Zwanger
alle pijlers
Een onmogelijke keuze
donderdag 20 februari 2014 om 18:59
Ik ga jullie proberen mee te nemen in mijn situatie:
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
woensdag 26 februari 2014 om 18:39
Hallo allemaal,
Maandag is het gebeurt, een weloverwogen besluit. Maar daarom niet minder moeilijk. Ik was bang, ook bang voor de ingreep op zichzelf. Daar aangekomen kwam ik in een wachtkamer met tienermeiden en hun vriendjes met een capuchon over hun hoofd, half slapend. Oh my god, wat een situatie.... Het duurde lang voordat ik mee mocht, ik heb er een uurtje moeten wachten, mijn vriend een stevige omhelzing gegeven en meegelopen.
Gesprek gehad met de verpleegkundige. Uitkleden, pyjama aan, en wachten totdat het infuus geplaatst zou worden.
Ik zat samen met een ander meisje/vrouw aan tafel, stelde haar de vraag of ze zenuwachtig was, maar nee dat was ze niet. Ze onderging dit voor de derde keer en ik hoefde me nergens zorgen over te maken, het viel allemaal reuze mee....Ik werd met de minuut stiller. Dat dit gewoon routine is voor sommige vrouwen, bizar...
Het meisje dat als eerste mee mocht werd luid snikkend naar binnen "gereden" waar ze in dezelfde ruimte waar ik moest wachten mocht "bijkomen."
Ik heb mijn ogen gesloten, en me gefocust op mijzelf. Rustig ademhalen en rustig blijven. Ik ben aan de beurt, neem plaats op de stoel, benen in de beugels. 3 vrouwelijke artsen/verpleegsters gaan het doen. Echo, niks te zien. Ze willen mij al het roesje geven om een inwendige echo te maken maar dat zie ik niet zitten. Als het vruchtje er niet meer zit dan hoef ik ook geen roesje lijkt mij. Inwendige echo waarop duidelijk te zienis dat ik nog zwanger ben. En toen werd het roesje toegediend... "Ga maar lekker slapen."
Wakker, meteen helder. Mijn vriend die er is en jee wat moet ik huilen, tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel me leeg, verdrietig, opgelucht, verward, heel veel gaat er door mij heen. Huilen, huilen, huilen.
Na 30 minuten ben ik mij gaan aankleden, samen ergens gaan lunchen (bizar maar ik had behoefte om even onder de mensen te zijn.) Naar huis gereden en naar bed gegaan om heel lang te slapen, ik was enorm moe. Na de behandeling voelde ik mij meteen opgelucht. Er viel een last van mijn schouders. Een juist besluit, een besluit waar ik volkomen achter sta, maar waar ik het ook met momenten moeilijk mee heb.
Veel gedachtes die er door mij heen gaan. En zo nu en dan tranen die vloeien.
Ik werk deze week niet en mijn vriend is tot vanochtend bij mij gebleven. Nu vind ik het ook fijn om alleen te zijn, het even alleen te gaan voelen en doormaken. Oeh, wat kan er op korte termijn veel in je leven veranderen. Vandaag gaan lunchen bij mijn beste vriendin die een klein meisje heeft van 1,5, oeh ja dat doet wat met me.... Ik zie overal alleen maar baby's, op straat, op tv, in mijn directe omgeving en het doet allemaal wat met me. Vrijdag ga ik weer naar mijn coach, ik merk dat praten en schrijven mij goed doen. Vandaar ook een lang verhaal.
Lief dat jullie zo meeleven, dat doet me goed.
Maandag is het gebeurt, een weloverwogen besluit. Maar daarom niet minder moeilijk. Ik was bang, ook bang voor de ingreep op zichzelf. Daar aangekomen kwam ik in een wachtkamer met tienermeiden en hun vriendjes met een capuchon over hun hoofd, half slapend. Oh my god, wat een situatie.... Het duurde lang voordat ik mee mocht, ik heb er een uurtje moeten wachten, mijn vriend een stevige omhelzing gegeven en meegelopen.
Gesprek gehad met de verpleegkundige. Uitkleden, pyjama aan, en wachten totdat het infuus geplaatst zou worden.
Ik zat samen met een ander meisje/vrouw aan tafel, stelde haar de vraag of ze zenuwachtig was, maar nee dat was ze niet. Ze onderging dit voor de derde keer en ik hoefde me nergens zorgen over te maken, het viel allemaal reuze mee....Ik werd met de minuut stiller. Dat dit gewoon routine is voor sommige vrouwen, bizar...
Het meisje dat als eerste mee mocht werd luid snikkend naar binnen "gereden" waar ze in dezelfde ruimte waar ik moest wachten mocht "bijkomen."
Ik heb mijn ogen gesloten, en me gefocust op mijzelf. Rustig ademhalen en rustig blijven. Ik ben aan de beurt, neem plaats op de stoel, benen in de beugels. 3 vrouwelijke artsen/verpleegsters gaan het doen. Echo, niks te zien. Ze willen mij al het roesje geven om een inwendige echo te maken maar dat zie ik niet zitten. Als het vruchtje er niet meer zit dan hoef ik ook geen roesje lijkt mij. Inwendige echo waarop duidelijk te zienis dat ik nog zwanger ben. En toen werd het roesje toegediend... "Ga maar lekker slapen."
Wakker, meteen helder. Mijn vriend die er is en jee wat moet ik huilen, tranen biggelen over mijn wangen. Ik voel me leeg, verdrietig, opgelucht, verward, heel veel gaat er door mij heen. Huilen, huilen, huilen.
Na 30 minuten ben ik mij gaan aankleden, samen ergens gaan lunchen (bizar maar ik had behoefte om even onder de mensen te zijn.) Naar huis gereden en naar bed gegaan om heel lang te slapen, ik was enorm moe. Na de behandeling voelde ik mij meteen opgelucht. Er viel een last van mijn schouders. Een juist besluit, een besluit waar ik volkomen achter sta, maar waar ik het ook met momenten moeilijk mee heb.
Veel gedachtes die er door mij heen gaan. En zo nu en dan tranen die vloeien.
Ik werk deze week niet en mijn vriend is tot vanochtend bij mij gebleven. Nu vind ik het ook fijn om alleen te zijn, het even alleen te gaan voelen en doormaken. Oeh, wat kan er op korte termijn veel in je leven veranderen. Vandaag gaan lunchen bij mijn beste vriendin die een klein meisje heeft van 1,5, oeh ja dat doet wat met me.... Ik zie overal alleen maar baby's, op straat, op tv, in mijn directe omgeving en het doet allemaal wat met me. Vrijdag ga ik weer naar mijn coach, ik merk dat praten en schrijven mij goed doen. Vandaar ook een lang verhaal.
Lief dat jullie zo meeleven, dat doet me goed.
donderdag 27 februari 2014 om 11:28
Wat een aangrijpend verhaal. Wist helemaal niet hoe zoiets gaat dus wel interessant om te lezen. Wel "fijn" dat het gebeurt terwijl je zelf out bent.. Heb je er nu veel pijn van? Lichamelijk dan? Emotioneel zal het nog wel even zwaar blijven, misschien wel altijd.. Hoop dat je snel opknapt, sterkte!
