Zwanger
alle pijlers
44 jaar en ongepland zwanger , 17 weken.
woensdag 1 maart 2023 om 09:13
Lieve medeforummers,
Ik ben in een ongelofelijke rotsituatie beland. Een aantal dagen geleden ben ik erachter gekomen dat ik – gehuwde vrouw van 44 met reeds 3 kinderen – opnieuw zwanger ben. Tot op heden verkeren wij in grote shock. Na de geboorte van onze jongste 5 jaar geleden heeft mijn man een vasectomie ondergaan. Hij heeft keurig alle nacontroles laten doen en er werden geen zaadcellen meer gevonden. Het ging dus ook al 5 jaar goed, tot nu. Eind vorig jaar voelde ik mij een aantal dagen anders, het deed mij denken aan mijn zwangerschappen. Zekerheidshalve deed ik een zwangerschapstest en deze was negatief. Niet lang daarna begon ik te bloeden. Deze bloedingen duurden kort, maar kwamen wel geregeld terug. Ik heb de klachten en de korte bloedingen afgedaan als begin van de overgang. Vanwege persisterende buikklachten ben ik onlangs naar de huisarts gegaan en bij de urinecontrole is er ook een zwangerschapstest gedaan. Deze bleek positief. De volgende dag kon ik terecht bij het echocentrum en we hadden al besloten een overtijdbehandeling te gaan doen. Maar toen bleek ik al ruim 17 weken (!!!) zwanger. Feit: we willen geen kinderen meer. We hebben drie gezonde kinderen, het past allemaal net in ons huis en sinds de jongste naar school gaat kan ik weer wat stappen maken op de carriereladder. Ik vind het hard werken, 3 kinderen, al geniet ik er ook ontzettend van. Ik had de zwangerschap zéker afgebroken als ik <13 weken zwanger zou zijn. Maar nu met dik 17 weken voelt het anders. We weten het geslacht van de foetus en het lijkt op het eerste oog gezond. Wat een wonder is gezien het feit dat ik mijn levensstijl niet heb aangepast. We krijgen nog meer gesprekken maar als we de zwangerschap beëindigen wordt het een medisch begeleide bevalling, behoorlijk invasief dus. Dat lijkt mij een totaal andere ervaring dan een prille zwangerschap afbreken met medicatie, hoewel beide niet leuk is natuurlijk. Ik had in geen miljoen jaar gedacht dat mij/ons dit zou overkomen en dat ik er pas zó laat achter zou komen. Dat gebeurt in Amerika bij first time moeders, niet bij een multipara zoals ik.
Ik weet dat ik jullie niet kan vragen wat ik zou moeten doen, maar ik vind het fijn dit anoniem te delen met anderen. Wellicht komen er nog andere inzichten. Alvast mijn grote dank.
Ik ben in een ongelofelijke rotsituatie beland. Een aantal dagen geleden ben ik erachter gekomen dat ik – gehuwde vrouw van 44 met reeds 3 kinderen – opnieuw zwanger ben. Tot op heden verkeren wij in grote shock. Na de geboorte van onze jongste 5 jaar geleden heeft mijn man een vasectomie ondergaan. Hij heeft keurig alle nacontroles laten doen en er werden geen zaadcellen meer gevonden. Het ging dus ook al 5 jaar goed, tot nu. Eind vorig jaar voelde ik mij een aantal dagen anders, het deed mij denken aan mijn zwangerschappen. Zekerheidshalve deed ik een zwangerschapstest en deze was negatief. Niet lang daarna begon ik te bloeden. Deze bloedingen duurden kort, maar kwamen wel geregeld terug. Ik heb de klachten en de korte bloedingen afgedaan als begin van de overgang. Vanwege persisterende buikklachten ben ik onlangs naar de huisarts gegaan en bij de urinecontrole is er ook een zwangerschapstest gedaan. Deze bleek positief. De volgende dag kon ik terecht bij het echocentrum en we hadden al besloten een overtijdbehandeling te gaan doen. Maar toen bleek ik al ruim 17 weken (!!!) zwanger. Feit: we willen geen kinderen meer. We hebben drie gezonde kinderen, het past allemaal net in ons huis en sinds de jongste naar school gaat kan ik weer wat stappen maken op de carriereladder. Ik vind het hard werken, 3 kinderen, al geniet ik er ook ontzettend van. Ik had de zwangerschap zéker afgebroken als ik <13 weken zwanger zou zijn. Maar nu met dik 17 weken voelt het anders. We weten het geslacht van de foetus en het lijkt op het eerste oog gezond. Wat een wonder is gezien het feit dat ik mijn levensstijl niet heb aangepast. We krijgen nog meer gesprekken maar als we de zwangerschap beëindigen wordt het een medisch begeleide bevalling, behoorlijk invasief dus. Dat lijkt mij een totaal andere ervaring dan een prille zwangerschap afbreken met medicatie, hoewel beide niet leuk is natuurlijk. Ik had in geen miljoen jaar gedacht dat mij/ons dit zou overkomen en dat ik er pas zó laat achter zou komen. Dat gebeurt in Amerika bij first time moeders, niet bij een multipara zoals ik.
Ik weet dat ik jullie niet kan vragen wat ik zou moeten doen, maar ik vind het fijn dit anoniem te delen met anderen. Wellicht komen er nog andere inzichten. Alvast mijn grote dank.
woensdag 1 maart 2023 om 11:52
Ik zou hier geen moeilijke keuze aan hebben. En ja, dat weet ik zeker uit ervaring.
Je wil kind niet en kind staat 1-0 achter volgens jou. Laat kind dan gewoon niet komen, je moet echt geen kind in de wereld laten komen uit een schuldgevoel, die misschien meer vanuit de buitenwereld gevoed word dan uit je eigen wens.
Je wil kind niet en kind staat 1-0 achter volgens jou. Laat kind dan gewoon niet komen, je moet echt geen kind in de wereld laten komen uit een schuldgevoel, die misschien meer vanuit de buitenwereld gevoed word dan uit je eigen wens.
Jaja.
woensdag 1 maart 2023 om 11:54
Ik zal pogen om op wat vragen in te gaan.
De keuze gaat inderdaad tussen afbreken/zwangerschap continueren. We gaan geen andere opties verkennen omdat wij ons daarmee niet kunnen verbinden.
Eén van mijn grootste angsten is spijt. Je hoort geregeld dat het kind voortkomend uit de ongeplande zwangerschap als cadeau wordt ervaren. Verder speelt ook een enorme angst mee dat het kind toch niet helemaal gezond blijkt. Ik vind mezelf te oud om weer een baby te krijgen, ik kreeg mijn jongste op mijn 39e en dat vond ik al op het randje. Ik heb 3 kinderen van 4 (bijna 5), 6 en 8.
Het drukt enorm op mijn geweten dat ik een keuze moet gaan maken tussen leven en dood. In essentie is dat het ook met 5 weken zwangerschap, maar dan is het nog veel abstracter. Nu is het al een heel mens dat volop beweegt, volop leeft. Dat gegeven houdt ons dag en nacht wakker. Ik durf geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn besluit.
De keuze gaat inderdaad tussen afbreken/zwangerschap continueren. We gaan geen andere opties verkennen omdat wij ons daarmee niet kunnen verbinden.
Eén van mijn grootste angsten is spijt. Je hoort geregeld dat het kind voortkomend uit de ongeplande zwangerschap als cadeau wordt ervaren. Verder speelt ook een enorme angst mee dat het kind toch niet helemaal gezond blijkt. Ik vind mezelf te oud om weer een baby te krijgen, ik kreeg mijn jongste op mijn 39e en dat vond ik al op het randje. Ik heb 3 kinderen van 4 (bijna 5), 6 en 8.
Het drukt enorm op mijn geweten dat ik een keuze moet gaan maken tussen leven en dood. In essentie is dat het ook met 5 weken zwangerschap, maar dan is het nog veel abstracter. Nu is het al een heel mens dat volop beweegt, volop leeft. Dat gegeven houdt ons dag en nacht wakker. Ik durf geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn besluit.
woensdag 1 maart 2023 om 11:57
Dank je wel voor deze fijne post <3dianaf schreef: ↑01-03-2023 11:44Nee, joh, dat is niet verwend. Jullie hebben in het verleden al duidelijk na gedacht over meer kinderen. En jullie praktische bezwaren zijn heel legitiem. En ik vind ze ook heel verstandig. Nu past het allemaal, met een vierde, niet. En niet alleen voor jullie zelf, maar ook voor de kinderen die er al zijn. Ik vind het juist fijn om te horen dat jullie ook nadenken over wat de gevolgen voor hen zullen zijn. Dat is gewoon goed ouderschap. En met een vasectomie dachten jullie deze beslissing goed hard gemaakt te hebben.
En heel eerlijk TO, soms ben je de beste ouder, door niet nog een keer ouder te worden. Dan maakt je geen slecht persoon, maar een verstandig persoon.
In ieder geval veel succes de komende tijd.
woensdag 1 maart 2023 om 11:59
Heb jij die keuze ook ooit zelf moeten maken bij deze termijn? Hoe was dat voor jou?LuciFee2023 schreef: ↑01-03-2023 11:52Ik zou hier geen moeilijke keuze aan hebben. En ja, dat weet ik zeker uit ervaring.
Je wil kind niet en kind staat 1-0 achter volgens jou. Laat kind dan gewoon niet komen, je moet echt geen kind in de wereld laten komen uit een schuldgevoel, die misschien meer vanuit de buitenwereld gevoed word dan uit je eigen wens.
woensdag 1 maart 2023 om 12:00
Feit: we willen geen kinderen meer.
Eigenlijk heel duidelijk. Het lijkt enkel door je termijn dat jullie nu gaan twijfelen en dat snap ik want het is ook wel echt invasief. Aan de andere kant: kind wel laten komen is nog veel invasiever. Voor jullie als ouders, voor jullie huidige kinderen, voor het kind wat dan zal komen. Invasief in het dagelijks leven, werk, ruimte, vrijheid, mogelijkheden. Als ik dan weer teruggrijp op je zeer heldere zin hierboven dan lijkte het me duidelijk, afgezien van dat je deze keuze helemaal niet had willen hoeven maken (en deze manier van abortus niet had willen meemaken).
Echt onwijs rot dat door een samenloop van omstandigheden je op dit punt bent beland, niet jouw/jullie schuld, maar jullie zijn wel degenen die ermee moeten dealen
. Veel sterkte.
woensdag 1 maart 2023 om 12:01
Oh, ik voel zo met je mee! Ik kan me zo goed voorstellen hoe moeilijk dit is... en inderdaad een totaal ander gevoel om met 6 weken een abortuspil te nemen of curretage te ondergaan, of nu te moeten bevallen van een al veel meer gevormd kindje.
Je sprak eerder nog over prenatale testen die je nu niet hebt kunnen doen. Hoe zit het daarmee, kan dat alsnog of duurt dat te lang? Als je dat uberhaupt wil natuurlijk.
Je sprak eerder nog over prenatale testen die je nu niet hebt kunnen doen. Hoe zit het daarmee, kan dat alsnog of duurt dat te lang? Als je dat uberhaupt wil natuurlijk.
woensdag 1 maart 2023 om 12:04
De kans dat het kind niet gezond is, is inderdaad groter bij een oudere moeder. Maar nog steeds is de kans op een gezond kind vele malen groter dan op een kind met een aandoening. Jij lijkt bijna te denken dat een gezond kind een wonder zou zijn.Noedle1978 schreef: ↑01-03-2023 11:54Ik zal pogen om op wat vragen in te gaan.
De keuze gaat inderdaad tussen afbreken/zwangerschap continueren. We gaan geen andere opties verkennen omdat wij ons daarmee niet kunnen verbinden.
Eén van mijn grootste angsten is spijt. Je hoort geregeld dat het kind voortkomend uit de ongeplande zwangerschap als cadeau wordt ervaren. Verder speelt ook een enorme angst mee dat het kind toch niet helemaal gezond blijkt. Ik vind mezelf te oud om weer een baby te krijgen, ik kreeg mijn jongste op mijn 39e en dat vond ik al op het randje. Ik heb 3 kinderen van 4 (bijna 5), 6 en 8.
Het drukt enorm op mijn geweten dat ik een keuze moet gaan maken tussen leven en dood. In essentie is dat het ook met 5 weken zwangerschap, maar dan is het nog veel abstracter. Nu is het al een heel mens dat volop beweegt, volop leeft. Dat gegeven houdt ons dag en nacht wakker. Ik durf geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn besluit.
Dat gezegd hebbende: ik vind het volledig legitiem als je het risico op een kind met een beperking niet wil nemen.
Het is zoals het is
woensdag 1 maart 2023 om 12:09
Een andere insteek die wellicht kan helpen, is dat je niet kijkt naar wat je nu wil, (want inderdaad het is bijna onmogelijk om hierover te beslissen) maar naar of je mogelijkheden ziet om om te gaan met een abortus.
Doe alsof dat je keuze is en kijk dan of een een mindset kunt vinden waarin je daarmee oké bent. Er zijn hier al veel dingen geschreven over waarom abortus de betere keuze zou kunnen zijn.
Ik bedoel dit niet als test voor of je het wil, ik bedoel meer dat je een beter keuze kunt maken als je abortus echt als optie ziet. Een optie met een prettige uitkomst op je verder leven. Als je dat niet ziet, kun je bijna geen keuze maken.
Doe alsof dat je keuze is en kijk dan of een een mindset kunt vinden waarin je daarmee oké bent. Er zijn hier al veel dingen geschreven over waarom abortus de betere keuze zou kunnen zijn.
Ik bedoel dit niet als test voor of je het wil, ik bedoel meer dat je een beter keuze kunt maken als je abortus echt als optie ziet. Een optie met een prettige uitkomst op je verder leven. Als je dat niet ziet, kun je bijna geen keuze maken.
Het is zoals het is
woensdag 1 maart 2023 om 12:09
Wat een rotsituatie, nu word je gedwongen tot een keuze. Ik zou het zelf bij deze termijn niet af laten breken en de tijd die je hebt tot de bevalling gebruiken om praktische oplossingen te zoeken. Maar die keuze is heel persoonlijk. Ik zou me niet bezig houden met schuld bij jezelf zoeken of jezelf schuldig voelen, dit was geen bewuste keuze.
woensdag 1 maart 2023 om 12:10
Ik weet precies hoe je je voelt. Zo ontzettend goed. Ik had absoluut geen wens meer, alles weggedaan en genoot ervan dat ik uit de kleine kinderen was. 3 kinderen leken mij altijd een verschrikking. En toen toch zwanger van nummer 3. Toen ik er achter kwam was ik al 20 weken zwanger. Helemaal af zo op de echo. Er was voor mij echt geen weg meer terug.
Bij mij is kind 3 inmiddels 6 jaar. Ik weet dat ik het eigenlijk niet mag zeggen en ik voel mij schuldig als ik het uitspreek, maar ik wilde het echt absoluut niet. Als ik toen een keuze had kunnen maken had ik de keuze gemaakt voor weghalen. Maar toen er dus geen weg meer terug was heb ik hem vanaf zijn geboorte echt met open armen ontvangen om hem nooit meer los te laten. Ik heb mij toen zo schuldig gevoeld over mijn gedachtes.
Maar nu hij er is, wat ben ik gelukkig met die jongen. Echt. Ik zou hem voor geen goud willen missen. De andere 2 gaan voor hem door het vuur sinds zijn geboorte. (Ze schelen met hem 6 en 8 jaar) ik heb een fantastisch stel kinderen, ik zou ze alle drie nooit willen missen. Hij is onze toegift in het leven, wat ik mij toen niet kon voorstellen.
Weet je, met de kennis van nu, het lost zich wel op en het is je plannen bijstellen. Maar ik ken je gevoel zo, zo goed..
Veel sterkte met jullie keuze.
Bij mij is kind 3 inmiddels 6 jaar. Ik weet dat ik het eigenlijk niet mag zeggen en ik voel mij schuldig als ik het uitspreek, maar ik wilde het echt absoluut niet. Als ik toen een keuze had kunnen maken had ik de keuze gemaakt voor weghalen. Maar toen er dus geen weg meer terug was heb ik hem vanaf zijn geboorte echt met open armen ontvangen om hem nooit meer los te laten. Ik heb mij toen zo schuldig gevoeld over mijn gedachtes.
Maar nu hij er is, wat ben ik gelukkig met die jongen. Echt. Ik zou hem voor geen goud willen missen. De andere 2 gaan voor hem door het vuur sinds zijn geboorte. (Ze schelen met hem 6 en 8 jaar) ik heb een fantastisch stel kinderen, ik zou ze alle drie nooit willen missen. Hij is onze toegift in het leven, wat ik mij toen niet kon voorstellen.
Weet je, met de kennis van nu, het lost zich wel op en het is je plannen bijstellen. Maar ik ken je gevoel zo, zo goed..
Veel sterkte met jullie keuze.
woensdag 1 maart 2023 om 12:17
Toen ik voor de keuze stond voor wel/geen abortus ging ik er van uit dat ik de rest van mijn leven spijt zou hebben. Dat is ook zo. Maar met spijt kan je ook leven hoor. En daarnaast opluchting, en je dáár dan weer schuldig over voelen enz.
Het is een keuze die je nooit hebt willen moeten maken, in mijn geval hoort spijt daar gewoon bij. (Niet dat het gewone spijt is trouwens, voor mij is het wel allesoverheersend en levensbepalend, deels geweest)
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 1 maart 2023 om 12:21
mijn ervaring is, dat dat bij niet gebeurde
Ik weet niet eens meer, wat de uitgerekende datum zou zijn, en ik moet echt gaan rekenen in welk jaar ik een abortus onderging
Uit onderzoek blijkt, dat vrouwen, die eenmaal de keus gemaakt hebben, vrijwel nooit spijt hebben
woensdag 1 maart 2023 om 12:21
Wat een moeilijke beslissing. Jullie staan nu voor een keuze, terwijl jullie er alles aan hadden gedaan om nooit voor die keuze te hoeven staan. Ik begrijp heel goed dat je bang bent om spijt te krijgen. Dat kun je denk ik grotendeels ondervangen door alles goed op een rij te zetten, goed af te wegen en dan samen tot een weloverwogen beslissing te komen.
Je hebt het over mensen die het kind dat voortkwam uit een onverwachte zwangerschap als een cadeautje beschouwen. Je weet natuurlijk niet of er bij die mensen sprake was van 'niet gepland, maar wel meteen heel blij mee' en of er bij hen ook praktische bezwaren meespeelden. Het is wellicht ook een houding die mensen aannemen, knop om , we gaan ervoor en we gaan dit als iets positiefs zien. Neemt niet weg dat echt niet altijd rozengeur en maneschijn zal zijn en dat het cadeau soms ook als een flinke last kan voelen. Het is taboe om het te zeggen, maar je kunt óók spijt krijgen van de beslissing om de zwangerschap wel voort te zetten.
Ik zie dat er tussen de andere kinderen steeds zo'n twee jaar zit, tussen de jongste en deze eventuele vierde zou dan ruim 5 jaar zitten. Dat zou ik zelf (naast je eigen leeftijd) mee laten wegen.
Ook zou ik proberen om ver vooruit te kijken, omdat het voor mij een valkuil zou zijn om vooral naar de korte termijn te kijken. De keuze is niet wel of geen baby erbij, maar wel of geen kind. Een kind dat nog zeker 20 jaar opgevoed moet worden en volop aandacht, steun en begeleiding nodig heeft.
Ik lees nog niet hoe je man er tegenaan kijkt. Worstelt hij er ook mee?
En ik lees dat je veel nadenkt over de gezondheid van de foetus. Als dat voor jou/jullie heel zwaar weegt, neem dat dan mee in de gesprekken. Mocht dat het doorslaggevende argument zijn, dan is er wellicht nog prenatale screening mogelijk om daar uitsluitsel over te krijgen?
Je hebt het over mensen die het kind dat voortkwam uit een onverwachte zwangerschap als een cadeautje beschouwen. Je weet natuurlijk niet of er bij die mensen sprake was van 'niet gepland, maar wel meteen heel blij mee' en of er bij hen ook praktische bezwaren meespeelden. Het is wellicht ook een houding die mensen aannemen, knop om , we gaan ervoor en we gaan dit als iets positiefs zien. Neemt niet weg dat echt niet altijd rozengeur en maneschijn zal zijn en dat het cadeau soms ook als een flinke last kan voelen. Het is taboe om het te zeggen, maar je kunt óók spijt krijgen van de beslissing om de zwangerschap wel voort te zetten.
Ik zie dat er tussen de andere kinderen steeds zo'n twee jaar zit, tussen de jongste en deze eventuele vierde zou dan ruim 5 jaar zitten. Dat zou ik zelf (naast je eigen leeftijd) mee laten wegen.
Ook zou ik proberen om ver vooruit te kijken, omdat het voor mij een valkuil zou zijn om vooral naar de korte termijn te kijken. De keuze is niet wel of geen baby erbij, maar wel of geen kind. Een kind dat nog zeker 20 jaar opgevoed moet worden en volop aandacht, steun en begeleiding nodig heeft.
Ik lees nog niet hoe je man er tegenaan kijkt. Worstelt hij er ook mee?
En ik lees dat je veel nadenkt over de gezondheid van de foetus. Als dat voor jou/jullie heel zwaar weegt, neem dat dan mee in de gesprekken. Mocht dat het doorslaggevende argument zijn, dan is er wellicht nog prenatale screening mogelijk om daar uitsluitsel over te krijgen?
'Every new beginning comes from some other beginning's end.'
woensdag 1 maart 2023 om 12:37
woensdag 1 maart 2023 om 12:39
Wat een rotsituatie
Ik zou zelf (dus mijn mening, mijn persoonlijke overtuigen) het laten afhangen van het feit of het kind gezond is of niet. Indien niet gezond (een niet met leven verenigbaar probleem of ernstige afwijkingen) zou ik er dan niet over twijfelen om de zwangerschap af te laten breken. Is het kind gezond, dan zou ik het de zwangerschap gewoon uitdragen en het kindje verwelkomen. Maar nogmaals.. mijn mening, mijn overtuiging.
Ik zou zelf (persoonlijk, mijn mening, mijn overtuiging) geen abortus kunnen laten plegen bij deze termijn, ik vind dat dit ook wel een geluid mag zijn. Ik vind het best bijzonder dat de meesten hier zeggen dat het oke is. Natuurlijk jouw lichaam jouw keuze en goed dat die keuze er is. Maar 17 weken.. en tegen de tijd dat het zover zou zijn misschien wel 19.. ik vind dat nogal wat.
Ik zou zelf (dus mijn mening, mijn persoonlijke overtuigen) het laten afhangen van het feit of het kind gezond is of niet. Indien niet gezond (een niet met leven verenigbaar probleem of ernstige afwijkingen) zou ik er dan niet over twijfelen om de zwangerschap af te laten breken. Is het kind gezond, dan zou ik het de zwangerschap gewoon uitdragen en het kindje verwelkomen. Maar nogmaals.. mijn mening, mijn overtuiging.
Ik zou zelf (persoonlijk, mijn mening, mijn overtuiging) geen abortus kunnen laten plegen bij deze termijn, ik vind dat dit ook wel een geluid mag zijn. Ik vind het best bijzonder dat de meesten hier zeggen dat het oke is. Natuurlijk jouw lichaam jouw keuze en goed dat die keuze er is. Maar 17 weken.. en tegen de tijd dat het zover zou zijn misschien wel 19.. ik vind dat nogal wat.
woensdag 1 maart 2023 om 12:40
Maar hangt dat ook niet samen met de termijn waarop je de zwangerschap laat afbreken ? Voor mij zit er nog een groot verschil tussen 6-12 weken en 17-20 weken.Lila-Linda schreef: ↑01-03-2023 12:21mijn ervaring is, dat dat bij niet gebeurde
Ik weet niet eens meer, wat de uitgerekende datum zou zijn, en ik moet echt gaan rekenen in welk jaar ik een abortus onderging
Uit onderzoek blijkt, dat vrouwen, die eenmaal de keus gemaakt hebben, vrijwel nooit spijt hebben
woensdag 1 maart 2023 om 12:42
Allereerst, wat een nare situatie zit je in! Het lijkt me onwijs lastig.Youk79 schreef: ↑01-03-2023 12:09Een andere insteek die wellicht kan helpen, is dat je niet kijkt naar wat je nu wil, (want inderdaad het is bijna onmogelijk om hierover te beslissen) maar naar of je mogelijkheden ziet om om te gaan met een abortus.
Doe alsof dat je keuze is en kijk dan of een een mindset kunt vinden waarin je daarmee oké bent. Er zijn hier al veel dingen geschreven over waarom abortus de betere keuze zou kunnen zijn.
Ik bedoel dit niet als test voor of je het wil, ik bedoel meer dat je een beter keuze kunt maken als je abortus echt als optie ziet. Een optie met een prettige uitkomst op je verder leven. Als je dat niet ziet, kun je bijna geen keuze maken.
Ik haal even deze post aan, want het herinnert me aan een docu over abortus die ik een paar jaar geleden gezien heb. Ik weet alleen de naam niet meer, maar het was op de npo. Daarin twijfelde een vrouw ook over het doen van abortus. Ze heeft toen één dag gedaan alsof ze het kindje zouden houden. Ze voelden bij zichzelf hoe dat zou zijn, ze lieten zichzelf fantaseren over de toekomst. En ze hebben één dag gedaan alsof ze het zouden laten weghalen en reflecteren daarbij ook hoe dat zou voelen. Ze gaf aan dat de dag dat ze besloot dat ze het zou houden een heerlijke fantasie was, maar dat dat het dan ook was. Uiteindelijk heeft ze toen besloten om het kindje toch niet te willen. Wellicht is het wat voor jou.
Succes en sterkte met alles
