27 wk zwanger, controle VK, geen hartje meer!

hoi mayls. Wat een mooie gedichtjes zeg. De laatste dat het als zoutzuur in je hart voelt, is heel treffend. De eerste 6 wk voelde ik nl door mijn verdriet echt fysieke pijn. Leek net of mijn hart samentrok. mijn man had dit ook en wij hadden echt zo iets van: nou nooit geweten dat dat dus kan. Heel soms kan ik dat nog voelen als ik erg word geraakt.

Bij ons is het nu 7 mnd geleden. Mijn omgeving zeg dan: ooh is dat al 7 mnd geleden, terwijl het voor mij als de dag van gisteren kan voelen. Ja wij zijn inderdaad een van de weinige die al een kindje hadden. ben daar ook zo dankbaar voor, want mijn dochtertje heeft ons er echt doorheen gesleept. Zij moet nu eenmaal eten, worden verschoond, gewassen etc dus kun je niet in bed blijven of apatisch op de bank gaan zitten. Naast dit, ben ik me ook veel bewuster geworden van mijn rijkdom, nl mijn man en dochter. Eerst dacht ik dat weleens, maar nam ik het ook meer als vanzelfsprekend en dat is nu niet meer.

Fijn dat jij er ook veel over kan praten met je omgeving. Lijkt me verschrikkelijk als je daar geen ruimte voor krijgt of zelf niet durft te nemen. Terwijl je dat dan zo nodig hebt. Oh is dat zo dat wij een korte levertijd hebben? Wij zijn maar bij 1 steenhouder geweest dus ik weet eigenlijk niet wat gebruikelijk is. Nog 3 wk en dan ligt het er. Ik kijk er echt naar uit, want dan is het grafje echt af zeg maar.

Nou mayls ik ga maar weer eens aan het werk, moet ook gebeuren. Groetjes Kesa

Oh wat lijkt me dat moeilijk om je dochtertje zo verdrietig te zien. Dan heb ik nog "geluk"dat mijn dochtertje bijna 2 was en het nog niet kan beseffen. Wel goed dat Mientje haar verdriet uit, want dan kun je naar haar luisteren, troosten. Ik zie opeens zo'n klein meisje een tekening voor haar broertje maken.

Woont je schoonzus erg ver weg? Dit vraag ik omdat je schrijft dat je het verdriet dan weer moet herbeleven en je haar volgens mij nog niet gezien hebt na het overlijden van Zaid of interpreteer ik dit niet goed.

Mocht je toch beslissen om wel te gaan dan kun je misschien foto's meenemen van het grafje. Is natuurlijk heel anders, maar dan heb je toch het beeld bij je. Woon jij eigenlijk dicht bij de begraafplaats? Ik helaas niet. In het dorp waar ik woon, moet je aangesloten zijn bij de parochie anders kan je daar niet begraven worden. Daar baal ik wel van, want nu moet ik een klein half uur rijden met de auto en anders had ik even op de fiets gekund.

Ik zit trouwens ook te denken dat het misschien wel fijn voor je kan zijn om even weg te zijn uit je vertrouwde omgeving. Zaid neem je toch wel mee in je hart en misschien denk je dan even niet aan alles wat er is gebeurd. Kan trouwens ook heel raar zijn. De eerste lachbui na het overlijden van mijn dochtertje was en heel lekker (ik kan het nog) en heel vreemd (ik schrok ervan).

Vandaag vertelde een vriendin dat ze al een klein jaar bezig zijn om zwanger proberen te worden. Was zo blij dat ze dit deelde, zodat het niet totaal onverwachts komt als ze zwanger is. Ik gun het ieder om zwanger te worden, maar ik kan er denk ik ook wel van schrikken als het onverwachts wordt mede gedeeld. Was zo sneu om haar zo verdrietig te zien. En ben dan zo dankbaar dat ik dat wel al 2x heb mogen beleven. Mayls succes met het nemen van je beslissing en alvast weltrusten.

Ja Marokko is niet naast de deur. Heeft je vriend het daar moeilijk mee dat zijn enige familie zover weg woont?

Als het contact goed is en ik stond in jouw schoenen zou ik wel gaan. Het herbeleven hoe moeilijk ook helpt je wel weer een stukje verder in de verwerking. Lijkt me voor je vriend ook fijn met zijn eigen familie. Daarnaast ben jij en je gezin er even uit, lijkt me ook wel lekker. En voor je schoonfamilie wordt het dan ook wat tastbaarder. Want tussen zo'n bericht horen en zien wat voor impact het heeft zit een groot verschil zo is mijn ervaring tenminste.

Ik woon in brabant. Heb daar een spoedkeizersnee gehad en ben toen zijn mijn dochtertje en ik apart van elkaar met de ambulance naar het WKZ gebracht, omdat daar een IC voor babytjes is. Daar is ze de derde dag overleden. Achteraf is ze al die dagen al hersendood geweest, maar de artsen hoopte dat zij misschien wel het wonder was en hebben haar de kans gegeven. Heel soms zie je blijkbaar dat de hersentjes zich wat herstellen. Maar met haar ging het alleen maar slechter.

Ik ben eigenlijk pas de laatste 2 wk voor het eerst weer aan het denken aan een nieuwe zwangerschap. Alleen denken hoor en dat vind ik al heel wat. Ik heb nl 15% kans op hetzelfde drama en de gyn. heeft daarbij gezegd dat we ons dat goed moeten beseffen. Aan de andere kant heb ik dus 85% kans op een goede afloop...zucht ik vind dat gewoon heel moeilijk. Naast de kans op het loslaten van de placenta zijn ze er ook achtergekomen dat ik hele kleine placenta's maak. Mijn oudste dochtertje had ook een groeiachterstand en was echt veel te klein bij haar geboorte. Gelukkig is het bij haar wel goed gegaan. Soms denk ik, kom op ga ervoor en laat je niet leiden door angst, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb met mijn man afgesproken dat wij er pas voor gaan als wij beide het gevoel hebben dat we het aandurven. We beseffen ons dat de angst altijd blijft, maar ik geloof wel dat je er op een gegeven moment voor klaar bent. Ook mag je na een keizersnede niet gelijk zwanger worden. mijn gyn zei dat ik min 6 mnd moest wachten, maar het liefst 1 jaar. tijdens de bevalling kan nl het litteken scheuren en in het ergste geval kan je kindje dan overlijden. Die kans is maar klein, maar ik wil zoveel mogelijk het risico verkleinen. Nu ik dit typ denk ik dat ik weer in mijn valkuil val nl dat ik probeer controle te houden over sommige dingen, maar dat dat helemaal niet mogelijk is.

Als ik me zo blijf voelen hoe ik me nu voel dan heb je weleens kans dat wij er over een maand of 3 er weer voor gaan. Dan is het 10 mnd geleden en heb ik qua keizersnede herstel mi wel lang genoeg gewacht.

Ik heb hetzelfde gevoel als jij dat ik mijn dochtertje ook zo graag een broertje of zusje wil geven. Ze is dol op kinderen en reageert altijd super enthousiast als ze een baby ziet. dan krimpt mijn hart altijd ineen. Hopelijk mogen we ooit opnieuw het geluk ervaren en we moeten vooral niet vergeten wat we wel hebben...amen haha.

Ik vind het heel fijn dat riz, arc en woei weer zwanger zijn. Dat geeft me veel vertrouwen. als zij het kunnen, moet ik het ook kunnen, zoiets.

Oh Mayls wat naar dat je je zo rot voelt. Misschien toch 1 van die nummers bellen en vragen waar je terecht kan (of iemand laten bellen?). Volgende week is nog zover weg en als je nu steun kan gebruiken...

Maar ik snap het wel hoor. En van het grafje ook, ik ga zelf ook regelmatig en heb zo mn vaste gewoonten. Als er iemand in de buurt is of ze zijn bezig wordt ik heel boos en ga ik ook weg. Het ergste vind ik mensen die langs lopen terwijl ze daar helemaal niets te zoeken hebben, soort graftoerisme vind ik het..

Sterkte! Ook nu het september wordt, we denken aan je hoor bij het andere topic.

Liefs, Shiva

Hoi mayls, ik ben het met soshiva eens, bellen jij! Daar zijn ze immers voor. Misschien moet je even een drempel over, maar hups... heb je zojuist een duw gegeven. Daar zijn ze toch voor.

Het is gewoon ontzettend moeilijk en je moet niet vergeten dat het bij jou nog allemaal erg vers is. Ik heb me ook suf gepraat. Ben niet naar maatsch. werk geweest, maar heb veel met mensen gepraat van mijn kerk. Ik zit bij een kleine evangelische gemeente en daar heb ik enorm veel steun van gehad en krijg die nog steeds. Maar als ik dit niet had gehad, was ik zeker naar maatsch. werk geweest. Omdat het gewoon heel erg belangrijk is om door je pijn heen te gaan en meid dait is veel fijner om dit samen met iemand te doen. En bij een maatsch. werker hoef je je ook niet druk te maken over zijn/haar gevoelens wat je misschien wel bij een vriendin zo hebben. In de trant van: nou misschien wordt ze het nu wel beu etc.

Lieve mayls, hier een dikke knuffel van mij

Wat goed dat je de huisarts hebt gebeld! Je schrijft dat je denkt dat je vriend zich ergert. Ik zou het gewoon vragen dan weet je dat en dan kunnen jullie het er samen over hebben. Ik lees overal dat het verlies van een kindje je realtie flink onder druk kan zetten. Mijn man en ik hebben daarom direct na het overlijden afgesproken dat we alles op elk tijdstip tegen elkaar mogen zeggen, hoe raar het ook mag zijn of voelen. Dit hebben we ook echt gedaan en was voor beide heel fijn. Wij zijn elkaar hierdoor niet "kwijtgeraakt" daarmee bedoel ik dat we steeds van elkaar wisten hoe het ging wat we dachten etc. Soms vermoeiend, maar wel heel belangrijk.

En lieve mayls, aan elke donkere tunnel komt ooit een eind, echt waar.

Hopelijk zijn de wekzaamheden bij het grafje snel klaar.

Lieve mayls, ik ken je man natuurlijk niet, maar ik weet wel dat je soms dingen zegt in je boosheid waar je achteraf spijt van hebt. Ik denk dat zoiets niet eens erg is, als je het maar eerlijk uitspreekt. Mijn ervaring is dat als je elkaar de ruimte geeft om je hart te luchten (of dat nou verdriet of boosheid is) je heel veel tegen elkaar kan zeggen. Het kan pijnlijk zijn wat je krijgt te horen, maar dat is nu eenmaal zijn waarheid. En als jij dan vertelt wat je zo kwetst, zul je merken dat dat vaak de bedoeling niet is en komen julie zelf weer nader tot elkaar. tenminste zo gaat het bij ons.

Ik ga met mijn dochtertje fietsen, want die is allemaal achetop mijn stoel aan het springen. Tot later.

Hoi Mayls, hoe was het bij de huisarts? En heb je een afspraak met maatschappelijk werk? Ik ben benieuwd.

(mocht je het nummer nog zoeken, op de website van het WKZ staat 088 75 541 11, kan dat kloppen? )

Ik hoop ook dat het tussen jou en je partner weer een beetje goed zit, je zal ieder je eigen manier hebben om te verwerken en het lijkt me heel moeilijk om als die manier verschillend is open te blijven staan voor elkaar en en te blijven luisteren naar wat de ander echt te zeggen heeft (en vice versa).

Heel veel sterkte!

Hoi mayls.

wat goed van je dat je naar de huisarts bent geweest en zelf maats. werk heb gebeld. Hopelijk bellen ze dinsdag met de mededeling dat er snel een plekje is. Het begin is in ieder geval gemaakt en daar mag je trots op zijn.

Ja dat lijkt me ook heel moeilijk als je vriend niks zegt. Is hij van nature altijd al stil of alleen nu. Misschien een idee om samen iets leuks te gaan doen. Dus niet praten, maar gewoon iets gaan doen. Ik weet dat je hoofd daar niet naar staat, maar het geeft jullie misschien even een "ontsnapping" aan het verdriet en de sfeer thuis. Dan voelen je misschien beide weer hoe goed jullie het normaal gesproken hebben.

Wat leuk dat je mientje zonder wieltjes kan fietsen. Lijkt me zo schattig om te zien, zo wiebelend klein meisje.

Je schrijft ook dat mientje en jij het zo erg vinden dat zaid alleen is. Kan me voorstellen dat je heel verdrietig wordt om deze gedachten. Zelf beleef ik dat anders. Ik geloof in God en dat er een hemel is en dat alle kinderen daar heen gaan dus ook zaid en mijn kleine meid. En dat het daar heel fijn is en ze op de beste plek zijn die er bestaat. Zo staat het in de bijbel.

Heb getwijfeld of ik dit wel zou schrijven, omdat er vaak negatief op godsdienst wordt gereageerd. Ik heb het toch gedaan, omdat het misschien troostend voor je kan werken en je dit misschien nog nooit gehoord hebt. En als je het onzin vindt, vind ik dat natuurlijk ook prima.

Hopelijk heb je een fijne verjaardag van je moeder, gefeliciteerd met haar, en kom je het weekend goed door. Ik heb een familie-weekend dus ben weg, maar maandag ben ik weer van de partij.

Wil nog even zeggen dat ik het heel fijn vind om met je te forummen. Ik ken je dan wel niet van zien, maar van wat ik van je weet, lijk je me een ontzettende lieve, leuke meid!

Tot maandag, groetjes Kesa

Goed dat je gebeld hebt Mayls!!!!

Wat jou en je vriend (en natuurlijk jullie kleine meid) overkomt, is denk ik een van de dingen die de grootste druk op je relatie zet. Moeilijk hoor. Jullie hebben allebei jullie eigen manier om met het verdriet om te gaan. Het enige wat jullie kunnen doen, is elkaars manier respecteren en proberen om niet te ver uit elkaar te drijven.



Kan je er met andere mensen wel goed over praten, zodat jij in ieder geval je ei kwijt kunt?

Lieve Mayls,



ik heb geen kindje verloren maar je topic raakt me toch enorm. Ik vind het knap hoe je kunt schrijven over je emoties en denk dat je daarin ook enorm veel kunt betekenen voor anders moeders in een soortgelijke situatie, ook al is dat misschien het laatste waar je je nu mee bezighoudt (en terecht!). Ik reageer omdat je schrijft over de teruggetrokkenheid van je partner. Mijn partner komt niet uit Marokko, maar heeft ook een andere culturele en ethnische achtergrond. Ik weet dat wij bij verdrietige situaties de afgelopen jaren ook enorm moeilijk konden communiceren. Niet omdat het verdriet bij de een minder was dan bij de ander, maar juist doordat we beiden op een zo andere manier (geleerd hebben) omgaan met onze emoties. Ik ben een prater, en soms een huiler. Mijn partner wordt of kwaad of heel stil. En dat laatste dan (begrijp ik inmiddels na heel veel verwijten en praten over en weer) vooral aangezien hij mij niet meer wil belasten en omdat praten over emoties in zijn cultuur (vooral voor mannen) eigenlijk heel ongebruikelijk is.... Misschien kan zoiets ook de reden zijn voor de stilte van jouw man... Dat hij geen ruimte durft/wil opeisen voor zijn 'dingen' omdat hij jou al zo ziet worstelen met alles wat jullie overkomen is, en zich helemaal niet realiseert dat jij juist ook zijn pijn wilt delen... Misschien heb ik het helemaal mis. Hoe dan ook wil ik jou en jullie samen heel veel sterkte wensen op de weg die jullie nog te gaan hebben om het nu zo overweldigende verdriet over Zaid een plekje te geven.

Lieve Mayls,



ik ben blij dat je wat aan mijn reactie had. Cultuurverschillen zijn en blijven lastig, sowieso in zijn algemeenheid tussen mannen en vrouwen (communicatiecultuur) en dan ook nog eens als je een andere achtergrond hebt. Mijn man kan er ook niet tegen als ik huil. Dan voelt hij zich een loser (ook al heeft het gehuil niet eens iets met hem te maken) want heeft hij gefaald in zijn plicht om mij te beschermen en gelukkig te maken (of zoiets). En wat betreft jouw dochter: natuurlijk is het vervelend als je moeder veel huilt maar wat ik begrepen heb vanuit het consultatiebureau (ik heb ook een dochter van jouw leeftijd en ook bij ons zijn er moeilijke periode geweest om andere redenen dan bij jou) is het beter om je emoties te laten zien en daarmee ook aan je kind door te geven dat het niet erg is om soms verdrietig te zijn zolang je kindje ook maar ziet en voelt dat je op een gegeven moment ook weer blij wordt. Belangrijk schijnt wel te zijn dat je heel erg benadrukt dat het niet de schuld is en ook niet de verantwoordelijkheid van jouw kind. Als je namelijk kunstmatig blij gaat lopen doen maar je inwendig K** voelt dan voelt je kind die spanning toch ook maar weet niet wat er is, trekt de schuld naar zichzelf toe en leert dat emoties 'fout' zijn. Natuurlijk is het wel goed om een manier te vinden die voor jou en dus voor je gezin om je emoties op termijn minder de dagelijkse gang van zaken te laten beinvloeden, maar dat kost tijd. Ik hoop dat de professionele hulp die je hebt ingeroepen je daar een handje bij kunt helpen. Ik vond het heel fijn om een 'betaalde' professional tegenover me te hebben omdat ik erop kon vertrouwen dat die persoon een zekere neutraliteit en expertise had en ik diens advies makkelijker accepteerde (zo van, en nu ga je rustiger aan doen!) en tegelijkertijd voelde ik me tegenover die persoon niet schuldig of de verplichting me groot te houden, zoals je dat bij vrienden en familie bewust of onbewust toch hebt. Dat luchtte zo op!!! Ik hoop dat jij ook iemand zult treffen die je kan helpen om het verlies van jouw mooie zoon een goed plekje te geven en de pijn te verzachten zodat jullie alledrie weer verder kunnen met leven MET de herinnering aan Zaid maar zonder die rauwe, verscheurende, verlammende pijn die je nu (natuurlijk!) voelt. Hou je taai!

Goede morgen Mayls,

Nog even en je krijgt bericht van maatsch werk! Kan me goed voorstellen dat je daar naar uitkijkt. Houdt wel rekening dat het eerste gesprek doorgaans een intake is en je meestal nog niet je verhaal kwijt kan. Dit om teleurstelling te voorkomen. Ik hoop zo dat je een fijn iemand treft waar het goed mee klikt. En je je vrij voelt om je verhaal te doen.

Wat een fijne reacties van Hanna zeg over het communicatieverschil tussen culturen, daar had ik helemaal niet bij stil gestaan. Klink eigenlijk wel heel logisch.

En nog even over het huilen in bij zijn van Mientje. Ik denk dat als je naast je verdriet ook ruimte pakt voor het gewone leven daar niet veel mis mee is. Dus even huilen, uitleggen waarom en hup weer verder met voorlezen, spelletjes doen, fietsen etc en dit alles met blijdschap. Ik weet dat dit makkelijker geschreven is dan gedaan, maar ik denk dat dit wel heel waardevol is voor Mientje. Ik heb dit kunnen opbrengen voor mijn kind door steeds te denken: zij heeft recht op een veilige omgeving. En ik denk dat een omgeving met alleen verdriet heel angstig kan zijn voor een kind. Dit heb ik toen met mijn man samen gedaan. als ik een hele slechte dag had en gewoon niet blij kon doen, zorgde hij voor haar en had ik de ruimte om me ellendig te voelen en de tranen te laten gaan. Ook had ik de gedachte : ik ben al 1 kind verloren, ik wil niet dat ik kostbare tijd verlies met mijn levende kind door weg te zakken in verdriet. Het fijne hiervan was dat ik naast mijn verdriet ook intens gelukkig kon zijn met mijn levende kind en zij mij uit de put trok als ik iets leuks met haar aan het doen was. Dus het werkte beide kanten helend.

Mayls alvast succes bij maatsch. werk.

Groetjes Kesa

Hey Mayls,

fijn om te horen dat jullie een lekker weekend hebben gehad! Zou maatschapp. werk niet afbellen hoor, als je iemand vindt die goed voelt, zie die persoon dan als jouw persoonlijke vangnet, iemand bij wie jij de komende maanden af en toe terecht kan met jouw verdriet! Daar heb je nl. gewoon recht op, ook na een fijn weekend! Je hoeft niet alles alleen te doen! Krijg wel kippenvel als je beschrijft hoe jouw dochter omgaat met haar rouwproces, bijzonder hoor! En goed ook dat ze zich vrij voelt om dat met jullie te delen, dat geeft al aan wat een goede ouders jullie zijn volgens mij! Hou je taai!