abortus

Waar moet ik beginnen? Misschien met te zeggen dat ik heel erg goed weet en van dichtbij heb mee gemaakt hoe het is als zwanger worden niet vanzelf spekend gaat. Juist omdat ik dat heel goed weet hoop ik niet te veel negatieve reacties te krijgen op mijn verhaal. Mijn keuzeis er niet 1 van het komt nu gewoon even niet uit!



Ik ben een 32 jarige moeder van 2 kinderen van 8 en 11 jaar. De kinderen komen uit een vroegere relatie. Dinsdag avond ben ik er achter gekomen dat ik zwanger ben, ongepland en ongewild. Ik moet de moeilijkste keuze uit mijn leven maken die eigenlijk geen keuze is. Namelijk deze zwangerschap afbreken. Ik moet wel, ik weet maar al te goed hoeveel in kindje kost en we kunnen nu al met moeite rondkomen! Nog een kindje kunnen we gewoon niet onderhouden. We werken allebei en leven echt niet luxe ofzo. We wonen in een simpele huurflat, gaan niet op vakantie etc. Ik heb schulden met dank aan mijn ex en mijn vriend zit nog met zijn koopwoning die deze week de verkoop in gaat maar met verlies verkocht zal worden. In zijn woning wonen is onmogelijk aangezien die veel te klein is!

Mijn kinderen hebben beide adhd waardoor ik echt mijn handen vol aan ze heb! We komen met ons 4ren al tijd te kort voor alles. En nu dus deze zwangerschap. Ik hou nu al van dit kindje en stiekum is mijn vriend ook heel trots maar we kunnen het gewoon niet houden. Ik heb morgen een afspraak voor de abortuspil. Zuigcuritage vind ik niet humaan. Maar god wat is dit moeilijk, een beslissing maken die je moet niet die je wil. Ik weet maar al te goed hoe mooi het krijgen van een kindje is. Dit kindje is uit liefde ontstaan en moet nu harteloos worden weg gehaald. Ik kan gewoon echt niet anders want ik kan luiers etc gewoon niet betalen! Dan ook nog het bijkomend feit dat mijn vriend met gevaarlijke chemische stoffen werkt waardoor het kindje minsschien ook nog eens niet gezond is.

Ik kan alleen maar denken, kindje het spijt me!! Ik probeer het luchtig te houden en het gewoon te zien als een menstruatie opwekken. Ik moet wel om het dragelijk te houden, maar zo voelt het niet. Ik kan er met niemand anders dan met mijn vriend over praten want iedereen zal alleen maar commentaar hebben dat ongelukjes niet hoeven te gebreuren in deze tijd en hoe dom het dus wel niet is want we kunnen niet nog een kindje onderhouden en geen toekomst bieden. Ik kan dat er niet ook nog eens bij aan want dit is al zo zwaar.



Ik ben bang voor wat er komen gaat met de pilabortus! Ik heb al eens een miskraam gehad dus ben enigstinds voorbereid maar het emotionele gedeelte! Hoe moet ik mezelf dwingen om die pil in te nemen? Ik wet dat ik dit kindje een hoop ellende bespaar en ook mijn 2 kinderen een hoop ellende bespaar want die kan ik nu al niet alles bieden wat we graag zouden willen! De abortus pil heeft naar wat ik gelezen heb een veel langere nasleep en geeft veel meer pijn maar dat interesseert me niet. Misschien zie ik dat deel wel als mijn straf voor het weg laten halen van dit kindje. Daarnaast kan ik de gedachte niet verdragen dat mijn kindje levend uit elkaar word gezogen! Ook al is dat lichamelijk sneller voorbij voor mij!



Ik moet mijn verhaal gewoon even kwijt.

Ik ben terug van casa. Ik heb het niet als prettig ervaren daar. We moesten een uur wachten om mee te beginnen. Eenmaal boven mocht mijn vriend niet bij echo zijn. Ook werd niet gevraagt of ik de echo zelf wel wilde zien maar wees ze juist dwingend op de monitor. Ik ben dus 6,5 week zwanger.

Ook vond ze het maar raar dat ik voor de pil koos ipv curitage. Moest uitgebreid uitleggen waarom. Nou voor mij heel simpel, het hartje klopt dus hetleeft en dat wil ik niet levend weg laten zuigen . Pil voelt voor mij natuurlijker. Vond ze maar onzin.



Maar goed de eerste pil is ingenomen

Bedankt allemaal.

Ik heb rond half 9 de tabletten in gebracht. Het eerste uur was het goed te doen. Daarna heb ik het als een anderhalf uur durende weeen storm ervaren. Enigste verschil met een gewonen bevalling vind ik dat het in een kleiner deel van je buik zit. Om 11 uur ben k mijn kindje verloren. De vruchtzak kwam er in zijn geheel uit, was duidelijk te herkennen en was al veel groter als ik had verwacht! Ik voelde echt ontsluiting vlak voor het vruchtjzakje geboren werd. Ik ervaar het echt als een mini bevalling met ook echt erg veel pijn.



Nu voel ik me leeg en mis mijn kindje al weet ik dat dit de beste keus was. De pijn is niet weg en nog af en toe heel heftig maar tussendoor nu wel te verdragen.