Werk & Studie
alle pijlers
Ik kan mijn nieuwe baan niet aan
woensdag 21 november 2018 om 17:12
Hoi Viva-forummers. Niet zeker of dit onder werk of psyche valt, maar ik zit op dit moment in een behoorlijke diepe put op werkgebied en ik blijf maar rondjes draaien in mijn hoofd. Ik ben 6 maanden geleden naar een andere stad verhuisd voor een baan in een complete andere sector (van bedrijfsleven naar non-profit). Ik had zin in avontuur en een baan waarin ik weer uitgedaagd zou worden. Nou bleek al snel dat het werk een stuk pittiger was dan verwacht en dat de oorzaak vooral in de management stijl van mijn baas ligt. Ze is een complete workaholic, met een heel chaotische manier van werken. Omdat ik een extensie van haar werk ben (ondersteuned personeel) ben ik dus volledig afhankelijk van haar voor mijn dagelijkse werkzaamheden. De complete chaos breekt me op en ik merk dat ik niet meer functioneer en me langzaam in een soort van depresssie voel afzakken. Dit uit zich in ongecontroleeerde emoties (veel huilen, boos zijn etc.), apathisch (niks komt meer uit handen, weekenden in bed liggen etc.) en algeheel gevoel van falen.
Gisteren heb ik een heel eerlijk gesprek met mijn baas gehad over mijn functioneren waarbij van beide kanten frustraties werden gedeeld, maar ook beiden aangaven hieraan te willen werken. Hoewel we allebei heel emotioneel waren, eindigde het 2-uur durende gesprek toch op een positieve noot. En nu ben ik de draad een beetje kwijt. Ik weet dat de huidige situatie niet gezond is en ik het beste eieren voor mijn geld kan kiezen, oftewel sollicteren en op zoek naar een baan die beter bij mij past. Maar het gevoel van falen is heel sterk en ik baal ervan dat ik er al na 6 maanden er door heen zit. Vind het zo zwak van mezelf. Mijn baas geeft aan dat de chaos niet zal verdwijnen en dat ik me beter kan focussen op het positieve hiervan (op een heel hoog niveau werken met een gigantisch network in een sector waar ik heel mooi werk kan doen dat zich op wereldniveau afspeelt). Ik baal ervan dat ik moeite heb op het op die manier te zien en daarmee een gigantische kans om carriere te maken in deze sector verspeel.
Hoe nu verder? Ik zal sowieso een afspraak met de huisarts maken voor een verwijzing naar een psycholoog, want ik heb mijn dieptepunt wel bereikt denk ik. Maar dan blijft toch nog de keuze: zal ik mijn schouders eronder zetten en proberen om mijn huidige baan de baas te worden, zodat ik over een jaar met voldoening kan terugkijken dat ik deze “uitdaging” heb overwonnen, of zal ik accepteren dat ik dus niet echt stress-bestendig ben en dus op zoek zal moeten gaan naar een rustige 9-5 baan. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Gisteren heb ik een heel eerlijk gesprek met mijn baas gehad over mijn functioneren waarbij van beide kanten frustraties werden gedeeld, maar ook beiden aangaven hieraan te willen werken. Hoewel we allebei heel emotioneel waren, eindigde het 2-uur durende gesprek toch op een positieve noot. En nu ben ik de draad een beetje kwijt. Ik weet dat de huidige situatie niet gezond is en ik het beste eieren voor mijn geld kan kiezen, oftewel sollicteren en op zoek naar een baan die beter bij mij past. Maar het gevoel van falen is heel sterk en ik baal ervan dat ik er al na 6 maanden er door heen zit. Vind het zo zwak van mezelf. Mijn baas geeft aan dat de chaos niet zal verdwijnen en dat ik me beter kan focussen op het positieve hiervan (op een heel hoog niveau werken met een gigantisch network in een sector waar ik heel mooi werk kan doen dat zich op wereldniveau afspeelt). Ik baal ervan dat ik moeite heb op het op die manier te zien en daarmee een gigantische kans om carriere te maken in deze sector verspeel.
Hoe nu verder? Ik zal sowieso een afspraak met de huisarts maken voor een verwijzing naar een psycholoog, want ik heb mijn dieptepunt wel bereikt denk ik. Maar dan blijft toch nog de keuze: zal ik mijn schouders eronder zetten en proberen om mijn huidige baan de baas te worden, zodat ik over een jaar met voldoening kan terugkijken dat ik deze “uitdaging” heb overwonnen, of zal ik accepteren dat ik dus niet echt stress-bestendig ben en dus op zoek zal moeten gaan naar een rustige 9-5 baan. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
woensdag 21 november 2018 om 18:57
Ik sluit mij hierbij aan.Nummer*Zoveel schreef: ↑21-11-2018 18:02In tegenstelling tot de rest vind ik het wel goed dat je naar de psycholoog wil. Een deel van jouw werkstress zal ongetwijfeld liggen bij de onkunde van jouw leidinggevende om orde en overzicht in de chaos te scheppen.
Maar de ervaring leert ook dat een deel bij jezelf ligt. Waarom raak je zo over de kook omdat je het niet kunt bijbenen? Is dat omdat je te perfectionistisch bent misschien? Omdat je het te goed wil doen, en fouten niet naast je neer kunt leggen? En waarom vind dit gesprek pas na 6 maanden plaats terwijl je al ver over je grenzen bent gegaan? Waarom heb je niet eerder aan de bel getrokken?
Ongeacht of je in deze baan wil blijven of iets anders gaat doen, denk ik dat je er veel aan kunt hebben als je inzicht krijgt in bovenstaande vragen en handvatten om daar in de toekomst anders mee om te gaan.
Overigens heb ik wel een beetje mijn vraagtekens bij een 2 uur durend functioneringsgesprek waarin de leidinggevende emotioneel wordt... maar dat is natuurlijk lastig beoordelen vanaf de zijlijn.
woensdag 21 november 2018 om 19:01
Spijker op z'n kop. En dat maakt dat gevoel van falen nog sterker, omdat het mijn taak is om orde in de chaos te brengen. Daar ben ik voor aangenomen en ze hebben hoge verwachtingen van mij omdat ik jarenlang op hoog niveau in het bedrijfsleven heb gewerkt.. Chaos onstaat doordat ze te veel hooi op de vork neemt (rustig 8-10 vergaderingen per dag), prioriteiten per dag wijzigen en het feit dat ze niet bereikbaar is wat leidt to hele slechte communicatie met het team. Ze werkt offsite (thuiswerken of op reis) en haar inbox krijgt per dag >300 emails, wat onmogelijk bij te houden is natuurlijk. Gevolg is dat zowel ik als het team geen response krijgen als we haar input nodig hebben.
Gesprek van gisteren kwam tot een hoogtepunt toen ik aangaf me schuldig te voelen dat ik constant derden aan het lijnte moet houden als ze een vergadering willen plannen (afspraken moeten afzeggen of verplaatsten voor iemand belangrijker, vragen of ze hun agenda willen vrijhouden voor geval dat enz.). Dat schoot bij haar in het verkeerde keelgat, want in haar ogen is dat precies de baan: relationship management. En als ik dat lastig vond, dan snapte ik haar werk niet. Ze gaf daarmee duidelijk aan dat de kern van het probleem niet zal veranderen, omdat zij haar 24-uurs mentaliteit en hoge werkdruk als een vereiste ziet van het niveau waarop ze werkt. Ik zal daar in mee moeten gaan als ik succesvol wil zijn.
Nu ik dit zo optyp, vind ik mezelf eigenlijk een giga-doos dat ik dit normaal vind. Haha. Eigenlijk toch wel heel duidelijk dat dit een belachelijke situatie is, maar blijkbaar voel ik me toch een zwakkeling dat ik niet met haar mee kan komen.
woensdag 21 november 2018 om 19:15
Sorry, maar ik zie het probleem niet. Als stafmedewerker van een wereldwijd opererende firma is dat al 20 jaar mijn dagelijkse werk. Plannen, opnieuw plannen omdat er andere prioriteiten tussendoor komen, mailen met oneindig veel personen over oneindig veel onderwerpen, plannen die wéér omgegooid moeten worden, even voor morgen regelen dat er een businessclass ticket is voor San Francisco, en ook al zit het hele vliegtuig vol, zoek maar een alternatief, enz. Ja, dat vraagt iets van je, maar elke dag is anders en spannend en nieuw en ook soms balen omdat je dingen die al goed gepland waren, opnieuw moet gaan doen, maar ook dat is een uitdaging. Maar toch geen reden om overspannen van te worden? Mijn hemel, dan had ik de afgelopen 20 jaar alleen maar thuis gezeten... met mijn overspannen hoofd.Twistersizzle schreef: ↑21-11-2018 19:01Spijker op z'n kop. En dat maakt dat gevoel van falen nog sterker, omdat het mijn taak is om orde in de chaos te brengen. Daar ben ik voor aangenomen en ze hebben hoge verwachtingen van mij omdat ik jarenlang op hoog niveau in het bedrijfsleven heb gewerkt.. Chaos onstaat doordat ze te veel hooi op de vork neemt (rustig 8-10 vergaderingen per dag), prioriteiten per dag wijzigen en het feit dat ze niet bereikbaar is wat leidt to hele slechte communicatie met het team. Ze werkt offsite (thuiswerken of op reis) en haar inbox krijgt per dag >300 emails, wat onmogelijk bij te houden is natuurlijk. Gevolg is dat zowel ik als het team geen response krijgen als we haar input nodig hebben.
Gesprek van gisteren kwam tot een hoogtepunt toen ik aangaf me schuldig te voelen dat ik constant derden aan het lijnte moet houden als ze een vergadering willen plannen (afspraken moeten afzeggen of verplaatsten voor iemand belangrijker, vragen of ze hun agenda willen vrijhouden voor geval dat enz.). Dat schoot bij haar in het verkeerde keelgat, want in haar ogen is dat precies de baan: relationship management. En als ik dat lastig vond, dan snapte ik haar werk niet. Ze gaf daarmee duidelijk aan dat de kern van het probleem niet zal veranderen, omdat zij haar 24-uurs mentaliteit en hoge werkdruk als een vereiste ziet van het niveau waarop ze werkt. Ik zal daar in mee moeten gaan als ik succesvol wil zijn.
Nu ik dit zo optyp, vind ik mezelf eigenlijk een giga-doos dat ik dit normaal vind. Haha. Eigenlijk toch wel heel duidelijk dat dit een belachelijke situatie is, maar blijkbaar voel ik me toch een zwakkeling dat ik niet met haar mee kan komen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 21 november 2018 om 19:29
Werkdruk heeft niet altijd iets te maken met de werkdruk die je ervaart. Heb ook een tijdje onder mijn niveau in de schoonmaakbranche gewerkt omdat er in mijn vakgebied even niks te vinden was. Hoog opgeleid of niet; Ik moest mijn leidinggevende toch echt vertellen dat de ingeplande 45 seconden voor een toilet bijvoorbeeld voor mij toch echt veel te weinig was.Twistersizzle schreef: ↑21-11-2018 18:10Wat een fijne reacties al! Vooral fijn om te horen van forummers die ook in een soortgelijke situatie hebben gezeten. Bevestigd mijn vermoeden dat solliciteren waarschijnlijk toch de beste optie is. Het gevoel van falen is echt een dingetje voor mij. Ik ben vrij perfectionistisch ingesteld en ben ook best wel bezig met wat andere mensen van me vinden en in dit geval, ironish genoeg, mijn baas. Daarbij speelt nog dat ik behoorlijk onder niveau werk en een soort van (misplaatste?) verantwoordelijkheid voel om mezelf te blijven pushen. Denk dat ik de aankomende tijd toch aan de slag moet om dat gedachtenpatroon eens te doorbreken.
Gelukkig heb ik ongelovelijk fijne collega's, die allemaal een zelfde soort druk ervaren. Dus we kunnen elkaar gelukkig goed opvangen. Maar omdat ik degene ben die het meest direct met de baas werkt, krijg ik wel de grootste portie, en helaas kan ik mijn werk niet weg delegeren.
Ik ga mijn CV maar eens oppoetsen.
Wat ik verder uit de verschillende posts opmaak is dat misschien het werk zelf niet perse te hoog gegrepen is, maar dat jullie gewoon geen "werkklik" samen hebben. Samenwerken met een enorme chaoot zit er voor jou gewoon niet in. Respecteer jezelf en ga op zoek naar een leidinggevende die qua werkwijze beter bij je past.
woensdag 21 november 2018 om 19:35
Gaaaaap...pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:15Sorry, maar ik zie het probleem niet. Als stafmedewerker van een wereldwijd opererende firma is dat al 20 jaar mijn dagelijkse werk. Plannen, opnieuw plannen omdat er andere prioriteiten tussendoor komen, mailen met oneindig veel personen over oneindig veel onderwerpen, plannen die wéér omgegooid moeten worden, even voor morgen regelen dat er een businessclass ticket is voor San Francisco, en ook al zit het hele vliegtuig vol, zoek maar een alternatief, enz. Ja, dat vraagt iets van je, maar elke dag is anders en spannend en nieuw en ook soms balen omdat je dingen die al goed gepland waren, opnieuw moet gaan doen, maar ook dat is een uitdaging. Maar toch geen reden om overspannen van te worden? Mijn hemel, dan had ik de afgelopen 20 jaar alleen maar thuis gezeten... met mijn overspannen hoofd.
Lekker voor jou dat je dat 20 jaar geleden al zomaar uit je hoge hoed kon toveren. En misschien ben jij ook wel een natuurtalent. Maar erg flauw om hierover op te scheppen in een draadje waar een TO zich kwetsbaar opstelt en aangeeft er wel moeite mee te hebben.
woensdag 21 november 2018 om 19:36
Dat zij een work aholic is en graag 24/7 met haar werk bezig is moet ze niet op jou afwentelen. Dan neemt ze gewoon nog iemand aan zodat jij en een collega dit als duo functie kunnen doen.Twistersizzle schreef: ↑21-11-2018 19:01Spijker op z'n kop. En dat maakt dat gevoel van falen nog sterker, omdat het mijn taak is om orde in de chaos te brengen. Daar ben ik voor aangenomen en ze hebben hoge verwachtingen van mij omdat ik jarenlang op hoog niveau in het bedrijfsleven heb gewerkt.. Chaos onstaat doordat ze te veel hooi op de vork neemt (rustig 8-10 vergaderingen per dag), prioriteiten per dag wijzigen en het feit dat ze niet bereikbaar is wat leidt to hele slechte communicatie met het team. Ze werkt offsite (thuiswerken of op reis) en haar inbox krijgt per dag >300 emails, wat onmogelijk bij te houden is natuurlijk. Gevolg is dat zowel ik als het team geen response krijgen als we haar input nodig hebben.
Gesprek van gisteren kwam tot een hoogtepunt toen ik aangaf me schuldig te voelen dat ik constant derden aan het lijnte moet houden als ze een vergadering willen plannen (afspraken moeten afzeggen of verplaatsten voor iemand belangrijker, vragen of ze hun agenda willen vrijhouden voor geval dat enz.). Dat schoot bij haar in het verkeerde keelgat, want in haar ogen is dat precies de baan: relationship management. En als ik dat lastig vond, dan snapte ik haar werk niet. Ze gaf daarmee duidelijk aan dat de kern van het probleem niet zal veranderen, omdat zij haar 24-uurs mentaliteit en hoge werkdruk als een vereiste ziet van het niveau waarop ze werkt. Ik zal daar in mee moeten gaan als ik succesvol wil zijn.
Nu ik dit zo optyp, vind ik mezelf eigenlijk een giga-doos dat ik dit normaal vind. Haha. Eigenlijk toch wel heel duidelijk dat dit een belachelijke situatie is, maar blijkbaar voel ik me toch een zwakkeling dat ik niet met haar mee kan komen.
woensdag 21 november 2018 om 19:41
Ik heb er alle begrip voor dat een dergelijke baan niet voor iedereen de juiste is. Maar dan na sléchts een half jaar al burn-out en overspannen roepen? En het niet meer aankunnen en oververmoeid zijn? Mijn hemel. Zoek inderdaad een andere baan waarin je rustig slapend 40 uur achter je bureau kan zitten, maar als jong iemand als burn-out zijn na een baantje van pakweg een half jaar?Theamuts schreef: ↑21-11-2018 19:35Gaaaaap...
Lekker voor jou dat je dat 20 jaar geleden al zomaar uit je hoge hoed kon toveren. En misschien ben jij ook wel een natuurtalent. Maar erg flauw om hierover op te scheppen in een draadje waar een TO zich kwetsbaar opstelt en aangeeft er wel moeite mee te hebben.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 21 november 2018 om 19:41
Ach, dat work aholic zijn zal wel mee vallen. Iemand die zo chaotisch is heeft aan het einde van de rit echt niet zoveel afgewerkt.
TO, ik raadt je aan om een terugkerende afspraak tussen jou en haar in de agenda's te zetten. Tijdens die bijeenkomst bespreek je wat zij per se die week gedaan wil hebben en wat er nog ligt van de vorige weken. Mocht dat niet haalbaar zijn (met name ook voor haarzelf) dan moet je dat meteen aangeven. Op die manier leer je haar ook een beetje dat alles tegelijk niet kan.
TO, ik raadt je aan om een terugkerende afspraak tussen jou en haar in de agenda's te zetten. Tijdens die bijeenkomst bespreek je wat zij per se die week gedaan wil hebben en wat er nog ligt van de vorige weken. Mocht dat niet haalbaar zijn (met name ook voor haarzelf) dan moet je dat meteen aangeven. Op die manier leer je haar ook een beetje dat alles tegelijk niet kan.
woensdag 21 november 2018 om 19:42
Jij praat vanuit lange ervaring. Als je dit werk nog maar kort doet kan het heel overweldigend overkomen.pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:41Ik heb er alle begrip voor dat een dergelijke baan niet voor iedereen de juiste is. Maar dan na sléchts een half jaar al burn-out en overspannen roepen? En het niet meer aankunnen en oververmoeid zijn? Mijn hemel. Zoek inderdaad een andere baan waarin je rustig slapend 40 uur achter je bureau kan zitten, maar als jong iemand als burn-out zijn na een baantje van pakweg een half jaar?
Ik heb het vermoeden dat jij dit ook allemaal ooit hebt ervaren, maar dat een beetje bent vergeten.
woensdag 21 november 2018 om 19:45
Sure. Life is a bitch. Zowel voor mannen als voor vrouwen in het bedrijfsleven. Na een paar maanden burnout te gaan zitten zijn en te jammeren over te veel werkstress helpt je carrière niet vooruit. Maar dan wel klagen over het glazen plafond dat er zou zijn want dat is zo oneerlijk... Zorg nou eerst eens dat je dat plafond bereikt, zou ik zeggen, in plaats van te jammeren over de hektiek van je baan. News update: élke baan is hektisch als je vooruit wilt komen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
woensdag 21 november 2018 om 19:48
pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:41Ik heb er alle begrip voor dat een dergelijke baan niet voor iedereen de juiste is. Maar dan na sléchts een half jaar al burn-out en overspannen roepen? En het niet meer aankunnen en oververmoeid zijn? Mijn hemel. Zoek inderdaad een andere baan waarin je rustig slapend 40 uur achter je bureau kan zitten, maar als jong iemand als burn-out zijn na een baantje van pakweg een half jaar?
Eigenlijjk wil ik niet op je reageren, want ik lees je genoeg op het forum om te weten dat je een bepaalde toon hebt, maar laat ik toch maar bijten. De stress zit hem niet in de hoeveelheid werk of de varieteit ervan, maar in de manier waarop het werk wordt toebedeelt en het gebrek aan sturing daarin door een baas die niet door heeft dat ze een team te leiden heeft en zelf verdrinkt in haar eigen chaotische manier van prioriteiten stellen.
woensdag 21 november 2018 om 19:50
Waar heb jij het nou over? Ik heb hier niemand over het glazen plafond zien schrijven. (Behalve jij nu.) Waarom vind je het nodig om iemand af te branden die probeert om een baan (waar ze waarschijnlijk niet voor is opgeleid) goed in te vullen. Ze zit op dit moment gewoon vast!pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:45Sure. Life is a bitch. Zowel voor mannen als voor vrouwen in het bedrijfsleven. Na een paar maanden burnout te gaan zitten zijn en te jammeren over te veel werkstress helpt je carrière niet vooruit. Maar dan wel klagen over het glazen plafond dat er zou zijn want dat is zo oneerlijk... Zorg nou eerst eens dat je dat plafond bereikt, zou ik zeggen, in plaats van te jammeren over de hektiek van je baan. News update: élke baan is hektisch als je vooruit wilt komen.
Ik denk dat ze helemaal die baan niet hoeft op te zeggen, maar ze moet nu wel de juiste stappen nemen.
Daarom raadde ik haar aan om met een ervaren collega te gaan praten.
Daarnaast is de meeste hectiek op de werkvloer alleen maar gebakken lucht gecreëerd door mensen die daar veel te veel geld voor verdienen. Ik hoop dat deze TO dat ook gaat inzien zodat ze de juiste stappen kan gaan ondernemen en er eindelijk iemand deze leidinggevende gaat opvoeden.
anoniem_63e9328468450 wijzigde dit bericht op 21-11-2018 19:51
0.04% gewijzigd
woensdag 21 november 2018 om 19:51
Eens, heb ook zo’n functie maar ik geef wel mijn grenzen aan en zeg het tegen mijn manager wanneer het de spuigaten uitloopt. Hij is jong en ambitieus en heeft de neiging alles naar zich toe te trekken en daar steek ik een stokje voor, hij noemt mij dan ook zijn pitbull en dat ben ik ook, laat mij echt niet gek maken.pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:15Sorry, maar ik zie het probleem niet. Als stafmedewerker van een wereldwijd opererende firma is dat al 20 jaar mijn dagelijkse werk. Plannen, opnieuw plannen omdat er andere prioriteiten tussendoor komen, mailen met oneindig veel personen over oneindig veel onderwerpen, plannen die wéér omgegooid moeten worden, even voor morgen regelen dat er een businessclass ticket is voor San Francisco, en ook al zit het hele vliegtuig vol, zoek maar een alternatief, enz. Ja, dat vraagt iets van je, maar elke dag is anders en spannend en nieuw en ook soms balen omdat je dingen die al goed gepland waren, opnieuw moet gaan doen, maar ook dat is een uitdaging. Maar toch geen reden om overspannen van te worden? Mijn hemel, dan had ik de afgelopen 20 jaar alleen maar thuis gezeten... met mijn overspannen hoofd.
En wat Pejeka schrijft, moet zovaak agenda’s leegvegen of gehoor geven aan de hiërarchie qua afspraken.
Ik denk dat jij niet geschikt bent voor dit werk en zeker geen match bent met jouw manager. Je geeft zelf al aan onder je niveau te werken dus je wil gewoon wat anders. Wel apart dat je onder je niveau werkt en dit niet aan kan.
woensdag 21 november 2018 om 19:52
Inderdaad goed idee, heb elke maandagochtend agenda overleg en keek op de week zodat ik een beetje kan inschatten wat er te gebeuren staat.Theamuts schreef: ↑21-11-2018 19:41Ach, dat work aholic zijn zal wel mee vallen. Iemand die zo chaotisch is heeft aan het einde van de rit echt niet zoveel afgewerkt.
TO, ik raadt je aan om een terugkerende afspraak tussen jou en haar in de agenda's te zetten. Tijdens die bijeenkomst bespreek je wat zij per se die week gedaan wil hebben en wat er nog ligt van de vorige weken. Mocht dat niet haalbaar zijn (met name ook voor haarzelf) dan moet je dat meteen aangeven. Op die manier leer je haar ook een beetje dat alles tegelijk niet kan.
woensdag 21 november 2018 om 20:05
Inderdaad een goed idee. En die afspraak bestaat, maar als puntje bij paaltje komt, lukt dit nooit, omdat er altijd iets anders is wat meer prioriteit heeft op dat moment. En op maandag checken hoe de rest van de week verloopt, doe ik, maar is meer wishful thinking dan realiteit. Op dinsdag is alles al 360 graden gedraait. Ik heb wel een weekschema dat ik bijhou en dat ik meerdere malen per week naar haar stuur om aan te geven wat de huidige status quo is en waar de pijnpunten liggen en waar ik haar input nodig heb. Dit wordt meestal genegeerd, en vaak moet ik dan sms-en om haar aandacht te krijgen voor iets wat urgent wordt (als in moet vandaag besloten worden).Sjaantje37 schreef: ↑21-11-2018 19:52Inderdaad goed idee, heb elke maandagochtend agenda overleg en keek op de week zodat ik een beetje kan inschatten wat er te gebeuren staat.
Ik sta zeker open voor suggesties van jullie ervaringsdeskundigen om meer controle over deze situatie te krijgen. Ik ben denk ik nog niet op het punt beland, waar er genoeg relatie is opgebouwd met de baas dat ze me de teugels durft te geven. Dat is wel mijn doel en wat ik ook in vorige banen heb kunnen doen (en voor in de hemel werd geprezen), maar ze laat me niet genoeg binnen omdat in mijn huidige rol te kunnen.
woensdag 21 november 2018 om 20:18
Dat klinkt toch wel een stuk simpeler.
Als jouw leidinggevende de teugels niet aan jou wil geven zal ze die zelf vast moeten houden en is het niet jouw verantwoordelijkheid als er iets misloopt.
Spreek gewoon met haar af wanneer ze ge-smst wil worden en wanneer een mail volstaat, is ze te laat met reageren laat het dan haar probleem zijn en niet het jouwe.
Als jouw leidinggevende de teugels niet aan jou wil geven zal ze die zelf vast moeten houden en is het niet jouw verantwoordelijkheid als er iets misloopt.
Spreek gewoon met haar af wanneer ze ge-smst wil worden en wanneer een mail volstaat, is ze te laat met reageren laat het dan haar probleem zijn en niet het jouwe.
woensdag 21 november 2018 om 20:46
De stress is de baan nooit waard. Het geluk in je eigen level gaat altijd voor.
Kijk eens op de vacature site Jobwice. Hier kun je zoeken naar functies die echt bij jou en je privé leven passen. Het heeft mij echt geholpen en passende leuke baan te vinden. Ik werk nou wel bij de overheid en dat had ik nooit verwacht als potentiële werkgever.
Je kunt er ook prima gratis CV en motivatie brieven maken. Ze zien er niet alleen leuk uit maar je kunt ook gebruik maken van standaard teksten. Dit helpt je door de eerste ronde heen. ,
Kijk eens op de vacature site Jobwice. Hier kun je zoeken naar functies die echt bij jou en je privé leven passen. Het heeft mij echt geholpen en passende leuke baan te vinden. Ik werk nou wel bij de overheid en dat had ik nooit verwacht als potentiële werkgever.
Je kunt er ook prima gratis CV en motivatie brieven maken. Ze zien er niet alleen leuk uit maar je kunt ook gebruik maken van standaard teksten. Dit helpt je door de eerste ronde heen. ,
woensdag 21 november 2018 om 21:16
Sjaantje37 schreef: ↑21-11-2018 19:51
Ik denk dat jij niet geschikt bent voor dit werk en zeker geen match bent met jouw manager. Je geeft zelf al aan onder je niveau te werken dus je wil gewoon wat anders. Wel apart dat je onder je niveau werkt en dit niet aan kan.
Wat een onzin. Ik ben jurist/advocaat en zat laatst een paar uur bij de secretaresses op de kamer (het was zo druk dat ik een bepaalde klus zelf moest uitvoeren omdat zij het te druk hadden). Ik vond echt dat die meiden het super hectisch hadden, continue werden ze in hun taak (die zorgvuldig moet worden uitgevoerd, bijvoorbeeld stukken samen stellen) onderbroken door telefoon, deurbel en binnenlopende leidinggevenden.
Ik denk niet dat ik goed zou zijn in hun job.
Ik krijg (aanzienlijk) meer betaald voor denkwerk, waarbij ik weliswaar af en toe maar niet de hele tijd, onderbroken wordt. Dat is een enorm verschil.
woensdag 21 november 2018 om 21:22
Ik denk dat een van de redenen waarom je vastloopt is omdat je eigenlijk een beetje op je manager neerkijkt en jezelf slimmer vindt dan zij.Twistersizzle schreef: ↑21-11-2018 19:48Eigenlijjk wil ik niet op je reageren, want ik lees je genoeg op het forum om te weten dat je een bepaalde toon hebt, maar laat ik toch maar bijten. De stress zit hem niet in de hoeveelheid werk of de varieteit ervan, maar in de manier waarop het werk wordt toebedeelt en het gebrek aan sturing daarin door een baas die niet door heeft dat ze een team te leiden heeft en zelf verdrinkt in haar eigen chaotische manier van prioriteiten stellen.
Am Yisrael Chai!
donderdag 22 november 2018 om 00:10
Ha Twistersizzle, ik werk part-time in een totaal andere sector als jij hoor, dus echt goede raad heb ik niet voor je.
Wel herkende ik enorm wat je beschreef over jouw werkgeefster.
Mijn eigen werkgeefster is ook zo chaotisch, gejaagd en zelfs ook wispelturig.
De eerste maanden heb ik daar enorm moeite mee gehad. Ik kon moeilijk mijn draai vinden en het gejakker en toch ook wel slordig te werk gaan van mijn bazin, stond me ontzettend tegen.
Regelmatig maakte ik afspraken of een planning met haar, 9 van de 10 keer kwam daar niets van terecht. Dan was ze opeens weg of ging ze iets totaal anders doen, terwijl we 30 minuten daarvoor iets heel anders hadden afgesproken.
Uren later dook te ze dan plots weer op met de vraag of het allemaal gelukt was?
Uiteindelijk liep ik daar rond met een gezicht op onweer, ik heb mezelf zelfs een keer op het toilet afgezonderd omdat ik haast in janken uitbarsten. Toen ze het aan me merkte en er naar vroeg, heb ik mijn ongenoegens er wel uitgegooid.
Dat heeft wel degelijk geholpen maar ik ging daarna niet meteen fluitend naar mijn werk.
Ik had mezelf voorgenomen het minstens een jaar te proberen. Inmiddels werk ik er 4 jaar en heb ik het goed naar mijn zin.
Ik heb geleerd me aan te passen aan de werkwijze van mijn werkgeefster en heb meer mijn eigen weg temidden van haar chaotische doen en laten gevonden. Lastig uit te leggen maar we moesten als het ware leren samenwerken.
Zover waren we na 6 maanden echt nog niet.
Aan jou of je het nog een tijdje wilt proberen om te zien of het verbeterd??
Ik zou het niet te snel opgeven.. maar als het je fysiek en mentaal blijft opbreken.. dan moet je eieren voor je geld kiezen. Dat is het niet waard.
Wel herkende ik enorm wat je beschreef over jouw werkgeefster.
Mijn eigen werkgeefster is ook zo chaotisch, gejaagd en zelfs ook wispelturig.
De eerste maanden heb ik daar enorm moeite mee gehad. Ik kon moeilijk mijn draai vinden en het gejakker en toch ook wel slordig te werk gaan van mijn bazin, stond me ontzettend tegen.
Regelmatig maakte ik afspraken of een planning met haar, 9 van de 10 keer kwam daar niets van terecht. Dan was ze opeens weg of ging ze iets totaal anders doen, terwijl we 30 minuten daarvoor iets heel anders hadden afgesproken.
Uren later dook te ze dan plots weer op met de vraag of het allemaal gelukt was?
Uiteindelijk liep ik daar rond met een gezicht op onweer, ik heb mezelf zelfs een keer op het toilet afgezonderd omdat ik haast in janken uitbarsten. Toen ze het aan me merkte en er naar vroeg, heb ik mijn ongenoegens er wel uitgegooid.
Dat heeft wel degelijk geholpen maar ik ging daarna niet meteen fluitend naar mijn werk.
Ik had mezelf voorgenomen het minstens een jaar te proberen. Inmiddels werk ik er 4 jaar en heb ik het goed naar mijn zin.
Ik heb geleerd me aan te passen aan de werkwijze van mijn werkgeefster en heb meer mijn eigen weg temidden van haar chaotische doen en laten gevonden. Lastig uit te leggen maar we moesten als het ware leren samenwerken.
Zover waren we na 6 maanden echt nog niet.
Aan jou of je het nog een tijdje wilt proberen om te zien of het verbeterd??
Ik zou het niet te snel opgeven.. maar als het je fysiek en mentaal blijft opbreken.. dan moet je eieren voor je geld kiezen. Dat is het niet waard.
donderdag 22 november 2018 om 09:14
Ja, maar jij bent dan ook een baken van flexibel denken. Je past je aan aan elke verandering en elke nieuwe omgeving en doet het met een glimlach.pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:15Sorry, maar ik zie het probleem niet. Als stafmedewerker van een wereldwijd opererende firma is dat al 20 jaar mijn dagelijkse werk. Plannen, opnieuw plannen omdat er andere prioriteiten tussendoor komen, mailen met oneindig veel personen over oneindig veel onderwerpen, plannen die wéér omgegooid moeten worden, even voor morgen regelen dat er een businessclass ticket is voor San Francisco, en ook al zit het hele vliegtuig vol, zoek maar een alternatief, enz. Ja, dat vraagt iets van je, maar elke dag is anders en spannend en nieuw en ook soms balen omdat je dingen die al goed gepland waren, opnieuw moet gaan doen, maar ook dat is een uitdaging. Maar toch geen reden om overspannen van te worden? Mijn hemel, dan had ik de afgelopen 20 jaar alleen maar thuis gezeten... met mijn overspannen hoofd.
