Werk & Studie
alle pijlers
Zó"n twijfel over mijn studie... :-(
zondag 29 april 2007 om 10:20
Ik zit in het tweede jaar van mijn opleiding Hypnotherapie (HBO-opleiding, duurt in totaal 4 jaar). Nu heb ik van de week een gesprek gehad met mijn POS-begeleidster, en eigenlijk bracht zij de twijfels die ik al tijdenlang heb, helemaal onder woorden.
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Ik voel dat het eigenlijk te zwaar voor mij is. Niet in intellectueel opzicht; dat is geen enkel probleem. Ik heb alle tentamens gehaald tot nu toe. Maar in emotioneel opzicht voelt het zó zwaar... als je therapeut wilt worden, moet je natuurlijk jezelf ook in alle opzichten onder ogen zien. Natuurlijk, logisch. Daar ben ik ook al mee bezig (binnen de opleiding, psychotherapie, reïntegratietraject) en ik ben vooral de laatste maanden heel veel meer gaan voelen dan al die tijd daarvoor.
Ik moet er ter verduidelijking bij zetten dat ik in mijn prille jeugd incest heb meegemaakt, en dat vier jaar geleden mijn kinderen zijn ontvoerd (tot nu toe niets meer gehoord, ik weet niet waar ze zijn). Dit laatste gebeuren heeft mij eindelijk wakker geschud; daarvóór leefde ik puur rationeel, in de overlevingsstand, zeg maar.
Nu was ik dan eindelijk zover (dacht ik) om weer een beetje te gaan denken aan hoe ik dit leven zonder kinderen ga inrichten, en besloot deze opleiding te gaan doen. Heel interessant, maar nu loop ik dus tegen het emotionele stuk aan. Mijn emotionele ontwikkeling, die als kind gewoon gestagneerd is omdat ik altijd aan het overleven was (en lang daarna ook nog..) is nu op gang aan het komen, en dit kost bergen energie. Mijn POS-begeleidster vergeleek het met een 11-jarig kind dat je vraagt havo-examen te doen, m.a.w. te vlug, te vroeg, deze opleiding. Alles wat ik aan het ontwikkelen ben gaat nu ten koste van de ontwikkeling tot therapeut.
In de opleiding kom ik dus ook veel angst tegen, ik heb er gedeeltelijk wel wat mee gedaan, maar anderzijds: het is natuurlijk ook geen therapie, maar een opleiding. Het voelde als een opluchting toen ik van de week dit gesprek had, want het was precies de vinger op de zere plek. Fijn om dit te kunnen uitspreken. Ik mag ermee stoppen, dat nam al druk weg... maar toch twijfel ik zó erg. Er gaat wel wéér een toekomstbeeld verloren, en wat ga ik dan doen?! (ik zit nu thuis, in de zw, zonder werk). Nog even afgezien van hoe de leraren erover denken (zij gaat natuurlijk wel verslag uitbrengen van dit gesprek), maar het borrelt gewoon in mijn hoofd!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 18 juli 2007 om 02:18
Elmervrouw *;
Hoe gaat het vandaag met je? Dat gevoel wat je omschrijft, wat is dat moeilijk en heftig. Kun je er over praten met mensen in je omgeving? Of voel je je wat dat betreft ook erg alleen?
Is je man nu thuis, heeft hij nu vakantie?
Ik begrijp dat je zoekt naar het nut van de activiteiten die je onderneemt. Kan me wel voorstellen wat je daarmee bedoelt. Maar ik vind het moeilijk om je hier nu vragen over te stellen.
Wat je schrijft raakt me erg, ik heb gisteren ook al nagedacht over wat ik je kon antwoorden, weet het niet zo goed.
Ik wil,niet weer alleen maar komen met dat ik aan je denk, wil graag echt iets opschrijven, een reactie geven.
Heb speciaal de computer weer aangezet. Maar zit hier naar het scherm te kijken.
Ik ken je verhaal nu een beetje, kan me een beeld vormen van hoe het ongeveer met je gaat. Tegelijk heb ik natuurlijk geen idee, het is allemaal zo heftig.
Je hebt de laatste tijd ook weer ingrijpende keuzes moeten maken, en nu is er een tijd aangebroken dat het uiterlijk rustig lijkt, misschien. Maar van binnen is er geen rust. Hoe ga je om met dat aanhoudende gevoel, dat ervoor zorgt dat elke dag al iets met zich meedraagt, waardoor je je moet inzetten om de dingen op de dag te ervaren zoals ze zijn?
Heb je dat gesprek met de reintegratie coach nu gehad? Wat was daarvan de uitkomst?
Lieve Elmervrouw, ik hoop echt dat je je misschien iets beter voelt. *;
Tot schrijfs :R
Heel veel liefs, Iseo
Hoe gaat het vandaag met je? Dat gevoel wat je omschrijft, wat is dat moeilijk en heftig. Kun je er over praten met mensen in je omgeving? Of voel je je wat dat betreft ook erg alleen?
Is je man nu thuis, heeft hij nu vakantie?
Ik begrijp dat je zoekt naar het nut van de activiteiten die je onderneemt. Kan me wel voorstellen wat je daarmee bedoelt. Maar ik vind het moeilijk om je hier nu vragen over te stellen.
Wat je schrijft raakt me erg, ik heb gisteren ook al nagedacht over wat ik je kon antwoorden, weet het niet zo goed.
Ik wil,niet weer alleen maar komen met dat ik aan je denk, wil graag echt iets opschrijven, een reactie geven.
Heb speciaal de computer weer aangezet. Maar zit hier naar het scherm te kijken.
Ik ken je verhaal nu een beetje, kan me een beeld vormen van hoe het ongeveer met je gaat. Tegelijk heb ik natuurlijk geen idee, het is allemaal zo heftig.
Je hebt de laatste tijd ook weer ingrijpende keuzes moeten maken, en nu is er een tijd aangebroken dat het uiterlijk rustig lijkt, misschien. Maar van binnen is er geen rust. Hoe ga je om met dat aanhoudende gevoel, dat ervoor zorgt dat elke dag al iets met zich meedraagt, waardoor je je moet inzetten om de dingen op de dag te ervaren zoals ze zijn?
Heb je dat gesprek met de reintegratie coach nu gehad? Wat was daarvan de uitkomst?
Lieve Elmervrouw, ik hoop echt dat je je misschien iets beter voelt. *;
Tot schrijfs :R
Heel veel liefs, Iseo
woensdag 18 juli 2007 om 09:42
woensdag 18 juli 2007 om 13:35
Och lieve Elmervrouw *;
;(
Wat moet dit een ontzettend moeilijke dag voor je zijn.....
Je mooie lieve schat is vandaag jarig....ik denk aan jullie :R
Ik heb net ook je link bekeken, die je plaatste in het andere topic. Wat een lieve kindjes heb je O+
Dat de dag maar heel snel mag komen dat je ze weer in je armen kunt sluiten.....
Het is zo oneerlijk, het is gewoon echt niet te bevatten.
Ik moest vannacht al zo sterk aan je denken, en nu lees ik wat voor dag het vandaag is...heb zo met je te doen.
Al die dingen, waar we over schreven in dit topic, het valt allemaal zo weg bij dit overheersende gevoel van het gemis van je lieve Sennah en Amar. En toch moet je door met leven, moet je je ergens aan vast houden, ik begin je beter te begrijpen. Wat lijkt me het zwaar, elke dag weer die emoties. En dan graag willen studeren, maar het is te veel, het gevoel op te moeten geven, weer iets kwijt te raken. Zo verdrietig.
Ik hoop heel erg dat het nou maar eens beter mag gaan, dat er wat geluk op je pad mag komen.
Ik gun het je zo.
;(
We blijven schrijven, ik denk gewoon veel aan je. En kom ook gerust langs op het Oogkleppen topic he, ik weet wel wat je laatst schreef daar, maar je mag het anders zien denk ik. Het is vooral een groepje vrouwen, die er voor elkaar willen zijn. Het hoeft niet precies over dat ene onderwerp te gaan waar we over begonnen zijn. Inmiddels gaat het over zoveel meer, en proberen we er voor elkaar te zijn, ook met andere dingen, de dagen dat het moeilijk gaat. Als je dat nodig hebt, kom dan alsjeblieft langs daar.
*;
Ik moet nu gaan,
heel veel sterkte vandaag, en tegelijk ook gefeliciteerd met de verjaardag van je meisje. Klinkt zo raar om te zeggen, maar je bent de moeder van een prachtige meid en daar ben je ook vast enorm trots op.
pffff de tranen stromen nu echt over mijn wangen.
Wanneer is Amar jarig?
Lieve Elmervrouw *;
Heel veel liefs van Iseo:R
;(
Wat moet dit een ontzettend moeilijke dag voor je zijn.....
Je mooie lieve schat is vandaag jarig....ik denk aan jullie :R
Ik heb net ook je link bekeken, die je plaatste in het andere topic. Wat een lieve kindjes heb je O+
Dat de dag maar heel snel mag komen dat je ze weer in je armen kunt sluiten.....
Het is zo oneerlijk, het is gewoon echt niet te bevatten.
Ik moest vannacht al zo sterk aan je denken, en nu lees ik wat voor dag het vandaag is...heb zo met je te doen.
Al die dingen, waar we over schreven in dit topic, het valt allemaal zo weg bij dit overheersende gevoel van het gemis van je lieve Sennah en Amar. En toch moet je door met leven, moet je je ergens aan vast houden, ik begin je beter te begrijpen. Wat lijkt me het zwaar, elke dag weer die emoties. En dan graag willen studeren, maar het is te veel, het gevoel op te moeten geven, weer iets kwijt te raken. Zo verdrietig.
Ik hoop heel erg dat het nou maar eens beter mag gaan, dat er wat geluk op je pad mag komen.
Ik gun het je zo.
;(
We blijven schrijven, ik denk gewoon veel aan je. En kom ook gerust langs op het Oogkleppen topic he, ik weet wel wat je laatst schreef daar, maar je mag het anders zien denk ik. Het is vooral een groepje vrouwen, die er voor elkaar willen zijn. Het hoeft niet precies over dat ene onderwerp te gaan waar we over begonnen zijn. Inmiddels gaat het over zoveel meer, en proberen we er voor elkaar te zijn, ook met andere dingen, de dagen dat het moeilijk gaat. Als je dat nodig hebt, kom dan alsjeblieft langs daar.
*;
Ik moet nu gaan,
heel veel sterkte vandaag, en tegelijk ook gefeliciteerd met de verjaardag van je meisje. Klinkt zo raar om te zeggen, maar je bent de moeder van een prachtige meid en daar ben je ook vast enorm trots op.
pffff de tranen stromen nu echt over mijn wangen.
Wanneer is Amar jarig?
Lieve Elmervrouw *;
Heel veel liefs van Iseo:R
woensdag 18 juli 2007 om 13:46
Lieve Iseo,
de emotie waarmee jij je bericht hier schreef, zijn echt voelbaar voor mij en raken me in mijn hart, ik word er emo van.
Ik kan gewoon niet zeggen hoe goed het me doet dat hier mensen zo lief en meevoelend reageren. Van mijn familiekant he-le-maal NIETS en ik zou er onderhand aan gewend moeten zijn, maar het is toch pijnlijk om te beseffen dat dat er gewoon echt niet is!!!
Dat ze er niet zijn voor mij, en ook niet waren.
Dat lijkt eigenlijk nog méér pijn dan de pijn van het missen van mijn dochter. Ik kan tenminste zeggen dat ik er altijd voor haar geweest ben toen ze nog bij mij waren, en dat ik haar (en haar broertje) met open armen zal ontvangen, wanneer ik ook maar iets hoor van ze.... no matter what.
En dát vind ik echte liefde. Liefde die afhangt van voorwaarden, en van 'in een straatje moeten passen' ook al stik je erin, dat hoef ik niet meer, dat is geen liefde, dat laat ik achter me.
In het andere topic heb ik zo'n beetje geschreven hoe ik vorm geef aan deze dag. Ik wil toch altijd wel iets tastbaars doen. Of wil.. dat ontstaat gewoon, dat is mijn manier van iets beleven.
Ja, een dubbele dag. Want ik ben trots dat ik moeder ben, van zulke mooie kinderen die nu hun taak ergens anders vervullen, op mijn loslaten, op mijn werken aan mezelf, op mijn overduidelijk blijven kiezen voor liefde, en dan liefde met een hoofdletter. Niet die van het manipulerende soort.
Tergelijkertijd mis ik mijn meisje en vraag me af hoe groot ze nu is, hoe ze eruit ziet, en of ze ook aan mij denkt. Of ze wel weet dat ze nu jarig is, of hij het viert met hun tweetjes.
de emotie waarmee jij je bericht hier schreef, zijn echt voelbaar voor mij en raken me in mijn hart, ik word er emo van.
Ik kan gewoon niet zeggen hoe goed het me doet dat hier mensen zo lief en meevoelend reageren. Van mijn familiekant he-le-maal NIETS en ik zou er onderhand aan gewend moeten zijn, maar het is toch pijnlijk om te beseffen dat dat er gewoon echt niet is!!!
Dat ze er niet zijn voor mij, en ook niet waren.
Dat lijkt eigenlijk nog méér pijn dan de pijn van het missen van mijn dochter. Ik kan tenminste zeggen dat ik er altijd voor haar geweest ben toen ze nog bij mij waren, en dat ik haar (en haar broertje) met open armen zal ontvangen, wanneer ik ook maar iets hoor van ze.... no matter what.
En dát vind ik echte liefde. Liefde die afhangt van voorwaarden, en van 'in een straatje moeten passen' ook al stik je erin, dat hoef ik niet meer, dat is geen liefde, dat laat ik achter me.
In het andere topic heb ik zo'n beetje geschreven hoe ik vorm geef aan deze dag. Ik wil toch altijd wel iets tastbaars doen. Of wil.. dat ontstaat gewoon, dat is mijn manier van iets beleven.
Ja, een dubbele dag. Want ik ben trots dat ik moeder ben, van zulke mooie kinderen die nu hun taak ergens anders vervullen, op mijn loslaten, op mijn werken aan mezelf, op mijn overduidelijk blijven kiezen voor liefde, en dan liefde met een hoofdletter. Niet die van het manipulerende soort.
Tergelijkertijd mis ik mijn meisje en vraag me af hoe groot ze nu is, hoe ze eruit ziet, en of ze ook aan mij denkt. Of ze wel weet dat ze nu jarig is, of hij het viert met hun tweetjes.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 21 juli 2007 om 23:28
Lieve lieve Elmervrouw *;
Zit aan je te denken.
Ik zou willen vragen, lieve Elmervrouw hoe gaat het vandaag met je?
Maar die vraag, ja... hoe zou het met je zijn....
We praten op het andere topic wel eens over hoe het is om je gevoelens vlak te houden, in tijden dat het te zwaar is om alles binnen te laten komen, te ervaren.
Ik merk bij me zelf dat ik het gevoel wegduw wat in mij bovenkomt als ik tot me door laat dringen in wat voor nachtmerrie jij leeft, zo zonder je kinderen. Het missen van je kleine schatten....
Dat doet me beseffen hoe ontzettend zwaar het voor jou wel niet moet zijn.
Doet me beseffen dat je echt heel bijzonder bent, krachtig. Je geeft niet op, je bent er straks, de dag dat je je kinderen weer ziet.
Het denken aan wat jij nu elke dag doormaakt...
Ik lees het ook in de reacties van anderen op je topic. Mensen proberen zich een voorstelling te maken van jouw verdriet, en.....het doet pijn.
Dit mag niet, dit kan gewoon niet waar zijn....dat is wat je van binnen voelt...
Ik vind het dan ook tevens echt onbegrijpelijk hoe jouw familie hier mee omgaat.
Het treurige in wat jij schreef, dat je het zo onderhand wel gewend zou moeten zijn... Dat raakte me weer zo.
En de uitspraak van je moeder, hoe is het mogelijk.
Gelukkig lees ik dat je man en je vriendinnen er ook voor je zijn, op zo'n heftige dag als de verjaardag van je meisje.
En ik kan me ook vinden in wat Dubiootje schreef op je andere topic, dat wij, degenen die je verhaal hier lezen en aan je denken een klein stukje van je verdriet en een paar tranen overnemen. Het is teveel voor jou alleen, en ik heb zo veel respect voor de wijze waarop jij toch elke dag er weer een nieuwe dag van maakt.
Zeker mag je trots zijn, op jouw doorzetten, op die prachtige liefde, die van het hele mooie soort die je inderdaad niet bent kwijt graakt. En dat heb je zelf gedaan, je hebt daar zelf over gewaakt, echt zo trots mag je zijn. Om veel minder worden mensen soms bitter en leeg en verkeerd van binnen. Maar jij weet je vast te houden aan die echte liefde. Jouw kinderen hebben echt een geweldige moeder, een krachtige moeder, die dit kan onder deze omstandigheden.
*;
Hoop dat je je gedachten en gevoelens hier op het forum met ons blijft delen. Zodat je anderen ook de kans geeft iets voor je te betekenen. En ik merk ook dat ik het fijn vind om steeds meer te kunnen zien dat je toch schrijft over je kinderen. Want voor mij, het is moeilijk aan te voelen wat ik kan schrijven. Bang om je pijn te doen, dan denk ik lang over een zin na, en schrijf hem dan niet op. Stom misschien, die gedachte dat als ik iets over je zoontje vraag, het jou zou kwetsen omdat jij hem zo mist...alsof dat gevoel niet de hele tijd aanwezig is in jouw hele zijn..
Amar is dus al bijna negen jaar.
*; Wat kan ik zeggen...
Ja die lieve foto, wat een klein ventje is het daar nog. Hoe zou hij er nu uitzien.
*;...;(
Oh Elmervrouw....
...
Dit topic, zeg maar wat jij wilt. Misschien schrijf je liever op je topic op relaties. Je bent nu niet bezig op dit moment met de vraag hier uit de titel.
Misschien wil je toch vertellen hoe het gaat met die gesprekken enzo, die gaan komen, dan blijven we hier ook schrijven.
Ik zal als je dat wat vindt, je ook op de hoogte houden, je hebt me tenslotte echt geholpen met het maken van mijn keuze door er op het juiste moment even te zijn. En het geeft ook niet als je dat niet wilt, over studies blijven praten.
:R
Heel veel liefs en een *; van Iseo.
O+
Zit aan je te denken.
Ik zou willen vragen, lieve Elmervrouw hoe gaat het vandaag met je?
Maar die vraag, ja... hoe zou het met je zijn....
We praten op het andere topic wel eens over hoe het is om je gevoelens vlak te houden, in tijden dat het te zwaar is om alles binnen te laten komen, te ervaren.
Ik merk bij me zelf dat ik het gevoel wegduw wat in mij bovenkomt als ik tot me door laat dringen in wat voor nachtmerrie jij leeft, zo zonder je kinderen. Het missen van je kleine schatten....
Dat doet me beseffen hoe ontzettend zwaar het voor jou wel niet moet zijn.
Doet me beseffen dat je echt heel bijzonder bent, krachtig. Je geeft niet op, je bent er straks, de dag dat je je kinderen weer ziet.
Het denken aan wat jij nu elke dag doormaakt...
Ik lees het ook in de reacties van anderen op je topic. Mensen proberen zich een voorstelling te maken van jouw verdriet, en.....het doet pijn.
Dit mag niet, dit kan gewoon niet waar zijn....dat is wat je van binnen voelt...
Ik vind het dan ook tevens echt onbegrijpelijk hoe jouw familie hier mee omgaat.
Het treurige in wat jij schreef, dat je het zo onderhand wel gewend zou moeten zijn... Dat raakte me weer zo.
En de uitspraak van je moeder, hoe is het mogelijk.
Gelukkig lees ik dat je man en je vriendinnen er ook voor je zijn, op zo'n heftige dag als de verjaardag van je meisje.
En ik kan me ook vinden in wat Dubiootje schreef op je andere topic, dat wij, degenen die je verhaal hier lezen en aan je denken een klein stukje van je verdriet en een paar tranen overnemen. Het is teveel voor jou alleen, en ik heb zo veel respect voor de wijze waarop jij toch elke dag er weer een nieuwe dag van maakt.
Zeker mag je trots zijn, op jouw doorzetten, op die prachtige liefde, die van het hele mooie soort die je inderdaad niet bent kwijt graakt. En dat heb je zelf gedaan, je hebt daar zelf over gewaakt, echt zo trots mag je zijn. Om veel minder worden mensen soms bitter en leeg en verkeerd van binnen. Maar jij weet je vast te houden aan die echte liefde. Jouw kinderen hebben echt een geweldige moeder, een krachtige moeder, die dit kan onder deze omstandigheden.
*;
Hoop dat je je gedachten en gevoelens hier op het forum met ons blijft delen. Zodat je anderen ook de kans geeft iets voor je te betekenen. En ik merk ook dat ik het fijn vind om steeds meer te kunnen zien dat je toch schrijft over je kinderen. Want voor mij, het is moeilijk aan te voelen wat ik kan schrijven. Bang om je pijn te doen, dan denk ik lang over een zin na, en schrijf hem dan niet op. Stom misschien, die gedachte dat als ik iets over je zoontje vraag, het jou zou kwetsen omdat jij hem zo mist...alsof dat gevoel niet de hele tijd aanwezig is in jouw hele zijn..
Amar is dus al bijna negen jaar.
*; Wat kan ik zeggen...
Ja die lieve foto, wat een klein ventje is het daar nog. Hoe zou hij er nu uitzien.
*;...;(
Oh Elmervrouw....
...
Dit topic, zeg maar wat jij wilt. Misschien schrijf je liever op je topic op relaties. Je bent nu niet bezig op dit moment met de vraag hier uit de titel.
Misschien wil je toch vertellen hoe het gaat met die gesprekken enzo, die gaan komen, dan blijven we hier ook schrijven.
Ik zal als je dat wat vindt, je ook op de hoogte houden, je hebt me tenslotte echt geholpen met het maken van mijn keuze door er op het juiste moment even te zijn. En het geeft ook niet als je dat niet wilt, over studies blijven praten.
:R
Heel veel liefs en een *; van Iseo.
O+
maandag 23 juli 2007 om 21:26
Tot mijn schaamte :$:$ zie ik dit bericht nu pas..
terwijl er zóveel gevoel in ligt, dat ik het eigenlijk tot op die andere pijler had moeten voelen. Iseo, wat ben jij een ontzettend hartelijk lief iemand, dat je zo met gevoel kunt schrijven.
(Daar kan mijn familie nog wat van leren. Van mij trouwens ook.:P )
Met studie en werk ben ik nu even helemaal niet bezig inderdaad. Hoewel ik gisteren nog wel uitgebreid over de opleiding heb gepraat. Een ex-medestudente kwam bij mij op bezoek. Zij is er nu ook mee gestopt, heeft nog wél de laatste tentamens gedaan. Haar gedachte is om de opleiding na een pauze van twee jaar weer op te pakken; eerlijk gezegd zie ik dat nog niet gebeuren. En zeker niet na het horen van haar verhaal, haar tegenzin om die laatste dingen nog te doen.
Afgezien van mijn persoonlijke bagage wat voor mij de opleiding zwaar maakte, hadden wij ook nog gemeenschappelijke ergernissen en teleurstellingen, o.a. over de lesstof. We hebben dus behoorlijk wat kunnen uitwisselen. Zij was ook verbaasd, net als ik, dat het allemaal al zo ver achter ons lijkt te liggen. Voor mij is het écht afgesloten. En dit voelt heel goed. Het was een goede beslissing. Er is een druk van me afgevallen. En dat zag ik bij haar ook heel duidelijk!
Ik denk dat ik inderdaad op dit topic blijf schrijven over werk en de reïntegratie, en in het andere topic verder schrijf over mijn kinderen. Hoewel eigenlijk ook weer alles met elkaar verweven is, en ik het niet los van elkaar kan zien. Er speelt zoveel in mijn leven: kinderen, moeder, familie, wat ga ik doen qua werk, toekomst.... En overal heb ik gevoelens bij, en ideeën over. Dus de 'scheiding' is een beetje kunstmatig!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
