Zwanger
alle pijlers
Emotionele achtbaan! Hormonen!!
maandag 10 juni 2013 om 09:21
Goedemorgen allemaal,
Ik ben 32 jaar en 7 weken zwanger van mijn eerste kindje. Aankomende augustus een jaar getrouwd.
In januari 2013 gestopt met de pil, voornemens waren om tot aan augustus met condoom te vrijen en daarna het aan het lot over te laten En die ene keer dat we in het heetst van de strijd geen condoom hebben gebruikt, gelijk zwanger.
Ik ben hier enorm dankbaar voor helemaal omdat ik in mijn zeer directe omgeving vrienden heb die midden in een IVF behandeling zitten.
De reden waarom ik dit topic heb geopend is als volgt, ik zit sinds een paar dagen in een emotionele achtbaan en zou hier graag over willen praten met jullie. Misschien worden bepaalde gedachten van mij wel herkend, waardoor ik niet langer het idee heb, dat ik knettergek wordt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik pas sinds vrijdagmiddag gestopt ben met roken.
Ik voel me dankbaar, angstig, of had ik niet nog een jaartje moeten wachten? Kan ik dit wel, kan ik wel een goede mama zijn (heb een hele moeilijke kindertijd en jeugd gehad) Goh hoe voelt mijn man zich? Is hij er wel blij mee? Wat nou als we het zo zwaar gaan krijgen met de kleine en we het samen niet overleven en aan de andere kant denk ik weer: dit kunnen wij samen aan.
Zijn mijn gedachten een beetje herkenbaar? Hoe hebben jullie een balans gevonden in de hormonen hell?
Lieve groet,
Ik ben 32 jaar en 7 weken zwanger van mijn eerste kindje. Aankomende augustus een jaar getrouwd.
In januari 2013 gestopt met de pil, voornemens waren om tot aan augustus met condoom te vrijen en daarna het aan het lot over te laten En die ene keer dat we in het heetst van de strijd geen condoom hebben gebruikt, gelijk zwanger.
Ik ben hier enorm dankbaar voor helemaal omdat ik in mijn zeer directe omgeving vrienden heb die midden in een IVF behandeling zitten.
De reden waarom ik dit topic heb geopend is als volgt, ik zit sinds een paar dagen in een emotionele achtbaan en zou hier graag over willen praten met jullie. Misschien worden bepaalde gedachten van mij wel herkend, waardoor ik niet langer het idee heb, dat ik knettergek wordt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik pas sinds vrijdagmiddag gestopt ben met roken.
Ik voel me dankbaar, angstig, of had ik niet nog een jaartje moeten wachten? Kan ik dit wel, kan ik wel een goede mama zijn (heb een hele moeilijke kindertijd en jeugd gehad) Goh hoe voelt mijn man zich? Is hij er wel blij mee? Wat nou als we het zo zwaar gaan krijgen met de kleine en we het samen niet overleven en aan de andere kant denk ik weer: dit kunnen wij samen aan.
Zijn mijn gedachten een beetje herkenbaar? Hoe hebben jullie een balans gevonden in de hormonen hell?
Lieve groet,
maandag 10 juni 2013 om 15:55
Man voelt sinds een week de baby ook.
Ik zal je vertellen dat het een voordeel en een nadeel heeft.
Voordeel, voor het wordt het 'echt'.
Nadeel, hij heeft nu het idee dat ons kereltje 'meekijkt' als we overdoen hoe dat kleintje in mijn buik terecht is gekomen! Weer iets nieuws om mee om te gaan met ons beide...
Oh en ik zit ook niet op een roze wolk hoor Ben best nuchter eigenlijk...
Ik zal je vertellen dat het een voordeel en een nadeel heeft.
Voordeel, voor het wordt het 'echt'.
Nadeel, hij heeft nu het idee dat ons kereltje 'meekijkt' als we overdoen hoe dat kleintje in mijn buik terecht is gekomen! Weer iets nieuws om mee om te gaan met ons beide...
Oh en ik zit ook niet op een roze wolk hoor Ben best nuchter eigenlijk...
maandag 10 juni 2013 om 16:34
