Zwanger
alle pijlers
Een onmogelijke keuze
donderdag 20 februari 2014 om 18:59
Ik ga jullie proberen mee te nemen in mijn situatie:
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
Ik heb acht jaar een relatie gehad waarvan de relatie de laatste twee jaar eigenlijk op was. Waarbij we allebei krampachtig hebben willen vasthouden, van dat wat er eigenlijk al heel lang niet meer was. Een relatie waarbij er veel liefde voor elkaar was en is, welsiwaar op een hele andere manier nu. We zijn afgelopen november uit elkaar gegaan op een goede manier, deze keuze is de uitkomst van een lang proces (ook voor mijzelf) om te realiseren dat het niet meer werkte zoals het was. En gesloten boek.
Ik slik al meer dan twee jaar geen anticonceptie omdat ik altijd doorbraakbloedingen kreeg na verloop van tijd. En ook omdat ik mij erg prettig voel om geen toegevoegde hormonen in mijn lijf te krijgen.
Na deze lange relatie heb ik met mijzelf afgesproken de eerste periode alleen te blijven.
In december ontmoet ik via internet een jonge/man (hij is 33 jaar) waarmee ik een enorme grote klik voel. Jee, wat maken wij alleen al met geschreven woorden veel bij elkaar los. Bijzonder om te ervaren om met iemand op hetzelfde level te zitten. Iemand die je uitdaagt, groter laat denken, elkaar kunnen versterken in positiviteit en het najagen van onze dromen en doelen. Het zorgt voor een grote glimlach met stralende ogen We hebben telefonisch contact en spreken uiteindelijk af. Ik probeer jullie mee te nemen in het gevoel dat ik heb, goh wat maakt hij veel in mij los. Bizar te ervaren dat iets zo goed voelt dat het je adem weg neemt, en ik op momenten alleen maar stil kan zijn en voelen, genieten. Ik ben zo verliefd. Wij zijn zo verliefd. Zo mooi. Zo fijn.
De eerste keer dat we sex hebben doen we het met condoom, de condoom is verdwenen nadat hij terug trekt het zat dus in mij. Ongeveer 35 uur later slik ik de morningafterpil.
Afgelopen twee weken pijnlijke borsten, en aan het wachten tot dat ik ongesteld ga worden. Inmiddels bij de huisarts geweest en toch maar weer de pil gevraagd, omdat ik het alleen maar doen met condoom geen optie vind. Ik wacht geduldig af op de eerste dag van mijn menstruatie om de eerste pil te kunnen nemen... Het pijnlijke gevoel in mijn borsten houdt aan en afgelopen zondag doen ik een zwangerschapstest onder het mom "dan weet ik zeker dat ik niet zwanger ben" en niet "misschien ben ik wel zwanger." Nou jullie voelen hem aankomen, ik ben zwanger. Vijf weken. Allebei enorm geschrokken, ongeloof, beide ervan overtuigd dat we dit niet gaan houden. Maandagochtend naar de huisarts, abortuskliniek gebeld en ik kon stom toevallig 15 minuten later terrecht. Hals over kop ben ik er alleen naar toe gereden, een echo gemaakt, goh, leven in mij... Een piepklein wezentje in mij... Verward, ontroerd van zoiets moois, zoiets bijzonders... En een afspraak gemaakt voor a.s. maandag. Met vriendinnen erover gesproken, met mijn ouders en heel veel met mijn vriend. gehuild, gelachen, grapjes gemaakt.
Feit is dat dit zoveel te vroeg komt. Een stevig fundament waarbij je uit liefde kiest voor een kindje, dat is niet de situatie op dit moment. Wel een enorm gevoel van liefde, heel veel liefde voor elkaar. Elkaar leren kennen, wij twee samen, hij en ik, ik en hij, de wereld samen zien, compleet in alle aandacht voor elkaar en dat zal zo anders worden met een kindje. Zo denk ik ook. Anderzijds voel ik mij zo ontzettend zwanger, ik ben de hele dag misselijk, ontzettende pijnlijke borsten, en voelt het heel erg bijzonder. Ik voel me verloren, ik ben bang, ik voel me goed, ik voel heel, heel veel...
Ik geloof ook in het lot, hoe ongeloofelijk is het, de eerste keer seks, een morningafterpil en gewoon zwanger! Zo bizar... Is dit onze weg? Durven wij dit samen aan?
Voor de beeldvorming, ik ben 28 werk als coach en als docent, behaal in juni mijn Master en hij is 33 en zit in de startfase van zijn bedrijf en werkt freelance. Wat betreft financien hoeven we ons geen zorgen te maken, we wonen beide in een mooi huis. Goh en als we besluiten er voor te gaan vinden we daar ook een oplossing voor. Het idee om de zwangerschap maandag af te breken laat me verloren voelen, willen wij/ik dit wel? Kan ik vanuit egoisme beslissen dat het te vroeg is om een kindje te krijgen en het daarom maarweg te laten halen? Ik, die besluit om leven te stoppen... Bijna een onmogelijke keuze...
Ouders worden, een kindje krijgen, angst slaat me om het hart, kan ik dit, wil ik dit? Durf ik dit? Kunnen wij dit? Stel dat het mis gaat tussen ons? Of als ik het weg laat halen, spijt, gaat het dan mis tussen ons? Komt het tussen ons in te staan?
Het afbreken om uiteindelijk over bijvoorbeeld 1 jaar wel voor kinderen te kiezen? Goh welk gevoel geeft dat? Het voelt heel goed tussen ons, maar dit is iets wat we samen moeten doen, moeten voelen. Een beslissing waar we beiden achter staan.
Een onmogelijke keuze lijkt het haast...
Als we beslissen het te houden, dan is het voor mij ontzettend belangrijk dat we dat vanuit het SAMEN gevoel doen, het samen aan gaan, aan durven gaan...
Zoals jullie lezen, zoveel gevoelens en gedachtes...
vrijdag 21 februari 2014 om 11:49
vrijdag 21 februari 2014 om 12:04
quote:tekenis schreef op 20 februari 2014 @ 20:01:
Dat is heel leuk, dat romantische, maar wees wel echt realistisch als het om een kind en een zeer prille relatie gaat, waar je partner waarschijnlijk echt geen vader wil worden.
Je hebt kans dat je kind door 1 ouder niet gewenst is.
Dat is wat anders dan geen ouder hebben.
In je eentje een kind krijgen is ook niet zo romantisch. Ik wil je niet uit je dromen en romantiek halen en aansturen op abortus (pertinent niet) maar je zal de eerste niet zijn die met hoge verwachtingen eindigt met een postnatale depressie omdat het toch behoorlijk tegenvalt (vooral bij hevig emotionele personen die alles beleven als een high als het goed voelt en waarschijnlijk diep in de put raken als het geen roze wolk blijkt te zijn)
Mijn advies, praat met je partner en LUISTER ook echt naar hem. Zijn afwegingen in deze zijn waardevol (wat het ook moge zijn)+1
Dat is heel leuk, dat romantische, maar wees wel echt realistisch als het om een kind en een zeer prille relatie gaat, waar je partner waarschijnlijk echt geen vader wil worden.
Je hebt kans dat je kind door 1 ouder niet gewenst is.
Dat is wat anders dan geen ouder hebben.
In je eentje een kind krijgen is ook niet zo romantisch. Ik wil je niet uit je dromen en romantiek halen en aansturen op abortus (pertinent niet) maar je zal de eerste niet zijn die met hoge verwachtingen eindigt met een postnatale depressie omdat het toch behoorlijk tegenvalt (vooral bij hevig emotionele personen die alles beleven als een high als het goed voelt en waarschijnlijk diep in de put raken als het geen roze wolk blijkt te zijn)
Mijn advies, praat met je partner en LUISTER ook echt naar hem. Zijn afwegingen in deze zijn waardevol (wat het ook moge zijn)+1
vrijdag 21 februari 2014 om 12:15
Een kind is niet romantisch, een kind is een afhankelijk wezen waar je 100 % voor moet gaan. In de praktijk is een kind hebben hard werken, veel opofferen en weinig voor jezelf.
Er zullen tal van voorbeelden zijn waarbij prille liefde en zwangerschap uitvloeit in happe;y ever after, maar dat zegt niets over de slagingskans voor TO hiervoor.
Alleen als je je realiseert dat je de rest van je leven aan dit kind vastzit en blij wordt van dat idee, kun je ervoor gaan.
Er zullen tal van voorbeelden zijn waarbij prille liefde en zwangerschap uitvloeit in happe;y ever after, maar dat zegt niets over de slagingskans voor TO hiervoor.
Alleen als je je realiseert dat je de rest van je leven aan dit kind vastzit en blij wordt van dat idee, kun je ervoor gaan.
vrijdag 21 februari 2014 om 12:26
Volgens mij ben je vooral bang dat dit kind je prille relatie (negatief) gaat beïnvloeden. Daarom word je ook niet meteen blij van de gedachte dat je vriend het wil houden. Maar andersom kan het weghalen van het kind ook je relatie (negatief) beïnvloeden, bijv. als jij spijt krijgt of het tussen jullie in komt te staan.
Het roze sprookje waar je met je nieuwe liefde op zat, is dus sowieso in één klap verdwenen met deze zwangerschap.
Als jij dat 'sprookjesgevoel' en de onbezorgde start van je relatie belangrijker vindt dan je wens om dit kind te houden, zou ik voor abortus kiezen.
Als je hoe dan ook bereid bent om dit kind te aanvaarden, ook al kost het je misschien je prille relatie, dan laat je het komen, maar wees je bewust van de mogelijke consequenties.
Het komt op mij over alsof nu meer voor je relatie gaat dan voor het ongeboren kind.
Het roze sprookje waar je met je nieuwe liefde op zat, is dus sowieso in één klap verdwenen met deze zwangerschap.
Als jij dat 'sprookjesgevoel' en de onbezorgde start van je relatie belangrijker vindt dan je wens om dit kind te houden, zou ik voor abortus kiezen.
Als je hoe dan ook bereid bent om dit kind te aanvaarden, ook al kost het je misschien je prille relatie, dan laat je het komen, maar wees je bewust van de mogelijke consequenties.
Het komt op mij over alsof nu meer voor je relatie gaat dan voor het ongeboren kind.
zaterdag 22 februari 2014 om 00:55
35 uur later de MAP slikken is te laat... Een 'morning after' spiraal laten plaatsen was beter geweest (moet binnen 5 dgn na onveilige seks) maar dat is achteraf gelul..
Denk goed na en besef je goed dat verstand en gevoel niet op één lijn te krijgen zijn.. Praat desnoods nog met t FIOM..
Veel wijsheid is wat ik je wens.
Denk goed na en besef je goed dat verstand en gevoel niet op één lijn te krijgen zijn.. Praat desnoods nog met t FIOM..
Veel wijsheid is wat ik je wens.
zaterdag 22 februari 2014 om 05:49
quote:tekenis schreef op 20 februari 2014 @ 20:27:
Het verstandigste is om op nuchtere wijze met haar partner te praten en de tijd te nemen ipv hals over kop beslissingen.
Maak het lijstje met de voors en tegens, laat je vriend dit ook doen. Ga dan in gesprek erover. Jullie hebben het kind samen gemaakt, dus dan moet je ook samen beslissen.
De roze wolk is voorbij, welke keuze je ook maakt.
Ik heb van nabij meegemaakt hoe iemands leven binnen 6 weken na kennismaking verandert door het zwanger raken van zijn nieuwe vriendin... Oja, ze zijn nog steeds samen, lijken erg gelukkig met elkaar en met hun kleine, die inmiddels al vrolijk rond loopt!
Het verstandigste is om op nuchtere wijze met haar partner te praten en de tijd te nemen ipv hals over kop beslissingen.
Maak het lijstje met de voors en tegens, laat je vriend dit ook doen. Ga dan in gesprek erover. Jullie hebben het kind samen gemaakt, dus dan moet je ook samen beslissen.
De roze wolk is voorbij, welke keuze je ook maakt.
Ik heb van nabij meegemaakt hoe iemands leven binnen 6 weken na kennismaking verandert door het zwanger raken van zijn nieuwe vriendin... Oja, ze zijn nog steeds samen, lijken erg gelukkig met elkaar en met hun kleine, die inmiddels al vrolijk rond loopt!
zaterdag 22 februari 2014 om 11:58
Hi allemaal, ik heb veel nagedacht en gister ook gesproken met een coach waar ik regelmatig naartoe ga. Verhelderend allemaal. Gisteravond is mijn vriend gekomen en hebben we heel, heel veel gepraat samen. Hij wil dit echt niet, het komt te vroeg. Hij wil mij graag leren kennen, ons een eerlijke kans geven, om vanuit een stevig fundament en vanuit liefde samen wellicht ooit te kiezen voor een kindje. Dat is zijn gevoel in deze situatie.
Ik daarentegen sta er niet geheel zo in. Er groeit leven in mij, kan ik erachter staan om de zwangerschap af te breken? Ik ben de persoon die hier directe gevolgen van zal ondervinden, op korte en/of lange termijn, wat mijn keuze ook zal zijn. Het maakt me bang. Kies ik alleen voor dit kindje? Het leven in mij. Ga ik ervoor? Kies ik ervoor om het af te breken? Wat staat mij gevoelsmatig dan allemaal te wachten? Een keuze die alleen ik kan gaan maken. Ik ben heel duidelijk naar hem toe. En heb daarbij ook gevraagd, wat als ik besluit het kindje te houden, hoe sta jij er dan in? Dat is denk ik voor hem een onwerkelijk idee, iets wat hem natuurlijk enorm beangstigd. Mijn keuze maak ga ik (proberen) te maken op basis van mijn denken en gevoel.
Er gaat door mij heen: is het egoïstisch als ik vind dat er leven in mij groeit, en dat dat geboren mag worden ook al zal dat dan wellicht zonder ouders zijn die samen zijn?
Mag ik besluiten het af te breken omdat de omstandigheden niet ideaal zijn? Leven dat dus niet mag leven.
Het voelt bijna, en dat sprak ik vanochtend naar hem uit; als een abortus en er samen uitkomen óf een kindje en er is geen ons meer. Althans niet in de vorm van een liefdesrelatie. Zo is het ook niet volgens hem... We zijn beide verward, maar hij is heel duidelijk, hij wil het nu niet. En ik, ik voel beide kanten. Als ik eraan denk dat het maandag weg is dan gaat er pijn door mij heen. Verdriet. Ik vraag me ook af of ik hem niet ga verwijten dat hij dit zo stellig niet wilde. Dit kindje.
Dat zijn dingen die moeten we samen gaan ondervinden.
Ondertussen ben ik enorm misselijk, geef ik veel over en is hij enorm lief voor mij. Zoals jullie kunnen lezen een verhaal wat niet echt gestructureerd is, maar zo zijn mijn gedachtes ook niet op dit moment....
Ik daarentegen sta er niet geheel zo in. Er groeit leven in mij, kan ik erachter staan om de zwangerschap af te breken? Ik ben de persoon die hier directe gevolgen van zal ondervinden, op korte en/of lange termijn, wat mijn keuze ook zal zijn. Het maakt me bang. Kies ik alleen voor dit kindje? Het leven in mij. Ga ik ervoor? Kies ik ervoor om het af te breken? Wat staat mij gevoelsmatig dan allemaal te wachten? Een keuze die alleen ik kan gaan maken. Ik ben heel duidelijk naar hem toe. En heb daarbij ook gevraagd, wat als ik besluit het kindje te houden, hoe sta jij er dan in? Dat is denk ik voor hem een onwerkelijk idee, iets wat hem natuurlijk enorm beangstigd. Mijn keuze maak ga ik (proberen) te maken op basis van mijn denken en gevoel.
Er gaat door mij heen: is het egoïstisch als ik vind dat er leven in mij groeit, en dat dat geboren mag worden ook al zal dat dan wellicht zonder ouders zijn die samen zijn?
Mag ik besluiten het af te breken omdat de omstandigheden niet ideaal zijn? Leven dat dus niet mag leven.
Het voelt bijna, en dat sprak ik vanochtend naar hem uit; als een abortus en er samen uitkomen óf een kindje en er is geen ons meer. Althans niet in de vorm van een liefdesrelatie. Zo is het ook niet volgens hem... We zijn beide verward, maar hij is heel duidelijk, hij wil het nu niet. En ik, ik voel beide kanten. Als ik eraan denk dat het maandag weg is dan gaat er pijn door mij heen. Verdriet. Ik vraag me ook af of ik hem niet ga verwijten dat hij dit zo stellig niet wilde. Dit kindje.
Dat zijn dingen die moeten we samen gaan ondervinden.
Ondertussen ben ik enorm misselijk, geef ik veel over en is hij enorm lief voor mij. Zoals jullie kunnen lezen een verhaal wat niet echt gestructureerd is, maar zo zijn mijn gedachtes ook niet op dit moment....
zaterdag 22 februari 2014 om 12:15
Beste isamoon,
Ik weet hoe jij je voelt. Ik heb 10 jaar geleden in de zelfde situatie gezeten alleen ging het bij mij ook nog eens over een tweelingzwangerschap.... Ik heb toen besloten het te houden. Het eerste begin was emotioneel zwaar en verwarrend. Maar ook dat gaat over. Ik ben heel blij de ik ze gehouden heb. Ik had er niet mee kunnen leven... Alles is uiteindelijk goed gekomen en vader heeft hun om het weekend.
Als ik jou zo hoor, denk ik dat je geen abortus moet onder gaan. Je gaat veel spijt van krijgen denk ik....
Heel veel sterkte!
Ik weet hoe jij je voelt. Ik heb 10 jaar geleden in de zelfde situatie gezeten alleen ging het bij mij ook nog eens over een tweelingzwangerschap.... Ik heb toen besloten het te houden. Het eerste begin was emotioneel zwaar en verwarrend. Maar ook dat gaat over. Ik ben heel blij de ik ze gehouden heb. Ik had er niet mee kunnen leven... Alles is uiteindelijk goed gekomen en vader heeft hun om het weekend.
Als ik jou zo hoor, denk ik dat je geen abortus moet onder gaan. Je gaat veel spijt van krijgen denk ik....
Heel veel sterkte!
zaterdag 22 februari 2014 om 12:19
Isamoon: en het kindje houden en alleen vriendschappelijk verder met de vader, die verder wel bij alles betrokken mag zijn wat hij aankan en wil aangaan?
Zoals ik je lees klink je niet zwijmelend romantisch maar realistisch. Jij wilt ontzettend graag een kindje. Jouw eigen basis is in orde, je hebt een huis en een inkomen.
Als je nu voor je vriend kiest, is dat geen garantie dat jullie over 5 of 10 jaar nog bij elkaar zijn. Geen enkele relatie is voor eeuwig. Als het goed gaat is het een uitzondering tegenwoordig.
Als je nu voor je kindje kiest, zal je niet het gevoel hebben dat je een leven "weggooit". Dat kindje is sowieso gewenst door jou, even los gezien van wie de vader is.
Ik wens je wijsheid voor deze moeilijke beslissing!!
Zoals ik je lees klink je niet zwijmelend romantisch maar realistisch. Jij wilt ontzettend graag een kindje. Jouw eigen basis is in orde, je hebt een huis en een inkomen.
Als je nu voor je vriend kiest, is dat geen garantie dat jullie over 5 of 10 jaar nog bij elkaar zijn. Geen enkele relatie is voor eeuwig. Als het goed gaat is het een uitzondering tegenwoordig.
Als je nu voor je kindje kiest, zal je niet het gevoel hebben dat je een leven "weggooit". Dat kindje is sowieso gewenst door jou, even los gezien van wie de vader is.
Ik wens je wijsheid voor deze moeilijke beslissing!!
zaterdag 22 februari 2014 om 12:31
Het is nu nog maar een klompje cellen, je idee is dat het een kind is, maar dat is het niet. Hij wil dit niet en ik vind niet dat je een kind kunt opdringen aan iemand die je nog maar zo kort kent en waarbij je niet eens weet of dit wel uitgroeit tot een relatie. Als je het houd, zul je het helemaal alleen moeten doen, en er financieel voor kunnen zorgen, zonder zijn hulp
zaterdag 22 februari 2014 om 12:35
Ontzettend moeilijk TO. Als je besluit tot een abortus is hoe eerder hoe beter natuurlijk. Maar in dit geval zou ik de eventuele abortus toch even uitstellen. Verzet de afspraak naar een week later zodat je en jullie nog wat langer de kans hebben om na te denken. Dit zijn eigenlijk geen beslissingen die je in een week neemt. Zeker niet als je elkaar zo weinig kunt zien en spreken.
Veel sterkte
Veel sterkte
zaterdag 22 februari 2014 om 12:39
quote:betjebig schreef op 20 februari 2014 @ 19:45:
Wel een beetje een zweverig verhaal
Mijn idee... Mijn liefde voor deze man zou spontaan verdwijnen als hij liever heeft dat je een abortus zou laten doen. Er zijn geen belemmeringen qua financiën en jullie zijn oud genoeg om een kind te krijgen. Daarbij heb ik het idee dat jij diep in je hart het kind het liefst wilt krijgen. Kortom, abortus lijkt mij een heel slecht idee. Dat gaat je zeker problemen opleveren in de toekomst.
Zijn verliefdheid voor haar (in dit korte stadium over liefde spreken is tenslotte belachelijk) kan ook verdwijnen als sneeuw voor de zon als zij dat kind doorzet.
Dat er geld is wil niet zeggen dat je ook op de verplichtingen van 'n kind zit te wachten. En het feit dat je jarenlang aan deze huidige vlam vast komt te zitten, terwijl als de eerste verliefdheidsroes over is, je wel 'ns tot de conclusie kan komen dat een relatie er echt niet in zit.
Wel een beetje een zweverig verhaal
Mijn idee... Mijn liefde voor deze man zou spontaan verdwijnen als hij liever heeft dat je een abortus zou laten doen. Er zijn geen belemmeringen qua financiën en jullie zijn oud genoeg om een kind te krijgen. Daarbij heb ik het idee dat jij diep in je hart het kind het liefst wilt krijgen. Kortom, abortus lijkt mij een heel slecht idee. Dat gaat je zeker problemen opleveren in de toekomst.
Zijn verliefdheid voor haar (in dit korte stadium over liefde spreken is tenslotte belachelijk) kan ook verdwijnen als sneeuw voor de zon als zij dat kind doorzet.
Dat er geld is wil niet zeggen dat je ook op de verplichtingen van 'n kind zit te wachten. En het feit dat je jarenlang aan deze huidige vlam vast komt te zitten, terwijl als de eerste verliefdheidsroes over is, je wel 'ns tot de conclusie kan komen dat een relatie er echt niet in zit.
zaterdag 22 februari 2014 om 12:44
Ik zou als ik moet kiezen en als ik TO zo lees en zoals zij alles wel redelijk voor elkaar heeft kiezen voor het kind. Omdat ik het verbreken van de relatie minder erg zou vinden dan het afbreken van de zwangerschap.
Daar komt dan wel bij dat je alle verwachtingen naar de vader moet loslaten, hem de ruimte geven om op zijn manier betrokken te zijn (of niet) en verder niks van hem verwachten.
Daar komt dan wel bij dat je alle verwachtingen naar de vader moet loslaten, hem de ruimte geven om op zijn manier betrokken te zijn (of niet) en verder niks van hem verwachten.
zaterdag 22 februari 2014 om 13:09
Denk persoonlijk dat jij geen kindje nog wil met deze man maar dat de hormonen en jou gevoelens voor deze zwangerschap erg meespelen.
Ik denk dat een kindje nu nog niet helemaal op z'n plaats is. Je wilt uiteindelijk wel moeder worden maar door dit door te zetten gooi je wel je hele leven op de kop. Je komt net uit een lange relatie, leert een leuke man kennen en bam ineens ongewenst zwanger! (Ik neem aan ongewenst want condoom en MAP)
Je hebt nog even de tijd om na te denken. Persoonlijk zou ik maandag gaan en praten. Je mag je altijd nog bedenken!
geen makkelijke beslissing maar je komt er hoe dan ook wel uit!
Ik denk dat een kindje nu nog niet helemaal op z'n plaats is. Je wilt uiteindelijk wel moeder worden maar door dit door te zetten gooi je wel je hele leven op de kop. Je komt net uit een lange relatie, leert een leuke man kennen en bam ineens ongewenst zwanger! (Ik neem aan ongewenst want condoom en MAP)
Je hebt nog even de tijd om na te denken. Persoonlijk zou ik maandag gaan en praten. Je mag je altijd nog bedenken!
geen makkelijke beslissing maar je komt er hoe dan ook wel uit!
Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan
zaterdag 22 februari 2014 om 13:22
Je zegt in de OP dat het voor jou ontzettend belangrijk is dat het jullie het samen aangaan, samen dit gaan doen. Als hij zo duidelijk is dat hij geen kind wil dan gaan jullie dit niet samen doen.
De kans dat hij wegloopt is ontzettend groot en daar zou ik vanuit gaan. Je geeft ook aan dat je het niet ziet zitten om het alleen op te voeden en daarom zou ik kiezen voor abortus. Als jij erin zou staan van ik wil dit kind en desnoods alleen dan moet je het natuurlijk houden maar omdat je het eigenlijk niet alleen wil gaan doen gaat dit je waarschijnlijk ontzettend tegenvallen. De kans dat hij blijft terwijl hij dit kind niet wil is klein. Ga er alsjeblieft vanuit dat je alleenstaande moeder word en neem op basis daarvan de beslissing
De kans dat hij wegloopt is ontzettend groot en daar zou ik vanuit gaan. Je geeft ook aan dat je het niet ziet zitten om het alleen op te voeden en daarom zou ik kiezen voor abortus. Als jij erin zou staan van ik wil dit kind en desnoods alleen dan moet je het natuurlijk houden maar omdat je het eigenlijk niet alleen wil gaan doen gaat dit je waarschijnlijk ontzettend tegenvallen. De kans dat hij blijft terwijl hij dit kind niet wil is klein. Ga er alsjeblieft vanuit dat je alleenstaande moeder word en neem op basis daarvan de beslissing
zaterdag 22 februari 2014 om 13:38
Isa, wat een rotsituatie!
Mijn zus is ook zoiets soortgelijks overkomen..
De verwekker van haar kind is er direct vandoor gegaan en mijn zus heeft beslist het kindje te laten komen... Zij is er helemaal gelukkig mee ( en ik ook ) maar dat is ieder voor zich he..
Als ik jou verhaal zo lees denk ik dat je spijt krijg van een abortus en dat je dit diep in je hart ergens wel wilt.. Je zal de keus zelf moeten maken..
Ik zou me niet kunnen voorstellen een kindje weg te laten halen zeker niet nu ik geniet van al dat getrappel in mijn buik..
Het is zoiets moois maar je moet jezelf afvragen of jij dit wilgen hier klaar voor bent , met of zonder hem...
Heel veel sterkte met je keus!
Mijn zus is ook zoiets soortgelijks overkomen..
De verwekker van haar kind is er direct vandoor gegaan en mijn zus heeft beslist het kindje te laten komen... Zij is er helemaal gelukkig mee ( en ik ook ) maar dat is ieder voor zich he..
Als ik jou verhaal zo lees denk ik dat je spijt krijg van een abortus en dat je dit diep in je hart ergens wel wilt.. Je zal de keus zelf moeten maken..
Ik zou me niet kunnen voorstellen een kindje weg te laten halen zeker niet nu ik geniet van al dat getrappel in mijn buik..
Het is zoiets moois maar je moet jezelf afvragen of jij dit wilgen hier klaar voor bent , met of zonder hem...
Heel veel sterkte met je keus!
zaterdag 22 februari 2014 om 13:42
Ik denk dat jullie relatie hoe dan ook geen stand houdt. Als je de zwangerschap niet afbreekt, gaat hij het waarschijnlijk niet lang volhouden bij jou omdat hij nog echt geen kind wil.
Ga jij wel abortus doen, dan ben jij zwaar verdrietig en teleurgesteld en dat gaat dan ook tussen jullie in staan.
Dus of je kiest ervoor zwanger te blijven en je zal er vanuit moeten gaan dat je het dan alleen moet doen. Mocht hij tot inkeer komen, heb je geluk.
Of je doet abortus en je zet je over je verdriet heen en gaat verder met je leuke relatie.
Ga jij wel abortus doen, dan ben jij zwaar verdrietig en teleurgesteld en dat gaat dan ook tussen jullie in staan.
Dus of je kiest ervoor zwanger te blijven en je zal er vanuit moeten gaan dat je het dan alleen moet doen. Mocht hij tot inkeer komen, heb je geluk.
Of je doet abortus en je zet je over je verdriet heen en gaat verder met je leuke relatie.
