Werk & Studie
alle pijlers
Zó"n twijfel over mijn studie... :-(
zondag 29 april 2007 om 10:20
Ik zit in het tweede jaar van mijn opleiding Hypnotherapie (HBO-opleiding, duurt in totaal 4 jaar). Nu heb ik van de week een gesprek gehad met mijn POS-begeleidster, en eigenlijk bracht zij de twijfels die ik al tijdenlang heb, helemaal onder woorden.
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 26 mei 2007 om 00:50
Hoi lieve Elmervrouw
Het is ook zo moeilijk om dat gesprek te voeren, over de mogelijkheden in de toekomst, terwijl jij nog middenin het gevoel zit van dat je moest stoppen met je studie. Ook al voelt de studie, het contact met die mensen daar al zo ver weg.
Het is allemaal nogal wat, maar ik denk ook wel dat hij het begrijpt. Het is toch wat hij moet doen, de dingen voor je helpen op een rij te zetten, en de mogelijkheden bekijken.
En die ziet hij dus, maar dat gaat over werken? Of ook over studeren?
Misschien kun je over niet al te lange tijd ook weer bezig zijn met het kijken naar wat je gaat doen.
Ik vind het lastig om iets aan je te schrijven nu, aan de ene kant wil ik je laten weten dat ik aan je denk, omdat het gewoon heftig is waar je nu weer doorheen gaat.
Aan de andere kant wil ik ook graag optimistische dingen schrijven, over het uitvinden wat de nieuwe weg is die je in kunt slaan. Maar ik denk dat als je je nu zo voelt, dat je misschien daar nog even niet op zit te wachten.
Zelf heb ik vandaag weer een examen gemaakt, het gaat niet heel goed, maar ook niet heel slecht. Ik denk dat ik het allemaal net ga halen.
Ook al heb ik er veel werk aan besteed, aan het leren. Ik ben gewoon heel slecht in examens maken...
Maar ik heb besloten dat het genoeg is dat ik weet hoeveel uren werk erin zit, en ik moet zeggen dat ik met plezier vaak heb zitten leren.
De studie, die ik ga doen na de zomer, daar kijk ik naar uit.
Hoop dat jij straks ook zit gevoel weer kunt hebben.
Heel veel liefs!
Iseo
Het is ook zo moeilijk om dat gesprek te voeren, over de mogelijkheden in de toekomst, terwijl jij nog middenin het gevoel zit van dat je moest stoppen met je studie. Ook al voelt de studie, het contact met die mensen daar al zo ver weg.
Het is allemaal nogal wat, maar ik denk ook wel dat hij het begrijpt. Het is toch wat hij moet doen, de dingen voor je helpen op een rij te zetten, en de mogelijkheden bekijken.
En die ziet hij dus, maar dat gaat over werken? Of ook over studeren?
Misschien kun je over niet al te lange tijd ook weer bezig zijn met het kijken naar wat je gaat doen.
Ik vind het lastig om iets aan je te schrijven nu, aan de ene kant wil ik je laten weten dat ik aan je denk, omdat het gewoon heftig is waar je nu weer doorheen gaat.
Aan de andere kant wil ik ook graag optimistische dingen schrijven, over het uitvinden wat de nieuwe weg is die je in kunt slaan. Maar ik denk dat als je je nu zo voelt, dat je misschien daar nog even niet op zit te wachten.
Zelf heb ik vandaag weer een examen gemaakt, het gaat niet heel goed, maar ook niet heel slecht. Ik denk dat ik het allemaal net ga halen.
Ook al heb ik er veel werk aan besteed, aan het leren. Ik ben gewoon heel slecht in examens maken...
Maar ik heb besloten dat het genoeg is dat ik weet hoeveel uren werk erin zit, en ik moet zeggen dat ik met plezier vaak heb zitten leren.
De studie, die ik ga doen na de zomer, daar kijk ik naar uit.
Hoop dat jij straks ook zit gevoel weer kunt hebben.
Heel veel liefs!
Iseo
zondag 27 mei 2007 om 22:04
Lieve Iseo,
Ja, hij begrijpt het ook.. hij werkt niet voor niets bij een bureau dat gespecialiseerd is in werken met mensen met psychische problemen. Hij snapte het helemaal over mijn dip, en waarom dat zo is. De mogelijkheden waar hij naar kijkt, gaan over werk. Hij zoekt niet mee naar een eventuele studie. (Hier heb ik zelf wel al een keer wat naar gekeken op internet, maar ik merk dat ik dat nu toch niet zie zitten. Kan nog komen, maar nu niet, in ieder geval.)
Succes met je examen-uitslag! Wanneer weet je iets?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 30 mei 2007 om 17:34
Dan komt het wel goed *duim, duim*
Succes nog met het examen in juli!
Het gaat wel goed, vandaag is er een vriendin op bezoek geweest, die vorig jaar met de opleiding was gestopt. Zij had dezelfde ervaring met die leraar die niet eens op mijn mail reageerde.... Daarom heb ik gisteren besloten om tegenover hem toch mijn gevoel uit te spreken in een mail. Ik heb het echt bij mezelf gehouden. En dat sturen van die mail was wel eng, maar ik laat nu wel mezelf zien, en dat voelt goed!!
Het maakt me nu eigenlijk niet eens meer uit of hij er wel of niet op reageert. Ik ben er klaar mee.
Verder voel ik me een beetje in niemandsland. Ik zoek niets, ik kijk niet op sites, ik doe het huiswerk voor de reïntegratie niet, ik wil niets.
Zal wel weer overgaan, maar ik ben, denk ik, nog steeds aan het bijkomen van de schok van het stoppen. (Of praat ik het nu goed?)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 1 juni 2007 om 13:29
Nou, ik denk dat het precies zo is als je schrijft, bijkomen van de schok van het stoppen.
Het is niet zomaar 'stoppen met een studie' wat jij doet.
Voor jou is niets meer 'gewoon' of 'normaal'. Het studeren was iets wat je houvast bracht, iets om mee bezig te zijn om aan de toekomst te werken omdat je na jaren van intens verdriet daar een beetje kracht voor hebt gevonden.
Ik kan me echt niet voorstellen hoe enorm zwaar het moet zijn. Je schrijft zo krachtig, en met humor tussendoor, en ik voel telkens wat erachter je woorden schuilt...zo'n mooie lieve sterke vrouw met zo'n hartverscheurend verdrietig verhaal dat ik mij er echt niet aan kan wagen daar woorden voor te vinden om dat te beschrijven. Omdat ik het gewoonweg niet weet.
Je schreef al eerder, je hebt al zo vaak afscheid moeten nemen in je leven, dus het stoppen met je studie heeft meer betekenis dan alleen wat het op het eerste gezicht lijkt.
Ik zag je andere topic op Media, waarin je schrijft over de muziek. Ik hoop dat je veel mooie reacties krijgt, mooie muziek om naar te luisteren, wat mee te kunnen.
Zelf zal ik ook meedenken, zag alleen dat de nummers die ik wilde opschrijven al genoemd waren. Dus ik kom later wel even langs.
Ik hoop dat je je ook gesteund voelt nu je even in niemandsland bent, op zoek naar een nieuwe richting. Gisteren was ik ook al even hier op je topic maar ik wist gewoon echt niet wat ik aan je kon schrijven.
Vandaag ben ik heel emotioneel, oa door het andere topic waar ik op schrijf, het is allemaal zo heftig, er is zoveel verdriet.
Wil gewoon heel graag iets voor je betekenen, al is het maar zoiets kleins wat ik kan doen, hier schrijven en je een knuffel geven omdat ik bewondering voor je heb en je alle goeds en liefs wens en vurig hoop dat jouw grootste wens mag uitkomen....
Dus ik schrijf dit op, en stuur je heel veel liefs *;
Iseo
Het is niet zomaar 'stoppen met een studie' wat jij doet.
Voor jou is niets meer 'gewoon' of 'normaal'. Het studeren was iets wat je houvast bracht, iets om mee bezig te zijn om aan de toekomst te werken omdat je na jaren van intens verdriet daar een beetje kracht voor hebt gevonden.
Ik kan me echt niet voorstellen hoe enorm zwaar het moet zijn. Je schrijft zo krachtig, en met humor tussendoor, en ik voel telkens wat erachter je woorden schuilt...zo'n mooie lieve sterke vrouw met zo'n hartverscheurend verdrietig verhaal dat ik mij er echt niet aan kan wagen daar woorden voor te vinden om dat te beschrijven. Omdat ik het gewoonweg niet weet.
Je schreef al eerder, je hebt al zo vaak afscheid moeten nemen in je leven, dus het stoppen met je studie heeft meer betekenis dan alleen wat het op het eerste gezicht lijkt.
Ik zag je andere topic op Media, waarin je schrijft over de muziek. Ik hoop dat je veel mooie reacties krijgt, mooie muziek om naar te luisteren, wat mee te kunnen.
Zelf zal ik ook meedenken, zag alleen dat de nummers die ik wilde opschrijven al genoemd waren. Dus ik kom later wel even langs.
Ik hoop dat je je ook gesteund voelt nu je even in niemandsland bent, op zoek naar een nieuwe richting. Gisteren was ik ook al even hier op je topic maar ik wist gewoon echt niet wat ik aan je kon schrijven.
Vandaag ben ik heel emotioneel, oa door het andere topic waar ik op schrijf, het is allemaal zo heftig, er is zoveel verdriet.
Wil gewoon heel graag iets voor je betekenen, al is het maar zoiets kleins wat ik kan doen, hier schrijven en je een knuffel geven omdat ik bewondering voor je heb en je alle goeds en liefs wens en vurig hoop dat jouw grootste wens mag uitkomen....
Dus ik schrijf dit op, en stuur je heel veel liefs *;
Iseo
vrijdag 1 juni 2007 om 14:15
*; Iseo *;
Nu alleen dit even voor jou, ik heb net je stuk dus gelezen in het andere topic en wat schrijf je ware woorden, en wat voel ik veel emotie tussen de regels door. Wat een krachtig, pakkend stuk.
Ik hoop dat je je nu weer beter voelt. Heeeeel veel liefs van mijn kant, ook al is het maar via een beeldschermpje.
Kanjer!
Nu alleen dit even voor jou, ik heb net je stuk dus gelezen in het andere topic en wat schrijf je ware woorden, en wat voel ik veel emotie tussen de regels door. Wat een krachtig, pakkend stuk.
Ik hoop dat je je nu weer beter voelt. Heeeeel veel liefs van mijn kant, ook al is het maar via een beeldschermpje.
Kanjer!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 6 juni 2007 om 16:05
Het gaat goed, er gebeurt heel veel. Ik heb nu echt een streep onder de opleiding gezet, nadat ik de mentor fijntjes duidelijk heb gemaakt hoe ik erover dacht (en hoe het overkomt) dat hij met geen woord reageerde op mijn stoppen. Hij is boos, jammer dan, ik zit er niet mee. Tja, als je niet in de spiegel wilt kijken die een ander je voorhoudt.. ik dacht dat een therapeut vooral aan zelfonderzoek moest doen als hij integer wil werken ;)
Verder deze week een flinke aanvaring gehad met mijn moeder en haar ontzettend zielige gedoe, haar eeuwige zelfmedelijden. Nou ja, eigenlijk ik niet zelf, want ik was volkomen over mijn toeren en heb me te pletter gejankt van machteloosheid en verwarring... maar mijn man pakte de telefoon en belde haar terug, en zei wat ik niet kon zeggen, waarop ze de hoorn neerkwakte. Héhé! .... Hier voelt het nu ook als GENOEG, klaar.
Ik maak duidelijk andere keuzes en dit voelt goed.
Alleen wel erg heftig allemaal, want ik voel ook... daarom heb ik nu de afspraak met mijn reïntegratiecoach voor morgen afgezegd, ik heb hem gezegd dat ik andere dingen aan mijn hoofd had. Daar mag ik overigens, zei hij, ook met hem over praten... misschien doe ik dat wel. Hij begreep het in ieder geval wél!
Voor therapie heb ik nog steeds geen afspraak gemaakt met de nieuwe therapeute. Twee pogingen daartoe zijn mislukt, ze belden gewoon niet terug, en ik weet even niet wat ik ermee doe, ik ben het zo beu om overal achteraan te lopen.
Verder deze week een flinke aanvaring gehad met mijn moeder en haar ontzettend zielige gedoe, haar eeuwige zelfmedelijden. Nou ja, eigenlijk ik niet zelf, want ik was volkomen over mijn toeren en heb me te pletter gejankt van machteloosheid en verwarring... maar mijn man pakte de telefoon en belde haar terug, en zei wat ik niet kon zeggen, waarop ze de hoorn neerkwakte. Héhé! .... Hier voelt het nu ook als GENOEG, klaar.
Ik maak duidelijk andere keuzes en dit voelt goed.
Alleen wel erg heftig allemaal, want ik voel ook... daarom heb ik nu de afspraak met mijn reïntegratiecoach voor morgen afgezegd, ik heb hem gezegd dat ik andere dingen aan mijn hoofd had. Daar mag ik overigens, zei hij, ook met hem over praten... misschien doe ik dat wel. Hij begreep het in ieder geval wél!
Voor therapie heb ik nog steeds geen afspraak gemaakt met de nieuwe therapeute. Twee pogingen daartoe zijn mislukt, ze belden gewoon niet terug, en ik weet even niet wat ik ermee doe, ik ben het zo beu om overal achteraan te lopen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 6 juni 2007 om 18:41
Een vriendin van mij heeft dit ook gehad, deed SPH en moest toen ook in haar nare 'verleden' wroeten. Ze is tijdelijk gaan werken, heeft alles op een rijtje gezet. Vervolgens heeft ze het studiejaar over gedaan en uiteindelijk is ze afgestudeerd. Ze is er sterker uitgekomen en is nu volgens collega's een kei in haar vak.
Maar ja, ik spreek als buitenstaander natuurlijk niet uit eigen ervaring. Welke beslissing je ook neemt, in ieder geval veel sterkte.
Maar ja, ik spreek als buitenstaander natuurlijk niet uit eigen ervaring. Welke beslissing je ook neemt, in ieder geval veel sterkte.
zondag 10 juni 2007 om 13:41
Elmervrouw *;
Hoe gaat het met je?
Alles wat er gebeurt nu in je leven komt dus heftig binnen? Echt voelen, is.... pijnlijk en toch goed. Maar kun je het nu aan, bijhouden?
Heb je toch genoeg steun van de mensen om je heen, je man, anderen?
Weer anderen laten het echt afweten, lees ik. Onbegrijpelijk die houding van je ex-mentor. Boos worden. Op jou??
Heeft de nieuwe therapeute inmiddels al gebeld voor die afspraak?
En je moeder....heftig hoor. Zij kan je niet geven wat je nu van haar nodig hebt, wat verdrietig.
Is het altijd zo geweest? Of hadden jullie vroeger aan beter band? Ik weet niet of ik dat kan vragen aan je?
Fijn dat je man dan even woorden kan geven aan het gevoel wat bij jou zo hoog zit.
Heeft ze teruggebeld om erover te praten?
Verder klinkt het goed wat je ook schrijft, dat je duidelijk andere keuzes maakt, en dit je goed doet. Voelt het nog steeds zo?
Ik ga donderdag zelf op gesprek op mijn nieuwe school, vind dat erg spannend. Ik kijk er wel naar uit, krijg ook wat meer informatie, maar ik blijf dit soort dingen echt eng vinden.
Nou ja, we zien het donderdag wel.
Voor nu heel veel liefs, en ik hoop dat het een beetje gaat allemaal, met je....
Nog eentje *;
Iseo
Hoe gaat het met je?
Alles wat er gebeurt nu in je leven komt dus heftig binnen? Echt voelen, is.... pijnlijk en toch goed. Maar kun je het nu aan, bijhouden?
Heb je toch genoeg steun van de mensen om je heen, je man, anderen?
Weer anderen laten het echt afweten, lees ik. Onbegrijpelijk die houding van je ex-mentor. Boos worden. Op jou??
Heeft de nieuwe therapeute inmiddels al gebeld voor die afspraak?
En je moeder....heftig hoor. Zij kan je niet geven wat je nu van haar nodig hebt, wat verdrietig.
Is het altijd zo geweest? Of hadden jullie vroeger aan beter band? Ik weet niet of ik dat kan vragen aan je?
Fijn dat je man dan even woorden kan geven aan het gevoel wat bij jou zo hoog zit.
Heeft ze teruggebeld om erover te praten?
Verder klinkt het goed wat je ook schrijft, dat je duidelijk andere keuzes maakt, en dit je goed doet. Voelt het nog steeds zo?
Ik ga donderdag zelf op gesprek op mijn nieuwe school, vind dat erg spannend. Ik kijk er wel naar uit, krijg ook wat meer informatie, maar ik blijf dit soort dingen echt eng vinden.
Nou ja, we zien het donderdag wel.
Voor nu heel veel liefs, en ik hoop dat het een beetje gaat allemaal, met je....
Nog eentje *;
Iseo
dinsdag 12 juni 2007 om 15:22
Lieve Iseo,
Wat lief dat je aan mij denkt terwijl je zelf met zulke verwerkingsprocessen bezig bent (ik lees soms wat op het andere topic..). Heel veel sterkte daarmee! *; Ik ga daar maar niet mee schrijven, al zou ik ook wel wat over mijn ex kunnen vertellen, maar het is op het moment helemaal niet meer relevant in mijn leven. Dáár heb ik me van losgemaakt.
De rest, daar ben ik mee bezig. De laatste dagen letterlijk en figuurlijk bezig met opruimen. Alles wat ik therapeutisch, voor mezelf, heb gemaakt, geschreven, getekend en geschilderd, bekijk ik nog eens, en doe het dan weg. Letterlijk uit huis! En dit voelt zó goed.... het heeft zijn doel gediend, en het is nu niet meer nodig. Een medium zei vorig jaar een keer tegen mij dat ik al heel veel opgeruimd had, en dat die vuilniszakken nog in de kelder stonden. Nou, die vuilniszakken ben ik nu figuurlijk allemaal naar buiten aan het donderen. Het gaat dan met name over mijn vader.
Moeder is een ander verhaal. Nog moeilijker, omdat volgens mij moeder-dochter issues nóg lastiger zijn dan vader-dochter. Ze heeft mij nog nooit kunnen geven wat ik nodig had, dus ook nu niet. Ik heb niet teruggebeld en ik ben het ook niet van plan, ik ben zo klaar met haar.:(;(
Je mag hierover gerust vragen stellen hoor (misschien moet ik hier een ander topic over gaan openen?:$) Zij heeft trouwens ook niet teruggebeld. Laat maar even zo. Beter voor mij.
De therapeute heeft ook niet teruggebeld, maar ik heb ook niet meer gebeld. Weet niet of ik nog wel wil. Of het nog wel nodig is. Ik weet inmiddels heel aardig wat ik nodig heb, wat ik kan doen om mezelf te helpen. Voor inzicht e.d. heb ik geen therapeut meer nodig, denk ik. Mijn man is een grote steun.O+ Hij is de belangrijkste, bij vriendinnen durf ik minder te laten zien dan bij hem.. toch genant om het te hebben over kindbelevingen, volwassenbelevingen en dat dat door elkaar kan lopen. :$
Alvast succes voor donderdag! Donderdag heb ik weer een afspraak met mijn reïntegratiecoach (vorige week had ik het afgezegd). Ben meer met verwerkingsdingen e.d. bezig dan met de banenzoekerij, maar ik ga straks en morgen toch maar eens wat proberen te zoeken. Anders hebben we misschien niets om over te praten, haha :P
Kortom, het gaat hier wel, er gebeurt veel, maar uiterlijk gebeurt er weinig. Maar dit is nu echt nodig voor mij.
Wat lief dat je aan mij denkt terwijl je zelf met zulke verwerkingsprocessen bezig bent (ik lees soms wat op het andere topic..). Heel veel sterkte daarmee! *; Ik ga daar maar niet mee schrijven, al zou ik ook wel wat over mijn ex kunnen vertellen, maar het is op het moment helemaal niet meer relevant in mijn leven. Dáár heb ik me van losgemaakt.
De rest, daar ben ik mee bezig. De laatste dagen letterlijk en figuurlijk bezig met opruimen. Alles wat ik therapeutisch, voor mezelf, heb gemaakt, geschreven, getekend en geschilderd, bekijk ik nog eens, en doe het dan weg. Letterlijk uit huis! En dit voelt zó goed.... het heeft zijn doel gediend, en het is nu niet meer nodig. Een medium zei vorig jaar een keer tegen mij dat ik al heel veel opgeruimd had, en dat die vuilniszakken nog in de kelder stonden. Nou, die vuilniszakken ben ik nu figuurlijk allemaal naar buiten aan het donderen. Het gaat dan met name over mijn vader.
Moeder is een ander verhaal. Nog moeilijker, omdat volgens mij moeder-dochter issues nóg lastiger zijn dan vader-dochter. Ze heeft mij nog nooit kunnen geven wat ik nodig had, dus ook nu niet. Ik heb niet teruggebeld en ik ben het ook niet van plan, ik ben zo klaar met haar.:(;(
Je mag hierover gerust vragen stellen hoor (misschien moet ik hier een ander topic over gaan openen?:$) Zij heeft trouwens ook niet teruggebeld. Laat maar even zo. Beter voor mij.
De therapeute heeft ook niet teruggebeld, maar ik heb ook niet meer gebeld. Weet niet of ik nog wel wil. Of het nog wel nodig is. Ik weet inmiddels heel aardig wat ik nodig heb, wat ik kan doen om mezelf te helpen. Voor inzicht e.d. heb ik geen therapeut meer nodig, denk ik. Mijn man is een grote steun.O+ Hij is de belangrijkste, bij vriendinnen durf ik minder te laten zien dan bij hem.. toch genant om het te hebben over kindbelevingen, volwassenbelevingen en dat dat door elkaar kan lopen. :$
Alvast succes voor donderdag! Donderdag heb ik weer een afspraak met mijn reïntegratiecoach (vorige week had ik het afgezegd). Ben meer met verwerkingsdingen e.d. bezig dan met de banenzoekerij, maar ik ga straks en morgen toch maar eens wat proberen te zoeken. Anders hebben we misschien niets om over te praten, haha :P
Kortom, het gaat hier wel, er gebeurt veel, maar uiterlijk gebeurt er weinig. Maar dit is nu echt nodig voor mij.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 20 juni 2007 om 15:48
Gesprek met reïntegratiecoach was goed. Het lukte me om duidelijk te maken dat ik het nodig had om het eerst te hebben over de andere dingen die speelde in mijn leven; eerder had ik echt geen ruimte om het weer over werk te kunnen hebben. Hij begreep het, natuurlijk! En zag het als hele goede stappen in mijn proces van 'dichter bij mezelf komen' en weten wat ik wel en niet (meer) wil. Het was trouwens ook een stap voor mij om het huiswerk niet gedaan te hebben, ik was er nog niet aan toe om al adressen e.d. paraat te hebben waar we evt. zouden kunnen informeren voor proefplaatsing.
Vrijdag ben ik bij het UWV geweest voor de uitslag van de wia-keuring. De arts die de keuring had gedaan, had een zodanig rapport daarover geschreven dat de arbeidsdeskundige wel twee keer teruggegaan was naar hem, om door te vragen. Die vond namelijk dat hij er nogal luchtigjes overheen stapte, de zware dingen die spelen in mijn leven. En nu hij mij persoonlijk ontmoette, en van mij zelf hoorde wat voor impact alles heeft in mijn leven, was hij er nog meer van overtuigd dat die arts het te gemakkelijk benaderd heeft, en dat het niet terecht was dat ik nu al weer aan het werk zou moeten (nadruk op moeten). Hij vond dat ik eigenlijk gewoon wia moest krijgen, zodat ik mijn energie kan steken in het reïntegratietraject en het op poten krijgen van mijn leven. Hij zou nog een keer teruggaan naar die wia-arts om het erover te hebben.
Zo verbaasd was ik toen deze arbeidsdeskundige, die dus echt goed naar me geluisterd had (mét gevoel!) mij 's middags belde met de mededeling dat hij had besloten - op eigen houtje - dat ik nog een half jaar volledige wia zou krijgen als mijn zw afloopt (in aug.) en dat ik daarna een herkeuring krijg, bij een andere wia-arts. Ik was zo blij, vooral vanwege het echt luisteren, ik voel me echt gehoord en gezien door hem.
Niet dat ik niet aan het werk wil, maar ik zag er als een berg tegenop om weer zo te moeten solliciteren. Nu voel ik tenminste iets meer ademruimte... zucht. Maar het meest blij ben ik nog met het feit dat iemand mij zo serieus heeft genomen. Zeker bij zo'n instantie.
Vrijdag ben ik bij het UWV geweest voor de uitslag van de wia-keuring. De arts die de keuring had gedaan, had een zodanig rapport daarover geschreven dat de arbeidsdeskundige wel twee keer teruggegaan was naar hem, om door te vragen. Die vond namelijk dat hij er nogal luchtigjes overheen stapte, de zware dingen die spelen in mijn leven. En nu hij mij persoonlijk ontmoette, en van mij zelf hoorde wat voor impact alles heeft in mijn leven, was hij er nog meer van overtuigd dat die arts het te gemakkelijk benaderd heeft, en dat het niet terecht was dat ik nu al weer aan het werk zou moeten (nadruk op moeten). Hij vond dat ik eigenlijk gewoon wia moest krijgen, zodat ik mijn energie kan steken in het reïntegratietraject en het op poten krijgen van mijn leven. Hij zou nog een keer teruggaan naar die wia-arts om het erover te hebben.
Zo verbaasd was ik toen deze arbeidsdeskundige, die dus echt goed naar me geluisterd had (mét gevoel!) mij 's middags belde met de mededeling dat hij had besloten - op eigen houtje - dat ik nog een half jaar volledige wia zou krijgen als mijn zw afloopt (in aug.) en dat ik daarna een herkeuring krijg, bij een andere wia-arts. Ik was zo blij, vooral vanwege het echt luisteren, ik voel me echt gehoord en gezien door hem.
Niet dat ik niet aan het werk wil, maar ik zag er als een berg tegenop om weer zo te moeten solliciteren. Nu voel ik tenminste iets meer ademruimte... zucht. Maar het meest blij ben ik nog met het feit dat iemand mij zo serieus heeft genomen. Zeker bij zo'n instantie.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 20 juni 2007 om 18:05
Het geeft je in ieder geval even wat extra ruimte om wat dingen op een rijtje te kunnen zetten voor jezelf. Fijn dat hij de situatie goed in wist te schatten *;
Voor wat betreft medestudenten van je school... ik denk dat juist in een beroep als therapeut je je heel goed moet weten af te sluiten voor de problemen en ellende van anderen. Gevoelsmatig gezien dan he. Je moet wel goed weten te begrijpen wat er speelt voor een ander, maar als je de problemen van een ander op je eigen schouder laat meerusten dan gaan denk ik veel mensen er aan onderdoor in zo'n baan. Misschien dat ze daarom ook zo lauw reageren, juist omdat ze zich gevoelsmatig voldoende van anderen moeten kunnen afsluiten. Niets van aantrekken hoor, het gaat hier om jou en niet om anderen *;
Voor wat betreft medestudenten van je school... ik denk dat juist in een beroep als therapeut je je heel goed moet weten af te sluiten voor de problemen en ellende van anderen. Gevoelsmatig gezien dan he. Je moet wel goed weten te begrijpen wat er speelt voor een ander, maar als je de problemen van een ander op je eigen schouder laat meerusten dan gaan denk ik veel mensen er aan onderdoor in zo'n baan. Misschien dat ze daarom ook zo lauw reageren, juist omdat ze zich gevoelsmatig voldoende van anderen moeten kunnen afsluiten. Niets van aantrekken hoor, het gaat hier om jou en niet om anderen *;
vrijdag 22 juni 2007 om 18:02
Eerlijk gezegd is dat voor het eerst van mijn leven, dat ik dat zo voel, de laatste maanden. En dat er mensen zijn die dit ondersteunen, zoals de reïntegratiecoach, en eerder mijn therapeut. Wat een ommekeer is dat, om jezelf eens op de eerste plaats te zetten, na altijd alles en iedereen voorrang te hebben gegeven! Het gaat om mij, en mijn leven. Eerst goed voor mezelf zorgen, luisteren naar wat ik nodig heb... uitdelen aan anderen komt wel weer, dat gaat vanzelf als het mij goed gaat.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 26 juni 2007 om 15:29
Ik heb 'boven' een beetje hulp gevraagd om mijn 'lege' leven een beetje meer inhoud te geven, zodat ik minder tijd op internet rondhang.
En wat gebeurt er?
Van mijn man kreeg ik zomaar een MP3-speler cadeau, en ik ben nu dus bezig met het overzetten van mijn hele muziekverzameling naar dat ding. Waar ik trots op ben, is dat het me in mijn eentje is gelukt om uit te zoeken hoe dat allemaal moet!
En zelf had ik de ingeving om een legpuzzel te gaan maken. We hebben een stapel op zolder liggen, en ik begon voorzichtig, met eentje van 500 stukjes. Maar zaterdag heb ik een hele mooie gekocht, voor mezelf alleen, van 2000 stukjes. Een prachtige afbeelding van Josephine Wall, 'Spirit of flight' heet ie.
(heb een heel mooi plaatje, maar het lukt niet om dat te plaatsen.)
Dus ik ben nu met hele simpele, praktische, rustige dingen bezig, en verder maar even niets anders. Intussen mijn gedachten een beetje laten gaan over het werk-gebeuren... begin te twijfelen of 'de zorg' wel zo'n goede keuze zal zijn, aangezien ik verhalen heb gehoord van mensen die daarin werken, en toch vaak dingen moeten doen waar ze zelf niet achterstaan. En dat heb ik lang genoeg gedaan in mijn leven.... daar heb ik absoluut geen zin meer in! Dus ik ben er nog niet uit......
En wat gebeurt er?
Van mijn man kreeg ik zomaar een MP3-speler cadeau, en ik ben nu dus bezig met het overzetten van mijn hele muziekverzameling naar dat ding. Waar ik trots op ben, is dat het me in mijn eentje is gelukt om uit te zoeken hoe dat allemaal moet!
En zelf had ik de ingeving om een legpuzzel te gaan maken. We hebben een stapel op zolder liggen, en ik begon voorzichtig, met eentje van 500 stukjes. Maar zaterdag heb ik een hele mooie gekocht, voor mezelf alleen, van 2000 stukjes. Een prachtige afbeelding van Josephine Wall, 'Spirit of flight' heet ie.
(heb een heel mooi plaatje, maar het lukt niet om dat te plaatsen.)
Dus ik ben nu met hele simpele, praktische, rustige dingen bezig, en verder maar even niets anders. Intussen mijn gedachten een beetje laten gaan over het werk-gebeuren... begin te twijfelen of 'de zorg' wel zo'n goede keuze zal zijn, aangezien ik verhalen heb gehoord van mensen die daarin werken, en toch vaak dingen moeten doen waar ze zelf niet achterstaan. En dat heb ik lang genoeg gedaan in mijn leven.... daar heb ik absoluut geen zin meer in! Dus ik ben er nog niet uit......
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 30 juni 2007 om 13:17
Hoi lieve Elmervrouw!
Wat een fijn cadeau! En ik moet bekennen dat ik ook van puzzelen houd hahaha!
Hoe gaat het met je? Schrijf ook gewoon mee op het andere topic als je wilt, vinden we juist fijn om te weten hoe het met je is.
Ik moet maandag en dinsdag nog drie examens doen, en dan ben ik er.... eindelijk. Geen idee hoe ik er voor sta maar ik geloof dat ik wel meteen de uitslag krijg.
Dus dinsdag kom ik hier trots bij je vertellen dat ik het heb gehaald, of uithuilen....
We gaan het zien.
Lukt het om deze rust vast te houden?
Ik begrijp je twijfels. Gaan die ook over of je zelfstandig zou kunnen werken in de zorg? Neem de tijd, om echt een keuze te maken waar je achterstaat.
Ik vind het fijn dat mijn keuze nu voor een jaar vast staat, en daarna kan ik nog en andere richting op gaan, na mijn propedeuse.
Voor mij is dat nu goed.
Ik vind het mooi om te lezen dat je nu zo heel bewust alles bekijkt en probeert aan te voelen. De rust neemt na een weer een moeilijke periode, om toch weer door te gaan, echt goed...
Hoe is het vandaag met je?
Veel liefs!!
Wat een fijn cadeau! En ik moet bekennen dat ik ook van puzzelen houd hahaha!
Hoe gaat het met je? Schrijf ook gewoon mee op het andere topic als je wilt, vinden we juist fijn om te weten hoe het met je is.
Ik moet maandag en dinsdag nog drie examens doen, en dan ben ik er.... eindelijk. Geen idee hoe ik er voor sta maar ik geloof dat ik wel meteen de uitslag krijg.
Dus dinsdag kom ik hier trots bij je vertellen dat ik het heb gehaald, of uithuilen....
We gaan het zien.
Lukt het om deze rust vast te houden?
Ik begrijp je twijfels. Gaan die ook over of je zelfstandig zou kunnen werken in de zorg? Neem de tijd, om echt een keuze te maken waar je achterstaat.
Ik vind het fijn dat mijn keuze nu voor een jaar vast staat, en daarna kan ik nog en andere richting op gaan, na mijn propedeuse.
Voor mij is dat nu goed.
Ik vind het mooi om te lezen dat je nu zo heel bewust alles bekijkt en probeert aan te voelen. De rust neemt na een weer een moeilijke periode, om toch weer door te gaan, echt goed...
Hoe is het vandaag met je?
Veel liefs!!
zondag 1 juli 2007 om 22:17
Lieve Iseo,
Ik wil je alvast heel veel succes wensen voor morgen en overmorgen, ik hoop dat je dit nog op tijd ziet!
Hier, een lichtje voor je. Voor goed nieuws, dinsdag!
Gisteren kwam er een vriendin bij me die ik al heel lang ken (vanaf mijn 12e of zo), we hebben dus alle fasen in elkaars leven gedeeld. Zien elkaar niet zo vaak, maar de gesprekken zijn echt diepgaand. Ik heb haar verteld over het stoppen met de opleiding en het gedoe met mijn moeder, en pfff, ik werd ontzettend emotioneel, boos, opgefokt, ook daarbij nog de situatie met mijn kinderen - het werd me echt teveel en ik wilde niet huilen waar zij bij was en mijn man dus ik ben maar gaan afwassen. Had ik misschien beter wel gewoon kunnen doen, want daarna was ik zoooo moe.. en vandaag heb ik er echt een terugslag van.
's Avonds kreeg ik ook nog een mailtje van een voormalig medestudente, die nu besloten heeft een pauze te nemen; eigenlijk komt het erop neer dat ze stopt, maar ze wil wél over twee jaar weer verder gaan met de opleiding (dit jaar is er geen nieuwe eerstejaarsgroep gestart). Poehhh, ook dit riep weer veel op, dus het was een intensief dagje gisteren. Vandaag echt een onbestemd en onrustig gevoel en zelfs met open dak rijden hielp nu niet echt. Voel me echt stilstaan wat werk-gebeuren betreft. Van de week zie ik mijn reïntegratiecoach weer en dan praten we maar weer verder. Ik zie het even zo zitten, hoe dat nu allemaal moet met werk en mij. Als ik nog zo gauw van slag ben.................
Ik wil je alvast heel veel succes wensen voor morgen en overmorgen, ik hoop dat je dit nog op tijd ziet!
Hier, een lichtje voor je. Voor goed nieuws, dinsdag!
Gisteren kwam er een vriendin bij me die ik al heel lang ken (vanaf mijn 12e of zo), we hebben dus alle fasen in elkaars leven gedeeld. Zien elkaar niet zo vaak, maar de gesprekken zijn echt diepgaand. Ik heb haar verteld over het stoppen met de opleiding en het gedoe met mijn moeder, en pfff, ik werd ontzettend emotioneel, boos, opgefokt, ook daarbij nog de situatie met mijn kinderen - het werd me echt teveel en ik wilde niet huilen waar zij bij was en mijn man dus ik ben maar gaan afwassen. Had ik misschien beter wel gewoon kunnen doen, want daarna was ik zoooo moe.. en vandaag heb ik er echt een terugslag van.
's Avonds kreeg ik ook nog een mailtje van een voormalig medestudente, die nu besloten heeft een pauze te nemen; eigenlijk komt het erop neer dat ze stopt, maar ze wil wél over twee jaar weer verder gaan met de opleiding (dit jaar is er geen nieuwe eerstejaarsgroep gestart). Poehhh, ook dit riep weer veel op, dus het was een intensief dagje gisteren. Vandaag echt een onbestemd en onrustig gevoel en zelfs met open dak rijden hielp nu niet echt. Voel me echt stilstaan wat werk-gebeuren betreft. Van de week zie ik mijn reïntegratiecoach weer en dan praten we maar weer verder. Ik zie het even zo zitten, hoe dat nu allemaal moet met werk en mij. Als ik nog zo gauw van slag ben.................
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 13 juli 2007 om 16:07
Lieve Iseo,
voel je niet verplicht, je 'moet' niets!
Maar stiekempjes ben ik wél blij dat er iemand aan me denkt. Voel me zielig vandaag. De vakantie van mijn man begint straks, vier weken maar liefst, en ik zie er tegenop... Hij heeft zijn vakantie verdiend, en ik voel me nutteloos en ik heb geen idee hoe ik die vier weken moet doorkomen. Een aanslag op mijn controle-mechanismen, om hem de hele dag thuis te hebben. En dat klinkt weer super ondankbaar, want hij is écht lief.
Behalve een legpuzzel maken, met de hond lopen, wat huishouden, computer doe ik niets. En dat alles is ook al niet nuttig te noemen, alleen maar voor de lol. En lol 'verdien' ik niet. Bleeh. Het gaat dus niet echt lekker. :(
voel je niet verplicht, je 'moet' niets!
Maar stiekempjes ben ik wél blij dat er iemand aan me denkt. Voel me zielig vandaag. De vakantie van mijn man begint straks, vier weken maar liefst, en ik zie er tegenop... Hij heeft zijn vakantie verdiend, en ik voel me nutteloos en ik heb geen idee hoe ik die vier weken moet doorkomen. Een aanslag op mijn controle-mechanismen, om hem de hele dag thuis te hebben. En dat klinkt weer super ondankbaar, want hij is écht lief.
Behalve een legpuzzel maken, met de hond lopen, wat huishouden, computer doe ik niets. En dat alles is ook al niet nuttig te noemen, alleen maar voor de lol. En lol 'verdien' ik niet. Bleeh. Het gaat dus niet echt lekker. :(
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
