Zwanger
alle pijlers
Een onmogelijke keuze
donderdag 20 februari 2014 om 18:59
Ik ga jullie proberen mee te nemen in mijn situatie:
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
zaterdag 22 februari 2014 om 13:46
Helaas weet ik uit ervaring hoe moeilijk het is. Ook bij mij een zwangerschap door condoom (gescheurd) en MAP heen. Met dat verschil dat ik in eerste instantie heel blij was. Ik wilde altijd al kinderen en had het gevoel wat jij beschrijft 'het moet zo zijn'.
De vader wilde het echter pertinent niet. Ik zou het dan sowieso alleen doen. Uiteindelijk heb ik voor een overtijdsbehandeling gekozen. Niet omdat ik het kind niet wilde of omdat ik het niet alleen kon, maar omdat ik voor mijn gevoel niet aan het kind kon verkopen dat hij/zij ongewenst was door de vader. Ik heb een beslissing genomen vanuit dat wat ik mijn kind gunde. En dat is gewenst zijn door beide ouders.
Ik denk er echt wel eens aan terug en op de betreffende datum brand ik een kaarsje. Gewoon omdat ik dat fijn vind. Maar spijt heb ik niet. Ik sta nog steeds volledig achter deze keus.
De reden dat ik mijn verhaal vertel is om te laten zien dat niet iedereen spijt krijgt. Zelfs ik niet -terwijl ik altijd heb geroepen nooit abortus te zullen plegen en terwijl ik blij was met de zwangerschap. Natuurlijk zegt dit niets over jou of over iemand die een andere keus maakt.
Volgens mij is het belangrijkste dat je een keus maakt waarvan jij voelt dat het goed is. Ongeacht wat anderen zeggen en denken.
Heel veel sterkte!!!
De vader wilde het echter pertinent niet. Ik zou het dan sowieso alleen doen. Uiteindelijk heb ik voor een overtijdsbehandeling gekozen. Niet omdat ik het kind niet wilde of omdat ik het niet alleen kon, maar omdat ik voor mijn gevoel niet aan het kind kon verkopen dat hij/zij ongewenst was door de vader. Ik heb een beslissing genomen vanuit dat wat ik mijn kind gunde. En dat is gewenst zijn door beide ouders.
Ik denk er echt wel eens aan terug en op de betreffende datum brand ik een kaarsje. Gewoon omdat ik dat fijn vind. Maar spijt heb ik niet. Ik sta nog steeds volledig achter deze keus.
De reden dat ik mijn verhaal vertel is om te laten zien dat niet iedereen spijt krijgt. Zelfs ik niet -terwijl ik altijd heb geroepen nooit abortus te zullen plegen en terwijl ik blij was met de zwangerschap. Natuurlijk zegt dit niets over jou of over iemand die een andere keus maakt.
Volgens mij is het belangrijkste dat je een keus maakt waarvan jij voelt dat het goed is. Ongeacht wat anderen zeggen en denken.
Heel veel sterkte!!!
zaterdag 22 februari 2014 om 22:49
Welke keuze je ook maakt.. Hij zal egoïstisch zijn.
Je hoeft idd geen spijt te krijgen van een abortus als je verstandelijk gezien de minst slechte keuze maakt. En dan kan je tegelijkertijd heel verdrietig zijn..
Wat zijn de consequenties van een abortus en het behouden van de zwangerschap.. Maak een afweging.. En nogmaals is het FIOM wellicht nog wat voor je? Het is goed om met een onafhankelijke partij te praten..
Je hoeft idd geen spijt te krijgen van een abortus als je verstandelijk gezien de minst slechte keuze maakt. En dan kan je tegelijkertijd heel verdrietig zijn..
Wat zijn de consequenties van een abortus en het behouden van de zwangerschap.. Maak een afweging.. En nogmaals is het FIOM wellicht nog wat voor je? Het is goed om met een onafhankelijke partij te praten..
zaterdag 22 februari 2014 om 23:32
Isamoon,
Mij is 10 maanden geleden hetzelfde overkomen. Ik was nog maar 3 maanden samen met mijn vriend en raakte ook per ongeluk zwanger. Volledig in shock waren we. Ik wilde nooit kids, mijn vriend wilde geen kinderen meer ( die heeft er al uit een vorige relatie).
Dit was voor ons beide duidelijk, totdat ik dus zwanger raakte.
Toen ik besloot het kindje te houden heb ik tegen hem gezegd dat ik zou snappen als hij zou gaan. Maar hij wilde blijven. De baby was welkom, ondanks dat de situatie niet ideaal was en we nog zo graag zoveel meer tijd met zn tweetjes hadden willen hebben. Maar zo liep het niet. ' Life is what happened while we where busy making other plans'
hahaha!
Nu is ons kind een maandje oud, en we zijn erg gelukkig samen.
Maar als ik het alleen had moeten doen had ik dat gedaan. Een kindje krijgen is zoiets bijzonders, ik had het mezelf nooit vergeven als ik een abortus had ondergaan.
Punt van mijn verhaal: ook zonder ideale situatie kun je een kind krijgen. Alles komt goed. Ook al is het eng en onbekend.
Mij is 10 maanden geleden hetzelfde overkomen. Ik was nog maar 3 maanden samen met mijn vriend en raakte ook per ongeluk zwanger. Volledig in shock waren we. Ik wilde nooit kids, mijn vriend wilde geen kinderen meer ( die heeft er al uit een vorige relatie).
Dit was voor ons beide duidelijk, totdat ik dus zwanger raakte.
Toen ik besloot het kindje te houden heb ik tegen hem gezegd dat ik zou snappen als hij zou gaan. Maar hij wilde blijven. De baby was welkom, ondanks dat de situatie niet ideaal was en we nog zo graag zoveel meer tijd met zn tweetjes hadden willen hebben. Maar zo liep het niet. ' Life is what happened while we where busy making other plans'
hahaha!Nu is ons kind een maandje oud, en we zijn erg gelukkig samen.
Maar als ik het alleen had moeten doen had ik dat gedaan. Een kindje krijgen is zoiets bijzonders, ik had het mezelf nooit vergeven als ik een abortus had ondergaan.
Punt van mijn verhaal: ook zonder ideale situatie kun je een kind krijgen. Alles komt goed. Ook al is het eng en onbekend.
zondag 23 februari 2014 om 00:16
...
Kies voor jezelf en niet voor een ander. Waarom stel je die afspraak niet uit? Het is nu moeilijk, over 3 weken nog steeds, maar dan heb je wel iets langer de tijd.
Ik wens je veel wijsheid toe!
Kies voor jezelf en niet voor een ander. Waarom stel je die afspraak niet uit? Het is nu moeilijk, over 3 weken nog steeds, maar dan heb je wel iets langer de tijd.
Ik wens je veel wijsheid toe!
anoniem_194483 wijzigde dit bericht op 23-02-2014 22:50
Reden: Persoonlijk verhaal verwijderd
Reden: Persoonlijk verhaal verwijderd
% gewijzigd
zondag 23 februari 2014 om 07:14
quote:dubbeltje4 schreef op 23 februari 2014 @ 00:46:
Een zwangerschap doorzetten, waarvan de man het echt niet wil en dan maar hopen, dat hij bij draait??
Mijn hemel, ik wens je veel sterkte!Triest idd. En zo'n man zit toch ook aan 'n door hem ongewenste nakomeling vast. En woont hij ver genoeg van zijn familie af om dit verborgen te kunnen houden? Bedoel, een ongewenste nakomeling is al erg genoeg zonder dat familieleden opeens oma en opa willen gaan spelen bijv.
Een zwangerschap doorzetten, waarvan de man het echt niet wil en dan maar hopen, dat hij bij draait??
Mijn hemel, ik wens je veel sterkte!Triest idd. En zo'n man zit toch ook aan 'n door hem ongewenste nakomeling vast. En woont hij ver genoeg van zijn familie af om dit verborgen te kunnen houden? Bedoel, een ongewenste nakomeling is al erg genoeg zonder dat familieleden opeens oma en opa willen gaan spelen bijv.
zondag 23 februari 2014 om 08:55
Ik heb er heel lang over nagedacht, veel gepraat zowel met professionele mensen als de lieve mensen om mij heen. Ik ga de zwangerschap morgen beëindigen.
Diep in mijn hart wil ik een kindje een basis geven van ouders die zielsveel van elkaar houden. Vanuit liefde bewust voor een kindje hebben gekozen. Ik wil dit niet alleen gaan doen. Een kindje krijgen is voor mij het grootste, mooiste waarvoor je samen kunt gaan.
Wat onze relatie betreft, hoe het zal gaan verlopen... De tijd zal het leren. Ik heb geen idee hoe en wat ik na morgen zal voelen. Ik laat het op me afkomen, met het vertrouwen dat ik in het leven heb, dat alles ook weer goed komt, wat dat goed ook mag zijn. Sinds vrijdag zijn we samen en dat voelt goed, we hebben samen tot en met woensdag vrij. Ik ervaar dat we het samen doen, voor zover dat mogelijk is. Ik ben de persoon die er direct de gevolgen van voelt en moet dragen. De belevenis van een man is in deze toch wezenlijk anders en dat begrijp ik ook. Ik voel het, hij niet. Bij een man is het iets verstandelijks, waar al dan niet gevoel uit voort komt. Dat maakt, dat hij het veel rationeler kan benaderen dan ik dat kan.
Ik merk dat ik nu ik mijn besluit genomen heb ik ook graag wil dat het snel morgen is. Ik ondervind er fysiek ook enorm veel last van. Constant misselijk. Wat een ellende. En dan spelen de gedachtes dat ik dit onderga heeft geen enkel doel (meer.)
Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties, jullie raad en steunende, sterkende woorden. Dankjewel.
Diep in mijn hart wil ik een kindje een basis geven van ouders die zielsveel van elkaar houden. Vanuit liefde bewust voor een kindje hebben gekozen. Ik wil dit niet alleen gaan doen. Een kindje krijgen is voor mij het grootste, mooiste waarvoor je samen kunt gaan.
Wat onze relatie betreft, hoe het zal gaan verlopen... De tijd zal het leren. Ik heb geen idee hoe en wat ik na morgen zal voelen. Ik laat het op me afkomen, met het vertrouwen dat ik in het leven heb, dat alles ook weer goed komt, wat dat goed ook mag zijn. Sinds vrijdag zijn we samen en dat voelt goed, we hebben samen tot en met woensdag vrij. Ik ervaar dat we het samen doen, voor zover dat mogelijk is. Ik ben de persoon die er direct de gevolgen van voelt en moet dragen. De belevenis van een man is in deze toch wezenlijk anders en dat begrijp ik ook. Ik voel het, hij niet. Bij een man is het iets verstandelijks, waar al dan niet gevoel uit voort komt. Dat maakt, dat hij het veel rationeler kan benaderen dan ik dat kan.
Ik merk dat ik nu ik mijn besluit genomen heb ik ook graag wil dat het snel morgen is. Ik ondervind er fysiek ook enorm veel last van. Constant misselijk. Wat een ellende. En dan spelen de gedachtes dat ik dit onderga heeft geen enkel doel (meer.)
Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties, jullie raad en steunende, sterkende woorden. Dankjewel.
zondag 23 februari 2014 om 09:52
Wat een moeilijke beslissing heb je gemaakt. Of het een wijs of dapper (zoals hierboven beschreven staat) besluit is, zal enkel de tijd leren. Ik hoop dat je er in ieder geval goed over na hebt gedacht, en volledig achter je keuze staat.
Voor morgen wens ik je veel sterkte, en veel wijsheid voor in de toekomst
Voor morgen wens ik je veel sterkte, en veel wijsheid voor in de toekomst
this too shall pass..
zondag 23 februari 2014 om 10:02
Heel veel sterkte. Je hebt voor jou met de kennis van nu de beste van de slechts 2 keuzes die je had gemaakt. Je weet nooit hoe het leven loopt/was verlopen. Dus geef jezelf de tijd om het te verwerken en blijf achter je keuze staan zonder latere verwijten omdat deze voor jou nu vanuit je hart het juiste is.
zondag 23 februari 2014 om 12:01
quote:elninjoo schreef op 22 februari 2014 @ 23:39:
Hormonen maken 'n vrouw dus duidelijk ontoerekeningsvatbaar als je van 'nooit kids willen' een ongelukje houdt...
Inderdaad ja.
Per ongeluk zwanger geraakt betekend niet dat mijn kind een ongelukje is.
Lelijke opmerking van je om mijn kind zo te noemen.
Het is een verassing, die me een keuze heeft laten maken die ik zelf nooit had verwacht.
Hormonen maken 'n vrouw dus duidelijk ontoerekeningsvatbaar als je van 'nooit kids willen' een ongelukje houdt...
Inderdaad ja.
Per ongeluk zwanger geraakt betekend niet dat mijn kind een ongelukje is.
Lelijke opmerking van je om mijn kind zo te noemen.
Het is een verassing, die me een keuze heeft laten maken die ik zelf nooit had verwacht.
zondag 23 februari 2014 om 12:40
Veel sterkte morgen en ik raad je ook aan om een roesje te nemen. Zorg ervoor dat je 6 uur vantevoren niet meer eet en tot 2 uur voor de behandeling mag je nog wat slokjes water, thee..
Moedig besluit.. Schrijf je redenen voor deze beslissing op zodat je dat later, als je het eens moeilijk hebt, terug kan lezen en hopelijk kan berusten.
Moedig besluit.. Schrijf je redenen voor deze beslissing op zodat je dat later, als je het eens moeilijk hebt, terug kan lezen en hopelijk kan berusten.
zondag 23 februari 2014 om 12:53
quote:betjebig schreef op 20 februari 2014 @ 19:45:
Wel een beetje een zweverig verhaal
Mijn idee... Mijn liefde voor deze man zou spontaan verdwijnen als hij liever heeft dat je een abortus zou laten doen. Er zijn geen belemmeringen qua financiën en jullie zijn oud genoeg om een kind te krijgen. Daarbij heb ik het idee dat jij diep in je hart het kind het liefst wilt krijgen. Kortom, abortus lijkt mij een heel slecht idee. Dat gaat je zeker problemen opleveren in de toekomst.Helemaal mee eens!
Wel een beetje een zweverig verhaal
Mijn idee... Mijn liefde voor deze man zou spontaan verdwijnen als hij liever heeft dat je een abortus zou laten doen. Er zijn geen belemmeringen qua financiën en jullie zijn oud genoeg om een kind te krijgen. Daarbij heb ik het idee dat jij diep in je hart het kind het liefst wilt krijgen. Kortom, abortus lijkt mij een heel slecht idee. Dat gaat je zeker problemen opleveren in de toekomst.Helemaal mee eens!
The most exciting, challenging and significant relationship is the one with yourself. And if you can find someone to love the you you love that’s fabulous
