Werk & Studie
alle pijlers
Die steeds terugkerende behoefte om te stoppen met werken
dinsdag 24 maart 2009 om 21:56
Gek word ik van mezelf. Eens in de zoveel tijd krijg ik zo'n enorme drang om te stoppen met werken. Nu zit ik ook weer in zo'n fase, de vorige was een paar maanden terug toen ik na mijn zwangerschapsverlof weer gestart was met werken. Toen weet ik het nog aan de hormonen. Maar telkens als ik in zo'n fase zit kan ik aan niets anders denken, en dat werkt niet mee aan een gemotiveerde werkhouding.
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
Maar jee, stoppen met werken, dat doe je toch niet. Werken hoort er nu eenmaal bij in het leven. Je verdient je eigen geld, houdt je eigen broek op, bent niet afhankelijk van een man, geeft het goede voorbeeld aan je kinderen.
Je kunt niet altijd maar doen wat leuk is, en dus ook niet zomaar niet gaan werken.
En toch, de behoefte komt telkens weer terug.
En niet eens om echt nooit meer te werken, maar omdat ik het in mijn hoofd gehaald heb dat als ik niet meer werk, ik open sta voor nieuwe ideeen en dan vanzelf wel ontdek wat ik echt wil in het leven, qua werk.
Roepen jullie eens wat slims tegen me waar ik wat mee kan, of vraag me iets wat me aan het denken (richting een oplossing, denken doe ik wel genoeg op het moment ) zet?
woensdag 25 maart 2009 om 09:19
quote:Work schreef op 25 maart 2009 @ 09:08:
Kan hij dan niet minder gaan werken? Ja, zou kunnen, ware het niet dat mijn salaris veel lager ligt dan het zijne en we er dus flink op inleveren. Niet noodzakelijkerwijs. Als de meestverdienende minder gaat werken, kan het zijn dat je voor wat betreft de belastingen gunstiger uitkomt en minder belasting hoeft te betalen. Waardoor het netto voordeliger kan zijn.
Kan hij dan niet minder gaan werken? Ja, zou kunnen, ware het niet dat mijn salaris veel lager ligt dan het zijne en we er dus flink op inleveren. Niet noodzakelijkerwijs. Als de meestverdienende minder gaat werken, kan het zijn dat je voor wat betreft de belastingen gunstiger uitkomt en minder belasting hoeft te betalen. Waardoor het netto voordeliger kan zijn.
woensdag 25 maart 2009 om 09:20
Wij vinden dat voor beide partijen de juiste oplossing is. In ons geval dan ook omdat ik naast 40 uur werken geen ruimte over hou voor andere dingen ivm met ziekte. Ik heb nu 10 jaar heel hard gewerkt en alles op zij gezet omdat ik perse voor mezelf wou kunnen zorgen en dat is me gelukt. Ik ben blij dat ik nu de mogelijkheid krijg om het iets rustiger aan te doen en ook eens leuke dingen te gaan doen, alles moest altijd wijken omdat ik het anders op mijn werk niet vol hou. Ik wil nu ook wel een beetje leven.
De situatie is bij iedereen anders, oordeel niet te snel.
De situatie is bij iedereen anders, oordeel niet te snel.
woensdag 25 maart 2009 om 09:21
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 09:13:
Op het moment dat mijn man meer verdient dan ik is dat voor mij geen teken dat ik het rustiger aan kan doen, maar dat ik dus hárder moet werken. Beetje competitiedrang is er wel bij ons. Na jaren meer te hebben verdiend, verdien ik sinds een jaar of twee minder. En ik werk nog harder ook. Ergens is er iets fout gegaan...
Op het moment dat mijn man meer verdient dan ik is dat voor mij geen teken dat ik het rustiger aan kan doen, maar dat ik dus hárder moet werken. Beetje competitiedrang is er wel bij ons. Na jaren meer te hebben verdiend, verdien ik sinds een jaar of twee minder. En ik werk nog harder ook. Ergens is er iets fout gegaan...
woensdag 25 maart 2009 om 09:22
Ik heb net alle reacties gelezen en moet bekennen dat diep in mijn hart zich dezelfde tweestrijd afspeelt. Alleen weet ik dat ik nooit de knoop door zal hakken om te stoppen met werken.Al is het alleen maar omdat we het geld niet kunnen missen.
Ik heb een leuke baan, uitdagend, dynamisch, nooit saai. Maar als ik in de gelegenheid zou zijn, door het winnen van een grote geldprijs bijvoorbeeld, om te kiezen of ik dit werk tot mijn 65e wil blijven doen of stoppen en mijn hart volgen... dan zou ik onmiddelijk stoppen. Zonder twijfel. En daar schrik ik dan zelf weer van, als ik me dat bedenk. Want ik ben niet ongelukkig in mijn baan.
Ik vind het dapper dat je jezelf de tijd en ruimte geeft om uit te zoeken wat je echt wilt. Ongeacht of dat betekent dat je (tijdelijk) stopt met werken of niet. Je leeft maar één keer en nu is nu. Succes met je zoektocht!
Ik heb een leuke baan, uitdagend, dynamisch, nooit saai. Maar als ik in de gelegenheid zou zijn, door het winnen van een grote geldprijs bijvoorbeeld, om te kiezen of ik dit werk tot mijn 65e wil blijven doen of stoppen en mijn hart volgen... dan zou ik onmiddelijk stoppen. Zonder twijfel. En daar schrik ik dan zelf weer van, als ik me dat bedenk. Want ik ben niet ongelukkig in mijn baan.
Ik vind het dapper dat je jezelf de tijd en ruimte geeft om uit te zoeken wat je echt wilt. Ongeacht of dat betekent dat je (tijdelijk) stopt met werken of niet. Je leeft maar één keer en nu is nu. Succes met je zoektocht!
woensdag 25 maart 2009 om 09:22
quote:Spinster schreef op 25 maart 2009 @ 09:07:
[...]
Als je als volwassen vrouw niet het inkomen zou kunnen vergaren om je gezin te onderhouden dan had je
a. andere keuzes moeten maken (minder kinderen bijvoorbeeld, want die zijn nou eenmaal duuuur) of
b. júist moeten blijven werken, om de boel niet financieel nóg dramatischer te maken. Zorg dus dat je je dan opwerkt of dat je in een bedrijf bent waar je door je leeftijd vanzelf in een andere schaal komt. Nu in deze situatie ben jij over drie jaar voor de leuke banen waarschijnlijk: te oud en te laat, heb je te weinig werkervaring hebt en bn je daarom waarschijnlijk gewoon
[x] ongeschikt.
En ga je dan wel een kutbaantje nemen in het kader van zelfstandigheid? Terwijl je net uit luilekkerland gestapt komt? I guess not. Je zit nu dus gewoon al in de VUT, jihaaa.
Edit: even verhaal wat duidelijker gemaakt.
Lees nou eerst een een volledige reactie voor je een conclusie trekt. Zoals ik al eerder aangaf konden wij van eender welk salaris (het mijne en het zijne) rondkomen bij een fulltime dienstverband, maar krijg je niet midden in een formatiejaar een fulltime dienstverband in het onderwijs dan moet je (vervanging e.d. buiten beschouwing gelaten) toch ehct even wachten op de nieuwe formatie en dat duurde voor ons op dat moment te lang.
En over je tweede opmerking. Dat is zo de cultuur van het bedrijfsleven. Natuurlijk kun je altijd een baan vinden die meer verdient. Maar of je daar ook gelukkiger van wordt? Ik vond (en vind) het onderwijs heerlijk, maar daar hangt nu eenmaal geen topsalaris aan vast. Jammer dan, het is geweldig werk en nog nuttig ook.
Maar ik begrijp uit al je reacties dat het feit dat man als eerste de gelegenheid heeft gekregen en genomen zijn studie af te maken en ik nu de zorg van de kinderen combineer met het genot van mijn studies afronden maar onzin vind. Ik had natuurlijk hem 3 maanden voor het einde van zijn studie kunnen verplichten de rest van zijn leven alleen maar HAVO te hebben en het uit te zoeken en hij had mij kunnen verplichten te blijven werken en mijn ambitie om die dubbele titel te behalen het raam uit te kieperen. Dan ben je veel 'beter 'bezig natuurlijk. Ik ben toch erg blij dat wij elkaar die ruimte gunnen en als ik straks klaar ben met m'n studie en een leuke baan in die richting accepteer (met bijbehorend salaris, want feit blijft dat je met dubbele universitaire titel toch echt meer verdiend dan met mijn lerarenopleiding) en hij besluit alsnog verder te willen studeren en mijn taken thuis over te nemen dan is hij daar net zo vrij in. En die kans is nog weleens heel erg groot.
En wat ik ook al eerder aangaf. Ik ken 'jou' visie ook hoor. Ik werkte altijd, deed het studeren ernaast. Was altijd bezig en de 70 uur per week haalde ik met gemak. Maar als je leven je confronteert met belangrijkere zaken (ziekte zoals Bambi al aanhaalde of de dood van een van je kinderen zoals bij mij) dan is die 70 uur arbeid per week geen een reet meer waard.
Wij hebben voor alle scenario's maatregelen getroffen. Ik woon sinds mijn 17de zelfstandig en heb nog nooit ergens m'n hand opgehouden en zal dat ook niet snel doen. Maar er is wel ehct mee rin het leven dan werk.
[...]
Als je als volwassen vrouw niet het inkomen zou kunnen vergaren om je gezin te onderhouden dan had je
a. andere keuzes moeten maken (minder kinderen bijvoorbeeld, want die zijn nou eenmaal duuuur) of
b. júist moeten blijven werken, om de boel niet financieel nóg dramatischer te maken. Zorg dus dat je je dan opwerkt of dat je in een bedrijf bent waar je door je leeftijd vanzelf in een andere schaal komt. Nu in deze situatie ben jij over drie jaar voor de leuke banen waarschijnlijk: te oud en te laat, heb je te weinig werkervaring hebt en bn je daarom waarschijnlijk gewoon
[x] ongeschikt.
En ga je dan wel een kutbaantje nemen in het kader van zelfstandigheid? Terwijl je net uit luilekkerland gestapt komt? I guess not. Je zit nu dus gewoon al in de VUT, jihaaa.
Edit: even verhaal wat duidelijker gemaakt.
Lees nou eerst een een volledige reactie voor je een conclusie trekt. Zoals ik al eerder aangaf konden wij van eender welk salaris (het mijne en het zijne) rondkomen bij een fulltime dienstverband, maar krijg je niet midden in een formatiejaar een fulltime dienstverband in het onderwijs dan moet je (vervanging e.d. buiten beschouwing gelaten) toch ehct even wachten op de nieuwe formatie en dat duurde voor ons op dat moment te lang.
En over je tweede opmerking. Dat is zo de cultuur van het bedrijfsleven. Natuurlijk kun je altijd een baan vinden die meer verdient. Maar of je daar ook gelukkiger van wordt? Ik vond (en vind) het onderwijs heerlijk, maar daar hangt nu eenmaal geen topsalaris aan vast. Jammer dan, het is geweldig werk en nog nuttig ook.
Maar ik begrijp uit al je reacties dat het feit dat man als eerste de gelegenheid heeft gekregen en genomen zijn studie af te maken en ik nu de zorg van de kinderen combineer met het genot van mijn studies afronden maar onzin vind. Ik had natuurlijk hem 3 maanden voor het einde van zijn studie kunnen verplichten de rest van zijn leven alleen maar HAVO te hebben en het uit te zoeken en hij had mij kunnen verplichten te blijven werken en mijn ambitie om die dubbele titel te behalen het raam uit te kieperen. Dan ben je veel 'beter 'bezig natuurlijk. Ik ben toch erg blij dat wij elkaar die ruimte gunnen en als ik straks klaar ben met m'n studie en een leuke baan in die richting accepteer (met bijbehorend salaris, want feit blijft dat je met dubbele universitaire titel toch echt meer verdiend dan met mijn lerarenopleiding) en hij besluit alsnog verder te willen studeren en mijn taken thuis over te nemen dan is hij daar net zo vrij in. En die kans is nog weleens heel erg groot.
En wat ik ook al eerder aangaf. Ik ken 'jou' visie ook hoor. Ik werkte altijd, deed het studeren ernaast. Was altijd bezig en de 70 uur per week haalde ik met gemak. Maar als je leven je confronteert met belangrijkere zaken (ziekte zoals Bambi al aanhaalde of de dood van een van je kinderen zoals bij mij) dan is die 70 uur arbeid per week geen een reet meer waard.
Wij hebben voor alle scenario's maatregelen getroffen. Ik woon sinds mijn 17de zelfstandig en heb nog nooit ergens m'n hand opgehouden en zal dat ook niet snel doen. Maar er is wel ehct mee rin het leven dan werk.
woensdag 25 maart 2009 om 09:23
Als ik de posts van Spinster, Rider en sommige anderen hier lees, kan ik toch niet anders dan mij heel gelukkig prijzen met een relatie waarin niet wordt gedacht in termen van eigen broek niet op kunnen houden, ongelijkwaardigheid en klaploperig gedrag.
Natuurlijk zijn mijn vriend en ik afhankelijk van elkaar, maar dat ervaar ik, anders dan sommige anderen op dit topic, niet als iets negatiefs of onverstandigs.Daar hebben we namelijk zelf, met ons hele hart en verstand voor gekózen, voor die afhankelijkheid. Misschien zij wij dan belachelijk romantisch, maar voor ons is het het belangrijkste dat we allebei dingen doen waar we ons gelukkig bij kunnen voelen, én dat er daarbij genoeg geld binnenkomt om de boel hier draaiende te houden. En wie dan in praktijk wiens broek ophoudt, zal ons echt worst wezen. Zolang er maar niemand in zijn blote kont over straat moet.
Natuurlijk zijn mijn vriend en ik afhankelijk van elkaar, maar dat ervaar ik, anders dan sommige anderen op dit topic, niet als iets negatiefs of onverstandigs.Daar hebben we namelijk zelf, met ons hele hart en verstand voor gekózen, voor die afhankelijkheid. Misschien zij wij dan belachelijk romantisch, maar voor ons is het het belangrijkste dat we allebei dingen doen waar we ons gelukkig bij kunnen voelen, én dat er daarbij genoeg geld binnenkomt om de boel hier draaiende te houden. En wie dan in praktijk wiens broek ophoudt, zal ons echt worst wezen. Zolang er maar niemand in zijn blote kont over straat moet.
woensdag 25 maart 2009 om 09:23
Voor de kinderen werkte ik fulltime en een tijdje (6 jaar) met de kinderen ook fulltime en soms parttime.
Mijn man studeerde voor de kinderen en ik werkte.
Nu zijn de kinderen 5 en 8 en vorig jaar heb ik besloten, van huis uit te werken, hoe leuk ik mijn andere werk ook vond, ik trok het niet meer en met de kinderen ging het ook niet goed op school.
Ik had het gevoel buiten mijn gezin te staan en alleen maar bezig was met plannen en schoonmaken.
En ik werk nu dus 4 dagen van huis en dat brengt een rust in de tent waar je u tegen zegt.
Natuurlijk minder salaris en daardoor afhankelijk van mijn man, so what!
Mijn man studeerde voor de kinderen en ik werkte.
Nu zijn de kinderen 5 en 8 en vorig jaar heb ik besloten, van huis uit te werken, hoe leuk ik mijn andere werk ook vond, ik trok het niet meer en met de kinderen ging het ook niet goed op school.
Ik had het gevoel buiten mijn gezin te staan en alleen maar bezig was met plannen en schoonmaken.
En ik werk nu dus 4 dagen van huis en dat brengt een rust in de tent waar je u tegen zegt.
Natuurlijk minder salaris en daardoor afhankelijk van mijn man, so what!
woensdag 25 maart 2009 om 09:28
Eerst nog even mijn visie op werken: is volstrekt normaal, vanzelfsprekend, logisch en wat dies meer zij. Ik vind werken de norm, en niet-werken de uitzondering. Ongeacht of je nu man of vrouw bent. Zal wel vreselijk calvinistisch zijn maar dat moet dan maar. Ledigheid is des duivels oorkussen enz.
Dat werken hoeft niet per se in loondienst. Maar thuis de boel redderen en de was doen, da's geen werken. Dat is gewoon het huishouden bijhouden, wat iedereen moet doen. Of 'ie nu 80 uur werkt of 10 of niet. Dus dat vind ik ook geen reden om níet te werken.
Het is luxe. Maar luxe is lang niet altijd verstandig. Want naast het feit dat het voor mij volkomen vanzelfsprekend is om te werken, vind ik het ook op zijn zachtst gezegd niet slim om níet te werken. De redenen zijn al volop aan bod geweest dus ik ga ze niet herhalen.
En tot slot vind ik het verschil tussen mannen en vrouwen bizar. Wat al gezegd is: voor mannen is het vanzelfspreken, voor vrouwen is het een hobby die vooral leuk moet zijn en het huishouden niet te veel in de war moet schoppen. Mans baan is een gegeven, en vrouws baan moet erom heen gepast worden voorzover het past binnen zijn idee over zijn werk en zijn gezin. Yeah right. In de jaren '50 misschien...
Dat werken hoeft niet per se in loondienst. Maar thuis de boel redderen en de was doen, da's geen werken. Dat is gewoon het huishouden bijhouden, wat iedereen moet doen. Of 'ie nu 80 uur werkt of 10 of niet. Dus dat vind ik ook geen reden om níet te werken.
Het is luxe. Maar luxe is lang niet altijd verstandig. Want naast het feit dat het voor mij volkomen vanzelfsprekend is om te werken, vind ik het ook op zijn zachtst gezegd niet slim om níet te werken. De redenen zijn al volop aan bod geweest dus ik ga ze niet herhalen.
En tot slot vind ik het verschil tussen mannen en vrouwen bizar. Wat al gezegd is: voor mannen is het vanzelfspreken, voor vrouwen is het een hobby die vooral leuk moet zijn en het huishouden niet te veel in de war moet schoppen. Mans baan is een gegeven, en vrouws baan moet erom heen gepast worden voorzover het past binnen zijn idee over zijn werk en zijn gezin. Yeah right. In de jaren '50 misschien...
woensdag 25 maart 2009 om 09:29
quote:Spinster schreef op 24 maart 2009 @ 23:47:
Uit mijn hoofd is die van 2009 meer toegespitst op het huisige ec. klimaat en hoort het werkboek nog bij de vorige niet-geactualiseerde editie. Ik zou sowieso het boek bestellen en evt. als extraatje het werkboek.
Inderdaad, bovenstaand boek is meer gericht op "deze tijd". Ik heb het boek sindskort ook in huis. Na jaren als management assistente gewerkt te hebben, bekroop mij de laatste jaren ook steeds vaker het gevoel van: "ik wil niet meer werken". Toch wist ik ook zeker dat continu thuis zitten ook niet was wat ik wilde. Ergo: dat kan ook niet, want ik ben een alleenstaande moeder, ik móet dus wel werken. Maar ja, het werk wat ik deed zag ik met echt niet nog 30 jaar doen, daar zou ik zwaar depressief van worden. Ik heb begin dit jaar besloten in deeltijd te gaan studeren en bovengenoemd boek maakt deel uit van een bepaald vak. Fijn boek om te lezen. Er gaat best wat tijd in de opdrachten zitten, maar het is wel verhelderend.
Half februari kreeg ik onverwacht mijn ontslag aangezegd per 1 april. Alles stond ineens op losse schroeven, want zonder inkomen ook geen geld om opleiding te financieren. Gelukkig heb ik per 1 april een nieuwe baan. Of dat mijn droombaan is weet ik niet zeker, daar kom ik in de loop van de tijd wel achter (mede door dat boek), maar het komt dichter in de buurt.
Het zal zwaar worden de combinatie van werken, studeren en zorg voor kind, maar ik ga het proberen. Ik heb nu in ieder geval het gevoel dat ik de touwtjes weer meer in handen neem, dan het gevoel geleefd te worden.
Succes met je keuzes!!
Uit mijn hoofd is die van 2009 meer toegespitst op het huisige ec. klimaat en hoort het werkboek nog bij de vorige niet-geactualiseerde editie. Ik zou sowieso het boek bestellen en evt. als extraatje het werkboek.
Inderdaad, bovenstaand boek is meer gericht op "deze tijd". Ik heb het boek sindskort ook in huis. Na jaren als management assistente gewerkt te hebben, bekroop mij de laatste jaren ook steeds vaker het gevoel van: "ik wil niet meer werken". Toch wist ik ook zeker dat continu thuis zitten ook niet was wat ik wilde. Ergo: dat kan ook niet, want ik ben een alleenstaande moeder, ik móet dus wel werken. Maar ja, het werk wat ik deed zag ik met echt niet nog 30 jaar doen, daar zou ik zwaar depressief van worden. Ik heb begin dit jaar besloten in deeltijd te gaan studeren en bovengenoemd boek maakt deel uit van een bepaald vak. Fijn boek om te lezen. Er gaat best wat tijd in de opdrachten zitten, maar het is wel verhelderend.
Half februari kreeg ik onverwacht mijn ontslag aangezegd per 1 april. Alles stond ineens op losse schroeven, want zonder inkomen ook geen geld om opleiding te financieren. Gelukkig heb ik per 1 april een nieuwe baan. Of dat mijn droombaan is weet ik niet zeker, daar kom ik in de loop van de tijd wel achter (mede door dat boek), maar het komt dichter in de buurt.
Het zal zwaar worden de combinatie van werken, studeren en zorg voor kind, maar ik ga het proberen. Ik heb nu in ieder geval het gevoel dat ik de touwtjes weer meer in handen neem, dan het gevoel geleefd te worden.
Succes met je keuzes!!
woensdag 25 maart 2009 om 09:30
quote:koeka schreef op 25 maart 2009 @ 09:23:
Als ik de posts van Spinster, Rider en sommige anderen hier lees, kan ik toch niet anders dan mij heel gelukkig prijzen met een relatie waarin niet wordt gedacht in termen van eigen broek niet op kunnen houden, ongelijkwaardigheid en klaploperig gedrag. .Nog heel even snel dit: aan IEDERE relatie komt een eind, ook aan die van jou. Jij kan jezelf dus nu gelukkig prijzen, maar prijs jezelf vooral heel naief. Het is net als met lenen met een krediet: er komt ene tijd dat je niet meer zo blij bent met het voorschot dat je nu neemt.
Als ik de posts van Spinster, Rider en sommige anderen hier lees, kan ik toch niet anders dan mij heel gelukkig prijzen met een relatie waarin niet wordt gedacht in termen van eigen broek niet op kunnen houden, ongelijkwaardigheid en klaploperig gedrag. .Nog heel even snel dit: aan IEDERE relatie komt een eind, ook aan die van jou. Jij kan jezelf dus nu gelukkig prijzen, maar prijs jezelf vooral heel naief. Het is net als met lenen met een krediet: er komt ene tijd dat je niet meer zo blij bent met het voorschot dat je nu neemt.
woensdag 25 maart 2009 om 09:33
quote:koeka schreef op 25 maart 2009 @ 09:23:
Als ik de posts van Spinster, Rider en sommige anderen hier lees, kan ik toch niet anders dan mij heel gelukkig prijzen met een relatie waarin niet wordt gedacht in termen van eigen broek niet op kunnen houden, ongelijkwaardigheid en klaploperig gedrag.
Natuurlijk zijn mijn vriend en ik afhankelijk van elkaar, maar dat ervaar ik, anders dan sommige anderen op dit topic, niet als iets negatiefs of onverstandigs.Daar hebben we namelijk zelf, met ons hele hart en verstand voor gekózen, voor die afhankelijkheid. Misschien zij wij dan belachelijk romantisch, maar voor ons is het het belangrijkste dat we allebei dingen doen waar we ons gelukkig bij kunnen voelen, én dat er daarbij genoeg geld binnenkomt om de boel hier draaiende te houden. En wie dan in praktijk wiens broek ophoudt, zal ons echt worst wezen. Zolang er maar niemand in zijn blote kont over straat moet.Heel, heel mooi. Wat als je vriend ziek wordt? Wat als hij arbeidsongeschikt wordt? Wat als hij dood gaat?
Als ik de posts van Spinster, Rider en sommige anderen hier lees, kan ik toch niet anders dan mij heel gelukkig prijzen met een relatie waarin niet wordt gedacht in termen van eigen broek niet op kunnen houden, ongelijkwaardigheid en klaploperig gedrag.
Natuurlijk zijn mijn vriend en ik afhankelijk van elkaar, maar dat ervaar ik, anders dan sommige anderen op dit topic, niet als iets negatiefs of onverstandigs.Daar hebben we namelijk zelf, met ons hele hart en verstand voor gekózen, voor die afhankelijkheid. Misschien zij wij dan belachelijk romantisch, maar voor ons is het het belangrijkste dat we allebei dingen doen waar we ons gelukkig bij kunnen voelen, én dat er daarbij genoeg geld binnenkomt om de boel hier draaiende te houden. En wie dan in praktijk wiens broek ophoudt, zal ons echt worst wezen. Zolang er maar niemand in zijn blote kont over straat moet.Heel, heel mooi. Wat als je vriend ziek wordt? Wat als hij arbeidsongeschikt wordt? Wat als hij dood gaat?
woensdag 25 maart 2009 om 09:36
quote:koeka schreef op 25 maart 2009 @ 09:23:
Als ik de posts van Spinster, Rider en sommige anderen hier lees, kan ik toch niet anders dan mij heel gelukkig prijzen met een relatie waarin niet wordt gedacht in termen van eigen broek niet op kunnen houden, ongelijkwaardigheid en klaploperig gedrag.
Natuurlijk zijn mijn vriend en ik afhankelijk van elkaar, maar dat ervaar ik, anders dan sommige anderen op dit topic, niet als iets negatiefs of onverstandigs.Daar hebben we namelijk zelf, met ons hele hart en verstand voor gekózen, voor die afhankelijkheid. Misschien zij wij dan belachelijk romantisch, maar voor ons is het het belangrijkste dat we allebei dingen doen waar we ons gelukkig bij kunnen voelen, én dat er daarbij genoeg geld binnenkomt om de boel hier draaiende te houden. En wie dan in praktijk wiens broek ophoudt, zal ons echt worst wezen. Zolang er maar niemand in zijn blote kont over straat moet.
En dit wil ik nu ook zeggen.
Koeka bedankt.
Als ik de posts van Spinster, Rider en sommige anderen hier lees, kan ik toch niet anders dan mij heel gelukkig prijzen met een relatie waarin niet wordt gedacht in termen van eigen broek niet op kunnen houden, ongelijkwaardigheid en klaploperig gedrag.
Natuurlijk zijn mijn vriend en ik afhankelijk van elkaar, maar dat ervaar ik, anders dan sommige anderen op dit topic, niet als iets negatiefs of onverstandigs.Daar hebben we namelijk zelf, met ons hele hart en verstand voor gekózen, voor die afhankelijkheid. Misschien zij wij dan belachelijk romantisch, maar voor ons is het het belangrijkste dat we allebei dingen doen waar we ons gelukkig bij kunnen voelen, én dat er daarbij genoeg geld binnenkomt om de boel hier draaiende te houden. En wie dan in praktijk wiens broek ophoudt, zal ons echt worst wezen. Zolang er maar niemand in zijn blote kont over straat moet.
En dit wil ik nu ook zeggen.
Koeka bedankt.
woensdag 25 maart 2009 om 09:39
Verder eens met Dhelia.
En Koeka, in mijn relatie wordt ook niet gedacht in termen van klaploperij. Maar manlief en ik willen wel graag een gelijkwaardige relatie. En hoe je een gelijkwaardige relatie kunt onderhouden terwijl de één voor alle rotklussen opdraait (luiers verschonen en het huishouden) en de ander ook nog gewoon een leven heeft is mij een raadsel.
En Koeka, in mijn relatie wordt ook niet gedacht in termen van klaploperij. Maar manlief en ik willen wel graag een gelijkwaardige relatie. En hoe je een gelijkwaardige relatie kunt onderhouden terwijl de één voor alle rotklussen opdraait (luiers verschonen en het huishouden) en de ander ook nog gewoon een leven heeft is mij een raadsel.
woensdag 25 maart 2009 om 09:40
Morrie, het is al eerder genoemd hier: waarom neem je geen ouderschapsverlof op? Op die manier kom je misschien wel even tot rust en kun je je richten op wat je zou willen doen.
Ouderschapsverlof hoeft niet fulltime verlof te zijn, je zou er in overleg met je werkgever ook voor kunnen kiezen om het anders in te vullen, bijvoorbeeld de helft van je normale uren ( dat is de standaard regeling ook volgens mij ).
Helemaal stoppen met werken zou ik ook niet doen als ik jou was. Het klinkt niet zozeer alsof je helemaal niet meer wil werken maar het soort werk wat je doet is niet meer iets wat bij je past. De tip van Spinster ( geloof ik ) om allerlei vacatures te verzamelen die je aanspreken en dan later te gaan kijken wat de overeenkomsten zijn vond ik ook wel een goede,
Ik heb er, toen ik het hier op mn werk niet meer zag zitten, ook weleens over nagedacht om te stoppen hoor. Maar a. dat is gewoon financieel niet haalbaar voor ons en b. ik vind werken te belangrijk/leuk. Gelukkig is hier op t werk een en ander veranderd en nu vind ik het hier wel weer heel leuk anders was ik aan het solliciteren gegaan.
Wat betreft de verdeling bij ons thuis: ik werk 4 dagen, man werkt 5 dagen. Hij gaat daarnaast ook nog 1 avond in de week naar school. Maar de zorg voor de kinderen en huishouden delen we. Ze gaan 3 dagen in de week naar kdv, maar bij ziekte nemen we om en om een vrije dag. Zijn baan is niet belangrijker dan de mijne. En 's avonds zorgen we samen dat de kids schoon en fris in hun bedje liggen en dat het huis weer aan de kant is.
Ouderschapsverlof hoeft niet fulltime verlof te zijn, je zou er in overleg met je werkgever ook voor kunnen kiezen om het anders in te vullen, bijvoorbeeld de helft van je normale uren ( dat is de standaard regeling ook volgens mij ).
Helemaal stoppen met werken zou ik ook niet doen als ik jou was. Het klinkt niet zozeer alsof je helemaal niet meer wil werken maar het soort werk wat je doet is niet meer iets wat bij je past. De tip van Spinster ( geloof ik ) om allerlei vacatures te verzamelen die je aanspreken en dan later te gaan kijken wat de overeenkomsten zijn vond ik ook wel een goede,
Ik heb er, toen ik het hier op mn werk niet meer zag zitten, ook weleens over nagedacht om te stoppen hoor. Maar a. dat is gewoon financieel niet haalbaar voor ons en b. ik vind werken te belangrijk/leuk. Gelukkig is hier op t werk een en ander veranderd en nu vind ik het hier wel weer heel leuk anders was ik aan het solliciteren gegaan.
Wat betreft de verdeling bij ons thuis: ik werk 4 dagen, man werkt 5 dagen. Hij gaat daarnaast ook nog 1 avond in de week naar school. Maar de zorg voor de kinderen en huishouden delen we. Ze gaan 3 dagen in de week naar kdv, maar bij ziekte nemen we om en om een vrije dag. Zijn baan is niet belangrijker dan de mijne. En 's avonds zorgen we samen dat de kids schoon en fris in hun bedje liggen en dat het huis weer aan de kant is.
woensdag 25 maart 2009 om 09:45
quote:Dhelia schreef op 25 maart 2009 @ 09:28:
Eerst nog even mijn visie op werken: is volstrekt normaal, vanzelfsprekend, logisch en wat dies meer zij. Ik vind werken de norm, en niet-werken de uitzondering. Ongeacht of je nu man of vrouw bent. Zal wel vreselijk calvinistisch zijn maar dat moet dan maar. Ledigheid is des duivels oorkussen enz.
Dat werken hoeft niet per se in loondienst. Maar thuis de boel redderen en de was doen, da's geen werken. Dat is gewoon het huishouden bijhouden, wat iedereen moet doen. Of 'ie nu 80 uur werkt of 10 of niet. Dus dat vind ik ook geen reden om níet te werken.
Het is luxe. Maar luxe is lang niet altijd verstandig. Want naast het feit dat het voor mij volkomen vanzelfsprekend is om te werken, vind ik het ook op zijn zachtst gezegd niet slim om níet te werken. De redenen zijn al volop aan bod geweest dus ik ga ze niet herhalen.
En tot slot vind ik het verschil tussen mannen en vrouwen bizar. Wat al gezegd is: voor mannen is het vanzelfspreken, voor vrouwen is het een hobby die vooral leuk moet zijn en het huishouden niet te veel in de war moet schoppen. Mans baan is een gegeven, en vrouws baan moet erom heen gepast worden voorzover het past binnen zijn idee over zijn werk en zijn gezin. Yeah right. In de jaren '50 misschien...
Ik kan me volledig vinden in jouw reactie. Aan de andere kant: Morrie wil volgens mij niet voorgoed stoppen, maar wil uitzoeken waar haar behoefte vandaan komt om op dit moment te stoopen met werken.
Als een tijdelijke werkonderbreking zou betekenen dat ze daardoor uiteindelijk een andere stap gaat zetten (b.v. als zelfstandige, of een totaal andere baan, o.i.d., dan weegt de tijdelijke werkonderbreking ruimschoots op tegen het resultaat: werk waar je je gelukkiger bij voelt. En daar is toch niets mis mee: streven naar een gelukkig(er) leven?
Eerst nog even mijn visie op werken: is volstrekt normaal, vanzelfsprekend, logisch en wat dies meer zij. Ik vind werken de norm, en niet-werken de uitzondering. Ongeacht of je nu man of vrouw bent. Zal wel vreselijk calvinistisch zijn maar dat moet dan maar. Ledigheid is des duivels oorkussen enz.
Dat werken hoeft niet per se in loondienst. Maar thuis de boel redderen en de was doen, da's geen werken. Dat is gewoon het huishouden bijhouden, wat iedereen moet doen. Of 'ie nu 80 uur werkt of 10 of niet. Dus dat vind ik ook geen reden om níet te werken.
Het is luxe. Maar luxe is lang niet altijd verstandig. Want naast het feit dat het voor mij volkomen vanzelfsprekend is om te werken, vind ik het ook op zijn zachtst gezegd niet slim om níet te werken. De redenen zijn al volop aan bod geweest dus ik ga ze niet herhalen.
En tot slot vind ik het verschil tussen mannen en vrouwen bizar. Wat al gezegd is: voor mannen is het vanzelfspreken, voor vrouwen is het een hobby die vooral leuk moet zijn en het huishouden niet te veel in de war moet schoppen. Mans baan is een gegeven, en vrouws baan moet erom heen gepast worden voorzover het past binnen zijn idee over zijn werk en zijn gezin. Yeah right. In de jaren '50 misschien...
Ik kan me volledig vinden in jouw reactie. Aan de andere kant: Morrie wil volgens mij niet voorgoed stoppen, maar wil uitzoeken waar haar behoefte vandaan komt om op dit moment te stoopen met werken.
Als een tijdelijke werkonderbreking zou betekenen dat ze daardoor uiteindelijk een andere stap gaat zetten (b.v. als zelfstandige, of een totaal andere baan, o.i.d., dan weegt de tijdelijke werkonderbreking ruimschoots op tegen het resultaat: werk waar je je gelukkiger bij voelt. En daar is toch niets mis mee: streven naar een gelukkig(er) leven?
woensdag 25 maart 2009 om 09:46
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 09:39:
Verder eens met Dhelia.
En Koeka, in mijn relatie wordt ook niet gedacht in termen van klaploperij. Maar manlief en ik willen wel graag een gelijkwaardige relatie. En hoe je een gelijkwaardige relatie kunt onderhouden terwijl de één voor alle rotklussen opdraait (luiers verschonen en het huishouden) en de ander ook nog gewoon een leven heeft is mij een raadsel.Dus op dit moment is je man de mindere in jullie relatie, want hij doet 'alle rotklussen' en als jij morgen wegloopt dan zit hij in de bijstand. Lekker idee van een relatie heb je dan.
Verder eens met Dhelia.
En Koeka, in mijn relatie wordt ook niet gedacht in termen van klaploperij. Maar manlief en ik willen wel graag een gelijkwaardige relatie. En hoe je een gelijkwaardige relatie kunt onderhouden terwijl de één voor alle rotklussen opdraait (luiers verschonen en het huishouden) en de ander ook nog gewoon een leven heeft is mij een raadsel.Dus op dit moment is je man de mindere in jullie relatie, want hij doet 'alle rotklussen' en als jij morgen wegloopt dan zit hij in de bijstand. Lekker idee van een relatie heb je dan.
woensdag 25 maart 2009 om 09:47
quote:lillibit schreef op 24 maart 2009 @ 23:31:
[...]
ik snap het ook niet dat de meesten zo overdreven reageren als iemand wil stoppen met werken... of ja, misschien is het jalouzie?
emancipatie is dat vrouwen (en mannen) de keuze hebben of ze gaan werken of dat ze liever thuis blijven bij de kids (mits financieel haalbaar)
Er zit nog een andere kant aan dan de financiele.
Je hebt in je werk voorbeelden nodig. Mensen bij wie je de kunst kunt afkijken, die al verder zijn dan jij. Vrouwen die al verder zijn dan jij. Want als vrouw moet je niet bij andere mannen afkijken, die communiceren anders, kleden zich anders, en vaak hebben ze dan thuis ook nog een vrouw die zorgt dat thuis alles op rolletjes loopt. (Of, in het geval van beginnende Grote Schrijvers, hebben ze thuis een vrouw die het inkomen binnenbrengt)
En jij hebt dat allemaal niet, want jij bent een vrouw.
Als een groot deel van de vrouwen stopt met werken, dan heeft dat directe invloed op mijn werk. Want dan heb ik geen voorbeelden meer.
Stel je nou eens voor, dat "thuisblijven voor de kinderen" iets was wat vooral mannen deden. Stel je eens voor dat er vooral vaders bij het schoolplein stonden, en dat jij moederziel alleen (pun intended) tussen de overblijfvaders en de voorleesvaders zat. Dat al die vaders altijd originelere tractaties verzonnen en leukere spelletjes bij de feestjes. En dat die altijd thuis zaten met de thee en dat alle vriendjes altijd mochten komen spelen.
Is "thuisblijfmoeder'' dan nog steeds zo'n aantrekkelijke baan?
[...]
ik snap het ook niet dat de meesten zo overdreven reageren als iemand wil stoppen met werken... of ja, misschien is het jalouzie?
emancipatie is dat vrouwen (en mannen) de keuze hebben of ze gaan werken of dat ze liever thuis blijven bij de kids (mits financieel haalbaar)
Er zit nog een andere kant aan dan de financiele.
Je hebt in je werk voorbeelden nodig. Mensen bij wie je de kunst kunt afkijken, die al verder zijn dan jij. Vrouwen die al verder zijn dan jij. Want als vrouw moet je niet bij andere mannen afkijken, die communiceren anders, kleden zich anders, en vaak hebben ze dan thuis ook nog een vrouw die zorgt dat thuis alles op rolletjes loopt. (Of, in het geval van beginnende Grote Schrijvers, hebben ze thuis een vrouw die het inkomen binnenbrengt)
En jij hebt dat allemaal niet, want jij bent een vrouw.
Als een groot deel van de vrouwen stopt met werken, dan heeft dat directe invloed op mijn werk. Want dan heb ik geen voorbeelden meer.
Stel je nou eens voor, dat "thuisblijven voor de kinderen" iets was wat vooral mannen deden. Stel je eens voor dat er vooral vaders bij het schoolplein stonden, en dat jij moederziel alleen (pun intended) tussen de overblijfvaders en de voorleesvaders zat. Dat al die vaders altijd originelere tractaties verzonnen en leukere spelletjes bij de feestjes. En dat die altijd thuis zaten met de thee en dat alle vriendjes altijd mochten komen spelen.
Is "thuisblijfmoeder'' dan nog steeds zo'n aantrekkelijke baan?
woensdag 25 maart 2009 om 09:48
Oeps, Sorrie Spinster. Ik wist wel dat je Spinster heet, hoor.
Je hebt gelijk, ik ken alle argumenten want ik had ze vroeger ook. Maar. De baan van mijn man wás intensiever omdat hij een eigen zaak opzette in die tijd en we erover eens waren dat dat voor hem de eerste paar jaar 1000% inzet en tijd zou vergen. Dus niet pas om 8.30u richting zaak rijden als kindjes naar school waren gebracht, niet thuis blijven als er eentje ziek zou zijn. Overigens hebben we het daarvoor ook andersom gedaan, gedurende een jaar of 2. Ik werkte fulltime en hij bewust parttime zodat hij ook de mogelijkheid had om vaak bij de kinderen te zijn. (en ook dat kon financieel)
Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden en niet iedere (gezins) situatie is hetzelfde. Maar ik vind het wel heel 'down-to-earth' om je leven in te richten op panieksituaties, terwijl - hoe ironisch- in échte panieksituaties dit ineens geen issue meer blijkt te zijn. Maar ik vind wel dat iedereen, man/vrouw zich gewoon moet blijven ontplooien. Eensch met Dhelia wat dat betreft.
Je hebt gelijk, ik ken alle argumenten want ik had ze vroeger ook. Maar. De baan van mijn man wás intensiever omdat hij een eigen zaak opzette in die tijd en we erover eens waren dat dat voor hem de eerste paar jaar 1000% inzet en tijd zou vergen. Dus niet pas om 8.30u richting zaak rijden als kindjes naar school waren gebracht, niet thuis blijven als er eentje ziek zou zijn. Overigens hebben we het daarvoor ook andersom gedaan, gedurende een jaar of 2. Ik werkte fulltime en hij bewust parttime zodat hij ook de mogelijkheid had om vaak bij de kinderen te zijn. (en ook dat kon financieel)
Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden en niet iedere (gezins) situatie is hetzelfde. Maar ik vind het wel heel 'down-to-earth' om je leven in te richten op panieksituaties, terwijl - hoe ironisch- in échte panieksituaties dit ineens geen issue meer blijkt te zijn. Maar ik vind wel dat iedereen, man/vrouw zich gewoon moet blijven ontplooien. Eensch met Dhelia wat dat betreft.
woensdag 25 maart 2009 om 09:52
quote:Eowynn_ schreef op 25 maart 2009 @ 09:39:
Nee Koeka, maar wel de eerste zorg waardoor je uit je huis gegooid zou kunnen worden.Als dat zo is heb je je financiele zaken heel erg slecht geregeld. Als man (of ik trouwens, want als 1 van de twee wegvalt moet het voor beiden geregeld zijn ongeacht werksituatie) morgen overlijdt staat er ineens nog maar een klein deel hypotheek op ons huis, waardoor de achterblijvende partner zo'n 135 euro per maand kwijt is aan het huis. Vind daar maar eens een fatsoenlijk huis voor. En dan hebben we ook nog een verzekering die bij overlijden van 1 van de 2 gedurende de eerste 3 jaar 1500 euro per maand uitkeert aan de achterblijver, genoeg dus om 3 jaar zonder enige vorm van ander inkomen rond te komen met onze twee kinderen. Dan kan degene die achterblijft dus eerst zorgen dat alles weer op de rit komt, zowel voor zichzelf als voor de kinderen, gewoon in het huis blijven wonen waar de kinderen zich thuis voelen en tijd zat hebben om werk te vinden waar of man of ik in zo'n situatie de kinderen alsnog een gelukkige jeugd mee kunnen bezorgen.
Nee Koeka, maar wel de eerste zorg waardoor je uit je huis gegooid zou kunnen worden.Als dat zo is heb je je financiele zaken heel erg slecht geregeld. Als man (of ik trouwens, want als 1 van de twee wegvalt moet het voor beiden geregeld zijn ongeacht werksituatie) morgen overlijdt staat er ineens nog maar een klein deel hypotheek op ons huis, waardoor de achterblijvende partner zo'n 135 euro per maand kwijt is aan het huis. Vind daar maar eens een fatsoenlijk huis voor. En dan hebben we ook nog een verzekering die bij overlijden van 1 van de 2 gedurende de eerste 3 jaar 1500 euro per maand uitkeert aan de achterblijver, genoeg dus om 3 jaar zonder enige vorm van ander inkomen rond te komen met onze twee kinderen. Dan kan degene die achterblijft dus eerst zorgen dat alles weer op de rit komt, zowel voor zichzelf als voor de kinderen, gewoon in het huis blijven wonen waar de kinderen zich thuis voelen en tijd zat hebben om werk te vinden waar of man of ik in zo'n situatie de kinderen alsnog een gelukkige jeugd mee kunnen bezorgen.
