Zwanger
alle pijlers
27 wk zwanger, controle VK, geen hartje meer!
vrijdag 10 juli 2009 om 08:27
Woensdagavond had ik controle bij de VK, 27 weken zwanger. Was wel wat ongerust omdat ik de laatste dagen wat minder schopjes gevoeld had, maar toen we gingen luisteren hoorde we geen hartje. Ze zei 't gelijk heel direct; "ik denk dat je kindje dood is".
Gelijk naar 't ziekenhuis, en ja dus, mijn kindje is dood!
Gelijk naar 't ziekenhuis, en ja dus, mijn kindje is dood!
woensdag 29 juli 2009 om 16:55
@ nulck: wat een verdrietig verhaal. Het lijkt een beetje op het mijne, maar dan weet net even anders... Sterkte.
@ Mamalelie: laat ik beginnen met te zeggen dat ik niet precies weet wat jouw achtergrond is. Wat ik wel kan zeggen is dat in die eerste tijd nadat je kindje overleden is, de emoties nog zó ontzettend heftig zijn en aan het oppervlak zitten, dat het gewoon heel moeilijk is om überháupt met mensen te praten. Dus hoewel het fijn is als mensen vragen hoe het met je gaat, kun je daar in die eerste tijd gewoon heel weinig mee. Juist na een paar maanden, als je er zelf aan toe bent om over je kleintje te praten, durft niemand er meer over te beginnen.
Al met al heb je het als buitenstaander dus inderdaad heel lastig. Voor een condoleancekaartje zou ik zelf kiezen voor een uitgebreidere tekst. Voor tegenkomen in het openbaar/bellen/mailen/smsen zou ik proberen om de gespreksmogelijkheden open te houden, openingen te bieden (vragen naar urn/grafje/uitslagen etc.).
Vaag alsjeblieft vooral aan moeders wat je wilt weten, want het lijkt nogal eens zo te zijn dat mensen daar erg bang voor zijn en dat is erg eenzaam. Ookal komt er weinig respons, blijf af en toe een blijk van medeleven geven.
Sorry Mayls voor het klein beetje offtopic gaan.
@ Mamalelie: laat ik beginnen met te zeggen dat ik niet precies weet wat jouw achtergrond is. Wat ik wel kan zeggen is dat in die eerste tijd nadat je kindje overleden is, de emoties nog zó ontzettend heftig zijn en aan het oppervlak zitten, dat het gewoon heel moeilijk is om überháupt met mensen te praten. Dus hoewel het fijn is als mensen vragen hoe het met je gaat, kun je daar in die eerste tijd gewoon heel weinig mee. Juist na een paar maanden, als je er zelf aan toe bent om over je kleintje te praten, durft niemand er meer over te beginnen.
Al met al heb je het als buitenstaander dus inderdaad heel lastig. Voor een condoleancekaartje zou ik zelf kiezen voor een uitgebreidere tekst. Voor tegenkomen in het openbaar/bellen/mailen/smsen zou ik proberen om de gespreksmogelijkheden open te houden, openingen te bieden (vragen naar urn/grafje/uitslagen etc.).
Vaag alsjeblieft vooral aan moeders wat je wilt weten, want het lijkt nogal eens zo te zijn dat mensen daar erg bang voor zijn en dat is erg eenzaam. Ookal komt er weinig respons, blijf af en toe een blijk van medeleven geven.
Sorry Mayls voor het klein beetje offtopic gaan.
woensdag 29 juli 2009 om 22:59
hoi Mayls,
Ik weet niet hoe ik kan quoten, maar wil graag reageren op de tekst dat je probeert om je normale leven weer op te pakken etc. Ik zal maar met de deur in huis vallen: dat kan nu nog niet. Je hebt zo iets ingrijpends meegemaakt en daar is veel tijd voor nodig. Al dat geleuter van tijd nemen en door de pijn is gewoon zo waar.
Ik deed ook de dagelijkse dingen voor man en dochtertje en vond dit heel moeilijk, maar ook fijn omdat het mij houvast gaf. Ik wilde bijv soms mijn bed niet uit of niet koken, maar alleen maar verdrietig zitten wezen op de bank. En dan keek ik naar mijn 2 wonders (man en kind) en kon ik met mijn verstand de kracht vinden om wel te gaan koken etc. De eerste 2 mnd vond ik alles stom en nutteloos in dit leven en toen begon bij mij langzaam weer de interesse te komen in de dagelijkse dingen. En dat was zo'n fijn gevoel. Ik had echt zo iets: ja ik kan nog genieten ondanks mijn verdriet. Nou dat was echt een verademming.
Bij mij heeft tot die tijd structuur echt geholpen. Basis dingen moest ik van mezelf gewoon doen: opstaan, kind verzorgen, eten, douchen etc.
En daarnaast was ik gewoon heel verdrietig. Dat heeft mij ook erg geholpen om mijn verdriet elke keer weer opnieuw te voelen. Daarmee bedoel ik dat ik de pijn toeliet en er niet voor wegliep.Dit is ontzettend zwaar, maar het heeft mij wel geholpen. Het vreet energie, maarja rouwen is dan ook een werkwoord.
Hopelijk kun je hier iets mee.
Ik weet niet hoe ik kan quoten, maar wil graag reageren op de tekst dat je probeert om je normale leven weer op te pakken etc. Ik zal maar met de deur in huis vallen: dat kan nu nog niet. Je hebt zo iets ingrijpends meegemaakt en daar is veel tijd voor nodig. Al dat geleuter van tijd nemen en door de pijn is gewoon zo waar.
Ik deed ook de dagelijkse dingen voor man en dochtertje en vond dit heel moeilijk, maar ook fijn omdat het mij houvast gaf. Ik wilde bijv soms mijn bed niet uit of niet koken, maar alleen maar verdrietig zitten wezen op de bank. En dan keek ik naar mijn 2 wonders (man en kind) en kon ik met mijn verstand de kracht vinden om wel te gaan koken etc. De eerste 2 mnd vond ik alles stom en nutteloos in dit leven en toen begon bij mij langzaam weer de interesse te komen in de dagelijkse dingen. En dat was zo'n fijn gevoel. Ik had echt zo iets: ja ik kan nog genieten ondanks mijn verdriet. Nou dat was echt een verademming.
Bij mij heeft tot die tijd structuur echt geholpen. Basis dingen moest ik van mezelf gewoon doen: opstaan, kind verzorgen, eten, douchen etc.
En daarnaast was ik gewoon heel verdrietig. Dat heeft mij ook erg geholpen om mijn verdriet elke keer weer opnieuw te voelen. Daarmee bedoel ik dat ik de pijn toeliet en er niet voor wegliep.Dit is ontzettend zwaar, maar het heeft mij wel geholpen. Het vreet energie, maarja rouwen is dan ook een werkwoord.
Hopelijk kun je hier iets mee.
donderdag 30 juli 2009 om 08:30
Bedankt voor alle reacties weer!
ik doe echt m'n best, ik wil 't niet en toch merk ik dat 't goed voor me is. een beetje vreemd en dubbelgevoel.
ik vind 't met de omgeving ook moeilijk, iedereen vraagt wat er gebeurd is, maar wij weten zelf ook nog steeds niet waarom Zaid dood is gegaan.
iedereen waarvan je wil dat ze het weten heb ik wel een kaartje gestuurd, en daar verwacht je op de een of andere manier dan toch wel een reactie van.
maar er zijn ook mensen, zoals overburen hier in de straat, waar we nooit hallo of goedemorgen tegen zeggen, die gewoon hun hoofd omdraaien als ze je zien, die nu opeens een kaartje sturen en een praatje willen maken omdat ze 't van andere buren hebben gehoord. en daar zit ik echt niet op te wachten dus! krijg een beetje 't gevoel dat ze sensatie zoeken.
en tuurlijk zijn de kaartjes met lieve teksten en mooie gedichtjes veel fijner dan de kaartjes met alleen maar 'sterkte'. die mooie kaartjes lees ik regelmatig nog eens door, en dat is fijn om te doen.
gisteren trouwens de hele dag in zandvoort door gebracht, was heerlijk om mientje zo op 't strand te zien genieten.
ik doe echt m'n best, ik wil 't niet en toch merk ik dat 't goed voor me is. een beetje vreemd en dubbelgevoel.
ik vind 't met de omgeving ook moeilijk, iedereen vraagt wat er gebeurd is, maar wij weten zelf ook nog steeds niet waarom Zaid dood is gegaan.
iedereen waarvan je wil dat ze het weten heb ik wel een kaartje gestuurd, en daar verwacht je op de een of andere manier dan toch wel een reactie van.
maar er zijn ook mensen, zoals overburen hier in de straat, waar we nooit hallo of goedemorgen tegen zeggen, die gewoon hun hoofd omdraaien als ze je zien, die nu opeens een kaartje sturen en een praatje willen maken omdat ze 't van andere buren hebben gehoord. en daar zit ik echt niet op te wachten dus! krijg een beetje 't gevoel dat ze sensatie zoeken.
en tuurlijk zijn de kaartjes met lieve teksten en mooie gedichtjes veel fijner dan de kaartjes met alleen maar 'sterkte'. die mooie kaartjes lees ik regelmatig nog eens door, en dat is fijn om te doen.
gisteren trouwens de hele dag in zandvoort door gebracht, was heerlijk om mientje zo op 't strand te zien genieten.
donderdag 30 juli 2009 om 18:09
Lieve Mayls,
Wij hebben natuurlijk niet nog een ander kindje, maar ik wil je toch iets meegeven... We hebben al vanaf mei begeleiding van een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Zij heeft mij altijd gezegd dat ik op de eerste plek kom, dat mijn verdriet het belangrijkst is. Ze zei ook dat mijn vriend me daarin zoveel mogelijk moet ondersteunen. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat je je geen zorgen moet maken over het al dan niet teleurstellen van je vriend! Hij moet er vooral voor jou zijn en je werk uit handen nemen. Want je moet wel voldoende ruimte krijgen/nemen voor je eigen verdriet, zeker de eerste weken.
En over onbenullige mensen en onbenullige woorden. Afgelopen week was ik op een verjaardag van een goede vriendin en er was nog een ander meisje dat ik goed ken. Had de jarige een paar dagen eerder gesproken, dus die wist hoe het met me was. Maar de ander heeft er geen woord over gerept! En dan wel uitgebreid vertellen over haar buikgriepje waar ze o zo'n last van had gehad... Dat vond ik nog moeilijker dan wanneer relatief onbekenden ernaar vragen. Het idee dat het wordt doodgezwegen...
Sterkte meid...
Wij hebben natuurlijk niet nog een ander kindje, maar ik wil je toch iets meegeven... We hebben al vanaf mei begeleiding van een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis. Zij heeft mij altijd gezegd dat ik op de eerste plek kom, dat mijn verdriet het belangrijkst is. Ze zei ook dat mijn vriend me daarin zoveel mogelijk moet ondersteunen. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat je je geen zorgen moet maken over het al dan niet teleurstellen van je vriend! Hij moet er vooral voor jou zijn en je werk uit handen nemen. Want je moet wel voldoende ruimte krijgen/nemen voor je eigen verdriet, zeker de eerste weken.
En over onbenullige mensen en onbenullige woorden. Afgelopen week was ik op een verjaardag van een goede vriendin en er was nog een ander meisje dat ik goed ken. Had de jarige een paar dagen eerder gesproken, dus die wist hoe het met me was. Maar de ander heeft er geen woord over gerept! En dan wel uitgebreid vertellen over haar buikgriepje waar ze o zo'n last van had gehad... Dat vond ik nog moeilijker dan wanneer relatief onbekenden ernaar vragen. Het idee dat het wordt doodgezwegen...
Sterkte meid...
vrijdag 31 juli 2009 om 13:06
lieve nulck,
mijn vriend is deze week een paar dagen ziek geweest. ik denk juist van 't te veel voor mij en mientje zorgen, en geen tijd hebben voor z'n eigen verdriet. gelukkig gaat 't nu weer goed.
ik neem ook wel de tijd voor m'n verdriet hoor, maar probeer toch zoveel mogelijk niet meer te huilen waar mientje bij is.
ze mist Zaid ook heel erg, maar wel op haar eigen manier, en dat is zonder tranen. gisteren zat ze naast 't grafje 'papegaaitje leef je nog' te zingen en dan de poef met haar vinger op het grafje, zo speelt ze toch nog met haar broertje.
hoe gaat 't nu met jou dan? van jou is 't verdriet ook nog zo vers...
een dikke knuffel van mayls
mijn vriend is deze week een paar dagen ziek geweest. ik denk juist van 't te veel voor mij en mientje zorgen, en geen tijd hebben voor z'n eigen verdriet. gelukkig gaat 't nu weer goed.
ik neem ook wel de tijd voor m'n verdriet hoor, maar probeer toch zoveel mogelijk niet meer te huilen waar mientje bij is.
ze mist Zaid ook heel erg, maar wel op haar eigen manier, en dat is zonder tranen. gisteren zat ze naast 't grafje 'papegaaitje leef je nog' te zingen en dan de poef met haar vinger op het grafje, zo speelt ze toch nog met haar broertje.
hoe gaat 't nu met jou dan? van jou is 't verdriet ook nog zo vers...
een dikke knuffel van mayls
vrijdag 31 juli 2009 om 13:54
hoi meiden, ik wil jullie op het hart drukken dat je SAMEN met je partner het verdriet aangaat. Ook al was jij de drager, je partner heeft ook een kindje verloren en is dus ook verdrietig.
Elk persoon gaat weer anders met zijn of haar verdriet om en ik denk dat het daarom zo belangrijk is om dit samen te doen. Je hebt dan een uitlaatklep en je voorkomt misverstanden. Iemand die huilt heeft niet meer verdriet dan iemand die niet huilt.
Bij ons was het zo dat als het met de een slecht ging de ander automatisch sterker werd. Wij hebben maar 2 dagen gehad dat we elkaar niet op konden vangen en dat is ook prima. Zit je samen er door heen of ieder apart. Wederom sterkte.
Liefs van Kesa
Elk persoon gaat weer anders met zijn of haar verdriet om en ik denk dat het daarom zo belangrijk is om dit samen te doen. Je hebt dan een uitlaatklep en je voorkomt misverstanden. Iemand die huilt heeft niet meer verdriet dan iemand die niet huilt.
Bij ons was het zo dat als het met de een slecht ging de ander automatisch sterker werd. Wij hebben maar 2 dagen gehad dat we elkaar niet op konden vangen en dat is ook prima. Zit je samen er door heen of ieder apart. Wederom sterkte.
Liefs van Kesa
vrijdag 31 juli 2009 om 13:58
zaterdag 1 augustus 2009 om 19:27
hoi mayls, zat net aan je te denken dus dacht kom laat ik eens even een berichtje achter. Hoe is het vandaag met je? En met je vriend en Mientje? Als je geen zin hebt om dit te beantwoorden is dat ook goed hoor. Ik weet nog (en heb dat soms nog) dat ik doodmoe werd van al dat gevraag hoe het met mij ging, maar als ze het niet vroegen was het ook niet goed haha. Zijn gewoon de emoties.
Toen heb ik dit gewoon tegen iedereen gezegd dat ik soms wel wil antwoorden en soms niet en dat ze het dan vanzelf wel merken. Werd gewoon geaccepteerd en het werkte als een tierelier.
Klopt het dat je vriend nog 1 week thuis is?
Hier van het weer genoten. Afgelopen 2 dagen een loge gehad dus nu rustig weekend want dat heeft toch meer energie geslurpt dan dat ik dacht. Ligt niet aan de loge hoor, maar aan mezelf, ben altijd onrustig als er langere tijd iemand om me heen is die "vreemd" is. Is zo'n gekke afwijking van mij en heel erg onhandig. Maarja zo werkt dat nu eenmaal bij mij.
Mayls ik wens je een fijn weekend toe en hoop dat het wat beter met je vriend gaat. Groetjes Kesa
Toen heb ik dit gewoon tegen iedereen gezegd dat ik soms wel wil antwoorden en soms niet en dat ze het dan vanzelf wel merken. Werd gewoon geaccepteerd en het werkte als een tierelier.
Klopt het dat je vriend nog 1 week thuis is?
Hier van het weer genoten. Afgelopen 2 dagen een loge gehad dus nu rustig weekend want dat heeft toch meer energie geslurpt dan dat ik dacht. Ligt niet aan de loge hoor, maar aan mezelf, ben altijd onrustig als er langere tijd iemand om me heen is die "vreemd" is. Is zo'n gekke afwijking van mij en heel erg onhandig. Maarja zo werkt dat nu eenmaal bij mij.
Mayls ik wens je een fijn weekend toe en hoop dat het wat beter met je vriend gaat. Groetjes Kesa
maandag 3 augustus 2009 om 13:24
Hoi Mayls,
Ik kwam weer even voorbij om te zien hoe het nu met jou/jullie gaat. Ik kan alleen maar zeggen dat ik je heel sterk vind!! Wat knap dat je al weer dingen aan het ondernemen bent!!
Nogmaals een dikke en heel veel sterkte de komende tijd!! (Ook voor allen andere moeders met een "verhaal" hier overigens!!)
Ik kwam weer even voorbij om te zien hoe het nu met jou/jullie gaat. Ik kan alleen maar zeggen dat ik je heel sterk vind!! Wat knap dat je al weer dingen aan het ondernemen bent!!
Nogmaals een dikke en heel veel sterkte de komende tijd!! (Ook voor allen andere moeders met een "verhaal" hier overigens!!)
maandag 3 augustus 2009 om 14:21
hoi kesa en caro,
ach ja, hoe 't gaat? vandaag gaat 't tot nu toe allemaal hartstikke goed eigenlijk. maar gisteren was weer een hele slechte dag. we waren naar de stad, en opeens voelde ik me zo verdrietig, ik wilde alleen nog maar naar huis en huilen. ik heb echt een beetje de dag voor vriendlief en mientje verpest.
tja, en vriendlief vind 't zo erg om te zien als 't zo slecht met me gaat. van de week vertelde hij ook dat hij ontzettend bang is geweest dat er iets met mij zou gebeuren of dat hij niet alleen maar ons kind maar ook mij zou kwijtraken........ en ik zelfs heb echt nooit gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren.
voor de rest gaat 't met slapen weer minder, val eigenlijk pas rond een uur of 1 in slaap. en dan ben ik vervolgens weer chagrijnig vanwege 't slaaptekort...
nog 2 dagen, dan hebben we onze afspraak in het ziekenhuis, ik vind 't toch wel erg spannend!
ach ja, hoe 't gaat? vandaag gaat 't tot nu toe allemaal hartstikke goed eigenlijk. maar gisteren was weer een hele slechte dag. we waren naar de stad, en opeens voelde ik me zo verdrietig, ik wilde alleen nog maar naar huis en huilen. ik heb echt een beetje de dag voor vriendlief en mientje verpest.
tja, en vriendlief vind 't zo erg om te zien als 't zo slecht met me gaat. van de week vertelde hij ook dat hij ontzettend bang is geweest dat er iets met mij zou gebeuren of dat hij niet alleen maar ons kind maar ook mij zou kwijtraken........ en ik zelfs heb echt nooit gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren.
voor de rest gaat 't met slapen weer minder, val eigenlijk pas rond een uur of 1 in slaap. en dan ben ik vervolgens weer chagrijnig vanwege 't slaaptekort...
nog 2 dagen, dan hebben we onze afspraak in het ziekenhuis, ik vind 't toch wel erg spannend!
dinsdag 4 augustus 2009 om 21:15
Lieve Mayls,
Het is helemaal niet erg om verdrietig te zijn, dat hoort er bij. Leg de lat niet te hoog voor jezelf. Iedereen gaat anders om met verdriet en dit is jouw manier. Zolang jij en je vriend dat van elkaar accepteren is er niets aan de hand.
Ik wil je alvast veel succes wensen voor morgen. Het zal gek zijn om weer in het ziekenhuis te zijn. Wees er wel op voorbereid dat misschien nog niet alle uitslagen van je kleine Zaid* er zijn. Helaas kom je 'gewoon' achteraan in de rij te staan, tel daarbij op dat het vakantietijd is.... Met name het hersenonderzoek (dat hadden jullie laten doen toch?) duurt erg lang. Dat is een technische kwestie, een fysiologisch behandelproces dat een week of 8 duurt en pas daarna kunnen ze de hersentjes gaan bekijken.
Toen wij de nacontrole hadden, kregen we alleen de uitslag van de placenta en hebben nog tot 11 weken na de bevalling moeten wachten op de resultaten van de (hersen)obductie. Wij waren hier door onze gyn gelukkig al op voorbereid, anders is het wel een klap als je verwacht dat je uitslagen te horen krijgt. Ik hoop dat jullie niet zo lang hoeven te wachten...
Het slaaptekort had ik zelf ook last van (het niet kunnen inslapen). Het wordt vanzelf beter als je vriend straks gaat werken en jullie een beetje meer structuur krijgen. Als je wilt kun je van je huisarts ook slaapmedicatie krijgen. Zelf wilde ik dat niet, maar haar argument "alleen al dat je ze hebt liggen kan rust geven" vond ik wel goed. Uiteindelijk ging het vanaf dat moment toch steeds beter, gewoon vanzelf.
Kan je vriend jou niet een keer laten uitslapen als je daar behoefte aan hebt? Of dat je 's middags een keer een tukje doet en hij er even met Mientje op uit gaat? Het is ook niet niks allemaal, je bent net bevallen en daarnaast die drukte in je hoofd, je verdriet....
Heel veel liefs,
Woei
Het is helemaal niet erg om verdrietig te zijn, dat hoort er bij. Leg de lat niet te hoog voor jezelf. Iedereen gaat anders om met verdriet en dit is jouw manier. Zolang jij en je vriend dat van elkaar accepteren is er niets aan de hand.
Ik wil je alvast veel succes wensen voor morgen. Het zal gek zijn om weer in het ziekenhuis te zijn. Wees er wel op voorbereid dat misschien nog niet alle uitslagen van je kleine Zaid* er zijn. Helaas kom je 'gewoon' achteraan in de rij te staan, tel daarbij op dat het vakantietijd is.... Met name het hersenonderzoek (dat hadden jullie laten doen toch?) duurt erg lang. Dat is een technische kwestie, een fysiologisch behandelproces dat een week of 8 duurt en pas daarna kunnen ze de hersentjes gaan bekijken.
Toen wij de nacontrole hadden, kregen we alleen de uitslag van de placenta en hebben nog tot 11 weken na de bevalling moeten wachten op de resultaten van de (hersen)obductie. Wij waren hier door onze gyn gelukkig al op voorbereid, anders is het wel een klap als je verwacht dat je uitslagen te horen krijgt. Ik hoop dat jullie niet zo lang hoeven te wachten...
Het slaaptekort had ik zelf ook last van (het niet kunnen inslapen). Het wordt vanzelf beter als je vriend straks gaat werken en jullie een beetje meer structuur krijgen. Als je wilt kun je van je huisarts ook slaapmedicatie krijgen. Zelf wilde ik dat niet, maar haar argument "alleen al dat je ze hebt liggen kan rust geven" vond ik wel goed. Uiteindelijk ging het vanaf dat moment toch steeds beter, gewoon vanzelf.
Kan je vriend jou niet een keer laten uitslapen als je daar behoefte aan hebt? Of dat je 's middags een keer een tukje doet en hij er even met Mientje op uit gaat? Het is ook niet niks allemaal, je bent net bevallen en daarnaast die drukte in je hoofd, je verdriet....
Heel veel liefs,
Woei
donderdag 6 augustus 2009 om 07:22
gisteren naar het ZH geweest. was echt een afspraak van niks! na een half uur wachten waren we aan de beurt, om de vraag te horen hoe 't met ons gaat en dan de mededeling dat de meeste uitslagen nog niet binnen zijn, alleen het placenta-onderzoek. die was trouwens gewoon goed, dus daar lag het niet aan. en ze weten ook dat er geen bloed-bloed-contact is geweest tussen mij en Zaid. verder nog niks! 't was echt een beetje balen!
we mogen begin september weer terug komen. wat een gedoe zeg. deze arts/professor werkt alleen op woensdag in het ZH, en dat is nou net lastig ivm met school/oppas voor mientje. maar ik was gisteren echt niet in staat om voor mezelf op te komen en gewoon een andere arts te vragen. daar baal ik dan weer zo van! dat ben ik gewoon niet, iemand die zich een afspraak op een lastige dag en tijdstip aan laat smeren!
lieve woei, ik lees nu dat jij me al gewaarschuwd had, bedankt. ik voelde me gisteren echt opeens zo moe 's avonds. ben om half 10 al in slaap gevallen!
vandaag gaan we proberen even volop van het mooie weer te genieten, 't zijn tenslotte de laatste vakantiedagen van m'n vriend.
we mogen begin september weer terug komen. wat een gedoe zeg. deze arts/professor werkt alleen op woensdag in het ZH, en dat is nou net lastig ivm met school/oppas voor mientje. maar ik was gisteren echt niet in staat om voor mezelf op te komen en gewoon een andere arts te vragen. daar baal ik dan weer zo van! dat ben ik gewoon niet, iemand die zich een afspraak op een lastige dag en tijdstip aan laat smeren!
lieve woei, ik lees nu dat jij me al gewaarschuwd had, bedankt. ik voelde me gisteren echt opeens zo moe 's avonds. ben om half 10 al in slaap gevallen!
vandaag gaan we proberen even volop van het mooie weer te genieten, 't zijn tenslotte de laatste vakantiedagen van m'n vriend.
donderdag 6 augustus 2009 om 09:36
Mayls, heel herkenbaar dit.
Je leeft toe naar die afspraak, in de hoop (of zelfs in de overtuiging) dat je duidelijkheid krijgt en dan weet je daarna nog niks.
Ik meen me te herinneren dat het bij mij wel 4 maanden (mss zelfs 6?) heeft geduurd voordat alle uitslagen er waren. Met wel dit verschil dat me dat van te voren was verteld, dus dat ik niet deze teleurstelling had.
Sterkte.
Je leeft toe naar die afspraak, in de hoop (of zelfs in de overtuiging) dat je duidelijkheid krijgt en dan weet je daarna nog niks.
Ik meen me te herinneren dat het bij mij wel 4 maanden (mss zelfs 6?) heeft geduurd voordat alle uitslagen er waren. Met wel dit verschil dat me dat van te voren was verteld, dus dat ik niet deze teleurstelling had.
Sterkte.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
donderdag 6 augustus 2009 om 22:28
Jeetje Mayls wat balen! En september is nog best ver weg.
En kan je op een moment dat je je sterker voelt misschien bellen voor een nieuwe afspraak met een andere arts op een moment dat het je beter uitkomt? Misschien voel je je dan ook beter over jezelf?
Ik zag ook dat je op het septemberforum nog meeleest en ons met onze onbeduidende kwaaltjes zelfs lief toespreekt. Knap en ook leuk vind ik dat!
Nou, geniet nog van jullie laatste vakantiedagen samen, en hoe ziet het er voor jou uit komende weken? Heb je een beetje bezigheden of juist even tijd voor jezelf? Liefs, Shiva
En kan je op een moment dat je je sterker voelt misschien bellen voor een nieuwe afspraak met een andere arts op een moment dat het je beter uitkomt? Misschien voel je je dan ook beter over jezelf?
Ik zag ook dat je op het septemberforum nog meeleest en ons met onze onbeduidende kwaaltjes zelfs lief toespreekt. Knap en ook leuk vind ik dat!
Nou, geniet nog van jullie laatste vakantiedagen samen, en hoe ziet het er voor jou uit komende weken? Heb je een beetje bezigheden of juist even tijd voor jezelf? Liefs, Shiva
vrijdag 7 augustus 2009 om 13:34
Lieve Mayls,
Wat rot dat het gesprek zo tegenviel. Was ik toch net te laat met mijn waarschuwing . Stom trouwens dat je gyn daar zelf niets over gezegd heeft.
Zoals Soshiva al zegt, anders bel je binnenkort toch met het zkh of de afspraak verplaatst kan worden?
Geniet van de paar dagen samen met je vriend thuis te zijn. Lekker julliezelf nog even vertroetelen voordat het 'echte leven' weer begint.
Liefs, Woei
Wat rot dat het gesprek zo tegenviel. Was ik toch net te laat met mijn waarschuwing . Stom trouwens dat je gyn daar zelf niets over gezegd heeft.
Zoals Soshiva al zegt, anders bel je binnenkort toch met het zkh of de afspraak verplaatst kan worden?
Geniet van de paar dagen samen met je vriend thuis te zijn. Lekker julliezelf nog even vertroetelen voordat het 'echte leven' weer begint.
Liefs, Woei
maandag 10 augustus 2009 om 08:05
wow, solomio, jij moest pas lang wachten zeg!
ik heb zelf trouwens geen gyn. ik liep bij een vk, die bij het ziekenhuis hoort, maar hier in de buurt elke week spreekuur houdt.
gisteren had er een kat op Zaid z'n grafje gepoept...........och wat was ik daar boos om zeg!
merk van mezelf dat ik moe ben van het huilen. lijkt of ik niet meer wil huilen. gisterenavond in bed voelde ik me zo rot, ik ben opgestaan en gaan zitten snoepen en snaaien, en heb nog tot 1 uur in m'n eentje liggen zappen..... zo waardeloos! gewoon om er maar even niet aan te hoeven denken.
zat trouwens laatst na te denken over of ik ooit nog een kindje wil (ik denk nu trouwens van wel) maar dat voelt een beetje als verraad.... gek he? en ik ben ook zo bang dat ik door een nieuw kindje Zaid ga vergeten, en dat wil ik juist niet! ik ben zo trots dat ik zijn moeder ben!
ik heb zelf trouwens geen gyn. ik liep bij een vk, die bij het ziekenhuis hoort, maar hier in de buurt elke week spreekuur houdt.
gisteren had er een kat op Zaid z'n grafje gepoept...........och wat was ik daar boos om zeg!
merk van mezelf dat ik moe ben van het huilen. lijkt of ik niet meer wil huilen. gisterenavond in bed voelde ik me zo rot, ik ben opgestaan en gaan zitten snoepen en snaaien, en heb nog tot 1 uur in m'n eentje liggen zappen..... zo waardeloos! gewoon om er maar even niet aan te hoeven denken.
zat trouwens laatst na te denken over of ik ooit nog een kindje wil (ik denk nu trouwens van wel) maar dat voelt een beetje als verraad.... gek he? en ik ben ook zo bang dat ik door een nieuw kindje Zaid ga vergeten, en dat wil ik juist niet! ik ben zo trots dat ik zijn moeder ben!
maandag 10 augustus 2009 om 08:11
Lieverd, je zult Zaid nooit vergeten. Echt niet! Een volgende baby is een nieuw, ander persoon, die nooit Zaid's plek in jouw hart zal kunnen innemen.
Succes vandaag, de eerste dag zonder je Lief toch?
Al blijf je de hele dag in bed liggen: zolang je op de langere termijn maar vooruitgang blijft voelen, dan is er niets aan de hand.
Liefs, Woei
p.s. Krijg je trouwens de uitslagen ook van die verloskundige? Want dat lijkt me heel vreemd, zij is toch geen arts??
Succes vandaag, de eerste dag zonder je Lief toch?
Al blijf je de hele dag in bed liggen: zolang je op de langere termijn maar vooruitgang blijft voelen, dan is er niets aan de hand.
Liefs, Woei
p.s. Krijg je trouwens de uitslagen ook van die verloskundige? Want dat lijkt me heel vreemd, zij is toch geen arts??
maandag 10 augustus 2009 om 08:30
nee ik krijg de uitslagen in het ZH, van een prof.
ik weet ook al wel dat ik Zaid nooit vergeet, was alleen zo'n raar angstgevoel.
woei, heb jij trouwens mooie foto's van Vera? de foto´s die ik van het ZH kreeg vond ik erg tegenvallen. heb zelf wel een album laten maken met al Zaid z´n foto´s erin, maar heb niet echt een foto die ik kan uitvergroten en aan de muur kan hangen, je wilt visite toch niet laten schrikken. ik vind ´t zelf zo jammer, zou zo graag z´n foto´s aan iedereen laten zien. voor mezelf zijn het schitterende foto´s, kijk er elke dag met liefde, trots en pijn in mijn hart naar, maar ik zie ook wel dat ´t voor andere niet zo zal zijn.
ben al uit bed, en ik heb mientje natuurlijk, die gaat over 2 weken pas weer naar school, die moet ik nog zien te vermaken komende dagen, gaat wel lukken hoor, ik ga gewoon met d'r naar de speeltuin en de kinderboerderij, is leuk genoeg voor 4 jarigen.
ik weet ook al wel dat ik Zaid nooit vergeet, was alleen zo'n raar angstgevoel.
woei, heb jij trouwens mooie foto's van Vera? de foto´s die ik van het ZH kreeg vond ik erg tegenvallen. heb zelf wel een album laten maken met al Zaid z´n foto´s erin, maar heb niet echt een foto die ik kan uitvergroten en aan de muur kan hangen, je wilt visite toch niet laten schrikken. ik vind ´t zelf zo jammer, zou zo graag z´n foto´s aan iedereen laten zien. voor mezelf zijn het schitterende foto´s, kijk er elke dag met liefde, trots en pijn in mijn hart naar, maar ik zie ook wel dat ´t voor andere niet zo zal zijn.
ben al uit bed, en ik heb mientje natuurlijk, die gaat over 2 weken pas weer naar school, die moet ik nog zien te vermaken komende dagen, gaat wel lukken hoor, ik ga gewoon met d'r naar de speeltuin en de kinderboerderij, is leuk genoeg voor 4 jarigen.
maandag 10 augustus 2009 om 10:50
hoi mayls,
Gelukkig heb je Mientje waar je voor moet zorgen, ben je tenminste nog niet helemaal alleen. Kan me goed voorstellen dat je het huilen spuugzat aan het worden bent. Het is heel herkenbaar. Mijn houvast was en is dat elke keer al ik me zo ontzettend rot voel het ook weer verwdijnt en ik dan weer een stukje heb verwerkt. Maar het zijn wel ontzettend veel klote stukjes om te verwerken. Sorry voor mijn taal, maar zo voelt het nu eenmaal.
Lieve mayls wederom sterkte met alles en ik wens je deze week veel plezier toe met mientje!
Gelukkig heb je Mientje waar je voor moet zorgen, ben je tenminste nog niet helemaal alleen. Kan me goed voorstellen dat je het huilen spuugzat aan het worden bent. Het is heel herkenbaar. Mijn houvast was en is dat elke keer al ik me zo ontzettend rot voel het ook weer verwdijnt en ik dan weer een stukje heb verwerkt. Maar het zijn wel ontzettend veel klote stukjes om te verwerken. Sorry voor mijn taal, maar zo voelt het nu eenmaal.
Lieve mayls wederom sterkte met alles en ik wens je deze week veel plezier toe met mientje!
maandag 10 augustus 2009 om 13:24
quote:mayls schreef op 10 augustus 2009 @ 08:05:
zat trouwens laatst na te denken over of ik ooit nog een kindje wil (ik denk nu trouwens van wel) maar dat voelt een beetje als verraad.... gek he? en ik ben ook zo bang dat ik door een nieuw kindje Zaid ga vergeten, en dat wil ik juist niet! ik ben zo trots dat ik zijn moeder ben!Als dat zo zou werken dan zou mijn moeder het nooit meer over mijn zusje hebben.... Zij overleed met 6 maanden zwangerschap en zou dit jaar 34 geworden zijn.
zat trouwens laatst na te denken over of ik ooit nog een kindje wil (ik denk nu trouwens van wel) maar dat voelt een beetje als verraad.... gek he? en ik ben ook zo bang dat ik door een nieuw kindje Zaid ga vergeten, en dat wil ik juist niet! ik ben zo trots dat ik zijn moeder ben!Als dat zo zou werken dan zou mijn moeder het nooit meer over mijn zusje hebben.... Zij overleed met 6 maanden zwangerschap en zou dit jaar 34 geworden zijn.
woensdag 12 augustus 2009 om 12:54
geeft niet hoor, zulk taalgebruik kesa, zo voelt 't toch ook!
vind 't moeilijk nu 's avonds. vriendlief is weer aan 't werk, staat dus vroeger op dan in de vakantie en is 's avonds dus makkelijk in slaap en dan lig ik wakker in bed te piekeren/denken/huilen en sta maar weer op en zit in m'n eentje in de woonkamer doelloos tv te kijken en te snaaien om maar afgeleid te worden.
och mamalelie, jullie familie ook al zoiets meegemaakt! 't komt toch veel vaker voor dan ik dacht. ik had dit echt nog nooit gehoord en opeens komen de vergelijkbare verhalen van alle kanten. gisteren kwam m'n vriend thuis van z'n werk ook al weer met een verhaal over zoiets.
ben trouwens benieuwd hoe oud jij was toen dit met jouw zusje gebeurde en of je haar nu zelf ook nog mist?
vind 't moeilijk nu 's avonds. vriendlief is weer aan 't werk, staat dus vroeger op dan in de vakantie en is 's avonds dus makkelijk in slaap en dan lig ik wakker in bed te piekeren/denken/huilen en sta maar weer op en zit in m'n eentje in de woonkamer doelloos tv te kijken en te snaaien om maar afgeleid te worden.
och mamalelie, jullie familie ook al zoiets meegemaakt! 't komt toch veel vaker voor dan ik dacht. ik had dit echt nog nooit gehoord en opeens komen de vergelijkbare verhalen van alle kanten. gisteren kwam m'n vriend thuis van z'n werk ook al weer met een verhaal over zoiets.
ben trouwens benieuwd hoe oud jij was toen dit met jouw zusje gebeurde en of je haar nu zelf ook nog mist?
woensdag 12 augustus 2009 om 13:55
Ik was 3, en de tweelingzus van mijn moeder trouwde die dag. Ik weet nog goed dat mijn moeder me zei dat ik een mooie jurk aanmocht, en dat ik pas later ontdekte dat die mooie jurk bij oma hing (mijn nichtjes hadden dezelfde). Ik heb me huilend omgekleed omdat ik meende dat mijn mama dat niet wist en dat zij de jurk die ik aanhad bedoeld had. Mijn moeder lag uiteraard braaf in bed die dag, voor de rest weet ik er niks meer van. Ik kan ook niet bepaald zeggen dat ik mijn zus mis. Als kind ga je daar toch anders mee om.
Mijn moeder heeft trouwens wel al vaker verteld dat ze in de week ervoor gedroomd heeft van een lijkenauto (wat een rotwoord) met een wit kistje en daarop een gouden kruisje. Zo was het ook inderdaad.
Ze was totaal van de kaart toen na 20 jaar de vraag van de begraafplaats kwam of ze het graf nog wilde houden of dat het geruimd moest worden.
Dit alles speelde zich af in een tijd van niet zeuren. Dus is het kindje begraven in niet-gewijde grond (destijds nog heel speciaal), en voor zover ik weet is het kindje ook niet aangegeven. Ze heeft haar ook niet gezien, wel weten ze dat het kindje geen slikcentrum had. Ze had dus nooit kunnen leven, en zeker geen normaal leven.
Ze heeft het destijds trouwens knap voor mij verborgen weten te houden. Later kwam er nog een miskraam in de eerste 3 maanden, en daardoor is zuslelie 6 jaar jonger dan ik. Maar ze is toch wel lief hoor... sinds ze volwassen is kunnen we best goed met elkaar overweg
Mijn moeder heeft trouwens wel al vaker verteld dat ze in de week ervoor gedroomd heeft van een lijkenauto (wat een rotwoord) met een wit kistje en daarop een gouden kruisje. Zo was het ook inderdaad.
Ze was totaal van de kaart toen na 20 jaar de vraag van de begraafplaats kwam of ze het graf nog wilde houden of dat het geruimd moest worden.
Dit alles speelde zich af in een tijd van niet zeuren. Dus is het kindje begraven in niet-gewijde grond (destijds nog heel speciaal), en voor zover ik weet is het kindje ook niet aangegeven. Ze heeft haar ook niet gezien, wel weten ze dat het kindje geen slikcentrum had. Ze had dus nooit kunnen leven, en zeker geen normaal leven.
Ze heeft het destijds trouwens knap voor mij verborgen weten te houden. Later kwam er nog een miskraam in de eerste 3 maanden, en daardoor is zuslelie 6 jaar jonger dan ik. Maar ze is toch wel lief hoor... sinds ze volwassen is kunnen we best goed met elkaar overweg
woensdag 12 augustus 2009 om 14:00
woensdag 12 augustus 2009 om 14:04
bedankt voor je reactie, mamalelie. tja, dat waren duidelijk hele andere tijden he? ik besef ook wel dat ik blij moet zijn met wat ik wel van Zaid heb gekregen.
ik moet idd maar eens langs een professionele fotograaf. 't probleem is dat er op de meeste foto's redelijk wat bloed te zien is, en dat 't dekentje ook andere die vochtige bloedvlekken zit rond z'n hoofdje, dat vocht bleef er gewoon constant uitkomen, maar misschien is dat wel allemaal weg te werken....
ik moet idd maar eens langs een professionele fotograaf. 't probleem is dat er op de meeste foto's redelijk wat bloed te zien is, en dat 't dekentje ook andere die vochtige bloedvlekken zit rond z'n hoofdje, dat vocht bleef er gewoon constant uitkomen, maar misschien is dat wel allemaal weg te werken....
