Werk & Studie
alle pijlers
Zou liever thuisblijfmoeder zijn.
zondag 5 januari 2020 om 22:37
Goedenavond,
Ik wil even anoniem mijn ei kwijt.. Totaal onrealistisch maar het aller liefste zou ik thuis blijven met de kinderen en “huisvrouw” zijn.
Ik ben een tijdje thuis geweest nadat ik bij mijn vorige baan boventallig werd verklaard en betaald kon thuisblijven.
In die tijd raakte ik voor de derde keer zwanger en met 2 kleintjes heb ik me (natuurlijk) geen seconde verveeld.
En waarvan ik dacht dat het me nooit zou gebeuren werd waarheid, ik vond het heeeerlijk. Lekker met de kinderen keuvelen, huishouden, koken etc.. Ik heb die 2 jaar het werk en alles wat daarbij komt geen seconde gemist.
Terwijl ik echt een goede/leuke baan had met fijne collega’s.
Anyways.. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk weer aan het werk en ben gaan solliciteren. En ben begonnen bij een bedrijf waarvan ik eigenlijk al vanaf dag één geen geweldig gevoel had, maar als je alle voors en tegens tegen elkaar afweegt dan is dit een prima baan.. Ik heb nu 2 weken vakantie gehad en ik voel me net een klein kind wat tegen school opziet.. Toen ik in de flow zat ging het wel, maar nu ik weer thuis met mijn gezin ben geweest valt het me echt zwaar om morgen weer te gaan werken.
Ik moet.. Het is financieel voor ons niet haalbaar om te zeggen, ja ik blijf wel thuis!! En ergens schaam ik me ook wel een beetje, we leven in 2020, wil je dan afhankelijk van je vent zijn etc? (Jaaa!!
)
Herkent iemand dit nog meer? Haha
Ik wil even anoniem mijn ei kwijt.. Totaal onrealistisch maar het aller liefste zou ik thuis blijven met de kinderen en “huisvrouw” zijn.
Ik ben een tijdje thuis geweest nadat ik bij mijn vorige baan boventallig werd verklaard en betaald kon thuisblijven.
In die tijd raakte ik voor de derde keer zwanger en met 2 kleintjes heb ik me (natuurlijk) geen seconde verveeld.
En waarvan ik dacht dat het me nooit zou gebeuren werd waarheid, ik vond het heeeerlijk. Lekker met de kinderen keuvelen, huishouden, koken etc.. Ik heb die 2 jaar het werk en alles wat daarbij komt geen seconde gemist.
Terwijl ik echt een goede/leuke baan had met fijne collega’s.
Anyways.. Op een gegeven moment moest ik natuurlijk weer aan het werk en ben gaan solliciteren. En ben begonnen bij een bedrijf waarvan ik eigenlijk al vanaf dag één geen geweldig gevoel had, maar als je alle voors en tegens tegen elkaar afweegt dan is dit een prima baan.. Ik heb nu 2 weken vakantie gehad en ik voel me net een klein kind wat tegen school opziet.. Toen ik in de flow zat ging het wel, maar nu ik weer thuis met mijn gezin ben geweest valt het me echt zwaar om morgen weer te gaan werken.
Ik moet.. Het is financieel voor ons niet haalbaar om te zeggen, ja ik blijf wel thuis!! En ergens schaam ik me ook wel een beetje, we leven in 2020, wil je dan afhankelijk van je vent zijn etc? (Jaaa!!
)Herkent iemand dit nog meer? Haha
maandag 6 januari 2020 om 12:17
quattro-stagioni schreef: ↑06-01-2020 11:50Ik vraag me af hoe dat komt. Is dat een kwestie van niet kunnen, niet willen, andere prioriteiten of "ach, zij zorgt toch wel voor de kinderen en ik kan me volledig op mijn werk storten"? Of iets anders?
Heeft met heel veel te maken. Aan elke zwangere vrouw wordt gevraagd óf ze blijft werken en zo ja hoeveel dan. Vaders krijgen zulke vragen zelden.
Dat de vrouw het baantje voor erbij heeft lijkt nog steeds de norm. Dat de vrouw het huishouden doet lijkt nog steeds de norm. De man helpt soms wel mee, maar zij heeft de regie en het overzicht. De vrouw is het eerste aanspreekpunt wat betreft de kinderen.
Vuile ramen, en aanrecht vol vaat, kinderen in kapotte kleren men kijkt de vrouw erop aan. Als je kind ziek wordt op school, belt de juf de moeder etc.
Ingesleten patronen veranderen niet eenvoudig.
maandag 6 januari 2020 om 12:21
Dat is inderdaad nog steeds zo hoor. Ik zie het bij mijn kinderen gewoon gebeuren.Andersom schreef: ↑06-01-2020 12:17Heeft met heel veel te maken. Aan elke zwangere vrouw wordt gevraagd óf ze blijft werken en zo ja hoeveel dan. Vaders krijgen zulke vragen zelden.
Dat de vrouw het baantje voor erbij heeft lijkt nog steeds de norm. Dat de vrouw het huishouden doet lijkt nog steeds de norm. De man helpt soms wel mee, maar zij heeft de regie en het overzicht. De vrouw is het eerste aanspreekpunt wat betreft de kinderen.
Vuile ramen, en aanrecht vol vaat, kinderen in kapotte kleren men kijkt de vrouw erop aan. Als je kind ziek wordt op school, belt de juf de moeder etc.
Ingesleten patronen veranderen niet eenvoudig.
maandag 6 januari 2020 om 12:22
idd, en dat blijft toch jammer!Andersom schreef: ↑06-01-2020 12:17Heeft met heel veel te maken. Aan elke zwangere vrouw wordt gevraagd óf ze blijft werken en zo ja hoeveel dan. Vaders krijgen zulke vragen zelden.
Dat de vrouw het baantje voor erbij heeft lijkt nog steeds de norm. Dat de vrouw het huishouden doet lijkt nog steeds de norm. De man helpt soms wel mee, maar zij heeft de regie en het overzicht. De vrouw is het eerste aanspreekpunt wat betreft de kinderen.
Vuile ramen, en aanrecht vol vaat, kinderen in kapotte kleren men kijkt de vrouw erop aan. Als je kind ziek wordt op school, belt de juf de moeder etc.
Ingesleten patronen veranderen niet eenvoudig.
Hier na veel twijfels ondanks 2 kleine kinderen een carrière switch en daarbij een opleiding. Echter ben ik dan 4 dagen in de week van huis. Denk dat het de eerste tijd een enorme bende zal zijn in huis, want man doet idd bijna niets in het huishouden. Hopenlijk dringt het dan echt tot hem door dat hij ook wat meer zal moeten doen. (hebben we uiteraard wel besproken van tevoren, maar eerst zien dan geloven) En ja, soms is het wel balen dat je dan dingen op school etc van de kinderen mist, maar soms is het niet anders. Als mama niet zou werken kunnen we nooit op vakantie/kunnen ze niet op een sport etc dus dat zijn dan de gevolgen. Helaas zit hulp in huis er vanwege de inkomensdaling door de carrière switch er even niet in de komende 2,5 jaar.
maandag 6 januari 2020 om 12:33
TO, ik krijg na het lezen van je topic eigenlijk het gevoel dat je het zelf de meeste problemen hebt met thuisblijfmoeders en zelf de overtuiging hebt dat het zo hoort dat je blijft werken.
Want zoals je hier kunt lezen denken heel veel mensen dat niet en vinden juist dat je moet doen wat jij vindt dat goed voelt. Voor de een is dat werken en voor de ander thuisblijven. Ik zou je dan ook aanraden je niet zoveel aan te trekken van wat anderen vinden. Je blijft toch niet werken omdat je denkt dat anderen je anders raar aan kijken? Ik zou voor het totaalplaatje eens de balans opmaken. Kun je nog rondkomen van één salaris, wat als je alleen komt te staan, wat als je in de toekomst wel weer een baan zou willen, is het dan verstandig nu op te zeggen of toch maar blijven, etc. Doe wat goed voelt en wat kan. En als thuisblijven financieel niet haalbaar is, dan zou ik proberen de situatie toch maar iets meer te accepteren en er op je werk ook iets van te maken. Die drie dagen zit je daar toch wel en dan kun je er maar beter wat lol aan beleven.
Want zoals je hier kunt lezen denken heel veel mensen dat niet en vinden juist dat je moet doen wat jij vindt dat goed voelt. Voor de een is dat werken en voor de ander thuisblijven. Ik zou je dan ook aanraden je niet zoveel aan te trekken van wat anderen vinden. Je blijft toch niet werken omdat je denkt dat anderen je anders raar aan kijken? Ik zou voor het totaalplaatje eens de balans opmaken. Kun je nog rondkomen van één salaris, wat als je alleen komt te staan, wat als je in de toekomst wel weer een baan zou willen, is het dan verstandig nu op te zeggen of toch maar blijven, etc. Doe wat goed voelt en wat kan. En als thuisblijven financieel niet haalbaar is, dan zou ik proberen de situatie toch maar iets meer te accepteren en er op je werk ook iets van te maken. Die drie dagen zit je daar toch wel en dan kun je er maar beter wat lol aan beleven.
maandag 6 januari 2020 om 12:34
Alle punten die je noemt zijn hier echt totaal niet aan de orde. Hangt er ook vanaf waar je woont en wat voor soort baan je hebt denk ik.Andersom schreef: ↑06-01-2020 12:17Heeft met heel veel te maken. Aan elke zwangere vrouw wordt gevraagd óf ze blijft werken en zo ja hoeveel dan. Vaders krijgen zulke vragen zelden.
Dat de vrouw het baantje voor erbij heeft lijkt nog steeds de norm. Dat de vrouw het huishouden doet lijkt nog steeds de norm. De man helpt soms wel mee, maar zij heeft de regie en het overzicht. De vrouw is het eerste aanspreekpunt wat betreft de kinderen.
Vuile ramen, en aanrecht vol vaat, kinderen in kapotte kleren men kijkt de vrouw erop aan. Als je kind ziek wordt op school, belt de juf de moeder etc.
Ingesleten patronen veranderen niet eenvoudig.
maandag 6 januari 2020 om 12:53
Dat zou kunnen schelen, maar dit zijn zulke diepgewortelde normen dat jij eerder in de uitzondering zit dan ik.
En het zit in meer dan alleen huishouden en kinderen. Ga als echtpaar kijken voor een auto de verkoper richt zich als eerste naar de man. Ga gordijnen kopen met je schoonouders, de verkoper spreekt de dames aan. Ga als vrouw een boormachine kopen, de verkoper gaat er al van uit dat het een cadeau is. Etc etc.
maandag 6 januari 2020 om 12:55
Dit soort discusssies zijn al zo vaak langsgekomen.
Natuurlijk heb je strikt gezien gelijk, maar ik heb mijn leven nooit willen laten beheersen door "wat-als¨ scenario's.
Mijn man en ik zijn samen een huishouden en gezin begonnen en we hebben daar een verdeling van taken in gemaakt zoals wij dat allebei goed vonden.
Dat is al 42 jaar goed gegaan.
Zekerheden in het leven bestaan niet. Je kunt ook ziek worden, je baan verliezen enz. Niemand is geheel onafhankelijk. Dat is een utopie.
maandag 6 januari 2020 om 12:56
Andersom schreef: ↑06-01-2020 12:53Dat zou kunnen schelen, maar dit zijn zulke diepgewortelde normen dat jij eerder in de uitzondering zit dan ik.
En het zit in meer dan alleen huishouden en kinderen. Ga als echtpaar kijken voor een auto de verkoper richt zich als eerste naar de man. Ga gordijnen kopen met je schoonouders, de verkoper spreekt de dames aan. Ga als vrouw een boormachine kopen, de verkoper gaat er al van uit dat het een cadeau is. Etc etc.
Krijg als echtpaar een kind en de vrouw moet baren.
maandag 6 januari 2020 om 12:56
Jup. Ik betrapte mezelf er laatst ook op. Belde een reinigingsbedrijf voor onze bank. Ging er gelijk vanuit dat de dame die ik aan de telefoon had, de telefoniste/planner was. Maar zij kwam ook gewoon de bank schoonmaken.Andersom schreef: ↑06-01-2020 12:53Dat zou kunnen schelen, maar dit zijn zulke diepgewortelde normen dat jij eerder in de uitzondering zit dan ik.
En het zit in meer dan alleen huishouden en kinderen. Ga als echtpaar kijken voor een auto de verkoper richt zich als eerste naar de man. Ga gordijnen kopen met je schoonouders, de verkoper spreekt de dames aan. Ga als vrouw een boormachine kopen, de verkoper gaat er al van uit dat het een cadeau is. Etc etc.
maandag 6 januari 2020 om 12:56
Ik denk er precies hetzelfde over.herfstappeltaart schreef: ↑06-01-2020 12:55Dit soort discusssies zijn al zo vaak langsgekomen.
Natuurlijk heb je strikt gezien gelijk, maar ik heb mijn leven nooit willen laten beheersen door "wat-als¨ scenario's.
Mijn man en ik zijn samen een huishouden en gezin begonnen en we hebben daar een verdeling van taken in gemaakt zoals wij dat allebei goed vonden.
Dat is al 42 jaar goed gegaan.
Zekerheden in het leven bestaan niet. Je kunt ook ziek worden, je baan verliezen enz. Niemand is geheel onafhankelijk. Dat is een utopie.
maandag 6 januari 2020 om 12:59
Ik zie wel dat je álles samen doet, maar daar kun je best de taakverdeling de een werkt, de ander de rest op plakken.Herfstblaadje19 schreef: ↑06-01-2020 10:13Hier sluit ik me bij aan. Het zou voor mij heel ongelijkwaardig voelen om de totale verantwoordelijkheid voor het gezinsinkomen bij één van beiden te leggen, en andersom de totale verantwoordelijkheid voor huishouden en kinderen bij één van beiden te leggen.
En dan inderdaad de opmerking: ik zou kunnen stoppen met werken, want mijn man verdient genoeg. Dan vind je dus zelf ook dat je man (hoofd)verantwoordelijk is voor het inkomen. Ik vind dat dus absoluut niet, dat ben je samen. Net als voor huishouden en kinderen.
Dat je zegt: ik zou best kunnen stoppen want mijn man verdient genoeg, zie ik niet als je man als (hoofd) verantwoordelijke voor het inkomen zien, maar eerder: 1 inkomen is genoeg en de ander kan dus gerust stoppen met werken. Je maakt daarmee de werkende wel hoofdverantwoordelijke, maar de ander is hoofdverantwoordelijke voor die andere dingen, en samen heb je eindverantwoordelijkheid voor het geheel.
maandag 6 januari 2020 om 13:01
Mevrouw75 schreef: ↑06-01-2020 12:59Ik zie wel dat je álles samen doet, maar daar kun je best de taakverdeling de een werkt, de ander de rest op plakken.
Dat je zegt: ik zou best kunnen stoppen want mijn man verdient genoeg, zie ik niet als je man als (hoofd) verantwoordelijke voor het inkomen zien, maar eerder: 1 inkomen is genoeg en de ander kan dus gerust stoppen met werken. Je maakt daarmee de werkende wel hoofdverantwoordelijke, maar de ander is hoofdverantwoordelijke voor die andere dingen, en samen heb je eindverantwoordelijkheid voor het geheel.
Juist.
maandag 6 januari 2020 om 13:07
Dat kan zeker, ik zou het alleen zelf niet zo willen. Ik las hier op het forum eens iemand wiens man werkte en zij niet, en die man wilde eigenlijk best eens wat anders qua werk, maar ja te veel risico, te onzeker, etc. Dan zit je dus min of meer gevangen in die rol. Net als dat zij waarschijnlijk ook niet ineens kon zeggen: en nu ga ik weer eens lekker aan de bak in een baan, want hé, jij zorgt toch voor de kinderen?Mevrouw75 schreef: ↑06-01-2020 12:59Ik zie wel dat je álles samen doet, maar daar kun je best de taakverdeling de een werkt, de ander de rest op plakken.
Dat je zegt: ik zou best kunnen stoppen want mijn man verdient genoeg, zie ik niet als je man als (hoofd) verantwoordelijke voor het inkomen zien, maar eerder: 1 inkomen is genoeg en de ander kan dus gerust stoppen met werken. Je maakt daarmee de werkende wel hoofdverantwoordelijke, maar de ander is hoofdverantwoordelijke voor die andere dingen, en samen heb je eindverantwoordelijkheid voor het geheel.
Is mijn perceptie hoor, maar met een gelijke verdeling hou je m.i. allebei meer vrijheid dan wanneer je het zo strikt verdeelt.
maandag 6 januari 2020 om 13:08
Dit zal ongetwijfeld per persoon verschillen, maar mijn baan maakt zeker deel uit van mijn identiteit. Een best groot deel ook wel denk ik eigenlijk; ik werk met plezier, geniet van studiereizen/cursussen etc. Dit zal echter ook afhankelijk zijn van wat voor werk je doet, of er überhaupt sprake was van het kunnen kiezen voor bepaald werk, etc.
maandag 6 januari 2020 om 13:09
Ik (helaas?) wel. Ik ben er nog niet uit of dat nou helaas of joepie is.
maandag 6 januari 2020 om 13:09
Herfstblaadje19 schreef: ↑06-01-2020 13:07Dat kan zeker, ik zou het alleen zelf niet zo willen. Ik las hier op het forum eens iemand wiens man werkte en zij niet, en die man wilde eigenlijk best eens wat anders qua werk, maar ja te veel risico, te onzeker, etc. Dan zit je dus min of meer gevangen in die rol. Net als dat zij waarschijnlijk ook niet ineens kon zeggen: en nu ga ik weer eens lekker aan de bak in een baan, want hé, jij zorgt toch voor de kinderen?
Is mijn perceptie hoor, maar met een gelijke verdeling hou je m.i. allebei meer vrijheid dan wanneer je het zo strikt verdeelt.
Als je een goede relatie hebt is alles bespreekbaar, dus ook een veranderende rolverdeling.
maandag 6 januari 2020 om 13:11
Dat zou inderdaad zo moeten zijn.herfstappeltaart schreef: ↑06-01-2020 13:09Als je een goede relatie hebt is alles bespreekbaar, dus ook een veranderende rolverdeling.
Maar over het algemeen zijn eenmaal ingesleten patronen lastig te doorbreken.
maandag 6 januari 2020 om 13:13
Mwah, met een gelijke verdeling heb je allebei zo’n versplintering van je bezigheden. Nu heb ik dat op mijn werk ook (het was nog vele malen erger) dus het kan dat die versplintering mij helemaal gek maakt, maar ik verlang op dat soort momenten wel naar focus, of alleen werk of alleen thuis.Herfstblaadje19 schreef: ↑06-01-2020 13:07Dat kan zeker, ik zou het alleen zelf niet zo willen. Ik las hier op het forum eens iemand wiens man werkte en zij niet, en die man wilde eigenlijk best eens wat anders qua werk, maar ja te veel risico, te onzeker, etc. Dan zit je dus min of meer gevangen in die rol. Net als dat zij waarschijnlijk ook niet ineens kon zeggen: en nu ga ik weer eens lekker aan de bak in een baan, want hé, jij zorgt toch voor de kinderen?
Is mijn perceptie hoor, maar met een gelijke verdeling hou je m.i. allebei meer vrijheid dan wanneer je het zo strikt verdeelt.
Het is op het werk nu ook veel rustiger nu er een goede taakverdeling is gekomen, dus dat niet iedereen alles maar hoeft te doen, waardoor alles ook maar een beetje afgeraffeld wordt. Ik zie het in de verdeling thuis-werk ook zo.
Ik denk dat allebei de opties gewoon zo z’n voor- en nadelen hebben.
maandag 6 januari 2020 om 13:13
Nee, maar dat is niet mijn identiteit. Mijn baan is wel waar een groot deel van leven, inclusief emoties en vrienden zit, dus zonder zou ik me denk ik wel opnieuw moeten uitvinden.
