Werk & Studie
alle pijlers
Ontslag nemen in proeftijd? Botsing met arts.
woensdag 8 juli 2009 om 20:43
Hallo vivaforummers,
Graag hoor ik jullie mening over het volgende: zeer recent ben ik begonnen aan een nieuwe baan, de overstap vooral gemaakt vanwege de reisafstand. Ook leek de baan me erg leuk (heeft iets te maken met plannen in een ziekenhuis). De directe collega's zijn aardig, de werkzaamheden flexibel en de vrijheid groot. En toch ben ik nu (in mijn proeftijd dus) al aan het twijfelen.
Vandaag werd ik namelijk gebeld door een arts die vond dat er iets schortte aan de planning (die ik btw niet zelf gemaakt had aangezien ik nog aan het inwerken ben), en die zo vreselijk onbeschoft deed ("je komt maar uit je overleg en de boel regelen hier, als je dat niet doet kun je duidelijk geen prioriteiten stellen", in die trant, terwijl er echt heel weinig aan de hand was). E.e.a. erg snel geregeld, maar merk dat het me dwars zit. Had geloof ik niet verwacht dat ik zo behandeld zou worden, en er schijnen nog bottere artsen rond te lopen.
Al met al zit ik nu met een naar gevoel thuis en zit zelfs te verzinnen om op te zeggen in mijn proeftijd of ik ieder geval weer actief rond te kijken.
Ik denk dat mijn vraag is: wanneer zouden jullie opzeggen in je proeftijd? Moet het dan echt waardeloos zijn of zou je gevoel hierin zwaar meetellen? Zouden jullie het wat langer aankijken en zo ja, hoelang? In gesprek gaan met de arts heeft trouwens geen zin heb ik al begrepen, die gasten zijn heilig in dit ziekenhuis.
Bah. Hiervoor heb ik niet mijn fijne baan opgezegd .
Graag hoor ik jullie mening over het volgende: zeer recent ben ik begonnen aan een nieuwe baan, de overstap vooral gemaakt vanwege de reisafstand. Ook leek de baan me erg leuk (heeft iets te maken met plannen in een ziekenhuis). De directe collega's zijn aardig, de werkzaamheden flexibel en de vrijheid groot. En toch ben ik nu (in mijn proeftijd dus) al aan het twijfelen.
Vandaag werd ik namelijk gebeld door een arts die vond dat er iets schortte aan de planning (die ik btw niet zelf gemaakt had aangezien ik nog aan het inwerken ben), en die zo vreselijk onbeschoft deed ("je komt maar uit je overleg en de boel regelen hier, als je dat niet doet kun je duidelijk geen prioriteiten stellen", in die trant, terwijl er echt heel weinig aan de hand was). E.e.a. erg snel geregeld, maar merk dat het me dwars zit. Had geloof ik niet verwacht dat ik zo behandeld zou worden, en er schijnen nog bottere artsen rond te lopen.
Al met al zit ik nu met een naar gevoel thuis en zit zelfs te verzinnen om op te zeggen in mijn proeftijd of ik ieder geval weer actief rond te kijken.
Ik denk dat mijn vraag is: wanneer zouden jullie opzeggen in je proeftijd? Moet het dan echt waardeloos zijn of zou je gevoel hierin zwaar meetellen? Zouden jullie het wat langer aankijken en zo ja, hoelang? In gesprek gaan met de arts heeft trouwens geen zin heb ik al begrepen, die gasten zijn heilig in dit ziekenhuis.
Bah. Hiervoor heb ik niet mijn fijne baan opgezegd .
woensdag 8 juli 2009 om 20:47
Artsen zijn overal heilig.Verwacht maar niet dat je enige hulp en steun zal krijgen (een klein aantal uitzonderingen daargelaten).
Werk zelf gelukkig niet in een ziekenhuis maar veel familie leden wel en van hen hoor ik steeds hetzelfde.Grote mond en altijd denken dat ze het beter weten, ook al bewijst de werkelijkheid vaak het tegendeel.
Of je nu of laten in je proeftijd opzegt maakt niet veel uit.Hooguit zal eerder opzeggen je minder stress geven.
Werk zelf gelukkig niet in een ziekenhuis maar veel familie leden wel en van hen hoor ik steeds hetzelfde.Grote mond en altijd denken dat ze het beter weten, ook al bewijst de werkelijkheid vaak het tegendeel.
Of je nu of laten in je proeftijd opzegt maakt niet veel uit.Hooguit zal eerder opzeggen je minder stress geven.
woensdag 8 juli 2009 om 20:55
Ik vind ook dat je snel opgeeft als je nu al weg gaat. Kom op, pas als ze je (terecht!) gaan aanspreken op missers die je hebt gemaakt en die ook niet meer oplosbaar zijn, dán zou ik me achter mijn oren gaan krabben of ik op de juiste plek zou zitten.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 8 juli 2009 om 20:58
Klopt helemaal. veel artsen denken dat ze alles kunnen maken en iedreen ook naar hun moet luisteren en vooral direct moet doen wat zij willen. Toch komen er ook veel nieuwe assistenten bij die door anderen (lees verpleegkundigen ed) bij voorbaat al opgevoed worden. Sommige artsen van de oude garde zijn helaas niet meer te verbeteren. Anderen wel en trekken in de loop der jaren iets (maar dan ook echt maar iets) bij. Denk dat je toch direct bij de eerste aanvaring op een nette maar toch duidelijke manier duidelijk moet maken dat je hier niet van gediend bent. Dat je best wilt mee helpen maar dat dit ook op een andere manier gezegd mag worden. Vaak is het zo dat juist dan de meest botte artsen weten wat ze wel en niet tegen je kunnen zeggen en hier dan ook rekening mee houden. Nou ja lees....dat ze zich voortaan bij jou inhouden.
Helaas zijn er ook altijd artsen (maar ook andere werknemers in welk werkveld dan ook) die denken de hele wereld te hebben en zich ook zo gedragen. Ligt aan jezelf hoe je hier meer omgaat. Je kan je meteen uit het veld laten slaan. Maar dan kom je er in een ander werkveld vast ook wel weer iemand tegen die zich zo gedraagt. Je kan ook proberen je anders op te stellen, zoals bovenstaande. Eventueel met je baas bespreken hoe hier mee om te gaan. Maar in elk geval proberen hier mee om te gaan. Heb je veel met de artsen te maken of is het een ding wat af en toe voorkomt.
Maar om nu al te zeggen dat je weg wilt lijkt mij erg onverstandig. In een volgende baan vragen ze zich misschien wel af of je wel over doorzettingsvermogen beschikt als je je zo snel uit het veld laat slaan.
Aan de andere kant kan ik wel goed begrijpen hoe je je voelt. Juist als je het niet verwacht komt dit hard aan. Probeer je het niet teveel aan te trekken.
Helaas zijn er ook altijd artsen (maar ook andere werknemers in welk werkveld dan ook) die denken de hele wereld te hebben en zich ook zo gedragen. Ligt aan jezelf hoe je hier meer omgaat. Je kan je meteen uit het veld laten slaan. Maar dan kom je er in een ander werkveld vast ook wel weer iemand tegen die zich zo gedraagt. Je kan ook proberen je anders op te stellen, zoals bovenstaande. Eventueel met je baas bespreken hoe hier mee om te gaan. Maar in elk geval proberen hier mee om te gaan. Heb je veel met de artsen te maken of is het een ding wat af en toe voorkomt.
Maar om nu al te zeggen dat je weg wilt lijkt mij erg onverstandig. In een volgende baan vragen ze zich misschien wel af of je wel over doorzettingsvermogen beschikt als je je zo snel uit het veld laat slaan.
Aan de andere kant kan ik wel goed begrijpen hoe je je voelt. Juist als je het niet verwacht komt dit hard aan. Probeer je het niet teveel aan te trekken.
anoniem_3101 wijzigde dit bericht op 08-07-2009 21:00
Reden: paar spelfouten....
Reden: paar spelfouten....
% gewijzigd
woensdag 8 juli 2009 om 20:59
ik werk ook al jaren in het ziekenhuis en mijn ervaring is echt anders. Ja natuurlijk zitten er eikels tussen die denken dat ze gods gift to medicine zijn, maar over het algemeen gaat de samenwerking prima. Ik zou het nog even een kans geven, en absoluut aangeven dat je hier niet van gediend bent. Mocht je meerdere van dit soort ervaringen hebben, zou ik ook weg gaan als ik jou was, maar niet op basis van 1 rukker.
woensdag 8 juli 2009 om 21:09
Veel artsen waarderen het ook wel als je ze op een nette manier tegengas geeft. Niet alle, maar het kan soms heel goed uitpakken als je laat merken dat jij niet gedient bent van zulk gedrag. Ik werk ook in een ziekenhuis en vindt het er juist heel leuk!
Probeer het van je af te laten glijden! En inderdaad, overal zijn wel eikels te vinden!
Probeer het van je af te laten glijden! En inderdaad, overal zijn wel eikels te vinden!
woensdag 8 juli 2009 om 21:18
Zou het me niet persoonlijk aantrekken. Veel specialisten denken dat ze de meest belangrijke persoon op de wereld zijn. Heb als verpleegkundige al van alles meegemaakt: scheldende, stampvoetende artsen, midden op de gang of aan het bed van de patiënt uitgescholden worden, telefoon die gewoon wordt opgegooid terwijl jij belt omdat je een zieke patiënt hebt liggen, verpleegkundigen die in tranen uitbarsten vanwege een uitbarsting van een specialist...
Wat wij doen? Klacht indienen bij ons afdelingshoofd (als aanspreken door ons niet lukt/helpt), deze spreekt een specialist altijd aan op zijn gedrag, en moet zeggen dat dit vaak verbetering geeft. En tegenwoordig lachen we specialisten soms gewoon uit als ze weer zo debiel staan te doen, werkt behoorlijk goed!!
Gelukkig zijn absoluut niet alle artsen zo, vooral met de jongere artsen hebben we een erg leuk contact, kun je prima wijzen op dingen die ze anders zouden kunnen doen.
Tuurlijk is het niet leuk en zeker niet normaal als je zo'n uitbarsting krijgt, maar zou zelf mn werk er absoluut niet voor opgeven. Bedenk dat het niet aan jou persoonlijk ligt. Dus ene oor in, andere oor weer uit. Arts is t hele voorval na 3 minuten ook weer vergeten, dus waarom zou jij deze baan laten schieten vanwege één zo'n eikel die denkt dat ie God is?!
Probeer er boven te staan, zorg dat je het leuk krijgt met je directe collega's, geef het aan bij je leidinggevende als jullie last hebben van de specialisten (of spreek ze er direct op aan als ze zich zo gedragen, 'de manier waarop u me nu behandelt staat me niet aan, als u me iets wilt zeggen kunt u dat op een normale toon doen, anders lijkt het me beter om dit gesprek te beeindigen!).
Wat wij doen? Klacht indienen bij ons afdelingshoofd (als aanspreken door ons niet lukt/helpt), deze spreekt een specialist altijd aan op zijn gedrag, en moet zeggen dat dit vaak verbetering geeft. En tegenwoordig lachen we specialisten soms gewoon uit als ze weer zo debiel staan te doen, werkt behoorlijk goed!!
Gelukkig zijn absoluut niet alle artsen zo, vooral met de jongere artsen hebben we een erg leuk contact, kun je prima wijzen op dingen die ze anders zouden kunnen doen.
Tuurlijk is het niet leuk en zeker niet normaal als je zo'n uitbarsting krijgt, maar zou zelf mn werk er absoluut niet voor opgeven. Bedenk dat het niet aan jou persoonlijk ligt. Dus ene oor in, andere oor weer uit. Arts is t hele voorval na 3 minuten ook weer vergeten, dus waarom zou jij deze baan laten schieten vanwege één zo'n eikel die denkt dat ie God is?!
Probeer er boven te staan, zorg dat je het leuk krijgt met je directe collega's, geef het aan bij je leidinggevende als jullie last hebben van de specialisten (of spreek ze er direct op aan als ze zich zo gedragen, 'de manier waarop u me nu behandelt staat me niet aan, als u me iets wilt zeggen kunt u dat op een normale toon doen, anders lijkt het me beter om dit gesprek te beeindigen!).
woensdag 8 juli 2009 om 21:31
Het lijkt me verstandig deze situatie aan te grijpen als kans. Probeer te ontdekken hoe jouw collega's en leidinggevende met dergelijke voorvallen omgaan en vraag hen tips. Daarnaast kan ik me voorstellen dat er in een ziekenhuis omstandigheden kunnen voorkomen die het overleg waaraan jij op dat moment deelnam ondergeschikt maken aan het oplossen van een bepaald probleem. De wijze waarop dat werd gecommuniceerd verdient niet de schoonheidsprijs maar de prioriteitstelling an sich hoeft niet verkeerd te zijn.
woensdag 8 juli 2009 om 21:34
quote:Marit80 schreef op 08 juli 2009 @ 20:43:
Hallo vivaforummers,
Graag hoor ik jullie mening over het volgende: zeer recent ben ik begonnen aan een nieuwe baan, de overstap vooral gemaakt vanwege de reisafstand. Ook leek de baan me erg leuk (heeft iets te maken met plannen in een ziekenhuis). De directe collega's zijn aardig, de werkzaamheden flexibel en de vrijheid groot. En toch ben ik nu (in mijn proeftijd dus) al aan het twijfelen.
Vandaag werd ik namelijk gebeld door een arts die vond dat er iets schortte aan de planning (die ik btw niet zelf gemaakt had aangezien ik nog aan het inwerken ben), en die zo vreselijk onbeschoft deed ("je komt maar uit je overleg en de boel regelen hier, als je dat niet doet kun je duidelijk geen prioriteiten stellen", in die trant, terwijl er echt heel weinig aan de hand was). E.e.a. erg snel geregeld, maar merk dat het me dwars zit. Had geloof ik niet verwacht dat ik zo behandeld zou worden, en er schijnen nog bottere artsen rond te lopen.
Al met al zit ik nu met een naar gevoel thuis en zit zelfs te verzinnen om op te zeggen in mijn proeftijd of ik ieder geval weer actief rond te kijken.
Ik denk dat mijn vraag is: wanneer zouden jullie opzeggen in je proeftijd? Moet het dan echt waardeloos zijn of zou je gevoel hierin zwaar meetellen? Zouden jullie het wat langer aankijken en zo ja, hoelang? In gesprek gaan met de arts heeft trouwens geen zin heb ik al begrepen, die gasten zijn heilig in dit ziekenhuis.
Bah. Hiervoor heb ik niet mijn fijne baan opgezegd .
Verder zoeken en tot die tijd er het beste van maken.
Het kan later meevallen, als je eenmaal ingewerkt bent en je contact beter zijn.
Je mag ook best aangeven dat je de reactie onprettig vind, de manier waarop.
Anders wennen ze eraan je als voetveeg te behandelen.
Verder zul je in de loop van de tijd wel merken hoe ze tegen anderen doen en hoe de sfeer is etc.
Vaak is de eerste indruk wel de juiste, maar geef het een half jaartje.
Hallo vivaforummers,
Graag hoor ik jullie mening over het volgende: zeer recent ben ik begonnen aan een nieuwe baan, de overstap vooral gemaakt vanwege de reisafstand. Ook leek de baan me erg leuk (heeft iets te maken met plannen in een ziekenhuis). De directe collega's zijn aardig, de werkzaamheden flexibel en de vrijheid groot. En toch ben ik nu (in mijn proeftijd dus) al aan het twijfelen.
Vandaag werd ik namelijk gebeld door een arts die vond dat er iets schortte aan de planning (die ik btw niet zelf gemaakt had aangezien ik nog aan het inwerken ben), en die zo vreselijk onbeschoft deed ("je komt maar uit je overleg en de boel regelen hier, als je dat niet doet kun je duidelijk geen prioriteiten stellen", in die trant, terwijl er echt heel weinig aan de hand was). E.e.a. erg snel geregeld, maar merk dat het me dwars zit. Had geloof ik niet verwacht dat ik zo behandeld zou worden, en er schijnen nog bottere artsen rond te lopen.
Al met al zit ik nu met een naar gevoel thuis en zit zelfs te verzinnen om op te zeggen in mijn proeftijd of ik ieder geval weer actief rond te kijken.
Ik denk dat mijn vraag is: wanneer zouden jullie opzeggen in je proeftijd? Moet het dan echt waardeloos zijn of zou je gevoel hierin zwaar meetellen? Zouden jullie het wat langer aankijken en zo ja, hoelang? In gesprek gaan met de arts heeft trouwens geen zin heb ik al begrepen, die gasten zijn heilig in dit ziekenhuis.
Bah. Hiervoor heb ik niet mijn fijne baan opgezegd .
Verder zoeken en tot die tijd er het beste van maken.
Het kan later meevallen, als je eenmaal ingewerkt bent en je contact beter zijn.
Je mag ook best aangeven dat je de reactie onprettig vind, de manier waarop.
Anders wennen ze eraan je als voetveeg te behandelen.
Verder zul je in de loop van de tijd wel merken hoe ze tegen anderen doen en hoe de sfeer is etc.
Vaak is de eerste indruk wel de juiste, maar geef het een half jaartje.
woensdag 8 juli 2009 om 21:49
Kan me voorstellen dat je je erg rot voelt! Ook al hoef je het je persoonlijk niet aan te trekken, toch doe je het. Ik zelf werk ook in de medische wereld en pas geleden ben ik me toch ook uitgescholden geworden door een arts. Het raakte me gewoon heel erg, omdat ik naar mijn weten helemaal niks verkeerds had gedaan (en ook al was dat wel het geval, nog geen rede om zo tegen je collega's te communiceren) hij stond er wel voor bekend om zo uit te vliegen. Ik ben toen meteen naar hem toegegaan en heb hem naar nadere uitleg gevraagd en gezegd hoe ik me er onder voelde, toen hebben we nog een tijdje erover gepraat en uiteindelijk heeft hij dan ook zijn excuses aangeboden. Sindsdien deed hij poeslief Ik zou je aan raden om ook gewoon even naar hem toe te gaan en je gevoel kenbaar te maken, misschien is er gewoon sprake van een misverstand, dat is toch hartstikke zonde als je daarvoor je baan al opzegt! Succes ermee
woensdag 8 juli 2009 om 22:32
In elke baan kun je "collega's" treffen die je niet liggen. Je zegt dat je leuk werk hebt en in een leuk team werkt. Waarom zou jij je werkplezier laten verpesten door zo'n brombeer? Als je de hele dag contact met hem hebt en er echt niet mee om kunt gaan, dan zou ik idd ontslag nemen. Maar je zou ook kunnen proberen om met dergelijke mensen om te leren gaan, zeker als je ze slechts af en toe eens spreekt. Zonde om daar je leuke nieuwe baan voor op te geven!
donderdag 9 juli 2009 om 09:06
@ allemaal, bedankt voor jullie reacties!
Ik begrijp het advies van sommigen om proberen om te gaan met dit soort mensen, waarschijnlijk hebben jullie wel gelijk. Ik heb in geen geval zin om als voetveeg behandeld te worden. Nu heb ik van collega's wel al tips gekregen maar die zijn dan meer in de trant van "je zou je haar blond moeten verven, dat zou al schelen
", dus niet echt constructief zeg maar. Ik ben heus wel gewend aan mopperaars, die had ik in mijn vorige werk (thuiszorg) ook veelvuldig, maar niet zo vreselijk onredelijk.
Om het wat concreter te maken: ik moet op den duur de ondersteuning gaan plannen voor het poli-spreekuur van deze dokter (dus de doktersasst). In bovenstaand voorbeeld was dat ook gewoon geregeld door mijn collega, alleen dhr dokter had zelf zijn spreekuur uit laten lopen waardoor de doktersasst het erg druk had met alle patienten die binnen kwamen stromen. Er moest volgens hem direct ondersteuning komen anders zou hij zijn poli NU sluiten (het duiveltje in mij zei: goed joh, moet je doen, maar er kwam iets uit als okee dokter, ik ga mijn best voor u doen, waarna hij na 2 minuten weer belde om te vragen waarom het in vredesnaam zooooo lang duurde enz). Ik heb me in ieder geval laten overbluffen, heb nog niet goed in beeld waar de prioriteiten liggen maar hier volgens mij niet (ik ben nl daarna zelf even gaan kijken en toen was de rust al wedergekeerd, 3 minuten later dus). Jammere is wel dat ik deze arts dus dagelijks ga meemaken, hij werkt op 1 van 'mijn' poli's waar ik integraal verantwoordelijk voor ben. Hij heeft ook wel een beetje de naam van blaaskaak hoor. En het mooie is, op mn andere poli zit een nog veel ergere schijnt.
Pff. Zucht. Ik zag gisteren wel een erg leuke andere vacature (wel in de zorg maar zonder specialistencontact ) en heb daar toch nog maar even snel mijn CV naartoe gestuurd... Ik kijk het uiteraard nog wel even aan maar mijn enthousiasme is wel een beetje getemperd hoor, ik leef nog in de illusie dat hard werk en inzet positief ontvangen worden en sta er van te kijken dat het vooroordeel over artsen in dit geval nog blijkt te kloppen ook.
Ik begrijp het advies van sommigen om proberen om te gaan met dit soort mensen, waarschijnlijk hebben jullie wel gelijk. Ik heb in geen geval zin om als voetveeg behandeld te worden. Nu heb ik van collega's wel al tips gekregen maar die zijn dan meer in de trant van "je zou je haar blond moeten verven, dat zou al schelen
", dus niet echt constructief zeg maar. Ik ben heus wel gewend aan mopperaars, die had ik in mijn vorige werk (thuiszorg) ook veelvuldig, maar niet zo vreselijk onredelijk.Om het wat concreter te maken: ik moet op den duur de ondersteuning gaan plannen voor het poli-spreekuur van deze dokter (dus de doktersasst). In bovenstaand voorbeeld was dat ook gewoon geregeld door mijn collega, alleen dhr dokter had zelf zijn spreekuur uit laten lopen waardoor de doktersasst het erg druk had met alle patienten die binnen kwamen stromen. Er moest volgens hem direct ondersteuning komen anders zou hij zijn poli NU sluiten (het duiveltje in mij zei: goed joh, moet je doen, maar er kwam iets uit als okee dokter, ik ga mijn best voor u doen, waarna hij na 2 minuten weer belde om te vragen waarom het in vredesnaam zooooo lang duurde enz). Ik heb me in ieder geval laten overbluffen, heb nog niet goed in beeld waar de prioriteiten liggen maar hier volgens mij niet (ik ben nl daarna zelf even gaan kijken en toen was de rust al wedergekeerd, 3 minuten later dus). Jammere is wel dat ik deze arts dus dagelijks ga meemaken, hij werkt op 1 van 'mijn' poli's waar ik integraal verantwoordelijk voor ben. Hij heeft ook wel een beetje de naam van blaaskaak hoor. En het mooie is, op mn andere poli zit een nog veel ergere schijnt.
Pff. Zucht. Ik zag gisteren wel een erg leuke andere vacature (wel in de zorg maar zonder specialistencontact ) en heb daar toch nog maar even snel mijn CV naartoe gestuurd... Ik kijk het uiteraard nog wel even aan maar mijn enthousiasme is wel een beetje getemperd hoor, ik leef nog in de illusie dat hard werk en inzet positief ontvangen worden en sta er van te kijken dat het vooroordeel over artsen in dit geval nog blijkt te kloppen ook.
donderdag 9 juli 2009 om 09:34
quote:Marit80 schreef op 08 juli 2009 @ 20:43:
In gesprek gaan met de arts heeft trouwens geen zin heb ik al begrepen, die gasten zijn heilig in dit ziekenhuis.Naar mijn mening heeft het altijd zin. Misschien levert het niet (direct) het gewenste resultaat, maar voor mijn eigenwaarde zou het altijd zin hebben om mij niet als voetveeg te laten behandelen.
In gesprek gaan met de arts heeft trouwens geen zin heb ik al begrepen, die gasten zijn heilig in dit ziekenhuis.Naar mijn mening heeft het altijd zin. Misschien levert het niet (direct) het gewenste resultaat, maar voor mijn eigenwaarde zou het altijd zin hebben om mij niet als voetveeg te laten behandelen.
donderdag 9 juli 2009 om 09:41
Wat een nare ervaring zo snel al.Ik zou hem er sowieso op aan spreken. Hij mag dan een arts zijn, hij heeft zich ook maar gewoon te gedragen en moet zeker niet denken dat 'ie wat meer is dan een ander. Wat denkt 'ie wel om jou zo onbschoft te behandelen? Dat het rechtvaardigd is ómdat hij een arts is? Dus meid, voor je eigen gevoel zou verhaal gaan halen. Je blijft hier anders toch mee zitten "had ik maar ...." en als je krijgt met hem en een nog grotere blaaskaak te maken zeg je, in de toekomst. Als je denkt dat je niet opgewassen bent (en dat bedoel ik niet negatief) tegen dit soort mensen/zaken dan zou ik verder kijken en ergens anders gaan solliciteren. Maak je proeftijd af, daarna krijg je misschien een jaarcontract (?) maar je kunt natuurlijk altijd weg, met uitwerken van een maand.
Succes ermee.
Succes ermee.
donderdag 9 juli 2009 om 09:54
Die functie kennen wij trouwens helemaal niet. Een collega plant alles in en zij werkt ook gewoon op de poli als assistente, net als ik. En daarnaast hebben we een teamleider die de inzet van extra personeel regelt. Maar dat ben jij dus niet?
Ik zou het toch echt bespreekbaar proberen te maken. Doe dit op een rustige manier, maar laat wel merken dat zulk gedrag nergens op slaat.
Wat Pien zegt klopt namelijk. Sommigen willen je alleen maar uit de tent lokken en waarderen het zeker als je niet met je laat sollen. En veel artsen moeten ook vaak wennen aan nieuwe gezichten en gaan in de loop van de tijd steeds leuker met je om.
Tsja en als je het echt niks vindt is deze baan misschien minder geschikt voor je. Dan kan je beter op zoek naar iets anders.
Ik zou het toch echt bespreekbaar proberen te maken. Doe dit op een rustige manier, maar laat wel merken dat zulk gedrag nergens op slaat.
Wat Pien zegt klopt namelijk. Sommigen willen je alleen maar uit de tent lokken en waarderen het zeker als je niet met je laat sollen. En veel artsen moeten ook vaak wennen aan nieuwe gezichten en gaan in de loop van de tijd steeds leuker met je om.
Tsja en als je het echt niks vindt is deze baan misschien minder geschikt voor je. Dan kan je beter op zoek naar iets anders.
donderdag 9 juli 2009 om 10:44
Hoi Marit,
Ik heb een soortgelijk voorval als jij meegemaakt met een arts. Ik heb gewerkt als operatieplanner voor een specialistische afdeling in een academisch ziekenhuis. Ik werkte er toen ook nog niet zolang en werd toen telefonisch door een van de chirurgen uitgescholden voor alles wat los en vast zat. Toen dat gebeurde stond toevallig een van de andere chirurgen naast me. Hij had e.e.a. opgevangen en gaf direct aan dat de houding van zijn collega naar mij toe onacceptabel was en hem erop zou aanspreken. Ik heb dit voorval ook direct bij mijn leidinggevende aangekaart en aangegeven dat als dit de manier was waarop collega's op deze afdeling met elkaar omgaan ik in deze functie zou stoppen en ik niet als voetveeg behandeld wenste te worden. Dit voorval ging als een lopend vuurtje over de afdeling want ik was de eerste secretaresse (op een secretariaat van 8 secretaresses) die dergelijk gedrag van een arts niet accepteerde en daar iets van zei. Deze arts is door mijn leidinggevende en door zijn collega-chirurgen op dit voorval aangesproken en moest zijn excuses aan mij aanbieden. Dat heeft hij nooit gedaan, maar dat vond ik niet erg. Wat ik wel belangrijk vond ik wel duidelijk had gemaakt dat collega's (ook secretaresses en artsen zijn collega's van elkaar) en mensen zo niet met elkaar omgaan. Ik heb toen zelfs van een aantal chirurgen "steunbetuigingen" gehad.
Omdat dit een hele moeilijke groep chirurgen was, is het niet bij dit voorval gebleven. Heel veel kleinere dingen slik je en ga je weer verder met je werk, maar als iets over mijn persoonlijke grens heen ging dan heb ik dit altijd aangekaart. Ook had ik daar al snel geleerd om me hun gedrag niet persoonlijk aan te trekken, vaak wordt een opmerkingen of snauw gemaakt in de hectiek van alle werkzaamheden. Maar het is iets waar je wel tegen moet kunnen.
Ik heb gemerkt dat als ze weten wat ze aan je hebben (je werk goed doen en met ze meedenken (daar staan de meeste artsen best voor open), hun houding en gedrag ook wel een beetje veranderd. Ik heb met de meeste artsen toch heel erg leuk en goed samengewerkt.
Er wordt wel gezegd dat er een groot verschil in gedrag is tussen snijdende (chirurgen) en niet-snijdende artsen (internist). Snijders zijn arroganter en moeilijker om mee te werken dan niet-snijders, al heb je daar natuurlijk ook weer uitzonderingen op.
Mijn ervaring is trouwens dat professoren veel makkelijker en socialer zijn dan co-assistenten die denken dat ze al heel wat zijn.
Ik heb een soortgelijk voorval als jij meegemaakt met een arts. Ik heb gewerkt als operatieplanner voor een specialistische afdeling in een academisch ziekenhuis. Ik werkte er toen ook nog niet zolang en werd toen telefonisch door een van de chirurgen uitgescholden voor alles wat los en vast zat. Toen dat gebeurde stond toevallig een van de andere chirurgen naast me. Hij had e.e.a. opgevangen en gaf direct aan dat de houding van zijn collega naar mij toe onacceptabel was en hem erop zou aanspreken. Ik heb dit voorval ook direct bij mijn leidinggevende aangekaart en aangegeven dat als dit de manier was waarop collega's op deze afdeling met elkaar omgaan ik in deze functie zou stoppen en ik niet als voetveeg behandeld wenste te worden. Dit voorval ging als een lopend vuurtje over de afdeling want ik was de eerste secretaresse (op een secretariaat van 8 secretaresses) die dergelijk gedrag van een arts niet accepteerde en daar iets van zei. Deze arts is door mijn leidinggevende en door zijn collega-chirurgen op dit voorval aangesproken en moest zijn excuses aan mij aanbieden. Dat heeft hij nooit gedaan, maar dat vond ik niet erg. Wat ik wel belangrijk vond ik wel duidelijk had gemaakt dat collega's (ook secretaresses en artsen zijn collega's van elkaar) en mensen zo niet met elkaar omgaan. Ik heb toen zelfs van een aantal chirurgen "steunbetuigingen" gehad.
Omdat dit een hele moeilijke groep chirurgen was, is het niet bij dit voorval gebleven. Heel veel kleinere dingen slik je en ga je weer verder met je werk, maar als iets over mijn persoonlijke grens heen ging dan heb ik dit altijd aangekaart. Ook had ik daar al snel geleerd om me hun gedrag niet persoonlijk aan te trekken, vaak wordt een opmerkingen of snauw gemaakt in de hectiek van alle werkzaamheden. Maar het is iets waar je wel tegen moet kunnen.
Ik heb gemerkt dat als ze weten wat ze aan je hebben (je werk goed doen en met ze meedenken (daar staan de meeste artsen best voor open), hun houding en gedrag ook wel een beetje veranderd. Ik heb met de meeste artsen toch heel erg leuk en goed samengewerkt.
Er wordt wel gezegd dat er een groot verschil in gedrag is tussen snijdende (chirurgen) en niet-snijdende artsen (internist). Snijders zijn arroganter en moeilijker om mee te werken dan niet-snijders, al heb je daar natuurlijk ook weer uitzonderingen op.
Mijn ervaring is trouwens dat professoren veel makkelijker en socialer zijn dan co-assistenten die denken dat ze al heel wat zijn.
donderdag 9 juli 2009 om 17:10
Precies, juist sommige co-assistenten denken echt dat ze 'Gods Gift To Medicine' zijn terwijl de hoogleraren juist weer veel toegankelijker zijn. Ik denk dat het komt omdat de co-assistenten onder enorme druk staan en een hoogleraar zichzelf niet meer zo nodig hoeft te bewijzen. (En vaak weet zo iemand dat je niks bereikt met arrogantie.)
Overigens ligt het er bij de co-assistenten vaak aan voor welk specialisme ze co-schappen lopen. Bij ons (poli dermatologie) zijn ze meestal erg relaxt en daardoor gezellig. Het co-schap duurt ook maar twee weken en kent geen echte beoordeling. Terwijl diezelfde co-assistenten ineens heel arrogant gaan doen als ze voor chirurgie co-schappen lopen. (Geen gedag meer tegen je zeggen in de ziekenhuisgangen bijvoorbeeld.) Dat zegt volgens mij al genoeg. Chirurgie is gewoon een keihard specialisme, waar je niet bij gaat horen als je niet je stinkende best doet.
Toch apart he?
Gelukkig worden de nieuwe artsen vaak wel een stuk beter opgeleid qua omgang met patiënten en personeel. Een goede zaak, vind ik! (Al zullen bepaalde specialismes wel altijd berucht blijven, denk ik...)
Overigens ligt het er bij de co-assistenten vaak aan voor welk specialisme ze co-schappen lopen. Bij ons (poli dermatologie) zijn ze meestal erg relaxt en daardoor gezellig. Het co-schap duurt ook maar twee weken en kent geen echte beoordeling. Terwijl diezelfde co-assistenten ineens heel arrogant gaan doen als ze voor chirurgie co-schappen lopen. (Geen gedag meer tegen je zeggen in de ziekenhuisgangen bijvoorbeeld.) Dat zegt volgens mij al genoeg. Chirurgie is gewoon een keihard specialisme, waar je niet bij gaat horen als je niet je stinkende best doet.
Toch apart he?
Gelukkig worden de nieuwe artsen vaak wel een stuk beter opgeleid qua omgang met patiënten en personeel. Een goede zaak, vind ik! (Al zullen bepaalde specialismes wel altijd berucht blijven, denk ik...)
