Werk & Studie
alle pijlers
Niks bereikt
zondag 15 februari 2009 om 16:51
Hallo allemaal,
Ik was een meelezer maar heb besloten me maar es aan te melden want ik kan wel wat tips gebruiken.
Ik zit in de knoop met mezelf, ook op werkgebied. En ik schaam me en voel me rot en zie het een beetje somber in op het moment.
Na een aantal jaren in het bedrijfsleven te hebben gewerkt besloot ik het roer om te gooien en een studie te gaan doen op mijn dertigste. De eerste twee jaar ging die studie als een trein maar het derde jaar liep het mis. Ik haalde onvoldoendes voor stages, vond het zwaar en niet meer leuk, voelde me niet fit en besloot te stoppen. Dus ja, wat nu, dacht ik. Naar mijn voormalige tak van sport wilde ik niet meer terug. Ik besloot te solliciteren voor de functie van stewardess en werd aangenomen in mei j.l. Ik moest alleen nog wachten op de startdatum van de interne cursus van de KLM. Na maanden wachten kwam uiteindelijk het bericht dat KLM voorlopig zijn nieuw aangenomen personeel niet nodig had en dat het ws 2012 gaat worden voordat ze weer nieuw personeel nodig hebben. Ze hebben last van de crisis en zitten nu met een overschot aan personeel. Ik had enorm veel zin in deze baan en baalde als een stekker dat het niet doorging.
Maar goed, niks aan te doen. Nu heb ik sinds kort een flexbaan via het uitzendburo als grondstewardess bij de KLM. Het aantal uren zorgt er net voor dat ik op bijstandniveau kan werken en geen uitkering nodig heb. Het salaris is minimaal maar helaas pindakaas. Deze baan duurt tot oktober (als alles goed gaat) daarna verder zien.
Maar hoe nu verder?? Ik ben 35 en hier zit ik dan met een bijstandbaan op uitzendbasis. En ja natuurlijk, er zijn zat mensen die het met minder moeten doen maar ik schaam me zo...Niet voor die baan hoor, maar voor het feit dat ik er altijd zo een bende van maak. Want waar dit hele lange verhaal op neer komt is dat ik na ongeveer drie jaar wissel van baan omdat ik dan onrustig word. Het werk wat ik deed voordat ik mijn studie ging doen vond ik ook helemaal niet leuk en ik was er ook niet goed in (dat is echt zo).
En nu ben ik 35 en heb ik helemaal niks bereikt. Ik zie veel mensen om me heen met een carriere en voel me dan zooo dom want kijk mij nou! Ik doe maar wat en reis in mijn vrije tijd met een rugzak de wereld over. Niks hypotheek, kip-caravan, overspelige echtgenoot en bloedjes van kinderen. (Ja, die wil ik ook, een leuke vent -geen overspelige
- en bloedjes maar dat is een andere pijler geloof ik, haha).
Hoe moet het verder? Ik ben echt zo bang dat het mijn hele leven zo blijft, nergens echt goed in (zowel prive als zakelijk).
Iemand die dit herkent en/of misschien advies heeft?
Bedankt!!!
Ik was een meelezer maar heb besloten me maar es aan te melden want ik kan wel wat tips gebruiken.
Ik zit in de knoop met mezelf, ook op werkgebied. En ik schaam me en voel me rot en zie het een beetje somber in op het moment.
Na een aantal jaren in het bedrijfsleven te hebben gewerkt besloot ik het roer om te gooien en een studie te gaan doen op mijn dertigste. De eerste twee jaar ging die studie als een trein maar het derde jaar liep het mis. Ik haalde onvoldoendes voor stages, vond het zwaar en niet meer leuk, voelde me niet fit en besloot te stoppen. Dus ja, wat nu, dacht ik. Naar mijn voormalige tak van sport wilde ik niet meer terug. Ik besloot te solliciteren voor de functie van stewardess en werd aangenomen in mei j.l. Ik moest alleen nog wachten op de startdatum van de interne cursus van de KLM. Na maanden wachten kwam uiteindelijk het bericht dat KLM voorlopig zijn nieuw aangenomen personeel niet nodig had en dat het ws 2012 gaat worden voordat ze weer nieuw personeel nodig hebben. Ze hebben last van de crisis en zitten nu met een overschot aan personeel. Ik had enorm veel zin in deze baan en baalde als een stekker dat het niet doorging.
Maar goed, niks aan te doen. Nu heb ik sinds kort een flexbaan via het uitzendburo als grondstewardess bij de KLM. Het aantal uren zorgt er net voor dat ik op bijstandniveau kan werken en geen uitkering nodig heb. Het salaris is minimaal maar helaas pindakaas. Deze baan duurt tot oktober (als alles goed gaat) daarna verder zien.
Maar hoe nu verder?? Ik ben 35 en hier zit ik dan met een bijstandbaan op uitzendbasis. En ja natuurlijk, er zijn zat mensen die het met minder moeten doen maar ik schaam me zo...Niet voor die baan hoor, maar voor het feit dat ik er altijd zo een bende van maak. Want waar dit hele lange verhaal op neer komt is dat ik na ongeveer drie jaar wissel van baan omdat ik dan onrustig word. Het werk wat ik deed voordat ik mijn studie ging doen vond ik ook helemaal niet leuk en ik was er ook niet goed in (dat is echt zo).
En nu ben ik 35 en heb ik helemaal niks bereikt. Ik zie veel mensen om me heen met een carriere en voel me dan zooo dom want kijk mij nou! Ik doe maar wat en reis in mijn vrije tijd met een rugzak de wereld over. Niks hypotheek, kip-caravan, overspelige echtgenoot en bloedjes van kinderen. (Ja, die wil ik ook, een leuke vent -geen overspelige
- en bloedjes maar dat is een andere pijler geloof ik, haha). Hoe moet het verder? Ik ben echt zo bang dat het mijn hele leven zo blijft, nergens echt goed in (zowel prive als zakelijk).
Iemand die dit herkent en/of misschien advies heeft?
Bedankt!!!
maandag 16 februari 2009 om 21:09
quote:aventura_ schreef op 15 februari 2009 @ 17:07:
Ik denk ook dat er veel 35-jarigen zijn die man en kind en goede baan hebben en die alles spuugzat zijn. Het leven is misschien nog wel leuker als je altijd naar iets toe aan het werken bent. Ik vind het juist dapper van je dat je op je 30ste nog met een opleiding begon, hoeveel mensen zouden dat durven? En ik denk dat werkgevers die kant van jou ook best weleens zouden kunnen waarderen. Wat was dat trouwens voor opleiding, en kun/wil je die echt niet meer afmaken?Ik vind het wel grappig dat mensen het dapper vinden dat ik die studie ben gaan doen of dat ik met mn backpack de wereld over sjok. Ik vind dat echt alles behalve dapper, haha. Het verbaast me echt dat mensen dat dapper vinden. Wel leuk ook.
Ik denk ook dat er veel 35-jarigen zijn die man en kind en goede baan hebben en die alles spuugzat zijn. Het leven is misschien nog wel leuker als je altijd naar iets toe aan het werken bent. Ik vind het juist dapper van je dat je op je 30ste nog met een opleiding begon, hoeveel mensen zouden dat durven? En ik denk dat werkgevers die kant van jou ook best weleens zouden kunnen waarderen. Wat was dat trouwens voor opleiding, en kun/wil je die echt niet meer afmaken?Ik vind het wel grappig dat mensen het dapper vinden dat ik die studie ben gaan doen of dat ik met mn backpack de wereld over sjok. Ik vind dat echt alles behalve dapper, haha. Het verbaast me echt dat mensen dat dapper vinden. Wel leuk ook.
maandag 16 februari 2009 om 21:13
quote:shootforthestars schreef op 15 februari 2009 @ 17:20:
Het is altijd maar net hoe je er naar kijkt. Volgens mij weet je gewoon niet zo goed wat je wil. Ben je eruit wat je passies zijn, je drijfveren?
Je bent iig niet blijven hangen in een baan die je helemaal niet leuk vindt, ik bedoel: echt supergoed van je. Volgens mij zijn er heel veel mensen die dat wel doen.. Ga jezelf eens wat beter leren kennen, probeer er achter te komen waar je voor kunt gaaan. Het is niet zo dat je met 35 bejaard bent, je hebt nog een heel werkend leven voor je.Ik denk (op dit moment) dat stewardess zijn echt iets is voor mij. Ik hou ervan met mensen te werken, mijn talen te spreken. Van 9 tot 5 op kantoor is niets voor mij daar ben ik inmiddels wel achter. En met een beetje geluk zie ik nog wat van de wereld ook (mijn passie) . Maar goed, het zit er voorlopig niet in en als ik echt pas in 2012 aan de bak kan dan ben ik inmiddels bijna 40 en is het dan niet te laat?
Het is altijd maar net hoe je er naar kijkt. Volgens mij weet je gewoon niet zo goed wat je wil. Ben je eruit wat je passies zijn, je drijfveren?
Je bent iig niet blijven hangen in een baan die je helemaal niet leuk vindt, ik bedoel: echt supergoed van je. Volgens mij zijn er heel veel mensen die dat wel doen.. Ga jezelf eens wat beter leren kennen, probeer er achter te komen waar je voor kunt gaaan. Het is niet zo dat je met 35 bejaard bent, je hebt nog een heel werkend leven voor je.Ik denk (op dit moment) dat stewardess zijn echt iets is voor mij. Ik hou ervan met mensen te werken, mijn talen te spreken. Van 9 tot 5 op kantoor is niets voor mij daar ben ik inmiddels wel achter. En met een beetje geluk zie ik nog wat van de wereld ook (mijn passie) . Maar goed, het zit er voorlopig niet in en als ik echt pas in 2012 aan de bak kan dan ben ik inmiddels bijna 40 en is het dan niet te laat?
maandag 16 februari 2009 om 21:16
Ik zit al 10 jaar bij dezelfde baas, toen ik daar net zat had ik veel wisselende contacten en nu heb ik een vaste relatie en durf nog steeds niks. Omdat we een hoge hypotheek hebben en ik met het gevoel zit ik weet wat ik heb en ik weet niet wat ik krijg.
Ik bewonder je om je daadkracht, het lef , het durven.
Ik bewonder je om je daadkracht, het lef , het durven.
maandag 16 februari 2009 om 21:16
quote:Nijntje schreef op 15 februari 2009 @ 20:46:
Wat een goeie reacties allemaal. Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.
Wat heeft het voor zin om je te vergelijken met " de norm". Jij doet het op jouw manier, who cares.
Kijk, als je er echt ZELF van baalt dat je niks afmaakt, dan kan je daar iets aan proberen te doen. Zoals je studie alsnog afmaken, nu in deze crisistijd (een goeie baan is toch even wat lastiger te bereiken nu), naast je werk, als dat kan. Of ga es praten met een loopbaanbegeleider, of iemand die je viavia kent die HR-persoon is; dan hoef je er ook niet gelijk een kapitaal aan uit te geven.
Een paar avonden gaan zitten met een pen en papier, en heel duidelijk opschrijven wat je leuk vindt, wat je wilt, wat je kan, wat je altijd leuk en niet leuk vond van eerdere banen, dat kan ook al heel wat info opleveren. Of wat een vriendin van me zei; scheur gewoon hier en daar vacatures uit die je leuk lijken en maak daar een stapel van. Na een tijdje kijk je terug wat je hebt, en dan zit daar vaak best wel een lijn in.
Daar kan je dan vervolgens mee aan de slag.Ja, ik baal wel echt zelf van hou ik leef. Altijd maar fladderen en geen vastigheid. Terwijl vastigheid me ook weer benauwd. Ik weet niet zo goed wat ik wil. Nu KLM niet doorgaat en ik in oktober zonder werk ben , ben ik echt een klein beetje "wanhopig" want wat nu doen dan? Lastig.
Wat een goeie reacties allemaal. Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.
Wat heeft het voor zin om je te vergelijken met " de norm". Jij doet het op jouw manier, who cares.
Kijk, als je er echt ZELF van baalt dat je niks afmaakt, dan kan je daar iets aan proberen te doen. Zoals je studie alsnog afmaken, nu in deze crisistijd (een goeie baan is toch even wat lastiger te bereiken nu), naast je werk, als dat kan. Of ga es praten met een loopbaanbegeleider, of iemand die je viavia kent die HR-persoon is; dan hoef je er ook niet gelijk een kapitaal aan uit te geven.
Een paar avonden gaan zitten met een pen en papier, en heel duidelijk opschrijven wat je leuk vindt, wat je wilt, wat je kan, wat je altijd leuk en niet leuk vond van eerdere banen, dat kan ook al heel wat info opleveren. Of wat een vriendin van me zei; scheur gewoon hier en daar vacatures uit die je leuk lijken en maak daar een stapel van. Na een tijdje kijk je terug wat je hebt, en dan zit daar vaak best wel een lijn in.
Daar kan je dan vervolgens mee aan de slag.Ja, ik baal wel echt zelf van hou ik leef. Altijd maar fladderen en geen vastigheid. Terwijl vastigheid me ook weer benauwd. Ik weet niet zo goed wat ik wil. Nu KLM niet doorgaat en ik in oktober zonder werk ben , ben ik echt een klein beetje "wanhopig" want wat nu doen dan? Lastig.
maandag 16 februari 2009 om 21:20
quote:rider schreef op 16 februari 2009 @ 11:05:
[...]
Dat is klote. Het is ook, helaas, iets wat veel mensen meemaken, óók mensen die de hele dag uitstralen dat ze zo tering-blij zijn met alles wat ze doen. Je hebt er verder niks aan, maar bedenk toch maar om te beginnen dat je niet de enige bent die worstelt, dat al die mensen waarvan je misschien denkt dat ze vrolijk fluitend door het leven gaan, óók de gevoelens kennen die jij hebt. Dat lost niks op hoor, maar misschien helpt het je je schaamte wat te verminderen. Er is geen enkele schande in falen. Iedereen die doelen stelt faalt, hoe hoger je doelen, hoe meer je faalt.
[...]
Even samenvattend om te zien of ik je goed volg:
Je had een baan, en toen je merkte dat je je daar niet meer gelukkig in voelde heb je zelf initiatief genomen om daar wat aan te doen. En toen je merkte dat je eerste keuze, een studie, na enkele jaren toch niet de goede keuze was, heb je opnieuw krachtig ingegrepen, je hebt een nieuwe keuze gemaakt en dat was succesvol, totdat de economie er een stokje voor stak. Kortom: je zat niet te jammeren en te zeuren, maar je pakte aan wat je aan kon pakken. Goed bezig dus!
[...]
Ik vat weer even samen: zelfs als door omstandigheden buiten jouw schuld het mis gaat, zit je niet te klagen en te mieren, maar je accepteert wat je niet kan veranderen, en wat je wel kan doen, doe je. Je houdt niet je hand op bij de sociale dienst, maar je toont zoveel ruggegraat dat je werkt, terwijl het je ten opzichte van de bijstand in feite niets oplevert. Dat is niet alleen goed bezig, dat verdient hulde!
[...]
que?? Je hebt dus tot je 35e laten zien dat je weet in te grijpen als je niet gelukkig bent, je durft terug te komen op verkeerde keuzes, je aanvaardt zonder klagen dat de werkelijkheid soms hard kan tegenvallen, en je laat je handen wapperen zodat je je hand niet hoeft op te houden, EN JE SCHAAMT JE??
Lieve schat, dat je je afvraagt hoe nu verder, kan ik snappen. Maar dat je niet bere-trots bent op jezelf is jammer, onterecht en in feite onbegrijpelijk. Je schamen? Kom op zeg, niks daarvan! Als de wereld vol zou zijn met mensen als jij, zag het er een stuk beter uit in dit land.
[...]
En dat heb je aangepakt. Top dus.
[...]
Je hebt niks bereikt? Hallo!? Je hebt zelfstandigheid bereikt, je hebt ruggegraat getoond, je hebt méér bereikt dan veel mensen die ik ken met een BMW onder hun volvette reet.
[...]
Ja, ik herken er wel iets in. Drie jaar hetzelfde doen is bij mij ook zo ongeveer de grens. De enige baan die ik langer heb gehouden, was geen baan, maar "een carriere", dus gewoon intern zo nu en dan veranderen. Ik heb daardoor wat dingen over mezelf geleerd, namelijk dat ik een bouwer en een oplosser ben, en géén "beheerder". Dus ik ben voor mezelf begonnen, en loop zo van klus naar klus, waar steeds puin te ruimen is, iets opgebouwd moet worden. En als dat klaar is, ben ik er vandoor, want als ik blijf om de boel in stand te houden, dan word ik gek. Ik kan dat ook echt niet, het is geen onwil, geen verveling, maar gewoon echt onvermogen.
En ik heb die periode van schaamte en me dom en onnozel voelen ook gehad. Ik snap het dus wel, maar ik heb inmiddels wel ontdekt dat het onterecht is.
Mijn tip is dus makkelijk te geven, misschien wat lastiger er iets mee te doen: ga zo eerlijk mogelijk na waar je kracht ligt en waar je zwakte. Overdrijf niet, maak je kracht niet groter dan die werkelijk is, maak je zwakte ook niet groter dan die werkelijk is. Laat je vervolgens niet wijs maken dat je "aan je zwakheden moet werken", dat is gelul om therapeuten mee aan het werk te houden. Je bent 35, wat je nu echt niet kan, leer je ook niet meer. Steek je energie in je kracht, maak nog sterker wat al sterk is. En richt je leven en je werk in rond je eigen kracht.
Ik zal niet zeggen dat daarmee alles goed komt, maar ik denk wel dat je er een boel mee kan bereiken.
(Voor je idee: ik rij nog steeds geen BMW, ben verre van rijk, en iedere maand is het maar de vraag of ik genoeg ga verdienen voor de maandelijkse lasten, maar ik heb vrijheid, en ik geniet van wat ik doe, ik word gewaardeerd en dat geeft een heel goed gevoel)
Goh, ik ben echt geraakt door je post.
Typisch dat de meesten hier er totaal anders tegenaan kijken dan ik zelf. Doet me wel goed.
[...]
Dat is klote. Het is ook, helaas, iets wat veel mensen meemaken, óók mensen die de hele dag uitstralen dat ze zo tering-blij zijn met alles wat ze doen. Je hebt er verder niks aan, maar bedenk toch maar om te beginnen dat je niet de enige bent die worstelt, dat al die mensen waarvan je misschien denkt dat ze vrolijk fluitend door het leven gaan, óók de gevoelens kennen die jij hebt. Dat lost niks op hoor, maar misschien helpt het je je schaamte wat te verminderen. Er is geen enkele schande in falen. Iedereen die doelen stelt faalt, hoe hoger je doelen, hoe meer je faalt.
[...]
Even samenvattend om te zien of ik je goed volg:
Je had een baan, en toen je merkte dat je je daar niet meer gelukkig in voelde heb je zelf initiatief genomen om daar wat aan te doen. En toen je merkte dat je eerste keuze, een studie, na enkele jaren toch niet de goede keuze was, heb je opnieuw krachtig ingegrepen, je hebt een nieuwe keuze gemaakt en dat was succesvol, totdat de economie er een stokje voor stak. Kortom: je zat niet te jammeren en te zeuren, maar je pakte aan wat je aan kon pakken. Goed bezig dus!
[...]
Ik vat weer even samen: zelfs als door omstandigheden buiten jouw schuld het mis gaat, zit je niet te klagen en te mieren, maar je accepteert wat je niet kan veranderen, en wat je wel kan doen, doe je. Je houdt niet je hand op bij de sociale dienst, maar je toont zoveel ruggegraat dat je werkt, terwijl het je ten opzichte van de bijstand in feite niets oplevert. Dat is niet alleen goed bezig, dat verdient hulde!
[...]
que?? Je hebt dus tot je 35e laten zien dat je weet in te grijpen als je niet gelukkig bent, je durft terug te komen op verkeerde keuzes, je aanvaardt zonder klagen dat de werkelijkheid soms hard kan tegenvallen, en je laat je handen wapperen zodat je je hand niet hoeft op te houden, EN JE SCHAAMT JE??
Lieve schat, dat je je afvraagt hoe nu verder, kan ik snappen. Maar dat je niet bere-trots bent op jezelf is jammer, onterecht en in feite onbegrijpelijk. Je schamen? Kom op zeg, niks daarvan! Als de wereld vol zou zijn met mensen als jij, zag het er een stuk beter uit in dit land.
[...]
En dat heb je aangepakt. Top dus.
[...]
Je hebt niks bereikt? Hallo!? Je hebt zelfstandigheid bereikt, je hebt ruggegraat getoond, je hebt méér bereikt dan veel mensen die ik ken met een BMW onder hun volvette reet.
[...]
Ja, ik herken er wel iets in. Drie jaar hetzelfde doen is bij mij ook zo ongeveer de grens. De enige baan die ik langer heb gehouden, was geen baan, maar "een carriere", dus gewoon intern zo nu en dan veranderen. Ik heb daardoor wat dingen over mezelf geleerd, namelijk dat ik een bouwer en een oplosser ben, en géén "beheerder". Dus ik ben voor mezelf begonnen, en loop zo van klus naar klus, waar steeds puin te ruimen is, iets opgebouwd moet worden. En als dat klaar is, ben ik er vandoor, want als ik blijf om de boel in stand te houden, dan word ik gek. Ik kan dat ook echt niet, het is geen onwil, geen verveling, maar gewoon echt onvermogen.
En ik heb die periode van schaamte en me dom en onnozel voelen ook gehad. Ik snap het dus wel, maar ik heb inmiddels wel ontdekt dat het onterecht is.
Mijn tip is dus makkelijk te geven, misschien wat lastiger er iets mee te doen: ga zo eerlijk mogelijk na waar je kracht ligt en waar je zwakte. Overdrijf niet, maak je kracht niet groter dan die werkelijk is, maak je zwakte ook niet groter dan die werkelijk is. Laat je vervolgens niet wijs maken dat je "aan je zwakheden moet werken", dat is gelul om therapeuten mee aan het werk te houden. Je bent 35, wat je nu echt niet kan, leer je ook niet meer. Steek je energie in je kracht, maak nog sterker wat al sterk is. En richt je leven en je werk in rond je eigen kracht.
Ik zal niet zeggen dat daarmee alles goed komt, maar ik denk wel dat je er een boel mee kan bereiken.
(Voor je idee: ik rij nog steeds geen BMW, ben verre van rijk, en iedere maand is het maar de vraag of ik genoeg ga verdienen voor de maandelijkse lasten, maar ik heb vrijheid, en ik geniet van wat ik doe, ik word gewaardeerd en dat geeft een heel goed gevoel)
Goh, ik ben echt geraakt door je post.
Typisch dat de meesten hier er totaal anders tegenaan kijken dan ik zelf. Doet me wel goed.
dinsdag 17 februari 2009 om 13:22
quote:Lisbeth__Salander schreef op 16 februari 2009 @ 21:13:
[...]
Ik denk (op dit moment) dat stewardess zijn echt iets is voor mij. Ik hou ervan met mensen te werken, mijn talen te spreken. Van 9 tot 5 op kantoor is niets voor mij daar ben ik inmiddels wel achter. En met een beetje geluk zie ik nog wat van de wereld ook (mijn passie) . Maar goed, het zit er voorlopig niet in en als ik echt pas in 2012 aan de bak kan dan ben ik inmiddels bijna 40 en is het dan niet te laat?Dat weet ik niet of het dan te laat is (lijkt me niet), maar aangezien je aangeeft dat stewardess worden nu geen mogelijkheid is: het lijkt me dat er op dit moment, iig voor de komende jaren, meer leuke banen te bedenken zijn die aansluiten bij je passies en drijfveren? Het kost wel even energie om uit te zoeken wat dat dan precies is - misschien hulp ook zoeken bij loopbaanadviseur? heeft mij erg geholpen -, maar je krijgt er wel wat voor terug.
[...]
Ik denk (op dit moment) dat stewardess zijn echt iets is voor mij. Ik hou ervan met mensen te werken, mijn talen te spreken. Van 9 tot 5 op kantoor is niets voor mij daar ben ik inmiddels wel achter. En met een beetje geluk zie ik nog wat van de wereld ook (mijn passie) . Maar goed, het zit er voorlopig niet in en als ik echt pas in 2012 aan de bak kan dan ben ik inmiddels bijna 40 en is het dan niet te laat?Dat weet ik niet of het dan te laat is (lijkt me niet), maar aangezien je aangeeft dat stewardess worden nu geen mogelijkheid is: het lijkt me dat er op dit moment, iig voor de komende jaren, meer leuke banen te bedenken zijn die aansluiten bij je passies en drijfveren? Het kost wel even energie om uit te zoeken wat dat dan precies is - misschien hulp ook zoeken bij loopbaanadviseur? heeft mij erg geholpen -, maar je krijgt er wel wat voor terug.
anoniem_80786 wijzigde dit bericht op 17-02-2009 13:23
Reden: add
Reden: add
% gewijzigd
dinsdag 17 februari 2009 om 20:59
Eigenlijk is het niet zo zeer alleen op werkgebied dat ik me gefaald voel. Ik kan het niet zo goed uitleggen ben ik bang. Ik hoef niet zo nodig advocaat of arts te zijn. Het is de onrust en het steeds weg willen waar ik mee zit en van baal. Het liefst zou ik altijd weg zijn, gewoon altijd met mn rugzakje over de wereld zwerven.Dat gevoel van vrijheid vind ik het allermooist wat er is. Ik lees wel es verhalen op waarbenjijpuntnu en kan dan echt ontroerd raken door al die twintigers die onbezorgd over de wereld trekken. Ik begrijp dat gevoel zo goed. En dan vind ik me oud! Dat altijd maar zwerven zit er voor mij niet meer in. Ik kan echt "jaloers" zijn op mensen die op hun 30ste gelukkig zijn met hun jeugdliefde en twee kinderen ergens in een vinexwijk. Jaloers op het feit dat ze rust hebben, "het" hebben gevonden. Ik wou dat ik daar ook gelukkig van zou worden maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik ooit happy wordt van zo'n leven. En dat terwijl ik aan de andere kant heel graag een relatie zou willen en ooit moeder zou willen worden. Nu op mijn 35ste heb ik het gevoel dat de tijd me inhaalt.
Vaag he, maar het is voor mij allemaal best een worsteling, die onrust en dat steeds maar weg/anders willen. Goh, rijp voor de psych zou je bijna gaan denken, haha.
Herkenbaar...?
Vaag he, maar het is voor mij allemaal best een worsteling, die onrust en dat steeds maar weg/anders willen. Goh, rijp voor de psych zou je bijna gaan denken, haha.
Herkenbaar...?
dinsdag 17 februari 2009 om 21:25
Ik lees:
- wil niet (vaste baan)
- lukt niet (gezin starten)
- mag niet (blijven rondreizen)
- kan niet (studie oppakken en afronden)
Hoe vrij ben je werkelijk als je alleen in termen van beperkingen denkt? Ware vrijheid zit voor mij niet in het kunnen maken van keuzes die alleen positieve consequenties hebben. Het is nu eenmaal zo dat elke keuze positieve en negatieve consequenties heeft. Vrijheid heeft veel meer te maken met origineel denken en je niet laten beperken door zelfbedachte grenzen en regels. Want wie zegt dat jij niet een partner zou kunnen vinden die graag met jou kinderen wil krijgen en ondertussen de wereldzeeën bevaren?
- wil niet (vaste baan)
- lukt niet (gezin starten)
- mag niet (blijven rondreizen)
- kan niet (studie oppakken en afronden)
Hoe vrij ben je werkelijk als je alleen in termen van beperkingen denkt? Ware vrijheid zit voor mij niet in het kunnen maken van keuzes die alleen positieve consequenties hebben. Het is nu eenmaal zo dat elke keuze positieve en negatieve consequenties heeft. Vrijheid heeft veel meer te maken met origineel denken en je niet laten beperken door zelfbedachte grenzen en regels. Want wie zegt dat jij niet een partner zou kunnen vinden die graag met jou kinderen wil krijgen en ondertussen de wereldzeeën bevaren?
woensdag 18 februari 2009 om 07:13
Haha, Wuilis, leuk gezegd, je laatste zin! Realiseer me dat ik wat doemdenkerig overkom en misschien ben ik dat ook wel enigszins. Wat die relatie en kinderen betreft speelt mijn leeftijd natuurlijk ook mee, realistisch blijven is ook goed denk ik. Ik ben best een gelukkig en tevreden mens hoor, kan me voorstellen dat dat hier niet zo overkom, meer klagerig. Het is meer last hebben van een grote onrust en angst denk ik.
woensdag 18 februari 2009 om 10:29
Lisbeth, je klinkt als een leuk mens, helemaal niet klagerig.
En je bent pas op de helft van je leven, dus alles ligt nog open. Geniet van wat je hebt, in jouw geval je vrijheid, je gezondheid. Klinkt makkelijker dan het is, maar ik probeer het ook en soms lukt het en dan voel ik me even zo gelukkig als een varken in de modder. En daar doe ik het voor
En Rider, chapeau voor jouw reactie. Meestal vind ik je (iets) te direct, maar dit keer ben ik er stil van.
En je bent pas op de helft van je leven, dus alles ligt nog open. Geniet van wat je hebt, in jouw geval je vrijheid, je gezondheid. Klinkt makkelijker dan het is, maar ik probeer het ook en soms lukt het en dan voel ik me even zo gelukkig als een varken in de modder. En daar doe ik het voor
En Rider, chapeau voor jouw reactie. Meestal vind ik je (iets) te direct, maar dit keer ben ik er stil van.
woensdag 18 februari 2009 om 10:33
Ik herinner me een verhaal van Belcampo. Hij kwam iemand tegen in de trein die sprekend op hem leek en een leven had zoals jij. Hizelf had een lieve vrouw en een gezin. Beiden baalden van hun leven en ze besloten voor een half jaar (geloof ik) van leven te ruilen. En na een half jaar weer terug en dit bleven ze afwisselen....
Als dit zou kunnen, dat je gewoon met een ander zou kunnen ruilen van leven voor een tijd. Lijkt me super.
En ik herken het wel hoor. Ik was exact 35 toen ik een hele radicale beslissing nam in mijn leven. Ben nu bijne 10 jaar verder en ujiteindelijk, ach, vind ik weer dat ik in een sleur zit
Als dit zou kunnen, dat je gewoon met een ander zou kunnen ruilen van leven voor een tijd. Lijkt me super.
En ik herken het wel hoor. Ik was exact 35 toen ik een hele radicale beslissing nam in mijn leven. Ben nu bijne 10 jaar verder en ujiteindelijk, ach, vind ik weer dat ik in een sleur zit
woensdag 18 februari 2009 om 10:44
Beste TO,
Het is het verhaal van iemand in mijn directe omgeving!
Om je een lang verhaal te besparen zal ik het heel beknopt vertellen.
12 ambachten 13 ongelukken, nergens echt op haar plaats, een gevoel van 'falen' hebben, etc, etc.
Na lang omzwerven bleek ze gewoon 'hoogbegaafd' te zijn (overigens heeft ze alleen mbo afgemaakt). Heeft een therapeut die gespecialisteerd is in o.a. hoogbegaagdheid gezocht, is in begeleiding gegaan en een hele nieuwe wereld ging voor haar open.
Bleek dat ze gewoon snel op alles uitgekeken was omdat ze nieuwe stimulans nodig had. Ze heeft nu al jaren dezelfde baan (ja, het kan echt) heeft er alleen dingen naast die haar drang naar impulsen (want dat was het) te voeden.
Het is verder een heel normaal mens hoor Ze heeft alleen een IQ wat boven de 130 zit. Wetenschappelijk is bewezen dat het brein (synapsen) van een hoogbegaafde nu eenmaal anders (en 'nee' niet beter, maar anders) werken dan van een niet-hoogbegaafde. Niet beter maar anders dus!!!!!!!!!!!
Ik herken veel in jouw verhaal waar mijn kennis ook tegenaan liep.
Enne, je hoeft echt geen universitaire studie te hebben afgerond om een IQ van 130 te hebben hoor. De meesten gaan gewoon lekker door het leven, maar sommigen lopen dus tegen problemen aan. Net als anderen die geen IQ van 130 of hoger hebben.
Heel gewoon, heel normaal..........maar zeker lastig.
Enfin, ik zeg niet (voordat ik weer hele flauwe reacties krijg) dat jij hoogbegaafd bent of het niet bent, maar het kan toch geen kwaad om het eens te onderzoeken?
Succes in ieder geval
Het is het verhaal van iemand in mijn directe omgeving!
Om je een lang verhaal te besparen zal ik het heel beknopt vertellen.
12 ambachten 13 ongelukken, nergens echt op haar plaats, een gevoel van 'falen' hebben, etc, etc.
Na lang omzwerven bleek ze gewoon 'hoogbegaafd' te zijn (overigens heeft ze alleen mbo afgemaakt). Heeft een therapeut die gespecialisteerd is in o.a. hoogbegaagdheid gezocht, is in begeleiding gegaan en een hele nieuwe wereld ging voor haar open.
Bleek dat ze gewoon snel op alles uitgekeken was omdat ze nieuwe stimulans nodig had. Ze heeft nu al jaren dezelfde baan (ja, het kan echt) heeft er alleen dingen naast die haar drang naar impulsen (want dat was het) te voeden.
Het is verder een heel normaal mens hoor Ze heeft alleen een IQ wat boven de 130 zit. Wetenschappelijk is bewezen dat het brein (synapsen) van een hoogbegaafde nu eenmaal anders (en 'nee' niet beter, maar anders) werken dan van een niet-hoogbegaafde. Niet beter maar anders dus!!!!!!!!!!!
Ik herken veel in jouw verhaal waar mijn kennis ook tegenaan liep.
Enne, je hoeft echt geen universitaire studie te hebben afgerond om een IQ van 130 te hebben hoor. De meesten gaan gewoon lekker door het leven, maar sommigen lopen dus tegen problemen aan. Net als anderen die geen IQ van 130 of hoger hebben.
Heel gewoon, heel normaal..........maar zeker lastig.
Enfin, ik zeg niet (voordat ik weer hele flauwe reacties krijg) dat jij hoogbegaafd bent of het niet bent, maar het kan toch geen kwaad om het eens te onderzoeken?
Succes in ieder geval
woensdag 18 februari 2009 om 11:05
Beste Lisbeth,
Ik heb meegelezen en volgens mij heb je best wat te bieden op baangebied hoor! Bijvoorbeeld dat je zelf veel hebt gereisd en je talen spreekt: ik dacht meteen: is reisleidster niet wat voor je? Volgens mij is daar altijd wel behoefte aan mensen die ech wat weten van bepaalde landen, en hoe meer talen je spreekt, hoe meer kans je hebt! Bovendien kun je dan toch werken en reizen combineren. Ik had ooit op een topic gelezen van iemand die reisleidster wilde worden (volgens mij heette dat "Ik ga het doen! " of zoiets). Mocht je het niets vinden, dan weet ik zeker dat er nog wel andere niet-saaie banen op reisgebied te vinden zijn. Het enige nadeel is misschien dat de reiswereld niet zo goed verdient, maar volgens mij vind je dat niet zo erg.
Succes verder, het gaat je echt wel lukken!
Ik heb meegelezen en volgens mij heb je best wat te bieden op baangebied hoor! Bijvoorbeeld dat je zelf veel hebt gereisd en je talen spreekt: ik dacht meteen: is reisleidster niet wat voor je? Volgens mij is daar altijd wel behoefte aan mensen die ech wat weten van bepaalde landen, en hoe meer talen je spreekt, hoe meer kans je hebt! Bovendien kun je dan toch werken en reizen combineren. Ik had ooit op een topic gelezen van iemand die reisleidster wilde worden (volgens mij heette dat "Ik ga het doen! " of zoiets). Mocht je het niets vinden, dan weet ik zeker dat er nog wel andere niet-saaie banen op reisgebied te vinden zijn. Het enige nadeel is misschien dat de reiswereld niet zo goed verdient, maar volgens mij vind je dat niet zo erg.
Succes verder, het gaat je echt wel lukken!
woensdag 18 februari 2009 om 12:20
Liesbeth je situatie is erg herkenbaar. Momenteel zit ik in een stress periode omdat ik weer eens een 180graden andere richting in ga. Bij vlagen heb ik echt zo een gevoel van "wat heb ik nu eigenlijk bereikt"? Dan ga ik het voor mezelf opsommen en ben ik best trots. Ik heb 2 hbo-studies gedaan, op verschillende plekken in heel Nederland werkervaring opgedaan, 1/2 jaar vrijwilligerswerk in het buitenland gedaan, nu sinds 4 jaar een eigen zaak waar ik dit jaar mee stop. Ik merk dat ik meer vrijheid heb in loondienst (daar kan ik alle leuke aspecten van mijn vak doen en heb ik niet de administratie en rompslomp van een eigen zaak). Reiskriebels blijven en daarom ga ik nu elk jaar op vakantie (soms ver en soms dichtbij). Kriebels om alles aan de kant te zetten en totaal iets anders te gaan doen heb ik nog nooit echt onderdrukt.
Ik denk niet dat ik ooit iets anders zal doen dan doen wat mijn gevoel ingeeft. Als je blij bent met wat je doet en hebt gedaan zou ik het niet veranderen, als je iets wilt moet je er gewoon voor gaan hoe "oud of jong" je ook bent.
Ik denk niet dat ik ooit iets anders zal doen dan doen wat mijn gevoel ingeeft. Als je blij bent met wat je doet en hebt gedaan zou ik het niet veranderen, als je iets wilt moet je er gewoon voor gaan hoe "oud of jong" je ook bent.
donderdag 19 februari 2009 om 08:46
quote:Lisbeth__Salander schreef op 17 februari 2009 @ 20:59:
Eigenlijk is het niet zo zeer alleen op werkgebied dat ik me gefaald voel. dat was wel duidelijk hoorquote:Ik kan het niet zo goed uitleggen ben ik bang. Ik hoef niet zo nodig advocaat of arts te zijn. Het is de onrust en het steeds weg willen waar ik mee zit en van baal. Het liefst zou ik altijd weg zijn, gewoon altijd met mn rugzakje over de wereld zwerven.Heel serieus: wie houd je tegen? Kan je daar een concreet en eerlijk antwoord op geven? Aan jezelf he, ik bedoel niet dat je het hier eens moet neerpennen, maar ben je hierover echt eerlijk naar jezelf?
Er is namelijk geen enkele praktische reden waarom je het niet zou kunnen doen. Natuurlijk zou je de consequenties moeten aanvaarden. Als vrouw alleen is de wereld niet een veilige plaats, en ook je inkomen zou niet bepaald gegarandeerd zijn, maar als je dat soort consequenties aanvaarden kan, wie houd je dan werkelijk tegen?
quote:Dat gevoel van vrijheid vind ik het allermooist wat er is. Ik lees wel es verhalen op waarbenjijpuntnu en kan dan echt ontroerd raken door al die twintigers die onbezorgd over de wereld trekken. Ik begrijp dat gevoel zo goed. En dan vind ik me oud! Dat altijd maar zwerven zit er voor mij niet meer in.Een leven vol weltschmertz kan ook je ding zijn natuurlijk. Sinds Die leiden des jungen Werther is het zelfs een mooi thema voor literatuur, maar dan is dat je keuze. Misschien zou je er voor jezelf goed aan doen te onderscheiden wat het is: wil je echt aan het zwerven, of is het een mooie droom waar je met een soort weemoed graag aan denkt, maar waar je, als je eerlijk naar jezelf bent, helemaal geen trek in hebt?quote:Ik kan echt "jaloers" zijn op mensen die op hun 30ste gelukkig zijn met hun jeugdliefde en twee kinderen ergens in een vinexwijk. Jaloers op het feit dat ze rust hebben, "het" hebben gevonden. Ik wou dat ik daar ook gelukkig van zou worden maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik ooit happy wordt van zo'n leven.Nogmaals, er is niets mis mee je te verliezen in dromen, en je leven zachtjes voorbij te laten kabbelen terwijl je droomt van grootse dingen, en het leven van anderen. Maar je kan er ook voor kiezen zelf te leven. Dat vereist wel dat je je eigen leven ter hand neemt, en de dingen doet die je graag wil doen. En dat betekent risico nemen, en negatieve consequenties aanvaarden.
Maar het ene is niet beter of slechter dan het andere. "Jezelf ontdekken" vind ik altijd wat vaag, maar die kant gaat het toch op: jezelf ontdekken, en jezelf aanvaarden.
quote:En dat terwijl ik aan de andere kant heel graag een relatie zou willen en ooit moeder zou willen worden. Nu op mijn 35ste heb ik het gevoel dat de tijd me inhaalt.Bot gezegd: dat gevoel is 100% terecht. Je bent over de helft, de tijd begint op je in te lopen, en nog even en je wordt ingehaald. Ga je daarom zitten treuren, of ga je doen wat je werkelijk wil doen? Of ga je onder ogen zien dat je allang doet wat je wil doen?quote:Vaag he, maar het is voor mij allemaal best een worsteling, die onrust en dat steeds maar weg/anders willen. Goh, rijp voor de psych zou je bijna gaan denken, haha.
Herkenbaar...? ja hoor.
Eigenlijk is het niet zo zeer alleen op werkgebied dat ik me gefaald voel. dat was wel duidelijk hoorquote:Ik kan het niet zo goed uitleggen ben ik bang. Ik hoef niet zo nodig advocaat of arts te zijn. Het is de onrust en het steeds weg willen waar ik mee zit en van baal. Het liefst zou ik altijd weg zijn, gewoon altijd met mn rugzakje over de wereld zwerven.Heel serieus: wie houd je tegen? Kan je daar een concreet en eerlijk antwoord op geven? Aan jezelf he, ik bedoel niet dat je het hier eens moet neerpennen, maar ben je hierover echt eerlijk naar jezelf?
Er is namelijk geen enkele praktische reden waarom je het niet zou kunnen doen. Natuurlijk zou je de consequenties moeten aanvaarden. Als vrouw alleen is de wereld niet een veilige plaats, en ook je inkomen zou niet bepaald gegarandeerd zijn, maar als je dat soort consequenties aanvaarden kan, wie houd je dan werkelijk tegen?
quote:Dat gevoel van vrijheid vind ik het allermooist wat er is. Ik lees wel es verhalen op waarbenjijpuntnu en kan dan echt ontroerd raken door al die twintigers die onbezorgd over de wereld trekken. Ik begrijp dat gevoel zo goed. En dan vind ik me oud! Dat altijd maar zwerven zit er voor mij niet meer in.Een leven vol weltschmertz kan ook je ding zijn natuurlijk. Sinds Die leiden des jungen Werther is het zelfs een mooi thema voor literatuur, maar dan is dat je keuze. Misschien zou je er voor jezelf goed aan doen te onderscheiden wat het is: wil je echt aan het zwerven, of is het een mooie droom waar je met een soort weemoed graag aan denkt, maar waar je, als je eerlijk naar jezelf bent, helemaal geen trek in hebt?quote:Ik kan echt "jaloers" zijn op mensen die op hun 30ste gelukkig zijn met hun jeugdliefde en twee kinderen ergens in een vinexwijk. Jaloers op het feit dat ze rust hebben, "het" hebben gevonden. Ik wou dat ik daar ook gelukkig van zou worden maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat ik ooit happy wordt van zo'n leven.Nogmaals, er is niets mis mee je te verliezen in dromen, en je leven zachtjes voorbij te laten kabbelen terwijl je droomt van grootse dingen, en het leven van anderen. Maar je kan er ook voor kiezen zelf te leven. Dat vereist wel dat je je eigen leven ter hand neemt, en de dingen doet die je graag wil doen. En dat betekent risico nemen, en negatieve consequenties aanvaarden.
Maar het ene is niet beter of slechter dan het andere. "Jezelf ontdekken" vind ik altijd wat vaag, maar die kant gaat het toch op: jezelf ontdekken, en jezelf aanvaarden.
quote:En dat terwijl ik aan de andere kant heel graag een relatie zou willen en ooit moeder zou willen worden. Nu op mijn 35ste heb ik het gevoel dat de tijd me inhaalt.Bot gezegd: dat gevoel is 100% terecht. Je bent over de helft, de tijd begint op je in te lopen, en nog even en je wordt ingehaald. Ga je daarom zitten treuren, of ga je doen wat je werkelijk wil doen? Of ga je onder ogen zien dat je allang doet wat je wil doen?quote:Vaag he, maar het is voor mij allemaal best een worsteling, die onrust en dat steeds maar weg/anders willen. Goh, rijp voor de psych zou je bijna gaan denken, haha.
Herkenbaar...? ja hoor.
donderdag 19 februari 2009 om 09:04
Ja ik herken(de) het. Ik was nog erger qua banen. Minste wat ik ergens gewerkt heb is 1 dag. Langste was mijn 1e baan, dat was iets meer dan 2 jaar.
Ik heb ook geen vak geleerd, heb 2 keer mijn Spw3 studie verpest, sommige baantjes verpest.
Maar ik heb nou eindelijk een hele leuke baan, die ik zeker niet ga verpesten. (Ik wil zelfs nog niet samenwonen met mijn vriend, want dan ben ik mijn baan kwijt, hij woont nml (wederom) niet naast de deur.)
Dus ik hoop dat het me nou eens gegund is, om deze leuke baan te houden.
Ik heb ook geen vak geleerd, heb 2 keer mijn Spw3 studie verpest, sommige baantjes verpest.
Maar ik heb nou eindelijk een hele leuke baan, die ik zeker niet ga verpesten. (Ik wil zelfs nog niet samenwonen met mijn vriend, want dan ben ik mijn baan kwijt, hij woont nml (wederom) niet naast de deur.)
Dus ik hoop dat het me nou eens gegund is, om deze leuke baan te houden.
zaterdag 21 februari 2009 om 12:34
Weet je Lisbeth, als jij zo ontzettend geniet van het de wereld door zwerven, reizen, vrijheid, geen grote verantwoordelijkheden/sleur... dan moet je dat toch gaan doen! Maak een plan voor jezelf hoe je aan genoeg geld komt om je gereis en levensonderhoud te kunnen bekostigen (deels voor je vertrek sparen en deels ter plekke baantjes zoeken?) en ga dan gewoon. Ik ken meerdere mensen die ouder zijn dan jij en toch een 'zwervend' bestaan hebben en daarmee erg gelukkig zijn. En wie weet kom je op reis wel die geweldige man tegen waarmee je samen verder de wereld over kunt gaan (wie weet met kind).
zondag 22 februari 2009 om 17:36
quote:Brummetje schreef op 19 februari 2009 @ 09:04:
Ik heb ook geen vak geleerd, heb 2 keer mijn Spw3 studie verpest, sommige baantjes verpest.
Maar ik heb nou eindelijk een hele leuke baan, die ik zeker niet ga verpesten. (Ik wil zelfs nog niet samenwonen met mijn vriend, want dan ben ik mijn baan kwijt, hij woont nml (wederom) niet naast de deur.)
Dus ik hoop dat het me nou eens gegund is, om deze leuke baan te houden.Hee Brum! Fijn om dit van je te lezen. (f)
Ik heb ook geen vak geleerd, heb 2 keer mijn Spw3 studie verpest, sommige baantjes verpest.
Maar ik heb nou eindelijk een hele leuke baan, die ik zeker niet ga verpesten. (Ik wil zelfs nog niet samenwonen met mijn vriend, want dan ben ik mijn baan kwijt, hij woont nml (wederom) niet naast de deur.)
Dus ik hoop dat het me nou eens gegund is, om deze leuke baan te houden.Hee Brum! Fijn om dit van je te lezen. (f)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 22 februari 2009 om 18:30
Gelukkig dat ik niet de enige ben, als ik dit allemaal lees. Het geeft ieder geval een ruimere blik.. Dan zou ik me ook moeten schamen, net als Lisbeth; want ik denk zelf ook regelmatig: ...is dit het nou? En dan bedoel ik op het gebied van werk, niet prive gelukkig. Ik ben 32 en heb sinds kort een andere baan, daarvoor heb ik meerdere banen gehad, en heb geconstateerd dat geen enkele van die banen ooit bij me pasten; op eentje na, waar ik na 3-kwart jaar weg kon omdat het slecht met de zaak ging. Het waren ook de omstandigheden, want ik woonde toen alleen en de pijp moet ook roken, dus pakte ik aan wat ik pakken kon, ook al was het niet altijd leuk. Mijn langste baan was ook 3 jaar. Maar waar ik nu werk, begin ik weer te twijfelen en ik voel me onrustg. Wil ik wel dag in, dag uit met dezelfde mensen zijn aan 1 buro? Op kantoor? Ligt het werk me eigenlijk wel? Dus begin ik me weer van alles af te vragen en zelfs weer vacatures te zoeken, maar bedenk me dan weer dat " het beter van niet is omdat ik al zoveel banen heb gehad en de economische crisis en o jee wat zal de buitenwacht vinden...en de leeftijd" ;. zucht. erg vermoeiend soms.
iemand nog tips??
iemand nog tips??
