abortus

Waar moet ik beginnen? Misschien met te zeggen dat ik heel erg goed weet en van dichtbij heb mee gemaakt hoe het is als zwanger worden niet vanzelf spekend gaat. Juist omdat ik dat heel goed weet hoop ik niet te veel negatieve reacties te krijgen op mijn verhaal. Mijn keuzeis er niet 1 van het komt nu gewoon even niet uit!



Ik ben een 32 jarige moeder van 2 kinderen van 8 en 11 jaar. De kinderen komen uit een vroegere relatie. Dinsdag avond ben ik er achter gekomen dat ik zwanger ben, ongepland en ongewild. Ik moet de moeilijkste keuze uit mijn leven maken die eigenlijk geen keuze is. Namelijk deze zwangerschap afbreken. Ik moet wel, ik weet maar al te goed hoeveel in kindje kost en we kunnen nu al met moeite rondkomen! Nog een kindje kunnen we gewoon niet onderhouden. We werken allebei en leven echt niet luxe ofzo. We wonen in een simpele huurflat, gaan niet op vakantie etc. Ik heb schulden met dank aan mijn ex en mijn vriend zit nog met zijn koopwoning die deze week de verkoop in gaat maar met verlies verkocht zal worden. In zijn woning wonen is onmogelijk aangezien die veel te klein is!

Mijn kinderen hebben beide adhd waardoor ik echt mijn handen vol aan ze heb! We komen met ons 4ren al tijd te kort voor alles. En nu dus deze zwangerschap. Ik hou nu al van dit kindje en stiekum is mijn vriend ook heel trots maar we kunnen het gewoon niet houden. Ik heb morgen een afspraak voor de abortuspil. Zuigcuritage vind ik niet humaan. Maar god wat is dit moeilijk, een beslissing maken die je moet niet die je wil. Ik weet maar al te goed hoe mooi het krijgen van een kindje is. Dit kindje is uit liefde ontstaan en moet nu harteloos worden weg gehaald. Ik kan gewoon echt niet anders want ik kan luiers etc gewoon niet betalen! Dan ook nog het bijkomend feit dat mijn vriend met gevaarlijke chemische stoffen werkt waardoor het kindje minsschien ook nog eens niet gezond is.

Ik kan alleen maar denken, kindje het spijt me!! Ik probeer het luchtig te houden en het gewoon te zien als een menstruatie opwekken. Ik moet wel om het dragelijk te houden, maar zo voelt het niet. Ik kan er met niemand anders dan met mijn vriend over praten want iedereen zal alleen maar commentaar hebben dat ongelukjes niet hoeven te gebreuren in deze tijd en hoe dom het dus wel niet is want we kunnen niet nog een kindje onderhouden en geen toekomst bieden. Ik kan dat er niet ook nog eens bij aan want dit is al zo zwaar.



Ik ben bang voor wat er komen gaat met de pilabortus! Ik heb al eens een miskraam gehad dus ben enigstinds voorbereid maar het emotionele gedeelte! Hoe moet ik mezelf dwingen om die pil in te nemen? Ik wet dat ik dit kindje een hoop ellende bespaar en ook mijn 2 kinderen een hoop ellende bespaar want die kan ik nu al niet alles bieden wat we graag zouden willen! De abortus pil heeft naar wat ik gelezen heb een veel langere nasleep en geeft veel meer pijn maar dat interesseert me niet. Misschien zie ik dat deel wel als mijn straf voor het weg laten halen van dit kindje. Daarnaast kan ik de gedachte niet verdragen dat mijn kindje levend uit elkaar word gezogen! Ook al is dat lichamelijk sneller voorbij voor mij!



Ik moet mijn verhaal gewoon even kwijt.

adoptie hebben we over nagedacht maar naast het feit dat ik nooit een kindje af zou kunnen staan als ik de volledige zwangerschap etc heb uitgedragen is er een kans dat het kindje niet gezond is doordat mijn vriend met chemische stoffen werkt meer zeer verhoogd risico. Wat voor leven krijgt een kindje dan als hij of zij niet gezond is en ook nog eens geadopteerd moet worden?

Ik ben nu 5,3 weken zwanger als het goed is.

Het leven is zo oneerlijk! Ik heb al zo'n vreselijk zwaar leven achter de rug en het houd niet op. Ja ik weet dat we hier zelf voor hebben gezorgt maar hebben dit nooit gewild! Ik heb altijd gezegt dat ik nooit abortus zou ondergaan maar nu kan ik niet anders. Aan de ene kant denk ik ach lifde is het belangrijkste voo een kindje maar iedereen weet dat je het daar niet mee red. Een kindje kan niet leven op liefde alleen. Met mijn 2 kids had ik ook niet veel borstvoeding en de kans dat ook dit kindje noodgedwongen met uiterlijk een maand of 4 op de fles over moet is groot en dat kan ik niet betalen. Ik loop er nu al tegen aan dat mijn dochter binnenkort nieuwe laarsen nodig heeft, hoe moet ik dat doen met nog een kindje? Aan de andere kant, misschien valt de verkoop van het huis mee en blijft het verlies bij 10 000 euro. Maar hoe realistisch is het om met die gedachte een kindje op de wereld te zetten waarbij de kans groter is dat we helemaal kapot gaan en met 3 kinderen op straat staan? Ik moet dit doen maar wil het niet. Ik hou van dit kindje, nu al en zou het het liefst veilig in mijn buik blijven houden en koesteren maar het kan gewoon niet. Ik ben er wel heel erg zeker van dat er nooit meer een derde kindje zal komen want het is voor mij absoluut onaxeptabel om nu een kindje weg te laten halen om er over een tijdje wel 1 te laten komen. Ons gezin is compleet maar had nu nog completer kunnen worden als we niet in zulke zware financiele tijden zouden zitten. Voor iemand die niet materialistisch is, is het bijna ondragelijk om een keuze te maken die noodzakelijk is door dat klotegeld!



Bedankt voor de lieve reacties. ze doen me echt goed en kan ze zo goed gebruiken! Mijn hart breekt bij de gedachte van dit kindje te verliezen maar mijn verstand zegt dat het niet anders kan

Heb morgen om half 11 een afspraak bij casa. Krijg dan de eerste pil en neem zaterdag avond de andere in. Als mijn kids op bed ligen zodat ze mama niet zien creperen. Ik zie er zo tegen op. Het besef dat ik morgen mijn kindje dood en het er zaterdag dwing uit te komen! Pffff zal 1 en al huilen worden ben ik bang. Mijn vriend zei gister avond nog, het zullen de hormonen wel zijn maar je hebt zo'n gelukkige uistraling. Tja ik draag ons kindje die uit liefde is ontstaan maar gelukkig ben ik niet door alles wat moet en komen gaat!



Nomaals bedankt voor jullie lieve woorden. Ik heb de bevestiging dat dit echt de goede beslissing is echt nodig!

Ik kan er goed met mijn vriend over praten, tenminste, vooral tegen hem praten want hij is geen prater al doet hij echt zijn best. Morgen gaan we er ook echt samen door heen! Hij vind het net zo moeilijk alleen om andere redenen. Ik weet hoe het voelt om je eigen kind op de wereld te brengen. Hij heeft geen eigen kinderen en ziet de mijne als zijn eigen maar voor hem is dit kindje dus ook heel erg speciaal.



Ik slaap al vanaf maandag niet omdat de hond ineens heel erg ziek is geworden. Een onstoken kies heeft voor een abses in de lymfklieren gezorgt waardoor beesie direct onder narcose moest en vreselijk opgezwolle is tot het extreme toe rond zijn bek, hals en borst. Hij heeft vochtafdrijvers dus moet ook snachts om de paar uur uit. Hij heeft 2 nachten met zijn kop op mijn schouder op de bank geslapen. Maar goed dat gaat de betere kant op en godzijdank hebben we hem in de verzekering zitten.



Het houd gewoon niet op bij ons. Had ik net een leven met mijn ex afgesloten waarin zowel ik als mijn kids mishandeld werden en dacht eindelijk het geluk gevonden te hebben komt het volgende grote drama al. Het huis van mijn vriend hadden we verhuurt en dachten dat alles goed zat, krijg je een telefoontje van de politie dat er een wietplantage in blijkt te zitten. Daar dus echt de grootste angsten mee gehad om over de schade nog maar niet te spreken. Zo is mijn hele leven een aan 1 schakeling van ellende. Sinds mijn 13de al geen jaar onbezorgt meer meegemaakt. Hoe moet ik dit in hemelsnaam ook nog eens zien te verweken? Life is a hell of a job!



Het lucht echt op om er hier over te kunnen praten ook al word de pijn alleen maar groter doordat ik het nu uitspreek en niet verdring. Verdringen heb ik de afgelopen paar dagen heel erg hard geprobeert maar het word steeds echter allemaal!

We zijn zwanger geraakt ondanks alle voorzorgsmaatregelen.



Het is wel een goed doordacht besluit omdat we weten dat we het kindje niks kunnen bieden en andere 2 nog meer afnemen terwijl ze al niet veel hebben. We zijn alleen geen mensen die gevoelloos over abortus nadenken en ondanks dat we beide weten dat het moet is het erg moeilijk en pijnlijk. Hoe ik dit zal verwerken weet ik niet, dat zal de tijd uitwijzen.