Werk & Studie
alle pijlers
Moeder van jonge kinderen en carrièreswitch
dinsdag 8 maart 2022 om 09:40
Lieve mensen,
Ik hoop dat jullie met mij mee willen denken. In het kort de feiten op een rijtje:
- moeder van 3 jonge kinderen tussen de 0 en 5 jaar
- WO opgeleid, werkzaam in publieke sector, financiële functie, 3,5 dag per week, erg goed salaris (denk aan ca 2x modaal)
- oudste 3 dagen bso, jongsten 3 dagen opvang + halve dag oppas
- man werkt fulltime en verdient stuk meer dan ik, moet regelmatig het land door voor zijn werk, soms ook nachtje buitenland, parttime werken niet mogelijk (hier wil ik liever geen discussie over creëren, man voelt zich gelukkig in zijn baan en ziet zichzelf hier nog veel jaren werken, parttime werken is geen optie in zijn functie). Gelukkig heeft hij wel de flexibiliteit om op tijd naar huis te gaan, met de kinderen te eten en in bed te leggen en dan 's avonds indien nodig nog wat doen.
Dan de situatie:
- Sinds ik aan het werk ben gegaan ben ik al niet blij in mijn werk. Ik heb sinds 7 jaar een heel fijne werkgever, lieve collega's, een goed salaris en veel flexibiliteit en autonomie. Toch knaagt er al jaren iets. Ik heb dit elke keer weggestopt omdat ik dacht: eerst maar mijn gezin compleet en dan zien we verder. Ik heb een kantoorfunctie en voel me niet thuis tussen al het vergader, gecomputer en managementtaal. De inhoud van mijn functie vind ik totaal niet interessant. Ik speel regelmatig met de gedachte om iets héél anders te gaan doen. Denk aan zelf iets opzetten, leraar worden, gedachten schieten nog alle kanten op.
- Daarnaast ben ik eigenlijk niet blij met 3 dagen creche en 3 dagen bso. Mijn oudste is erg moe door de lange weken en ik heb het idee dat de kindertijd door mijn vingers glipt. Zou graag meer tijd met de kinderen willen doorbrengen en zelf op het schoolplein willen staan, en ik geniet enorm van mijn dagen met kinderen. Wel vind ik het goed voor de ontwikkeling dat mijn kinderen naar een kinderdagverblijf gaan. Ideaal zou in mijn ogen 2 dagen opvang en 1 of 0 dagen bso zijn.
- Gisteren voelde mijn jongste zich niet lekker (niet ziek, maar toch niet helemaal zichzelf). Ik heb hem naar de opvang gebracht en zat daarna in vergaderingen en vroeg me af wat ik in hemelsnaam aan het doen was. De combinatie van meer bij mijn kinderen willen zijn en iets doen wat niet bij me past knaagt dagelijks aan me. Ik heb al heel veel van dit soort momenten gehad en elke keer deze gevoelens weer weggestopt.
- Financieel kan het makkelijk dat ik tijdelijk stop met werken, we hebben meer dan voldoende spaargeld en mijn man verdient voldoende om het gezin draaiende te houden. We hebben een goede levensverzekering voor als er iets met mijn man gebeurt. We zouden zelfs 2 dagen creche kunnen aanhouden.
- Ik ben ervan overtuigd dat er werk is dat beter bij mij past. Ik heb alleen geen seconde tijd in de week om hier werk van te maken. Onze dagen bestaan uit racen naar werk / opvang / school, ophalen en dan racen naar bed / opruimen / zelf ook naar bed want geen beste nachten. Met als gevolg dat ik dit vraagstuk al jarenlang voor me uitschuif, want druk en geen "head space".
- De markt is momenteel erg goed, dus ik verwacht zelfs met een klein gat in CV weer terug te kunnen naar mijn vakgebied (dit wil ik dus eigenlijk niet, maar meer als back-up plan)
Nu is dus mijn gedachte (al jaren, maar nog nooit de stap durven zetten) om maar eens gewoon te stoppen met werken. Eerst een poosje bij mijn gezin zijn en de 2 dagen die de jongsten dan op de creche zitten gebruiken om mij te beraden op mijn volgende stap. Mijn man krijgt de komende 1 a 2 jaar ook een hectische tijd op werk, en ergens verlangen we beiden naar een rustige basis thuis die ik op deze manier kan creëren. Wat nog een rol speelt is dat ik een jaar geleden mijn moeder ben verloren en altijd maar ben door geracet. Ik verlang ergens naar rust en bezinning en vind dat het leven te kort is om jarenlang routinematig te blijven doen wat er van je wordt verwacht. Wel draag ik graag concreet bij aan de maatschappij. Dus permanent niet werken (en ook geen vrijwilligerswerk) voelt voor mij niet prettig. Ook lijkt het mij fijn om in de toekomst wel weer iets voor mijzelf te hebben en ook bij te dragen aan ons gezinsinkomen, al is het minder dan mijn man. Met een afgebakende periode van bijv. 1 a 2 jaar niet werken heb ik daarentegen geen moeite.
Graag hoor ik jullie gedachten / meningen / suggesties. Wat vinden jullie van dit plan om mijn werk op te zeggen, tijdelijk meer bij mijn gezin te zijn, en ook tijd te hebben om na te denken over mijn volgende stap / carrièreswitch?
Ik hoop dat jullie met mij mee willen denken. In het kort de feiten op een rijtje:
- moeder van 3 jonge kinderen tussen de 0 en 5 jaar
- WO opgeleid, werkzaam in publieke sector, financiële functie, 3,5 dag per week, erg goed salaris (denk aan ca 2x modaal)
- oudste 3 dagen bso, jongsten 3 dagen opvang + halve dag oppas
- man werkt fulltime en verdient stuk meer dan ik, moet regelmatig het land door voor zijn werk, soms ook nachtje buitenland, parttime werken niet mogelijk (hier wil ik liever geen discussie over creëren, man voelt zich gelukkig in zijn baan en ziet zichzelf hier nog veel jaren werken, parttime werken is geen optie in zijn functie). Gelukkig heeft hij wel de flexibiliteit om op tijd naar huis te gaan, met de kinderen te eten en in bed te leggen en dan 's avonds indien nodig nog wat doen.
Dan de situatie:
- Sinds ik aan het werk ben gegaan ben ik al niet blij in mijn werk. Ik heb sinds 7 jaar een heel fijne werkgever, lieve collega's, een goed salaris en veel flexibiliteit en autonomie. Toch knaagt er al jaren iets. Ik heb dit elke keer weggestopt omdat ik dacht: eerst maar mijn gezin compleet en dan zien we verder. Ik heb een kantoorfunctie en voel me niet thuis tussen al het vergader, gecomputer en managementtaal. De inhoud van mijn functie vind ik totaal niet interessant. Ik speel regelmatig met de gedachte om iets héél anders te gaan doen. Denk aan zelf iets opzetten, leraar worden, gedachten schieten nog alle kanten op.
- Daarnaast ben ik eigenlijk niet blij met 3 dagen creche en 3 dagen bso. Mijn oudste is erg moe door de lange weken en ik heb het idee dat de kindertijd door mijn vingers glipt. Zou graag meer tijd met de kinderen willen doorbrengen en zelf op het schoolplein willen staan, en ik geniet enorm van mijn dagen met kinderen. Wel vind ik het goed voor de ontwikkeling dat mijn kinderen naar een kinderdagverblijf gaan. Ideaal zou in mijn ogen 2 dagen opvang en 1 of 0 dagen bso zijn.
- Gisteren voelde mijn jongste zich niet lekker (niet ziek, maar toch niet helemaal zichzelf). Ik heb hem naar de opvang gebracht en zat daarna in vergaderingen en vroeg me af wat ik in hemelsnaam aan het doen was. De combinatie van meer bij mijn kinderen willen zijn en iets doen wat niet bij me past knaagt dagelijks aan me. Ik heb al heel veel van dit soort momenten gehad en elke keer deze gevoelens weer weggestopt.
- Financieel kan het makkelijk dat ik tijdelijk stop met werken, we hebben meer dan voldoende spaargeld en mijn man verdient voldoende om het gezin draaiende te houden. We hebben een goede levensverzekering voor als er iets met mijn man gebeurt. We zouden zelfs 2 dagen creche kunnen aanhouden.
- Ik ben ervan overtuigd dat er werk is dat beter bij mij past. Ik heb alleen geen seconde tijd in de week om hier werk van te maken. Onze dagen bestaan uit racen naar werk / opvang / school, ophalen en dan racen naar bed / opruimen / zelf ook naar bed want geen beste nachten. Met als gevolg dat ik dit vraagstuk al jarenlang voor me uitschuif, want druk en geen "head space".
- De markt is momenteel erg goed, dus ik verwacht zelfs met een klein gat in CV weer terug te kunnen naar mijn vakgebied (dit wil ik dus eigenlijk niet, maar meer als back-up plan)
Nu is dus mijn gedachte (al jaren, maar nog nooit de stap durven zetten) om maar eens gewoon te stoppen met werken. Eerst een poosje bij mijn gezin zijn en de 2 dagen die de jongsten dan op de creche zitten gebruiken om mij te beraden op mijn volgende stap. Mijn man krijgt de komende 1 a 2 jaar ook een hectische tijd op werk, en ergens verlangen we beiden naar een rustige basis thuis die ik op deze manier kan creëren. Wat nog een rol speelt is dat ik een jaar geleden mijn moeder ben verloren en altijd maar ben door geracet. Ik verlang ergens naar rust en bezinning en vind dat het leven te kort is om jarenlang routinematig te blijven doen wat er van je wordt verwacht. Wel draag ik graag concreet bij aan de maatschappij. Dus permanent niet werken (en ook geen vrijwilligerswerk) voelt voor mij niet prettig. Ook lijkt het mij fijn om in de toekomst wel weer iets voor mijzelf te hebben en ook bij te dragen aan ons gezinsinkomen, al is het minder dan mijn man. Met een afgebakende periode van bijv. 1 a 2 jaar niet werken heb ik daarentegen geen moeite.
Graag hoor ik jullie gedachten / meningen / suggesties. Wat vinden jullie van dit plan om mijn werk op te zeggen, tijdelijk meer bij mijn gezin te zijn, en ook tijd te hebben om na te denken over mijn volgende stap / carrièreswitch?
dinsdag 8 maart 2022 om 11:17
Ja wij hebben een goede verzekering voor wanneer mijn partner niet meer zou kunnen werken en ook een goede levensverzekering.puntillita schreef: ↑08-03-2022 11:03Heb je ook je toekomstige financiële mogelijkheden in je overweging meegenomen, of alleen het huidige plaatje?
Prima als partners het samen regelen, maar committeer je er dan ook samen aan om evt financiële gevolgen voor de toekomst te delen.
Daarbij hebben we vastgelegd dat bij een eventuele scheiding ik in ons huis kan blijven wonen (lage hypotheek, dus financieel mogelijk).
Mijn man en ik komen allebei uit gebroken gezinnen dus zijn hier wel realistisch in maar willen ook graag voorkomen dat ons huwelijk stuk zou lopen.
dinsdag 8 maart 2022 om 11:21
Ja wij betalen dit zelf.
Nu woon ik niet in Nederland dus ben niet bekend met de regelgeving in Nederland.
Mijn oudste gaat pas sinds zijn 3de verjaardag naar de opvang vooral omdat we merkte dat hij hier zelf echt aan toe was en het ook super naar zijn zin heeft daar.
dinsdag 8 maart 2022 om 11:21
Het is ook een beetje een rare oplossing voor de situatie van to, die gewoon meer tijd met de kinderen door wil brengen en niet gelukkig wordt van haar huidige baan.LuciFee2022 schreef: ↑08-03-2022 10:14Ik zou echt niet thuis gaan zitten, zonder werk en eigen geld.
En je man is ook gewoon ouder, dat is hij ook maar 1x, zijn kinderen zijn ook maar 1x jong/puber ect.
Hij kan ook kijken naar een baan met minder uren en een minder hectische tijd voor de boeg als allemaal zo vreselijk zwaar gaat zijn. Mer zorgen voor de kinderen en het huis.
Maar gok dat je helemaal niet op dat soort berichten te wachten.
Dat staat volledig los van wat haar man doet, nietwaar?
dinsdag 8 maart 2022 om 11:26
Je moet altijd doen waar jij je goed bij voelt.
Voor het overige zal ik nooit begrijpen waarom vrouwen zich nog steeds financieel afhankelijk willen maken van hun partner. Ook niet als de financiën het toelaten.
In mijn omgeving zoek je wat anders als je ongelukkig wordt van je werk. Of je laat je omscholen naast je baan. En als dat niet lukt omdat je de enige bent die voor de kinderen kan zorgen dan stel en zing je het uit tot ze groter zijn, of nog beter, dan zoekt man een andere baan zodat hij ook voor de kinderen kan zorgen.
Mannen (en vrouwen) die beweren dat ze niet minder kunnen werken kramen gewoon onzin uit, is verder ook niet discussiewaardig.
Voor het overige zal ik nooit begrijpen waarom vrouwen zich nog steeds financieel afhankelijk willen maken van hun partner. Ook niet als de financiën het toelaten.
In mijn omgeving zoek je wat anders als je ongelukkig wordt van je werk. Of je laat je omscholen naast je baan. En als dat niet lukt omdat je de enige bent die voor de kinderen kan zorgen dan stel en zing je het uit tot ze groter zijn, of nog beter, dan zoekt man een andere baan zodat hij ook voor de kinderen kan zorgen.
Mannen (en vrouwen) die beweren dat ze niet minder kunnen werken kramen gewoon onzin uit, is verder ook niet discussiewaardig.
dinsdag 8 maart 2022 om 11:39
En als het een man is die gelukkiger wordt van meer tijd met de kinderen en dus (tijdelijk) niet meer werken is het heel progressief...LuciFee2022 schreef: ↑08-03-2022 10:40Dat is waar. Het staat er zo inderdaad.
Jammer want ik snap echt niets van mensen zoals TO.
Echt hoor, die vader is ook ouder en ze hebben samen een gezin en dat zijn baan allemaal weer veel belangrijker is, is voor haar zonde. Voor de kinderen jammer, bedoel waarom toch weer de vader als een soort parttime ouder blijven houden en je geeft ze toch weer mee dat mama, vooral voor de zorg en huishouden is.
Bizar.
To wil graag zorgen voor haar kinderen, wil die tijd bewuster meemaken en heeft geen zin meer in haar werk. Wat is belangrijker: gelukkig worden, of alles 50/50 verdelen?
dinsdag 8 maart 2022 om 11:42
Wat een onzin. Er zijn ook gewoon mensen die echt fulltime moeten werken. Veel ondernemers moeten wel, zeker in het MKB. Maar ook bepaalde functies zoals CEO, of een Minister/Burgemeester, enz.
dinsdag 8 maart 2022 om 11:42
Eens.Marelyse schreef: ↑08-03-2022 11:26Voor het overige zal ik nooit begrijpen waarom vrouwen zich nog steeds financieel afhankelijk willen maken van hun partner. Ook niet als de financiën het toelaten.
In mijn omgeving zoek je wat anders als je ongelukkig wordt van je werk. Of je laat je omscholen naast je baan. En als dat niet lukt omdat je de enige bent die voor de kinderen kan zorgen dan stel en zing je het uit tot ze groter zijn, of nog beter, dan zoekt man een andere baan zodat hij ook voor de kinderen kan zorgen.
dinsdag 8 maart 2022 om 11:43
Tuurlijk staat dat niet helemaal los van wat haar man doet. Als man ook een dag minder zou werken dan zouden de kinderen minder naar de opvang hoeven en hoeft TO minder taken te doen in haar vrije tijd. Ze laat het voorkomen alsof het heel speciaal is van haar man dat hij regelmatig vroeg thuis is om met de kinderen te eten en ze in bed te stoppen. Dat is het absolute minimum voor een ouder.
Als zij wil stoppen met werken dan moet ze dat gewoon doen want het is haar leven. Echter kun je dit niet los zien van het werk van haar man. Als hij productiemedewerker of vuilnisman was geweest met bijpassend salaris dan had ze waarschijnlijk ook niet kunnen stoppen met werken. Zo werkt dat nu eenmaal in een gezin. Mijn advies aan TO is om eerst te kijken wat ze dan precies wil en vandaaruit keuzes maken.
dinsdag 8 maart 2022 om 11:49
Ik ken menig ondernemer die fulltime werkt, maar ook minimaal een dag thuis is voor de kinderen. Mijn eigen man en ook de directeur van het bedrijf waar ik werk doet dat. Vooral als ondernemer kun je heel flexibel zijn. Verder zijn er zeer weinig banen waarin niet parttime gewerkt kan worden. Dan vindt je je baan/bedrijf gewoon belangrijker dan je gezin, maar zeg dat dan gewoon. Ooit was fulltime werken 6 dagen van 10 tot 12 uur. Dat hebben we ook kunnen aanpassen naar 40 uur per week.
dinsdag 8 maart 2022 om 12:26
Dit klinkt als iets wat je heel graag wilt en waarover je goed hebt nagedacht. Dus ik zeg doen!
Mij lijkt het ook heerlijk en ik herken je beweegredenen helemaal. Helaas is het bij ons financieel niet haalbaar om te stoppen met/veel minder te werken. Als het bij jullie wel kan, is dat alleen maar heel erg fijn.
Ik heb jaren terug, toen ik nog geen kinderen had, ook ooit m’n baan opgezegd omdat ik er echt diep ongelukkig van werd. Beste beslissing ooit. Ik had daarna ineens ruimte in m’n hoofd om na te denken over wat ik nou wel wilde.
Je zult hier veel reacties krijgen dat je als vrouw nooit financieel afhankelijk moet zijn van je man en altijd je eigen geld moet verdienen. Dat is in veel situaties zeker een verstandig advies, maar werken is ook niet per se zaligmakend. Als jullie al meer dan genoeg geld hebben, waarom moet je dan tegen je zin door blijven werken? Voor nog meer geld?
Natuurlijk is het belangrijk om goede afspraken te maken met je man. Misschien kun je een keer met een financieel adviseur praten om alle consequenties door te spreken (pensioenopbouw, hoeveel geld achter de hand houden, etc.).
Mij lijkt het ook heerlijk en ik herken je beweegredenen helemaal. Helaas is het bij ons financieel niet haalbaar om te stoppen met/veel minder te werken. Als het bij jullie wel kan, is dat alleen maar heel erg fijn.
Ik heb jaren terug, toen ik nog geen kinderen had, ook ooit m’n baan opgezegd omdat ik er echt diep ongelukkig van werd. Beste beslissing ooit. Ik had daarna ineens ruimte in m’n hoofd om na te denken over wat ik nou wel wilde.
Je zult hier veel reacties krijgen dat je als vrouw nooit financieel afhankelijk moet zijn van je man en altijd je eigen geld moet verdienen. Dat is in veel situaties zeker een verstandig advies, maar werken is ook niet per se zaligmakend. Als jullie al meer dan genoeg geld hebben, waarom moet je dan tegen je zin door blijven werken? Voor nog meer geld?
Natuurlijk is het belangrijk om goede afspraken te maken met je man. Misschien kun je een keer met een financieel adviseur praten om alle consequenties door te spreken (pensioenopbouw, hoeveel geld achter de hand houden, etc.).
dinsdag 8 maart 2022 om 12:28
Geen ervaring hoe het is met kinderen, maar ik ben zelf wel een jaar gestopt met werken een aantal jaren terug. Inderdaad ook omdat ik maar doorging in de rat race en geen idee had waarom ik nu deed wat ik deed.
Tijdens dat jaar heb ik de eerste maanden mezelf 'herijkt' met veel buiten zijn, familie/vrienden opzoeken en echte gesprekken aangaan, en een nieuwe hobby.
Toen ik merkte dat ik weer normaal kon nadenken, heb ik met een loopbaancoach (Noloc geregistreerd) gekeken wat voor werk ik nou wel wil en waarom, en daarna ben ik gaan solliciteren.
Vanwege deze ervaring zou ik je wel aanraden om even een pauzeknop in te drukken, maar denk inderdaad wel goed rationeel na over wat er allemaal bij komt kijken qua financiële risico's en verwachtingen die je omgeving ineens kan hebben (oh die werkt niet dus die kan NU wel even voor mij ... doen), waardoor je alsnog in een rat race vast kan komen.
Succes met de overweging!
Tijdens dat jaar heb ik de eerste maanden mezelf 'herijkt' met veel buiten zijn, familie/vrienden opzoeken en echte gesprekken aangaan, en een nieuwe hobby.
Toen ik merkte dat ik weer normaal kon nadenken, heb ik met een loopbaancoach (Noloc geregistreerd) gekeken wat voor werk ik nou wel wil en waarom, en daarna ben ik gaan solliciteren.
Vanwege deze ervaring zou ik je wel aanraden om even een pauzeknop in te drukken, maar denk inderdaad wel goed rationeel na over wat er allemaal bij komt kijken qua financiële risico's en verwachtingen die je omgeving ineens kan hebben (oh die werkt niet dus die kan NU wel even voor mij ... doen), waardoor je alsnog in een rat race vast kan komen.
Succes met de overweging!
Als je weet wat je wilt, dan komt het allemaal wel goed.
dinsdag 8 maart 2022 om 12:53
Zoals ik al zei, dan zoek je dus een andere baan als je minder wilt werken en dat zogenaamd niet kan. Deed mijn man ook toen we een kind kregen. Zijn werkgever zei, nee, minder werken kan niet. Man zei, dat zullen we nog wel eens zien. Een paar weken later had hij een nieuwe baan waarin dat allemaal geen probleem was. En dat is inmiddels 16 jaar geleden. Toen kon het dus al.
dinsdag 8 maart 2022 om 12:58
Hoewel financiën een belangrijke overweging zijn, is het niet het enige in het leven en wat mij betreft ook niet het belangrijkste. Natuurlijk goed om te kijken wat er zou gebeuren bij verschillende scenario's, maar als je die risico's acceptabel vindt dan zeker doen. Het leven is inderdaad te kort om jaren te blijven hangen in werk dat je tegenstaat.
dinsdag 8 maart 2022 om 13:15
Dit topic heeft nog een tijd door mijn hoofd gespookt.. toch nog even een aanvulling op mijn vorige reactie.
Ik heb een tijd lang gewerkt in een baan waar ik het niet naar mijn zin heb gehad. We konden mijn salaris echt niet missen thuis, dus ik ben doorgegaan en ondertussen gaan solliciteren. Het heeft jaren geduurd voor ik weg heb kunnen gaan.
Maar het is vaak door me heen gegaan hoor: zal ik gewoon stoppen?? Met die gedachte werden complexe situaties rondom kinderen ook ineens heel veel gemakkelijker (dat zuigt ook energie) en het voelde als een last van mijn schouders.
Er is een reden dat één iemand thuis veel is gedaan, het is ook gewoon enorm praktisch in de dagelijkse gang van zaken.
Er is echter ook een reden dat het nu veel minder gebeurt. Het is niet zaligmakend en er zitten echt wezenlijke risico’s aan verbonden. Het lijkt me ook lastig om eruit te geraken voor je kinderen een beetje stabiel naar school jaar.
Ik denk dat je je af moet vragen of het geen vlucht is van je werk waar je niet gelukkig bent. Dat was het bij mij wel. Misschien kun je dat eens bespreken met een coach.
Want ja het geeft rust, maar het is ook wel een stap hoor zo maar ineens thuisblijfmoeder!
En ik vond het beeld voor mijn kinderen ook van belang. Net zoals dat ik een vader die doordeweeks ook gewoon een dag thuis is met de kinderen terwijl mama werkt ook een goed beeld vind.
Ik heb een tijd lang gewerkt in een baan waar ik het niet naar mijn zin heb gehad. We konden mijn salaris echt niet missen thuis, dus ik ben doorgegaan en ondertussen gaan solliciteren. Het heeft jaren geduurd voor ik weg heb kunnen gaan.
Maar het is vaak door me heen gegaan hoor: zal ik gewoon stoppen?? Met die gedachte werden complexe situaties rondom kinderen ook ineens heel veel gemakkelijker (dat zuigt ook energie) en het voelde als een last van mijn schouders.
Er is een reden dat één iemand thuis veel is gedaan, het is ook gewoon enorm praktisch in de dagelijkse gang van zaken.
Er is echter ook een reden dat het nu veel minder gebeurt. Het is niet zaligmakend en er zitten echt wezenlijke risico’s aan verbonden. Het lijkt me ook lastig om eruit te geraken voor je kinderen een beetje stabiel naar school jaar.
Ik denk dat je je af moet vragen of het geen vlucht is van je werk waar je niet gelukkig bent. Dat was het bij mij wel. Misschien kun je dat eens bespreken met een coach.
Want ja het geeft rust, maar het is ook wel een stap hoor zo maar ineens thuisblijfmoeder!
En ik vond het beeld voor mijn kinderen ook van belang. Net zoals dat ik een vader die doordeweeks ook gewoon een dag thuis is met de kinderen terwijl mama werkt ook een goed beeld vind.
dinsdag 8 maart 2022 om 13:41
dinsdag 8 maart 2022 om 14:08
Ik vraag me af of je niet nu een aantal dingen op 1 hoop gooit die je ook afzonderlijk (of in fasen) kan aangaan. Ik bedoel het helemaal niet kritisch, het is gewoon een gedachte die je zelf misschien allang in je afweging hebt meegenomen. Maar nu komt het een beetje over als 'all or nothing' en dat hoeft misschien niet per se zo te zijn.
Kun je bij je werkgever onbetaald verlof voor een sabbatical nemen? Dat geeft nu ruimte en nu rust. Dan kun je uit het routinematig racen gaan en ruimte maken voor gezin en bezinning, waar je op dit moment behoefte aan hebt. Maar ook ervaren hoe je het vindt, om ineens fulltime thuis te zijn, om niet financieel bij te dragen (zowel gevoelsmatig als de daadwerkelijke gevolgen van leven met minder inkomen in het gezin), en hoe je je voelt als je niet 'bijdraagt aan de maatschappij' in de vorm van een baan. (Op zich is kinderen opvoeden en een partner ondersteunen in een hectische tijd ook een bijdrage aan de maatschappij he, alleen dat hoeft niet voor iedereen zo te voelen). Dan ontstaat er ook ruimte om vooruit te kijken en als je dan uiteindelijk er inderdaad voor kiest om ontslag te nemen kun je dat wel doen met een plan wat misschien al wat meer vorm heeft dan nu het geval is. Omdat je bijvoorbeeld loopbaancoaching hebt gedaan en je wat meer weet in welke richting je wil ontwikkelen.
Verder vraag ik me af of je in financiele haalbaarheid ook hebt gekeken naar de gevolgen van het wegvallen van de KOT, aangezien je wel 2 dagen opvang voor 2 kinderen aan wil houden. Die kosten komen dan natuurlijk helemaal voor eigen rekening. Bij onze opvang zou dat 1500 euro per maand zijn, een flink bedrag als je daarvoor geen KOT meer krijgt en er ook een deel inkomen wegvalt. Vooral opvang voor het 2e kind wordt in de KOTregeling behoorlijk gecompenseerd. Als je eventueel een studie wil gaan doen krijg je trouwens wel weer KOT.
En uiteindelijk moet je natuurlijk gewoon doen waar jij en je partner samen op uit komen, en als dat is dat je gewoon lekker stopt met werken op dit moment, dan moet je dat gewoon doen. Het is jullie leven, en dat mag je inrichten zoals je dat zelf juist acht.
Kun je bij je werkgever onbetaald verlof voor een sabbatical nemen? Dat geeft nu ruimte en nu rust. Dan kun je uit het routinematig racen gaan en ruimte maken voor gezin en bezinning, waar je op dit moment behoefte aan hebt. Maar ook ervaren hoe je het vindt, om ineens fulltime thuis te zijn, om niet financieel bij te dragen (zowel gevoelsmatig als de daadwerkelijke gevolgen van leven met minder inkomen in het gezin), en hoe je je voelt als je niet 'bijdraagt aan de maatschappij' in de vorm van een baan. (Op zich is kinderen opvoeden en een partner ondersteunen in een hectische tijd ook een bijdrage aan de maatschappij he, alleen dat hoeft niet voor iedereen zo te voelen). Dan ontstaat er ook ruimte om vooruit te kijken en als je dan uiteindelijk er inderdaad voor kiest om ontslag te nemen kun je dat wel doen met een plan wat misschien al wat meer vorm heeft dan nu het geval is. Omdat je bijvoorbeeld loopbaancoaching hebt gedaan en je wat meer weet in welke richting je wil ontwikkelen.
Verder vraag ik me af of je in financiele haalbaarheid ook hebt gekeken naar de gevolgen van het wegvallen van de KOT, aangezien je wel 2 dagen opvang voor 2 kinderen aan wil houden. Die kosten komen dan natuurlijk helemaal voor eigen rekening. Bij onze opvang zou dat 1500 euro per maand zijn, een flink bedrag als je daarvoor geen KOT meer krijgt en er ook een deel inkomen wegvalt. Vooral opvang voor het 2e kind wordt in de KOTregeling behoorlijk gecompenseerd. Als je eventueel een studie wil gaan doen krijg je trouwens wel weer KOT.
En uiteindelijk moet je natuurlijk gewoon doen waar jij en je partner samen op uit komen, en als dat is dat je gewoon lekker stopt met werken op dit moment, dan moet je dat gewoon doen. Het is jullie leven, en dat mag je inrichten zoals je dat zelf juist acht.
dinsdag 8 maart 2022 om 14:31
Ik heb die stap gemaakt. Voor onze kinderen en mn man ideaal. Veel minder stress.
Ik ben in de tussentijd wel iets voor mezelf begonnen. Wat erg leuk is om te doen en iets heel anders dan waarvoor ik ben opgeleid.
Toch knaagt het soms, voel ik me toch nutteloos en heb ik te veel tiid. Maar oo andere dagen ben ik weer heel blij met mijn vrijheid.
In jouw geval zou ik zeker stoppen. En je vrije tijd gebruiken om iets anders te zoeken. Iets wat je leuk vindt. Of iets voor jezelf beginnen.
Veel geluk en succes!
Ik ben in de tussentijd wel iets voor mezelf begonnen. Wat erg leuk is om te doen en iets heel anders dan waarvoor ik ben opgeleid.
Toch knaagt het soms, voel ik me toch nutteloos en heb ik te veel tiid. Maar oo andere dagen ben ik weer heel blij met mijn vrijheid.
In jouw geval zou ik zeker stoppen. En je vrije tijd gebruiken om iets anders te zoeken. Iets wat je leuk vindt. Of iets voor jezelf beginnen.
Veel geluk en succes!
dinsdag 8 maart 2022 om 14:42
Wat snel al, zoveel reacties! Heel erg bedankt voor de moeite die jullie hebben genomen om op mijn topic te reageren. Wat leuk om om (positieve) ervaringsverhalen te lezen, inclusief aandachtspunten die jullie op basis van eigen ervaring kunnen meegeven.
Hieronder mijn reactie op hopelijk de meeste punten:
- Goede suggesties om - in geval van stoppen - een duidelijk plan te maken, samen met man, met een duidelijke planning in maanden. Ik ben zeker van plan om een loopbaantraject te starten, helemaal op eigen houtje kom ik er denk ik niet uit.
- We hebben alle financiële consequenties, ook de middellange en lange termijn ook helder. We zijn beiden financieel onderlegd en zijn op de hoogte van bijv. stoppen KOT, stoppen inkomensafhankelijke combinatiekorting, arbeidsongeschiktheid, overlijden, echtscheiding etc. Wel goed om dit allemaal nog eens goed met elkaar door te spreken en op een rijtje te zetten.
- Ik realiseer me dat we enorme bofferds zijn dat tijdelijk stoppen met werken een optie is die we financieel makkelijk trekken. Mijn man heeft een verantwoordelijke functie met navenant salaris. Daarnaast heb ik vanaf mijn studententijd altijd gespaard. Ik heb een persoonlijke spaarpot (voor wat het waard is, want in gemeenschap van goederen getrouwd) van ca. 35.000, man ook zoiets, en samen nog ongeveer 60.000. Daarnaast hebben we een niet al te duur huis dat al voor 30% is afgelost ivm extra aflossingen die we elk jaar kunnen doen. In principe hoeven we niet in te teren op ons spaargeld en redden we het met salaris van man, zelfs inclusief 2 dagen zelf betaalde kdv. Als die kdv straks wegvalt wordt de financiële situatie dan natuurlijk nog een stuk rooskleuriger. Vakanties doen we met eigen auto in Nederland, kleding hoeft niet allemaal nieuw en verder ben ik niet heel materialistisch ingesteld.
- Heel lief dat iemand een concrete vacature voor me heeft gezocht. Voor dergelijke functies word ik inderdaad vaak benaderd en dit lijkt ook erg op wat ik nu doe (maar dan is de functie die jij noemt fulltime en meer dan 27 uur wil ik in deze levensfase echt niet, liever minder om meer bij de kinderen te kunnen zijn).
- Terecht punt dat reïntegreren (als back-up plan) wellicht lastig is als de markt minder goed is tzt. Ook realiseer ik me dat ik dit salaris waarschijnlijk niet meer terug zal krijgen.
- Toch even over mijn man. Hij werkt weliswaar fulltime, maar kan vaak halen en brengen en is - eenmaal thuis - er volledig voor de kinderen. Hij heeft een eindeloos geduld met spelletjes, boekjes, stoeien, etc. en wanneer hij thuis is (voor/na werk en in het weekend) doen we het huishouden ook volledig 50%. Hij zet ook gerust een blok in zijn agenda om mee te gaan als klassenouder o.i.d. en draagt ook 50% zorg als een kind ziek is. In schoolvakanties draagt hij ook zijn aandeel en gaat met oudste leuke dingen doen, vakantieuren schrijven hoeft hij niet, als het werk maar af is. Hij krijgt enorm veel energie van zijn werk en krijgt eigenlijk vrij veel salaris voor zijn werkuren ('s avonds werken maar 1x/week nodig en in het weekend heel zelden, paar keer per jaar een paar uurtjes). Leuke collega's, veel inhoudelijke uitdaging en de ruimte om door te groeien. Wel is in zijn functieniveau parttime (of structureel ouderschapsverlof opnemen) niet mogelijk. Daar hebben wij het mee te doen en zowel man als ik vinden dat prima. We zijn al meer dan 15 jaar bij elkaar en zijn een nog beter team geworden sinds onze kinderen er zijn.
- Zelf extra ouderschapsverlof opnemen: ik neem al ouderschapsverlof op, waardoor ik nu 25 ipv 28 uur werk verspreid over 3 dagen x 7 uur + 1 dag x 4 uur. Dit is al heel lastig meekomen op werk in een team waarin iedereen fulltime werkt, nog minder zie ik niet zitten. Bovendien lost dit het probleem niet op dat ik niet gelukkig ben in mijn werk en mijzelf dit niet de rest van mijn leven zie doen.
- Omscholen naast mijn baan: hele goede suggestie, maar hoe dan? in welke tijd? dan zie ik de kinderen nog minder en ik weet nog niet in welke richting ik wil gaan werken.
- Iemand noemde de pauzeknop. Zo zie ik het zelf ook. Even de balans opmaken na al die jaren studeren / werken / moeder worden / moeder verliezen. Wie ben ik, wat wil ik de komende 30 jaar nog doen qua werk? Ik heb echt het gevoel dat er meer in zit dan dit. 30 jaar dit soort werk doen houd ik misschien ook wel vol, maar daar zou ik zo'n eeuwige spijt van hebben. Mijn moeder heeft haar pensioen niet eens gehaald, maar deed tenminste wel een maatschappelijke functie met hart en ziel.
- Iemand schrijft dat ik huisvrouw wil worden. Dit vind ik wel een beetje een flauwe opmerking. Ik wil een soort pauzeknop indrukken / sabbatical nemen, tijdelijk meer genieten van mijn gezin (ja, als tijdelijke huisvrouw als je het zo wil noemen) en in die tijd ontdekken wat ik de komende 30 jaar van mijn werkende leven wil doen. Want ik wil niet verder in mijn vakgebied, hoe goed dit ook verdient. En ik wil wel heel graag meer tijd met de kinderen, desnoods alleen tijdelijk voor 1 a 2 jaar. Dat is toch een hele belangrijke fase die ik dan bewuster meemaak. Idealiter kan ik een constructie bedenken waarin ik de jaren waarin de kinderen heel klein zijn dit nieuwe werk in uren kan opbouwen. Maar die antwoorden heb ik nu ook nog niet.
Nogmaals bedankt allemaal! In mijn hart heb ik inderdaad de keuze al gemaakt. Nu nog doen, en mezelf over negatieve reacties uit de omgeving heen zetten, het draait tenslotte om ons leven en ons gezinsgeluk.
Hieronder mijn reactie op hopelijk de meeste punten:
- Goede suggesties om - in geval van stoppen - een duidelijk plan te maken, samen met man, met een duidelijke planning in maanden. Ik ben zeker van plan om een loopbaantraject te starten, helemaal op eigen houtje kom ik er denk ik niet uit.
- We hebben alle financiële consequenties, ook de middellange en lange termijn ook helder. We zijn beiden financieel onderlegd en zijn op de hoogte van bijv. stoppen KOT, stoppen inkomensafhankelijke combinatiekorting, arbeidsongeschiktheid, overlijden, echtscheiding etc. Wel goed om dit allemaal nog eens goed met elkaar door te spreken en op een rijtje te zetten.
- Ik realiseer me dat we enorme bofferds zijn dat tijdelijk stoppen met werken een optie is die we financieel makkelijk trekken. Mijn man heeft een verantwoordelijke functie met navenant salaris. Daarnaast heb ik vanaf mijn studententijd altijd gespaard. Ik heb een persoonlijke spaarpot (voor wat het waard is, want in gemeenschap van goederen getrouwd) van ca. 35.000, man ook zoiets, en samen nog ongeveer 60.000. Daarnaast hebben we een niet al te duur huis dat al voor 30% is afgelost ivm extra aflossingen die we elk jaar kunnen doen. In principe hoeven we niet in te teren op ons spaargeld en redden we het met salaris van man, zelfs inclusief 2 dagen zelf betaalde kdv. Als die kdv straks wegvalt wordt de financiële situatie dan natuurlijk nog een stuk rooskleuriger. Vakanties doen we met eigen auto in Nederland, kleding hoeft niet allemaal nieuw en verder ben ik niet heel materialistisch ingesteld.
- Heel lief dat iemand een concrete vacature voor me heeft gezocht. Voor dergelijke functies word ik inderdaad vaak benaderd en dit lijkt ook erg op wat ik nu doe (maar dan is de functie die jij noemt fulltime en meer dan 27 uur wil ik in deze levensfase echt niet, liever minder om meer bij de kinderen te kunnen zijn).
- Terecht punt dat reïntegreren (als back-up plan) wellicht lastig is als de markt minder goed is tzt. Ook realiseer ik me dat ik dit salaris waarschijnlijk niet meer terug zal krijgen.
- Toch even over mijn man. Hij werkt weliswaar fulltime, maar kan vaak halen en brengen en is - eenmaal thuis - er volledig voor de kinderen. Hij heeft een eindeloos geduld met spelletjes, boekjes, stoeien, etc. en wanneer hij thuis is (voor/na werk en in het weekend) doen we het huishouden ook volledig 50%. Hij zet ook gerust een blok in zijn agenda om mee te gaan als klassenouder o.i.d. en draagt ook 50% zorg als een kind ziek is. In schoolvakanties draagt hij ook zijn aandeel en gaat met oudste leuke dingen doen, vakantieuren schrijven hoeft hij niet, als het werk maar af is. Hij krijgt enorm veel energie van zijn werk en krijgt eigenlijk vrij veel salaris voor zijn werkuren ('s avonds werken maar 1x/week nodig en in het weekend heel zelden, paar keer per jaar een paar uurtjes). Leuke collega's, veel inhoudelijke uitdaging en de ruimte om door te groeien. Wel is in zijn functieniveau parttime (of structureel ouderschapsverlof opnemen) niet mogelijk. Daar hebben wij het mee te doen en zowel man als ik vinden dat prima. We zijn al meer dan 15 jaar bij elkaar en zijn een nog beter team geworden sinds onze kinderen er zijn.
- Zelf extra ouderschapsverlof opnemen: ik neem al ouderschapsverlof op, waardoor ik nu 25 ipv 28 uur werk verspreid over 3 dagen x 7 uur + 1 dag x 4 uur. Dit is al heel lastig meekomen op werk in een team waarin iedereen fulltime werkt, nog minder zie ik niet zitten. Bovendien lost dit het probleem niet op dat ik niet gelukkig ben in mijn werk en mijzelf dit niet de rest van mijn leven zie doen.
- Omscholen naast mijn baan: hele goede suggestie, maar hoe dan? in welke tijd? dan zie ik de kinderen nog minder en ik weet nog niet in welke richting ik wil gaan werken.
- Iemand noemde de pauzeknop. Zo zie ik het zelf ook. Even de balans opmaken na al die jaren studeren / werken / moeder worden / moeder verliezen. Wie ben ik, wat wil ik de komende 30 jaar nog doen qua werk? Ik heb echt het gevoel dat er meer in zit dan dit. 30 jaar dit soort werk doen houd ik misschien ook wel vol, maar daar zou ik zo'n eeuwige spijt van hebben. Mijn moeder heeft haar pensioen niet eens gehaald, maar deed tenminste wel een maatschappelijke functie met hart en ziel.
- Iemand schrijft dat ik huisvrouw wil worden. Dit vind ik wel een beetje een flauwe opmerking. Ik wil een soort pauzeknop indrukken / sabbatical nemen, tijdelijk meer genieten van mijn gezin (ja, als tijdelijke huisvrouw als je het zo wil noemen) en in die tijd ontdekken wat ik de komende 30 jaar van mijn werkende leven wil doen. Want ik wil niet verder in mijn vakgebied, hoe goed dit ook verdient. En ik wil wel heel graag meer tijd met de kinderen, desnoods alleen tijdelijk voor 1 a 2 jaar. Dat is toch een hele belangrijke fase die ik dan bewuster meemaak. Idealiter kan ik een constructie bedenken waarin ik de jaren waarin de kinderen heel klein zijn dit nieuwe werk in uren kan opbouwen. Maar die antwoorden heb ik nu ook nog niet.
Nogmaals bedankt allemaal! In mijn hart heb ik inderdaad de keuze al gemaakt. Nu nog doen, en mezelf over negatieve reacties uit de omgeving heen zetten, het draait tenslotte om ons leven en ons gezinsgeluk.
dinsdag 8 maart 2022 om 14:44
Ik lees: ik ben niet gelukkig met mijn werk en ik wil zelf meer tijd aan de kinderen besteden.okkervil schreef: ↑08-03-2022 11:43Tuurlijk staat dat niet helemaal los van wat haar man doet. Als man ook een dag minder zou werken dan zouden de kinderen minder naar de opvang hoeven en hoeft TO minder taken te doen in haar vrije tijd. Ze laat het voorkomen alsof het heel speciaal is van haar man dat hij regelmatig vroeg thuis is om met de kinderen te eten en ze in bed te stoppen. Dat is het absolute minimum voor een ouder.
Als zij wil stoppen met werken dan moet ze dat gewoon doen want het is haar leven. Echter kun je dit niet los zien van het werk van haar man. Als hij productiemedewerker of vuilnisman was geweest met bijpassend salaris dan had ze waarschijnlijk ook niet kunnen stoppen met werken. Zo werkt dat nu eenmaal in een gezin. Mijn advies aan TO is om eerst te kijken wat ze dan precies wil en vandaaruit keuzes maken.
Ik ben heel benieuwd wat jij leest, want beide zaken staan los van wat haar man doet. Het enige is dat hij met zijn inkomen de keuze mogelijk maakt.
dinsdag 8 maart 2022 om 14:46
Ik werk zelf ook niet meer fulltime als ondernemer, maar ik schreef ook niet dat het voor iedere ondernemer geldt.okkervil schreef: ↑08-03-2022 11:49Ik ken menig ondernemer die fulltime werkt, maar ook minimaal een dag thuis is voor de kinderen. Mijn eigen man en ook de directeur van het bedrijf waar ik werk doet dat. Vooral als ondernemer kun je heel flexibel zijn. Verder zijn er zeer weinig banen waarin niet parttime gewerkt kan worden. Dan vindt je je baan/bedrijf gewoon belangrijker dan je gezin, maar zeg dat dan gewoon. Ooit was fulltime werken 6 dagen van 10 tot 12 uur. Dat hebben we ook kunnen aanpassen naar 40 uur per week.
Wat ik bestrijd is dat iedereen part time kan werken. Dat is echt een illusie.
