Werk & Studie
alle pijlers
Ik voel me zwaar ellendig op het werk...
vrijdag 3 juli 2009 om 14:35
Je bent een volwassen meid toch? Knoop een keer een gesprekje met hem aan en geef aan dat je het moeilijk vindt om zijn opmerkingen te onderscheiden in grap/waarheid. Zolang jij niets zegt, denkt hij dat je zn opmerkingen wel op prijs kunt stellen. En mocht dat niet lukken dan even officemanager of pz inschakelen.
vrijdag 3 juli 2009 om 14:36
quote:angel20000 schreef op 03 juli 2009 @ 14:32:
Elke dag dat ik naar mijn werk ga begint steeds zwaarder te worden. Ik ben directiesecretaresse en werk voor een directeur die me enorm op de zenuwen werkt. Uitgeput ga ik rond 5 uur naar huis, met heel weinig energie. Overdag voel ik mij misselijk en heb ik hartkloppingen. Constant dat machtsspel van hem, het put mij uit. Opmerkingen als 'wel luisteren naar de baas he, anders lig je eruit', 'Je mag niet op vakantie he, want je bent onmisbaar, dat weet je he', 'je bent niet van suiker, toch?'
En dat allemaal onder het mom van een 'grapje'. Ik ben door een reorganisatie met hem naar een andere locatie verhuist. voorheen werkte we met 2 secretaresses voor hem, maar nu ik dus alleen. Ik heb met hem overlegd over de vakanties, hoe we dat zouden als ik weg zou zijn. Ach, zei hij, we leven hier niet op eilandjes, maak je neit druk, dat komt goed. De eerste keer dat ik een week vakantie meldde, gaf hij aan dat het niet kon omdat ik onmisbaar was....Het zullen allemaal wel hele flauwe grapjes zijn, en ik ben juist een humoristisch ingesteld mens...Maar hier zit een ondertoon in. Zijn gezicht verraadt niets namelijk.
Het zal allemaal wel zijn in het kader van, managementtechnieken. Maar deze 'technieken' vreten mij op.
Geven mij hartkloppingen, maken mij misselijk, ik kan op eoa mysterieuze wijze moeilijk informatie in mij opnemen als hij zo doet..
Herkent iemand dit? Iemand tips?
AngelWat bedoel je?
Elke dag dat ik naar mijn werk ga begint steeds zwaarder te worden. Ik ben directiesecretaresse en werk voor een directeur die me enorm op de zenuwen werkt. Uitgeput ga ik rond 5 uur naar huis, met heel weinig energie. Overdag voel ik mij misselijk en heb ik hartkloppingen. Constant dat machtsspel van hem, het put mij uit. Opmerkingen als 'wel luisteren naar de baas he, anders lig je eruit', 'Je mag niet op vakantie he, want je bent onmisbaar, dat weet je he', 'je bent niet van suiker, toch?'
En dat allemaal onder het mom van een 'grapje'. Ik ben door een reorganisatie met hem naar een andere locatie verhuist. voorheen werkte we met 2 secretaresses voor hem, maar nu ik dus alleen. Ik heb met hem overlegd over de vakanties, hoe we dat zouden als ik weg zou zijn. Ach, zei hij, we leven hier niet op eilandjes, maak je neit druk, dat komt goed. De eerste keer dat ik een week vakantie meldde, gaf hij aan dat het niet kon omdat ik onmisbaar was....Het zullen allemaal wel hele flauwe grapjes zijn, en ik ben juist een humoristisch ingesteld mens...Maar hier zit een ondertoon in. Zijn gezicht verraadt niets namelijk.
Het zal allemaal wel zijn in het kader van, managementtechnieken. Maar deze 'technieken' vreten mij op.
Geven mij hartkloppingen, maken mij misselijk, ik kan op eoa mysterieuze wijze moeilijk informatie in mij opnemen als hij zo doet..
Herkent iemand dit? Iemand tips?
AngelWat bedoel je?
vrijdag 3 juli 2009 om 14:38
Weet je baas dat je er zo onder lijdt? Ik heb zelf ook een lastige baas - ben overigens niet z'n secretaresse dus dat scheelt - die soms nare politieke spelletjes kan spelen en ook een overdosis sarcastische humor bezit. Het heeft me een tijd lang behoorlijk dwars gezeten en uiteindelijk ben ik met 'm in gesprek gegaan. Ik heb 'm verteld dat ik ervan uitging dat hij zijn opmerkingen niet plaatste om mij doelbewust te treiteren, te kwetsen of te kleineren maar dat dat wel het effect is wat het op mij heeft. Ik had echt het lood in m'n schoenen toen ik dit onderwerp aansneed maar sindsdien is het wel beduidend beter geworden.
Mocht je het nou moeilijk vinden om rechtstreeks met hem in gesprek te gaan, klop dan eerst aan bij een vertrouwenspersoon binnen het bedrijf of iemand met wie jij goed kan opschieten en waarvan je weet dat de baas er ook wel naar wil luisteren.
Sterkte d'r mee.
Mocht je het nou moeilijk vinden om rechtstreeks met hem in gesprek te gaan, klop dan eerst aan bij een vertrouwenspersoon binnen het bedrijf of iemand met wie jij goed kan opschieten en waarvan je weet dat de baas er ook wel naar wil luisteren.
Sterkte d'r mee.
vrijdag 3 juli 2009 om 14:45
quote:Zamirah schreef op 03 juli 2009 @ 14:41:
Ik zou een andere baan zoeken! Ik ben om minder weggegaan.Precies ! Solliciteren en wegwezen voordat er een verstoorde arbeidsrelatie ontstaat ! Nieuwe baan betekent vaak ook nieuwe onderhandelingen over de arbeidsvoorwaarden en dat kan een positieverbetering betekenen.
Ik zou een andere baan zoeken! Ik ben om minder weggegaan.Precies ! Solliciteren en wegwezen voordat er een verstoorde arbeidsrelatie ontstaat ! Nieuwe baan betekent vaak ook nieuwe onderhandelingen over de arbeidsvoorwaarden en dat kan een positieverbetering betekenen.
Johnny is De Mol ( en Linda ook trouwens ).
vrijdag 3 juli 2009 om 14:49
Het zit in jouw hoofd! Je vult allerlei dingen in voor hem die hij cynisch zou zeggen. Ik denk dat het wijsheid is om jouw denkpatroon te veranderen. Elke keer als je denkt een ondertoon te bespeuren focussen op een neutraal prettig beeld in je hoofd. Probeer het negatieve denken om te buigen.
Schouders naar achteren, rug rechten, go girl, je laat je toch zeker niet gek maken??? (als dat al zo is).
-èn heb wat meer schijt aan je baas, neem gewoon vrij.....-
Schouders naar achteren, rug rechten, go girl, je laat je toch zeker niet gek maken??? (als dat al zo is).
-èn heb wat meer schijt aan je baas, neem gewoon vrij.....-
vrijdag 3 juli 2009 om 14:51
Hmm, ik vind solliciteren en wegwezen wel heel rigoreus. De kans dat je op je nieuwe baan weer iemand treft met wie je het niet zo goed kunt vinden, is behoorlijk groot. Het is natuurlijk een afweging die je maakt maar door de confrontatie met je baas aan te gaan, jezelf kwetsbaar opstelt en hem duidelijk maakt wat zijn gedrag met je doet, dan leer je er volgens mij meer van dan wanneer je 'vlucht' naar een andere baan.
vrijdag 3 juli 2009 om 14:57
quote:Liondevil76 schreef op 03 juli 2009 @ 14:51:
Hmm, ik vind solliciteren en wegwezen wel heel rigoreus. De kans dat je op je nieuwe baan weer iemand treft met wie je het niet zo goed kunt vinden, is behoorlijk groot. Het is natuurlijk een afweging die je maakt maar door de confrontatie met je baas aan te gaan, jezelf kwetsbaar opstelt en hem duidelijk maakt wat zijn gedrag met je doet, dan leer je er volgens mij meer van dan wanneer je 'vlucht' naar een andere baan.
Enerzijds klopt dat, anderzijds kan iemand je gewoon helemaal niet liggen. Je zult je hele leven lang mensen tegenkomen met wie je meer of minder goed op zult kunnen schieten. Soms moet je daarmee blijven omgaan, soms niet.
Ik ken mensen die ik niet mag, maar waarmee het omgaan toch (zakelijk) geen probleem is. Maar ook mensen met wie het omgaan altijd vervelend blijft. De laatste categorie probeer ik toch zo min mogelijk tegen te komen.
Hmm, ik vind solliciteren en wegwezen wel heel rigoreus. De kans dat je op je nieuwe baan weer iemand treft met wie je het niet zo goed kunt vinden, is behoorlijk groot. Het is natuurlijk een afweging die je maakt maar door de confrontatie met je baas aan te gaan, jezelf kwetsbaar opstelt en hem duidelijk maakt wat zijn gedrag met je doet, dan leer je er volgens mij meer van dan wanneer je 'vlucht' naar een andere baan.
Enerzijds klopt dat, anderzijds kan iemand je gewoon helemaal niet liggen. Je zult je hele leven lang mensen tegenkomen met wie je meer of minder goed op zult kunnen schieten. Soms moet je daarmee blijven omgaan, soms niet.
Ik ken mensen die ik niet mag, maar waarmee het omgaan toch (zakelijk) geen probleem is. Maar ook mensen met wie het omgaan altijd vervelend blijft. De laatste categorie probeer ik toch zo min mogelijk tegen te komen.
vrijdag 3 juli 2009 om 15:01
Naar mijn gevoel is dit gewoon hele flauwe humor van jouw baas. Maar goed, je moet daar maar net tegen kunnen...
Hoe reageer jij op dit soort grapjes?
Grap je mee, of kijk je meteen heel beteuterd, of loop je weg?
Als je er niet tegen kunt dan zul je hem er op aan moeten spreken, want dit is voor jou niet houdbaar.
Als dat niets oplevert kun je altijd nog uitkijken naar een andere baan.
Hoe reageer jij op dit soort grapjes?
Grap je mee, of kijk je meteen heel beteuterd, of loop je weg?
Als je er niet tegen kunt dan zul je hem er op aan moeten spreken, want dit is voor jou niet houdbaar.
Als dat niets oplevert kun je altijd nog uitkijken naar een andere baan.
vrijdag 3 juli 2009 om 15:06
quote:2Italy2 schreef op 03 juli 2009 @ 14:57:
Gesprekken aangaan.....zo vrouwelijk. Cheflief zal ontkennen en Angel2000 is het labiele vrouwtje.
Angel zal aan zichzelf moeten werken om sterker in haar schoenen te komen staan.Dat ligt er maar aan hóe je een gesprek aangaat. Als je als handvat het 'onmisbaar zijn' neemt, en het het feit dat je gewoon vrij wilt krijgen als jij dat wilt (in overleg natuurlijk), dan kun je het heel zakelijk en duidelijk houden. Je kunt gewoon zeggen dat je het fijn vindt dat jij zo'n hoge dunk van jouw kwaliteiten heeft, maar dat je het in de toekomst toch graag anders ziet.
Gesprekken aangaan.....zo vrouwelijk. Cheflief zal ontkennen en Angel2000 is het labiele vrouwtje.
Angel zal aan zichzelf moeten werken om sterker in haar schoenen te komen staan.Dat ligt er maar aan hóe je een gesprek aangaat. Als je als handvat het 'onmisbaar zijn' neemt, en het het feit dat je gewoon vrij wilt krijgen als jij dat wilt (in overleg natuurlijk), dan kun je het heel zakelijk en duidelijk houden. Je kunt gewoon zeggen dat je het fijn vindt dat jij zo'n hoge dunk van jouw kwaliteiten heeft, maar dat je het in de toekomst toch graag anders ziet.
vrijdag 3 juli 2009 om 15:10
vrijdag 3 juli 2009 om 15:20
Beste allemaal,
Wauw wat een reacties zeg, dat had ik niet verwacht...
Ik probeer vaak wel een gevatte opmerkingen terug te maken, ik merk dan dat hij dat wel kan waarderen. Alleen van binnen ga ik door een hel. Hij is gewoonweg niet te pijlen. De ene keer brandt hij je af, de andere keer stopt hij bij de deur voordat hij naar buiten loopt en zegt: Je weet toch wel dat ik heel blij met je bent...Iets in mij schreeuwt, dan Nee, dit weet ik niet!! Ik twijfel constant, kan je niet peilen etc etc....
Maar nee, dat zeg ik niet. Ik lach braaf en hij bevestigd het nog even met 'echt, dat moet je weten hoor....'.
Vreselijk. Ik heb dit bij mijn vorige leidinggevende nooit gehad. Dit was wel een vrouw, misschien scheelt dit?
Misschien speelt de beginsituatie wel de grootste rol. 2 jaar geleden kwam ik voor mijn huidige directeur werken. Omdat hij toen nog 2 divisies onder zich had, werkte ik samen met een collega directiesecretaresse voor hem. Als ik weleens alleen met hem was (zij werkte parttime) begon hij tegen mij weleens over mijn voorgangster. Hoe geweldig zij was etc etc. Daar stond hij dan voor me starend uit het raam. Ik met mijn bek vol tanden. Terloops kwamen de opmerkingen, Goh ze lijkt D. (voorgangster) wel tijdens bepaalde handelingen...etc etc.
Zelfs mijn duopartner viel het op. Ik voelde me door dit vergelijken niet echt op mijn plek, als je constant wordt vergeleken met je voorgangster...
Wauw wat een reacties zeg, dat had ik niet verwacht...
Ik probeer vaak wel een gevatte opmerkingen terug te maken, ik merk dan dat hij dat wel kan waarderen. Alleen van binnen ga ik door een hel. Hij is gewoonweg niet te pijlen. De ene keer brandt hij je af, de andere keer stopt hij bij de deur voordat hij naar buiten loopt en zegt: Je weet toch wel dat ik heel blij met je bent...Iets in mij schreeuwt, dan Nee, dit weet ik niet!! Ik twijfel constant, kan je niet peilen etc etc....
Maar nee, dat zeg ik niet. Ik lach braaf en hij bevestigd het nog even met 'echt, dat moet je weten hoor....'.
Vreselijk. Ik heb dit bij mijn vorige leidinggevende nooit gehad. Dit was wel een vrouw, misschien scheelt dit?
Misschien speelt de beginsituatie wel de grootste rol. 2 jaar geleden kwam ik voor mijn huidige directeur werken. Omdat hij toen nog 2 divisies onder zich had, werkte ik samen met een collega directiesecretaresse voor hem. Als ik weleens alleen met hem was (zij werkte parttime) begon hij tegen mij weleens over mijn voorgangster. Hoe geweldig zij was etc etc. Daar stond hij dan voor me starend uit het raam. Ik met mijn bek vol tanden. Terloops kwamen de opmerkingen, Goh ze lijkt D. (voorgangster) wel tijdens bepaalde handelingen...etc etc.
Zelfs mijn duopartner viel het op. Ik voelde me door dit vergelijken niet echt op mijn plek, als je constant wordt vergeleken met je voorgangster...
vrijdag 3 juli 2009 om 15:22
quote:2Italy2 schreef op 03 juli 2009 @ 15:10:
Over de vakantie en de vrije dagen zou ik simpelweg de agenda's naast elkaar leggen en vrije dagen inplannen.
Gesprekken over je gevoelens met je werkgever zou ik persoonlijk nooit doen. De verhoudingen groeien dan scheef en jij raakt door al dat "bloot geven" in een underdog positie.
Gevoelens? Ze begint toch niet over haar privéleven of zo? Je kunt gewoon zakelijk zeggen wat jou in deze werksituatie stoort.
Dat is gewoon zakelijke omgang.
Over de vakantie en de vrije dagen zou ik simpelweg de agenda's naast elkaar leggen en vrije dagen inplannen.
Gesprekken over je gevoelens met je werkgever zou ik persoonlijk nooit doen. De verhoudingen groeien dan scheef en jij raakt door al dat "bloot geven" in een underdog positie.
Gevoelens? Ze begint toch niet over haar privéleven of zo? Je kunt gewoon zakelijk zeggen wat jou in deze werksituatie stoort.
Dat is gewoon zakelijke omgang.
vrijdag 3 juli 2009 om 15:30
Ik denk dat het vooral je eigen onzekerheid is die hier een rol in speelt. Als mijn baas zegt "je kunt niet weg, want je bent onmisbaar" dan zeg ik "dankjewel voor het compliment, maar je redt het vast ook wel even zonder mij". Juist doordat je gevatte opmerkingen terug maakt, geef jij de indruk dat je de grapjes wel kunt waarderen en er verder geen moeite hebt. Je kunt nu dus 2 dingen doen:
1. een gesprek aangaan en duidelijk aangeven dat je er moeite mee hebt
2. aan je eigen onzekerheid gaan werken
Ik denk dat een combinatie van beiden het beste werkt.
Succes!
1. een gesprek aangaan en duidelijk aangeven dat je er moeite mee hebt
2. aan je eigen onzekerheid gaan werken
Ik denk dat een combinatie van beiden het beste werkt.
Succes!
vrijdag 3 juli 2009 om 15:48
quote:Liondevil76 schreef op 03 juli 2009 @ 14:51:
Hmm, ik vind solliciteren en wegwezen wel heel rigoreus. De kans dat je op je nieuwe baan weer iemand treft met wie je het niet zo goed kunt vinden, is behoorlijk groot. Het is natuurlijk een afweging die je maakt maar door de confrontatie met je baas aan te gaan, jezelf kwetsbaar opstelt en hem duidelijk maakt wat zijn gedrag met je doet, dan leer je er volgens mij meer van dan wanneer je 'vlucht' naar een andere baan.Ik zie het niet als een "vlucht", maar als een positieverbetering.
Hmm, ik vind solliciteren en wegwezen wel heel rigoreus. De kans dat je op je nieuwe baan weer iemand treft met wie je het niet zo goed kunt vinden, is behoorlijk groot. Het is natuurlijk een afweging die je maakt maar door de confrontatie met je baas aan te gaan, jezelf kwetsbaar opstelt en hem duidelijk maakt wat zijn gedrag met je doet, dan leer je er volgens mij meer van dan wanneer je 'vlucht' naar een andere baan.Ik zie het niet als een "vlucht", maar als een positieverbetering.
Johnny is De Mol ( en Linda ook trouwens ).
vrijdag 3 juli 2009 om 16:30
Ik zou toch nog even met hem in gesprek gaan en uitleggen dat die opmerkingen niet echt bijdragen aan een leuke arbeidssfeer. Als dat niet werkt, kun je altijd nog weg gaan.
Natuurlijk moeten kleine plagerijtjes wel kunnen, maar de een kan het wat beter hebben dan de ander. Als hij nogmaals zegt dat hij je echt wel waardeert moet je dat ook wel aannemen, hoor.
Eerlijk gezegd werk ik liever voor zo'n vent dan voor een vrouw...
Natuurlijk moeten kleine plagerijtjes wel kunnen, maar de een kan het wat beter hebben dan de ander. Als hij nogmaals zegt dat hij je echt wel waardeert moet je dat ook wel aannemen, hoor.
Eerlijk gezegd werk ik liever voor zo'n vent dan voor een vrouw...
vrijdag 3 juli 2009 om 17:16
ik heb dit soort moeilijke situaties met een soort coach besproken (doe wel ander werk enzo, maar misschien lijkt het er toch wel een beetje op).
die heeft mij ten eerste geleerd om te horen wat er gezegd wordt. dus niet gelijk te interpreteren.
"je bent toch niet van suiker?" hij vraagt "lukt het? krijg je het af?"
jij hoort: "ik moet het kunnen en afmaken" of "hij denkt dat het me toch niet lukt."
en ten tweede om te proberen er direct op in te gaan. je zegt terug: 'door zo'n opmerking krijg ik het gevoel dat je denk dat ik het niet kan. wat bedoel je precies?'
dat laatste heb ik nog nooit kunnen en durven zeggen, maar dat ik veel beter snap wat er in mijzelf gebeurt als ik me onzeker voel, heeft me al enorm geholpen.
maar je baas zal ook wel gewoon een beetje een lul zijn! je moet hem ook maar eens lekker in zijn sop gaar laten koken op je vakantie. en die lichamelijke klachten die je noemt zijn echt wel een uiting van stress! pas op dat je niet overspannen raakt. schakel je indien nodig de huisarts in.
die heeft mij ten eerste geleerd om te horen wat er gezegd wordt. dus niet gelijk te interpreteren.
"je bent toch niet van suiker?" hij vraagt "lukt het? krijg je het af?"
jij hoort: "ik moet het kunnen en afmaken" of "hij denkt dat het me toch niet lukt."
en ten tweede om te proberen er direct op in te gaan. je zegt terug: 'door zo'n opmerking krijg ik het gevoel dat je denk dat ik het niet kan. wat bedoel je precies?'
dat laatste heb ik nog nooit kunnen en durven zeggen, maar dat ik veel beter snap wat er in mijzelf gebeurt als ik me onzeker voel, heeft me al enorm geholpen.
maar je baas zal ook wel gewoon een beetje een lul zijn! je moet hem ook maar eens lekker in zijn sop gaar laten koken op je vakantie. en die lichamelijke klachten die je noemt zijn echt wel een uiting van stress! pas op dat je niet overspannen raakt. schakel je indien nodig de huisarts in.
vrijdag 3 juli 2009 om 17:35
quote:angel20000 schreef op 03 juli 2009 @ 14:32:
Elke dag dat ik naar mijn werk ga begint steeds zwaarder te worden. Ik ben directiesecretaresse en werk voor een directeur die me enorm op de zenuwen werkt. Uitgeput ga ik rond 5 uur naar huis, met heel weinig energie. Overdag voel ik mij misselijk en heb ik hartkloppingen. Constant dat machtsspel van hem, het put mij uit. Opmerkingen als 'wel luisteren naar de baas he, anders lig je eruit', 'Je mag niet op vakantie he, want je bent onmisbaar, dat weet je he', 'je bent niet van suiker, toch?'
En dat allemaal onder het mom van een 'grapje'. Ik ben door een reorganisatie met hem naar een andere locatie verhuist. voorheen werkte we met 2 secretaresses voor hem, maar nu ik dus alleen. Ik heb met hem overlegd over de vakanties, hoe we dat zouden als ik weg zou zijn. Ach, zei hij, we leven hier niet op eilandjes, maak je neit druk, dat komt goed. De eerste keer dat ik een week vakantie meldde, gaf hij aan dat het niet kon omdat ik onmisbaar was....Het zullen allemaal wel hele flauwe grapjes zijn, en ik ben juist een humoristisch ingesteld mens...Maar hier zit een ondertoon in. Zijn gezicht verraadt niets namelijk.
Het zal allemaal wel zijn in het kader van, managementtechnieken. Maar deze 'technieken' vreten mij op.
Geven mij hartkloppingen, maken mij misselijk, ik kan op eoa mysterieuze wijze moeilijk informatie in mij opnemen als hij zo doet..
Herkent iemand dit? Iemand tips?
AngelEen andere baan zoeken.
Elke dag dat ik naar mijn werk ga begint steeds zwaarder te worden. Ik ben directiesecretaresse en werk voor een directeur die me enorm op de zenuwen werkt. Uitgeput ga ik rond 5 uur naar huis, met heel weinig energie. Overdag voel ik mij misselijk en heb ik hartkloppingen. Constant dat machtsspel van hem, het put mij uit. Opmerkingen als 'wel luisteren naar de baas he, anders lig je eruit', 'Je mag niet op vakantie he, want je bent onmisbaar, dat weet je he', 'je bent niet van suiker, toch?'
En dat allemaal onder het mom van een 'grapje'. Ik ben door een reorganisatie met hem naar een andere locatie verhuist. voorheen werkte we met 2 secretaresses voor hem, maar nu ik dus alleen. Ik heb met hem overlegd over de vakanties, hoe we dat zouden als ik weg zou zijn. Ach, zei hij, we leven hier niet op eilandjes, maak je neit druk, dat komt goed. De eerste keer dat ik een week vakantie meldde, gaf hij aan dat het niet kon omdat ik onmisbaar was....Het zullen allemaal wel hele flauwe grapjes zijn, en ik ben juist een humoristisch ingesteld mens...Maar hier zit een ondertoon in. Zijn gezicht verraadt niets namelijk.
Het zal allemaal wel zijn in het kader van, managementtechnieken. Maar deze 'technieken' vreten mij op.
Geven mij hartkloppingen, maken mij misselijk, ik kan op eoa mysterieuze wijze moeilijk informatie in mij opnemen als hij zo doet..
Herkent iemand dit? Iemand tips?
AngelEen andere baan zoeken.
