Werk & Studie
alle pijlers
Een handkus van mannelijke collega
woensdag 5 maart 2025 om 17:32
Gisteren had ik een collega uit de brand geholpen door een project op werk af te ronden. Stelde niet zoveel voor. Hij was zo opgelucht dat hij mijn hand pakte en er een kus opgaf. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Ik voel mij er erg ongemakkelijk over. Ik vind het veel te intiem voor collega's. Zelfs mijn vriend heeft mij nog nooit een handkus gegeven. Mijn collega is van Turkse afkomst dus misschien is het anders voor hem. Maar hoe moet ik hier op reageren? Is dit grensoverschrijdend gedrag of ben ik zelf dit soort affactie niet gewend?
fanta1996 wijzigde dit bericht op 06-03-2025 13:17
0.09% gewijzigd
donderdag 6 maart 2025 om 11:28
Ik vind grensoverschrijdend gedrag nogal een heftige aantijging. Ik denk daar niet licht over. Dus ik zou verder kijken dan mijn eigen ervaring en gevoel voordat ik daar iemand van beschuldig.
Ik vind het vreselijk als mensen stinken. Als iemand bij mij in de buurt komt zitten die echt naar zweet en muffigheid ruikt dan gaat dit mijn persoonlijke grens over. Ik word daar echt misselijk van. Maar ik zal niet zeggen dat dit grensoverschrijdend gedrag is van deze persoon.
donderdag 6 maart 2025 om 11:40
zo ingewikkeld is het dus wel. En je haalt er elke medemenselijkheid uit. Iedereen is anders en ze hebben geen sticker op hun hoofd wat ze wel of niet acceptabel vinden.meisje85 schreef: ↑06-03-2025 11:26Dat is nou eigenlijk best een goed voorbeeld dat je hier aanhaalt, want nee, het is misschien niet leuk, maar wel iets waar de politie toestemming voor heeft, in dit specifieke geval vanuit de wet. Daarmee is het dus legitiem. Ook al vind je het niet leuk, zij hebben toestemming in te breken in jouw privacy. En zo'n ongevraagde aanraking is in dit geval iets dat TO gewoon overkwam en dat zij als niet leuk en grensoverschrijdend ervaarde, dus gewoon iets waarvan je als handkusser moet beseffen dat je dat niet doet zonder dat je op de een of andere manier zeker weet dat het ok is. Zo ingewikkeld is het allemaal echt niet. En zolang het nog niet bepaald normaal is dat een vrouw een man een handkus geeft op de werkvloer, denk ik dat zo'n handeling inderdaad iets is wat je gewoon lekker achterwege laat bij je collega's want dat laat m.i. al zien dat zo'n handeling lading heeft, misschien geen seksuele, maar wel een lading.
donderdag 6 maart 2025 om 11:43
Ach nee joh, zit menselijkheid alleen in aanrakingen? Lijkt me niet. Ik zou eerder denken dat voor aanrakingen op de werkvloer gewoon niet al teveel ruimte is.
donderdag 6 maart 2025 om 12:01
Ik kan nochtans prima medemenselijk zijn al pratend.
Of non-verbaal.
En mijn vrienden, collega's, ... ook.
Ik heb werkelijk nog nooit de nood gevoeld om een collega, wildvreemde op het station, ... te knuffelen bij k*t-nieuws.
Ik kan gewoon mondeling erkennen dat iets k*t-nieuws of jammer is.
Als ik op mijn werk vertel dat het slecht gaat met mijn moeder roept iedereen "oh, jammer", "oh spijtig".
Toch echt niemand die op me komt afrennen.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
donderdag 6 maart 2025 om 12:09
Ik denk bij een handkus altijd aan de Sissi films en ik zou het wel liefelijk vinden, al zou ik ook verbaasd zijn hoor, op dat moment zelf. Ik word ook liever niet teveel aangeraakt, zelfs niet door mijn collega's met wie ik een prima band heb.
Maar ik zou dit dus prima aan kunnen geven bij TO's collega, mocht zoiets nog eens gebeuren. Ik zou het voor nu wel laten gaan denk ik.
Ik heb laatst nog een tijd met een collega staan knuffelen trouwens, die net iets verdrietig had meegemaakt. En ik vind het op zo'n moment ook fijn als ik een knuffel krijg van mijn collega's. Dat is wel eens gebeurd, dat ik op werk echt enorm emotioneel werd door nieuws van thuis. Toen heeft mijn favoriete mannelijke collega zich ook over mij bekommert en heel lang met me in zijn armen gestaan. Ik ben hem daar nog dankbaar voor.
Maar ik zou dit dus prima aan kunnen geven bij TO's collega, mocht zoiets nog eens gebeuren. Ik zou het voor nu wel laten gaan denk ik.
Ik heb laatst nog een tijd met een collega staan knuffelen trouwens, die net iets verdrietig had meegemaakt. En ik vind het op zo'n moment ook fijn als ik een knuffel krijg van mijn collega's. Dat is wel eens gebeurd, dat ik op werk echt enorm emotioneel werd door nieuws van thuis. Toen heeft mijn favoriete mannelijke collega zich ook over mij bekommert en heel lang met me in zijn armen gestaan. Ik ben hem daar nog dankbaar voor.
I have a tender spot in my heart for cripples, bastards and broken things.
donderdag 6 maart 2025 om 12:09
donderdag 6 maart 2025 om 12:16
en als jij iemand treft zonder sticker...
Kun je dus gewoon vragen, wat die ander acceptabel vindt
Gewoon Communiceren
donderdag 6 maart 2025 om 12:17
dat komt waarschijnlijk omdat jij denkt aan seksueel grensoverschrijdend gedragMistborn schreef: ↑06-03-2025 11:28Ik vind grensoverschrijdend gedrag nogal een heftige aantijging. Ik denk daar niet licht over. Dus ik zou verder kijken dan mijn eigen ervaring en gevoel voordat ik daar iemand van beschuldig.
Ik vind het vreselijk als mensen stinken. Als iemand bij mij in de buurt komt zitten die echt naar zweet en muffigheid ruikt dan gaat dit mijn persoonlijke grens over. Ik word daar echt misselijk van. Maar ik zal niet zeggen dat dit grensoverschrijdend gedrag is van deze persoon.
Maar als je het zonder emotie bekijkt, staat er puur dat je met dit gedrag over iemands grens gaat
En dat is natuurlijk sec gewoon waar
donderdag 6 maart 2025 om 12:28
Dat klopt. Het was niet zo'n goed voorbeeld.meisje85 schreef: ↑06-03-2025 11:26Dat is nou eigenlijk best een goed voorbeeld dat je hier aanhaalt, want nee, het is misschien niet leuk, maar wel iets waar de politie toestemming voor heeft, in dit specifieke geval vanuit de wet. Daarmee is het dus legitiem. Ook al vind je het niet leuk, zij hebben toestemming in te breken in jouw privacy. En zo'n ongevraagde aanraking is in dit geval iets dat TO gewoon overkwam en dat zij als niet leuk en grensoverschrijdend ervaarde, dus gewoon iets waarvan je als handkusser moet beseffen dat je dat niet doet zonder dat je op de een of andere manier zeker weet dat het ok is. Zo ingewikkeld is het allemaal echt niet. En zolang het nog niet bepaald normaal is dat een vrouw een man een handkus geeft op de werkvloer, denk ik dat zo'n handeling inderdaad iets is wat je gewoon lekker achterwege laat bij je collega's want dat laat m.i. al zien dat zo'n handeling lading heeft, misschien geen seksuele, maar wel een lading.
Ik denk dat het in geval van de TO belangrijk dat je zelf een keuzevrijheid hebt. Ik heb een tijdje in Frankrijk gewoond, waar wat afgezoend wordt met vreemde mensen als begroeting. Ik had kunnen zeggen dat ik daar niet van gediend was en he5 niet fijn vond. Het kan ook een zekere keuze zijn om je aan te passen en ergens in mee te gaan.
Dat is eigenlijk een afweging, die iedereen voor zich maakt. Maak ik hier een punt van en spreek ik de collega uit de OP er over aan? Of laat ik het (om diverse redenen).
En dat is ook waarom deze topics nooit zo nuttig zijn. Want niemand weet hoe TO het ervaren heeft. Het is eigenlijk hetzelfde als om medisch advies vragen: er is geen ander advies mogelijk dan een arts advies te vragen. Het enige advies wat in deze kwestie niet weerlegt kan worden door argumenten is dat als TO de handkus als te intiem heeft ervaren ze de collega in kwestie hierover aan moet spreken.
Dat is in het kader van de huidige tijd een te begrijpen en te rechtvaardigen conclusie en tegelijkertijd vind ik het ook wel een jammer, omdat je hiermee ook een zekere gereserveerdheid aan mensen oplegt.
donderdag 6 maart 2025 om 12:33
Nee, menselijkheid zit zeker niet alleen in aanrakingen. Verre van. Maar het is wel een vorm van communicatie en soms een aanvulling.
Ik vind het wel lastig hoor. Ik was vorige maand bij een aanrijding waarbij een vrouw op een scooter werd aangereden en hard was gevallen en in paniek was. Ergens wilde ik graag haar hand vasthouden terwijl we op de ambulance wachtten. Ik heb het ook gedaan en ze liet merken dat ze het fijn vond. Maar ik vond het ook best naar dat ik twijfelde. Als ik een man was geweest, was die twijfel nog groter geweest denk ik.
donderdag 6 maart 2025 om 12:34
Ik denk dat dit soort topics juist nuttig zijn. Er lezen misschien mensen mee die ook helemaal niet zo van lichamelijk contact houden en zich nu realiseren dat het legitiem is om dat niet meer te willen.Presto schreef: ↑06-03-2025 12:28Dat klopt. Het was niet zo'n goed voorbeeld.
Ik denk dat het in geval van de TO belangrijk dat je zelf een keuzevrijheid hebt. Ik heb een tijdje in Frankrijk gewoond, waar wat afgezoend wordt met vreemde mensen als begroeting. Ik had kunnen zeggen dat ik daar niet van gediend was en he5 niet fijn vond. Het kan ook een zekere keuze zijn om je aan te passen en ergens in mee te gaan.
Dat is eigenlijk een afweging, die iedereen voor zich maakt. Maak ik hier een punt van en spreek ik de collega uit de OP er over aan? Of laat ik het (om diverse redenen).
En dat is ook waarom deze topics nooit zo nuttig zijn. Want niemand weet hoe TO het ervaren heeft. Het is eigenlijk hetzelfde als om medisch advies vragen: er is geen ander advies mogelijk dan een arts advies te vragen. Het enige advies wat in deze kwestie niet weerlegt kan worden door argumenten is dat als TO de handkus als te intiem heeft ervaren ze de collega in kwestie hierover aan moet spreken.
Dat is in het kader van de huidige tijd een te begrijpen en te rechtvaardigen conclusie en tegelijkertijd vind ik het ook wel een jammer, omdat je hiermee ook een zekere gereserveerdheid aan mensen oplegt.
donderdag 6 maart 2025 om 12:39
Ik vind het juist heel nuttig, om weer eens aan te geven, dat mensen echt hun eigen grens mogen bepalenPresto schreef: ↑06-03-2025 12:28Dat klopt. Het was niet zo'n goed voorbeeld.
Ik denk dat het in geval van de TO belangrijk dat je zelf een keuzevrijheid hebt. Ik heb een tijdje in Frankrijk gewoond, waar wat afgezoend wordt met vreemde mensen als begroeting. Ik had kunnen zeggen dat ik daar niet van gediend was en he5 niet fijn vond. Het kan ook een zekere keuze zijn om je aan te passen en ergens in mee te gaan.
Dat is eigenlijk een afweging, die iedereen voor zich maakt. Maak ik hier een punt van en spreek ik de collega uit de OP er over aan? Of laat ik het (om diverse redenen).
En dat is ook waarom deze topics nooit zo nuttig zijn. Want niemand weet hoe TO het ervaren heeft. Het is eigenlijk hetzelfde als om medisch advies vragen: er is geen ander advies mogelijk dan een arts advies te vragen. Het enige advies wat in deze kwestie niet weerlegt kan worden door argumenten is dat als TO de handkus als te intiem heeft ervaren ze de collega in kwestie hierover aan moet spreken.
Dat is in het kader van de huidige tijd een te begrijpen en te rechtvaardigen conclusie en tegelijkertijd vind ik het ook wel een jammer, omdat je hiermee ook een zekere gereserveerdheid aan mensen oplegt.
donderdag 6 maart 2025 om 12:44
In de realiteit van alledag werkt het alleen vaak niet zo. Ik kwam laatst iemand tegen die zich, toen ik vroeg hoe het ging, dramatisch in mijn armen stortte en hard begon te huilen. Ik kende deze vrouw niet heel goed, en ik ben vrij afstandelijk van nature, ik wist me eerlijk gezegd geen raad met de situatie - je zou ook kunnen zeggen: dit ging over mijn grens heen - maar ik bleef natuurlijk staan, enigszins verstijfd, en wreef ongemakkelijk over haar rug.Lila-Linda schreef: ↑06-03-2025 12:16en als jij iemand treft zonder sticker...
Kun je dus gewoon vragen, wat die ander acceptabel vindt
Gewoon Communiceren
Viel er op dat moment iets te communiceren? Had ik kunnen zeggen: "Joh, je komt mij iets te dichtbij, kun je me even loslaten?" Misschien wel, maar daarmee zou ik haar in verlegenheid hebben gebracht op een heel kwetsbaar moment, dus ik maakte de afweging dat ik er maar even doorheen moest bijten. Soms gaan de dingen niet precies zoals je zelf zou willen, of zou doen. Zolang mensen binnen de grenzen van het sociaal acceptabele blijven (en dat geldt ook voor die handkus, die aardig bedoeld was, niet seksueel of intimiderend of wat dan ook) moet je soms even diep inademen, en daarna is het voorbij.
donderdag 6 maart 2025 om 12:48
en ik denk dat juist iemand als jij, veelbaat heeft bij, dat je weet dat je dus echt afstand mag nemenClaire45 schreef: ↑06-03-2025 12:44In de realiteit van alledag werkt het alleen vaak niet zo. Ik kwam laatst iemand tegen die zich, toen ik vroeg hoe het ging, dramatisch in mijn armen stortte en hard begon te huilen. Ik kende deze vrouw niet heel goed, en ik ben vrij afstandelijk van nature, ik wist me eerlijk gezegd geen raad met de situatie - je zou ook kunnen zeggen: dit ging over mijn grens heen - maar ik bleef natuurlijk staan, enigszins verstijfd, en wreef ongemakkelijk over haar rug.
Viel er op dat moment iets te communiceren? Had ik kunnen zeggen: "Joh, je komt mij iets te dichtbij, kun je me even loslaten?" Misschien wel, maar daarmee zou ik haar in verlegenheid hebben gebracht op een heel kwetsbaar moment, dus ik maakte de afweging dat ik er maar even doorheen moest bijten. Soms gaan de dingen niet precies zoals je zelf zou willen, of zou doen. Zolang mensen binnen de grenzen van het sociaal acceptabele blijven (en dat geldt ook voor die handkus, die aardig bedoeld was, niet seksueel of intimiderend of wat dan ook) moet je soms even diep inademen, en daarna is het voorbij.
En echt je eigen grens mag aangeven
En dat je een ander daarmee niet in verlegenheid brengt
Echt niet
Het is echt niet nodig, om dit soort dingen met een diepe ademhaling te aanvaarden.
Je hoeft een huilende mevrouw niet woest te hoeken of van je af te duwen. Maar op een vriendelijke manier uit haar armen komen kan prima
Je hoeft dit echt niet te ondergaan
Waarschijnlijk ben jij van een generatie (Net als ik) die geleerd heeft om het maar te ondergaan, dan is het het snelst afgelopen
En zo houden wij voor anderen het probleem van Grenzen niet aanvaarden in stand
Je kunt heel vriendelijk, heel duidelijk zijn.
donderdag 6 maart 2025 om 13:03
Ik vind het empathischer om zo iemand even de ruimte te geven, daar voel ik me achteraf toch beter bij dan wanneer ik iemand tijdens een emotionele meltdown op mijn grenzen wijs, al doe ik dat nog zo vriendelijk. Hoe erg is het helemaal? Ik ben zelf niet knuffelig of aanrakerig, maar ik besef dat niet iedereen hetzelfde is, en daar kan ik wel mee leven.Lila-Linda schreef: ↑06-03-2025 12:48en ik denk dat juist iemand als jij, veelbaat heeft bij, dat je weet dat je dus echt afstand mag nemen
En echt je eigen grens mag aangeven
En dat je een ander daarmee niet in verlegenheid brengt
Echt niet
Het is echt niet nodig, om dit soort dingen met een diepe ademhaling te aanvaarden.
Je hoeft een huilende mevrouw niet woest te hoeken of van je af te duwen. Maar op een vriendelijke manier uit haar armen komen kan prima
Je hoeft dit echt niet te ondergaan
Waarschijnlijk ben jij van een generatie (Net als ik) die geleerd heeft om het maar te ondergaan, dan is het het snelst afgelopen
En zo houden wij voor anderen het probleem van Grenzen niet aanvaarden in stand
Je kunt heel vriendelijk, heel duidelijk zijn.
donderdag 6 maart 2025 om 13:05
Besef dan ook dat niet iedereen hetzelfde is die die mevrouw in haar armen krijgt en het dus anders kan ervaren. Helemaal eens dus met dat je dat gewoon op een nette manier mag afbreken.Claire45 schreef: ↑06-03-2025 13:03Ik vind het empathischer om zo iemand even de ruimte te geven, daar voel ik me achteraf toch beter bij dan wanneer ik iemand tijdens een emotionele meltdown op mijn grenzen wijs, al doe ik dat nog zo vriendelijk. Hoe erg is het helemaal? Ik ben zelf niet knuffelig of aanrakerig, maar ik besef dat niet iedereen hetzelfde is, en daar kan ik wel mee leven.
En doooooor!
donderdag 6 maart 2025 om 13:09
donderdag 6 maart 2025 om 13:09
Maar wie bepaalt dat je een ander niet in verlegenheid brengt? Die grens ligt toch ook voor iedereen ergens anders? Ik voel me heel snel in verlegenheid gebracht. En ik weet zeker dat ik daar niet de enige in ben.Lila-Linda schreef: ↑06-03-2025 12:48en ik denk dat juist iemand als jij, veelbaat heeft bij, dat je weet dat je dus echt afstand mag nemen
En echt je eigen grens mag aangeven
En dat je een ander daarmee niet in verlegenheid brengt
Echt niet
Het is echt niet nodig, om dit soort dingen met een diepe ademhaling te aanvaarden.
Je hoeft een huilende mevrouw niet woest te hoeken of van je af te duwen. Maar op een vriendelijke manier uit haar armen komen kan prima
Je hoeft dit echt niet te ondergaan
Waarschijnlijk ben jij van een generatie (Net als ik) die geleerd heeft om het maar te ondergaan, dan is het het snelst afgelopen
En zo houden wij voor anderen het probleem van Grenzen niet aanvaarden in stand
Je kunt heel vriendelijk, heel duidelijk zijn.
Als ik in een emotionele bui iemand om zijn nek zou vliegen (verre van mijn karakter trouwens
) en iemand zou mij zeggen dat ze hier niet van gediend is zou ik me echt kapot schamen. Dat betekent niet dat een ander verantwoordelijk is voor hoe ik mij op dat moment zou voelen (beschaamd, in verlegenheid gebracht, klein). Maar dat vind ik dus ook van sommige situaties hier beschreven.
donderdag 6 maart 2025 om 13:12
Vooral dat. Het besef dat niet iedereen hetzelfde is en dat de intenties van mensen doorgaans goed zijn. En dat dat twee kanten op werkt. Je probeert er rekening mee te houden dat niet iedereen van fysiek contact houdt. Je probeert er rekening mee te houden dat niet iedereens sociale voelsprieten hetzelfde staan afgesteld. En daarin kun je naar mijn mening best opereren en elkaar aanspreken zonder mensen te betichten van grensoverschrijdend gedrag.Claire45 schreef: ↑06-03-2025 13:03Ik vind het empathischer om zo iemand even de ruimte te geven, daar voel ik me achteraf toch beter bij dan wanneer ik iemand tijdens een emotionele meltdown op mijn grenzen wijs, al doe ik dat nog zo vriendelijk. Hoe erg is het helemaal? Ik ben zelf niet knuffelig of aanrakerig, maar ik besef dat niet iedereen hetzelfde is, en daar kan ik wel mee leven.
donderdag 6 maart 2025 om 13:16
Ja, dat besef ik ook. Ik vind alleen dat mensen zichzelf niet zó serieus moeten nemen in hun 'grenzen' en 'ongemak', omdat je in het sociale verkeer doorlopend te maken krijgt met dingen die niet exact gaan zoals jij het liefst zou willen, en er bestaat ook nog zoiets als medemenselijkheid en relativering. Ik maak voor mezelf gewoon de afweging: 'Hoe erg vind ik dit nou écht?' Ik heb een tante van wie ik liever geen kus krijg, maar ze doet het wel, en dan denk ik: prima, je bent mijn tante en je bedoelt het lief. Een man die mij op mijn billen slaat, kan een klap terug verwachten.
In het menselijk verkeer zijn duizenden grijstinten, en persoonlijk voel ik me zelden onheus bejegend of getraumatiseerd door een goedbedoelde aanraking.
donderdag 6 maart 2025 om 13:16
Ik ben gewoon heel weinig fysiek contact gewend. Knuffelen doe ik alleen met mijn ouders en vriend en drie zoenen geven vind ik persoonlijk wagelijk. De handkus kwam ook volledig onverwachts. Ik dacht eerst dat hij mijn hand wilde schudden, maar toen boog hij zijn hoofd en kuste het. Ik heb zo iets nog nooit meegemaakt zelfs niet met mijn vriend. Maar als die de volgende keer zoiets wil doen, kan ik hem duidelijk maken dat ik daar niet voor opensta.
Als een vrouw mijn hand zou kussen zou ik dat ook net zo erg vinden. Ik vind het dan voornamelijk vies en onhygiënisch. Zeker als je die natte lippen voelt. Die ik ook bij hem voelde. Dat maakte het ook zo ongemakkelijk. Het was intiem en ik wilde gelijk mijn hand wassen.
Als een vrouw mijn hand zou kussen zou ik dat ook net zo erg vinden. Ik vind het dan voornamelijk vies en onhygiënisch. Zeker als je die natte lippen voelt. Die ik ook bij hem voelde. Dat maakte het ook zo ongemakkelijk. Het was intiem en ik wilde gelijk mijn hand wassen.
donderdag 6 maart 2025 om 13:18
oke, dan breng je die ander in verlegenheidMistborn schreef: ↑06-03-2025 13:09Maar wie bepaalt dat je een ander niet in verlegenheid brengt? Die grens ligt toch ook voor iedereen ergens anders? Ik voel me heel snel in verlegenheid gebracht. En ik weet zeker dat ik daar niet de enige in ben.
Als ik in een emotionele bui iemand om zijn nek zou vliegen (verre van mijn karakter trouwens) en iemand zou mij zeggen dat ze hier niet van gediend is zou ik me echt kapot schamen.
Dat betekent niet dat een ander verantwoordelijk is voor hoe ik mij op dat moment zou voelen (beschaamd, in verlegenheid gebracht, klein). Maar dat vind ik dus ook van sommige situaties hier beschreven.
besef je dan, dat de ander, dat vooral zelf doet
Hij duikt in jouw armen
je bent nooit verantwoordelijk voor hoe een ander zich voelt. Want dat kun je niet zijn
Vooral vrouwen (zeker generatie X en ouder) hebben geleerd, dat ze mee moeten bewegen. "zo'n man kan er ook niks aan doen"
"laat maar even, is het weer snel over" En dat ze verantwoordelijk zijn, voor de sfeer
Het is blijkbaar erger dat de ander zich KUT voelt, dan dat ik mijn grenzen bewaar???
donderdag 6 maart 2025 om 13:19
Nee, ik vind dit ook van de term grensoverschrijdend gedrag. Het is gedrag waarbij iemand schade wordt toegebracht op fysiek, mentaal of emotioneel gebied. Er is een slachtoffer en een dader.Lila-Linda schreef: ↑06-03-2025 12:17dat komt waarschijnlijk omdat jij denkt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag
Maar als je het zonder emotie bekijkt, staat er puur dat je met dit gedrag over iemands grens gaat
En dat is natuurlijk sec gewoon waar
Als iemand iets doet wat je niet prettig vindt (en wat voor jou een grens is) kan je dit aangeven en hier met iemand over in gesprek. Of je laat het gaan. Die grenzen zijn niet altijd duidelijk en we kunnen leren van elkaar. De relatie blijft gelijkwaardig.
Zoals ik grensoverschrijdend gedrag zie (en zoals ik de definitie lees) wordt een ander schade berokkend. De relatie verandert omdat er sprake is van een slachtoffer en een dader. In een werksituatie zoals bij TO neem je dit op met HR.
donderdag 6 maart 2025 om 13:19
Ik zou in zo'n situatie nooit zeggen dat ik daar niet van gediend ben, maar die persoon wel langzaam loshalen en bijvoorbeeld even mee naar buiten nemen of samen iets te drinken/zakdoekje gaan halen.Mistborn schreef: ↑06-03-2025 13:09Maar wie bepaalt dat je een ander niet in verlegenheid brengt? Die grens ligt toch ook voor iedereen ergens anders? Ik voel me heel snel in verlegenheid gebracht. En ik weet zeker dat ik daar niet de enige in ben.
Als ik in een emotionele bui iemand om zijn nek zou vliegen (verre van mijn karakter trouwens
Dat betekent niet dat een ander verantwoordelijk is voor hoe ik mij op dat moment zou voelen (beschaamd, in verlegenheid gebracht, klein). Maar dat vind ik dus ook van sommige situaties hier beschreven.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
