Zwanger
alle pijlers
27 wk zwanger, controle VK, geen hartje meer!
vrijdag 10 juli 2009 om 08:27
Woensdagavond had ik controle bij de VK, 27 weken zwanger. Was wel wat ongerust omdat ik de laatste dagen wat minder schopjes gevoeld had, maar toen we gingen luisteren hoorde we geen hartje. Ze zei 't gelijk heel direct; "ik denk dat je kindje dood is".
Gelijk naar 't ziekenhuis, en ja dus, mijn kindje is dood!
Gelijk naar 't ziekenhuis, en ja dus, mijn kindje is dood!
maandag 17 augustus 2009 om 21:29
Welk programma heb je gebruikt Mayls? Met photoshop kan je nl. echt heel veel, je kan vlekken 'uitgummen' en kleuren bijwerken of wegwerken. Je kan het downloaden en een maand lang proberen. Als het resultaat mooi is kan je de afbeeldingen gewoon via internet af laten drukken, of bij zo'n machine bij de fotograaf (of de hema), dan heb je ook geen bemoeienis van anderen. Al zal een goeie fotograaf je met alle liefde helpen.
Gaat het verder een beetje? En met je partner nu die weer aan het werk is? Zou het voor jou goed zijn iets te doen waardoor je 's avonds ook moe bent en naast je man in slaap kan vallen? Of is het doelloos tvkijken en snaaien nu juist even goed, dat kan natuurlijk ook.
Liefs! Shiva
Gaat het verder een beetje? En met je partner nu die weer aan het werk is? Zou het voor jou goed zijn iets te doen waardoor je 's avonds ook moe bent en naast je man in slaap kan vallen? Of is het doelloos tvkijken en snaaien nu juist even goed, dat kan natuurlijk ook.
Liefs! Shiva
woensdag 19 augustus 2009 om 07:48
ik vind de foto heel mooi geworden. vriendlief vind 'm te confronterend, vooral omdat 't toch wel duidelijk is dat 't een dood kindje is. de foto staat in de kast, waar ik 'm gewoon uit pak wanneer ik dat zelf wil.
shiva, idd als ik helemaal uitgeput ben, val ik wel in slaap, als ik wel te moe lijk om nog te kunnen huilen. maar op gewone dagen is 't toch nog steeds erg lastig. maar ja, 't is ook nog zo kort geleden natuurlijk.
't is zo vreemd. ik mis iets, ik mis mijn zoon, maar ik mis iemand die ik niet ken, en die ik nooit zal leren kennen, dat is zo verwarrend. ik blijf me maar afvragen hoe z'n stem zou klinken, hoe z'n lach zou klinken. wat heerlijk 't zou zijn om z'n armpjes om m'n nek te voelen. wat zou hij leuk gevonden hebben, welke kleuren zou hij mooi vinden(dat vind ik ook zo moeilijk als we bloemen naar 't grafje gaan brengen, dan wil ik iets kiezen wat hij mooi gevonden zou hebben,maar dat kan ik nooit weten), wat voor eten zou hij lekker vinden.......?????
't is zo raar, als ik naar mientje kijk, vraag ik me echt af op ze op elkaar zouden lijken of juist helemaal niet.
shiva, idd als ik helemaal uitgeput ben, val ik wel in slaap, als ik wel te moe lijk om nog te kunnen huilen. maar op gewone dagen is 't toch nog steeds erg lastig. maar ja, 't is ook nog zo kort geleden natuurlijk.
't is zo vreemd. ik mis iets, ik mis mijn zoon, maar ik mis iemand die ik niet ken, en die ik nooit zal leren kennen, dat is zo verwarrend. ik blijf me maar afvragen hoe z'n stem zou klinken, hoe z'n lach zou klinken. wat heerlijk 't zou zijn om z'n armpjes om m'n nek te voelen. wat zou hij leuk gevonden hebben, welke kleuren zou hij mooi vinden(dat vind ik ook zo moeilijk als we bloemen naar 't grafje gaan brengen, dan wil ik iets kiezen wat hij mooi gevonden zou hebben,maar dat kan ik nooit weten), wat voor eten zou hij lekker vinden.......?????
't is zo raar, als ik naar mientje kijk, vraag ik me echt af op ze op elkaar zouden lijken of juist helemaal niet.
woensdag 19 augustus 2009 om 09:29
Dat is een mooie oplossing voor de foto van je ventje. Jij kan kijken wanneer je wilt en je man wordt er niet mee geconfronteerd. Zo zie je maar weer dat het zo persoonlijk is hoe je met verlies omgaat.
Vind jij het ook prima zo of ben je boos/telergesteld ofzo omdat je man dit anders beleefd?
Ik vond het bijv ontzettend pijnlijk dat niemand vroeg of ze de foto's mochten zien en mijn heeft hier totaal geen last van. Ik had echt zo iets: hallo ik ben naast intens verdrietig ook heel trots hoor op mijn kindje en ik wil haar aan mijn omgeving laten zien!
Gelukkig is dat pijnlijke gevoel nu inmiddels verdwenen.
Zaterdag hebben we een grafsteentje uitgezocht. Voor ons is het nu bijna 7 mnd geleden en ik merkte dat ik hier nu wel aan toe ben. Ging eigenlijk best snel, want we wisten beide goed wat we wilde qua kleur, tekst etc.
Gisteren de offerte binnen gekregen en dan is het echt weer slikken. Zo echt allemaal. Ik heb nl nog steeds vaak dat ik het zo onwerkelijk vind. Wat jij schrijft, je mist je kindje, maar je kent het kindje nog niet. Zo sterk is dus die band van nature.
Wederom veel kracht tot gewenst. Liefs Kesa
Vind jij het ook prima zo of ben je boos/telergesteld ofzo omdat je man dit anders beleefd?
Ik vond het bijv ontzettend pijnlijk dat niemand vroeg of ze de foto's mochten zien en mijn heeft hier totaal geen last van. Ik had echt zo iets: hallo ik ben naast intens verdrietig ook heel trots hoor op mijn kindje en ik wil haar aan mijn omgeving laten zien!
Gelukkig is dat pijnlijke gevoel nu inmiddels verdwenen.
Zaterdag hebben we een grafsteentje uitgezocht. Voor ons is het nu bijna 7 mnd geleden en ik merkte dat ik hier nu wel aan toe ben. Ging eigenlijk best snel, want we wisten beide goed wat we wilde qua kleur, tekst etc.
Gisteren de offerte binnen gekregen en dan is het echt weer slikken. Zo echt allemaal. Ik heb nl nog steeds vaak dat ik het zo onwerkelijk vind. Wat jij schrijft, je mist je kindje, maar je kent het kindje nog niet. Zo sterk is dus die band van nature.
Wederom veel kracht tot gewenst. Liefs Kesa
woensdag 19 augustus 2009 om 09:45
Mayls, wat een verhaal zeg. Zit het met kippenvel te lezen (en dat terwijl het zo warm is...). Ik las je stukje over de foto die je in de kast hebt staan.
Een collega van mij heeft ook jaren geleden haar kindje verloren (net na de bevalling). Zij heeft een schilderij laten maken van haar en haar man terwijl zij het kindje vasthoud. Je ziet niet heel duidelijk het gezichtje en dus ook niet dat het dood is, maar voor hun is het natuurlijk wel een hele mooie herinnering. Misschien is dat ook iets voor jullie. Een schilderij is natuurlijk niet zo plastisch als een foto en daarom voor je vriend misschien wel een mooie 'oplossing'.
Een dikke ook voor de andere dames.
Een collega van mij heeft ook jaren geleden haar kindje verloren (net na de bevalling). Zij heeft een schilderij laten maken van haar en haar man terwijl zij het kindje vasthoud. Je ziet niet heel duidelijk het gezichtje en dus ook niet dat het dood is, maar voor hun is het natuurlijk wel een hele mooie herinnering. Misschien is dat ook iets voor jullie. Een schilderij is natuurlijk niet zo plastisch als een foto en daarom voor je vriend misschien wel een mooie 'oplossing'.
Een dikke ook voor de andere dames.
woensdag 19 augustus 2009 om 12:48
och kesa, ja 't is allemaal zo moeilijk he? wij hebben de grafsteen ook al besteld, vrij snel eigenlijk al. zit er echt op te wachten dat ze 'm gaan plaatsen, maar dat kan nog wel 1,5 maand duren.
bezoek jij 't grafje van je kindje vaak? ik bijna dagelijks. vind 't heel moeilijk als ik een keertje niet kan gaan.
ka32, bedankt voor de tip van dat schilderij. ik heb wel een foto waar we alle vier op staan, die kan ik ook zo ophangen want daar zie je alleen maar een klein stukje van z'n gezichtje, maar ik vind die close-up gewoon erg prettig omdat ik Zaid dan goed kan bekijken.
bedankt voor alle lieve woorden weer allemaal!
bezoek jij 't grafje van je kindje vaak? ik bijna dagelijks. vind 't heel moeilijk als ik een keertje niet kan gaan.
ka32, bedankt voor de tip van dat schilderij. ik heb wel een foto waar we alle vier op staan, die kan ik ook zo ophangen want daar zie je alleen maar een klein stukje van z'n gezichtje, maar ik vind die close-up gewoon erg prettig omdat ik Zaid dan goed kan bekijken.
bedankt voor alle lieve woorden weer allemaal!
woensdag 19 augustus 2009 om 16:25
Hoi Mayls,
Wat fijn dat je foto zo mooi geworden is!
Wij hebben ook een foto van Vera in de kamer staan, naast haar urntje. Gewoon in kleur en inderdaad een close-up van haar gezichtje. Toevallig is dat juist een foto die door een verpleegkundige gemaakt is toen ze Vera even ging wegzetten. In ons ziekenhuis maken ze zelf namelijk een herinneringsboekje met hand- en voetafdrukjes en 3 foto's. Ik heb die foto's ingescand waardoor ik ze overal voor kan gebruiken wat ik maar wil.
Met zo'n fotobewerkingsprogramma (ik gebruik zelf Photoshop Elements, dat is een uitgeklede versie van het 'echte' Photoshop) kun je vochtvlekken op een doek ook vrij makkelijk weghalen, bijvoorbeeld door een stukje van het schone doek te selecteren en te 'stempelen' op het bevlekte stuk. Het kost wat tijd voordat je doorhebt hoe het moet, maar ik vond het erg bevredigend om zelf te kunnen doen.
Zorg wel dat je altijd de originele foto's bewaart en werkt met een kopie!!!!!
Verder heb ik een gewoon groot fotoalbum gekocht bij de Hema en de mooiste foto's ingeplakt, samen met foto's van mijn buik en het kamertje waar we mee bezig waren. "Van buik tot urn" zeg ik wel eens gekscherend . Dat album is al door verschillende mensen bekeken en zij vonden het allemaal heel liefdevol gemaakt en bijzonder om te mogen bekijken. Ik sleep het album gewoon iedere keer mee, en inmiddels ben ik niet meer teleurgesteld als het niet aan bod komt. Mijn ervaring is dat het in een rustige setting (kleine verjaardag, bbq met vrienden) makkelijker ter sprake kan komen dan bijv. op een 'gewone' verjaardag. Omdat dit album niet echt makkelijk mee te nemen is, heb ik ook een mini-albumpje gemaakt voor in mijn tas, gewoon om altijd bij me te kunnen hebben, met de minder confronterende foto's zeg maar om even zo te laten zien. Ik heb het gemaakt bij webprint.nl album Basic (ze hebben verschillende thema's met o.a. blauw of roze) en ik vind het goede kwaliteit voor weinig geld.
Hoe gaat het verder met jullie?
En wat voor steen hebben jullie uitgezocht?
Veel liefs, Woei
Wat fijn dat je foto zo mooi geworden is!
Wij hebben ook een foto van Vera in de kamer staan, naast haar urntje. Gewoon in kleur en inderdaad een close-up van haar gezichtje. Toevallig is dat juist een foto die door een verpleegkundige gemaakt is toen ze Vera even ging wegzetten. In ons ziekenhuis maken ze zelf namelijk een herinneringsboekje met hand- en voetafdrukjes en 3 foto's. Ik heb die foto's ingescand waardoor ik ze overal voor kan gebruiken wat ik maar wil.
Met zo'n fotobewerkingsprogramma (ik gebruik zelf Photoshop Elements, dat is een uitgeklede versie van het 'echte' Photoshop) kun je vochtvlekken op een doek ook vrij makkelijk weghalen, bijvoorbeeld door een stukje van het schone doek te selecteren en te 'stempelen' op het bevlekte stuk. Het kost wat tijd voordat je doorhebt hoe het moet, maar ik vond het erg bevredigend om zelf te kunnen doen.
Zorg wel dat je altijd de originele foto's bewaart en werkt met een kopie!!!!!
Verder heb ik een gewoon groot fotoalbum gekocht bij de Hema en de mooiste foto's ingeplakt, samen met foto's van mijn buik en het kamertje waar we mee bezig waren. "Van buik tot urn" zeg ik wel eens gekscherend . Dat album is al door verschillende mensen bekeken en zij vonden het allemaal heel liefdevol gemaakt en bijzonder om te mogen bekijken. Ik sleep het album gewoon iedere keer mee, en inmiddels ben ik niet meer teleurgesteld als het niet aan bod komt. Mijn ervaring is dat het in een rustige setting (kleine verjaardag, bbq met vrienden) makkelijker ter sprake kan komen dan bijv. op een 'gewone' verjaardag. Omdat dit album niet echt makkelijk mee te nemen is, heb ik ook een mini-albumpje gemaakt voor in mijn tas, gewoon om altijd bij me te kunnen hebben, met de minder confronterende foto's zeg maar om even zo te laten zien. Ik heb het gemaakt bij webprint.nl album Basic (ze hebben verschillende thema's met o.a. blauw of roze) en ik vind het goede kwaliteit voor weinig geld.
Hoe gaat het verder met jullie?
En wat voor steen hebben jullie uitgezocht?
Veel liefs, Woei
woensdag 19 augustus 2009 om 16:54
hoi mayls,
Ik ga niet zo vaak naar het grafje toe. Ben pas een keer of 4 geweest in bijna 7 mnd tijd. Ik merk als ik voor haar grafje sta dat ik dan alleen maar sta te denken en dat het gevoel dan achter blijft.
Ik voel me er niet schuldig om, omdat ik vind dat ieder het op zijn eigen manier verwerkt. En ik doe dat juist niet op die plek.
Waarom voel jij je dan precies schuldig?
Nou ik ga eens eten op het vuur gooien. Pff eigenlijk geen zin in met deze temperatuur. Maar het resultaat is lekker dus ga ik het toch maar doen.
Ik ga niet zo vaak naar het grafje toe. Ben pas een keer of 4 geweest in bijna 7 mnd tijd. Ik merk als ik voor haar grafje sta dat ik dan alleen maar sta te denken en dat het gevoel dan achter blijft.
Ik voel me er niet schuldig om, omdat ik vind dat ieder het op zijn eigen manier verwerkt. En ik doe dat juist niet op die plek.
Waarom voel jij je dan precies schuldig?
Nou ik ga eens eten op het vuur gooien. Pff eigenlijk geen zin in met deze temperatuur. Maar het resultaat is lekker dus ga ik het toch maar doen.
maandag 24 augustus 2009 om 13:03
Prima hoor mayls! En niet reageren is ook goed hoor.
Ik wil je meegeven dat je op moet letten of dit forum fijn of juist averechts voor je werkt. Dit wisselt natuurlijk, maar meestal heeft een de overhand. Ik weet nog dat woei,arc, riz, panda heel veel schreven en dan dacht ik : hoe doen ze dat toch, waar halen ze die kracht vandaan. werd ik zelfs wat onzeker over, verwerk ik het wel op de goede manier etc. Ik ben toen bewust een tijdje weggebleven van het forum. eigenlijk totdat jouw drama hier op het forum verscheen. Ik heb die pauze heel erg nodig gehad, terwijl iemand anders juist het van zich afschrijven nodig had (tenminste dat denk ik gezien dit forum.
Wij hebben een lichtgrijze granietsteen uitgekozen, En daar is het beertje wat op de rouwkaart stond op gemaakt. Het beertje maakt het wat liever, voor zover je dat kunt zeggen over een grafsteen, maar je begrijpt vast wat ik bedoel.
Lieve mayls, ik kom gewoon af en toe kijken op jouw topic en merk wel of je reageert. Ik ben heeeeeel geduldig hoor
Ik wil je meegeven dat je op moet letten of dit forum fijn of juist averechts voor je werkt. Dit wisselt natuurlijk, maar meestal heeft een de overhand. Ik weet nog dat woei,arc, riz, panda heel veel schreven en dan dacht ik : hoe doen ze dat toch, waar halen ze die kracht vandaan. werd ik zelfs wat onzeker over, verwerk ik het wel op de goede manier etc. Ik ben toen bewust een tijdje weggebleven van het forum. eigenlijk totdat jouw drama hier op het forum verscheen. Ik heb die pauze heel erg nodig gehad, terwijl iemand anders juist het van zich afschrijven nodig had (tenminste dat denk ik gezien dit forum.
Wij hebben een lichtgrijze granietsteen uitgekozen, En daar is het beertje wat op de rouwkaart stond op gemaakt. Het beertje maakt het wat liever, voor zover je dat kunt zeggen over een grafsteen, maar je begrijpt vast wat ik bedoel.
Lieve mayls, ik kom gewoon af en toe kijken op jouw topic en merk wel of je reageert. Ik ben heeeeeel geduldig hoor
maandag 24 augustus 2009 om 20:00
Lieve Mayls,
Ik wil je ook graag een tip geven....ik heb van Lois een houtskool pentekening laten maken via deze site:
(weet niet of dit mag, maar zo niet dan hoor ik t wel...)
http://www.portret-art.nl/
Je zou eens kunnen kijken of dat wat is!
Ik wil je ook graag een tip geven....ik heb van Lois een houtskool pentekening laten maken via deze site:
(weet niet of dit mag, maar zo niet dan hoor ik t wel...)
http://www.portret-art.nl/
Je zou eens kunnen kijken of dat wat is!
dinsdag 25 augustus 2009 om 09:18
hoi allemaal
ik vind het schrijven op het forum juist ontzettend fijn. je kan zeggen wat je wilt, en hopelijk kwets ik niemand met wat ik zeg, want 't is toch een pijnlijk onderwerp.
en als je even moet huilen, schrijf je gewoon over een paar minuten weer verder.
ik vind 't juist zo moeilijk wat betreft die foto's omdat m'n vriend 't dus te confronterend vind om iets in de kamer te zetten of op te hangen. hij zegt ook dat het voor mientje niet goed is als ze constant geconfronteerd wordt met het beeld van haar overleden broertje, en dat haar vriendinnetjes er misschien ook van schrikken als ze hier komen spelen. maar ik wil zo graag dag en nacht naar z'n foto's kijken.
kesa, wat het bij mij is, is als ik naar z'n grafje ga, dan heb ik het gevoel dat ik echt tijd aan hem besteed. ik zou daar uren en uren kunnen blijven. ik brand kaarsjes en wierook, ik verzorg de plantjes, pluk elk dor blaadje eruit, leg de witte kiezelsteentjes recht, zing liedjes. we hebben ook een klein beeldje van een wit vogeltje staan. ik vind het heerlijk daar, ik ben dan voor me gevoel echt bij Zaid.
We wachten nog op de grafsteen, het wordt geen echte steen maar een tegel. ik vond zo'n steen zo groot. het wordt een tegel van wit marmer. daar staat dan straks op in cursief; een vogeltje in het paradijs. en dan zijn naam en de geboortedatum en daaronder nog een tekst in het arabisch, wat heel ruim vertaald betekent dat we allemaal door god naar deze aarde zijn gestuurd en allemaal weer bij god terugkeren.
de eerste schooldag van mientje was voor mij ook heel moeilijk. er zijn natuurlijk mensen die het weten, maar ook zoveel mensen die het nog niet wisten. en die naar je kijken, en dan nog eens kijken, en dan echt zo naar je buik. pas 1 iemand die het nog niet wist heeft er naar gevraagd. dat is echt veel fijner dan al die blikken die geworpen worden zonder iets te zeggen.
ik vind het schrijven op het forum juist ontzettend fijn. je kan zeggen wat je wilt, en hopelijk kwets ik niemand met wat ik zeg, want 't is toch een pijnlijk onderwerp.
en als je even moet huilen, schrijf je gewoon over een paar minuten weer verder.
ik vind 't juist zo moeilijk wat betreft die foto's omdat m'n vriend 't dus te confronterend vind om iets in de kamer te zetten of op te hangen. hij zegt ook dat het voor mientje niet goed is als ze constant geconfronteerd wordt met het beeld van haar overleden broertje, en dat haar vriendinnetjes er misschien ook van schrikken als ze hier komen spelen. maar ik wil zo graag dag en nacht naar z'n foto's kijken.
kesa, wat het bij mij is, is als ik naar z'n grafje ga, dan heb ik het gevoel dat ik echt tijd aan hem besteed. ik zou daar uren en uren kunnen blijven. ik brand kaarsjes en wierook, ik verzorg de plantjes, pluk elk dor blaadje eruit, leg de witte kiezelsteentjes recht, zing liedjes. we hebben ook een klein beeldje van een wit vogeltje staan. ik vind het heerlijk daar, ik ben dan voor me gevoel echt bij Zaid.
We wachten nog op de grafsteen, het wordt geen echte steen maar een tegel. ik vond zo'n steen zo groot. het wordt een tegel van wit marmer. daar staat dan straks op in cursief; een vogeltje in het paradijs. en dan zijn naam en de geboortedatum en daaronder nog een tekst in het arabisch, wat heel ruim vertaald betekent dat we allemaal door god naar deze aarde zijn gestuurd en allemaal weer bij god terugkeren.
de eerste schooldag van mientje was voor mij ook heel moeilijk. er zijn natuurlijk mensen die het weten, maar ook zoveel mensen die het nog niet wisten. en die naar je kijken, en dan nog eens kijken, en dan echt zo naar je buik. pas 1 iemand die het nog niet wist heeft er naar gevraagd. dat is echt veel fijner dan al die blikken die geworpen worden zonder iets te zeggen.
dinsdag 25 augustus 2009 om 09:26
Weet je wat je kunt doen/laten maken?
Ga naar een fotograaf met je negatieven en vraag of ze er een mini afdruk van kunnen maken. Koop bij de juwelier een mooi medaillon en doe de foto daarin. Dan heb je Zaid altijd bij je.
Eventueel maak je nog een foto van het graf, en doe je daar de miniatuurversie van aan de andere kant.
Ga naar een fotograaf met je negatieven en vraag of ze er een mini afdruk van kunnen maken. Koop bij de juwelier een mooi medaillon en doe de foto daarin. Dan heb je Zaid altijd bij je.
Eventueel maak je nog een foto van het graf, en doe je daar de miniatuurversie van aan de andere kant.
donderdag 27 augustus 2009 om 19:32
Wat mooi om te lezen hoe jij je voelt als je bij zijn grafje bent. Ik wou dat ik dat ook had.
Bij ons is de grafsteen ook een soort tegel 40 bij 40 cm. De levertijd is 4 wk. Ik weet zeker dat ie heel mooi word, want die man had een uitdraai gemaakt en dat zag er echt prachtig uit.
Pff moeilijk zeg als je die blikken krijgt bij het schoolplein. Kan zo door merg en been gaan. Ik merk wel dat dat bij mij nu minder is dan in het begin. Afgelopen week vroeg een vreemde aan mij in de speeltuin hoeveel kinderen ik heb. Ik kon nu gewoon 1 zeggen zonder een rotgevoel erbij. eerst kreeg ik dit niet over mijn lippen. het voelde als verraad naar mijn dochtertje. en nu denk ik : ik ga niet steeds het verhaal vertellen.
Mayls praat jij veel met mensen in je omgeving over alles wat er is gebeurd en wat het met je doet?
Ik praat er best veel over met mijn man en vrienden en vind dit erg fijn. Ik mag van al die mensen er zoveel over praten als ik wil en dat vind ik zo ontzettend fijn. Ik maak hier dan ook dankbaar gebruik van. Dan kan ik er weer even tegenaan. ik ben nl meer een prater dan een schrijver. Nou ik ga stoppen, want ga mijn kindje op bed leggen. tot de volgende keer.
Bij ons is de grafsteen ook een soort tegel 40 bij 40 cm. De levertijd is 4 wk. Ik weet zeker dat ie heel mooi word, want die man had een uitdraai gemaakt en dat zag er echt prachtig uit.
Pff moeilijk zeg als je die blikken krijgt bij het schoolplein. Kan zo door merg en been gaan. Ik merk wel dat dat bij mij nu minder is dan in het begin. Afgelopen week vroeg een vreemde aan mij in de speeltuin hoeveel kinderen ik heb. Ik kon nu gewoon 1 zeggen zonder een rotgevoel erbij. eerst kreeg ik dit niet over mijn lippen. het voelde als verraad naar mijn dochtertje. en nu denk ik : ik ga niet steeds het verhaal vertellen.
Mayls praat jij veel met mensen in je omgeving over alles wat er is gebeurd en wat het met je doet?
Ik praat er best veel over met mijn man en vrienden en vind dit erg fijn. Ik mag van al die mensen er zoveel over praten als ik wil en dat vind ik zo ontzettend fijn. Ik maak hier dan ook dankbaar gebruik van. Dan kan ik er weer even tegenaan. ik ben nl meer een prater dan een schrijver. Nou ik ga stoppen, want ga mijn kindje op bed leggen. tot de volgende keer.
donderdag 27 augustus 2009 om 21:57
he mamalelie, bedankt voor je tip.
ik heb vandaag een medaillon besteld, gelijk een lekker dure uitgezocht. meestal ben ik niet zo, vond dat 't nu wel mocht.
kesa, ik praat er ook wel veel over. merk nu op school ook dat veel mensen er toch naar vragen. dat vind ik ook fijn. sommige die denken dat de baby "gewoon" al geboren is, en vragen wanneer ik 'm eens meeneem...... jaja lastig met zo'n vakantie er tussen.
hoe lang geleden was 't nu voor jou ook alweer? jij bent volgens mij ook een van de weinigen hier op het forum die ook zoiets heeft meegemaakt die ook al een kindje heeft gekregen voor dat dit allemaal gebeurde. is volgens mij dan toch weer even anders dan als 't bij je eerste kind gebeurd. niet minder verdrietig hoor! dat bedoel ik niet, maar gewoon anders. je hebt toch al een kind, en je moet ook voor dat kind dat je al hebt weer snel de draad proberen op te pakken.
wat hebben jullie trouwens een snelle levertijd voor die grafsteen, wat fijn! ik heb ook een heel goed gevoel bij onze steen. we waren eerst bij een ander bedrijf geweest en daar had ik geen goed gevoel bij. ze moesten daar de steen uit india laten komen en het duurde heel lang en was vrij prijzig. (320euro voor een regel arabische tekst.)
toen zijn we na lang nadenken toch nog naar een ander bedrijf gegaan, die waar we 't nu besteld hebben, en dit voelt veel beter. ze maken de steen zelf en dan nemen ze contact met ons op en dan gaan we er heen om aan te geven waar we alles precies willen hebben.
en hier kost een arabische letter net zoveel als een andere letter.
ik ben aan het aftellen voor m'n afspraak in het ziekenhuis, nog 13 dagen. inmiddels is in het viva september09 de eerste baby geboren. toch een vreemd gevoel, alhoewel ik nog steeds erg met hun mee leef, en echt blij voor hun allemaal ben. ik meen 't ook als ik zeg dat ik echt niet jaloers ben.
ik heb vandaag een medaillon besteld, gelijk een lekker dure uitgezocht. meestal ben ik niet zo, vond dat 't nu wel mocht.
kesa, ik praat er ook wel veel over. merk nu op school ook dat veel mensen er toch naar vragen. dat vind ik ook fijn. sommige die denken dat de baby "gewoon" al geboren is, en vragen wanneer ik 'm eens meeneem...... jaja lastig met zo'n vakantie er tussen.
hoe lang geleden was 't nu voor jou ook alweer? jij bent volgens mij ook een van de weinigen hier op het forum die ook zoiets heeft meegemaakt die ook al een kindje heeft gekregen voor dat dit allemaal gebeurde. is volgens mij dan toch weer even anders dan als 't bij je eerste kind gebeurd. niet minder verdrietig hoor! dat bedoel ik niet, maar gewoon anders. je hebt toch al een kind, en je moet ook voor dat kind dat je al hebt weer snel de draad proberen op te pakken.
wat hebben jullie trouwens een snelle levertijd voor die grafsteen, wat fijn! ik heb ook een heel goed gevoel bij onze steen. we waren eerst bij een ander bedrijf geweest en daar had ik geen goed gevoel bij. ze moesten daar de steen uit india laten komen en het duurde heel lang en was vrij prijzig. (320euro voor een regel arabische tekst.)
toen zijn we na lang nadenken toch nog naar een ander bedrijf gegaan, die waar we 't nu besteld hebben, en dit voelt veel beter. ze maken de steen zelf en dan nemen ze contact met ons op en dan gaan we er heen om aan te geven waar we alles precies willen hebben.
en hier kost een arabische letter net zoveel als een andere letter.
ik ben aan het aftellen voor m'n afspraak in het ziekenhuis, nog 13 dagen. inmiddels is in het viva september09 de eerste baby geboren. toch een vreemd gevoel, alhoewel ik nog steeds erg met hun mee leef, en echt blij voor hun allemaal ben. ik meen 't ook als ik zeg dat ik echt niet jaloers ben.
donderdag 27 augustus 2009 om 22:05
ik heb nog een paar mooie gedichtjes gevonden op het net:
Het leven met z’n mooie dagen
Van zon en blijdschap en plezier
Het licht dat doorschijnt in ons hart
De aarde brengt de warmte hier
Plotseling trekken wolken samen
De maan verborgen en op wacht
Een naderend afscheid voor de toekomst
Het vinden van overlevingskracht
De sterren stralen nu de warmte
Van een gekoesterde herinnering
Een vlinder die is uitgevlogen
En in het verleden z’n liefde vindt
Het leven met z’n mooie dagen
Van zon en blijdschap en plezier
Het licht dat doorschijnt in ons hart
De aarde brengt de warmte hier
Plotseling trekken wolken samen
De maan verborgen en op wacht
Een naderend afscheid voor de toekomst
Het vinden van overlevingskracht
De sterren stralen nu de warmte
Van een gekoesterde herinnering
Een vlinder die is uitgevlogen
En in het verleden z’n liefde vindt
donderdag 27 augustus 2009 om 22:06
donderdag 27 augustus 2009 om 22:07
Jouw afwezigheid is zo tastbaar
Het voelt als zoutzuur in mijn hart
Elke keer is jouw ontbreken die pijn die ik niet verdragen kan
Die wond blijft voelbaar bij elke beweging Ook al sta ik dagen stil
Het verhindert mij te leven omdat ik eigenlijk (zonder jou) niet leven wil!
Maar ik ga door, want de zon blijft schijnen
Er komt steeds weer een nieuwe dag
Ik ontdek dat ik ondanks pijn soms ook weer even lachen mag
Pijn is pijn, het wordt een gewoonte
Een litteken dwars door mijn lijf
Jouw gemis zal ik moedig dragen
En mijn liefde voor jou, die blijft!
Het voelt als zoutzuur in mijn hart
Elke keer is jouw ontbreken die pijn die ik niet verdragen kan
Die wond blijft voelbaar bij elke beweging Ook al sta ik dagen stil
Het verhindert mij te leven omdat ik eigenlijk (zonder jou) niet leven wil!
Maar ik ga door, want de zon blijft schijnen
Er komt steeds weer een nieuwe dag
Ik ontdek dat ik ondanks pijn soms ook weer even lachen mag
Pijn is pijn, het wordt een gewoonte
Een litteken dwars door mijn lijf
Jouw gemis zal ik moedig dragen
En mijn liefde voor jou, die blijft!
donderdag 27 augustus 2009 om 22:07
