Werk & Studie
alle pijlers
Ik kan mijn nieuwe baan niet aan
woensdag 21 november 2018 om 17:12
Hoi Viva-forummers. Niet zeker of dit onder werk of psyche valt, maar ik zit op dit moment in een behoorlijke diepe put op werkgebied en ik blijf maar rondjes draaien in mijn hoofd. Ik ben 6 maanden geleden naar een andere stad verhuisd voor een baan in een complete andere sector (van bedrijfsleven naar non-profit). Ik had zin in avontuur en een baan waarin ik weer uitgedaagd zou worden. Nou bleek al snel dat het werk een stuk pittiger was dan verwacht en dat de oorzaak vooral in de management stijl van mijn baas ligt. Ze is een complete workaholic, met een heel chaotische manier van werken. Omdat ik een extensie van haar werk ben (ondersteuned personeel) ben ik dus volledig afhankelijk van haar voor mijn dagelijkse werkzaamheden. De complete chaos breekt me op en ik merk dat ik niet meer functioneer en me langzaam in een soort van depresssie voel afzakken. Dit uit zich in ongecontroleeerde emoties (veel huilen, boos zijn etc.), apathisch (niks komt meer uit handen, weekenden in bed liggen etc.) en algeheel gevoel van falen.
Gisteren heb ik een heel eerlijk gesprek met mijn baas gehad over mijn functioneren waarbij van beide kanten frustraties werden gedeeld, maar ook beiden aangaven hieraan te willen werken. Hoewel we allebei heel emotioneel waren, eindigde het 2-uur durende gesprek toch op een positieve noot. En nu ben ik de draad een beetje kwijt. Ik weet dat de huidige situatie niet gezond is en ik het beste eieren voor mijn geld kan kiezen, oftewel sollicteren en op zoek naar een baan die beter bij mij past. Maar het gevoel van falen is heel sterk en ik baal ervan dat ik er al na 6 maanden er door heen zit. Vind het zo zwak van mezelf. Mijn baas geeft aan dat de chaos niet zal verdwijnen en dat ik me beter kan focussen op het positieve hiervan (op een heel hoog niveau werken met een gigantisch network in een sector waar ik heel mooi werk kan doen dat zich op wereldniveau afspeelt). Ik baal ervan dat ik moeite heb op het op die manier te zien en daarmee een gigantische kans om carriere te maken in deze sector verspeel.
Hoe nu verder? Ik zal sowieso een afspraak met de huisarts maken voor een verwijzing naar een psycholoog, want ik heb mijn dieptepunt wel bereikt denk ik. Maar dan blijft toch nog de keuze: zal ik mijn schouders eronder zetten en proberen om mijn huidige baan de baas te worden, zodat ik over een jaar met voldoening kan terugkijken dat ik deze “uitdaging” heb overwonnen, of zal ik accepteren dat ik dus niet echt stress-bestendig ben en dus op zoek zal moeten gaan naar een rustige 9-5 baan. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Gisteren heb ik een heel eerlijk gesprek met mijn baas gehad over mijn functioneren waarbij van beide kanten frustraties werden gedeeld, maar ook beiden aangaven hieraan te willen werken. Hoewel we allebei heel emotioneel waren, eindigde het 2-uur durende gesprek toch op een positieve noot. En nu ben ik de draad een beetje kwijt. Ik weet dat de huidige situatie niet gezond is en ik het beste eieren voor mijn geld kan kiezen, oftewel sollicteren en op zoek naar een baan die beter bij mij past. Maar het gevoel van falen is heel sterk en ik baal ervan dat ik er al na 6 maanden er door heen zit. Vind het zo zwak van mezelf. Mijn baas geeft aan dat de chaos niet zal verdwijnen en dat ik me beter kan focussen op het positieve hiervan (op een heel hoog niveau werken met een gigantisch network in een sector waar ik heel mooi werk kan doen dat zich op wereldniveau afspeelt). Ik baal ervan dat ik moeite heb op het op die manier te zien en daarmee een gigantische kans om carriere te maken in deze sector verspeel.
Hoe nu verder? Ik zal sowieso een afspraak met de huisarts maken voor een verwijzing naar een psycholoog, want ik heb mijn dieptepunt wel bereikt denk ik. Maar dan blijft toch nog de keuze: zal ik mijn schouders eronder zetten en proberen om mijn huidige baan de baas te worden, zodat ik over een jaar met voldoening kan terugkijken dat ik deze “uitdaging” heb overwonnen, of zal ik accepteren dat ik dus niet echt stress-bestendig ben en dus op zoek zal moeten gaan naar een rustige 9-5 baan. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
vrijdag 23 november 2018 om 20:45
Het ging hier niet om een burn-out, maar dat terzijde. Je lijkt überhaupt niet te weten wat dit inhoudt ook.pejeka schreef: ↑21-11-2018 19:41Ik heb er alle begrip voor dat een dergelijke baan niet voor iedereen de juiste is. Maar dan na sléchts een half jaar al burn-out en overspannen roepen? En het niet meer aankunnen en oververmoeid zijn? Mijn hemel. Zoek inderdaad een andere baan waarin je rustig slapend 40 uur achter je bureau kan zitten, maar als jong iemand als burn-out zijn na een baantje van pakweg een half jaar?
Je komt niet echt heel intelligent over met zo’n bekrompen instelling. Maar ja, niet iedereen die een functie ‘op niveau’ heeft, is dan ook (emotioneel) intelligent.
vrijdag 23 november 2018 om 21:10
Zie nou eerst een dergelijke baan maar eens vol te houden, 30 jaar lang, en kom me dan nog eens vragen naar mijn emotionele intelligentie, zou ik zeggen.Caracolita schreef: ↑23-11-2018 20:45Het ging hier niet om een burn-out, maar dat terzijde. Je lijkt überhaupt niet te weten wat dit inhoudt ook.
Je komt niet echt heel intelligent over met zo’n bekrompen instelling. Maar ja, niet iedereen die een functie ‘op niveau’ heeft, is dan ook (emotioneel) intelligent.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 23 november 2018 om 21:25
Ik zou een andere baan zoeken. Op je tenen blijven lopen, ga je uiteindelijk toch niet redden, maar dat weet je volgens mij zel ook wel. De banen liggen nu voor het oprapen en desnoods ga je eerst via een uitzendbureau aan de slag. Je hoeft in ieder geval niet thuis te blijven zitten als je nu je baan opzegt. Ik zou dus per 1 december al opzeggen.
vrijdag 23 november 2018 om 21:51
Caracolita heeft wel gelijk, je komt hier op het forum niet bijster slim over met je eeuwige onbegrip voor ook maar iets wat buiten jouw zone ligt.
vrijdag 23 november 2018 om 21:56
In je werk heb je nou eenmaal te dealen met de dingen die in je baan op je pad komen. Dat kan je liggen of dat kan je niet liggen. In dat laatste geval moet je een andere baan zoeken. Maar snotterend thuis gaan zitten omdat je de dingen in je baan niet aan kunt of niet bij je competenties vindt passen (en dan vinden dat je werkgever zich moet aanpassen) is nogal naïef...
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 23 november 2018 om 22:05
Over naïef gesproken..pejeka schreef: ↑23-11-2018 21:56In je werk heb je nou eenmaal te dealen met de dingen die in je baan op je pad komen. Dat kan je liggen of dat kan je niet liggen. In dat laatste geval moet je een andere baan zoeken. Maar snotterend thuis gaan zitten omdat je de dingen in je baan niet aan kunt of niet bij je competenties vindt passen (en dan vinden dat je werkgever zich moet aanpassen) is nogal naïef...
vrijdag 23 november 2018 om 23:38
Dus dan heb jij ook nog 10 jaar te gaan, want in n ander bericht schrijf je dat je 20 jaar dat werk doet.
Cum non tum age
zaterdag 24 november 2018 om 08:42
Je hebt geen idee waarover je praat,, als je al 20 jaar hetzelfde doet en dan ook nog in het bedrijfsleven. TO heeft een nieuwe baan in een compleet andere sector, en ook nog de stap gemaakt naar not-for-profit. Bedrijfsleven en not-for-profit is een heel andere omgeving.pejeka schreef: ↑23-11-2018 21:56In je werk heb je nou eenmaal te dealen met de dingen die in je baan op je pad komen. Dat kan je liggen of dat kan je niet liggen. In dat laatste geval moet je een andere baan zoeken. Maar snotterend thuis gaan zitten omdat je de dingen in je baan niet aan kunt of niet bij je competenties vindt passen (en dan vinden dat je werkgever zich moet aanpassen) is nogal naïef...
zaterdag 24 november 2018 om 10:42
Chaotische mensen zijn wel lastig, maar niet per se ongeschikt voor hun werk. Ik dacht ook dat mijn chaotische baas nooit leidinggevende had moeten worden. Pas later zag ik dat ze wèl een geweldige netwerker was.
Iemand is niet chaotisch om jou dwars te zetten. Net zo min ben als jij vasthoudt aan planning en afspraken om haar dwars te zitten. Het is de kunst om elkaars kwaliteiten te zien en er gebruik van te maken.
Iemand is niet chaotisch om jou dwars te zetten. Net zo min ben als jij vasthoudt aan planning en afspraken om haar dwars te zitten. Het is de kunst om elkaars kwaliteiten te zien en er gebruik van te maken.
zaterdag 24 november 2018 om 10:52
Dat maakt op zich geen fluit uit. Het komt er op neer of je gekwalificeerd bent voor je werk en kunt dealen met de werkomgeving die dat meebrengt. Maar met mensen de theoretisch de nodige kwalificaties en vaardigheden zouden moeten hebben, maar dan alsnog snotterend de handdoek in de ring gooien, kan ik niks.stroman schreef: ↑24-11-2018 08:42Je hebt geen idee waarover je praat,, als je al 20 jaar hetzelfde doet en dan ook nog in het bedrijfsleven. TO heeft een nieuwe baan in een compleet andere sector, en ook nog de stap gemaakt naar not-for-profit. Bedrijfsleven en not-for-profit is een heel andere omgeving.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 24 november 2018 om 11:06
Kan ook een leerproces zijn hè?!pejeka schreef: ↑24-11-2018 10:52Dat maakt op zich geen fluit uit. Het komt er op neer of je gekwalificeerd bent voor je werk en kunt dealen met de werkomgeving die dat meebrengt. Maar met mensen de theoretisch de nodige kwalificaties en vaardigheden zouden moeten hebben, maar dan alsnog snotterend de handdoek in de ring gooien, kan ik niks.
Maar dat weet jij niet meer, dat is al te lang geleden voor jou.
zaterdag 24 november 2018 om 11:06
Nee, dat is glashelder, dat je er niks mee kan. Geeft niks, je hebt vast andere kwaliteiten.pejeka schreef: ↑24-11-2018 10:52Dat maakt op zich geen fluit uit. Het komt er op neer of je gekwalificeerd bent voor je werk en kunt dealen met de werkomgeving die dat meebrengt. Maar met mensen de theoretisch de nodige kwalificaties en vaardigheden zouden moeten hebben, maar dan alsnog snotterend de handdoek in de ring gooien, kan ik niks.
zaterdag 24 november 2018 om 12:15
zaterdag 24 november 2018 om 12:16
zaterdag 24 november 2018 om 12:28
Ik werk in een organisatie waarvan de directie ook zo chaotisch is. Wij - managers van de diverse afdelingen in het land - hebben daar heel veel last van. En we hebben allen erg te doen met de office-manager die zij hebben en die dagelijks met hun chaos te maken heeft. Maar daar schiet die office-manager ook niets mee op natuurlijk.
Iemand schreef dat de organisatie blijkbaar profijt heeft van een dergelijke directie, omdat zij het bedrijf toch maar mooi laten voortbestaan. Wij zien echter dat ze onze organisatie langzaamaan te gronde gaat aan de onmetelijke chaos, het slechte personeelsbeleid, het emotionele en onzakelijke gedrag van de directieleden, slecht prioriteiten kunnen stellen, enz.
Langzamerhand vertrekken de managers nu dan ook en het wordt steeds lastiger om goed personeel te vinden, waardoor steeds meer onderbezetting dreigt. Directie is overtuigd van hun kunnen en luistert niet naar de mensen op de werkvloer.
Wanneer een leidinggevende absurde eisen stelt aan de mensen die hem of haar moeten ondersteunen en weigert om het eigen aandeel in de samenwerking in ogenschouw te nemen, dan kan het een prima keuze zijn om naar iets anders op zoek te gaan.
Iemand schreef dat de organisatie blijkbaar profijt heeft van een dergelijke directie, omdat zij het bedrijf toch maar mooi laten voortbestaan. Wij zien echter dat ze onze organisatie langzaamaan te gronde gaat aan de onmetelijke chaos, het slechte personeelsbeleid, het emotionele en onzakelijke gedrag van de directieleden, slecht prioriteiten kunnen stellen, enz.
Langzamerhand vertrekken de managers nu dan ook en het wordt steeds lastiger om goed personeel te vinden, waardoor steeds meer onderbezetting dreigt. Directie is overtuigd van hun kunnen en luistert niet naar de mensen op de werkvloer.
Wanneer een leidinggevende absurde eisen stelt aan de mensen die hem of haar moeten ondersteunen en weigert om het eigen aandeel in de samenwerking in ogenschouw te nemen, dan kan het een prima keuze zijn om naar iets anders op zoek te gaan.
zaterdag 24 november 2018 om 17:04
Als ik mensen aanneem voor een bepaalde functie, ga ik ervan uit dat ze het leerproces al achter de rug hebben en in staat zijn om professioneel mee te draaien. We zijn geen sociale werkplaats.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zaterdag 24 november 2018 om 17:48
Ik ben een paar dagen afwezig geweest en heb even bijgelegen. Bedankt voor alle reacties! Zowel de steunende als de wat meer kritische reacties worden zeer gewaardeerd.
Afgelopen week een teamvergadering gehad waarbij de baas heeft geprobeerd de afstand tussen haar en het team te dichten (beloofd meer communicatie, aanwezigheid op kantoor etc). Ik waardeer de intentie maar de professionaliteit straalt er niet vanaf. Trouwens, ik ik ben niet de enige die moeite met haar heeft. Dat is een algemeen bekend probleem met onze organisatie.
Hoewel ik Pejeka's reacties redelijk onconstructief vind (blijft een beetje op dezelfde noot hangen), raakt hij wel het punt waar ik zelf het moeilijkst mee heb, namelijk dat ik dit gewoon zou moeten aankunnen. De sector en de organisatie zijn nieuw voor mij, maar het werk zelf niet. En blijkbaar mis ik een lading zelfvertrouwen om mijn schouders er onder te zetten. In plaats daarvan blokkeer ik volledig. En dat doet pijn. Ik ben altijd heel succesvol in mijn werk geweest (bevestigd door vorig management en collega's) en nu werk ik op 75% ipv 125%. Reactief ipv proactief. De oorzaak ligt voor een groot gedeelte in de werkstructuur zelf, maar ik ben niet blind voor mijn eigen aandeel hierin. Met name dat mijn reactie op deze moeilijke situatie te emotioneel is en dat ik het lastig vind om met constructieve oplossingen te komen om deze situatie te handelen.
Afgelopen week een teamvergadering gehad waarbij de baas heeft geprobeerd de afstand tussen haar en het team te dichten (beloofd meer communicatie, aanwezigheid op kantoor etc). Ik waardeer de intentie maar de professionaliteit straalt er niet vanaf. Trouwens, ik ik ben niet de enige die moeite met haar heeft. Dat is een algemeen bekend probleem met onze organisatie.
Hoewel ik Pejeka's reacties redelijk onconstructief vind (blijft een beetje op dezelfde noot hangen), raakt hij wel het punt waar ik zelf het moeilijkst mee heb, namelijk dat ik dit gewoon zou moeten aankunnen. De sector en de organisatie zijn nieuw voor mij, maar het werk zelf niet. En blijkbaar mis ik een lading zelfvertrouwen om mijn schouders er onder te zetten. In plaats daarvan blokkeer ik volledig. En dat doet pijn. Ik ben altijd heel succesvol in mijn werk geweest (bevestigd door vorig management en collega's) en nu werk ik op 75% ipv 125%. Reactief ipv proactief. De oorzaak ligt voor een groot gedeelte in de werkstructuur zelf, maar ik ben niet blind voor mijn eigen aandeel hierin. Met name dat mijn reactie op deze moeilijke situatie te emotioneel is en dat ik het lastig vind om met constructieve oplossingen te komen om deze situatie te handelen.
zaterdag 24 november 2018 om 23:03
Als je voorheen wel goed functioneerde, is wel duidelijk dat het aan de plek ligt. Of jij met die "onzin" moet kunnen omgaan, is aan jou. Zelf denk ik dat het voor je levensgeluk belangrijker is om tevreden en goed te functioneren dan je allerlei leerdoelen op te dringen omdat iemand anders er de kantjes vanaf loopt.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
zaterdag 24 november 2018 om 23:18
Ik denk nog steeds dat je het nog even de tijd mag geven.
Zoals ik eerder al schreef, ben ik het eerste half jaar echt wel een keer of wat op het toilet gaan zitten omdat ik op punt van janken stond.. vooral uit frustratie.
"Oh' ik wordt gek van dat mens" dacht ik dan..
Had ze me uren lang alles in mijn eentje laten uitvogelen... om dan plots op te duiken met: "joh, ik had je best willen helpen hoor!"
Ja, Helpen met reiki op afstand zeker? want je was weer eens pleite!
Toch ben ik van die frustraties helemaal af.. maar je moet daar ook het zelfvertrouwen voor opbouwen, je eigen draai vinden maar uiteindelijk ook de gang van zaken accepteren. Neem in ieder geval niet te snel een beslissing.
Zoals ik eerder al schreef, ben ik het eerste half jaar echt wel een keer of wat op het toilet gaan zitten omdat ik op punt van janken stond.. vooral uit frustratie.
"Oh' ik wordt gek van dat mens" dacht ik dan..
Had ze me uren lang alles in mijn eentje laten uitvogelen... om dan plots op te duiken met: "joh, ik had je best willen helpen hoor!"
Ja, Helpen met reiki op afstand zeker? want je was weer eens pleite!
Toch ben ik van die frustraties helemaal af.. maar je moet daar ook het zelfvertrouwen voor opbouwen, je eigen draai vinden maar uiteindelijk ook de gang van zaken accepteren. Neem in ieder geval niet te snel een beslissing.
zondag 25 november 2018 om 19:22
20 jaar bij mijn huidige werkgever, ja, en daarvóór had ik al dik 10 jaar achter de rug bij een andere werkgever. 10 + 20 = 30 (als je dat nog begrijpt, want rekenen leren ze tegenwoordig ook al nauwelijks op school).
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
zondag 25 november 2018 om 19:25
Ik begrijp nog steeds niet waarom jij jezelf nou zo geweldig vindt. In al die jaren tijd heb je in ieder geval niet geleerd om je eens in een ander te verplaatsen.
zondag 25 november 2018 om 19:49
Ik vind mezelf helemaal niet geweldig. Ik ben een doorsnee mens. Wat me wel opvalt, is dat steeds meer (jongere) mensen het normaal vinden om na 10 jaar werken een burn-out te claimen, of vinden dat ze er niet meer tegen kunnen. Terwijl ze nét begonnen zijn op de arbeidsmarkt. Ik heb in de tijd dat ik werk, sinds midden jaren '80, heel veel dingen zien verdwijnen waar ik dik aan meebetaald heb. VUT is weg, sociale vangnet is zo goed als afgebroken, ADV waar ik voor heb ingeleverd, bestaat niet meer, integendeel, in plaats van met ca. 60 met pensioen te kunnen gaan (waar ik jarenlang voor betááld heb), mag ik nou blij zijn als ik met 67 of 68 met pensioen kan, en God weet, wordt het nog later als men over 2 jaar weer wat anders besluit. Kon ik 5 jaar geleden er nog zeker van zijn dat ik 15 jaar later mijn werkzame leven kon afsluiten, nu is het nog steeds 15 jaar, of meer, wie weet. Maar een burn-out krijg ik er niet van. Balen, ja, maar het is nou eenmaal niet anders, dus daar kan ik lang of breed over zeuren of zaniken, schiet niet op. Het verandert niks aan de feiten.
En heus, ik heb ook wel eens in werksituaties gezeten waarvan ik dacht: mijn hemel, hoe ga ik dit in het vat gieten? Maar de enige werkende manier bleek steeds: dingen nemen zoals ze komen en daar het beste van maken.Leuker is het gewoon niet.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
