Werk & Studie
alle pijlers
Zó"n twijfel over mijn studie... :-(
zondag 29 april 2007 om 10:20
Ik zit in het tweede jaar van mijn opleiding Hypnotherapie (HBO-opleiding, duurt in totaal 4 jaar). Nu heb ik van de week een gesprek gehad met mijn POS-begeleidster, en eigenlijk bracht zij de twijfels die ik al tijdenlang heb, helemaal onder woorden.
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 29 april 2007 om 10:44
Allereerst: *;!!! 'k zou niet met je willen ruilen.
Dan, wat nu te doen? Volgens mij het je het gevoel, dat als je stopt, dat je als het ware je toekomst weggooit. Maar om de woorden van je begeleider maar eens aan te halen: dat 11-jarige kind kan NU inderdaad geen havo-examen doen, maar over 6 jaar wel. Dus misschien moet je het niet zien als stoppen met je studie, maar als opschorten. Waarom niet een jaar (of meer) ertussenuit? Die studiepunten voor tentamens blijven meestal een jaar of 6 geldig (even navragen hoe dat zit bij jouw opleiding) en in die tijd heb je de mogelijkheid om de zaken even op 'n rijtje te krijgen.
Ga gewoon lekker werken, zeker niet thuis zitten ronddraaien in hetzelfde kringetje, maar ga er op uit. Leer andere mensen en andere zienswijzen kennen.
Nouja, 'k hoop dat je er wat aan hebt...
Sterkte!
Dan, wat nu te doen? Volgens mij het je het gevoel, dat als je stopt, dat je als het ware je toekomst weggooit. Maar om de woorden van je begeleider maar eens aan te halen: dat 11-jarige kind kan NU inderdaad geen havo-examen doen, maar over 6 jaar wel. Dus misschien moet je het niet zien als stoppen met je studie, maar als opschorten. Waarom niet een jaar (of meer) ertussenuit? Die studiepunten voor tentamens blijven meestal een jaar of 6 geldig (even navragen hoe dat zit bij jouw opleiding) en in die tijd heb je de mogelijkheid om de zaken even op 'n rijtje te krijgen.
Ga gewoon lekker werken, zeker niet thuis zitten ronddraaien in hetzelfde kringetje, maar ga er op uit. Leer andere mensen en andere zienswijzen kennen.
Nouja, 'k hoop dat je er wat aan hebt...
Sterkte!
zondag 29 april 2007 om 11:39
*;
Misschien eens gaan bespreken met je begeleider of er verwante studies zijn waar het emotionele aspect minder een rol speelt, maar waar je ook je ding in kwijt zult kunnen. Zodat je nu gewoon naar die andere studie overstapt, mogelijk met nog wat vrijstellingen als dat kan.
Als je het emotioneel op dit moment nog niet kunt dragen is het niet verstandig om er NU mee verder te gaan, want dan maak je het op den duur alleen maar lastiger en lastiger voor jezelf. Mocht dit je droomstudie en droomberoep zijn, kun je altijd over een paar jaar alsnog kijken of je het weer gaat oppakken.
Kijk om je heen wat je qua andere studies graag zou willen en kunnen doen en probeer je daar op te storten. Of als je liever een tijdje zou gaan werken, ga dat proberen te doen. Probeer vooral jezelf onder de mensen te houden en bezig te houden voor een deel, ik denk dat je die afleiding ook broodnodig hebt in je leven.
Misschien eens gaan bespreken met je begeleider of er verwante studies zijn waar het emotionele aspect minder een rol speelt, maar waar je ook je ding in kwijt zult kunnen. Zodat je nu gewoon naar die andere studie overstapt, mogelijk met nog wat vrijstellingen als dat kan.
Als je het emotioneel op dit moment nog niet kunt dragen is het niet verstandig om er NU mee verder te gaan, want dan maak je het op den duur alleen maar lastiger en lastiger voor jezelf. Mocht dit je droomstudie en droomberoep zijn, kun je altijd over een paar jaar alsnog kijken of je het weer gaat oppakken.
Kijk om je heen wat je qua andere studies graag zou willen en kunnen doen en probeer je daar op te storten. Of als je liever een tijdje zou gaan werken, ga dat proberen te doen. Probeer vooral jezelf onder de mensen te houden en bezig te houden voor een deel, ik denk dat je die afleiding ook broodnodig hebt in je leven.
zondag 29 april 2007 om 13:47
moeilijk... je zou het ook als keerpunt kunnen zien! Als je dit overleeft, zal dat het keerpunt in je leven zijn denk ik. Waarom niet op je tanden bijten en hier doorheen? Misschien is het juist goed dat je eindelijk de confrontatie aangaat. Ik zou je studie niet opgeven als ik jou was. Enne... praat eens met een paragnoste, deze persoon kan jou meer inzicht verschaffen!!
Wat vreselijk van je kinderen trouwens! Kun je hier iets meer over vertellen? Zijn ze door je ex-man naar het buitenland ontvoerd? Hoe oud zijn ze nu? Heb je op geen enkele manier meer contact met ze? Ben je wel bezig om ze terug te krijgen of heb je dat opgegeven?
*; sunny
Wat vreselijk van je kinderen trouwens! Kun je hier iets meer over vertellen? Zijn ze door je ex-man naar het buitenland ontvoerd? Hoe oud zijn ze nu? Heb je op geen enkele manier meer contact met ze? Ben je wel bezig om ze terug te krijgen of heb je dat opgegeven?
*; sunny
zondag 29 april 2007 om 14:38
Op mijn tanden bijten gaat hier niet lukken; juist niet met zo'n studie. Hier gáát het juist om werken met je gevoelens, met voelen - te beginnen bij jezelf. Het punt is dat ik nog niet eens veiligheid in mezélf kan vinden, laat staan bij andere mensen, laat staan dat ik dat clienten te bieden zou hebben.
Ik zou niet verbaasd staan te kijken als de andere leraren het met haar eens zullen zijn; en het is ook wat ik zelf voel, eerlijk gezegd..
maar toch heb ik erg gemengde gevoelens, de hele tijd.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 29 april 2007 om 14:44
Even hier kort op ingaan (er heeft ooit op de maatschappij-pijler een topic over gestaan, ik heb nog even gezocht, maar het is er niet meer). Ze zijn door mijn Irakese ex-vriend meegenomen, in eerste instantie naar zijn vaderland, wat ik weet van zijn broer met wie ik in het eerste half jaar nog contact had. Nu wil die dat niet meer, helaas. Ik heb geen enkel contact en weet niets. Sennah is nu bijna 11 jaar (juli) en Amar is 8. Ik zou niet weten wat ik nog meer zou kunnen doen om contact te krijgen, alle mogelijkheden zijn zo'n beetje uitgeput. :( (Zie evt. ook mijn boek 'Gezocht mijn kinderen'.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 29 april 2007 om 16:55
Lieve Elmervrouw,
Ik vind het zo ontzettend vervelend om dit te horen van jou, die toch al zoveel heeft moeten meemaken. Ik ken je verhaal, dat topic heb ik gevolgd.
Tegelijkertijd begrijp ik heel goed waar jij nu doorheen gaat en waarom je wilt gaan stoppen met je studie. Er bestaan ook richtingen waarbij je word opgeleid om mensen te helpen maar waarbij de intensiteit minder is waardoor er een grote kans is dat je het daar wel gaat redden.
Ik zat niet zolang geleden met dezelfde vraag en ik moet erbij zeggen dat ik nog niet 100% zeker weet of mijn plan doorgaat want ik zit te wachten op toestemming van de instantie waar mijn (WAO) uitkering vandaan komt.
Ik wist zelf dat ik Psychologie het meest interessant zou vinden, ik had al gekeken bij Hypnotherapie maar vond dat 1 op 1 toch te intensief, ik zocht iets anders maar kon aanvankelijk niets vinden.
Toen heb ik verschillende uitgebreide beroepskeuze testen gedaan en bij allemaal kwam de richting ´Sociaal´ er hoog uit. Die richting: HBO Social Work kende ik op dat moment niet, maar toen ik verder ging zoeken kwam ik uit op de richting Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en zoals ik het nu zie is dit de ideale richting voor mij.
Omdat je er toch met mensen bezig bent maar als je dat nou niet 100% trekt kan je altijd nog ander werk gaan doen wat verwant is en dan denk ik bijvoorbeeld aan werken bij een Sociale Dienst o.i.d. dus kantoorwerk.
Maar goed lieve Elmervrouw, ik vind je dan iets wat beter is voor je?
Als je de richting Sociaal kiest is de richting die jij hebt gedaan niet helemaal ´weggegooid´ zeg maar omdat je toch bepaalde vaardigheden hebt opgedaan die je later weer kunt gebruiken, het is dus nooit weggegooide tijd.
Ik vind het zo ontzettend vervelend om dit te horen van jou, die toch al zoveel heeft moeten meemaken. Ik ken je verhaal, dat topic heb ik gevolgd.
Tegelijkertijd begrijp ik heel goed waar jij nu doorheen gaat en waarom je wilt gaan stoppen met je studie. Er bestaan ook richtingen waarbij je word opgeleid om mensen te helpen maar waarbij de intensiteit minder is waardoor er een grote kans is dat je het daar wel gaat redden.
Ik zat niet zolang geleden met dezelfde vraag en ik moet erbij zeggen dat ik nog niet 100% zeker weet of mijn plan doorgaat want ik zit te wachten op toestemming van de instantie waar mijn (WAO) uitkering vandaan komt.
Ik wist zelf dat ik Psychologie het meest interessant zou vinden, ik had al gekeken bij Hypnotherapie maar vond dat 1 op 1 toch te intensief, ik zocht iets anders maar kon aanvankelijk niets vinden.
Toen heb ik verschillende uitgebreide beroepskeuze testen gedaan en bij allemaal kwam de richting ´Sociaal´ er hoog uit. Die richting: HBO Social Work kende ik op dat moment niet, maar toen ik verder ging zoeken kwam ik uit op de richting Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en zoals ik het nu zie is dit de ideale richting voor mij.
Omdat je er toch met mensen bezig bent maar als je dat nou niet 100% trekt kan je altijd nog ander werk gaan doen wat verwant is en dan denk ik bijvoorbeeld aan werken bij een Sociale Dienst o.i.d. dus kantoorwerk.
Maar goed lieve Elmervrouw, ik vind je dan iets wat beter is voor je?
Als je de richting Sociaal kiest is de richting die jij hebt gedaan niet helemaal ´weggegooid´ zeg maar omdat je toch bepaalde vaardigheden hebt opgedaan die je later weer kunt gebruiken, het is dus nooit weggegooide tijd.
zondag 29 april 2007 om 21:33
Hallo Langhaartje,
(leuke naam trouwens:))
Toevallig dat je ook net met dezelfde vraag hebt gezeten.. was je ook bezig met een opleiding, en zo ja, mag ik vragen welke opleiding?
Vrijdag heb ik een afspraak met mijn reïntegratiecoach en ik ga deze laatste ontwikkelingen in ieder geval voorleggen. Ik ben echt in de war.
Ik weet niet of ik het lef heb om weer aan een andere opleiding te beginnen. Voel het nu toch wel een beetje als mislukking, omdat ik emotioneel niet in staat ben om dit aan te kunnen.. ook al weet ik dat dit geen mislukking is!
Ik voel me echt shit en het ligt letterlijk en figuurlijk zwaar op mijn maag.:?
(leuke naam trouwens:))
Toevallig dat je ook net met dezelfde vraag hebt gezeten.. was je ook bezig met een opleiding, en zo ja, mag ik vragen welke opleiding?
Vrijdag heb ik een afspraak met mijn reïntegratiecoach en ik ga deze laatste ontwikkelingen in ieder geval voorleggen. Ik ben echt in de war.
Ik weet niet of ik het lef heb om weer aan een andere opleiding te beginnen. Voel het nu toch wel een beetje als mislukking, omdat ik emotioneel niet in staat ben om dit aan te kunnen.. ook al weet ik dat dit geen mislukking is!
Ik voel me echt shit en het ligt letterlijk en figuurlijk zwaar op mijn maag.:?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 29 april 2007 om 22:28
Het is echt geen falen van jouw kant. Een ieder die meegemaakt heeft van wat ik denk dat jij zo meegemaakt heeft zou het in een dergelijke opleiding absurd zwaar hebben en wellicht juist ook niet zo geschikt zijn.
Ik heb me zelf wel eens in psychologie opleidingen verdiept en met name ook in therapie en dergelijke, maar ik merkte na het een en ander gelezen te hebben dat je daarbij zelf emotioneel heel erg stevig in je schoenen moet staan. Als ik het zo hoor heb jij nog het nodige te verwerken eerst voordat je stevig genoeg in je schoenen staat om dit soort sores van andere mensen aan te kunnen. Want de sores van anderen moet je juist bij zo'n therapiesessie niet tot nauwelijks raken, want behalve dat het niet goed is voor jezelf om je ook nog eens druk te maken over anderman's problemen, ben je dan ook niet snel objectief genoeg meer en laat je je wellicht te veel door je emoties leiden op zo'n moment.
Zie het niet als een mislukking, het is juist heel erg sterk als je kunt erkennen dat dit pad voor jou op dit moment nog niet weggelegd is, maar dat je het zeker in je achterhoofd houdt voor een toekomstig moment. Ik weet niet wat je doelen waren voor deze studie, maar ik vermoed dat een deel daarvan ook is om mensen te willen helpen. Daarvan zijn er nog talloze andere studies te vinden waarvan er eentje vast en zeker ook geschikt is voor je en waar je echt je ei in kwijt gaat kunnen. Maar dan eentje waarbij die emoties een stuk minder zwaar wegen dan bij wat je nu doet.
Als je dan ook nog een studie zoekt die heel erg gerelateerd is aan wat je nu doet, kun je wellicht op een later moment die studie weer terug oppakken en daarbij een aantal vrijstellingen krijgen omdat je die andere studie gedaan hebt.
Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe bij het maken van je beslissing. Maar kies altijd en allereerst voor jezelf daarin *;
Ik heb me zelf wel eens in psychologie opleidingen verdiept en met name ook in therapie en dergelijke, maar ik merkte na het een en ander gelezen te hebben dat je daarbij zelf emotioneel heel erg stevig in je schoenen moet staan. Als ik het zo hoor heb jij nog het nodige te verwerken eerst voordat je stevig genoeg in je schoenen staat om dit soort sores van andere mensen aan te kunnen. Want de sores van anderen moet je juist bij zo'n therapiesessie niet tot nauwelijks raken, want behalve dat het niet goed is voor jezelf om je ook nog eens druk te maken over anderman's problemen, ben je dan ook niet snel objectief genoeg meer en laat je je wellicht te veel door je emoties leiden op zo'n moment.
Zie het niet als een mislukking, het is juist heel erg sterk als je kunt erkennen dat dit pad voor jou op dit moment nog niet weggelegd is, maar dat je het zeker in je achterhoofd houdt voor een toekomstig moment. Ik weet niet wat je doelen waren voor deze studie, maar ik vermoed dat een deel daarvan ook is om mensen te willen helpen. Daarvan zijn er nog talloze andere studies te vinden waarvan er eentje vast en zeker ook geschikt is voor je en waar je echt je ei in kwijt gaat kunnen. Maar dan eentje waarbij die emoties een stuk minder zwaar wegen dan bij wat je nu doet.
Als je dan ook nog een studie zoekt die heel erg gerelateerd is aan wat je nu doet, kun je wellicht op een later moment die studie weer terug oppakken en daarbij een aantal vrijstellingen krijgen omdat je die andere studie gedaan hebt.
Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe bij het maken van je beslissing. Maar kies altijd en allereerst voor jezelf daarin *;
zondag 29 april 2007 om 23:55
Hallo Elmervrouw,
Wat jammer dat je moet stoppen.
Ik begrijp het wel maar toch jammer.
Ik ben bezig met een opleiding PPA I en II (pedagogisch psychologisch assistent), via de LOI.
Dit is in de richting psychologie-pedagogiek maar minder emotioneel aangrijpend.
Heel interessant.
Uitiendelijk kun je ermee aan de slag binnen de gezondheidszorg, jeugdzorg, onderwijs .
Je doet observaties en neemt testen af. ( intelligentietesten, ontwikkelingstesten, beroepstesten etc etc)
Je zou eens kunnen kijken op de site vd LOI.
(Ik woon volgens mij héél dicht bij jou in de buurt. Ik heb ook je maatschappij topic gevolgd en 'kende' je al via de media. Een dikke knuf voor alles wat je in je privéleven moet meemaken. Onvoorstelbaar moeilijk moet dat zijn.)
Wat jammer dat je moet stoppen.
Ik begrijp het wel maar toch jammer.
Ik ben bezig met een opleiding PPA I en II (pedagogisch psychologisch assistent), via de LOI.
Dit is in de richting psychologie-pedagogiek maar minder emotioneel aangrijpend.
Heel interessant.
Uitiendelijk kun je ermee aan de slag binnen de gezondheidszorg, jeugdzorg, onderwijs .
Je doet observaties en neemt testen af. ( intelligentietesten, ontwikkelingstesten, beroepstesten etc etc)
Je zou eens kunnen kijken op de site vd LOI.
(Ik woon volgens mij héél dicht bij jou in de buurt. Ik heb ook je maatschappij topic gevolgd en 'kende' je al via de media. Een dikke knuf voor alles wat je in je privéleven moet meemaken. Onvoorstelbaar moeilijk moet dat zijn.)
maandag 30 april 2007 om 10:41
Goede vraag, wat mijn doel waren om deze studie te gaan doen. Kan ik het weer eens op een rijtje zetten. Wat ik vooral wilde, was mensen helpen. Juist omdat ik zelf zo lang in het diepe heb gezwommen in mijn dooie eentje. Dat wens ik een ander niet toe. Het was zó eenzaam :$
Verder heb ik ongeveer tien jaar in het bedrijfsleven gewerkt (grafisch), daarna een tijdje uitzendwerk (AZC), daarna omgeschoold (MBO-IW, heet nu SPW) en gewerkt in KDV etc, daarna uitzendwerk. Dit laatste was niets. Na dit alles wilde ik onderhand eens zélf gaan werken hoe ik het goed vind, en zinvol vind, zelf tijd indelen, werkwijze etc. Dus eigen baas zijn. Misschien nog met een deeltijd baan ernaast (hoop dat het reïntegratietraject dit oplevert).
Dit zijn geloof ik wel de hoofdredenen.. Waarom déze studie? Ik heb zelf een aantal hypnosessies gehad en dit heeft me aardig vooruit geholpen.
Verder heb ik ongeveer tien jaar in het bedrijfsleven gewerkt (grafisch), daarna een tijdje uitzendwerk (AZC), daarna omgeschoold (MBO-IW, heet nu SPW) en gewerkt in KDV etc, daarna uitzendwerk. Dit laatste was niets. Na dit alles wilde ik onderhand eens zélf gaan werken hoe ik het goed vind, en zinvol vind, zelf tijd indelen, werkwijze etc. Dus eigen baas zijn. Misschien nog met een deeltijd baan ernaast (hoop dat het reïntegratietraject dit oplevert).
Dit zijn geloof ik wel de hoofdredenen.. Waarom déze studie? Ik heb zelf een aantal hypnosessies gehad en dit heeft me aardig vooruit geholpen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 30 april 2007 om 10:43
Klinkt zeker interessant. Leuk detail is dat ik in mijn prille verleden ooit een jaartje op de Pabo heb gezeten omdat ik met kinderen wilde werken (alleen lukte het niet voor de klas, te weinig zelfvertrouwen). Dus het klinkt zeker aantrekkelijk. Goede tip... ik ga op de site kijken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 30 april 2007 om 15:52
Hallo Langhaartje,
(leuke naam trouwens:))
Dank je wel
Toevallig dat je ook net met dezelfde vraag hebt gezeten.. was je ook bezig met een opleiding, en zo ja, mag ik vragen welke opleiding?
Nee, ik zit al erg lang in de WAO, met wat ik heb en hoe ik ben kan ik waarschijnlijk niet 100% herstellen maar ik word gek van het thuis zitten, ik wil gewoon graag weer aan het werk. Ik heb in het verleden met mensen gewerkt en was ooit bijna op een hypnotherapie opleiding terecht gekomen (wellicht dezelfde als jou) en was zelfs al aangenomen, maar ik werd wederom ziek. Ik heb in het verleden erg veel verschillende dingen gedaan (teveel om hier op te noemen en echt niet interessant voor jullie denk ik) om te weten wat ik wil. Ik heb ook de nodige ´bagage´ maar omdat dit toch echt m´n liefste wens is (om mensen op 1 of andere manier te helpen) wil ik het toch gaan proberen.
Vrijdag heb ik een afspraak met mijn reïntegratiecoach en ik ga deze laatste ontwikkelingen in ieder geval voorleggen. Ik ben echt in de war.
Ik weet niet of ik het lef heb om weer aan een andere opleiding te beginnen. Voel het nu toch wel een beetje als mislukking, omdat ik emotioneel niet in staat ben om dit aan te kunnen.. ook al weet ik dat dit geen mislukking is!
Ik voel me echt shit en het ligt letterlijk en figuurlijk zwaar op mijn maag.:?
Je bent absoluut geen mislukkeling, ik vind jou echt een hele dappere vrouw. En wie weet is je volgende stap wel geen stap achteruit maar juist een hele grote stap vooruit.
maandag 30 april 2007 om 21:49
Toevallig zag ik vanavond het programma Werkzat bij de publieke omroep. Het ging o.a. over een man die coach wilde worden, maar hij had ook depressieve klachten. De coach die hem begeleidde naar werk/opleiding zei hem dat hij, als hij coach wilde worden, eerst een bepaald niveau moest hebben bereikt in zijn persoonlijke ontwikkeling. Anders zou hij geen ruimte kunnen maken voor een ander mens, zoals in coaching vereist is (en in therapie natuurlijk ook!! dacht ik).
Die man stemde daarmee in; hij voelde ook dat hij nu eigenlijk geen ruimte had voor een ander. De coach raadde hem aan om eerst aan zelfontwikkeling te doen en evt. te gaan praten met een psycholoog, voordat hij met een opleiding zou beginnen. Later zag je hoe die man gesprekken had gehad, en dat het beter met hem ging, en dat hij toen toestemming kreeg van de coach om aan een opleiding te gaan beginnen.
Ik dacht voordat ik de opleiding ging doen: je ontwikkelt je toch tijdens de opleiding? Maar ik heb echt onderschat wat voor een ontwikkeling er op gang is gekomen door de therapie van de laatste maanden, dat is echt in een stroomversnelling gekomen en daardoor (steeds meer voelen..) werd het voor mij steeds moeilijker in de opleiding.
Die man stemde daarmee in; hij voelde ook dat hij nu eigenlijk geen ruimte had voor een ander. De coach raadde hem aan om eerst aan zelfontwikkeling te doen en evt. te gaan praten met een psycholoog, voordat hij met een opleiding zou beginnen. Later zag je hoe die man gesprekken had gehad, en dat het beter met hem ging, en dat hij toen toestemming kreeg van de coach om aan een opleiding te gaan beginnen.
Ik dacht voordat ik de opleiding ging doen: je ontwikkelt je toch tijdens de opleiding? Maar ik heb echt onderschat wat voor een ontwikkeling er op gang is gekomen door de therapie van de laatste maanden, dat is echt in een stroomversnelling gekomen en daardoor (steeds meer voelen..) werd het voor mij steeds moeilijker in de opleiding.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 30 april 2007 om 23:53
Lieve Elmervrouw
Eerst een dikke knuffel *; want we zijn elkaar al tegengekomen op een ander topic, maar ik had echt geen idee.... Wat ontzettend verschrikkelijk wat jou is overkomen.
En wat een dilemma waar je nu voor staat wb je studie.
Dit topic van je heeft mij echt aan het denken gezet, ik twijfel namelijk heel erg over welke studie ik moet kiezen.
Ben er nog niet, moet eerst nog meer aan mezelf werken en ik dacht ook dat er tijdens de studie ruimte zou zijn voor mijn persoonlijke ontwikkeling, maar nu begrijp ik beter dat je toch al ergens moet zijn, een bepaald level hebben om echt goed te kunnen studeren en je echt op de studie te kunnen richten. Wil zelf graag met kinderen werken, ze helpen.
Wat is het moeilijk zeg, ik ben er ook zo'n tijd uit geweest dat ik niet goed weet wat ik kan verwachten van het naar school gaan alleen al.
Ik vind die laatste uitspraak van Langhaartje wel een erg goede, trouwens.
Voor nu, veel liefs, en ik kom graag nog meepraten over dit onderwerp.
Iseo
Eerst een dikke knuffel *; want we zijn elkaar al tegengekomen op een ander topic, maar ik had echt geen idee.... Wat ontzettend verschrikkelijk wat jou is overkomen.
En wat een dilemma waar je nu voor staat wb je studie.
Dit topic van je heeft mij echt aan het denken gezet, ik twijfel namelijk heel erg over welke studie ik moet kiezen.
Ben er nog niet, moet eerst nog meer aan mezelf werken en ik dacht ook dat er tijdens de studie ruimte zou zijn voor mijn persoonlijke ontwikkeling, maar nu begrijp ik beter dat je toch al ergens moet zijn, een bepaald level hebben om echt goed te kunnen studeren en je echt op de studie te kunnen richten. Wil zelf graag met kinderen werken, ze helpen.
Wat is het moeilijk zeg, ik ben er ook zo'n tijd uit geweest dat ik niet goed weet wat ik kan verwachten van het naar school gaan alleen al.
Ik vind die laatste uitspraak van Langhaartje wel een erg goede, trouwens.
Voor nu, veel liefs, en ik kom graag nog meepraten over dit onderwerp.
Iseo
dinsdag 1 mei 2007 om 09:54
Lieve Iseo,
dank je, kan ik wel gebruiken.*; terug.
Ik heb even niks te zeggen over het opleidings-dilemma..
Ga zo dadelijk maar eens aan de gang voor het gesprek met mijn reïntegratiecoach a.s. vrijdag. Huiswerk: zoek in vacatures de termen die je aanspreken. Alleen om een nog duidelijker beeld te krijgen van wat echt bij je zou passen.
Ik voel me niet al te vrolijk in ieder geval.
dank je, kan ik wel gebruiken.*; terug.
Ik heb even niks te zeggen over het opleidings-dilemma..
Ga zo dadelijk maar eens aan de gang voor het gesprek met mijn reïntegratiecoach a.s. vrijdag. Huiswerk: zoek in vacatures de termen die je aanspreken. Alleen om een nog duidelijker beeld te krijgen van wat echt bij je zou passen.
Ik voel me niet al te vrolijk in ieder geval.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 1 mei 2007 om 11:15
Ik ben het helemaal 100% eens met dat je over een bepaald deel van je persoonlijke ontwikkeling moet zijn mbt trauma verwerking enz. voordat je verder kunt.
Zelf heb ik er dus rond juni vorig jaar voor gekozen om toch alvast te beginnen met Spaans, ik was toen nog lang niet beter maar voelde wel dat er e.e.a. positiefs aan stond te komen, had al veel gesprekken gehad en was al die hulpverlening een beetje beu.
Ik ben wel pas begonnen nadat m´n behandelaar mij vertelde dat ik er zeker 50% op vooruit was gegaan t.o.v. de tijd ervoor, dat was voor mij aanleiding om te geloven dat ik in een soort positief vooruitgaand proces zat na vastgezeten te hebben -in m´n ontwikkeling- voor erg lange tijd.
Ik heb het de eerste maand echt waanzinnig zwaar gehad, ik had ineens van niks, 20 uren les per week. De maand erna ging al wel wat beter maar ik had geen energie omdat ik veel medicijnen gebruikte in die tijd.
Na de tweede maand was ik heel gemotiveerd en wilde ik graag weer 20 uur per week gaan doen, was door omstandigheden (het bestond niet) niet mogelijk en dus ging ik minder uren doen.
Toen kwam ik langzaam op gang en werd opeens heel erg fanatiek in het oefenen en schoot ik zo vooruit dat ik inmiddels bezig ben met de tweede versnelling, we zijn nu inmiddels bijna helemaal door alle grammatica heen, maar ik ga voor m´n eigen lol nog even verder, ik wil namelijk nog even iets extra´s leren (2 tijden) wat je veel gebruikt in brieven.
De tijd die ik nog over heb wil ik gaan gebruiken om wat zakelijk Spaans erbij te gaan doen of iets dergelijks dat lijkt me wel handig om te kunnen. Voor de rest veel conversatie.
Voor volgend jaar ben ik ontzettend bang, ik weet niet of ik het ga redden, of het te zwaar is, maar ik ga het gewoon proberen (mits ik natuurlijk toestemming krijg) ik zit al erg lang op antwoord te wachten nu. 1,5 maand denk ik zo ongeveer nu. Ik heb het aangetekend verstuurd dus ze hebben het zeker wel ontvangen.
Zelf heb ik er dus rond juni vorig jaar voor gekozen om toch alvast te beginnen met Spaans, ik was toen nog lang niet beter maar voelde wel dat er e.e.a. positiefs aan stond te komen, had al veel gesprekken gehad en was al die hulpverlening een beetje beu.
Ik ben wel pas begonnen nadat m´n behandelaar mij vertelde dat ik er zeker 50% op vooruit was gegaan t.o.v. de tijd ervoor, dat was voor mij aanleiding om te geloven dat ik in een soort positief vooruitgaand proces zat na vastgezeten te hebben -in m´n ontwikkeling- voor erg lange tijd.
Ik heb het de eerste maand echt waanzinnig zwaar gehad, ik had ineens van niks, 20 uren les per week. De maand erna ging al wel wat beter maar ik had geen energie omdat ik veel medicijnen gebruikte in die tijd.
Na de tweede maand was ik heel gemotiveerd en wilde ik graag weer 20 uur per week gaan doen, was door omstandigheden (het bestond niet) niet mogelijk en dus ging ik minder uren doen.
Toen kwam ik langzaam op gang en werd opeens heel erg fanatiek in het oefenen en schoot ik zo vooruit dat ik inmiddels bezig ben met de tweede versnelling, we zijn nu inmiddels bijna helemaal door alle grammatica heen, maar ik ga voor m´n eigen lol nog even verder, ik wil namelijk nog even iets extra´s leren (2 tijden) wat je veel gebruikt in brieven.
De tijd die ik nog over heb wil ik gaan gebruiken om wat zakelijk Spaans erbij te gaan doen of iets dergelijks dat lijkt me wel handig om te kunnen. Voor de rest veel conversatie.
Voor volgend jaar ben ik ontzettend bang, ik weet niet of ik het ga redden, of het te zwaar is, maar ik ga het gewoon proberen (mits ik natuurlijk toestemming krijg) ik zit al erg lang op antwoord te wachten nu. 1,5 maand denk ik zo ongeveer nu. Ik heb het aangetekend verstuurd dus ze hebben het zeker wel ontvangen.
dinsdag 1 mei 2007 om 13:51
Lieve Elmervrouw
goh, ik doe ook even mee, met de opdrachten die jij krijgt. Om er mischien ook wat meer wijzer van te worden. Ik zal vanavond eens goed de vacatures in krant of op internet doornemen.
Ik stel het eerlijk gezegd ook steeds uit om er echt eens goed naar te kijken, naar hoe ik nu verder moet. Maar veel tijd om te beslissen heb ik niet meer.
Moeilijk zeg.
Wilde dat ik iets kon zeggen waar je wat aan hebt.
Echt jammer om te moeten veranderen van studie, als het echt niet gaat. En dan de onzekerheid wat je dan kunt doen, je wilt toch een keuze maken waar je nu echt mee verder kunt, om daarmee juist iets vasts in je leven te krijgen, waar je goed mee aan de slag kunt, omdat dat misschien een soort rust brengt. Omdat je schrijft dat je bezig bent je leven weer in te richten.
Wat een dilemma, ik hoop dat het helpt erover te schrijven.
Veel liefs!!!!
:R
goh, ik doe ook even mee, met de opdrachten die jij krijgt. Om er mischien ook wat meer wijzer van te worden. Ik zal vanavond eens goed de vacatures in krant of op internet doornemen.
Ik stel het eerlijk gezegd ook steeds uit om er echt eens goed naar te kijken, naar hoe ik nu verder moet. Maar veel tijd om te beslissen heb ik niet meer.
Moeilijk zeg.
Wilde dat ik iets kon zeggen waar je wat aan hebt.
Echt jammer om te moeten veranderen van studie, als het echt niet gaat. En dan de onzekerheid wat je dan kunt doen, je wilt toch een keuze maken waar je nu echt mee verder kunt, om daarmee juist iets vasts in je leven te krijgen, waar je goed mee aan de slag kunt, omdat dat misschien een soort rust brengt. Omdat je schrijft dat je bezig bent je leven weer in te richten.
Wat een dilemma, ik hoop dat het helpt erover te schrijven.
Veel liefs!!!!
:R
dinsdag 1 mei 2007 om 16:05
Hé, leuk dat je meedoet. Dan zal ik ook de opdracht van vorige keer geven, misschien vind je die leuker om te doen: toen moest ik opschrijven hoe mijn dagindeling eruit zag. Wat doe ik in de ochtend, middag en avond? Wat zijn de vaste dingen, en wat doe ik echt voor mezelf?
Met die opdracht kwam ik er wel achter dat ik téveel tijd heb (schaam me bijna om het te zeggen..) en er echt aan toe ben om weer wat structureels buitenshuis te gaan doen. Het scheelt natuurlijk heel veel dat ik nu de kinderen niet meer heb om voor te zorgen. Ik ben echt aangewezen op mezelf en zit de hele dag in mijn eentje zonder auto voor de deur. Vaste dingen waren tot nu toe een keer per week de therapie, en een of twee keer per week de opleiding, en af en toe een oefenavond, ook van de opleiding. Als ik ermee stop, valt dat ook weer weg.. :(
En téveel tijd op internet rondhangen en mails kijken is voor mij ook niet goed; leuk voor een tijdje maar niet te lang achter elkaar.
Langhaartje, goed van je zeg! Doe je deze opleiding (cursus?) voor je werk, of voor hobby, zeg maar? Of gewoon uit interesse?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 1 mei 2007 om 20:33
Jeetje dat wil je natuurlijk voorkomen, om in een stilte terecht te komen, dat is logisch, en daar doe je denk ik inderdaad het beste aan, op wat voor manier dan ook. Een beetje bezig blijven kan je een beetje afleiden, dat begrijp ik heel goed.
Spaans doe ik nu gewoon als interesse, was niet verplicht maar wel gewoon leuk.
Spaans doe ik nu gewoon als interesse, was niet verplicht maar wel gewoon leuk.
dinsdag 1 mei 2007 om 21:20
Ik voel me ontzettend rot en het wordt steeds erger, als ik eraan denk dat ik ga stoppen met de opleiding (want zo voelt het wel, dat ik dat ga doen..). Ik zie bijna geen toekomst, ik durf gewoon niet vooruit te kijken. Ik zie geen doel meer, als ik ermee stop. Mijn kinderen zijn er niet meer, en dan gaat die eigen praktijk ook al niet door. Die leegte voel ik nu al, nu ik zonder werk in de zw zit, al bijna anderhalf jaar. Ik klampte mij nog vast aan de opleiding.
Ik ben zo hard bezig met mijn leven weer inhoud te geven, maar het lijkt maar niet te lukken. Ja, en nu schrijf ik dan ook maar alles waar ik mee zit: mijn familie ziet mij ook niet meer staan, zonder kinderen, en als brenger van het slechte nieuws; en het gekke is dat hoe meer ik mezelf word, hoe meer anderen ook wel weg lijken te blijven en geen contact meer zoeken. Alsof alles verwatert als ík geen moeite meer doe. Ik voel letterlijk en figuurlijk een grote leegte. Ik heb even zo'n grote moeite om het leven als zinvol te zien, als alles wel lijkt te mislukken, en ik alles wat mij lief was ook nog eens kwijt ben.
:(;( Sorry, moet het even kwijt....
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 1 mei 2007 om 21:40
Nu je dit (per ongeluk dus hier) schrijft, weet ik heel zeker dat het goed is dat je in ieder geval nu met deze opleiding gaat stoppen (misschien kun je het later wel weer oppakken).
Tijdens mijn studie (theologie) waren er diverse mensen die dit waren gaan studeren om de grote levensvragen en diverse levensproblemen (waar ze vooral zelf mee zaten) op te lossen en dat is echt niet de juiste insteek. Iets soortgelijks op psychologisch vlak denk ik nu ook bij jou te zien en degene die schreef dat je nog helemaal geen ruimte hebt om de problemen van anderen aan te kunnen (ik formuleer het iets anders), die geef ik groot gelijk. Zo ver ben je nog niet. En dat is niet erg, zolang je dat zelf maar weet en er iets mee doet.
Bespreek het anders met je studiebegeleider, wellicht zijn er minder heftige en confronterende studies waarvoor je met je behaalde resultaat wat vrijstellingen voor kunt krijgen.
Tijdens mijn studie (theologie) waren er diverse mensen die dit waren gaan studeren om de grote levensvragen en diverse levensproblemen (waar ze vooral zelf mee zaten) op te lossen en dat is echt niet de juiste insteek. Iets soortgelijks op psychologisch vlak denk ik nu ook bij jou te zien en degene die schreef dat je nog helemaal geen ruimte hebt om de problemen van anderen aan te kunnen (ik formuleer het iets anders), die geef ik groot gelijk. Zo ver ben je nog niet. En dat is niet erg, zolang je dat zelf maar weet en er iets mee doet.
Bespreek het anders met je studiebegeleider, wellicht zijn er minder heftige en confronterende studies waarvoor je met je behaalde resultaat wat vrijstellingen voor kunt krijgen.
dinsdag 1 mei 2007 om 22:27
Lieve lieve Elmervrouw
*;
Ik hoop dat je in de gesprekken eerst tot een nieuw doel kunt komen, voor je echt stopt met deze opleiding. Misschien dat dat je helpt om niet dat gevoel te krijgen dat je wegzakt in die leegte.
Heb geen idee of dat goede raad is, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe ongelofelijk moeilijk jij het moet hebben...
Ik snap dat je je vasthoudt aan het studeren, ik zie wel waarom dat belangrijk voor je is nu.
Jeetje, wat is nu wijsheid?
Ik wilde vragen of het niet toch een goed idee zou kunnen zijn om te blijven op deze opleiding, ook als je weet dat je nog niet kunt gaan werken als therapeut. Maar dat eigen bedrijf is nu juist je doel. En de opleiding wordt natuurlijk steeds zwaarder, met praktijk ervaringen enzo.
Opmerking van Didi vind ik wel een goede, misschien kun je wel vrijstellingen krijgen voor een andere studie die je toch ook aanspreekt.
Lieve Elmervrouw, als ik nu lees, dat je je zo eenzaam voelt, wat heb ik met je te doen, en wat ben je toch een ongelofelijk dappere vrouw. Dat je zo graag wilt studeren, dat je bezig bent om doelen te vinden. Terwijl ondertussen van binnen alles stuk zit, door het gemis van je kinderen.
Laten we hier schrijven over het stap voor stap komen tot een nieuwe keuze, ik denk niet dat je het gaat opgeven, het studeren op zich. En waar je verder over wilt schrijven, misschien is dit het topic waar iets over werd gezegd tegen je? Eigen plekje.
Heel veel sterkte.
*;
Ik hoop dat je in de gesprekken eerst tot een nieuw doel kunt komen, voor je echt stopt met deze opleiding. Misschien dat dat je helpt om niet dat gevoel te krijgen dat je wegzakt in die leegte.
Heb geen idee of dat goede raad is, ik kan me gewoon niet voorstellen hoe ongelofelijk moeilijk jij het moet hebben...
Ik snap dat je je vasthoudt aan het studeren, ik zie wel waarom dat belangrijk voor je is nu.
Jeetje, wat is nu wijsheid?
Ik wilde vragen of het niet toch een goed idee zou kunnen zijn om te blijven op deze opleiding, ook als je weet dat je nog niet kunt gaan werken als therapeut. Maar dat eigen bedrijf is nu juist je doel. En de opleiding wordt natuurlijk steeds zwaarder, met praktijk ervaringen enzo.
Opmerking van Didi vind ik wel een goede, misschien kun je wel vrijstellingen krijgen voor een andere studie die je toch ook aanspreekt.
Lieve Elmervrouw, als ik nu lees, dat je je zo eenzaam voelt, wat heb ik met je te doen, en wat ben je toch een ongelofelijk dappere vrouw. Dat je zo graag wilt studeren, dat je bezig bent om doelen te vinden. Terwijl ondertussen van binnen alles stuk zit, door het gemis van je kinderen.
Laten we hier schrijven over het stap voor stap komen tot een nieuwe keuze, ik denk niet dat je het gaat opgeven, het studeren op zich. En waar je verder over wilt schrijven, misschien is dit het topic waar iets over werd gezegd tegen je? Eigen plekje.
Heel veel sterkte.
woensdag 2 mei 2007 om 10:09
Hoi Elmervrouw
Hoe is het met je, hoe gaat het vandaag?
Ik heb zitten kijken naar de opdrachten die je hebt opgeschreven. Mijn dagindeling, als eerste, vind ik vrij rommelig. Ik doe eigenlijk maar wat, heb niet veel vaste dingen. Terwijl dat nu juist zo fijn kan zijn, om een echt ritme te hebben. Ik denk dat ik daar wat meer aandacht aan moet besteden.
Ik zit in de avonduren achter de computer en in de boeken, dat zijn mijn studie-uurtjes.
Eigenlijk lijkt deze opdracht heel simpel, maar ik heb er toch wat van opgestoken. Ik ga eens proberen wat meer houvast te vinden in een nieuw ritme, want ik heb wel vaak het gevoel dat ik maar wat doe.
De vacatures, wat mij aanspreekt, is ook het idee van een eigen bedrijfje. En daar was ik nou juist helemaal niet mee bezig. Maar als ik zie wat ik interessant vind in de vacatures, dan komt het toch een beetje daar op neer.
Ik ga nu ook vooral studeren om het studeren. Alleen weet ik nog niet goed wat.
Maar ik wil wel graag zelfstandig zijn, straks. Met mensen werken, het liefst met kinderen, ik hoef niet veel te verdienen, dat maakt me niet veel uit. Ik leef nu van een minimum-inkomen en daar red ik het ook prima mee, dus het kan alleen maar beter worden.
Ik wil graag in de zorg, het onderwijs, die richting op, werken. Waar het contact met mensen het belangrijkst is. Liever niet heel veel reizen ook, onderweg zijn. Het liefst een vaste plek dus, of hier in de omgeving op de fiets/met ov naar de mensen toe.
Is dit ongeveer wat je bedoelt met de opdracht? Of moet ik er dieper op ingaan?
Ik wil graag als zelfstandige werken, maar doe het ook wel goed in een team. Ik denk dat ik niet voor de klas moet gaan staan, al was ik al bijna ingeschreven voor de pabo. Dat wordt niets, daar durf ik nu wel eerlijk naar te kijken.
Ik zal deze opdracht nog wel wat uitwerken, dit was een eerste indruk.
Veel liefs!!!
*;
Hoe is het met je, hoe gaat het vandaag?
Ik heb zitten kijken naar de opdrachten die je hebt opgeschreven. Mijn dagindeling, als eerste, vind ik vrij rommelig. Ik doe eigenlijk maar wat, heb niet veel vaste dingen. Terwijl dat nu juist zo fijn kan zijn, om een echt ritme te hebben. Ik denk dat ik daar wat meer aandacht aan moet besteden.
Ik zit in de avonduren achter de computer en in de boeken, dat zijn mijn studie-uurtjes.
Eigenlijk lijkt deze opdracht heel simpel, maar ik heb er toch wat van opgestoken. Ik ga eens proberen wat meer houvast te vinden in een nieuw ritme, want ik heb wel vaak het gevoel dat ik maar wat doe.
De vacatures, wat mij aanspreekt, is ook het idee van een eigen bedrijfje. En daar was ik nou juist helemaal niet mee bezig. Maar als ik zie wat ik interessant vind in de vacatures, dan komt het toch een beetje daar op neer.
Ik ga nu ook vooral studeren om het studeren. Alleen weet ik nog niet goed wat.
Maar ik wil wel graag zelfstandig zijn, straks. Met mensen werken, het liefst met kinderen, ik hoef niet veel te verdienen, dat maakt me niet veel uit. Ik leef nu van een minimum-inkomen en daar red ik het ook prima mee, dus het kan alleen maar beter worden.
Ik wil graag in de zorg, het onderwijs, die richting op, werken. Waar het contact met mensen het belangrijkst is. Liever niet heel veel reizen ook, onderweg zijn. Het liefst een vaste plek dus, of hier in de omgeving op de fiets/met ov naar de mensen toe.
Is dit ongeveer wat je bedoelt met de opdracht? Of moet ik er dieper op ingaan?
Ik wil graag als zelfstandige werken, maar doe het ook wel goed in een team. Ik denk dat ik niet voor de klas moet gaan staan, al was ik al bijna ingeschreven voor de pabo. Dat wordt niets, daar durf ik nu wel eerlijk naar te kijken.
Ik zal deze opdracht nog wel wat uitwerken, dit was een eerste indruk.
Veel liefs!!!
*;
