Werk & Studie
alle pijlers
Zó"n twijfel over mijn studie... :-(
zondag 29 april 2007 om 10:20
Ik zit in het tweede jaar van mijn opleiding Hypnotherapie (HBO-opleiding, duurt in totaal 4 jaar). Nu heb ik van de week een gesprek gehad met mijn POS-begeleidster, en eigenlijk bracht zij de twijfels die ik al tijdenlang heb, helemaal onder woorden.
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 mei 2007 om 11:00
Ik ben aan het schilderen gegaan omdat ik me rot voel. Het echt zoeken in vacatures naar zinnen die me aanspreken is er nog niet van gekomen; eigenlijk had ik meteen al tegenzin. Maar ik wil het straks toch weer een keer gaan proberen. Als ik zie wat jij er al uitgehaald hebt voor jezelf, Iseo, denk ik dat het voor mij toch ook zinvol zou kunnen zijn, ondanks mijn tegenzin. (Er komen vervelende herinneringen aan 'moeten solliciteren' omhoog, als ik vacatures bekijk. Gelukkig hoeft dat nu nog niet.) En ik moet vrijdag toch wat paraat hebben! Maar eigenlijk snak ik er gewoon naar om er met iemand over te praten, dus ik kijk uit naar therapie morgen en vrijdag het gesprek met de reïntegratieman.
Verder vroeg een medestudente in een mailtje naar mijn POS-gesprek, hoe het was geweest. Ik heb wel wat laten doorschemeren, maar niets rechtstreeks gezegd. Dat maakt het al zo werkelijk, als ik tegen een medestudente praat over deze wel zeer serieuze twijfels..
Verder vroeg een medestudente in een mailtje naar mijn POS-gesprek, hoe het was geweest. Ik heb wel wat laten doorschemeren, maar niets rechtstreeks gezegd. Dat maakt het al zo werkelijk, als ik tegen een medestudente praat over deze wel zeer serieuze twijfels..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 mei 2007 om 12:38
Iseo: als het je nu alleen gaat om het studeren en je weet nog niet exact wat je wilt dan zou je eens kunnen kijken naar wat de vakken zijn waar je heel erg goed in bent/wat aansluit en dan bijvoorbeeld welke richtingen nog over blijven, daarvan zou je dan weer hetgeen kunnen kiezen wat het breedste opleid.
woensdag 2 mei 2007 om 15:40
Natuurlijk kan ik dit schooljaar nog afmaken, want leraren en andere medestudenten weten hier nog niets van. Ik moet helemaal niets, direct nu al. Alleen.... er komt nog één schriftelijk tentamen en een praktijktentamen, een oefengroepbijeenkomst, en ik weet niet of ik me nog aan die stress ga blootstellen als ik er tóch mee ga stoppen. Anderzijds: als ik het schooljaar gewoon (!) afmaak, kan ik het eventueel later weer oppakken, als het wel weer beter gaat. (De vraag is natuurlijk of ik ooit nog wel verder zou willen met deze zelfde studie. In twee jaar tussentijd kan veel gebeuren.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 2 mei 2007 om 19:21
Als je het aankunt en als je begeleider denkt dat je het gaat aankunnen, zou ik gewoon proberen je jaar nog af te maken. Als dat afgerond is, dan is het afgerond en kun je het inderdaad straks hopelijk weer makkelijker oppakken.
En dat geeft je ook een paar maanden ademruimte om in alle rust gewoon na te gaan denken wat je wilt gaan doen. Ik denk dat het geen verkeerd idee is om een aanverwante studie of een andere leuke studie te gaan doen. En allereerst zou ik zeker met je begeleiders gaan praten en eventueel een psycholoog als je daar toevallig al komt. Die kunnen je helpen om wat orde in de onrust te schepen samen met jou. Je hoeft er niet alleen voor te staan, vraag om hulp bij mensen die je kunnen helpen *;
En dat geeft je ook een paar maanden ademruimte om in alle rust gewoon na te gaan denken wat je wilt gaan doen. Ik denk dat het geen verkeerd idee is om een aanverwante studie of een andere leuke studie te gaan doen. En allereerst zou ik zeker met je begeleiders gaan praten en eventueel een psycholoog als je daar toevallig al komt. Die kunnen je helpen om wat orde in de onrust te schepen samen met jou. Je hoeft er niet alleen voor te staan, vraag om hulp bij mensen die je kunnen helpen *;
donderdag 3 mei 2007 om 17:20
Vandaag met mijn therapeut erover gehad; helaas te kort om er echt dieper op in te gaan, omdat het de laatste keer was dat we elkaar zagen. (Hij heeft een andere baan ) Er moest dus ook nog over andere dingen gesproken worden, zoals terugkijken hoe het de afgelopen tijd is gegaan in therapie, en over een voorval van de laatste keer.
Toch was het even goed om het erover te hebben. Ik zag weer heel duidelijk dat mijn grootste issue VERTROUWEN is, en dat heeft alles met mijn verleden te maken. En is nu dus het grootste struikelblok in mijn opleiding. Ja, het is me heel duidelijk allemaal...
Gisteravond uitgebreid met mijn man over gehad, gelukkig ging hij nu doorvragen zodat ik écht kon vertellen hoe het is en hoe het voelt, als ik ermee ga stoppen.
Toch was het even goed om het erover te hebben. Ik zag weer heel duidelijk dat mijn grootste issue VERTROUWEN is, en dat heeft alles met mijn verleden te maken. En is nu dus het grootste struikelblok in mijn opleiding. Ja, het is me heel duidelijk allemaal...
Gisteravond uitgebreid met mijn man over gehad, gelukkig ging hij nu doorvragen zodat ik écht kon vertellen hoe het is en hoe het voelt, als ik ermee ga stoppen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 3 mei 2007 om 18:15
Fijn dat je je alweer iets beter lijkt te voelen *;
Doe rustig aan, geef jezelf de tijd om over de eerste schrik heen te komen en ga dan alle mogelijkheden die er zijn voor je bekijken en neem uiteindelijk in alle rust de beslissing waarvan jij denkt dat die voor jezelf het beste is. Stop voordat je die beslissing genomen hebt ook nog niet met je opleiding zodat alle opties open blijven.
Doe rustig aan, geef jezelf de tijd om over de eerste schrik heen te komen en ga dan alle mogelijkheden die er zijn voor je bekijken en neem uiteindelijk in alle rust de beslissing waarvan jij denkt dat die voor jezelf het beste is. Stop voordat je die beslissing genomen hebt ook nog niet met je opleiding zodat alle opties open blijven.
vrijdag 4 mei 2007 om 16:14
Vanmiddag gesprek met mijn reïntegratiecoach gehad, en natuurlijk ook gesproken over de opleiding. Al pratende merk ik wel dat ik mijn besluit om te stoppen wel genomen heb... maar dat ik er alleen nog niet zo aan wil.
Wat inspirerend was, was om te ontdekken dat ik eigenlijk al veel dingen heb gedaan in mijn leven, en dat dat dus kwaliteiten zijn die ik in de toekomst kan gaan gebruiken. Ik heb 10 jaar in het grafische vak gewerkt, daarna MBO-IW (tegenwoordig SPW) gedaan, gewerkt in KDV, maar ook dingen als een boek schrijven. En dat ik 'het beste in mensen naar boven halen' dus écht leuk vind. Zijn werk zou ik ook zomaar leuk kunnen vinden. Of jobcoaching, of begeleiden van verstandelijk gehandicapten bij activiteiten of bijv. op een zorgboerderij. Ik heb het met hem ook gehad over het gevoel wat ik tegenkwam bij het doorspitten van de advertenties; het is dus echt dat moeten wat eraan hangt (moeten solliciteren bijv. wat nu niet eens hoeft), en de eisen die erin gesteld worden. Kijken naar wat voor kwaliteiten ik allemaal heb is heel wat inspirerender dan alleen maar zien welke diploma's en ervaring er gevraagd worden. Kortom, van dit gesprek ben ik wel opgeknapt, moet ik zeggen.
Blijven natuurlijk nog wel de wisselende gevoelens over de opleiding. Ik zag het ook zo voor me: die eigen praktijk, en ik die allemaal mensen zou gaan helpen zodat ze niet zolang in hun eentje hoeven te klooien als ik..
Maar het lijkt erop dat ik dit eerst maar eens voor mezelf moet voltooien, dit proces.
Wat inspirerend was, was om te ontdekken dat ik eigenlijk al veel dingen heb gedaan in mijn leven, en dat dat dus kwaliteiten zijn die ik in de toekomst kan gaan gebruiken. Ik heb 10 jaar in het grafische vak gewerkt, daarna MBO-IW (tegenwoordig SPW) gedaan, gewerkt in KDV, maar ook dingen als een boek schrijven. En dat ik 'het beste in mensen naar boven halen' dus écht leuk vind. Zijn werk zou ik ook zomaar leuk kunnen vinden. Of jobcoaching, of begeleiden van verstandelijk gehandicapten bij activiteiten of bijv. op een zorgboerderij. Ik heb het met hem ook gehad over het gevoel wat ik tegenkwam bij het doorspitten van de advertenties; het is dus echt dat moeten wat eraan hangt (moeten solliciteren bijv. wat nu niet eens hoeft), en de eisen die erin gesteld worden. Kijken naar wat voor kwaliteiten ik allemaal heb is heel wat inspirerender dan alleen maar zien welke diploma's en ervaring er gevraagd worden. Kortom, van dit gesprek ben ik wel opgeknapt, moet ik zeggen.
Blijven natuurlijk nog wel de wisselende gevoelens over de opleiding. Ik zag het ook zo voor me: die eigen praktijk, en ik die allemaal mensen zou gaan helpen zodat ze niet zolang in hun eentje hoeven te klooien als ik..
Maar het lijkt erop dat ik dit eerst maar eens voor mezelf moet voltooien, dit proces.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 mei 2007 om 16:15
Iseo, hoe gaat het met jou? Je was toch ook met de opdracht bezig? Misschien ook interessant voor jou, om eens te kijken wat je allemaal kunt, en wat je allemaal al gedaan hebt in je leven. En te ontdekken dat dat heel wat meer is dan je zelf dacht, vantevoren!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 mei 2007 om 16:21
En ook nog even dit: grappig dat zo'n coach, en bijv. ook mijn therapeut, mijn proces prachtig vinden. ;) Zó in beweging, zo aan het opruimen, zo bezig met alleen het echte overhouden, dat wat waar is... authentiek zijn...
Terwijl ik soms een beetje in paniek raak als ik merk dat ik misschien wel niemand meer overhoud, wat natuurlijk overdreven is, want alleen de echt betrokken mensen blijven over, de echte vrienden zeg maar. En de rest, mis je die echt, of mis je het idéé?
Al pratende kan ik ook wel weer zien dat dit proces eigenlijk heel mooi is, en veel beter dan al die jaren daarvóór, toen ik zo vastzat en niets voelde.
Terwijl ik soms een beetje in paniek raak als ik merk dat ik misschien wel niemand meer overhoud, wat natuurlijk overdreven is, want alleen de echt betrokken mensen blijven over, de echte vrienden zeg maar. En de rest, mis je die echt, of mis je het idéé?
Al pratende kan ik ook wel weer zien dat dit proces eigenlijk heel mooi is, en veel beter dan al die jaren daarvóór, toen ik zo vastzat en niets voelde.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 4 mei 2007 om 23:50
zaterdag 5 mei 2007 om 21:39
Lieve Elmervrouw
Ik heb wel veel gehad aan wat je schreef. Ik heb een lijst gemaakt, een soort CV van wat ik een nieuwe werkgever zou willen laten weten over mij, over de ervaringen die ik heb, over mijn kwaliteiten. En daar werd ik een stuk blijer van dan van mijn eigenlijke CV!
Ik heb heel veel baantjes gehad, slechtbetaalde baantjes, laaggeschoold werk. Maar ik heb daar echt veel van geleerd!
Mijn echt CV ziet er niet uit, maar met de nieuwe opdracht zie ik nu goed voor me wat ik heb gedaan dat mij aansprak, waar ik verder in zou willen, wat mij ligt.
Had er de hele tijd een slecht idee over, maar kom nu eigenlijk tot de conclusie dat ik wel degelijk een basis heb om op te bouwen, en dat alles wat ik al heb gedaan toch meetelt nu.
Deze opdracht van het kijken naar kwaliteiten is inderdaan veel inspirerender dan het kijken naar diploma's want die heb ik gewoon niet. En allemaal gaten enzo in mijn CV, rare sprongen. Heeft allemaal een oorzaak, maar daar hoef ik niet mee aan te komen op een sollocitatie, wil ik ook niet.
Het proces wat je doormaakt, ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
Je praat er nu over, je kan het onder woorden brengen, je bent ergens naar op weg. Het zal inderdaad voor die mensen als je coach prachtig zijn om te zien, zo in beweging zijn, heel nauwkeurig alles afwegen, bezig met wat authentiek is.
Voor jezelf is het moeilijk en zwaar, je probeert een weg te vinden, houvast.
Dat jij vertrouwen kunt vinden, ervaren, is een wonder na alles wat je hebt meegemaakt, en toch denk ik dat wel te lezen in wat je schrijft.
Je wilt echt iets betekenen, kent de pijn van die eenzaamheid, je wilt anderen daarvoor behoeden.
Wat fijn dat je goed hebt kunnen praten hierover met je man, je kunt zijn support goed gebruiken met het maken van deze beslissing.
Voor mij heeft je topic al wat licht laten schijnen op dingen die ik mee neem nu in mijn keuzes, echt heel fijn is dat.
Veel liefs!!
*;
Ik heb wel veel gehad aan wat je schreef. Ik heb een lijst gemaakt, een soort CV van wat ik een nieuwe werkgever zou willen laten weten over mij, over de ervaringen die ik heb, over mijn kwaliteiten. En daar werd ik een stuk blijer van dan van mijn eigenlijke CV!
Ik heb heel veel baantjes gehad, slechtbetaalde baantjes, laaggeschoold werk. Maar ik heb daar echt veel van geleerd!
Mijn echt CV ziet er niet uit, maar met de nieuwe opdracht zie ik nu goed voor me wat ik heb gedaan dat mij aansprak, waar ik verder in zou willen, wat mij ligt.
Had er de hele tijd een slecht idee over, maar kom nu eigenlijk tot de conclusie dat ik wel degelijk een basis heb om op te bouwen, en dat alles wat ik al heb gedaan toch meetelt nu.
Deze opdracht van het kijken naar kwaliteiten is inderdaan veel inspirerender dan het kijken naar diploma's want die heb ik gewoon niet. En allemaal gaten enzo in mijn CV, rare sprongen. Heeft allemaal een oorzaak, maar daar hoef ik niet mee aan te komen op een sollocitatie, wil ik ook niet.
Het proces wat je doormaakt, ik kan me daar wel iets bij voorstellen.
Je praat er nu over, je kan het onder woorden brengen, je bent ergens naar op weg. Het zal inderdaad voor die mensen als je coach prachtig zijn om te zien, zo in beweging zijn, heel nauwkeurig alles afwegen, bezig met wat authentiek is.
Voor jezelf is het moeilijk en zwaar, je probeert een weg te vinden, houvast.
Dat jij vertrouwen kunt vinden, ervaren, is een wonder na alles wat je hebt meegemaakt, en toch denk ik dat wel te lezen in wat je schrijft.
Je wilt echt iets betekenen, kent de pijn van die eenzaamheid, je wilt anderen daarvoor behoeden.
Wat fijn dat je goed hebt kunnen praten hierover met je man, je kunt zijn support goed gebruiken met het maken van deze beslissing.
Voor mij heeft je topic al wat licht laten schijnen op dingen die ik mee neem nu in mijn keuzes, echt heel fijn is dat.
Veel liefs!!
*;
zondag 6 mei 2007 om 10:45
ElleMichelle, als je wilt, lees dan even wat ik ietsje hoger schreef in dat stukje wat je zelf van mij quootte.. ik heb het wel een beetje gehad met de mogelijkheden die ik zie of zag. Ja, tv-programma's heb ik geprobeerd, in de eerste maanden. Behalve Tros Vermist wilde niemand er iets mee.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 mei 2007 om 10:50
Ha Iseo, ik word echt blij van wat je schrijft. Daaraan merk ik wéér hoe leuk ik het vind om mensen te inspireren, te laten delen in dingen waar ik zelf iets aan heb; ik wil doorgeven, ik wil aanreiken.... en het mooiste wat ik vind om te doen is iemand op het spoor zetten van zijn eigen kracht. Want die hééft iedereen van binnen! En dat is dan misschien wel het vertrouwen waarnaar je verwijst. Ja, ik heb veel meegemaakt, en ik dácht dat ik geen vertrouwen had.. maar toch ergens diep binnenin heb ik genoeg vertrouwen om toch steeds weer op te krabbelen. Vertrouwen in mezélf, dat ik altijd zal blijven zoeken naar dat waar ik echt blij van kan worden. Als ik me blijf focussen op wat ik niet heb (;( kinderen enz.) dan brengt me dat alleen maar dieper in een put.
Ik denk dat ik zelf maar coach ga worden. Dat kan ik volgens mij óók!;) En het is minder 'zwaar' dan therapie (stel ik mij zo voor).
Het helpt me wel om hier wat gedachten te blijven schrijven, zowel over de opleiding als over de verdere beroeps/werk-weg.
Ik denk dat ik zelf maar coach ga worden. Dat kan ik volgens mij óók!;) En het is minder 'zwaar' dan therapie (stel ik mij zo voor).
Het helpt me wel om hier wat gedachten te blijven schrijven, zowel over de opleiding als over de verdere beroeps/werk-weg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 mei 2007 om 10:53
En wat ik nog wilde zeggen. Iseo: TOP!
(In mijn cv zitten ook 'gaten'. En een werkgever hoeft ook niet te weten waarom, vind ik. Ik heb bijv. bij eerdere banen alleen jaartallen neergezet, niet maanden of zo, dan valt het niet echt op. En bij de laatste anderhalf jaar, waarin ik dus in de ziektewet thuis ben, heb ik vermeld dat ik een tweede boek schrijf, én 'bezig met opleiding'.)
(In mijn cv zitten ook 'gaten'. En een werkgever hoeft ook niet te weten waarom, vind ik. Ik heb bijv. bij eerdere banen alleen jaartallen neergezet, niet maanden of zo, dan valt het niet echt op. En bij de laatste anderhalf jaar, waarin ik dus in de ziektewet thuis ben, heb ik vermeld dat ik een tweede boek schrijf, én 'bezig met opleiding'.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 mei 2007 om 14:19
Ik wil je wel als coach! 
Voelde me eerst niet goed, als ik dacht aan hoe het nou verder moest. Maar ik ben nu nog eens aan het kijken naar de opdrachten die ik gemaakt heb, dankzij jou, en ik heb echt goede moed gekregen.
Ik weet nu wel bijna zeker dat ik niet voor het onderwijs ga kiezen, maar voor de zorg.
Ik ben mijn 'andere' CV nog uitgebreider aan het maken, gewoon voor mijzelf, want ik voel me best goed als ik die lees.
Ik vind het heel eng om echt keuzes te maken, stelde het maar steeds uit. Nu denk ik toch meer andersom, dat het goed is om te weten wat ik het volgende jaar ga doen, dat ik me misschien juist beter voel om echt ergens voor gekozen heb en daar mijn best voor doe. Dus ik snap nu nog beter waar jij zo mee zit, omdat dit dan ook was waar jij voor ging.
Maar ik ga nog even door hiermee, ben ook die vacature-opdracht nog eens aan het bekijken, zit ook te denken aan wat ik eventueel misschien naast het studeren kan doen na de zomer, want ik ga er op inkomen nog meer op achteruit en heb nu al bijstand, das niet veel. Ben echt een plan aan het maken!
Veel liefs!!
Voelde me eerst niet goed, als ik dacht aan hoe het nou verder moest. Maar ik ben nu nog eens aan het kijken naar de opdrachten die ik gemaakt heb, dankzij jou, en ik heb echt goede moed gekregen.
Ik weet nu wel bijna zeker dat ik niet voor het onderwijs ga kiezen, maar voor de zorg.
Ik ben mijn 'andere' CV nog uitgebreider aan het maken, gewoon voor mijzelf, want ik voel me best goed als ik die lees.
Ik vind het heel eng om echt keuzes te maken, stelde het maar steeds uit. Nu denk ik toch meer andersom, dat het goed is om te weten wat ik het volgende jaar ga doen, dat ik me misschien juist beter voel om echt ergens voor gekozen heb en daar mijn best voor doe. Dus ik snap nu nog beter waar jij zo mee zit, omdat dit dan ook was waar jij voor ging.
Maar ik ga nog even door hiermee, ben ook die vacature-opdracht nog eens aan het bekijken, zit ook te denken aan wat ik eventueel misschien naast het studeren kan doen na de zomer, want ik ga er op inkomen nog meer op achteruit en heb nu al bijstand, das niet veel. Ben echt een plan aan het maken!
Veel liefs!!
zondag 6 mei 2007 om 21:47
Dat kun je allemaal ook als kwaliteiten opschrijven. Overal heb je wel iets geleerd, zoals je zelf ook al zegt. Allemaal vaardigheden die je bezit.
Als ik zo naar mijn werkverleden ga kijken, is het veel meer dan ik vantevoren dacht. Dan heb ik al heel wat gedaan.
En wat denk je van al je levenservaring? Zéker óók een belangrijke kwaliteit.
Als je dan dat lijstje van al je kwaliteiten en vaardigheden hebt, kun je ook nog combinaties gaan maken, zodat je bij een heel ander soort banen kunt uitkomen. Over brainstormen gesproken..
Ik heb mijn lijstje standby liggen, iedere keer vallen me weer dingen in.
Tegelijkertijd ben ik ook nog met het opleidingsgebeuren bezig. Dinsdagavond lesavond, ik ben benieuwd hoe het voelt.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 mei 2007 om 21:50
Gisteren had ik namelijk het huiswerk 's bekeken, en ik merkte dat ik blijkbaar het besluit echt al genomen heb. Ik voelde er zo weinig betrokkenheid bij... ik weet echt niet of ik het nog kan opbrengen om die twee tentamens nog te doen en aan de oefengroepbijeenkomst mee te doen.
Toen hoorde ik vandaag op het nieuws over de beroemde tennisster (ben haar naam kwijt) die aan het eind van het seizoen wilde gaan stoppen, maar die nu van het ene moment op het andere gestopt is. Ze gaat zelfs niet meer de afgesproken toernooien spelen, ze kan het niet meer opbrengen.
Zo'n gevoel heb ik eigenlijk ook.....
Toen hoorde ik vandaag op het nieuws over de beroemde tennisster (ben haar naam kwijt) die aan het eind van het seizoen wilde gaan stoppen, maar die nu van het ene moment op het andere gestopt is. Ze gaat zelfs niet meer de afgesproken toernooien spelen, ze kan het niet meer opbrengen.
Zo'n gevoel heb ik eigenlijk ook.....
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 7 mei 2007 om 23:13
maandag 7 mei 2007 om 23:50
Lieve Elmervrouw
Wat naar dat je er zo tegenop ziet.
Ik weet er zo weinig vanaf om er wat over te kunnen zeggen.
Misschien domme vragen, maar
Moet je toch gedwongen solliciteren als je een andere studierichting kiest?
Of staat dat los van elkaar, en waarom dan?
Je zit toch middenin het maken van keuzes, wat wil hij dan van jou weten morgen?
Is het iemand dus, die je al eerder sprak?
Misschien wil je er wat over zeggen, anders geeft het niet hoor. Ik zal aan je denken morgen!
Hoop dat je een gunstige uitkomst hebt straks, of in ieder geval nog even bedenktijd om alles op een rij te zetten. Kan dat ook?
Bij mij gaat het eigenlijk wel goed.
Ik heb nu wel het idee dat ik de beste keuze ga maken, ben nu lijstjes met voor- en tegens aan het schrijven...is toch best verhelderend ook!
Veel liefs, en succes morgen!
*;
Wat naar dat je er zo tegenop ziet.
Ik weet er zo weinig vanaf om er wat over te kunnen zeggen.
Misschien domme vragen, maar
Moet je toch gedwongen solliciteren als je een andere studierichting kiest?
Of staat dat los van elkaar, en waarom dan?
Je zit toch middenin het maken van keuzes, wat wil hij dan van jou weten morgen?
Is het iemand dus, die je al eerder sprak?
Misschien wil je er wat over zeggen, anders geeft het niet hoor. Ik zal aan je denken morgen!
Hoop dat je een gunstige uitkomst hebt straks, of in ieder geval nog even bedenktijd om alles op een rij te zetten. Kan dat ook?
Bij mij gaat het eigenlijk wel goed.
Ik heb nu wel het idee dat ik de beste keuze ga maken, ben nu lijstjes met voor- en tegens aan het schrijven...is toch best verhelderend ook!
Veel liefs, en succes morgen!
*;
dinsdag 8 mei 2007 om 14:10
Hoi dames,
Graag wil ik ook mijn verhaal even kwijt over mijn studie en waarom ik niet weet wat ik wil doen.
Ik ben 24 jaar studeer Culturele Maatschappelijke Vorming aan de hogeschool. Ben 2e jaars alleen heb ik tot nu toe nog weinig gedaan (bijna geen colleges gevolgd) Wel ben ik met mijn praktijk opdrachten bezig geweest. Nu moet ik nog steeds van het eerste jaar 4 studiepunten behalen voor mijn P. Op een of andere manier komt het er niet van (herkansing maken) Ik twijfel over de studie en ik kom er maar niet achter wat ik precies wil doen. Wel weet ik dat ik graag (als ik doorga met de studie) volgend jaar mijn volgende stage in New York wil doen. Goh en dat weet ik dan weer wel!
Prive zit ik ook in een dipje en ik vind het moeilijk om alles even rustig weer op te starten. Ik ben namelijk bang voor de studieschuld van twee jaar (als ik mijn P niet behaal) Daarnaast wil ik heel graag een studie afronden omdat ik dat belangrijk vind. Alleen kan ik mezelf maar niet die schop onder mijn kont geven. Het eerste jaar ging alles heel goed, ging naar de colleges ect. Maar vanaf Oktober zijn er dingen prive gbeurd wat toch zwaar op mijn schouders lag.
Graag wil ik ook mijn verhaal even kwijt over mijn studie en waarom ik niet weet wat ik wil doen.
Ik ben 24 jaar studeer Culturele Maatschappelijke Vorming aan de hogeschool. Ben 2e jaars alleen heb ik tot nu toe nog weinig gedaan (bijna geen colleges gevolgd) Wel ben ik met mijn praktijk opdrachten bezig geweest. Nu moet ik nog steeds van het eerste jaar 4 studiepunten behalen voor mijn P. Op een of andere manier komt het er niet van (herkansing maken) Ik twijfel over de studie en ik kom er maar niet achter wat ik precies wil doen. Wel weet ik dat ik graag (als ik doorga met de studie) volgend jaar mijn volgende stage in New York wil doen. Goh en dat weet ik dan weer wel!
Prive zit ik ook in een dipje en ik vind het moeilijk om alles even rustig weer op te starten. Ik ben namelijk bang voor de studieschuld van twee jaar (als ik mijn P niet behaal) Daarnaast wil ik heel graag een studie afronden omdat ik dat belangrijk vind. Alleen kan ik mezelf maar niet die schop onder mijn kont geven. Het eerste jaar ging alles heel goed, ging naar de colleges ect. Maar vanaf Oktober zijn er dingen prive gbeurd wat toch zwaar op mijn schouders lag.
woensdag 9 mei 2007 om 11:59
Gisteren was een enerverende dag! Keuring bij het UWV, was aardige man. Veel vragen, had zich goed verdiept in mijn dossier. Begreep volgens mij ook goed wat er aan de hand was met mij. Heel blad A4 volgeschreven met aantekeningen van ons gesprek dat meer dan een uur duurde. Dit gaat nu naar de arbeidsdeskundige, die de berekening wia-percentage gaat maken.
Het is overigens weer een andere arbeidsdeskundige als degene met wie ik het eerdere gesprek had, die me doorverwees naar het reïntegratiebureau waar ik nu een traject volg. Dit maakt mij weer eens duidelijk hoe afdelingen binnen het UWV langs elkaar heen werken. Ik begrijp niets van hun werkwijze! Mijn opleiding heeft niets te maken met het UWV, het was eigen initiatief en zelf betaald. Dat maakt voor hun dus ook niet uit, of ik doorga of stop. Ik hoop alleen dat ik niet die ontzettende sollicitatiedruk ga krijgen, als ik geen wia-uitkering krijg (of gedeelte). Hoop dat mijn reïntegratiecoach mij ook hierin kan helpen, hij had zoiets al laten doorschemeren.
Het is overigens weer een andere arbeidsdeskundige als degene met wie ik het eerdere gesprek had, die me doorverwees naar het reïntegratiebureau waar ik nu een traject volg. Dit maakt mij weer eens duidelijk hoe afdelingen binnen het UWV langs elkaar heen werken. Ik begrijp niets van hun werkwijze! Mijn opleiding heeft niets te maken met het UWV, het was eigen initiatief en zelf betaald. Dat maakt voor hun dus ook niet uit, of ik doorga of stop. Ik hoop alleen dat ik niet die ontzettende sollicitatiedruk ga krijgen, als ik geen wia-uitkering krijg (of gedeelte). Hoop dat mijn reïntegratiecoach mij ook hierin kan helpen, hij had zoiets al laten doorschemeren.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 9 mei 2007 om 12:05
En dan ben ik ook nog naar school geweest, gisteravond. Kijken hoe het voelde, nadat ik bij het huiswerk doorkijken al duidelijk merkte dat ik er geen betrokkenheid meer mee voelde, dat het besluit eigenlijk al genomen was.
Nou, het was een vervelende avond. Mijn gevoel was zo overduidelijk dat het voor mij wel leek alsof iedereen het kon zien. Maar niemand zag of merkte natuurlijk iets. Ik moest alle moeite doen om mijn paniek en onrust te verbergen, en voelde me daardoor niet helemaal aanwezig. Hoorde wat de leraar vertelde, maar het kwam niet binnen. Ik keek naar mijn medestudentes en dacht: zíen jullie straks de échte mens nog wel voor je, in je therapie-ruimte? Het lijkt wel alleen maar over technieken te gaan, en hoe ze toe te passen. Dat stond me trouwens al eerder tegen. Oh, probleem? Techniekje erop loslaten, en het is opgelost. Bij mij dus niet.. misschien heb ik ook gewoon wat anders nodig, nu.
Ik kan het niet meer opbrengen om die laatste weken nog naar school te gaan, ik kan het gewoonweg niet. Zo duidelijk was het allemaal voor mij, ik denk ook niet dat ik het na twee jaar nog ga oppakken. Het lijkt erop dat ik dus echt een andere weg moet gaan inslaan in mijn leven.
Toch denk ik nog steeds dat ik een heel goede therapeute zou kunnen worden, dat ik mensen zou kunnen begrijpen en begeleiden, en vooral: ze zou zíen, echt zou zien (dat miste ik ook heel erg in deze opleiding..). Alleen hoe dat dan zou moeten gaan, zie ik nu even niet.
Nou, het was een vervelende avond. Mijn gevoel was zo overduidelijk dat het voor mij wel leek alsof iedereen het kon zien. Maar niemand zag of merkte natuurlijk iets. Ik moest alle moeite doen om mijn paniek en onrust te verbergen, en voelde me daardoor niet helemaal aanwezig. Hoorde wat de leraar vertelde, maar het kwam niet binnen. Ik keek naar mijn medestudentes en dacht: zíen jullie straks de échte mens nog wel voor je, in je therapie-ruimte? Het lijkt wel alleen maar over technieken te gaan, en hoe ze toe te passen. Dat stond me trouwens al eerder tegen. Oh, probleem? Techniekje erop loslaten, en het is opgelost. Bij mij dus niet.. misschien heb ik ook gewoon wat anders nodig, nu.
Ik kan het niet meer opbrengen om die laatste weken nog naar school te gaan, ik kan het gewoonweg niet. Zo duidelijk was het allemaal voor mij, ik denk ook niet dat ik het na twee jaar nog ga oppakken. Het lijkt erop dat ik dus echt een andere weg moet gaan inslaan in mijn leven.
Toch denk ik nog steeds dat ik een heel goede therapeute zou kunnen worden, dat ik mensen zou kunnen begrijpen en begeleiden, en vooral: ze zou zíen, echt zou zien (dat miste ik ook heel erg in deze opleiding..). Alleen hoe dat dan zou moeten gaan, zie ik nu even niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
