Zwanger
alle pijlers
Bijna 40 en nog zwanger worden?
woensdag 15 januari 2014 om 11:39
quote:fietsmevrouw schreef op 15 januari 2014 @ 11:35:
Masquenade: ook dat bedenken wij ons. We zijn net in wat rustiger vaarwater. Een kindje erbij maakt het niet rustiger. We hebben ook gezegd: "laten we het dan goed hebben met z'n drietjes". En toch.......
Lijkt mij heel rustgevend om je daarop te focussen en een structurele oplossing te zoeken voor je endometriose.
Ik kan mij de wens goed voorstellen hoor, kinderen zijn leuk en lief. En het is allemaal mooi om mee te maken.
Masquenade: ook dat bedenken wij ons. We zijn net in wat rustiger vaarwater. Een kindje erbij maakt het niet rustiger. We hebben ook gezegd: "laten we het dan goed hebben met z'n drietjes". En toch.......
Lijkt mij heel rustgevend om je daarop te focussen en een structurele oplossing te zoeken voor je endometriose.
Ik kan mij de wens goed voorstellen hoor, kinderen zijn leuk en lief. En het is allemaal mooi om mee te maken.
woensdag 15 januari 2014 om 11:42
woensdag 15 januari 2014 om 11:52
quote:fietsmevrouw schreef op 15 januari 2014 @ 11:31:
Jules, ja klopt, zo is het precies!
Mijn man voelt het precies zoals ik eigenlijk. Oneerlijk dat het niet zo mocht zijn. Toen het wat rustiger werd, vonden we onszelf te oud. En nu inderdaad een aanleiding om het misschien toch allemaal te heroverwegen.
Maar de twijfels die we en half jaar geleden hadden, vooral mbt leeftijd en complicaties blijven bestaan, ook nu.Misschien is het verstandig hier eens met een professional over te praten. Ik weet niet of dit een gyn of psycholoog moet zijn (of misschien wel een hele andere specialist). De twijfels die je hebt, zijn gegrond. Vanaf een bepaalde leeftijd wordt het risicovoller en is de kans groter om een gehandicapt kindje te krijgen. Misschien is het fijn om de voors en tegens eens samen met een professional op een rijtje te zetten.
Jules, ja klopt, zo is het precies!
Mijn man voelt het precies zoals ik eigenlijk. Oneerlijk dat het niet zo mocht zijn. Toen het wat rustiger werd, vonden we onszelf te oud. En nu inderdaad een aanleiding om het misschien toch allemaal te heroverwegen.
Maar de twijfels die we en half jaar geleden hadden, vooral mbt leeftijd en complicaties blijven bestaan, ook nu.Misschien is het verstandig hier eens met een professional over te praten. Ik weet niet of dit een gyn of psycholoog moet zijn (of misschien wel een hele andere specialist). De twijfels die je hebt, zijn gegrond. Vanaf een bepaalde leeftijd wordt het risicovoller en is de kans groter om een gehandicapt kindje te krijgen. Misschien is het fijn om de voors en tegens eens samen met een professional op een rijtje te zetten.
woensdag 15 januari 2014 om 11:54
Fietsmevrouw, is het niet veel slimmer om in lange termijn oplossingen te denken? Ik begrijp dat een kindje krijgen jou lichamelijk ongemak voor een aantal maanden zou verlichten, maar daarna zal het net zo hard terugkomen én heb je een baby te verzorgen die ook zijn/haar aandacht verdient. Opgroeien met een zieke moeder is niet altijd even fijn, ik ben ervaringsdeskundige (wil niet zeggen dat ik niet van m'n moeder houd, maar ik had 100 x liever gehad dat zij gezond was en alles met ons mee kon doen vroeger).
Je zegt dat je al eens d.m.v. medicatie in de overgang bent gezet, met alle gevolgen van dien. Maar door die overgang, daar moet je vroeg of laat toch ooit doorheen. Wanneer je dan een aantal maanden daar last van hebt, maar daarna niet meer van je endometriose, dat zou toch heerlijk zijn?!
Tel je zegeningen lieve fietsmevrouw...
Je zegt dat je al eens d.m.v. medicatie in de overgang bent gezet, met alle gevolgen van dien. Maar door die overgang, daar moet je vroeg of laat toch ooit doorheen. Wanneer je dan een aantal maanden daar last van hebt, maar daarna niet meer van je endometriose, dat zou toch heerlijk zijn?!
Tel je zegeningen lieve fietsmevrouw...
woensdag 15 januari 2014 om 12:04
Ik zou het niet doen... Ik zie meer tegens dan voors eigenlijk. De wens voor een tweede kindje moet m.i. even groot en diep zijn als dat de wens voor een eerste kindje was/is.
Sommige mensen hebben de wens voor een gezin met meer dan 2 kinderen altijd al gehad. Ik had een kinderwens, die is met de komst van zoon vervuld. Voel me nu dan dus ook compleet. Hij is pas 3 maanden dus ik weet niet of de wens voor nog een kindje nog ooit opnieuw komt, maar vooralsnog kan ik alleen rationale voors en tegens bedenken. Ik denk het besluit om voor een kind te gaan (of het nu de eerste, tweede of volgende is) altijd moet komen uit de wens en liefde die je al voor dat persoontje voelt, en niet moet voortkomen uit een overweging die je met je verstand maakt. Is mijn mening dan...
Sommige mensen hebben de wens voor een gezin met meer dan 2 kinderen altijd al gehad. Ik had een kinderwens, die is met de komst van zoon vervuld. Voel me nu dan dus ook compleet. Hij is pas 3 maanden dus ik weet niet of de wens voor nog een kindje nog ooit opnieuw komt, maar vooralsnog kan ik alleen rationale voors en tegens bedenken. Ik denk het besluit om voor een kind te gaan (of het nu de eerste, tweede of volgende is) altijd moet komen uit de wens en liefde die je al voor dat persoontje voelt, en niet moet voortkomen uit een overweging die je met je verstand maakt. Is mijn mening dan...
woensdag 15 januari 2014 om 12:09
Ik zit in een gedeeltelijk vergelijkbaar en gedeeltelijk andere situatie. Bijna 40 (over 5 maanden), mijn eerste zwangerschap was erg problematisch (vanaf week 22 bedrust ivm dreigende vroeggeboorte en vanaf week 30 zwangerschapsvergiftiging) en bovendien is mijn zoontje met een ernstige hartafwijking en genetische afwijking geboren en heeft hij de eerste 4 maanden in ziekenhuis gelegen en 3 open hartoperaties gehad.
Je kan wel zeggen dat ik daar een trauma aan over heb gehouden maar dat weerhoudt me er niet van heel graag nog een tweede kindje te willen. Voor mezelf, mijn partner maar zeker ook voor mijn zoontje. En hopelijk heb ik deze keer mazzel en krijg ik dan wel een leuke zwangerschap, kraamtijd en het allerbelangrijkste een gezond kindje. Nu alleen nog zwanger worden.
Ga op je gevoel af zou ik zeggen. Bij mij is er nooit een greintje twijfel geweest en ik weet dat wat er ook gebeurd, we het aankunnen samen.
Je kan wel zeggen dat ik daar een trauma aan over heb gehouden maar dat weerhoudt me er niet van heel graag nog een tweede kindje te willen. Voor mezelf, mijn partner maar zeker ook voor mijn zoontje. En hopelijk heb ik deze keer mazzel en krijg ik dan wel een leuke zwangerschap, kraamtijd en het allerbelangrijkste een gezond kindje. Nu alleen nog zwanger worden.
Ga op je gevoel af zou ik zeggen. Bij mij is er nooit een greintje twijfel geweest en ik weet dat wat er ook gebeurd, we het aankunnen samen.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 15 januari 2014 om 12:21
40 is niet te oud om een kind te krijgen. Ik was bijna 42 toen mijn kind geboren werd. Gewoon via de natuurlijke weg zwanger geraakt al moesten we er wel lang op wachten.
Je kan tot je 43e IVF laten doen. Dus dat je te oud bent is onzin.
Ja de kans op een kindje met down is iets groter maar de kans op een gezond kind is nog groter. Bovendien kun je een vlokkentest of vruchtwaterpunctie laten doen en de zwangerschap laten afbreken mocht het kindje down hebben. Die testen zijn er niet voor niets.
Dat gezegd hebbende vind ik het een heel slecht idee om een kind te krijgen om minder last te hebben van endiomitrose
Je kan tot je 43e IVF laten doen. Dus dat je te oud bent is onzin.
Ja de kans op een kindje met down is iets groter maar de kans op een gezond kind is nog groter. Bovendien kun je een vlokkentest of vruchtwaterpunctie laten doen en de zwangerschap laten afbreken mocht het kindje down hebben. Die testen zijn er niet voor niets.
Dat gezegd hebbende vind ik het een heel slecht idee om een kind te krijgen om minder last te hebben van endiomitrose
woensdag 15 januari 2014 om 12:48
Maar ze wil dus geen abortus, schreef ze ergens. Dus als er iets mis is met het kindje, krijgt ze een ziek/gehandicapt kind.
Ik heb ook twee probleemloze zwangerschappen gehad en twee kerngezonde kinderen gekregen (eind 30/begin 40). Het kan dus allemaal heus wel, je hebt alleen geen garanties en wel een verhoogd risico.
Ik heb ook twee probleemloze zwangerschappen gehad en twee kerngezonde kinderen gekregen (eind 30/begin 40). Het kan dus allemaal heus wel, je hebt alleen geen garanties en wel een verhoogd risico.
woensdag 15 januari 2014 om 12:57
Het is natuurlijk wel waar wat Sugarmiss schrijft, als er geen erfelijke ziektes in de familie zitten is de kans dat het kind helemaal in orde is natuurlijk nog steeds heel groot als je rond de 40 bent. Het is niet zo dat het risico 50/50 is.
Garanties krijg je helaas voor niets in het leven. Een kind krijgen is altijd een sprong in het duister.Als je al te veel gaat nadenken over wat er allemaal mis kan gaan, kun je jezelf ook compleet verlammen. De bottom-line is denk ik: hoe graag wil je nog een kind? Om het kind zelf, niet om bijkomstige redenen.
Garanties krijg je helaas voor niets in het leven. Een kind krijgen is altijd een sprong in het duister.Als je al te veel gaat nadenken over wat er allemaal mis kan gaan, kun je jezelf ook compleet verlammen. De bottom-line is denk ik: hoe graag wil je nog een kind? Om het kind zelf, niet om bijkomstige redenen.
woensdag 15 januari 2014 om 13:01
Zoembaya, het voelde een half jaar geleden ook een beetje als onszelf verlammen, toen we besloten om het niet meer te proberen.
Ik zei nog tegen mijn man: "waarom kiezen we niet gewoon voor wat we eigenlijk willen, alleen vanwege angst?".
Maar de afgelopen jaren waren erg heftig en toen durfden we het niet aan, kozen we voor een soort van zekerheid van hoe het nu is.
Wat ik al eerder schreef, de vrouw van mijn ex was ook zwanger van een kindje met down, wat het allemaal wat dichterbij bracht. Normaal is het wat theoretischer, die kans op een gehandicapt kindje. Maar ja.... bij hun gebeurde het wel gewoon echt......
Ik zei nog tegen mijn man: "waarom kiezen we niet gewoon voor wat we eigenlijk willen, alleen vanwege angst?".
Maar de afgelopen jaren waren erg heftig en toen durfden we het niet aan, kozen we voor een soort van zekerheid van hoe het nu is.
Wat ik al eerder schreef, de vrouw van mijn ex was ook zwanger van een kindje met down, wat het allemaal wat dichterbij bracht. Normaal is het wat theoretischer, die kans op een gehandicapt kindje. Maar ja.... bij hun gebeurde het wel gewoon echt......
woensdag 15 januari 2014 om 13:05
Waarom waren de laatste jaren erg heftig en is er niet een kans dat deze situatie zich herhaalt?
Als je echt nog graag een kind wil (dat lees ik niet direct) zou ik ervoor gaan.Maar hou wel in je achterhoofd dat het niet meer lukt.
Ik ken sowieso al 2 vrouwen die met 40 en ouder niet meer zwanger werden met IVF.
Kan je niet beter gewoon een Mirena spiraal nemen?Of cerazette slikken?
Als je echt nog graag een kind wil (dat lees ik niet direct) zou ik ervoor gaan.Maar hou wel in je achterhoofd dat het niet meer lukt.
Ik ken sowieso al 2 vrouwen die met 40 en ouder niet meer zwanger werden met IVF.
Kan je niet beter gewoon een Mirena spiraal nemen?Of cerazette slikken?
woensdag 15 januari 2014 om 13:08
quote:fietsmevrouw schreef op 15 januari 2014 @ 13:01:
Zoembaya, het voelde een half jaar geleden ook een beetje als onszelf verlammen, toen we besloten om het niet meer te proberen.
Ik zei nog tegen mijn man: "waarom kiezen we niet gewoon voor wat we eigenlijk willen, alleen vanwege angst?".
Maar de afgelopen jaren waren erg heftig en toen durfden we het niet aan, kozen we voor een soort van zekerheid van hoe het nu is.
Wat ik al eerder schreef, de vrouw van mijn ex was ook zwanger van een kindje met down, wat het allemaal wat dichterbij bracht. Normaal is het wat theoretischer, die kans op een gehandicapt kindje. Maar ja.... bij hun gebeurde het wel gewoon echt......Kans op down is maar 1 op 85 bij 40 jaar , dus zo'n dikke 1 %. Dus valt erg mee.
Zoembaya, het voelde een half jaar geleden ook een beetje als onszelf verlammen, toen we besloten om het niet meer te proberen.
Ik zei nog tegen mijn man: "waarom kiezen we niet gewoon voor wat we eigenlijk willen, alleen vanwege angst?".
Maar de afgelopen jaren waren erg heftig en toen durfden we het niet aan, kozen we voor een soort van zekerheid van hoe het nu is.
Wat ik al eerder schreef, de vrouw van mijn ex was ook zwanger van een kindje met down, wat het allemaal wat dichterbij bracht. Normaal is het wat theoretischer, die kans op een gehandicapt kindje. Maar ja.... bij hun gebeurde het wel gewoon echt......Kans op down is maar 1 op 85 bij 40 jaar , dus zo'n dikke 1 %. Dus valt erg mee.
woensdag 15 januari 2014 om 13:08
Objectief is er ook heel veel reden om te twijfelen natuurlijk. Maar als je alle voors en tegens goed hebt afgewogen, en je zit samen op één lijn, en het gevoel is er nog steeds. Zou je het dan niet gewoon volgen?
Wat is je gevoel als je je het alternatief voorstelt: Jullie blijven met zijn drieën, en jij laat je op medische wijze aan die endometriose helpen? Is dat een fijn vooruitzicht?
Wat is je gevoel als je je het alternatief voorstelt: Jullie blijven met zijn drieën, en jij laat je op medische wijze aan die endometriose helpen? Is dat een fijn vooruitzicht?
woensdag 15 januari 2014 om 13:14
Miedo, dat vind ik te persoonlijk om hier op te schrijven, maar ik denk dat de kans klein is dat de situatie zich herhaalt. De kans dat mijn dochtertje weer ziek wordt, is er wel, maar de artsen achten hem klein. Ik hou er zelf wel altijd rekening mee.
Natuurlijk weet ik dat de kans heel klein is dat het nog lukt om een kindje te krijgen.
Mirene spiraal is niet goed, dan menstrueer je gewoon en krijg je hormonen waar ik niet goed tegen kan. Cerazette wilde de gyn tot nu toe niet geven.
Natuurlijk weet ik dat de kans heel klein is dat het nog lukt om een kindje te krijgen.
Mirene spiraal is niet goed, dan menstrueer je gewoon en krijg je hormonen waar ik niet goed tegen kan. Cerazette wilde de gyn tot nu toe niet geven.
woensdag 15 januari 2014 om 13:20
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik denk dat niemand advies kan geven of je aan een tweede moet beginnen. Jij weet alleen of je wens opweegt tegen de risico's en positieve/negatieve bijwerkingen.
Ik kan zelf ook niet op de natuurlijke manier zwanger worden en onze dochter is veel te vroeg geboren met alle bijkomende dingen. Er zit een groot risico aan weer zwanger worden en hoewel mijn wens groot is/was heb ik besloten blij te zijn met wat ik heb en het risico niet te nemen. Ik kan niet voor anderen oordelen maar als het zo zwaar geweest is en je eigenlijk al afstand had genomen van je wens en de risico's zijn er, dan zou ik persoonlijk zeggen ik begin er niet meer aan en geniet van wat ik wel heb. Al weet ik dat er dagen zijn waarop het nuchter denken even niet goed lukt. Ik heb na 6 jaar die momenten ook nog steeds wel eens, maar bedenk me dan waarom ik die keuze gemaakt heb. Sterkte.
Ik kan zelf ook niet op de natuurlijke manier zwanger worden en onze dochter is veel te vroeg geboren met alle bijkomende dingen. Er zit een groot risico aan weer zwanger worden en hoewel mijn wens groot is/was heb ik besloten blij te zijn met wat ik heb en het risico niet te nemen. Ik kan niet voor anderen oordelen maar als het zo zwaar geweest is en je eigenlijk al afstand had genomen van je wens en de risico's zijn er, dan zou ik persoonlijk zeggen ik begin er niet meer aan en geniet van wat ik wel heb. Al weet ik dat er dagen zijn waarop het nuchter denken even niet goed lukt. Ik heb na 6 jaar die momenten ook nog steeds wel eens, maar bedenk me dan waarom ik die keuze gemaakt heb. Sterkte.
woensdag 15 januari 2014 om 14:32
woensdag 15 januari 2014 om 14:41
TO, ik herken de worsteling zo dus nog een aanvulling: mij gaf het pas rust toen ik definitief een keuze had gemaakt (met mijn verstand), gevoelsmatig stond ik daar pas veel later achter (en dus nog weleens dat ik me er vervelend onder voel). De berusting komt, hier ook omdat mijn kind op een gegeven moment een leeftijd krijgt/zal krijgen dat het leeftijdsverschil te groot wordt. Misschien heb je iets aan mijn ervaring/gevoelens. Het is een gevecht tussen gevoel en verstand geweest bij mij.
