"thuiswerkende" collega

Gisteren iets meegemaakt waarover ik nogal verbaasd ben en lichtelijk sprakeloos.
Een van mijn directe collega's werkt 2x volle dagen per week thuis. De rest (waaronder ik) 1x in de week. Morgen hebben wij een lastig, ingelast overleg waar bij beiden voor zijn uitgenodigd. Het vergt wat voorbereiding, ik heb wat aantekeningen gemaakt en enkele tekeningen uitgewerkt. Het is nodig om dit face2face voor te bespreken met haar. Ik belde haar om te zeggen dat ik de papieren even bij haar thuis wilde brengen en de boel direct even door te nemen. Geen gehoor, ingesproken dat ik haar dus niet te pakken kon krijgen maar dat ik op de terugweg naar huis even bij haar langs zou wippen. Om 15.00 vertrokken, via haar woning. In de auto nogmaals geprobeerd contact te leggen zonder resultaat.
Eenmaal aangekomen, moet ik langs een raam in de woonkamer om bij haar deurbel te geraken. Rolgordijntjes bijna helemaal dicht, bel uitgetrokken. Ik klopt een aantal keren, geen gehoor. Ik terug naar het raam, nogmaals kloppen. Geen gehoor. Toen ben ik zo brutaal geweest, om aan de onderkant (rolgordijntje was 75% gesloten) naar binnen te kijken. Ik schrok; collega lag op de bank, een film op tv stond op, geluid redelijk hard, glas rosé half leeggedronken, onder een dekentje te slapen. Ik heb de papieren in de brievenbuis gegooid en ben vertrokken. Ik heb haar geappt dat ik haar thuis niet aan trof en dat we het overleg een andere keer doen.
Vandaag was mijn thuiswerkdag. Ze appte me om me te bedankten voor de papieren, verder geen commentaar. Morgenvroeg nemen we het samen even door.
Ik zit er enorm mee in mn maag. Negeer ik dit, confronteer ik haar? Ze is een lieve rustige meid, we hebben gewoon collegiaal contact maar ik vind dit vreemd gedrag dat niet bij haar past.
Met andere woorden, hoe ga je in het algemeen om met collega's die blijkbaar de kantjes er vanaf lopen. Er kan natuurlijk iets aan de hand zijn, ziek of zo, maar daar zijn wij niet van op de hoogte.