Zwanger
alle pijlers
Een onmogelijke keuze
donderdag 20 februari 2014 om 18:59
Ik ga jullie proberen mee te nemen in mijn situatie:
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
donderdag 20 februari 2014 om 20:12
Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en mijn ex wist niet hoe hard hij weg moest lopen toen bleek dat ik zwanger was. Ja, hij wilde wel samen over een oplossing denken maar die kon wat hem betreft maar een kant op. Nu was voor mij abortus ook geen optie, dus wat dat betreft stond ik er net zo eenzijdig in als hij. Maar het is me vies tegengevallen dat hij me liet zitten. Ik had er overigens nul twijfels over of ik het alleen zou kunnen.
Uiteindelijk is het wel allemaal goed gekomen en voeden we nu samen (niet in een relatie) ons kind op.
Uiteindelijk is het wel allemaal goed gekomen en voeden we nu samen (niet in een relatie) ons kind op.
donderdag 20 februari 2014 om 20:14
@Betjebig, meen je dat nou echt? Dat de liefde direct zou verdwijnen als de man in kwestie liever een abortus ziet dan een kind? Ze zijn acht weken samen?! Zo raar vind ik dat niet...
Edit: ik heb bovenstaand gepost voor je laatste post hier stond, Betjebig. Ik begrijp je eerste post nu beter.. Ik vind overigens wel dat in de situatie van TO een verschil zit. Ik lees nergens dat zij graag wil gaan voor dit kindje, ik lees wel dat ze dit wil doen met die geweldige man die ze net twee maanden kent en waarmee alles nog gekleurd wordt met een roze bril.
Edit: ik heb bovenstaand gepost voor je laatste post hier stond, Betjebig. Ik begrijp je eerste post nu beter.. Ik vind overigens wel dat in de situatie van TO een verschil zit. Ik lees nergens dat zij graag wil gaan voor dit kindje, ik lees wel dat ze dit wil doen met die geweldige man die ze net twee maanden kent en waarmee alles nog gekleurd wordt met een roze bril.
bloosje wijzigde dit bericht op 20-02-2014 20:18
Reden: Crosspost..
Reden: Crosspost..
% gewijzigd
Nou ja.. dat dus..
donderdag 20 februari 2014 om 20:17
quote:bloosje schreef op 20 februari 2014 @ 20:14:
@Betjebig, meen je dat nou echt? Dat de liefde direct zou verdwijnen als de man in kwestie liever een abortus ziet dan een kind? Ze zijn acht weken samen?! Zo raar vind ik dat niet...Nou inderdaad, ik vind het eerder een verstandig besluit dan een raar besluit om voor abortus te kiezen.
@Betjebig, meen je dat nou echt? Dat de liefde direct zou verdwijnen als de man in kwestie liever een abortus ziet dan een kind? Ze zijn acht weken samen?! Zo raar vind ik dat niet...Nou inderdaad, ik vind het eerder een verstandig besluit dan een raar besluit om voor abortus te kiezen.
donderdag 20 februari 2014 om 20:19
Als je dit kind wil houden, houdt er dan rekening mee dat je het alleen zal moeten doen. Die kans is gewoon heel groot. En dat zie je niet zitten, als ik het goed begrijp.
Dan kan je er beter niet aan beginnen.
Ik ben helemaal niet zo pro abortus, maar jullie kennen elkaar zo kort en je wil het niet alleen doen.
Dan kan je er beter niet aan beginnen.
Ik ben helemaal niet zo pro abortus, maar jullie kennen elkaar zo kort en je wil het niet alleen doen.
donderdag 20 februari 2014 om 20:24
ik zie eigenlijk geen reden om het kind wel te houden in de huidige situatie.
to kent heel die man niet, hij kent haar niet, ze wonen 100km van elkaar vandaan, zij wil het kind niet alleen opvoeden en HIJ WILT HET NIET!
ze kan de hele torie blijven romantiseren maar eindstand zijn dit de feiten.
het verstandigste is om de zwangerschap af te breken.
to kent heel die man niet, hij kent haar niet, ze wonen 100km van elkaar vandaan, zij wil het kind niet alleen opvoeden en HIJ WILT HET NIET!
ze kan de hele torie blijven romantiseren maar eindstand zijn dit de feiten.
het verstandigste is om de zwangerschap af te breken.
donderdag 20 februari 2014 om 20:27
quote:sjeri schreef op 20 februari 2014 @ 20:24:
ik zie eigenlijk geen reden om het kind wel te houden in de huidige situatie.
to kent heel die man niet, hij kent haar niet, ze wonen 100km van elkaar vandaan, zij wil het kind niet alleen opvoeden en HIJ WILT HET NIET!
ze kan de hele torie blijven romantiseren maar eindstand zijn dit de feiten.
het verstandigste is om de zwangerschap te verbreken.
Hier ben ik niet mee eens.
Dit is een hele heftige, grote beslissing, die je moet nemen met je hart en met je hoofd. Als je niet kunt leven met een afbreking van deze zwangerschap, dan moet je hem doorzetten. Als zij deep down blij is dat ze zwanger is (en zo klinkt de openingspost!) dan moet ze zich afvragen of ze dit kind ook in haar eentje wil opvoeden.
Dit is geen feitelijk optellen van voor- en tegenargumenten. Als het zo simpel was, hoefde ze hier geen verhaal over te schrijven.
ik zie eigenlijk geen reden om het kind wel te houden in de huidige situatie.
to kent heel die man niet, hij kent haar niet, ze wonen 100km van elkaar vandaan, zij wil het kind niet alleen opvoeden en HIJ WILT HET NIET!
ze kan de hele torie blijven romantiseren maar eindstand zijn dit de feiten.
het verstandigste is om de zwangerschap te verbreken.
Hier ben ik niet mee eens.
Dit is een hele heftige, grote beslissing, die je moet nemen met je hart en met je hoofd. Als je niet kunt leven met een afbreking van deze zwangerschap, dan moet je hem doorzetten. Als zij deep down blij is dat ze zwanger is (en zo klinkt de openingspost!) dan moet ze zich afvragen of ze dit kind ook in haar eentje wil opvoeden.
Dit is geen feitelijk optellen van voor- en tegenargumenten. Als het zo simpel was, hoefde ze hier geen verhaal over te schrijven.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
donderdag 20 februari 2014 om 20:28
@boerderijgeit028 Nee,dat zou ik hem niet kwalijk nemen. Weet je wat het is, ik visualiseerde vandaag dat, als hij tegen mij zou zeggen; Isa, we gaan dit samen doen. Mijn eerste emotie niet een emotie van blijdschap zou zijn.
Sec gezien, zijn we nog maar heel kort samen, kennen wij elkaar nog niet goed (genoeg) en is een kindje samen krijgen in mijn ogen het meest belangrijkste, waardevolste waar je ooit voor kan gaan. Ik overweeg zelf abortus omdat dit zoiets "zwaars" is. Bij dit nieuws zou ik willen dansen door de kamer van geluk en niet trillen als een rietje.... Wat het gewoonweg moeilijk maakt is het leven in mijn buik. Het gevoel. Vanuit verstandelijk oogpunt moet niemand dit doen denk ik. Daarmee zeg ik niet dat het niet goed zou kunnen gaan. Maar de tijd samen hebben, elkaar echt leren kennen is vanzelfsprekend een betere start.
Sec gezien, zijn we nog maar heel kort samen, kennen wij elkaar nog niet goed (genoeg) en is een kindje samen krijgen in mijn ogen het meest belangrijkste, waardevolste waar je ooit voor kan gaan. Ik overweeg zelf abortus omdat dit zoiets "zwaars" is. Bij dit nieuws zou ik willen dansen door de kamer van geluk en niet trillen als een rietje.... Wat het gewoonweg moeilijk maakt is het leven in mijn buik. Het gevoel. Vanuit verstandelijk oogpunt moet niemand dit doen denk ik. Daarmee zeg ik niet dat het niet goed zou kunnen gaan. Maar de tijd samen hebben, elkaar echt leren kennen is vanzelfsprekend een betere start.
donderdag 20 februari 2014 om 20:28
Ik houd wel van dat "zweverige"
Eerlijk gezegd denk ik dat jij met heel je hart hoopt dat je vriend morgen zegt dat hij het dolgraag wil houden.... ik denk dat jij je keuze diep in je hart al hebt gemaakt maar het hardop uitspreken maakt het te echt. En hoe reageert hij dan? Rent ie weg? Wordt ie onzeker of springt ie toch n klein gaatje in de lucht.
zeg hem wat je voelt.... niet wat je denkt dat hij wil horen maar wat jij voelt.
Succes!!
Eerlijk gezegd denk ik dat jij met heel je hart hoopt dat je vriend morgen zegt dat hij het dolgraag wil houden.... ik denk dat jij je keuze diep in je hart al hebt gemaakt maar het hardop uitspreken maakt het te echt. En hoe reageert hij dan? Rent ie weg? Wordt ie onzeker of springt ie toch n klein gaatje in de lucht.
zeg hem wat je voelt.... niet wat je denkt dat hij wil horen maar wat jij voelt.
Succes!!
donderdag 20 februari 2014 om 20:29
Je gaat in november uit elkaar na 8 jaar, ontmoet iemand anders in december en bent in januari zwanger van diegene.
Klinkt niet echt als een stabiele situatie.
Hoe lief, leuk en geweldig je nieuwe vriend nu ook is, je hebt het wel over een kind.
Het is niet iets wat je wegdoet als het niet blijkt te werken.
Klinkt niet echt als een stabiele situatie.
Hoe lief, leuk en geweldig je nieuwe vriend nu ook is, je hebt het wel over een kind.
Het is niet iets wat je wegdoet als het niet blijkt te werken.
donderdag 20 februari 2014 om 20:36
quote:isamoon schreef op 20 februari 2014 @ 20:28:
@boerderijgeit028 Nee,dat zou ik hem niet kwalijk nemen. Weet je wat het is, ik visualiseerde vandaag dat, als hij tegen mij zou zeggen; Isa, we gaan dit samen doen. Mijn eerste emotie niet een emotie van blijdschap zou zijn.
Sec gezien, zijn we nog maar heel kort samen, kennen wij elkaar nog niet goed (genoeg) en is een kindje samen krijgen in mijn ogen het meest belangrijkste, waardevolste waar je ooit voor kan gaan. Ik overweeg zelf abortus omdat dit zoiets "zwaars" is. Bij dit nieuws zou ik willen dansen door de kamer van geluk en niet trillen als een rietje.... Wat het gewoonweg moeilijk maakt is het leven in mijn buik. Het gevoel. Vanuit verstandelijk oogpunt moet niemand dit doen denk ik. Daarmee zeg ik niet dat het niet goed zou kunnen gaan. Maar de tijd samen hebben, elkaar echt leren kennen is vanzelfsprekend een betere start.Ook bij mijn geplande zwangerschappen rende ik niet door de kamer van geluk hoor, dat was ook eerder trillen als een rietje. Ineens heel echt.
@boerderijgeit028 Nee,dat zou ik hem niet kwalijk nemen. Weet je wat het is, ik visualiseerde vandaag dat, als hij tegen mij zou zeggen; Isa, we gaan dit samen doen. Mijn eerste emotie niet een emotie van blijdschap zou zijn.
Sec gezien, zijn we nog maar heel kort samen, kennen wij elkaar nog niet goed (genoeg) en is een kindje samen krijgen in mijn ogen het meest belangrijkste, waardevolste waar je ooit voor kan gaan. Ik overweeg zelf abortus omdat dit zoiets "zwaars" is. Bij dit nieuws zou ik willen dansen door de kamer van geluk en niet trillen als een rietje.... Wat het gewoonweg moeilijk maakt is het leven in mijn buik. Het gevoel. Vanuit verstandelijk oogpunt moet niemand dit doen denk ik. Daarmee zeg ik niet dat het niet goed zou kunnen gaan. Maar de tijd samen hebben, elkaar echt leren kennen is vanzelfsprekend een betere start.Ook bij mijn geplande zwangerschappen rende ik niet door de kamer van geluk hoor, dat was ook eerder trillen als een rietje. Ineens heel echt.
donderdag 20 februari 2014 om 20:37
quote:EvyBlissy schreef op 20 februari 2014 @ 20:27:
[...]
Hier ben ik niet mee eens.
Dit is een hele heftige, grote beslissing, die je moet nemen met je hart en met je hoofd. Als je niet kunt leven met een afbreking van deze zwangerschap, dan moet je hem doorzetten. Als zij deep down blij is dat ze zwanger is (en zo klinkt de openingspost!) dan moet ze zich afvragen of ze dit kind ook in haar eentje wil opvoeden.
Dit is geen feitelijk optellen van voor- en tegenargumenten. Als het zo simpel was, hoefde ze hier geen verhaal over te schrijven.
ik denk dat to inderdaad eentje is die een trauma gaat oplopen als ze het kind weghaalt. ze is zo verliefd op die vent dat ze waarschijnlijk denkt dat dit ze dichter bij elkaar gaat brengen, al zal ze dit waarschijnlijk niet toegeven.
die vent loopt straks ook met een enorme trauma rond als hem een kind door de strot wordt gedouwd door een internet booty.
de hele situatie is onverstandig en het verbaasd me dat mensen zo mild reageren op dit "oeps" verhaal. mss werkt dat zweverig gedoe in het voordeel van to waardoor mensen niet doorhebben hoe egoïstisch ze eigenlijk is.
[...]
Hier ben ik niet mee eens.
Dit is een hele heftige, grote beslissing, die je moet nemen met je hart en met je hoofd. Als je niet kunt leven met een afbreking van deze zwangerschap, dan moet je hem doorzetten. Als zij deep down blij is dat ze zwanger is (en zo klinkt de openingspost!) dan moet ze zich afvragen of ze dit kind ook in haar eentje wil opvoeden.
Dit is geen feitelijk optellen van voor- en tegenargumenten. Als het zo simpel was, hoefde ze hier geen verhaal over te schrijven.
ik denk dat to inderdaad eentje is die een trauma gaat oplopen als ze het kind weghaalt. ze is zo verliefd op die vent dat ze waarschijnlijk denkt dat dit ze dichter bij elkaar gaat brengen, al zal ze dit waarschijnlijk niet toegeven.
die vent loopt straks ook met een enorme trauma rond als hem een kind door de strot wordt gedouwd door een internet booty.
de hele situatie is onverstandig en het verbaasd me dat mensen zo mild reageren op dit "oeps" verhaal. mss werkt dat zweverig gedoe in het voordeel van to waardoor mensen niet doorhebben hoe egoïstisch ze eigenlijk is.
donderdag 20 februari 2014 om 20:38
Jullie hebben gewoon pech gehad, dat ondanks jullie voorzorgsmaatregelen hebben getroffen, je toch zwanger bent geraakt. Ik lees dat jouw verstand heel erg worstelt met je gevoel. Schrijf anders de voor- en nadelen voor jezelf op, als je beseft wat beide keuzes met zich meebrengen kun je een beslissing maken.
donderdag 20 februari 2014 om 21:21
Heb in ongeveer een zelfde situatie gezeten.
Lange relatie net over en heel kort daarna zwanger (niet gepland, door spiraal heen) van een nieuwe liefde.
Ondanks dat ik altijd 'tegen' (bepaalde situaties uitgesloten) abortus ben geweest, wist ik meteen dat ik het niet wilde houden. Ik wilde het kindje een goede, veilige basis kunnen geven en dat kan niet in zo'n prille relatie. Naar mijn mening verdient een kindje een veilig thuis, waarin twee ouders voor hem/haar zorgen. En ik weet; die garantie heb je nooit, ook niet na een relatie van 10 of 20 jaar, maar als een relatie nog maar zo pril is... Ik wilde het er niet op wagen en mijn kindje er de dupe van laten worden. Hoeveel pijn zoiets ook doet...
Lange relatie net over en heel kort daarna zwanger (niet gepland, door spiraal heen) van een nieuwe liefde.
Ondanks dat ik altijd 'tegen' (bepaalde situaties uitgesloten) abortus ben geweest, wist ik meteen dat ik het niet wilde houden. Ik wilde het kindje een goede, veilige basis kunnen geven en dat kan niet in zo'n prille relatie. Naar mijn mening verdient een kindje een veilig thuis, waarin twee ouders voor hem/haar zorgen. En ik weet; die garantie heb je nooit, ook niet na een relatie van 10 of 20 jaar, maar als een relatie nog maar zo pril is... Ik wilde het er niet op wagen en mijn kindje er de dupe van laten worden. Hoeveel pijn zoiets ook doet...
donderdag 20 februari 2014 om 21:34
Misschien moet je ook naar andere opties kijken? Hoe sta je bijvoorbeeld tegen een (open) adoptie? Ik ken zelf een stel dat afstand heeft gedaan van hun eerste kindje, omdat ze toen nog jong waren (17) en gewoonweg niet voor een kind konden zorgen (ook nogal problematische thuissituaties). Uiteindelijk zijn ze tien jaar later nog steeds samen, hebben ze onlangs een kindje gekregen (bewust dus deze keer) en ze hebben ook nog steeds goed contact met hun eerste kind. Ze zien hem geloof ik zo'n tien keer per jaar, dat is natuurlijk niet veel, maar ze weten dat zijn leven nu veel beter is dan wanneer hij bij hen was gebleven, en uiteindelijk maken ze nog steeds deel uit van zijn leven.
Dit is natuurlijk wel een positief verhaal van een open adoptie, ik kan me ook voorstellen dat er negatieve verhalen zijn, maar je zou erover na kunnen denken en het wellicht voor kunnen stellen aan je vriend. Dit omdat je in je openingspost het nogal zwaar lijkt te hebben met het idee dat je een leven moet beëindigen. Een kind afstaan is natuurlijk ook ontzettend moeilijk, maar ik wilde alleen maar even opmerken dat er nog een andere optie is.
Overigens, is het kindje straks wel helemaal gezond? Zou het niet kunnen dat hij/zij straks afwijkingen heeft door de MAP die je geslikt hebt, of heeft dat niets me elkaar te maken? Dat vroeg ik me nog even af...
Dit is natuurlijk wel een positief verhaal van een open adoptie, ik kan me ook voorstellen dat er negatieve verhalen zijn, maar je zou erover na kunnen denken en het wellicht voor kunnen stellen aan je vriend. Dit omdat je in je openingspost het nogal zwaar lijkt te hebben met het idee dat je een leven moet beëindigen. Een kind afstaan is natuurlijk ook ontzettend moeilijk, maar ik wilde alleen maar even opmerken dat er nog een andere optie is.
Overigens, is het kindje straks wel helemaal gezond? Zou het niet kunnen dat hij/zij straks afwijkingen heeft door de MAP die je geslikt hebt, of heeft dat niets me elkaar te maken? Dat vroeg ik me nog even af...
vrijdag 21 februari 2014 om 11:28
Heftig en ik snap je dilemma, maar zelf zou ik het houden. Als je het weg laat halen dan krijg je misschien wel spijt en als je het besluit te houden dan kan ik me niet indenken dat als je zo'n kleintje eenmaal vast hebt, je er spijt van krijgt dat je het niet heb laten weghalen. Het loopt misschien allemaal anders dan je zou willen dat het loopt, maar dat maakt het leven toch juist ook leuk!
Zo te horen hebben jullie een goede financiële basis, waarom weghalen, alleen omdat je elkaar zo kort kent? En ik geloof daar ook wel in, sommige dingen moeten gewoon zo zijn en ik ben totaal geen zweverig persoon. Succes met je keuze, maar weet dat een kind krijgen een gift is en je weet nooit of het in de toekomst nog een keer lukt...
Zo te horen hebben jullie een goede financiële basis, waarom weghalen, alleen omdat je elkaar zo kort kent? En ik geloof daar ook wel in, sommige dingen moeten gewoon zo zijn en ik ben totaal geen zweverig persoon. Succes met je keuze, maar weet dat een kind krijgen een gift is en je weet nooit of het in de toekomst nog een keer lukt...
vrijdag 21 februari 2014 om 11:46
Hallo,
7 jaar terug hebben ik en mijn vriend in hetzelfde schuitje gezeten...
Alleen is het grote verschil dat ik 18 was en mijn vriend 21. precies zo gegaan als bij jou, op het verhaal met de ex na... En toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik al 20 weken zwanger... Achteraf gezegd was er niet meer te kiezen, maar toen we mijn zwangerschap ontdekten wisten we dit nog niet...
Wij hebben bewust er wel voor gekozen dus...
Nu zijn we 7 jaren later en hebben we een zoon van 7 jaar. Een prachtkerel en de kroon op onze liefde! Ik heb gewoon mijn opleiding afgemaakt en mijn vriend werkte al en heeft nu zelfs een eigen bedrijf.
Intussen zijn wij met zn vijfjes thuis. Twee jochies en een meid...
Hartstikke goedgekomen.
Snap wel wat je bedoeld: je wilt graag eerst van elkaar genieten, van je vrijheid, samenwonen enz... dat snap ik. Ben heel eerlijk; het heeft weleens aan mij geknaagd dat het bij ons zo anders is gegaan... maar als ik terug in de tijd zou kunnen had ik het wel weer net zo gedaan...
succes met je keuze. Ik voel met je mee...
7 jaar terug hebben ik en mijn vriend in hetzelfde schuitje gezeten...
Alleen is het grote verschil dat ik 18 was en mijn vriend 21. precies zo gegaan als bij jou, op het verhaal met de ex na... En toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik al 20 weken zwanger... Achteraf gezegd was er niet meer te kiezen, maar toen we mijn zwangerschap ontdekten wisten we dit nog niet...
Wij hebben bewust er wel voor gekozen dus...
Nu zijn we 7 jaren later en hebben we een zoon van 7 jaar. Een prachtkerel en de kroon op onze liefde! Ik heb gewoon mijn opleiding afgemaakt en mijn vriend werkte al en heeft nu zelfs een eigen bedrijf.
Intussen zijn wij met zn vijfjes thuis. Twee jochies en een meid...
Hartstikke goedgekomen.
Snap wel wat je bedoeld: je wilt graag eerst van elkaar genieten, van je vrijheid, samenwonen enz... dat snap ik. Ben heel eerlijk; het heeft weleens aan mij geknaagd dat het bij ons zo anders is gegaan... maar als ik terug in de tijd zou kunnen had ik het wel weer net zo gedaan...
succes met je keuze. Ik voel met je mee...
vrijdag 21 februari 2014 om 11:48
