Zwanger
alle pijlers
Acuut broeds
dinsdag 17 september 2013 om 16:10
Heremetijd, dat ík dít topic eens zou openen had ik nooit gedacht. Echt nooit. De pijler en titel verraden natuurlijk al wat mij is overkomen (of aan het overkomen is, mijn hemel), maar graag zaag ik hieronder toch nog even alle bekende ins en outs door....
Ondanks mijn waarschuwingen dat ik "nooit kinderen wil", "een hekel heb aan dat kleine spul" en andere uitingen van afkeer ben ik een maand of 7 geleden getrouwd met de liefde van mijn leven die zelf altijd dacht wel kinderen te krijgen. Hij heeft het uit zijn hoofd gezet op geheel vrijwillige basis en is altijd op de hoogte geweest van wat ik dacht.
Nou, zoals de titel al zegt; Ik ben broeds geworden. Niet geheel acuut, het ging geleidelijk, maar vanochtend dacht ik ineens om verschillende redenen; Waarom niet nu? En ik ben daar ontzettend van geschrokken, tranen met tuiten zelfs. Ik ben namelijk helemaal in de war en het beeld dat ik van mijzelf had staat ineens op losse schroeven.
Naast dat mijn partner een eigen zaak heeft (wat vanzelfsprekend behoorlijk hard werken is) heb ik ook een meer dan fulltime baan. Een voor mij hele zware, waar ik hard voor ploeter en het komt me allemaal niet aanwaaien. Omdat dit me eigenlijk sowieso al regelmatig opbreekt vliegt het me helemaal om de keel dat ik daarnaast ook nog eens een kind moet hebben. Gezien de inhoud van mijn functie zie ik het namelijk ook niet in de nabije toekomst veel gemakkelijker worden, misschien wel helemaal nooit. Daarnaast heb ik nog geen vast contract en dit kan ook best nog wel even duren, al weet ik dat ze echt niet zomaar van me af zouden willen als ik zwanger zou blijken oid. Dat is voor mij niet echt een halszaak. Verder is een eigen bedrijf financieel best wel spannend (althans, zo ervaar ik dat), maar ik ben met weinig tevreden.
Carrière staat voor mij enorm hoog in het vaandel, ik vind het belangrijk om allerlei redenen die nu niet zoveel toevoegen, maar het vliegt me echt naar de keel als ik me bedenk wat er allemaal verandert als er nog een kind bij komt. Dus; Dáárom niet nu!
Maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet zo zeker van. Is het voor je carrière wel handig om te wachten? Is het niet handiger om in het begin van je carrière vier jaar in de luiers te zitten? Ik heb zelf het idee dat deze periode het meest van je vergt, klopt dit? Wellicht handig om te weten, ik ben zelf 25 en mijn man is 33. Hoe hebben andere vrouwen met heftige baan dit ervaren? Hoe kijken jullie hierop terug?
Naast alle carrière bezwaren is er natuurlijk een ander aspect dat net zo belangrijk is. Je vruchtbaarheid neemt met de toenemende jaren natuurlijk af en wellicht wil ik er op een gegeven moment er nog wel eens 1. Ik weet ook wel dat ik niet alle reden heb om me te haasten, maar toch. Het lijkt me fijn en wellicht zelfs gemakkelijker om een jonge moeder te zijn. Ik heb hier niet echt een heel goede motivatie voor, maar ik hoop dat jullie daar een mening over hebben.
Mijn man weet al dat ik "omgeslagen" ben. Als in; ooit gaan we dat wel proberen, maar niet nu. Echter, als mijn man eierstokken zou hebben zou men het luchtalarm wel kunnen afschaffen. Ik wil hem dus niet nu al belasten met wat ik nu denk, zonder dat ik daar zelf even aan gewend ben. Anders gezegd wil ik hem dus gewoon niet blij maken met een dooie mus. Wie weet waait dit wel over en dat kan en wil ik hem niet aandoen.
Ik geloof dat ik zo een aardige situatieschets gegeven heb. Eigenlijk hoop ik vooral heel hard op repliek als; Mens, een kind, dat stelt niks voor en een carrière kan je er heus gemakkelijk bij hebben!
Natuurlijk weet ik dat de vork zo niet in de steel zit, dus ik hoop wat ervaringsverhalen te horen. Hoe beviel die eerste periode, hoe heb jij de knoop doorgehakt, hoe bevalt het jou zo naast je baan. Zijn er wellicht carrieretijgers aanwezig die jong moeder zijn geworden? Hoe was dit? Ik ben seauouiseau benieuwd naar jullie mening in mijn geval. Kleine kans dat ik hem er uitgeprint naast leg in het eventuele gesprek met mijn man, maar wellicht komt er wel wat stof tot nadenken bij.
Bedankt allemaal.
Disclaimer; Uiteraard ga ik uit van een goede gezondheid. Als het niet lukt is het natuurlijk allemaal een heel ander verhaal, maar daar ben ik nu gewoon niet vanuit gegaan.
Disclaimer 2; Naast al mijn gemopper en misschien zelfs gezeur lijkt het me heel erg fijn en bijzonder om met mijn man een kind te krijgen en een eigen gezin te vormen.
Ondanks mijn waarschuwingen dat ik "nooit kinderen wil", "een hekel heb aan dat kleine spul" en andere uitingen van afkeer ben ik een maand of 7 geleden getrouwd met de liefde van mijn leven die zelf altijd dacht wel kinderen te krijgen. Hij heeft het uit zijn hoofd gezet op geheel vrijwillige basis en is altijd op de hoogte geweest van wat ik dacht.
Nou, zoals de titel al zegt; Ik ben broeds geworden. Niet geheel acuut, het ging geleidelijk, maar vanochtend dacht ik ineens om verschillende redenen; Waarom niet nu? En ik ben daar ontzettend van geschrokken, tranen met tuiten zelfs. Ik ben namelijk helemaal in de war en het beeld dat ik van mijzelf had staat ineens op losse schroeven.
Naast dat mijn partner een eigen zaak heeft (wat vanzelfsprekend behoorlijk hard werken is) heb ik ook een meer dan fulltime baan. Een voor mij hele zware, waar ik hard voor ploeter en het komt me allemaal niet aanwaaien. Omdat dit me eigenlijk sowieso al regelmatig opbreekt vliegt het me helemaal om de keel dat ik daarnaast ook nog eens een kind moet hebben. Gezien de inhoud van mijn functie zie ik het namelijk ook niet in de nabije toekomst veel gemakkelijker worden, misschien wel helemaal nooit. Daarnaast heb ik nog geen vast contract en dit kan ook best nog wel even duren, al weet ik dat ze echt niet zomaar van me af zouden willen als ik zwanger zou blijken oid. Dat is voor mij niet echt een halszaak. Verder is een eigen bedrijf financieel best wel spannend (althans, zo ervaar ik dat), maar ik ben met weinig tevreden.
Carrière staat voor mij enorm hoog in het vaandel, ik vind het belangrijk om allerlei redenen die nu niet zoveel toevoegen, maar het vliegt me echt naar de keel als ik me bedenk wat er allemaal verandert als er nog een kind bij komt. Dus; Dáárom niet nu!
Maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet zo zeker van. Is het voor je carrière wel handig om te wachten? Is het niet handiger om in het begin van je carrière vier jaar in de luiers te zitten? Ik heb zelf het idee dat deze periode het meest van je vergt, klopt dit? Wellicht handig om te weten, ik ben zelf 25 en mijn man is 33. Hoe hebben andere vrouwen met heftige baan dit ervaren? Hoe kijken jullie hierop terug?
Naast alle carrière bezwaren is er natuurlijk een ander aspect dat net zo belangrijk is. Je vruchtbaarheid neemt met de toenemende jaren natuurlijk af en wellicht wil ik er op een gegeven moment er nog wel eens 1. Ik weet ook wel dat ik niet alle reden heb om me te haasten, maar toch. Het lijkt me fijn en wellicht zelfs gemakkelijker om een jonge moeder te zijn. Ik heb hier niet echt een heel goede motivatie voor, maar ik hoop dat jullie daar een mening over hebben.
Mijn man weet al dat ik "omgeslagen" ben. Als in; ooit gaan we dat wel proberen, maar niet nu. Echter, als mijn man eierstokken zou hebben zou men het luchtalarm wel kunnen afschaffen. Ik wil hem dus niet nu al belasten met wat ik nu denk, zonder dat ik daar zelf even aan gewend ben. Anders gezegd wil ik hem dus gewoon niet blij maken met een dooie mus. Wie weet waait dit wel over en dat kan en wil ik hem niet aandoen.
Ik geloof dat ik zo een aardige situatieschets gegeven heb. Eigenlijk hoop ik vooral heel hard op repliek als; Mens, een kind, dat stelt niks voor en een carrière kan je er heus gemakkelijk bij hebben!
Natuurlijk weet ik dat de vork zo niet in de steel zit, dus ik hoop wat ervaringsverhalen te horen. Hoe beviel die eerste periode, hoe heb jij de knoop doorgehakt, hoe bevalt het jou zo naast je baan. Zijn er wellicht carrieretijgers aanwezig die jong moeder zijn geworden? Hoe was dit? Ik ben seauouiseau benieuwd naar jullie mening in mijn geval. Kleine kans dat ik hem er uitgeprint naast leg in het eventuele gesprek met mijn man, maar wellicht komt er wel wat stof tot nadenken bij.
Bedankt allemaal.
Disclaimer; Uiteraard ga ik uit van een goede gezondheid. Als het niet lukt is het natuurlijk allemaal een heel ander verhaal, maar daar ben ik nu gewoon niet vanuit gegaan.
Disclaimer 2; Naast al mijn gemopper en misschien zelfs gezeur lijkt het me heel erg fijn en bijzonder om met mijn man een kind te krijgen en een eigen gezin te vormen.
woensdag 18 september 2013 om 10:35
quote:juliejetje schreef op 18 september 2013 @ 10:08:
Nee ik ben nog niet zwanger, maar we hebben de knoop ook pas begin Augustus doorgehakt.
Ik gebruikte de Nuvaring en ben daar meegestopt.
Probeer een beetje te letten op de hoeveelheid alcohol die ik drink en rook een stuk minder.
Daarbij slik ik foliumzuur
Hoe is t gesprek gegaan? Hoe reageerde je man??
Heel goed, die stond gelijk te snotteren en zei; "ik kan niet wachten tot je zwanger bent". Die kan echt niet wachten tot hij vader is, maar dat snap ik ook wel want hij is even ouder en er zijn al meerdere vrienden/ (ex) vriendinnen vader of moeder geworden.
Roken ben ik al een jaar of twee mee gestopt (al smokkelde ik op zijn tijd wel), maar dat is nu voor ons beiden over. Ik heb gelezen dat het niet goed is voor de kwaliteit van de eitjes en het zaad. Valt het je zwaar?
Drinken kan ik op zijn tijd stevig, maar daar ga ik ook gelijk mee minderen. Daar heb ik nooit zo'n moeite mee, ik drink vaker hele perioden niets. Weet zeker dat ik een borreltje op zijn tijd wel ga missen als het zover is.
Verder ga ik de komende periode steviger sporten, want ik heb begrepen dat je lichaam dan gemakkelijker herstelt. Ondertussen gaan we overwegen of ik mijn spiraal al laat verwijderen en we condooms gaan gebruiken, of dat we daar nog even mee wachten. Wat mij betreft kan het nu niet meer snel genoeg gaan, maar ik wil graag topfit zijn zodat ik eventuele moeilijkheden beter op kan vangen.
Natuurlijk weet je nooit hoe het gaat lopen, maar ik kan wel mijn best doen om de situatie zo ideaal mogelijk te maken.
Nee ik ben nog niet zwanger, maar we hebben de knoop ook pas begin Augustus doorgehakt.
Ik gebruikte de Nuvaring en ben daar meegestopt.
Probeer een beetje te letten op de hoeveelheid alcohol die ik drink en rook een stuk minder.
Daarbij slik ik foliumzuur
Hoe is t gesprek gegaan? Hoe reageerde je man??
Heel goed, die stond gelijk te snotteren en zei; "ik kan niet wachten tot je zwanger bent". Die kan echt niet wachten tot hij vader is, maar dat snap ik ook wel want hij is even ouder en er zijn al meerdere vrienden/ (ex) vriendinnen vader of moeder geworden.
Roken ben ik al een jaar of twee mee gestopt (al smokkelde ik op zijn tijd wel), maar dat is nu voor ons beiden over. Ik heb gelezen dat het niet goed is voor de kwaliteit van de eitjes en het zaad. Valt het je zwaar?
Drinken kan ik op zijn tijd stevig, maar daar ga ik ook gelijk mee minderen. Daar heb ik nooit zo'n moeite mee, ik drink vaker hele perioden niets. Weet zeker dat ik een borreltje op zijn tijd wel ga missen als het zover is.
Verder ga ik de komende periode steviger sporten, want ik heb begrepen dat je lichaam dan gemakkelijker herstelt. Ondertussen gaan we overwegen of ik mijn spiraal al laat verwijderen en we condooms gaan gebruiken, of dat we daar nog even mee wachten. Wat mij betreft kan het nu niet meer snel genoeg gaan, maar ik wil graag topfit zijn zodat ik eventuele moeilijkheden beter op kan vangen.
Natuurlijk weet je nooit hoe het gaat lopen, maar ik kan wel mijn best doen om de situatie zo ideaal mogelijk te maken.
woensdag 18 september 2013 om 10:56
Herkenbaar verhaal Maartje! Hier ook een vriend die rammelt (29jr). Begint er al jaar bijna wekelijks over. Zelf (24jr) was ik er vorig jaar nog helemaal niet mee bezig, maar inmiddels begint het gevoel toch wel te komen. De 'randvoorwaarden' zijn er: huis, spaargeld, beide WO opleiding afgerond, vast contract, goed salaris, 6 jaar samen, etc. Maar wat is nu wijsheid? Jong kinderen krijgen of eerst de carrières in de lift zetten.. Ik twijfel gezellig met je mee
woensdag 18 september 2013 om 11:54
Herkenbaar!
Hier ook nooit van die 'plagen' willen hebben. Zelfs bij een ander was het verschrikkelijk dus je zult ze dan zelf hebben.
floepman en ik zijn nu 9.5 jaar samen en jawel, sinds een jaar zijn we beide van gedachten veranderd maar elkaar niets durven zeggen. Vanaf dit jaar het toch erover gehad en dezelfde gedachten.. In april besloten dat we in december gaan babbelen of we het nog steeds willen en sindsdien er steeds vaker over gepraat. In juni bij de huisarts geweest ivm heup problemen en medicatie (of dit allemaal wel kon icm zwangerschap)
Nu zijn we zelfs zo enthousiast dat ik mijn 2 pilstrippen nog op maak en er geen nieuwe komen
Hier ook nooit van die 'plagen' willen hebben. Zelfs bij een ander was het verschrikkelijk dus je zult ze dan zelf hebben.
floepman en ik zijn nu 9.5 jaar samen en jawel, sinds een jaar zijn we beide van gedachten veranderd maar elkaar niets durven zeggen. Vanaf dit jaar het toch erover gehad en dezelfde gedachten.. In april besloten dat we in december gaan babbelen of we het nog steeds willen en sindsdien er steeds vaker over gepraat. In juni bij de huisarts geweest ivm heup problemen en medicatie (of dit allemaal wel kon icm zwangerschap)
Nu zijn we zelfs zo enthousiast dat ik mijn 2 pilstrippen nog op maak en er geen nieuwe komen
woensdag 18 september 2013 om 17:38
Alle twijfels zijn erg herkenbaar! Ik ben 27 jaar, inmiddels bijna op de helft van m'n zwangerschap. Zowel mijn man als ik zijn hoogopgeleid en volop bezig carrière te maken. Ik heb me jaren druk gemaakt over hoe dat nou zou moeten met kinderen en hoe we dat zouden kunnen inpassen. Tot het gevoel zó sterk werd dat de meeste bezwaren wegvielen. Natuurlijk zijn er een aantal randvoorwaarden die prettig/essentieel zijn: huis, beetje stabiel inkomen, beetje spaargeld (hoewel ik een vette spaarrekening ook onzin vind), en vooral ook een stabiele relatie. Maar verder is het vooral een emotionele beslissing denk ik. Als je eraan toe bent, vind je wel een oplossing voor al die andere problemen en worden bezwaren ook gewoon minder belangrijk. Wij zijn dolgelukkig met de zwangerschap en ik vind het niet erg meer om straks op allerlei vlakken een hoop in te leveren voor een kind. Straks gaan we allebei 32 uur werken (voor mij incl 1 dag per week opleiding). Zwaar zal het zeker zijn, maar dan denk ik maar: de halve mensheid doet het en overleeft het, dus het zal heus wel weer allemaal goed komen.
woensdag 18 september 2013 om 20:42
quote:dubiootje schreef op 18 september 2013 @ 17:46:
De kogel is dus door de kerk? Hebben jullie het al over de verdeling van de zorg (en het huishouden) gehad?
Ja, maar echt knopen doorhakken kan pas als ik op mijn werk erover kan praten en dat is nu wat vroeg. Ik wil even afwachten hoe de aankomende maanden voor mij gaan verlopen op mijn werk. Ik denk dat 1 dag minder voor ons beiden wel moet lukken, maar zo niet zijn we beiden flexibel genoeg om thuis te werken. Hij gaf ook aan het geen probleem te vinden om zijn kantoor op te zeggen en thuis te gaan zitten zodat ik meer kan investeren in mijn carriere. Dit wil ik liever niet want het fijne aan thuiswerken voor mij is juist de rust en stilte. Verder denk ik binnen de familie oppas te kunnen regelen, maar ook dit is iets dat je natuurlijk pas gaat bespreken als het zover is.
Qua huishouden hebben we een hulp. Ik hoop dat we die gewoon kunnen blijven betalen, anders moeten we daar afspraken over gaan maken.
De kogel is dus door de kerk? Hebben jullie het al over de verdeling van de zorg (en het huishouden) gehad?
Ja, maar echt knopen doorhakken kan pas als ik op mijn werk erover kan praten en dat is nu wat vroeg. Ik wil even afwachten hoe de aankomende maanden voor mij gaan verlopen op mijn werk. Ik denk dat 1 dag minder voor ons beiden wel moet lukken, maar zo niet zijn we beiden flexibel genoeg om thuis te werken. Hij gaf ook aan het geen probleem te vinden om zijn kantoor op te zeggen en thuis te gaan zitten zodat ik meer kan investeren in mijn carriere. Dit wil ik liever niet want het fijne aan thuiswerken voor mij is juist de rust en stilte. Verder denk ik binnen de familie oppas te kunnen regelen, maar ook dit is iets dat je natuurlijk pas gaat bespreken als het zover is.
Qua huishouden hebben we een hulp. Ik hoop dat we die gewoon kunnen blijven betalen, anders moeten we daar afspraken over gaan maken.
woensdag 18 september 2013 om 20:49
Ik ben (ondanks wat 'men' er hiervan vind) eerst 3 maanden gestopt met de pil, na 18 jaar gebruiken. Gewoon om te kijken hoe mijn cyclus was, hoe het ging en om eraan te wennen. Na 2 maanden begonnen met foliumzuur slikken. En toen ik dat een maand in mijn systeem had, hebben we ook de condooms uit het raam gegooid. Zo had ik tijd om aan het idee te wennen (en man ook). Wij roken beide niet en ik ben toen op eten en drinken gaan letten in de 2 weken tussen eisprong en ongesteldheid. In de andere 2 weken mocht ik wel een wijntje en een filet americain van mezelf. Nu hoogzwanger dus
donderdag 19 september 2013 om 08:05
donderdag 19 september 2013 om 09:03
Ik heb nu zelf dit voor ogen; Spiraal eruit, condooms gebruiken (ja, dat is minder veilig, maar ik denk niet dat we ni paniek raken als het "mis" gaat) 
. Daarnaast ga ik stevig aan het sporten en afvallen (ik heb nu licht overgewicht, een buikomtrek van 85 cm). Ik zou graag een strak en sterk lichaam willen hebben voordat ik zwanger raak. Uiteraard stop ik met afvallen als ik eenmaal zwanger ben en zal ik aangepast sporten. Ik heb gelezen dat je lichaam de klap van zo'n zwangerschap nu eenmaal beter opvangt als je strak in je vel zit dus dat lijkt me verstandig.
. Daarnaast ga ik stevig aan het sporten en afvallen (ik heb nu licht overgewicht, een buikomtrek van 85 cm). Ik zou graag een strak en sterk lichaam willen hebben voordat ik zwanger raak. Uiteraard stop ik met afvallen als ik eenmaal zwanger ben en zal ik aangepast sporten. Ik heb gelezen dat je lichaam de klap van zo'n zwangerschap nu eenmaal beter opvangt als je strak in je vel zit dus dat lijkt me verstandig.
donderdag 19 september 2013 om 09:44
Hi TO, tja wat een dilemma he!
Ik denk dat het heel erg afhangt van waar je zelf aan toe bent. Als je er nu emotioneel, relationeel en financieel klaar voor bent, waarom zou je dan nog jaren wachten? Als er nog dingen zijn die je graag eerst wilt doen of praktische zaken nog niet op orde hebt, dan is het logisch om nog even te wachten.
Fysiek zit je nu natuurlijk in een topleeftijd. Je hebt meer kans om zwanger te raken, minder kans op complicaties en je hebt nu waarschijnlijk ook meer energie dan je over 10 of 15 jaar zal hebben. Althans dat is wat ik zie bij de 35+ moeders om mij heen: ze zijn er vaak mentaal helemaal klaar voor, maar de gebroken nachten, het combineren van werk en prive etc vallen hen zwaar. Voor de meeste 25-jarigen is het nog maar kort geleden dat er heel veel gestapt werd om de volgende ochtend door te racen naar college en dan door naar je bijbaantje. Tuurlijk je hebt dan veel minder verantwoordelijkheid en ook meer tijd, maar je bent wel meer gewend om te functioneren met weinig slaap
Hier rond jouw leeftijd moeder geworden en ik ben ook een behoorlijke carrieretijger. Zelfde geldt voor man: we volgen naast onze WO-banen allebei een meerjarige opleiding en hebben in de afgelopen jaren allebei promotie gemaakt (hogere functie, van baan gewisseld etc). Dit combineren met ons gezinsleven lukt doordat we een flexibele werkgever hebben (allebei een dag thuis, thuiswerken kan regelmatig, eigen uren indelen etc), goede oppassen en iemand die ons helpt met poetsen. Daarnaast hebben we de regel dat we thuis alleen werken/studeren als kind slaapt, zodat we de in tijd die we met hem hebben er ook echt voor 'm zijn en leuke dingen doen.
Het bevalt heel goed zo en ik had zelf niet nog jaren willen wachten. We waren er klaar voor, hadden al gereisd, in het buitenland gewerkt, gekke dingen gedaan etc en wisten ook niet zo goed waarom we zouden wachten. Nadeel is wel dat in mijn vriendenkring nog vrijwel niemand in de kinderfase zit en dat mijn sociale leven soms moeilijk in mijn drukke werk/studie/gezinsleven in te passen is. Al vind je daar ook wel een modus is. Voordeel is weer dat mijn kinderen (bijna) volwassen zijn als ik 45 ben en dat ik dan waarschijnlijk alle tijd heb om in mijn werk te pieken. Dat lijkt me heerlijk: dat je echt een verantwoordelijke baan hebt (als directeur/professor/specialist) en je je daarop kan focussen zonder dat je je kinderen dagelijks moet wegbrengen/ophalen/overhoren/aanmoedigen op het sportveld etc
Ik ken trouwens ook twee jonge artsen die op hun 26e een kind hebben gekregen en dat gaat ze ook verbazingwekkend goed af en ze lijken ontzettend veel plezier in en aandacht voor het ouderschap te hebben. Terwijl zij echt drukke banen hebben en ook met nachtdiensten etc zitten.
Kortom, volgens mij kan het allebei prima. Als jonge ouder groeit je kind met je carrière mee en ben je nog wat meer onmisbaar (handig voor verlof etc) en als oudere ouder heb je je al meer bewezen, meer geld achter de hand etc.
Hopelijk heb je iets aan dit (lange) verhaal
Ik denk dat het heel erg afhangt van waar je zelf aan toe bent. Als je er nu emotioneel, relationeel en financieel klaar voor bent, waarom zou je dan nog jaren wachten? Als er nog dingen zijn die je graag eerst wilt doen of praktische zaken nog niet op orde hebt, dan is het logisch om nog even te wachten.
Fysiek zit je nu natuurlijk in een topleeftijd. Je hebt meer kans om zwanger te raken, minder kans op complicaties en je hebt nu waarschijnlijk ook meer energie dan je over 10 of 15 jaar zal hebben. Althans dat is wat ik zie bij de 35+ moeders om mij heen: ze zijn er vaak mentaal helemaal klaar voor, maar de gebroken nachten, het combineren van werk en prive etc vallen hen zwaar. Voor de meeste 25-jarigen is het nog maar kort geleden dat er heel veel gestapt werd om de volgende ochtend door te racen naar college en dan door naar je bijbaantje. Tuurlijk je hebt dan veel minder verantwoordelijkheid en ook meer tijd, maar je bent wel meer gewend om te functioneren met weinig slaap
Hier rond jouw leeftijd moeder geworden en ik ben ook een behoorlijke carrieretijger. Zelfde geldt voor man: we volgen naast onze WO-banen allebei een meerjarige opleiding en hebben in de afgelopen jaren allebei promotie gemaakt (hogere functie, van baan gewisseld etc). Dit combineren met ons gezinsleven lukt doordat we een flexibele werkgever hebben (allebei een dag thuis, thuiswerken kan regelmatig, eigen uren indelen etc), goede oppassen en iemand die ons helpt met poetsen. Daarnaast hebben we de regel dat we thuis alleen werken/studeren als kind slaapt, zodat we de in tijd die we met hem hebben er ook echt voor 'm zijn en leuke dingen doen.
Het bevalt heel goed zo en ik had zelf niet nog jaren willen wachten. We waren er klaar voor, hadden al gereisd, in het buitenland gewerkt, gekke dingen gedaan etc en wisten ook niet zo goed waarom we zouden wachten. Nadeel is wel dat in mijn vriendenkring nog vrijwel niemand in de kinderfase zit en dat mijn sociale leven soms moeilijk in mijn drukke werk/studie/gezinsleven in te passen is. Al vind je daar ook wel een modus is. Voordeel is weer dat mijn kinderen (bijna) volwassen zijn als ik 45 ben en dat ik dan waarschijnlijk alle tijd heb om in mijn werk te pieken. Dat lijkt me heerlijk: dat je echt een verantwoordelijke baan hebt (als directeur/professor/specialist) en je je daarop kan focussen zonder dat je je kinderen dagelijks moet wegbrengen/ophalen/overhoren/aanmoedigen op het sportveld etc
Ik ken trouwens ook twee jonge artsen die op hun 26e een kind hebben gekregen en dat gaat ze ook verbazingwekkend goed af en ze lijken ontzettend veel plezier in en aandacht voor het ouderschap te hebben. Terwijl zij echt drukke banen hebben en ook met nachtdiensten etc zitten.
Kortom, volgens mij kan het allebei prima. Als jonge ouder groeit je kind met je carrière mee en ben je nog wat meer onmisbaar (handig voor verlof etc) en als oudere ouder heb je je al meer bewezen, meer geld achter de hand etc.
Hopelijk heb je iets aan dit (lange) verhaal
donderdag 19 september 2013 om 10:44
Hoi Soundofsunshine, goed om te lezen! Hoe oud is je kind/ zijn je kinderen nu?
Ik heb hetzelfde, reizen vind ik ontzettend leuk, maar dat zal nooit veranderen. Gelukkig hebben we beiden al heel veel van de wereld gezien en reizen kan met een kind heus ook wel. Minder flexibel, uiteraard, maar het kan.
Ben je veel vrienden uit het oog verloren? Hier namelijk dezelfde situatie, zelfs nog twee vrienden die bij ouders wonen en de rest heeft allemaal een kleiner huis dus wij zijn vrijwel altijd de uitvalsbasis waar iedereen samen komt. Dat zal dan veranderen, ik denk dat ik dat best ga missen. Al kan je natuurlijk best met elkaar op de bank een borreltje drinken als er een baby in bed ligt...
Ik vind het ook wel jammer dat ik dit niet met een goede vriendin kan delen (ik heb sowieso meer vrienden en die zijn vaak toch al wat later), maar ik heb wel een nichtje en een kennis waar ik misschien tegen die tijd wat meer mee op kan trekken.
Bedankt voor je bericht!
Ik heb hetzelfde, reizen vind ik ontzettend leuk, maar dat zal nooit veranderen. Gelukkig hebben we beiden al heel veel van de wereld gezien en reizen kan met een kind heus ook wel. Minder flexibel, uiteraard, maar het kan.
Ben je veel vrienden uit het oog verloren? Hier namelijk dezelfde situatie, zelfs nog twee vrienden die bij ouders wonen en de rest heeft allemaal een kleiner huis dus wij zijn vrijwel altijd de uitvalsbasis waar iedereen samen komt. Dat zal dan veranderen, ik denk dat ik dat best ga missen. Al kan je natuurlijk best met elkaar op de bank een borreltje drinken als er een baby in bed ligt...
Ik vind het ook wel jammer dat ik dit niet met een goede vriendin kan delen (ik heb sowieso meer vrienden en die zijn vaak toch al wat later), maar ik heb wel een nichtje en een kennis waar ik misschien tegen die tijd wat meer mee op kan trekken.
Bedankt voor je bericht!
donderdag 19 september 2013 om 10:46
quote:justmaartje schreef op 18 september 2013 @ 20:42:
[...]
Ja, maar echt knopen doorhakken kan pas als ik op mijn werk erover kan praten en dat is nu wat vroeg. Ik wil even afwachten hoe de aankomende maanden voor mij gaan verlopen op mijn werk. Ik denk dat 1 dag minder voor ons beiden wel moet lukken, maar zo niet zijn we beiden flexibel genoeg om thuis te werken. Hij gaf ook aan het geen probleem te vinden om zijn kantoor op te zeggen en thuis te gaan zitten zodat ik meer kan investeren in mijn carriere. Dit wil ik liever niet want het fijne aan thuiswerken voor mij is juist de rust en stilte. Verder denk ik binnen de familie oppas te kunnen regelen, maar ook dit is iets dat je natuurlijk pas gaat bespreken als het zover is.
Qua huishouden hebben we een hulp. Ik hoop dat we die gewoon kunnen blijven betalen, anders moeten we daar afspraken over gaan maken.
Ik denk dat je daar juist nu over moet nadenken en praten met je partner. Je hebt dan nu wel de knoop doorgehakt dat je ervoor wil gaan, maar je twijfels in de OP zijn toch nog niet opgelost? Je vraag ging over het combineren van werk en gezin en juist dat is wat veel moeders als zwaar ervaren (omdat het dat meestal ook is).
In dit geval is je vriend degene die dolgraag kinderen wil, dus dan is het zeker mogelijk om hem te vragen hoe hij het voor zich ziet als ze er eenmaal zijn. Met de rust en stilte met thuiswerken is het uiteraard afgelopen als er een kind is. Thuiswerken is één optie om de combinatie werk-gezin te vergemakkelijken, maar structureel thuiswerken en tegelijk op de kinderen passen is niet te doen. Beide vereisen tijd en aandacht. Ik heb om die reden altijd opvang geregeld als ik thuiswerkte.
Beiden vijf dagen werken in combinatie met thuis de kinderen opvangen is echt geen optie. En als ik het goed begrijp, weet je niet zeker of jullie allebei een dag minder kunnen werken en weet je ook niet of familie kan/wil oppassen? Is kinderopvang voor jullie een optie, en zo ja, hoeveel dagen per week dan? Kunnen jullie dat betalen? En als jullie de huishoudelijke hulp niet meer kunnen betalen, hoe gaan jullie die taken dan verdelen?
Juist het goed doorspreken en regelen van dit soort zaken helpt om later problemen te voorkomen. Niet alleen praktische of financiële problemen, maar ook relatieproblemen die daardoor kunnen ontstaan. En dat wil je jezelf, maar ook je aanstaande kinderen toch zeker niet aandoen
[...]
Ja, maar echt knopen doorhakken kan pas als ik op mijn werk erover kan praten en dat is nu wat vroeg. Ik wil even afwachten hoe de aankomende maanden voor mij gaan verlopen op mijn werk. Ik denk dat 1 dag minder voor ons beiden wel moet lukken, maar zo niet zijn we beiden flexibel genoeg om thuis te werken. Hij gaf ook aan het geen probleem te vinden om zijn kantoor op te zeggen en thuis te gaan zitten zodat ik meer kan investeren in mijn carriere. Dit wil ik liever niet want het fijne aan thuiswerken voor mij is juist de rust en stilte. Verder denk ik binnen de familie oppas te kunnen regelen, maar ook dit is iets dat je natuurlijk pas gaat bespreken als het zover is.
Qua huishouden hebben we een hulp. Ik hoop dat we die gewoon kunnen blijven betalen, anders moeten we daar afspraken over gaan maken.
Ik denk dat je daar juist nu over moet nadenken en praten met je partner. Je hebt dan nu wel de knoop doorgehakt dat je ervoor wil gaan, maar je twijfels in de OP zijn toch nog niet opgelost? Je vraag ging over het combineren van werk en gezin en juist dat is wat veel moeders als zwaar ervaren (omdat het dat meestal ook is).
In dit geval is je vriend degene die dolgraag kinderen wil, dus dan is het zeker mogelijk om hem te vragen hoe hij het voor zich ziet als ze er eenmaal zijn. Met de rust en stilte met thuiswerken is het uiteraard afgelopen als er een kind is. Thuiswerken is één optie om de combinatie werk-gezin te vergemakkelijken, maar structureel thuiswerken en tegelijk op de kinderen passen is niet te doen. Beide vereisen tijd en aandacht. Ik heb om die reden altijd opvang geregeld als ik thuiswerkte.
Beiden vijf dagen werken in combinatie met thuis de kinderen opvangen is echt geen optie. En als ik het goed begrijp, weet je niet zeker of jullie allebei een dag minder kunnen werken en weet je ook niet of familie kan/wil oppassen? Is kinderopvang voor jullie een optie, en zo ja, hoeveel dagen per week dan? Kunnen jullie dat betalen? En als jullie de huishoudelijke hulp niet meer kunnen betalen, hoe gaan jullie die taken dan verdelen?
Juist het goed doorspreken en regelen van dit soort zaken helpt om later problemen te voorkomen. Niet alleen praktische of financiële problemen, maar ook relatieproblemen die daardoor kunnen ontstaan. En dat wil je jezelf, maar ook je aanstaande kinderen toch zeker niet aandoen
Ga in therapie!
donderdag 19 september 2013 om 11:06
quote:justmaartje schreef op 19 september 2013 @ 10:44:
Hoi Soundofsunshine, goed om te lezen! Hoe oud is je kind/ zijn je kinderen nu? Oudste is 4 en er is er 1 onderweg
Ik heb hetzelfde, reizen vind ik ontzettend leuk, maar dat zal nooit veranderen. Gelukkig hebben we beiden al heel veel van de wereld gezien en reizen kan met een kind heus ook wel. Minder flexibel, uiteraard, maar het kan.
Wij reizen nog best veel: op een wat relaxtere manier, maar we gaan zowel ver weg (buiten EU) met vliegtuig als dichtbij (binnen EU) met de auto. Ook dingen als stedentrips gaan prima, gaan we gewoon ook naar de speeltuin, kindermuseum etc.
Ben je veel vrienden uit het oog verloren? Hier namelijk dezelfde situatie, zelfs nog twee vrienden die bij ouders wonen en de rest heeft allemaal een kleiner huis dus wij zijn vrijwel altijd de uitvalsbasis waar iedereen samen komt. Dat zal dan veranderen, ik denk dat ik dat best ga missen. Al kan je natuurlijk best met elkaar op de bank een borreltje drinken als er een baby in bed ligt...
Ben eigenlijk niemand echt uit het oog verloren, maar ik investeer mijn tijd vooral in de inner-circle. Die zijn ook gek op onze zoon, dus hij gaat ook wel eens mee koffiedrinken met een vriendin op een plek waar ook een speeltuin/speelhoek is. Beneden borrel/BBQ/feestje met kind boven in bed gaat best hoor. Naar sommige vrienden namen we gewoon campingbedje mee en dan ging zoon daar in bed. En verder regelen we soms oppas voor feestjes waar we samen heen willen. Ik probeer ook eens in de zoveel tijd een 'vrienden APK' te doen door met de inner circle een weekendje weg te gaan. Dan praat je weer helemaal bij, heb je alle aandacht voor ze en kan de vriendschap er weer even tegenaan.
Ik vind het ook wel jammer dat ik dit niet met een goede vriendin kan delen (ik heb sowieso meer vrienden en die zijn vaak toch al wat later), maar ik heb wel een nichtje en een kennis waar ik misschien tegen die tijd wat meer mee op kan trekken.
Je vind vanzelf wel wat mensen of dat nou directe vrienden zijn of een leuk iemand die je ontmoet op zwangerschapsyoga/ bij de opvang/een collega die tegelijk zwanger is etc. Zo ontstaat er vanzelf wel een groepje mensen waarmee je baby-dingen kunt delen en waar je kind vriendjes kan maken. En je kinderloze vrienden houden je dan lekker met je voeten op de grond qua normale dingen
Bedankt voor je bericht!
Hoi Soundofsunshine, goed om te lezen! Hoe oud is je kind/ zijn je kinderen nu? Oudste is 4 en er is er 1 onderweg
Ik heb hetzelfde, reizen vind ik ontzettend leuk, maar dat zal nooit veranderen. Gelukkig hebben we beiden al heel veel van de wereld gezien en reizen kan met een kind heus ook wel. Minder flexibel, uiteraard, maar het kan.
Wij reizen nog best veel: op een wat relaxtere manier, maar we gaan zowel ver weg (buiten EU) met vliegtuig als dichtbij (binnen EU) met de auto. Ook dingen als stedentrips gaan prima, gaan we gewoon ook naar de speeltuin, kindermuseum etc.
Ben je veel vrienden uit het oog verloren? Hier namelijk dezelfde situatie, zelfs nog twee vrienden die bij ouders wonen en de rest heeft allemaal een kleiner huis dus wij zijn vrijwel altijd de uitvalsbasis waar iedereen samen komt. Dat zal dan veranderen, ik denk dat ik dat best ga missen. Al kan je natuurlijk best met elkaar op de bank een borreltje drinken als er een baby in bed ligt...
Ben eigenlijk niemand echt uit het oog verloren, maar ik investeer mijn tijd vooral in de inner-circle. Die zijn ook gek op onze zoon, dus hij gaat ook wel eens mee koffiedrinken met een vriendin op een plek waar ook een speeltuin/speelhoek is. Beneden borrel/BBQ/feestje met kind boven in bed gaat best hoor. Naar sommige vrienden namen we gewoon campingbedje mee en dan ging zoon daar in bed. En verder regelen we soms oppas voor feestjes waar we samen heen willen. Ik probeer ook eens in de zoveel tijd een 'vrienden APK' te doen door met de inner circle een weekendje weg te gaan. Dan praat je weer helemaal bij, heb je alle aandacht voor ze en kan de vriendschap er weer even tegenaan.
Ik vind het ook wel jammer dat ik dit niet met een goede vriendin kan delen (ik heb sowieso meer vrienden en die zijn vaak toch al wat later), maar ik heb wel een nichtje en een kennis waar ik misschien tegen die tijd wat meer mee op kan trekken.
Je vind vanzelf wel wat mensen of dat nou directe vrienden zijn of een leuk iemand die je ontmoet op zwangerschapsyoga/ bij de opvang/een collega die tegelijk zwanger is etc. Zo ontstaat er vanzelf wel een groepje mensen waarmee je baby-dingen kunt delen en waar je kind vriendjes kan maken. En je kinderloze vrienden houden je dan lekker met je voeten op de grond qua normale dingen
Bedankt voor je bericht!
donderdag 19 september 2013 om 11:11
Wat misschien een goed idee is: zwemmen. Baantjes trekken. Dit wordt ook aangeraden als sport tijdens de zwangerschap. Dan begin je nu, bouw je conditie op en wordt je slanker en als je dan zwanger bent, kun je dit gewoon vol blijven houden. Ik zwem nog regelmatig en merk dat de kleine kerel in mijn buik dan helemaal rustig wordt. En ikzelf ook (eindelijk die zware buik weer even in de gewichtsloosheid).
En floepert: succes! Ik had deze tijd echt nodig voor mezelf om aan het idee van onveilig vrijen te wennen. Is er zooo ingestampt dat het net voelde alsof ik iets fouts deed
En floepert: succes! Ik had deze tijd echt nodig voor mezelf om aan het idee van onveilig vrijen te wennen. Is er zooo ingestampt dat het net voelde alsof ik iets fouts deed
donderdag 19 september 2013 om 12:30
quote:dubiootje schreef op 19 september 2013 @ 10:46:
[...]
Ik denk dat je daar juist nu over moet nadenken en praten met je partner. Je hebt dan nu wel de knoop doorgehakt dat je ervoor wil gaan, maar je twijfels in de OP zijn toch nog niet opgelost? Je vraag ging over het combineren van werk en gezin en juist dat is wat veel moeders als zwaar ervaren (omdat het dat meestal ook is).
In dit geval is je vriend degene die dolgraag kinderen wil, dus dan is het zeker mogelijk om hem te vragen hoe hij het voor zich ziet als ze er eenmaal zijn. Met de rust en stilte met thuiswerken is het uiteraard afgelopen als er een kind is. Thuiswerken is één optie om de combinatie werk-gezin te vergemakkelijken, maar structureel thuiswerken en tegelijk op de kinderen passen is niet te doen. Beide vereisen tijd en aandacht. Ik heb om die reden altijd opvang geregeld als ik thuiswerkte.
Beiden vijf dagen werken in combinatie met thuis de kinderen opvangen is echt geen optie. En als ik het goed begrijp, weet je niet zeker of jullie allebei een dag minder kunnen werken en weet je ook niet of familie kan/wil oppassen? Is kinderopvang voor jullie een optie, en zo ja, hoeveel dagen per week dan? Kunnen jullie dat betalen? En als jullie de huishoudelijke hulp niet meer kunnen betalen, hoe gaan jullie die taken dan verdelen?
Juist het goed doorspreken en regelen van dit soort zaken helpt om later problemen te voorkomen. Niet alleen praktische of financiële problemen, maar ook relatieproblemen die daardoor kunnen ontstaan. En dat wil je jezelf, maar ook je aanstaande kinderen toch zeker niet aandoen Voordat je de dokter belt zou ik deze nog even heel aandachtig doorlezen.
[...]
Ik denk dat je daar juist nu over moet nadenken en praten met je partner. Je hebt dan nu wel de knoop doorgehakt dat je ervoor wil gaan, maar je twijfels in de OP zijn toch nog niet opgelost? Je vraag ging over het combineren van werk en gezin en juist dat is wat veel moeders als zwaar ervaren (omdat het dat meestal ook is).
In dit geval is je vriend degene die dolgraag kinderen wil, dus dan is het zeker mogelijk om hem te vragen hoe hij het voor zich ziet als ze er eenmaal zijn. Met de rust en stilte met thuiswerken is het uiteraard afgelopen als er een kind is. Thuiswerken is één optie om de combinatie werk-gezin te vergemakkelijken, maar structureel thuiswerken en tegelijk op de kinderen passen is niet te doen. Beide vereisen tijd en aandacht. Ik heb om die reden altijd opvang geregeld als ik thuiswerkte.
Beiden vijf dagen werken in combinatie met thuis de kinderen opvangen is echt geen optie. En als ik het goed begrijp, weet je niet zeker of jullie allebei een dag minder kunnen werken en weet je ook niet of familie kan/wil oppassen? Is kinderopvang voor jullie een optie, en zo ja, hoeveel dagen per week dan? Kunnen jullie dat betalen? En als jullie de huishoudelijke hulp niet meer kunnen betalen, hoe gaan jullie die taken dan verdelen?
Juist het goed doorspreken en regelen van dit soort zaken helpt om later problemen te voorkomen. Niet alleen praktische of financiële problemen, maar ook relatieproblemen die daardoor kunnen ontstaan. En dat wil je jezelf, maar ook je aanstaande kinderen toch zeker niet aandoen Voordat je de dokter belt zou ik deze nog even heel aandachtig doorlezen.
donderdag 19 september 2013 om 12:31
quote:dubiootje schreef op 19 september 2013 @ 10:46:
[...]
Ik denk dat je daar juist nu over moet nadenken en praten met je partner.
Dat doen we ook zeker, absoluut, ik bedoel meer dat ik nu nog niet naar mijn schoonzus wil gaan om te vragen of zij (tegen betaling!) op wil passen op onze eventuele kleine, terwijl het nog niet eens zover is en we niet eens weten of en wanneer dat allemaal zal lukken.
Samen praten we er wel over, ik ben heel realistisch en ook nuchter wat dat betreft. De conclusie die we nu hebben; er zijn veel opties dus daar komen we zeker uit. Ik kan alleen nog geen plan maken terwijl ik niet zeker weet of de partijen mee willen werken.
Zodra ik contractverlenging krijg bij mijn werkgever valt er wel te praten, het is meer spannend hoe en wat mijn prestaties doen. Zoals nu de planning is heb ik daar meer duidelijkheid over als we ook daadwerkelijk zonder anticonceptie gaan vrijen, dus dan kunnen we concreter worden.
Bij uiterste nood zit ik misschien wel zonder werk en dan zal mijn partner harder financieel moeten trekken om die tijd te overbruggen. Als we geen opvang kunnen regelen kan hij altijd nog thuis gaan werken (als is dat natuurlijk een situatie die zeer onwenselijk is).
In mijn ogen is het ideaal om 3 dagen opvang te regelen en daarnaast beiden een dag voor ons rekening te nemen. Zo kun je wel allebei zeker 32 uur blijven werken (hem kennende gaat hij tussendoor toch aan het werk als de kleine slaapt ofzo).
[...]
Ik denk dat je daar juist nu over moet nadenken en praten met je partner.
Dat doen we ook zeker, absoluut, ik bedoel meer dat ik nu nog niet naar mijn schoonzus wil gaan om te vragen of zij (tegen betaling!) op wil passen op onze eventuele kleine, terwijl het nog niet eens zover is en we niet eens weten of en wanneer dat allemaal zal lukken.
Samen praten we er wel over, ik ben heel realistisch en ook nuchter wat dat betreft. De conclusie die we nu hebben; er zijn veel opties dus daar komen we zeker uit. Ik kan alleen nog geen plan maken terwijl ik niet zeker weet of de partijen mee willen werken.
Zodra ik contractverlenging krijg bij mijn werkgever valt er wel te praten, het is meer spannend hoe en wat mijn prestaties doen. Zoals nu de planning is heb ik daar meer duidelijkheid over als we ook daadwerkelijk zonder anticonceptie gaan vrijen, dus dan kunnen we concreter worden.
Bij uiterste nood zit ik misschien wel zonder werk en dan zal mijn partner harder financieel moeten trekken om die tijd te overbruggen. Als we geen opvang kunnen regelen kan hij altijd nog thuis gaan werken (als is dat natuurlijk een situatie die zeer onwenselijk is).
In mijn ogen is het ideaal om 3 dagen opvang te regelen en daarnaast beiden een dag voor ons rekening te nemen. Zo kun je wel allebei zeker 32 uur blijven werken (hem kennende gaat hij tussendoor toch aan het werk als de kleine slaapt ofzo).
donderdag 19 september 2013 om 12:35
quote:Doreia schreef op 19 september 2013 @ 11:11:
Wat misschien een goed idee is: zwemmen. Baantjes trekken. Dit wordt ook aangeraden als sport tijdens de zwangerschap.Ik ben, op zijn zachts gezegd, geen waterrat, maar voor tijdens de zwangerschap is dit inderdaad een goede optie en kan ik me daar wel overheen zetten. De sport die ik nu doe is dan sowieso geen optie meer en kettlebell zal ook wel beperkt zijn tegen die tijd.
Wat misschien een goed idee is: zwemmen. Baantjes trekken. Dit wordt ook aangeraden als sport tijdens de zwangerschap.Ik ben, op zijn zachts gezegd, geen waterrat, maar voor tijdens de zwangerschap is dit inderdaad een goede optie en kan ik me daar wel overheen zetten. De sport die ik nu doe is dan sowieso geen optie meer en kettlebell zal ook wel beperkt zijn tegen die tijd.
donderdag 19 september 2013 om 13:28
Sorry dat ik het zeg hoor maar ik vind je wel heel erg snel gaan. Ga eerst eens aan het idee wennen in plaats van gelijk je spiraal eruit te laten halen. Ik zou nu echt even een maand of 2 niks doen. Waarom moet het gelijk deze week? Je durfde 2 dagen geleden nog niet eens je man te vertellen van je kinderwens.
En thuiswerken en tegelijk een baby bezighouden is in mijn ogen niet mogelijk. Tuurlijk kan je wel wat doen als de baby slaapt maar vaak slapen baby's kort. In die tijd smeer je ook even een boterham voor jezelf, even op je gemak naar de wc, laptop open en 15 minuten later is de baby wakker. En als de baby wakker is kan je heus wel je mail lezen maar even rustig zitten en je hoofd erbij houden gaat gewoon niet.
En thuiswerken en tegelijk een baby bezighouden is in mijn ogen niet mogelijk. Tuurlijk kan je wel wat doen als de baby slaapt maar vaak slapen baby's kort. In die tijd smeer je ook even een boterham voor jezelf, even op je gemak naar de wc, laptop open en 15 minuten later is de baby wakker. En als de baby wakker is kan je heus wel je mail lezen maar even rustig zitten en je hoofd erbij houden gaat gewoon niet.
donderdag 19 september 2013 om 13:33
quote:Pucker schreef op 19 september 2013 @ 13:28:
Sorry dat ik het zeg hoor maar ik vind je wel heel erg snel gaan. Ga eerst eens aan het idee wennen in plaats van gelijk je spiraal eruit te laten halen. Ik zou nu echt even een maand of 2 niks doen. Waarom moet het gelijk deze week? Je durfde 2 dagen geleden nog niet eens je man te vertellen van je kinderwens.
Sorry als ik misschien niet duidelijk ben, maar na mijn spiraal gaan we voorlopig aan de condooms. Als in; een maand of drie. Denk je dat dat niet genoeg tijd is om aan het idee te wennen? Wat je zegt is sowieso licht overtrokken, want we hebben er wel eerder over gesproken, maar niet over "nu".
En thuiswerken en tegelijk een baby bezighouden is in mijn ogen niet mogelijk. Tuurlijk kan je wel wat doen als de baby slaapt maar vaak slapen baby's kort. In die tijd smeer je ook even een boterham voor jezelf, even op je gemak naar de wc, laptop open en 15 minuten later is de baby wakker. En als de baby wakker is kan je heus wel je mail lezen maar even rustig zitten en je hoofd erbij houden gaat gewoon niet.Precies, dus is het de bedoeling dat ik die dagen alleen thuis ben en alleen in geval van nood eventueel zelf oppas.
Sorry dat ik het zeg hoor maar ik vind je wel heel erg snel gaan. Ga eerst eens aan het idee wennen in plaats van gelijk je spiraal eruit te laten halen. Ik zou nu echt even een maand of 2 niks doen. Waarom moet het gelijk deze week? Je durfde 2 dagen geleden nog niet eens je man te vertellen van je kinderwens.
Sorry als ik misschien niet duidelijk ben, maar na mijn spiraal gaan we voorlopig aan de condooms. Als in; een maand of drie. Denk je dat dat niet genoeg tijd is om aan het idee te wennen? Wat je zegt is sowieso licht overtrokken, want we hebben er wel eerder over gesproken, maar niet over "nu".
En thuiswerken en tegelijk een baby bezighouden is in mijn ogen niet mogelijk. Tuurlijk kan je wel wat doen als de baby slaapt maar vaak slapen baby's kort. In die tijd smeer je ook even een boterham voor jezelf, even op je gemak naar de wc, laptop open en 15 minuten later is de baby wakker. En als de baby wakker is kan je heus wel je mail lezen maar even rustig zitten en je hoofd erbij houden gaat gewoon niet.Precies, dus is het de bedoeling dat ik die dagen alleen thuis ben en alleen in geval van nood eventueel zelf oppas.
