Werk & Studie
alle pijlers
Ik kan mijn nieuwe baan niet aan
woensdag 21 november 2018 om 17:12
Hoi Viva-forummers. Niet zeker of dit onder werk of psyche valt, maar ik zit op dit moment in een behoorlijke diepe put op werkgebied en ik blijf maar rondjes draaien in mijn hoofd. Ik ben 6 maanden geleden naar een andere stad verhuisd voor een baan in een complete andere sector (van bedrijfsleven naar non-profit). Ik had zin in avontuur en een baan waarin ik weer uitgedaagd zou worden. Nou bleek al snel dat het werk een stuk pittiger was dan verwacht en dat de oorzaak vooral in de management stijl van mijn baas ligt. Ze is een complete workaholic, met een heel chaotische manier van werken. Omdat ik een extensie van haar werk ben (ondersteuned personeel) ben ik dus volledig afhankelijk van haar voor mijn dagelijkse werkzaamheden. De complete chaos breekt me op en ik merk dat ik niet meer functioneer en me langzaam in een soort van depresssie voel afzakken. Dit uit zich in ongecontroleeerde emoties (veel huilen, boos zijn etc.), apathisch (niks komt meer uit handen, weekenden in bed liggen etc.) en algeheel gevoel van falen.
Gisteren heb ik een heel eerlijk gesprek met mijn baas gehad over mijn functioneren waarbij van beide kanten frustraties werden gedeeld, maar ook beiden aangaven hieraan te willen werken. Hoewel we allebei heel emotioneel waren, eindigde het 2-uur durende gesprek toch op een positieve noot. En nu ben ik de draad een beetje kwijt. Ik weet dat de huidige situatie niet gezond is en ik het beste eieren voor mijn geld kan kiezen, oftewel sollicteren en op zoek naar een baan die beter bij mij past. Maar het gevoel van falen is heel sterk en ik baal ervan dat ik er al na 6 maanden er door heen zit. Vind het zo zwak van mezelf. Mijn baas geeft aan dat de chaos niet zal verdwijnen en dat ik me beter kan focussen op het positieve hiervan (op een heel hoog niveau werken met een gigantisch network in een sector waar ik heel mooi werk kan doen dat zich op wereldniveau afspeelt). Ik baal ervan dat ik moeite heb op het op die manier te zien en daarmee een gigantische kans om carriere te maken in deze sector verspeel.
Hoe nu verder? Ik zal sowieso een afspraak met de huisarts maken voor een verwijzing naar een psycholoog, want ik heb mijn dieptepunt wel bereikt denk ik. Maar dan blijft toch nog de keuze: zal ik mijn schouders eronder zetten en proberen om mijn huidige baan de baas te worden, zodat ik over een jaar met voldoening kan terugkijken dat ik deze “uitdaging” heb overwonnen, of zal ik accepteren dat ik dus niet echt stress-bestendig ben en dus op zoek zal moeten gaan naar een rustige 9-5 baan. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Gisteren heb ik een heel eerlijk gesprek met mijn baas gehad over mijn functioneren waarbij van beide kanten frustraties werden gedeeld, maar ook beiden aangaven hieraan te willen werken. Hoewel we allebei heel emotioneel waren, eindigde het 2-uur durende gesprek toch op een positieve noot. En nu ben ik de draad een beetje kwijt. Ik weet dat de huidige situatie niet gezond is en ik het beste eieren voor mijn geld kan kiezen, oftewel sollicteren en op zoek naar een baan die beter bij mij past. Maar het gevoel van falen is heel sterk en ik baal ervan dat ik er al na 6 maanden er door heen zit. Vind het zo zwak van mezelf. Mijn baas geeft aan dat de chaos niet zal verdwijnen en dat ik me beter kan focussen op het positieve hiervan (op een heel hoog niveau werken met een gigantisch network in een sector waar ik heel mooi werk kan doen dat zich op wereldniveau afspeelt). Ik baal ervan dat ik moeite heb op het op die manier te zien en daarmee een gigantische kans om carriere te maken in deze sector verspeel.
Hoe nu verder? Ik zal sowieso een afspraak met de huisarts maken voor een verwijzing naar een psycholoog, want ik heb mijn dieptepunt wel bereikt denk ik. Maar dan blijft toch nog de keuze: zal ik mijn schouders eronder zetten en proberen om mijn huidige baan de baas te worden, zodat ik over een jaar met voldoening kan terugkijken dat ik deze “uitdaging” heb overwonnen, of zal ik accepteren dat ik dus niet echt stress-bestendig ben en dus op zoek zal moeten gaan naar een rustige 9-5 baan. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
donderdag 22 november 2018 om 09:22
Ik heb samengewerkt met iemand zoals jouw baas, mijn hemel wat een ellende. Ik kreeg echt een hekel aan die soort-van-collega omdat ze zich niet aan afspraken hield (te veel ingepland), altijd te laat kwam (idem), niet zorgvuldig met mensen omging (te druk he) en haar prioriteiten van links naar rechts zwabberden (vanwege druk en chaos). Ik had geen hoge pet op van haar als professional want door die chaos was haar output onvoorspelbaar en onbetrouwbaar, en ik denk dat haar assistent een soort engel uit de hemel moet zijn geweest om hier nog een soort van draai aan te geven. Die assistent kreeg trouwens nooit een compliment maar altijd nog meer opdrachten om dingen te regelen (die zij zelf beroerd had verzonnen). Ik krijg hier echt zo'n Devil Wears Prada gevoel bij, jekkes.
Wat eten we vanavond?
donderdag 22 november 2018 om 10:12
Ik vind het wel krachtig als je besluit dat een baan of een werkomgeving niet bij je past, en dan iets anders zoeken wat beter voegt. Dat heeft niks met jammer en zeuren te maken. Iedereen heeft andere talenten en er zijn vast ook banen waar jij helemaal niet tot je recht zou komen, omdat het dwars tegen je waarden of persoonlijkheid of je talenten in gaat. En ja, volgens mij kun je dat ook na een paar maanden al weten.pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:45Sure. Life is a bitch. Zowel voor mannen als voor vrouwen in het bedrijfsleven. Na een paar maanden burnout te gaan zitten zijn en te jammeren over te veel werkstress helpt je carrière niet vooruit. Maar dan wel klagen over het glazen plafond dat er zou zijn want dat is zo oneerlijk... Zorg nou eerst eens dat je dat plafond bereikt, zou ik zeggen, in plaats van te jammeren over de hektiek van je baan. News update: élke baan is hektisch als je vooruit wilt komen.
Het is maar goed dat niet iedereen zo goed is in het werken in zo'n hectische omgeving als jij, want anders was je gewoon een van de velen...
Wat eten we vanavond?
donderdag 22 november 2018 om 10:55
Met het verschil dat stroman volgens mij een vrouw is en Pejeka een man.Pindakaasjes schreef: ↑22-11-2018 10:15Verdacht identieke schrijfwijzes.. zelfde leestekens, alineas en vooral hetzelde toontje
maar zal het eerdere bericht van mij verwijderen...
donderdag 22 november 2018 om 11:04
Judy_Hopps schreef: ↑22-11-2018 10:55Met het verschil dat stroman volgens mij een vrouw is en Pejeka een man.
Pejeka is geen man.
donderdag 22 november 2018 om 11:07
Ga jij eens lekker in een baan werken waar je niet past en anders even van je hoge paard af.pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:41Ik heb er alle begrip voor dat een dergelijke baan niet voor iedereen de juiste is. Maar dan na sléchts een half jaar al burn-out en overspannen roepen? En het niet meer aankunnen en oververmoeid zijn? Mijn hemel. Zoek inderdaad een andere baan waarin je rustig slapend 40 uur achter je bureau kan zitten, maar als jong iemand als burn-out zijn na een baantje van pakweg een half jaar?
donderdag 22 november 2018 om 11:12
Judy_Hopps schreef: ↑22-11-2018 10:58TO hoe zit het met personeelsverloop daar? Je voorgangers bv.
Hebben die het er een beetje uitgehouden?
Het klinkt mij eerder als falen van je leidinggevende in de oren.
Hier zat ik ook aan te denken.
Ik was zelf echt opgelucht toen ik via een collega vernam, dat ik al vele voorgangers had gehad. Allemaal binnen een half jaar vertrokken.
Het verloop was de voorgaande jaren enorm geweest.
Ergens baalde ik ervan dat ik dat nooit heb geweten, maar het gaf me ook een soort van gerust stellend gevoel, 'het lag dus niet alleen maar aan mij''.
donderdag 22 november 2018 om 12:11
Ja hoor. Een die getrouwd is met een man. Dat wel. Staat ergens in zijn posthistorie.
donderdag 22 november 2018 om 13:11
Bijzonder dat je met zo'n drukke en verantwoordelijke baan zoveel tijd hebt om te forummen. Of overdrijf je de inhoud van je werk?pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:15Sorry, maar ik zie het probleem niet. Als stafmedewerker van een wereldwijd opererende firma is dat al 20 jaar mijn dagelijkse werk. Plannen, opnieuw plannen omdat er andere prioriteiten tussendoor komen, mailen met oneindig veel personen over oneindig veel onderwerpen, plannen die wéér omgegooid moeten worden, even voor morgen regelen dat er een businessclass ticket is voor San Francisco, en ook al zit het hele vliegtuig vol, zoek maar een alternatief, enz. Ja, dat vraagt iets van je, maar elke dag is anders en spannend en nieuw en ook soms balen omdat je dingen die al goed gepland waren, opnieuw moet gaan doen, maar ook dat is een uitdaging.
donderdag 22 november 2018 om 13:57
Mee eens. En die 24-uurmentaliteit zal ook wel meevallen als ze thuis werkt. Het lijkt er op dat die leidinggevende wel het salaris wil maar de functie niet aan kan en dat anderen dan maar de kastanjes uit het vuur mogen halen.Judy_Hopps schreef: ↑22-11-2018 10:58TO hoe zit het met personeelsverloop daar? Je voorgangers bv.
Hebben die het er een beetje uitgehouden?
Het klinkt mij eerder als falen van je leidinggevende in de oren.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
donderdag 22 november 2018 om 15:26
Ik werk hier in een vrij klein bedrijf en mijn baas is een ongeleid projectiel. Ik zorg ervoor dat ik de eerste ben die verantwoordelijk is voor de agenda. Hier wisselen prioriteiten per uur en ik begrijp dat. Ik zie namelijk waarom het prioriteiten zijn en ik begrijp waarom iets anders opeens prioriteit kan worden. Het voortbestaan van de organisatie is de hoogste prioriteit, want daar heeft het personeel, onze klanten en mijn werkgever het meeste aan. Dan moet je mensen weleens teleurstellen en dingen omgooien, maar ik begrijp het altijd.Twistersizzle schreef: ↑21-11-2018 19:01Chaos onstaat doordat ze te veel hooi op de vork neemt (rustig 8-10 vergaderingen per dag), prioriteiten per dag wijzigen en het feit dat ze niet bereikbaar is wat leidt to hele slechte communicatie met het team. Ze werkt offsite (thuiswerken of op reis) en haar inbox krijgt per dag >300 emails, wat onmogelijk bij te houden is natuurlijk. Gevolg is dat zowel ik als het team geen response krijgen als we haar input nodig hebben.
Gesprek van gisteren kwam tot een hoogtepunt toen ik aangaf me schuldig te voelen dat ik constant derden aan het lijnte moet houden als ze een vergadering willen plannen (afspraken moeten afzeggen of verplaatsten voor iemand belangrijker, vragen of ze hun agenda willen vrijhouden voor geval dat enz.). Dat schoot bij haar in het verkeerde keelgat, want in haar ogen is dat precies de baan: relationship management. En als ik dat lastig vond, dan snapte ik haar werk niet. Ze gaf daarmee duidelijk aan dat de kern van het probleem niet zal veranderen, omdat zij haar 24-uurs mentaliteit en hoge werkdruk als een vereiste ziet van het niveau waarop ze werkt.
Daar zit denk ik voor jou de kneep, dat je de planning ziet als in beton gebeiteld en iedere wijziging opnieuw moet beitelen. Maar draai het eens om: de organisatie bestaat al een tijd, ondanks de chaos. Blijkbaar zijn die wisselende prioriteiten dus van belang.
Geen response op het moment dat je het nodig hebt is oervervelend, maar misschien moet je minder goedkeuring verwachten en meer gaan doen. Blijkbaar is datgene wat ze aan het doen is van grotere waarde voor de organisatie dan jullie informeren. Probeer het dan ook zo te benaderen. Neem beslissingen zelf en deel de uitkomst mee. Maar vooral: zie in dat die wisselende prioriteiten van belang zijn, dat ze niet wisselen omdat je baas daar zin in heeft, maar omdat er echt iets belangrijkers is.
En mensen afbellen en afspraken verzetten, dat komt erg vaak voor. Zolang de andere kant nog niet in de auto zit, ben je op tijd.
donderdag 22 november 2018 om 19:24
Met mijn drukke baan heb ik tijd om te forummen als ik in de avond even thuis ben. Veel langer dan een uur per dag zul je mij hier niet zien, en dan meestal tussen 1900 en 2000 uur. Dan heb ik even tijd voor mezelf. Dit in tegenstelling tot véél andere mensen die claimen o zo'n drukke baan te hebben, maar die het toch presteren om op elk uur van de dag, en ook tijdens werktijd, hier te posten.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 22 november 2018 om 19:29
Nee hoor, ik kan soms hardgrondig balen van dingen die ik perfect gepland had, en die dan ineens weer omgegooid moeten worden, en zeker als de oorzaak een planningsfout bij anderen is. Maar dan kan je twee dingen doen: of blijven hangen in dat gevoel dat het niet leuk is, of gewoon de schouders eronder en er alsnog een nieuwe prima planning uit halen. Ik doe liever dat laatste. Mijn instelling is dan: de duvel zal me halen, maar ik ga dat voor elkaar krijgen. Daar ga je toch niet overstuur van worden, of depressief, of huilend op de bank zitten in de avond? Komop zeg.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
donderdag 22 november 2018 om 19:39
Vermoedelijk omdat we in dezelfde tijd naar school gingen en nog wèl hebben leren spellen.Pindakaasjes schreef: ↑22-11-2018 10:15Verdacht identieke schrijfwijzes.. zelfde leestekens, alineas en vooral hetzelde toontje
maar zal het eerdere bericht van mij verwijderen...
donderdag 22 november 2018 om 19:44
Jij niet, blijkbaar.
Iemand anders wel.
TO, mijn lessen, geleerd onder een chaotische baas:
- altijd schrijven: zonder tegenbericht voor [tijdstip] doe ik het volgende:... (en dan wat je van plan bent)
- vaak tegen jezelf zeggen dat zij eind erantwoordelijk is, en jij niet
- toch maar ontslag nemen,voor jezelf beginnen en het gestructureerder aanpakken.
vrijdag 23 november 2018 om 19:52
Want... een goed opgeleide vrouw kan dat soort dingen zelf niet bedenken?stroman schreef: ↑22-11-2018 19:44Jij niet, blijkbaar.
Iemand anders wel.
TO, mijn lessen, geleerd onder een chaotische baas:
- altijd schrijven: zonder tegenbericht voor [tijdstip] doe ik het volgende:... (en dan wat je van plan bent)
- vaak tegen jezelf zeggen dat zij eind erantwoordelijk is, en jij niet
- toch maar ontslag nemen,voor jezelf beginnen en het gestructureerder aanpakken.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 23 november 2018 om 20:17
Wat wil je nou toch weer zeggen?
Jij hebt die knorrige act zo ver doorgevoerd, dat ik vaak geen flauw idee hebt of je echt iets wilt vertellen of alleen maar zorgen dat de rest van de wereld z’n kop houdt.
Echt hoor, wat heeft goed opgeleid te maken met wat ik zei?
