dat 'vrouwen moeten doen wat het beste bij ze past' en laat mannen vooral buiten beschouwing, ja, die móeten meer zorgen, als vrouwen het toevallig prettig vinden om meer te werken. Maar ze moeten het níet wagen om van vrouwlief te eisen dat ze 4 dagen gaat werken omdat hij ook graag een dag thuis zou willen zijn.
Als ik naar mezelf kijk: Als ik verlof heb wil ik níets liever dan werken, maar in de drukte van alledag verzucht ik ook weleens dat het heerlijk zou zijn om níet te werken of maar 2 dagen. Maar dat doe ik niet, want naast rechten heb ik ook plichten.
Eerlijk gezegd heb ik manlief wél een baan als huisman aangeboden, want wat ís het lekker om thuis te komen in een schoon huis met het eten op tafel Helaas wil hij niet en is het ook niet haalbaar
woensdag 25 maart 2009 om 08:58
quote:Bambi schreef op 25 maart 2009 @ 01:40:
Dan kun je zeggen: 'Hoe dom ben jij geweest, als je man er nu vandoor gaat dan.. nou dan..'
Weet je wat dan precies? Dan is hij gewoon een enorme eikel.
Niets meer en niets minder. Want we hebben afgespróken dat we voor elkaar zouden zorgen wanneer dat nodig mocht zijn. Dat is een afspraak binnen een hechte intieme relatie, niet te vergelijken met een afspraak met de buurman of een vage kennis.
Het leven is tekort om continu rekening te houden met 'wat als'. Soms komt het goed uit om wél even op iemand te leunen. Je mag er hopelijk - in een goede relatie - op rekenen dat je er voor elkaar bent wanneer dat nodig lijkt te zijn.
Amen.
Dan kun je zeggen: 'Hoe dom ben jij geweest, als je man er nu vandoor gaat dan.. nou dan..'
Weet je wat dan precies? Dan is hij gewoon een enorme eikel.
Niets meer en niets minder. Want we hebben afgespróken dat we voor elkaar zouden zorgen wanneer dat nodig mocht zijn. Dat is een afspraak binnen een hechte intieme relatie, niet te vergelijken met een afspraak met de buurman of een vage kennis.
Het leven is tekort om continu rekening te houden met 'wat als'. Soms komt het goed uit om wél even op iemand te leunen. Je mag er hopelijk - in een goede relatie - op rekenen dat je er voor elkaar bent wanneer dat nodig lijkt te zijn.
Amen.
woensdag 25 maart 2009 om 09:01
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 08:51:
Ik vind het dus niet per definitie ongeemancipeerd en dom om te stoppen met werken, ook niet voor mannen. Wel verbaas ik me over de vanzelfsprekendheid waarmee veel vrouwen aannemen dat manlief wel werkt terwijl zij doen 'wat het beste voelt'. Voor mannen is werken een must, zeker als er kinderen zijn, voor vrouwen een optie.
Volgens mij zit daar dus het punt. Het is niet voor mannen een must en voor vrouwen een optie om te werken. Het is voor een huishouden (een gezin) een must om een inkomen te hebben waarmee het huishouden onderhouden kan worden. En wie van de twee dat inkomen verdiend doet er in mijn ogen niet toe. Dus of de man, de vrouw of beiden werken, zolang het gezin zich financieel staande kan houden is iedere keuze prima.
En wat jij inderdaad ook aangeeft werkt hier hetzelfde. De eerste maanden dat we samen waren verdiende ik (veel) meer dan man. In het begin was ik de enige met een baan, hij studeerde nog. Toen hebben we het een tijdje beiden fulltime gewerkt, toen dochter geboren werd beiden parttime (waarbij is meer uren had) en nu dus hij fulltime en ik studerend thuis. Zolang een ieder gelukkig is met de verdeling en er financieel geen probleem is, waarom niet.
O ja, dat pensioengat waar iedereen altijd zo over loopt te miepen als een vrouw stopt met werken. Daar kun je je gewoon voor verzekeren. Zouden trouwens de meeste werkenden ook moeten doen, want zeker als je een tijdje parttime hebt gewerkt, maar zelfs als je 'gewoon' altijd fulltime hebt gewerkt is het pensioen in veel gevallen niet toereikend.
En een gat in een CV blijkt bij veel werkgevers helemaal niet zo problematisch als je maar iets gedaan hebt in die tijd, zoals een studie, relevante cursus, relevant vrijwilligers werk enz.
Ik vind het dus niet per definitie ongeemancipeerd en dom om te stoppen met werken, ook niet voor mannen. Wel verbaas ik me over de vanzelfsprekendheid waarmee veel vrouwen aannemen dat manlief wel werkt terwijl zij doen 'wat het beste voelt'. Voor mannen is werken een must, zeker als er kinderen zijn, voor vrouwen een optie.
Volgens mij zit daar dus het punt. Het is niet voor mannen een must en voor vrouwen een optie om te werken. Het is voor een huishouden (een gezin) een must om een inkomen te hebben waarmee het huishouden onderhouden kan worden. En wie van de twee dat inkomen verdiend doet er in mijn ogen niet toe. Dus of de man, de vrouw of beiden werken, zolang het gezin zich financieel staande kan houden is iedere keuze prima.
En wat jij inderdaad ook aangeeft werkt hier hetzelfde. De eerste maanden dat we samen waren verdiende ik (veel) meer dan man. In het begin was ik de enige met een baan, hij studeerde nog. Toen hebben we het een tijdje beiden fulltime gewerkt, toen dochter geboren werd beiden parttime (waarbij is meer uren had) en nu dus hij fulltime en ik studerend thuis. Zolang een ieder gelukkig is met de verdeling en er financieel geen probleem is, waarom niet.
O ja, dat pensioengat waar iedereen altijd zo over loopt te miepen als een vrouw stopt met werken. Daar kun je je gewoon voor verzekeren. Zouden trouwens de meeste werkenden ook moeten doen, want zeker als je een tijdje parttime hebt gewerkt, maar zelfs als je 'gewoon' altijd fulltime hebt gewerkt is het pensioen in veel gevallen niet toereikend.
En een gat in een CV blijkt bij veel werkgevers helemaal niet zo problematisch als je maar iets gedaan hebt in die tijd, zoals een studie, relevante cursus, relevant vrijwilligers werk enz.
woensdag 25 maart 2009 om 09:01
Morrie, ik heb het gisterenavond ook al gesuggereerd: waarom neem je niet een paar maanden ouderschapsverlof op?
Zo creeër je de nodige tijd en ruimte in je hoofd en je leven om rustig na te denken (evt met hulp van een coach oid) over wat je echt zou willen én hoef je nog geen definitieve beslissing te nemen mbt je huidige baan.
Zo creeër je de nodige tijd en ruimte in je hoofd en je leven om rustig na te denken (evt met hulp van een coach oid) over wat je echt zou willen én hoef je nog geen definitieve beslissing te nemen mbt je huidige baan.
woensdag 25 maart 2009 om 09:03
quote:Bambi schreef op 25 maart 2009 @ 01:40:
Geen tips voor jou, Morrie..
Maar wil toch nog even reageren op Splinter en Rider.
[...]
(want man had/heeft een nog veel intensievere baan dus in geval van zieke kindjes, in geval van schoolgaande kindjes was ik degene die het werk af moest bellen/verzetten/anders plannen)
[...]
Totdat ik ziek bleek. Ernstig ziek. Ha Bam, ik reageer even op deze drie dingen.
"Man intensievere baan" etc. vind ik echt het meest waardeloze excuus dat je zoal hoort. Ja, nou en, ben jij daarom de mindere? Moet jij daarom dús maar inschikken? Is jouw baan niet ook gewoon een baan? Gaat een baan niet over veel meer dan 'intensief', wat dacht je van ontplooiing en de hele al genoemde riedel aan argumenten?
En kinderen die al naar school gaan, come on... die zijn echt niet élke dag ziek, dus om om die mogelijkheid nu je hele leven t plannen. De kans dat jij en je man rot uit elkaar gaan lijkt me groter dan de kans dat alle 3 je kinderen elke schooldag ziek zijn. Er is plenty of work te bedenken waarbij zieke kinderen gewoon verzorgd kunnen worden, mocht dit geval er zijn.
En je man heeft hierin ook een keuze gemaakt, toen hij je drie keer zwanger maakte en daarmee voor kinderen koos. Soms wordt het gezien alsof vaderschap een soort 'afgekocht'wordt doordat hij zo hard en intensief werkt. Ik denk dat kinderen als ze eenmaal een belegde boterham hebben blijer zijn met papa die gewoon om en nabij 50% van de tijd voor ze zorgt dan dat ze zo blij zulen zijn dat hij zich een hartaanval werkt. (even in het agemeen en niet specifiek op jouw situatie gesproken).
Dat je heel ziek bent geworden maakt het meteen een heel andere situatie. Onvergelijkbaar. Je was nog maar net gestopt met werken en toen verkwam je dit. Over je ziekte in combi met werk ga ik verder niet in discussie want dat ligt a. te gevoelig en b. kan ik je keuze dan wel heel goed begrijpen. Ziek is ziek en jij was mog wel heel ziek en dat is héél erg!! Maar dat vind ik onvergelijkbaar met bijvoorbeeld een Lapin hier.
Tot slot, ik heet Spinster
Geen tips voor jou, Morrie..
Maar wil toch nog even reageren op Splinter en Rider.
[...]
(want man had/heeft een nog veel intensievere baan dus in geval van zieke kindjes, in geval van schoolgaande kindjes was ik degene die het werk af moest bellen/verzetten/anders plannen)
[...]
Totdat ik ziek bleek. Ernstig ziek. Ha Bam, ik reageer even op deze drie dingen.
"Man intensievere baan" etc. vind ik echt het meest waardeloze excuus dat je zoal hoort. Ja, nou en, ben jij daarom de mindere? Moet jij daarom dús maar inschikken? Is jouw baan niet ook gewoon een baan? Gaat een baan niet over veel meer dan 'intensief', wat dacht je van ontplooiing en de hele al genoemde riedel aan argumenten?
En kinderen die al naar school gaan, come on... die zijn echt niet élke dag ziek, dus om om die mogelijkheid nu je hele leven t plannen. De kans dat jij en je man rot uit elkaar gaan lijkt me groter dan de kans dat alle 3 je kinderen elke schooldag ziek zijn. Er is plenty of work te bedenken waarbij zieke kinderen gewoon verzorgd kunnen worden, mocht dit geval er zijn.
En je man heeft hierin ook een keuze gemaakt, toen hij je drie keer zwanger maakte en daarmee voor kinderen koos. Soms wordt het gezien alsof vaderschap een soort 'afgekocht'wordt doordat hij zo hard en intensief werkt. Ik denk dat kinderen als ze eenmaal een belegde boterham hebben blijer zijn met papa die gewoon om en nabij 50% van de tijd voor ze zorgt dan dat ze zo blij zulen zijn dat hij zich een hartaanval werkt. (even in het agemeen en niet specifiek op jouw situatie gesproken).
Dat je heel ziek bent geworden maakt het meteen een heel andere situatie. Onvergelijkbaar. Je was nog maar net gestopt met werken en toen verkwam je dit. Over je ziekte in combi met werk ga ik verder niet in discussie want dat ligt a. te gevoelig en b. kan ik je keuze dan wel heel goed begrijpen. Ziek is ziek en jij was mog wel heel ziek en dat is héél erg!! Maar dat vind ik onvergelijkbaar met bijvoorbeeld een Lapin hier.
Tot slot, ik heet Spinster
woensdag 25 maart 2009 om 09:07
quote:Sunemom schreef op 25 maart 2009 @ 09:01:
[...]
Volgens mij zit daar dus het punt. Het is niet voor mannen een must en voor vrouwen een optie om te werken. Het is voor een huishouden (een gezin) een must om een inkomen te hebben waarmee het huishouden onderhouden kan worden. .Als je als volwassen vrouw niet het inkomen zou kunnen vergaren om je gezin te onderhouden dan had je
a. andere keuzes moeten maken (minder kinderen bijvoorbeeld, want die zijn nou eenmaal duuuur) of
b. júist moeten blijven werken, om de boel niet financieel nóg dramatischer te maken. Zorg dus dat je je dan opwerkt of dat je in een bedrijf bent waar je door je leeftijd vanzelf in een andere schaal komt. Nu in deze situatie ben jij over drie jaar voor de leuke banen waarschijnlijk: te oud en te laat, heb je te weinig werkervaring hebt en bn je daarom waarschijnlijk gewoon
[x] ongeschikt.
En ga je dan wel een kutbaantje nemen in het kader van zelfstandigheid? Terwijl je net uit luilekkerland gestapt komt? I guess not. Je zit nu dus gewoon al in de VUT, jihaaa.
Edit: even verhaal wat duidelijker gemaakt.
[...]
Volgens mij zit daar dus het punt. Het is niet voor mannen een must en voor vrouwen een optie om te werken. Het is voor een huishouden (een gezin) een must om een inkomen te hebben waarmee het huishouden onderhouden kan worden. .Als je als volwassen vrouw niet het inkomen zou kunnen vergaren om je gezin te onderhouden dan had je
a. andere keuzes moeten maken (minder kinderen bijvoorbeeld, want die zijn nou eenmaal duuuur) of
b. júist moeten blijven werken, om de boel niet financieel nóg dramatischer te maken. Zorg dus dat je je dan opwerkt of dat je in een bedrijf bent waar je door je leeftijd vanzelf in een andere schaal komt. Nu in deze situatie ben jij over drie jaar voor de leuke banen waarschijnlijk: te oud en te laat, heb je te weinig werkervaring hebt en bn je daarom waarschijnlijk gewoon
[x] ongeschikt.
En ga je dan wel een kutbaantje nemen in het kader van zelfstandigheid? Terwijl je net uit luilekkerland gestapt komt? I guess not. Je zit nu dus gewoon al in de VUT, jihaaa.
Edit: even verhaal wat duidelijker gemaakt.
woensdag 25 maart 2009 om 09:08
Ik wil graag ook even reageren op de reacties van Spinster. Ik ben het met je eens dat een vrouw haar eigen broek moet kunnen ophouden als dat nodig is. Maar ik vind wel dat je het heel sterk neerzet.
Mijn vriend en ik werk beide 40 uur. Dat betekent dat onze avonden en weekenden vol zitten met al het andere wat nog moet. Mijn vriend zou het geweldig vinden als ik minder ga werken, simpelweg omdat we dan meer tijd over houden voor elkaar en leuke dingen en alles wat relaxter word. Kan hij dan niet minder gaan werken? Ja, zou kunnen, ware het niet dat mijn salaris veel lager ligt dan het zijne en we er dus flink op inleveren. Wij kiezen er daarom voor dat ik minder ga werken. Ik vind niet dat hij mij dan onderhoud. Simpel; het scheelt hem ook tijd omdat ie ineens minder hoeft te gaan doen en bovendien geeft dat ons beide rust.
En hij betaalt nu ook al alimentatie, dus hij weet waar hij aan begint....
Mijn vriend en ik werk beide 40 uur. Dat betekent dat onze avonden en weekenden vol zitten met al het andere wat nog moet. Mijn vriend zou het geweldig vinden als ik minder ga werken, simpelweg omdat we dan meer tijd over houden voor elkaar en leuke dingen en alles wat relaxter word. Kan hij dan niet minder gaan werken? Ja, zou kunnen, ware het niet dat mijn salaris veel lager ligt dan het zijne en we er dus flink op inleveren. Wij kiezen er daarom voor dat ik minder ga werken. Ik vind niet dat hij mij dan onderhoud. Simpel; het scheelt hem ook tijd omdat ie ineens minder hoeft te gaan doen en bovendien geeft dat ons beide rust.
En hij betaalt nu ook al alimentatie, dus hij weet waar hij aan begint....
woensdag 25 maart 2009 om 09:09
Er zit inderdaad een verschil tussen 'thuisblijven' en 'thuisblijven'. Thuisblijven en ondertussen jezelf ontwikkelen door studies, cursussen, vrijwilligerswerk met het doel om weer een baan te krijgen vind ik wezenlijk anders dan thuisblijven omdat je het zo lekker rustig vindt en het zo goed voelt en je niet verder kijkt dan je neus lang is.
Maar dan nog vind ik het voor vrouwen gewoon vaak minder verstandig. Want ik geloof niet dat op basis van puur 'overleg' vrouwen altijd besluiten minder te werken. Daar zit véél meer achter. Als iedereen er blanco in zou staan zou de verdeling meer 50/50 zijn, lijkt me. Dat vrouwen er véél vaker voor kiezen om te stoppen/minder te werken én minder verdienen geeft al wel aan dat er ergens iets scheef zit. Op het moment dat net zoveel mannen ervoor kiezen om te stoppen als vrouwen, dat vrouwen net zo'n positie op de arbeidsmarkt hebben als mannen, net zoveel verdienen en die hele jaren 50 cultuur een beetje verdwenen is hoor je mij nérgens meer over.
Maar dan nog vind ik het voor vrouwen gewoon vaak minder verstandig. Want ik geloof niet dat op basis van puur 'overleg' vrouwen altijd besluiten minder te werken. Daar zit véél meer achter. Als iedereen er blanco in zou staan zou de verdeling meer 50/50 zijn, lijkt me. Dat vrouwen er véél vaker voor kiezen om te stoppen/minder te werken én minder verdienen geeft al wel aan dat er ergens iets scheef zit. Op het moment dat net zoveel mannen ervoor kiezen om te stoppen als vrouwen, dat vrouwen net zo'n positie op de arbeidsmarkt hebben als mannen, net zoveel verdienen en die hele jaren 50 cultuur een beetje verdwenen is hoor je mij nérgens meer over.
woensdag 25 maart 2009 om 09:12
Eens met Spinster hoor. Intensievere baan of niet, je verdeelt het thuisblijven voor zieke kindjes toch gewoon 50%? Als je als vrouw altijd moet thuisblijven en dus áltijd de prijs betaald voor het hebben van kinderen blijft dat verschil zo groot. Je man kan zich zonder drempels blijven ontwikkelen en een steeds intensievere baan krijgen met meer salaris, en als vrouw blijf je maar aanhikken tegen 'alles moet wijken voor mijn gezin' en kom je nóóit ergens.
woensdag 25 maart 2009 om 09:13
Precies Eow, daar kan ik mer ergens wel in vinden. Hoewel ook dát gewoon niet te lang moet duren. Je wordt er niet jonger en aantrekkelijker op voor een werkgever, naarmate de jaren klimmen. Wanr 3 universitaire titels, leuk, maar er gaan je genoeg jonkies voor.
En Wok, prima, dan kleed jij je man toch lekker uit als jullie uit elkaar gaan. Is zijn eigen domme ongeëmanicipeerde schuld door zo'n groot offer aan jou te vragen. Jammer dat jij je ook zo in de luren laat leggen.
En Wok, prima, dan kleed jij je man toch lekker uit als jullie uit elkaar gaan. Is zijn eigen domme ongeëmanicipeerde schuld door zo'n groot offer aan jou te vragen. Jammer dat jij je ook zo in de luren laat leggen.
woensdag 25 maart 2009 om 09:13
Work, je bent dus een sprekend voorbeeld van wat ik net zeg: zo bezorgen vrouwen zichzelf dus een achterstandspositie. Op het moment dat mijn man meer verdient dan ik is dat voor mij geen teken dat ik het rustiger aan kan doen, maar dat ik dus hárder moet werken. Beetje competitiedrang is er wel bij ons.
