Niks bereikt

Moet je persé iets bereiken in het leven? En zo ja: wat is dat dan 'iets bereiken'? Ik denk dat als je een ontzettende steun voor vrienden en familie kan zijn, dan heb je ook iets bereikt. Of als je veel van de wereld hebt gezien, je doet iets nuttigs, je heel veel plezier aan dingen beleefd of je doet ontzettend belangrijk vrijwilligerswerk... dan heb je in mijn ogen ook iets bereikt. Leg de lat niet te hoog en kijk wat jij voor een kleine dingen voor mensen doet. Iemand die z'n oma heel lief verzorgd heeft in mijn ogen ook iets bereikt.

Wat is het doel in je leven? Dat kan ook zijn: lol maken!

quote:Lisbeth__Salander schreef op 15 februari 2009 @ 16:51:

Ik doe maar wat en reis in mijn vrije tijd met een rugzak de wereld over. Niks hypotheek, kip-caravan, overspelige echtgenoot en bloedjes van kinderen. (Ja, die wil ik ook, een leuke vent -geen overspelige - en bloedjes maar dat is een andere pijler geloof ik, haha). En hoeveel mensen zouden daar niet jaloers op zijn?

Mijn eerste indruk nadat ik je verhaal heb gelezen is zeker niet dat je er een bende van maakt!

Je probeert dingen en sommigen lopen niet zoals je wilt, soms buiten je schuld om. Maar ik zou de mensen die wél een carriére, hypotheek, echtgenoot en bloedjes van kinderen hebben en totaal niet gelukkig zijn niet de kost willen geven. Een carriére vind ik niet synoniem voor een geslaagd leven.



Jij hebt het lef gehad een studie te gaan doen, dat vind ik echt heel knap! Dat dat niet is gelukt is jammer, maar wees trots op jezelf dat je die stap hebt genomen! Hetzelfde voor je sollicitatie als stewardess. Zijn er geen anderen (internationale) maatschappijen die nog wel aannemen? Veel mensen die een 'carriére' hebben zouden misschien graag iets anders gaan doen, maar ja, ze zitten vast aan die hypotheek/caravan/echtgenoot en durven niet de stap te nemen hun leven om te gooien, terwijl ze nu niet gelukkig zijn. Staar je daar niet op blind!



Ik begrijp wel wat je bedoeld hoor, alleen denk ik dat je jezelf tekort doet.

Ik denk ook dat er veel 35-jarigen zijn die man en kind en goede baan hebben en die alles spuugzat zijn. Het leven is misschien nog wel leuker als je altijd naar iets toe aan het werken bent. Ik vind het juist dapper van je dat je op je 30ste nog met een opleiding begon, hoeveel mensen zouden dat durven? En ik denk dat werkgevers die kant van jou ook best weleens zouden kunnen waarderen. Wat was dat trouwens voor opleiding, en kun/wil je die echt niet meer afmaken?

Ik vind je ook eerder dapper!

Zelf heb ik dan wel een redelijk goede baan en een lieve vriend (helaas nog geen kinderen), maar dan nog denk ik: ik blink nergens in uit.....

Ach ik leg me er maar bij neer, moet blij zijn met wat ik heb en dat is veel!

Ik durf persoonlijk weer niet met een rugzak de wereld rond te reizen, zie veels teveel beren op de weg altijd, dus vind jou dan weer stoer dat je dat wel doet.

Je geniet dus nu van je vrijheid en dat is oke. Ik begrijp dat je op een gegeven moment denkt: de tijd tikt door en wil nu wat meer, maar ik denk dat die "vastigheid" vanzelf wel komt.

Niet teveel zoeken in je leven maar gewoon op je af laten komen, wie weet wat je nog allemaal mee gaat maken!?

lees mijn topic maar es!

er zijn zat mensen die juist zouden willen ruilen met jouw leefstijl!

ik zit met een man (niet overspelig zover ik weet ) en met 2 bloedjes van kids en een hypotheek en een part-time baan die best aardig verdiend maar gelukkig??? nou nee!!

denk dat je niet moet leven zoals men of je ouders of de maatschappij van je "verwacht" maar dat je moet zoeken naar wat maakt mij nou echt gelukkig!!!

1 op de 4 getrouwde vrouwen die dus huisje, boompje beestje hebben zijn niet gelukkig!!!

dus doe wat je hart je ingeeft en voel je niet schuldig of mislukt!

maak geen lijstje van dit en dat wil ik voor mijn 40e nog bereiken maar laat het op je af komen en als je nu gelukkig bent dan laat iedereen maar lullen!!'

het gras lijkt altijd groener aan de overkant...........

Het is altijd maar net hoe je er naar kijkt. Volgens mij weet je gewoon niet zo goed wat je wil. Ben je eruit wat je passies zijn, je drijfveren?

Je bent iig niet blijven hangen in een baan die je helemaal niet leuk vindt, ik bedoel: echt supergoed van je. Volgens mij zijn er heel veel mensen die dat wel doen.. Ga jezelf eens wat beter leren kennen, probeer er achter te komen waar je voor kunt gaaan. Het is niet zo dat je met 35 bejaard bent, je hebt nog een heel werkend leven voor je.

Lisbeth, je gaf al aan je in mijn topic te herkennen en ik herken me ook in jou, maar bedenk (dat doe ik ook) dat er zat mensen zijn die wellicht een hele carriere hebben, juist doordat ze niets durven/niet uitproberen. Ze blijven in dezelfde branche hangen en komen zodoende, ook wel door gewoon goed hun best te doen hoor, steeds een stapje hoger.



Ik vind het wel gaaf dat je al die reizen hebt gemaakt.

Ben zelf aan de ene kant bang dat iedereen settelt en ik blijf zoeken, maar aan de andere kant vind ik het ook heerlijk om niet de relatie-rompslomp te hebben. Aan de ene kant ben ik bang dat ik straks te oud ben om nog kinderen te krijgen, maar aan de andere kant vind ik het ook wel lekker rustig

Check het topic over de esta 'volgend jaar ga ik bij hem weg'.



Het gras lijkt áltijd groener aan de andere kant.

Wat een goeie reacties allemaal. Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.



Wat heeft het voor zin om je te vergelijken met " de norm". Jij doet het op jouw manier, who cares.



Kijk, als je er echt ZELF van baalt dat je niks afmaakt, dan kan je daar iets aan proberen te doen. Zoals je studie alsnog afmaken, nu in deze crisistijd (een goeie baan is toch even wat lastiger te bereiken nu), naast je werk, als dat kan. Of ga es praten met een loopbaanbegeleider, of iemand die je viavia kent die HR-persoon is; dan hoef je er ook niet gelijk een kapitaal aan uit te geven.



Een paar avonden gaan zitten met een pen en papier, en heel duidelijk opschrijven wat je leuk vindt, wat je wilt, wat je kan, wat je altijd leuk en niet leuk vond van eerdere banen, dat kan ook al heel wat info opleveren. Of wat een vriendin van me zei; scheur gewoon hier en daar vacatures uit die je leuk lijken en maak daar een stapel van. Na een tijdje kijk je terug wat je hebt, en dan zit daar vaak best wel een lijn in.

Daar kan je dan vervolgens mee aan de slag.

Heb je buiten het werk om een hobby of passie? Misschien kun je daar iets mee. Of zoeken naar iets wat je leuk zou kunnen vinden.

Of vrijwilligerswerk voor een dagdeel per week.

Als je iets buiten je werk hebt waar je energie in kunt steken en voldoening uit haalt, kan dat je ook heel gelukkig maken.



Dan wordt de druk om een carriere te 'moeten' hebben misschien minder.

Een vraag..moet je iets bereiken dan? En wat wil je dan bereiken??



Een goed betaalde baan, leuk huis, leuke man, leuke auto, leuke opleiding..etc? Is dat dan wat je bereikt hebt en je voldoening moet geven??



1 tip..geniet van het leven, geniet van wat je wel hebt..geniet van wat je in wezen al bereikt hebt. geniet van je inzet. geniet van wat je wel kan..



Ook ik dacht ooit zo..

Ik werkte altijd in de luxe kleding of schoenenzaken als bedrijfsleidster(dat klinkt dan nog wat)..

Ik wilde dat niet meer.. Het lot zegevierde mijn leven..Ik werd ziek..een paar keer..mijn energie werd mij afgepakt..

en toch ging ik door..ik wilde en moest van alles..Maar kon het niet meer opbrengen..



Mijn vriend heeft een mediabedrijf. Daar doe ik nu de minimale dingen in die ik kan.

En voor de rest?? Ben ik lekker thuis. Bij mijn kind..die heeft mij nodig..niks geen gesleep naar creche en allerlei opvang. Gewoon bij mij..

Ik zorg voor de binnendienst, mijn vriend de buitendienst..

Ik heb een tijd gehad dat ik mij schaamde..omdat ik niet meer werkte..Maar waarom zou ik dat moeten doen??

ik zorg ervoor dat het thuis op rolletjes loopt. Mijn sociale leven is goed..

Dat heb ik bereikt..en dat is goed..



Geneuzel over carierre etc..heb ik wel gehad..



Maar ik begrijp je wel hoor..maar haal jezelf niet naar beneden omdat jij het gevoel hebt dat je er een zooi van hebt gemaakt..

En voor wie wil je nu eigenlijk iets bereiken? Voor jezelf? Of voor de buitenwereld?



Modjoh

Ik ken dat gevoel wel een beetje en vik zit nu ook in zo'n periode denk ik.



Ik heb de PABO gedaan en vlak voor mijn afstuderen liep het helemaal vast, daar ben ik toen dus mee gestopt. Ik zie het eerlijk gezegd ook niet meer gebeuren dat ik het ooit nog af maak, hoe jammer ik dat ook vind.



Ondertussen ben ik al anderhalf jaar bedrijfsleidster. En ik heb het gevoel dat ik dat kunstje nu wel ken, ik wil iets anders.



Maar ja wat? Als je zo op vacaturesites kijkt zie je dat je overal een opleiding voor moet hebben, die ik dus niet heb. Ik weet ook niet goed wat ik wel wil. Mijn interesse is heel breed. Ik zou best bij de politie willen werken, of op kantoor, of met bejaarden. Het kan bij mij alle kanten op. Er is niet iets wat er echt tussenuit springt. Ik ben nu aan het kijken naar financieel bedrijfsadministrateur. Ook voor zo'n baan heb je een papiertje nodig. Maar ik draai al anderhalf jaar een zaak waar ik niks anders doe als de financiele administratie bijhouden en verzorgen. Moet ik dan nog een opleiding gaan volgen of er gewoon zo voor gaan?



Twijfels twijfels twijfels.



Ik weet wel dat ik gewoon aan de bak wil blijven. Ik heb geen zin om hele dagen thuis te zitten en wat dat betreft is een centje extra ook leuk. Mijn aanstaande heeft een hele goede baan en we hebben een driekwart jaar terug een huis gekocht waar we nog van alles mee van plan zijn. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om dan maar gewoon thuis te gaan zitten terwijl hij zich de pestpokken werkt. Het is voor mij ook geen excuus om kinderen te nemen, want die willen we beiden op dit moment ook nog niet, later miscshien.



Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik gefaald heb. Aan de andere kant vind ik het lullig voor mijn aanstaande want die werkt zich te pletter terwijl ik maar een beetje flierefluit.



Echt lastig.



Ik weet wel dat ik niet thuis wil gaan zitten, maar aan de andere kant zou ik het niet erg vinden om een simpelere baan als postbezorger te hebben, om maar wat te zeggen. Echt moeilijk. Zit echt een beetje in de knoop met mezelf op dit moment en ik weet niet goed wat het beste is.

Waarom maak je die studie dan niet gewoon af, Twinkle. Je was bijna klaar zei je, dus dat kan niet al te veel tijd in beslag nemen. Misschien is het niet je droomstudie, maar dat papiertje is veel waard, voor welke carriere dan ook.



Dan zie je daarna wel weer verder. Je moet nu eerst gewoon even een aanknopingspunt hebben, een springplank om straks verder te kunnen. Als je eenmaal weer ergens mee start, komt de inspiratie vanzelf wel weer.

quote:Lisbeth__Salander schreef op 15 februari 2009 @ 16:51:

Ik zit in de knoop met mezelf, ook op werkgebied. En ik schaam me en voel me rot en zie het een beetje somber in op het moment.Dat is klote. Het is ook, helaas, iets wat veel mensen meemaken, óók mensen die de hele dag uitstralen dat ze zo tering-blij zijn met alles wat ze doen. Je hebt er verder niks aan, maar bedenk toch maar om te beginnen dat je niet de enige bent die worstelt, dat al die mensen waarvan je misschien denkt dat ze vrolijk fluitend door het leven gaan, óók de gevoelens kennen die jij hebt. Dat lost niks op hoor, maar misschien helpt het je je schaamte wat te verminderen. Er is geen enkele schande in falen. Iedereen die doelen stelt faalt, hoe hoger je doelen, hoe meer je faalt.quote:Na een aantal jaren in het bedrijfsleven te hebben gewerkt besloot ik het roer om te gooien en een studie te gaan doen op mijn dertigste. De eerste twee jaar ging die studie als een trein maar het derde jaar liep het mis. Ik haalde onvoldoendes voor stages, vond het zwaar en niet meer leuk, voelde me niet fit en besloot te stoppen. Dus ja, wat nu, dacht ik. Naar mijn voormalige tak van sport wilde ik niet meer terug. Ik besloot te solliciteren voor de functie van stewardess en werd aangenomen in mei j.l. Ik moest alleen nog wachten op de startdatum van de interne cursus van de KLM. Na maanden wachten kwam uiteindelijk het bericht dat KLM voorlopig zijn nieuw aangenomen personeel niet nodig had en dat het ws 2012 gaat worden voordat ze weer nieuw personeel nodig hebben. Ze hebben last van de crisis en zitten nu met een overschot aan personeel. Ik had enorm veel zin in deze baan en baalde als een stekker dat het niet doorging.Even samenvattend om te zien of ik je goed volg:

Je had een baan, en toen je merkte dat je je daar niet meer gelukkig in voelde heb je zelf initiatief genomen om daar wat aan te doen. En toen je merkte dat je eerste keuze, een studie, na enkele jaren toch niet de goede keuze was, heb je opnieuw krachtig ingegrepen, je hebt een nieuwe keuze gemaakt en dat was succesvol, totdat de economie er een stokje voor stak. Kortom: je zat niet te jammeren en te zeuren, maar je pakte aan wat je aan kon pakken. Goed bezig dus!



quote:Maar goed, niks aan te doen. Nu heb ik sinds kort een flexbaan via het uitzendburo als grondstewardess bij de KLM. Het aantal uren zorgt er net voor dat ik op bijstandniveau kan werken en geen uitkering nodig heb. Het salaris is minimaal maar helaas pindakaas. Deze baan duurt tot oktober (als alles goed gaat) daarna verder zien.Ik vat weer even samen: zelfs als door omstandigheden buiten jouw schuld het mis gaat, zit je niet te klagen en te mieren, maar je accepteert wat je niet kan veranderen, en wat je wel kan doen, doe je. Je houdt niet je hand op bij de sociale dienst, maar je toont zoveel ruggegraat dat je werkt, terwijl het je ten opzichte van de bijstand in feite niets oplevert. Dat is niet alleen goed bezig, dat verdient hulde!quote:Maar hoe nu verder?? Ik ben 35 en hier zit ik dan met een bijstandbaan op uitzendbasis. En ja natuurlijk, er zijn zat mensen die het met minder moeten doen maar ik schaam me zo...Niet voor die baan hoor, maar voor het feit dat ik er altijd zo een bende van maak.que?? Je hebt dus tot je 35e laten zien dat je weet in te grijpen als je niet gelukkig bent, je durft terug te komen op verkeerde keuzes, je aanvaardt zonder klagen dat de werkelijkheid soms hard kan tegenvallen, en je laat je handen wapperen zodat je je hand niet hoeft op te houden, EN JE SCHAAMT JE??



Lieve schat, dat je je afvraagt hoe nu verder, kan ik snappen. Maar dat je niet bere-trots bent op jezelf is jammer, onterecht en in feite onbegrijpelijk. Je schamen? Kom op zeg, niks daarvan! Als de wereld vol zou zijn met mensen als jij, zag het er een stuk beter uit in dit land.



quote:Want waar dit hele lange verhaal op neer komt is dat ik na ongeveer drie jaar wissel van baan omdat ik dan onrustig word. Het werk wat ik deed voordat ik mijn studie ging doen vond ik ook helemaal niet leuk en ik was er ook niet goed in (dat is echt zo).En dat heb je aangepakt. Top dus.quote:En nu ben ik 35 en heb ik helemaal niks bereikt. Ik zie veel mensen om me heen met een carriere en voel me dan zooo dom want kijk mij nou! Ik doe maar wat en reis in mijn vrije tijd met een rugzak de wereld over. Niks hypotheek, kip-caravan, overspelige echtgenoot en bloedjes van kinderen. (Ja, die wil ik ook, een leuke vent -geen overspelige - en bloedjes maar dat is een andere pijler geloof ik, haha).Je hebt niks bereikt? Hallo!? Je hebt zelfstandigheid bereikt, je hebt ruggegraat getoond, je hebt méér bereikt dan veel mensen die ik ken met een BMW onder hun volvette reet.quote:Hoe moet het verder? Ik ben echt zo bang dat het mijn hele leven zo blijft, nergens echt goed in (zowel prive als zakelijk).



Iemand die dit herkent en/of misschien advies heeft?

Ja, ik herken er wel iets in. Drie jaar hetzelfde doen is bij mij ook zo ongeveer de grens. De enige baan die ik langer heb gehouden, was geen baan, maar "een carriere", dus gewoon intern zo nu en dan veranderen. Ik heb daardoor wat dingen over mezelf geleerd, namelijk dat ik een bouwer en een oplosser ben, en géén "beheerder". Dus ik ben voor mezelf begonnen, en loop zo van klus naar klus, waar steeds puin te ruimen is, iets opgebouwd moet worden. En als dat klaar is, ben ik er vandoor, want als ik blijf om de boel in stand te houden, dan word ik gek. Ik kan dat ook echt niet, het is geen onwil, geen verveling, maar gewoon echt onvermogen.



En ik heb die periode van schaamte en me dom en onnozel voelen ook gehad. Ik snap het dus wel, maar ik heb inmiddels wel ontdekt dat het onterecht is.



Mijn tip is dus makkelijk te geven, misschien wat lastiger er iets mee te doen: ga zo eerlijk mogelijk na waar je kracht ligt en waar je zwakte. Overdrijf niet, maak je kracht niet groter dan die werkelijk is, maak je zwakte ook niet groter dan die werkelijk is. Laat je vervolgens niet wijs maken dat je "aan je zwakheden moet werken", dat is gelul om therapeuten mee aan het werk te houden. Je bent 35, wat je nu echt niet kan, leer je ook niet meer. Steek je energie in je kracht, maak nog sterker wat al sterk is. En richt je leven en je werk in rond je eigen kracht.



Ik zal niet zeggen dat daarmee alles goed komt, maar ik denk wel dat je er een boel mee kan bereiken.



(Voor je idee: ik rij nog steeds geen BMW, ben verre van rijk, en iedere maand is het maar de vraag of ik genoeg ga verdienen voor de maandelijkse lasten, maar ik heb vrijheid, en ik geniet van wat ik doe, ik word gewaardeerd en dat geeft een heel goed gevoel)

quote:rider schreef op 16 februari 2009 @ 11:05:

[...]

[...]

Even samenvattend om te zien of ik je goed volg:

Je had een baan, en toen je merkte dat je je daar niet meer gelukkig in voelde heb je zelf initiatief genomen om daar wat aan te doen. En toen je merkte dat je eerste keuze, een studie, na enkele jaren toch niet de goede keuze was, heb je opnieuw krachtig ingegrepen, je hebt een nieuwe keuze gemaakt en dat was succesvol, totdat de economie er een stokje voor stak. Kortom: je zat niet te jammeren en te zeuren, maar je pakte aan wat je aan kon pakken. Goed bezig dus!





[...]

Ik vat weer even samen: zelfs als door omstandigheden buiten jouw schuld het mis gaat, zit je niet te klagen en te mieren, maar je accepteert wat je niet kan veranderen, en wat je wel kan doen, doe je. Je houdt niet je hand op bij de sociale dienst, maar je toont zoveel ruggegraat dat je werkt, terwijl het je ten opzichte van de bijstand in feite niets oplevert. Dat is niet alleen goed bezig, dat verdient hulde!





[...]

que?? Je hebt dus tot je 35e laten zien dat je weet in te grijpen als je niet gelukkig bent, je durft terug te komen op verkeerde keuzes, je aanvaardt zonder klagen dat de werkelijkheid soms hard kan tegenvallen, en je laat je handen wapperen zodat je je hand niet hoeft op te houden, EN JE SCHAAMT JE??

Zolang je nog de wereld over kan reizen en niet in 'n sleurrelatie aan sleurhut-vakanties vast zit, doe je 't nog niet helemaal verkeerd in elk geval.

Ik heb het ook hoor. Ik hoorde gisteren van een kennis dat ze hoogleraar wordt. En ze is nog maar begin 30. En nee, ze heeft verder bepaald geen rotleven. Ze is mooi, getrouwd, met kind etc. Ik ben ook mooi, getrouwd en met kinderen, maar ik heb nauwelijks een carriere. En dat is slikken, want ik heb er wel hard voor gewerkt. Aan mijn inzet ligt het dus niet. En dan weet ik dat ik gelukkig moet zijn met wat ik heb (en dat is dus veel), maar ik blijf het zo frustrerend vinden dat ik in al die jaren niet echt verder heb kunnen komen.

Rider; hulde voor je wijze woorden!

Fijn topic dit.



Ik ben (nog maar) 26 maar word ook aan alle kanten 'voorbijgestreefd' door afstuderende, samenwonende, trouwende en/of zwangere vrienden en vriendinnen.

Soms denk ik ook wel: al die dingen heb ik niet. (ook geen huis, auto etc.)



Maar aan de andere kant: ik moet er niet aan denken, nu al getrouwd te zijn, 40 uur per week aan de carriere en de rest van de tijd in de auto of moe.

Laat mij nog maar ff freewheelen.



Leker geslapen Liesbeth?

Lisbeth, ook ik herken je verhaal precies. Dat gevoel dat iedereen 'wel geslaagd' is in het leven en 'ik niet' overvalt mij ook wel eens. Maar zoals al gezegd werd: het gras is altijd groener. Juist ook weer genoeg mensen die jouw of mijn situatie benijdenswaardig vinden. Waarschijnlijk blijft dat altijd zo.