abortus

Waar moet ik beginnen? Misschien met te zeggen dat ik heel erg goed weet en van dichtbij heb mee gemaakt hoe het is als zwanger worden niet vanzelf spekend gaat. Juist omdat ik dat heel goed weet hoop ik niet te veel negatieve reacties te krijgen op mijn verhaal. Mijn keuzeis er niet 1 van het komt nu gewoon even niet uit!



Ik ben een 32 jarige moeder van 2 kinderen van 8 en 11 jaar. De kinderen komen uit een vroegere relatie. Dinsdag avond ben ik er achter gekomen dat ik zwanger ben, ongepland en ongewild. Ik moet de moeilijkste keuze uit mijn leven maken die eigenlijk geen keuze is. Namelijk deze zwangerschap afbreken. Ik moet wel, ik weet maar al te goed hoeveel in kindje kost en we kunnen nu al met moeite rondkomen! Nog een kindje kunnen we gewoon niet onderhouden. We werken allebei en leven echt niet luxe ofzo. We wonen in een simpele huurflat, gaan niet op vakantie etc. Ik heb schulden met dank aan mijn ex en mijn vriend zit nog met zijn koopwoning die deze week de verkoop in gaat maar met verlies verkocht zal worden. In zijn woning wonen is onmogelijk aangezien die veel te klein is!

Mijn kinderen hebben beide adhd waardoor ik echt mijn handen vol aan ze heb! We komen met ons 4ren al tijd te kort voor alles. En nu dus deze zwangerschap. Ik hou nu al van dit kindje en stiekum is mijn vriend ook heel trots maar we kunnen het gewoon niet houden. Ik heb morgen een afspraak voor de abortuspil. Zuigcuritage vind ik niet humaan. Maar god wat is dit moeilijk, een beslissing maken die je moet niet die je wil. Ik weet maar al te goed hoe mooi het krijgen van een kindje is. Dit kindje is uit liefde ontstaan en moet nu harteloos worden weg gehaald. Ik kan gewoon echt niet anders want ik kan luiers etc gewoon niet betalen! Dan ook nog het bijkomend feit dat mijn vriend met gevaarlijke chemische stoffen werkt waardoor het kindje minsschien ook nog eens niet gezond is.

Ik kan alleen maar denken, kindje het spijt me!! Ik probeer het luchtig te houden en het gewoon te zien als een menstruatie opwekken. Ik moet wel om het dragelijk te houden, maar zo voelt het niet. Ik kan er met niemand anders dan met mijn vriend over praten want iedereen zal alleen maar commentaar hebben dat ongelukjes niet hoeven te gebreuren in deze tijd en hoe dom het dus wel niet is want we kunnen niet nog een kindje onderhouden en geen toekomst bieden. Ik kan dat er niet ook nog eens bij aan want dit is al zo zwaar.



Ik ben bang voor wat er komen gaat met de pilabortus! Ik heb al eens een miskraam gehad dus ben enigstinds voorbereid maar het emotionele gedeelte! Hoe moet ik mezelf dwingen om die pil in te nemen? Ik wet dat ik dit kindje een hoop ellende bespaar en ook mijn 2 kinderen een hoop ellende bespaar want die kan ik nu al niet alles bieden wat we graag zouden willen! De abortus pil heeft naar wat ik gelezen heb een veel langere nasleep en geeft veel meer pijn maar dat interesseert me niet. Misschien zie ik dat deel wel als mijn straf voor het weg laten halen van dit kindje. Daarnaast kan ik de gedachte niet verdragen dat mijn kindje levend uit elkaar word gezogen! Ook al is dat lichamelijk sneller voorbij voor mij!



Ik moet mijn verhaal gewoon even kwijt.

Wederom bedankt voor de steun! Doet me echt heel veel!



Ik heb filmpjes gekeken van zuigcuritage en weet hoe het gaat. Weet dat het hoofdje met een week of 12 niet door het slangetje/buisje past en dan maar kapot gekraakt word. Weet dat het stukje voor stukje uit elkaar gerukt opgezogen word. Daarom kies ik ook voor de abortuspil. Ik vind het humaner als het hartje gewoon stopt en er overleden uit komt. Ben nooit geen voorstander geweest van abortus als de ouders wel degelijk het kindje wat te bieden hebben.

Ik ben een jaar geleden zwanger geraakt doordat we zelf niet goed opgelet hadden maar wel mogelijkheden hadden om het kindje te verwelkomen. Heb toen ook gezegt dat ik absoluut geen abortus wilde. Heb ik ook niet gedaan. Ik ben het kindje toen verloren door een miskaam en we hebben daar heel erg veel verdriet van gehad! Dat maakt het misschien nu nog wel moeilijker. Precies een jaar na het verliezen van een kindje raak ik weer zwanger. Toen hadden we het willen laten komen maar mocht het niet zo zijn, nu mag het zo zijn maar laten we het weg halen. Zo dubbel allemaal!



Het verhaal van het gehandicapte nichtje versterkt mijn gevoel van de juiste beslissing te hebben genomen! Dank je wel.



Ik heb steeds een steekend gevoel links onder in me buik. Morgen word er eerst een echo gemaakt en ik hoop dat het geen bbz is! Ik wil de echo niet zien omdat dat het alleen maar moeilijker maakt denk ik. Ik weet alleen niet of ik mezelf kan bedwingen om niet toch te gaan kijken want het is zo vreselijk mooi om je kindje op de echo te zien!



Voor de gene die ht ook hebben ondergaan, hoe is het voor jullie geweest?

Ik weet niet meer wie maar iemand begon over dan maar kleiner gaan wonen in mijn vriends huis.

Het appartement van mijn vriend is 48 vierkante meter. Heeft 1 redelijk slaapkamertje en 1 hele kleine. Ik heb een meid van 8 en een zoon van 11. Ze hebben beide zware adhd en kunnen onmogelijk een slaapkamer delen. Zijn huiskamer is heel klein met open keuken. In de huiskamer past 1 bank, salontafel en 1 kast, meer niet. Hoe kan je daar met 5 personen gaan wonen?

Tuurlijk als het erop aan komt ga je daar echt niet dood aan dat weet ik ook wel maar is het dan eerlijk omdat de 2 kinderen die er al zijn dat aan te doen? Ze hebben al een zwaar leven achter de rug doordat ze door hun biologische vader zijn mishandelt, alcoholist. Ze hebben behoefte aan vastigheid en houvast. Hun leven overhoop schoppen door ze hun thuis af te nemen is geen optie! Mijn huis heeft wel ruimte genoeg. Ik heb een 5 kamer flat en we hebben dus nog een klein kamertje over inprincipe. Heb zelfs nog een ledikantje en commode in de kelder staan omdat we die vorig jaar gekocht hadden (stom veeel te vroeg in de zwangerschap die ook nog een stopte door miskraam maar zo welkom was het kindje). Het probleem zit hem in alles daarna. Luiers, flesvoeding als ik weer niet genoeg borstvoeding heb net als met de andere 2. Daarbij dat de 2 andere adhd-ers zijn en erg veel aandacht nodig hebben. Ik die zwaar rug patient ben waarvoor een zwangerschap heel erg zwaar is en bijna niks meer kan lichamelijk gezien. Het is alles bij elkaar. Dan kan je denken ok dieren de deur uit en dan bespaar je dus geld. Heb ik ook over nagedacht. De dieren zijn alles voor ons en de kinderen. Het gezegde: wie de mens leert kennen gaat van dieren houden, gaat bij ons alle 4 heel erg op door alles wat we mee gemaakt hebben. Wat doe ik mijn kinderen daar mee aan? Wat doe ik ze aan als mama gewoon echt niet meer in staat is om ze naar school te brengen (wonen niet dicht bij school en andere school is geen optie) en papa al om kwart over 6 de deur uit moet om te werken? Wat doe ik me dochter aan als ze niet meer mag turnen waar ze vreselijk fanatiek en ook nog eens heel erg goed in is omdat mama dat niet meer kan betalen? Wat als het kindje niet gezond blijkt te zijn gezien papa's werk en ik nog minder tijd heb om te helpen met huiswerk etc? We vechten ons scheel om het geen wat we nog hebben te kunnen behouden en de kinderen niet af te nemen wat ze lief is. Moet dan alles en iedereen gaan wijken? Wij zijn van mening dat de kinderen die er nu zijn voor gaan en het niet eerlijk zou zijn om hun alles af te nemen om deze zwangerschap uit te dragen en dit kindje te laten komen. We kunnen het familie niet aan doen die het ook al niet breed hebben om bij hun aan te kloppen voor geld voor luiers en ga zo maar door. Nee het is dus echt geen kwestie van niet willen maar niet kunnen. Het zou tenkoste gaan van 2 later 3 kinderen en die verdienen dat ook niet!

Ik sta achter mijn besluit maar dat neemt niet weg dat ik het zo vreselijk moeilijk vind en toch echt al van dit kindje hou! Heb de eerste nacht de hele nacht met mijn hand op mijn buik geslapen met het gevoel van kleintje ik bescherm je hoor! Wetend dat ik het niet kan beschermen. Ja beschermen wel, maar dan door het een leven vol ellende te besparen!



Ik snap wel dat sommige van jullie tegen mijn besluit zijn. Ik ben het ook altijd geweest en geroepen waar een wil is is een weg. Maar ik denk dat als die weg een weg word van alleen maar zien te overleven ipv leven is die weg niet de juiste!

Bedankt voor het relativeren. Verstandelijk gezien weet ik ook wel dat het nog geen volwaardig kindje is. Ik ben 5,3 of maximaal 6,3 weken zwanger. Gevoelsmatig ligt het alleen anders. Ik krijg ook steeds meet stekende pijn links onder in mijn buik dus de angst op een bbz word steeds groter. Nog 24 uur en ik ben in ieder geval uit die onzekerheid en kijk er dus ergens zelfs wel naar uit

South, het risico is erg groot dat het kindje iets zou kunnen mankeren. De stoffen waar mijn vriend mee werkt zou eigenlijk alleen in speciale ruimtes gebruikt mogen worden en dat gebeurt zelfs ook niet. Ik heb gekeken naar wat wel mogelijk zou zijn maar de gevolgen van wat wel kan zijn echt heel erg groot! En niet op positieve manier.



Ik blijf iedereen bedanken voor de steun, respects en al het andere. Het ontroerd me en doet me heel veel goeds, geeft me kracht om door te zetten!

Mijn vriend werkt in de fijnmetaal. Daarbij worden dus ook chemische middelen gebuikt waar het bedrijf te makkelijk mee om gaat omdat het niet non stop de hele dag gebruikt word. Mijn vriend kan daar verder weinig aan doen en van baan wisselen is niet zomaar mogelijk door omstandigheden en al zou dat kunnen heeft dat geen invloed meer op deze zwangerschap.

Ik heb veel begeleiding gehad met het adhd verhaal. Ik kan er nu mee omgaan en weet wat het allemaal inhoud. De kinderen zelf staan elk jaar bij de arts onder controle en krijgen extra begeleiding op school. Voor mijn rug zijn wel behandelingen mogelijk maar dat word niet vergoed door de verzekering en die kosten kan ik zelf niet dragen. De zorg van de kinderen gaat gewoon voor!



Volgens mijheb ik de meeste vragen nu gehad, zo niet sorry

Ik ben zoiezo erg snauwerig tijdens mijn zwangerschap. Dat heb ik de afgelopen anderhalve week alweer gemerkt, mijn lontje is een stuk korter. Helaas doet een zwangerschap dat nou eenmaal met me en voor je je realiseert dat je een snauw geeft is de eerst er toch al uit.



Beide kinderen gebruiken concerta voor de adhd en vooral de oudste is onhandelbaar zonder medicatie. Is nu 11 jaar maar totaal niet zelfstandig. Wel in de zin dat hij zelf doucht en aankleed etc maar ik kan hem nu nog niet alleen het verkeer in sturen ondanks dat hij de regels echt wel kent hoor! Hij kijkt gewoon rustig om als hij iets ziet en als hij daardoor op de linkerkant van de weg beland, dan is dat maar zo om maar een voorbeeld te geven. Hij zit nu in groep 7 en ik hou me hart vast als hij naar de middelbare moet! Ik ben gek op mijn kids hoor maar ze tellen wbt zorg echt voor 10!