Zwanger
alle pijlers
27 wk zwanger, controle VK, geen hartje meer!
vrijdag 10 juli 2009 om 08:27
Woensdagavond had ik controle bij de VK, 27 weken zwanger. Was wel wat ongerust omdat ik de laatste dagen wat minder schopjes gevoeld had, maar toen we gingen luisteren hoorde we geen hartje. Ze zei 't gelijk heel direct; "ik denk dat je kindje dood is".
Gelijk naar 't ziekenhuis, en ja dus, mijn kindje is dood!
Gelijk naar 't ziekenhuis, en ja dus, mijn kindje is dood!
maandag 20 juli 2009 om 10:36
Hoi Mayls,
Ik heb een tijdje niet gepost omdat ik het best confronterend vond om hier te zijn, vanwege alle herinneringen die bij mij weer terug komen aan mijn eigen dochter. Maar nu wil ik je toch graag laten weten dat ik aan je denk en zeer met je meeleef.
Mijn dochter had allerlei medische complicaties en toen bekend werd dat ze in mijn buik zou gaan overlijden zei een van de artsen: jouw baby bevindt zich op de plek waar ze zich het allerfijnste voelt: in jouw buik. Dat heeft mij heel veel troost gegeven.
Ik hoop dat ik jou hiermee ook wat troost kan geven. Hoe verdrietig en frustrerend het ook is dat je je kind nooit levend in je armen hebt mogen houden; in de korte tijd dat hij heeft geleefd heeft hij het heel goed gehad. Hij was altijd bij je, lekker warm, met jouw stem en andere vertrouwde geluiden om zich heen.
Liefs, Panda
Ik heb een tijdje niet gepost omdat ik het best confronterend vond om hier te zijn, vanwege alle herinneringen die bij mij weer terug komen aan mijn eigen dochter. Maar nu wil ik je toch graag laten weten dat ik aan je denk en zeer met je meeleef.
Mijn dochter had allerlei medische complicaties en toen bekend werd dat ze in mijn buik zou gaan overlijden zei een van de artsen: jouw baby bevindt zich op de plek waar ze zich het allerfijnste voelt: in jouw buik. Dat heeft mij heel veel troost gegeven.
Ik hoop dat ik jou hiermee ook wat troost kan geven. Hoe verdrietig en frustrerend het ook is dat je je kind nooit levend in je armen hebt mogen houden; in de korte tijd dat hij heeft geleefd heeft hij het heel goed gehad. Hij was altijd bij je, lekker warm, met jouw stem en andere vertrouwde geluiden om zich heen.
Liefs, Panda
maandag 20 juli 2009 om 11:45
Beste Mayls,
Zo herkenbaar wat je schrijft en ook wat Riz en Panda schrijven.
Alleen is er 1 stukje anders bij mij, ik heb de troost dat ik het evenbeeld van mijn overleden zoon elke dag zie. Hij is namelijk de oudste van een een-eiige tweeling.
Ook niet altijd even makkelijk moet ik zeggen, want altijd is er de confrontatie dat er 2 van die jongens hadden moeten staan.
Ook in de periode na zijn overlijden vaak moeten horen dat ik er toch nog één had....... Gruwelijk veel pijn deed dat....
Mayls ook wij hebben er voor gekozen om onze zoon met z'n tweetjes te begraven (onze andere zoon lag nog in het ziekenhuis toen) en toen we de begraafplaats afkwamen hadden we allebei het gevoel dat hij ons bedankte, omdat we het goed hadden gedaan voor hem...
Bij jouw verhaal komt er weer veel bij me boven, ook al is het volgende week 16 jaar geleden. Het verdriet is er nog steeds, maar ik kan er beter mee omgaan.
Nog altijd heb ik als mensen mij vragen hoeveel kinderen ik heb en ik antwoord met 2 het gevoel alsof er een dolk door mijn hart gaat......
Mayls ik wens je heel veel sterkte en laat je verdriet komen zoals het komt!
Liefs
X
Zo herkenbaar wat je schrijft en ook wat Riz en Panda schrijven.
Alleen is er 1 stukje anders bij mij, ik heb de troost dat ik het evenbeeld van mijn overleden zoon elke dag zie. Hij is namelijk de oudste van een een-eiige tweeling.
Ook niet altijd even makkelijk moet ik zeggen, want altijd is er de confrontatie dat er 2 van die jongens hadden moeten staan.
Ook in de periode na zijn overlijden vaak moeten horen dat ik er toch nog één had....... Gruwelijk veel pijn deed dat....
Mayls ook wij hebben er voor gekozen om onze zoon met z'n tweetjes te begraven (onze andere zoon lag nog in het ziekenhuis toen) en toen we de begraafplaats afkwamen hadden we allebei het gevoel dat hij ons bedankte, omdat we het goed hadden gedaan voor hem...
Bij jouw verhaal komt er weer veel bij me boven, ook al is het volgende week 16 jaar geleden. Het verdriet is er nog steeds, maar ik kan er beter mee omgaan.
Nog altijd heb ik als mensen mij vragen hoeveel kinderen ik heb en ik antwoord met 2 het gevoel alsof er een dolk door mijn hart gaat......
Mayls ik wens je heel veel sterkte en laat je verdriet komen zoals het komt!
Liefs
X
maandag 20 juli 2009 om 12:52
Jee ModuleX dat is bijzonder zeg. Ik snap heel goed dat de vreugde van het ene kind het verdriet om het andere niet kan weghalen. En je overleden zoon heb je nog levend gekend maak ik op uit je bericht.
Zelf heb ik na mijn overleden dochter een gezonde zoon gekregen, hij is ook absoluut mijn 2e kind.
Ik weet niet of je verder terug hebt gelezen in dit topic, maar Solomio is ook een van haar tweelingkinderen verloren, alleen was hij al in haar buik overleden.
Zelf heb ik na mijn overleden dochter een gezonde zoon gekregen, hij is ook absoluut mijn 2e kind.
Ik weet niet of je verder terug hebt gelezen in dit topic, maar Solomio is ook een van haar tweelingkinderen verloren, alleen was hij al in haar buik overleden.
maandag 20 juli 2009 om 13:03
Mayls, ik zie dit topic nu pas en ik heb net het hele topic door zitten lezen. Wat ben jij door een hel gegaan zeg, de afgelopen anderhalve week. En wat vind ik je moedig, zoals je het de afgelopen week gedaan hebt. De bevalling, de begrafenis, ik heb enorm respect voor de manier waarop jullie het gedaan hebben.
Ik weet niet wat ik verder moet zeggen, maar ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Ook aan de andere vrouwen die hier hun verhaal gedaan hebben.
Wat zijn jullie sterk zeg!
Ik weet niet wat ik verder moet zeggen, maar ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Ook aan de andere vrouwen die hier hun verhaal gedaan hebben.
Wat zijn jullie sterk zeg!
668, the neighbour of the Beast
maandag 20 juli 2009 om 15:23
maandag 20 juli 2009 om 21:47
Ben je toch niet op vakantie gegaan Mayls?
Ik kan me voorstellen dat het pijn doet om 'de gewone dingen des levens' weer op te pakken en vind het knap dat je dat wel zoveel mogelijk lijkt te doen. Toen ik een dierbaar persoon verloor voelde ik me bij alles schuldig. Ook als ik even niet met de dood bezig was geweest of toen het karakter van mn verdriet veranderde vond ik dat erg. Heel veel sterkte met het rouwen.
En de meeste begraafplaatsen sluiten in de winter vroeg maar zijn in de praktijk vaak veel langer open zodat je ook 's avonds nog kan gaan (vaak heel mooi met allemaal lichtjes)
Ik kan me voorstellen dat het pijn doet om 'de gewone dingen des levens' weer op te pakken en vind het knap dat je dat wel zoveel mogelijk lijkt te doen. Toen ik een dierbaar persoon verloor voelde ik me bij alles schuldig. Ook als ik even niet met de dood bezig was geweest of toen het karakter van mn verdriet veranderde vond ik dat erg. Heel veel sterkte met het rouwen.
En de meeste begraafplaatsen sluiten in de winter vroeg maar zijn in de praktijk vaak veel langer open zodat je ook 's avonds nog kan gaan (vaak heel mooi met allemaal lichtjes)
woensdag 22 juli 2009 om 22:58
wat lief dat jullie allemaal nog aan ons denken! dat geeft echt wel een fijn gevoel!
we zijn toch niet op vakantie, 't was moeilijk/onmogelijk om iets leuks te vinden voor de zo korte termijn.
moduleX jouw verhaal raakt mij ook heel erg, wat verdrietig zeg!
@linda, over 2 weken heb ik een afspraak in het ZH. dan hopen ze de meeste uitslagen van de onderzoeken binnen te hebben. (vruchtwaterpunctie, bloedonderzoek, huidbiopje, placenta, obductie op lijfje en hersenen, stukje navelstreng... en weet ik veel wat nog meer.)
vind 't nu opeens ondraaglijk lang duren tot ik die afspraak heb.
ik heb ook zo te doen met ons mientje. vanavond zei ze nog: "als mijn broertje nou niet dood was konden wij samen slapen." probeer dan nog maar eens of 't je lukt om je kind op tijd naar bed te brengen........
we zijn toch niet op vakantie, 't was moeilijk/onmogelijk om iets leuks te vinden voor de zo korte termijn.
moduleX jouw verhaal raakt mij ook heel erg, wat verdrietig zeg!
@linda, over 2 weken heb ik een afspraak in het ZH. dan hopen ze de meeste uitslagen van de onderzoeken binnen te hebben. (vruchtwaterpunctie, bloedonderzoek, huidbiopje, placenta, obductie op lijfje en hersenen, stukje navelstreng... en weet ik veel wat nog meer.)
vind 't nu opeens ondraaglijk lang duren tot ik die afspraak heb.
ik heb ook zo te doen met ons mientje. vanavond zei ze nog: "als mijn broertje nou niet dood was konden wij samen slapen." probeer dan nog maar eens of 't je lukt om je kind op tijd naar bed te brengen........
zondag 26 juli 2009 om 00:03
Lieve Mayls en familie,
Langs deze weg wilde ik je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd. Helaas ken ik ook je verdriet. Ik heb een half jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn zoontje, waarvan ik 22 weken zwanger was. Hij had een zeer ernstige hartafwijking.
Ik ben 'blij' te lezen dat je je dochtertje er zo bij betrokken hebt, mijn dochters van 6 en 4 hebben hun broertje ook leren kennen en ondanks het verdriet dat ze gehad hebben denk ik dat het wel 'goed' voor ze is geweest. Nu weten ze wat er gebeurd is en kunnen ze het ook een plekje geven, als het ware. Ik vind het heel fijn als ze hem noemen of meetellen in ons gezin. Ook al is het soms heel confronterend.
Ik ben nu een half jaar verder en ook al is hij de hele dag door in mijn gedachten, de scherpte gaat er van af. Het is echt waar. Verdriet maakt zo af en toe al plaats voor fijne herrinneringen en echt, ook jij kan straks weer lachen. Vergeten doen we onze kindjes nooit of te nimmer, Ze blijven altijd bij ons, in ons hart en in alles wat we doen...
Ik wilde onderstaand gedicht met je delen, ik heb het gevonden op internet en vind het zo mooi. Sterkte nogmaals, liefs Mimi
Jij hebt mij nooit aangekeken
En toch ken ik jouw blik
Ik zie het in hun ogen
Of in mijn ogen, want jij dat ben ik
Ik heb jou nooit zien of horen lachen
Maar toch klinkt jou lach in mijn oren
Ik sluit mijn ogen en doe mijn best
Om jou te zien of te horen
Ik heb jou nooit horen huilen
En ook troosten kon ik je niet
Maar jij huilt met mij
Wanneer ik overloop van verdriet
Jij hebt mij nooit geknuffeld
Ik heb jouw armpjes nooit om me heen gevoeld
En toch voel ik jouw warme armpjes
En hoe je zachtjes door mijn haren kroelt
Ik heb jou nooit zien lopen
Toch hoor ik jouw voetstapjes op de vloer
Kleine, lieve en voorzichtige stapjes
En toch zo krachtig en stoer
Maar er komt een dag dat jij mij in mijn ogen kijkt
En dat je tevreden naar mij lacht
Dan zal mijn hart zich weer vullen met geluk en vreugde
Want daar heb ik zo lang op gewacht
Je zal dan naar me toe rennen
En je armen om me heen slaan
Samen huilen we dan van geluk
En dan laat ik je nooit meer gaan
Dan kan ik je zeggen wat ik altijd al wilde
En zal jij zeggen wat ik altijd al wist
'Mama ik hou van jou en ik heb je zo gemist'
Langs deze weg wilde ik je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd. Helaas ken ik ook je verdriet. Ik heb een half jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn zoontje, waarvan ik 22 weken zwanger was. Hij had een zeer ernstige hartafwijking.
Ik ben 'blij' te lezen dat je je dochtertje er zo bij betrokken hebt, mijn dochters van 6 en 4 hebben hun broertje ook leren kennen en ondanks het verdriet dat ze gehad hebben denk ik dat het wel 'goed' voor ze is geweest. Nu weten ze wat er gebeurd is en kunnen ze het ook een plekje geven, als het ware. Ik vind het heel fijn als ze hem noemen of meetellen in ons gezin. Ook al is het soms heel confronterend.
Ik ben nu een half jaar verder en ook al is hij de hele dag door in mijn gedachten, de scherpte gaat er van af. Het is echt waar. Verdriet maakt zo af en toe al plaats voor fijne herrinneringen en echt, ook jij kan straks weer lachen. Vergeten doen we onze kindjes nooit of te nimmer, Ze blijven altijd bij ons, in ons hart en in alles wat we doen...
Ik wilde onderstaand gedicht met je delen, ik heb het gevonden op internet en vind het zo mooi. Sterkte nogmaals, liefs Mimi
Jij hebt mij nooit aangekeken
En toch ken ik jouw blik
Ik zie het in hun ogen
Of in mijn ogen, want jij dat ben ik
Ik heb jou nooit zien of horen lachen
Maar toch klinkt jou lach in mijn oren
Ik sluit mijn ogen en doe mijn best
Om jou te zien of te horen
Ik heb jou nooit horen huilen
En ook troosten kon ik je niet
Maar jij huilt met mij
Wanneer ik overloop van verdriet
Jij hebt mij nooit geknuffeld
Ik heb jouw armpjes nooit om me heen gevoeld
En toch voel ik jouw warme armpjes
En hoe je zachtjes door mijn haren kroelt
Ik heb jou nooit zien lopen
Toch hoor ik jouw voetstapjes op de vloer
Kleine, lieve en voorzichtige stapjes
En toch zo krachtig en stoer
Maar er komt een dag dat jij mij in mijn ogen kijkt
En dat je tevreden naar mij lacht
Dan zal mijn hart zich weer vullen met geluk en vreugde
Want daar heb ik zo lang op gewacht
Je zal dan naar me toe rennen
En je armen om me heen slaan
Samen huilen we dan van geluk
En dan laat ik je nooit meer gaan
Dan kan ik je zeggen wat ik altijd al wilde
En zal jij zeggen wat ik altijd al wist
'Mama ik hou van jou en ik heb je zo gemist'
maandag 27 juli 2009 om 09:37
mimidepimi, wat een mooi gedicht, ik had 't eergisteren al gelezen, maar was even te geraakt om te reageren.
ik denk ook wel dat 't voor ons mientje confronterend en verdrietig is, maar ik denk wel dat 't 't beste was om haar zoveel mogelijk erbij te betrekken, Zaid is ook haar broertje. en anders zou ze zich misschien wel erg buiten gesloten voelen door ons.
't gaat nu echt heel erg met ups en downs. merk wel dat de vermoeidheid z'n tol begint te eisen, voel me steeds duizelig, terwijl ik wel goed eet. nog 2 weken dan gaat m'n vriend weer werken en zal ik zelf toch weer redelijk terug moeten keren naar 't normale leven.......... wat zie ik daar tegenop!
ik denk ook wel dat 't voor ons mientje confronterend en verdrietig is, maar ik denk wel dat 't 't beste was om haar zoveel mogelijk erbij te betrekken, Zaid is ook haar broertje. en anders zou ze zich misschien wel erg buiten gesloten voelen door ons.
't gaat nu echt heel erg met ups en downs. merk wel dat de vermoeidheid z'n tol begint te eisen, voel me steeds duizelig, terwijl ik wel goed eet. nog 2 weken dan gaat m'n vriend weer werken en zal ik zelf toch weer redelijk terug moeten keren naar 't normale leven.......... wat zie ik daar tegenop!
maandag 27 juli 2009 om 10:53
hoi Mayls,
Ik hoop dat je je een beetje over kan geven aan de vermoeidheid. Nu is je man nog thuis dus misschien kun je 's middags even slapen. Het is zo heftig wat je hebt meegemaakt dat dat erg veel energie slurpt en dat zal nog wel een hele tijd zo zijn vrees ik.
Ik weet nog dat ik het heel moeilijk vond om te "rusten" omdat ik dan soms werd overspoelt door verdriet. Ik heb dat toch maar gedaan en mijn rotgevoel over me heen laten komen. Tot ik er soms zo geen zin meer in had dat ik het liefst weg wilde vluchten. Maar dat kan helaas niet, want je moer er nou eenmaal mee om leren gaan. En wat je al vaker hebt gelezen: het is echt zo dat de scherpe randjes eraf gaan.
Ik denk aan je, liefs Kesa
Ik hoop dat je je een beetje over kan geven aan de vermoeidheid. Nu is je man nog thuis dus misschien kun je 's middags even slapen. Het is zo heftig wat je hebt meegemaakt dat dat erg veel energie slurpt en dat zal nog wel een hele tijd zo zijn vrees ik.
Ik weet nog dat ik het heel moeilijk vond om te "rusten" omdat ik dan soms werd overspoelt door verdriet. Ik heb dat toch maar gedaan en mijn rotgevoel over me heen laten komen. Tot ik er soms zo geen zin meer in had dat ik het liefst weg wilde vluchten. Maar dat kan helaas niet, want je moer er nou eenmaal mee om leren gaan. En wat je al vaker hebt gelezen: het is echt zo dat de scherpe randjes eraf gaan.
Ik denk aan je, liefs Kesa
maandag 27 juli 2009 om 12:19
lieve kesa, bedankt voor je lieve woorden!
ik kan nu gewoon niet uitrusten, zodra ik ga liggen of zit te niksen komen de tranen en het gepieker waarom??
ik wil 't liefst heel klein en dun zijn of nog liever onzichtbaar.
ik doe echt m'n best om weer terug te gaan naar 't "normale" leven, maar ik vind 't erg moeilijk.
ik kan nu gewoon niet uitrusten, zodra ik ga liggen of zit te niksen komen de tranen en het gepieker waarom??
ik wil 't liefst heel klein en dun zijn of nog liever onzichtbaar.
ik doe echt m'n best om weer terug te gaan naar 't "normale" leven, maar ik vind 't erg moeilijk.
maandag 27 juli 2009 om 18:13
Lieve Mayls,
Op 30 juni heb ik mijn dochtertje ook na 27 weken zwangerschap verloren. Ik loop dus een week of 2 voor op jou. Ik mail mee in een maillijst van Lieve Engeltjes, een stichting die ouders van overleden kindjes bij elkaar brengt. Dat is fijn, want iedereen zit in hetzelfde schuitje.
Mijn verhaal staat hier
Als je behoefte hebt om ervaringen uit te wisselen...
Groeten, Noor
Op 30 juni heb ik mijn dochtertje ook na 27 weken zwangerschap verloren. Ik loop dus een week of 2 voor op jou. Ik mail mee in een maillijst van Lieve Engeltjes, een stichting die ouders van overleden kindjes bij elkaar brengt. Dat is fijn, want iedereen zit in hetzelfde schuitje.
Mijn verhaal staat hier
Als je behoefte hebt om ervaringen uit te wisselen...
Groeten, Noor
woensdag 29 juli 2009 om 09:03
lieve minie, ik vind 't juist heel fijn om dat te weten....... dankjewel!
nulck, ik heb jouw verhaal gelezen, wat erg zeg! ik reageer hier even omdat ik op de site geen account heb. vooral 't hopen, en dan toch die grote tegenslag lijkt mij verschrikkelijk!
ik weet nog steeds niet waaraan onze Zaid is overleden... hij woog 625 gram...ik voel me zo onzeker over alles.
wat fijn dat jullie jullie Roos nog een hele dag thuis hebben gehad! ik denk steeds maar dat ik langer in het ziekenhuis had moeten blijven om meer tijd met hem te hebben, want ik wilde hem ivm onze mientje niet mee naar huis nemen. Zaid was ook al wat langer dood, dus er bleef ook maar vocht uit z'n lijfje en hoofd komen.
ben trouwens wel weer aardig op weg naar het "normale" leven, ben met mientje naar de speeltuin geweest, heb boodschappen gedaan bij de buurtsuper, en heb helemaal geen zin meer in van die vage kennissen die maar zeggen hoe erg ze 't vinden! ik doe 't trouwens allemaal niet omdat ik 't wil, maar om vriendlief en mientje niet teleurtestellen.........
nulck, ik heb jouw verhaal gelezen, wat erg zeg! ik reageer hier even omdat ik op de site geen account heb. vooral 't hopen, en dan toch die grote tegenslag lijkt mij verschrikkelijk!
ik weet nog steeds niet waaraan onze Zaid is overleden... hij woog 625 gram...ik voel me zo onzeker over alles.
wat fijn dat jullie jullie Roos nog een hele dag thuis hebben gehad! ik denk steeds maar dat ik langer in het ziekenhuis had moeten blijven om meer tijd met hem te hebben, want ik wilde hem ivm onze mientje niet mee naar huis nemen. Zaid was ook al wat langer dood, dus er bleef ook maar vocht uit z'n lijfje en hoofd komen.
ben trouwens wel weer aardig op weg naar het "normale" leven, ben met mientje naar de speeltuin geweest, heb boodschappen gedaan bij de buurtsuper, en heb helemaal geen zin meer in van die vage kennissen die maar zeggen hoe erg ze 't vinden! ik doe 't trouwens allemaal niet omdat ik 't wil, maar om vriendlief en mientje niet teleurtestellen.........
woensdag 29 juli 2009 om 10:23
quote:mayls schreef op 29 juli 2009 @ 09:03:
ben trouwens wel weer aardig op weg naar het "normale" leven, ben met mientje naar de speeltuin geweest, heb boodschappen gedaan bij de buurtsuper, en heb helemaal geen zin meer in van die vage kennissen die maar zeggen hoe erg ze 't vinden! ik doe 't trouwens allemaal niet omdat ik 't wil, maar om vriendlief en mientje niet teleurtestellen.........
Mayls, ook al doe je het nu nog voor je man en dochter, het kan je toch helpen. Overigens is het nog maar zo kort geleden, je hoeft echt nog niet weer helemaal 'normaal' te doen. Neem ook de tijd om te rouwen. Door de aanwezigheid van man en dochter blijf je vanzelf ook bij de gewone wereld en als het goed is wordt die gewone wereld vanzelf weer belangrijker.
Nou ja, ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar doe je niet groter voor dan je aankunt.
ben trouwens wel weer aardig op weg naar het "normale" leven, ben met mientje naar de speeltuin geweest, heb boodschappen gedaan bij de buurtsuper, en heb helemaal geen zin meer in van die vage kennissen die maar zeggen hoe erg ze 't vinden! ik doe 't trouwens allemaal niet omdat ik 't wil, maar om vriendlief en mientje niet teleurtestellen.........
Mayls, ook al doe je het nu nog voor je man en dochter, het kan je toch helpen. Overigens is het nog maar zo kort geleden, je hoeft echt nog niet weer helemaal 'normaal' te doen. Neem ook de tijd om te rouwen. Door de aanwezigheid van man en dochter blijf je vanzelf ook bij de gewone wereld en als het goed is wordt die gewone wereld vanzelf weer belangrijker.
Nou ja, ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, maar doe je niet groter voor dan je aankunt.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
woensdag 29 juli 2009 om 12:01
woensdag 29 juli 2009 om 13:40
quote:mayls schreef op 29 juli 2009 @ 09:03:
, en heb helemaal geen zin meer in van die vage kennissen die maar zeggen hoe erg ze 't vinden! ik doe 't trouwens allemaal niet omdat ik 't wil, maar om vriendlief en mientje niet teleurtestellen.........
Bekijk het eens van de andere kant. Wat zou je zelf zeggen als je van iemand hoort dat er zoiets gebeurd is? Er is gewoon geen andere tekst en niks zeggen voelt niet goed. Hoewel ik best begrijp dat dat voor jou het prettigste is. Maar het geeft je wel de kans om over je kindje te praten en als niemand zou reageren zou dat ook niet fijn zijn.
Ik schreef zelf vroeger altijd condoleancekaarten met alleen onze naam erop. Met in mijn achterhoofd dat de ontvanger vast geen behoefte heeft aan veel tekst. En toch waren de kaarten met veel tekst, of met gedichten, de mooiste die we kregen na het overlijden van mijn vader. Dat doe ik dus zelf tegenwoordig anders.
Dus bij deze aan jullie allemaal de vraag;
Wat is een goede reactie?
, en heb helemaal geen zin meer in van die vage kennissen die maar zeggen hoe erg ze 't vinden! ik doe 't trouwens allemaal niet omdat ik 't wil, maar om vriendlief en mientje niet teleurtestellen.........
Bekijk het eens van de andere kant. Wat zou je zelf zeggen als je van iemand hoort dat er zoiets gebeurd is? Er is gewoon geen andere tekst en niks zeggen voelt niet goed. Hoewel ik best begrijp dat dat voor jou het prettigste is. Maar het geeft je wel de kans om over je kindje te praten en als niemand zou reageren zou dat ook niet fijn zijn.
Ik schreef zelf vroeger altijd condoleancekaarten met alleen onze naam erop. Met in mijn achterhoofd dat de ontvanger vast geen behoefte heeft aan veel tekst. En toch waren de kaarten met veel tekst, of met gedichten, de mooiste die we kregen na het overlijden van mijn vader. Dat doe ik dus zelf tegenwoordig anders.
Dus bij deze aan jullie allemaal de vraag;
Wat is een goede reactie?
woensdag 29 juli 2009 om 16:41
Lieve Mayls,
Wat doe je het goed meis. Ookal doe je het voor je vriend en Mientje, je dóet het toch allemaal maar! Dat je je er rot, verdrietig en onzeker bij voelt is alleen maar logisch, dat zal ook nog wel even blijven. Maar het wordt echt beter. Ik zag er ook erg tegenop toen mijn vriend weer aan het werk ging, maar toen het eenmaal zo ver was viel het me mee.
Wat jij voelt is goed, en niets is gek!
Liefs, Woei
Wat doe je het goed meis. Ookal doe je het voor je vriend en Mientje, je dóet het toch allemaal maar! Dat je je er rot, verdrietig en onzeker bij voelt is alleen maar logisch, dat zal ook nog wel even blijven. Maar het wordt echt beter. Ik zag er ook erg tegenop toen mijn vriend weer aan het werk ging, maar toen het eenmaal zo ver was viel het me mee.
Wat jij voelt is goed, en niets is gek!
Liefs, Woei
