Zwanger
alle pijlers
Enorme kinderwens maar…
donderdag 13 februari 2025 om 21:39
Hoi allemaal,
Ik schrijf dit hier omdat ik in mijn omgeving niet echt iemand heb om hierover te praten.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaar samen en hebben inmiddels ook een huis gekocht. Het is een nieuwbouwwoning, dus we kunnen er pas volgend jaar in. Ik word bijna 28 en heb al heel lang een kinderwens. Het liefst was ik al moeder geworden op mijn 25e. Ik werk ook met kinderen en in mijn omgeving krijgen steeds meer familieleden en vrienden kinderen.
Mijn vriend gaf aan ‘t begin van onze relatie aan dat hij nog niet wist of hij een kinderwens had. Daardoor twijfelde ik ook over onze relatie. Inmiddels heeft hij aan gegeven dat hij dit wel heeft, alleen nog niet op kort termijn. Hij is iets jonger dan ik en er totaal nog niet mee bezig.
Onlangs is een familielid van hem bevallen en is hij helemaal gek met de baby. Hij is er zo leuk mee en dat vind ik fijn om te zien. Anderzijds doet me dit ook verdriet, omdat we regelmatig discussies hebben over ons toekomst perspectief (als het om kinderen gaat). Ik zie het voor me dat als we paar maandjes samen wonen, we dan aan kinderen beginnen. Ik ga dan ook immers richting de 30 en het is de vraag of het je gegund is natuurlijk. Hij heeft er nog niet zo’n haast bij en wil liever nog langer wachten.
Het doet me dus soms verdriet om hem zo leuk bezig te zien, terwijl ik mijn kinderwens moet uitstellen. Ik snap dat je er samen achter moet staan en ook niet alles nu al kan plannen, maar ik ben er gewoon veel mee bezig in mijn hoofd. Ik denk ook doordat vooral vriendinnen van mij nu ook vaak praten over hun kinderwens. Nu had ik 2 jaar geleden een slecht uitstrijkje (wat gelukkig weer in orde is), maar dit heeft ook wel voor angst én wat tijdsdruk gezorgd.
Hij wil er ook nu nog niks over weten. Als ik er met hem over praat, zegt hij dat ik me geen zorgen moet maken en hij rekening met mijn wens houdt. Anderzijds verandert hij snel van onderwerp als ik het erover wil hebben. Alleen al er over praten samen, lijkt me soms gewoon fijn.
Verder heb ik een super lieve vriend en een stabiele relatie hoor, maar dit speelt soms gewoon in mijn hoofd en dat wilde ik even van mij af schrijven! Het komt ook vast goed.. moet gewoon geduld hebben. Zijn er meer mensen die dit hebben (meegemaakt)?
Ik schrijf dit hier omdat ik in mijn omgeving niet echt iemand heb om hierover te praten.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaar samen en hebben inmiddels ook een huis gekocht. Het is een nieuwbouwwoning, dus we kunnen er pas volgend jaar in. Ik word bijna 28 en heb al heel lang een kinderwens. Het liefst was ik al moeder geworden op mijn 25e. Ik werk ook met kinderen en in mijn omgeving krijgen steeds meer familieleden en vrienden kinderen.
Mijn vriend gaf aan ‘t begin van onze relatie aan dat hij nog niet wist of hij een kinderwens had. Daardoor twijfelde ik ook over onze relatie. Inmiddels heeft hij aan gegeven dat hij dit wel heeft, alleen nog niet op kort termijn. Hij is iets jonger dan ik en er totaal nog niet mee bezig.
Onlangs is een familielid van hem bevallen en is hij helemaal gek met de baby. Hij is er zo leuk mee en dat vind ik fijn om te zien. Anderzijds doet me dit ook verdriet, omdat we regelmatig discussies hebben over ons toekomst perspectief (als het om kinderen gaat). Ik zie het voor me dat als we paar maandjes samen wonen, we dan aan kinderen beginnen. Ik ga dan ook immers richting de 30 en het is de vraag of het je gegund is natuurlijk. Hij heeft er nog niet zo’n haast bij en wil liever nog langer wachten.
Het doet me dus soms verdriet om hem zo leuk bezig te zien, terwijl ik mijn kinderwens moet uitstellen. Ik snap dat je er samen achter moet staan en ook niet alles nu al kan plannen, maar ik ben er gewoon veel mee bezig in mijn hoofd. Ik denk ook doordat vooral vriendinnen van mij nu ook vaak praten over hun kinderwens. Nu had ik 2 jaar geleden een slecht uitstrijkje (wat gelukkig weer in orde is), maar dit heeft ook wel voor angst én wat tijdsdruk gezorgd.
Hij wil er ook nu nog niks over weten. Als ik er met hem over praat, zegt hij dat ik me geen zorgen moet maken en hij rekening met mijn wens houdt. Anderzijds verandert hij snel van onderwerp als ik het erover wil hebben. Alleen al er over praten samen, lijkt me soms gewoon fijn.
Verder heb ik een super lieve vriend en een stabiele relatie hoor, maar dit speelt soms gewoon in mijn hoofd en dat wilde ik even van mij af schrijven! Het komt ook vast goed.. moet gewoon geduld hebben. Zijn er meer mensen die dit hebben (meegemaakt)?
vrijdag 14 februari 2025 om 11:52
Ja, ik was ook zo. We waren 6 jaar samen en na 1,5 jaar samenwonen klapte de boel.
vrijdag 14 februari 2025 om 11:59
Hoe graag zou hij (in de toekomst) kinderen willen als hij niet eens een dagje minder wil werken?
vrijdag 14 februari 2025 om 12:09
Dit zou mij ook wel dwarszitten. Nu is het nog niet zo ver en je kinderwens is misschien zo sterk dat je allang blij bent als hij eindelijk een kind wil, maar ik zou wel oppassen dat je niet de situatie krijgt dat hij helemaal niks aan zijn huidige leven wil veranderen en dat jij dat alleen mag doen.
Het is te hopen dat hij er anders instaat tegen de tijd dat hij er wel aan toe is. Ik zou daar wel kritisch in blijven: hoe wil je het ouderschap samen invullen? Niet dat je straks overal ja op zegt om maar zo snel mogelijk moeder te worden. Je moet ook wel zeker weten dat hij de man is met wie je dit wil aangaan - en uit de relatie zoals die nu is kun je dat volgens mij echt nog niet opmaken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 14 februari 2025 om 12:13
Ik werk fulltime met kinderen met flinke rugzakjes dus ik weet heel goed wat er op mij afkomt. Ik weet dat dit zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is. En nee, mijn vriend is niet zo om alles op mij af te schuiven. Mij lijkt het logisch dat ik wat extra’s in het huishouden doe als ik minder werk om hem te ontzien. Maar goed, daar ging het ook niet over.coderood schreef: ↑14-02-2025 10:21Geloof mij. Als alles op jou neerkomt, inclusief 3e shift en je er ook nog naast werkt is dat alles behalve heerlijk.
Dit is juist een bijna gegarandeerd recept voor relatieproblemen.
Ik zag laatst iets langskomen van een relatietherapeut dat da nu het probleem is wat het meest voorkomt.
Vrouw die zich verantwoordelijk maakt voor alles.
Man die er makkelijk vanaf komt. Totdat het niet meer leuk is (en dat is het al snel niet). En dan verliest de vrouw het respect voor de man.
Denk er heel goed over na.
Mijn man en ik doen alles samen en nog vind ik het af en toe bijna niet te doen.
Kinderen hebben is geen rozegeur en manenschijn. Ik zou mijn kinderen nooit meer willen missen maar ik zou liegen als het niet af en toe loodzwaar is. Veel zwaarder dan dat jij je nu kan voorstellen.
Je woont nog niet eens samen, het huishouden is echt veel meer dan je nu denkt (en nee eenpersoonshuishouden is nog geen 5% van wat er allemaal gedaan moet worden als je kinderen hebt)
vrijdag 14 februari 2025 om 12:17
Met kinderen werken is leuk ( heb ik ook gedaan ) maar niet te vergelijken met een eigen kind wat fulltime je zorg nodig heeft. En nee, ik heb zelf niet eens kinderen maar ik heb zat ervaring met mijn neefje om te kunnen beseffen dat het leven met een kleintje echt loodzwaar is.
Ik heb zelf nog wel eens getwijfeld of ik kinderen wilde, tot neefje geboren werd en ik besefte hoe zwaar het was, van dichtbij heb ik het goed mee gekregen.
En dan nog is dat anders dan 24/7 een kind hebben natuurlijk.
Maar ik ben dankbaar dat hij er kwam, anders had ik nu nog getwijfeld. Ik vind dat je het wel erg rooskleurig en naief ziet allemaal.
Ik heb zelf nog wel eens getwijfeld of ik kinderen wilde, tot neefje geboren werd en ik besefte hoe zwaar het was, van dichtbij heb ik het goed mee gekregen.
En dan nog is dat anders dan 24/7 een kind hebben natuurlijk.
Maar ik ben dankbaar dat hij er kwam, anders had ik nu nog getwijfeld. Ik vind dat je het wel erg rooskleurig en naief ziet allemaal.
I have a tender spot in my heart for cripples, bastards and broken things.
vrijdag 14 februari 2025 om 12:20
Als jullie nog geen kinderen hebben: ja, misschien wel.Bezigbijtje567 schreef: ↑14-02-2025 12:13Ik werk fulltime met kinderen met flinke rugzakjes dus ik weet heel goed wat er op mij afkomt. Ik weet dat dit zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is. En nee, mijn vriend is niet zo om alles op mij af te schuiven. Mij lijkt het logisch dat ik wat extra’s in het huishouden doe als ik minder werk om hem te ontzien. Maar goed, daar ging het ook niet over.
Als er eenmaal kinderen zijn: nee. Dan heb je je handen echt wel vol.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 14 februari 2025 om 12:21
vrijdag 14 februari 2025 om 12:24
Dank voor jullie opmerkingen!
Fijn om te lezen dat sommige mensen iets soortgelijks hebben meegemaakt en met mij meedenken!
Jammer dat sommige mensen dingen erbij gaan halen die nu helemaal niet van toepassing zijn. Alsof ik naïef en onvolwassen ben en niet zou weten waar ik aan begin. Hier ga ik dan ook nu niet meer op reageren. Voelt alsof ik mij moet verantwoorden of een probleem laat aanpraten.
Fijn om te lezen dat sommige mensen iets soortgelijks hebben meegemaakt en met mij meedenken!
Jammer dat sommige mensen dingen erbij gaan halen die nu helemaal niet van toepassing zijn. Alsof ik naïef en onvolwassen ben en niet zou weten waar ik aan begin. Hier ga ik dan ook nu niet meer op reageren. Voelt alsof ik mij moet verantwoorden of een probleem laat aanpraten.
vrijdag 14 februari 2025 om 12:26
Bij ons was het andersom: mijn man had al langer een sterke kinderwens dan ik. We zijn uiteindelijk uitgekomen op een compromis. Eerder dan ik had gewild, later dan hij had gewild.
We hebben er ook wel veel gesprekken over gevoerd en af en toe ruzie over gehad. Ik herinner me nog een gesprek met mijn moeder toen ze vroeg naar of we een kinderwens hadden. Ik vertelde haar dat we daarin niet echt qua timing op één lijn lagen maar dat het ook wel een droomscenario zou zijn dat je op precies dezelfde dag wakker zou worden met een kinderwens. Of dat überhaupt zo'n proces gelijk loopt. Zeker met een aantal jaren leeftijdsverschil. En zo kijk ik er nog steeds wel naar. Gevalletje helaas pindakaas.
Ik vond het 'drammende' van mijn man ook vervelend. Jaja. Je wilt het heel graag. Maar ik nog niet. En nu? Ik voelde me erg in een hoekje gedreven.
Uiteindelijk gestopt met de pil met het idee, is het zo, dan is het zo. Een jaar later was het zo. Ik was niet blij, vooral bang en heel onzeker. Uiteindelijk goed gekomen, maar ik vraag me ook wel af hoe het was geweest om zélf die wens te hebben en gelukkig te zijn met mijn zwangerschap. Want dat ken ik niet.
Ik denk dat we erg in mooie plaatjes geloven en dat de realiteit gewoon soms anders is en dat is heel pijnlijk. In boeken en op internet zie je dit soort conflicten niet. Mijn directe omgeving weet dit ook niet, daar stond ik ook met een masker van blijdschap op mijn gezicht te vertellen dat we een kindje kregen.
Het is uiteraard allemaal goed gekomen, maar het is gewoon echt niet altijd dat ideale plaatje zoals je denkt..
We hebben er ook wel veel gesprekken over gevoerd en af en toe ruzie over gehad. Ik herinner me nog een gesprek met mijn moeder toen ze vroeg naar of we een kinderwens hadden. Ik vertelde haar dat we daarin niet echt qua timing op één lijn lagen maar dat het ook wel een droomscenario zou zijn dat je op precies dezelfde dag wakker zou worden met een kinderwens. Of dat überhaupt zo'n proces gelijk loopt. Zeker met een aantal jaren leeftijdsverschil. En zo kijk ik er nog steeds wel naar. Gevalletje helaas pindakaas.
Ik vond het 'drammende' van mijn man ook vervelend. Jaja. Je wilt het heel graag. Maar ik nog niet. En nu? Ik voelde me erg in een hoekje gedreven.
Uiteindelijk gestopt met de pil met het idee, is het zo, dan is het zo. Een jaar later was het zo. Ik was niet blij, vooral bang en heel onzeker. Uiteindelijk goed gekomen, maar ik vraag me ook wel af hoe het was geweest om zélf die wens te hebben en gelukkig te zijn met mijn zwangerschap. Want dat ken ik niet.
Ik denk dat we erg in mooie plaatjes geloven en dat de realiteit gewoon soms anders is en dat is heel pijnlijk. In boeken en op internet zie je dit soort conflicten niet. Mijn directe omgeving weet dit ook niet, daar stond ik ook met een masker van blijdschap op mijn gezicht te vertellen dat we een kindje kregen.
Het is uiteraard allemaal goed gekomen, maar het is gewoon echt niet altijd dat ideale plaatje zoals je denkt..
vrijdag 14 februari 2025 om 12:36
Ik was destijds (toen het allemaal wat gebruikelijker was) een thuisblijfmoeder en ben pas weer gaan werken toen ook het jongste kind op school zat.
Ik heb die tijd altijd heerlijk gevonden, lekker thuis met van die gezellige dreutels om me heen.
Geen moment, dat ik het zwaar vond, een van de fijnste periodes van mijn leven!
Volop rozengeur en maneschijn!
Ik heb die tijd altijd heerlijk gevonden, lekker thuis met van die gezellige dreutels om me heen.
Geen moment, dat ik het zwaar vond, een van de fijnste periodes van mijn leven!
Volop rozengeur en maneschijn!
vrijdag 14 februari 2025 om 12:46
Eerst in het huis, goed samenwonen, heel duidelijk de taken gelijk verdelen, en dat ook handhaven. Dan weet je pas hoe hij als vader zijn taken zal regelen. En daar heb je ruim twee jaar voor nodig. Besef je dat wel? Het kan zo maar zijn dat dit precies de reden is dat je vriend nog wil wachten. Misschien wil hij ook ervaren hoe het is om met jou samen te wonen.
vrijdag 14 februari 2025 om 12:50
Totdat je man blijkt vreemd te gaan, of jij zelf weg wil, maar muurvast zit omdat je geen eigen inkomen hebt.loesje** schreef: ↑14-02-2025 12:36Ik was destijds (toen het allemaal wat gebruikelijker was) een thuisblijfmoeder en ben pas weer gaan werken toen ook het jongste kind op school zat.
Ik heb die tijd altijd heerlijk gevonden, lekker thuis met van die gezellige dreutels om me heen.
Geen moment, dat ik het zwaar vond, een van de fijnste periodes van mijn leven!
Volop rozengeur en maneschijn!
vrijdag 14 februari 2025 om 12:57
Ik denk dat je dit pas kunt zeggen als je een tijdje een eigen huishouden gehad hebt, waarin je echt alles zelf moet regelen. En als je merkt hoe dingen tussen jouw en je vriend gaan. Niemand vind het leuk om de vuilnisbak buiten te gaan zetten terwijl het regent en je allebei net de hele dag gewerkt en geklust hebt en gewoon naar bed wil. Maar wie gaat het doen? Dat soort dingen.Bezigbijtje567 schreef: ↑14-02-2025 10:09Mij lijkt dat juist heerlijk!
Maar ook om het huishouden etc. te regelen
Dat is gewoon niet echt te voorspellen, en ook niet hoe je met elkaar omgaat in zo'n situatie.
Ik snap het wel hoor, dat als je hormonen met je ervandoor gaan dat je liever gisteren dan vandaag begint.
Maar ik denk dat het zinvol is om wat zelfontwikkeling te doen, bijvoorbeeld met zelfhulpboeken. Wat meer leren over jezelf en bijvoorbeeld over waarom je het lastig vind dat het leven niet te plannen is. Ik bedoel niet dat er iets mis met je is, maar wel dat je misschien patronen hebt die het onderzoeken waard zijn. Je kunt dat ook zien als een investering in jezelf als moeder.
vrijdag 14 februari 2025 om 12:57
Mijn idee is dat je iemand pas echt door en door leert kennen als je samenwoont. Ik ging er eigenlijk al vanuit dat jullie samenwoonden en lees nu dat dit niet zo is. Ik vind zijn redenatie daarom ook meer dan logisch. Eerst maar eens kijken hoe dat gaat. En iets wat ik met name vrouwen aanraad om te doen. Want met samenwonen leer je ook een man kennen qua huishoudelijkheid en zorg en verantwoordelijkheid daarvoor dragen. Als jij al binnen een paar maanden tijd merkt dat je hem overal aan moet herinneren en achter zijn broek aan moet zitten, dan is dat nog niet een mega probleem als je maar met z'n tweetjes bent. Maar dat soort zaken worden alleen maar groter en ergelijker met kinderen en menig vrouw hier op viva heeft dat soort signalen genegeerd vanwege een drammende kinderwens.
Ik geef je alleen maar mee wat ik iedere keer meer dan 1 x per week op dit forum voorbij zie komen.
vrijdag 14 februari 2025 om 13:17
Het advies is allemaal goedbedoeld hoor TO. En samenwonen en kinderen hebben is ook gewoon heel leuk. Maar samenwonen is wel wennen. Zeker als je nog nooit op jezelf hebt gewoond. Om daar een baby bij in de mix te gooien is vragen om problemen. Want stel je nou voor dat het samenwonen niet zo goed bevalt? Dan kan je nog terug. Maar met een kind zit je aan elkaar vast. Ik zou eerst willen weten of de basis rotsvast is. En dan kan je het niet leuk vinden dat wij aangeven dat je dat niet kan weten voordat je gaat samenwonen, maar dat betekent niet dat het onzin is.
Oh en het werken met kinderen is wel echt iets anders dan een eigen kind hebben.
Oh en het werken met kinderen is wel echt iets anders dan een eigen kind hebben.
vrijdag 14 februari 2025 om 13:19
Ik begrijp je heel goed. Als de kinderwens sterk is, is het moeilijk om gewoon te wachten tot je partner er klaar voor is. Het belangrijkste is om een balans te vinden tussen je eigen gevoelens en respect voor zijn tempo. Communicatie is de sleutel.Bezigbijtje567 schreef: ↑13-02-2025 21:39Hoi allemaal,
Ik schrijf dit hier omdat ik in mijn omgeving niet echt iemand heb om hierover te praten.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaar samen en hebben inmiddels ook een huis gekocht. Het is een nieuwbouwwoning, dus we kunnen er pas volgend jaar in. Ik word bijna 28 en heb al heel lang een kinderwens. Het liefst was ik al moeder geworden op mijn 25e. Ik werk ook met kinderen en in mijn omgeving krijgen steeds meer familieleden en vrienden kinderen.
Mijn vriend gaf aan ‘t begin van onze relatie aan dat hij nog niet wist of hij een kinderwens had. Daardoor twijfelde ik ook over onze relatie. Inmiddels heeft hij aan gegeven dat hij dit wel heeft, alleen nog niet op kort termijn. Hij is iets jonger dan ik en er totaal nog niet mee bezig.
Onlangs is een familielid van hem bevallen en is hij helemaal gek met de baby. Hij is er zo leuk mee en dat vind ik fijn om te zien. Anderzijds doet me dit ook verdriet, omdat we regelmatig discussies hebben over ons toekomst perspectief (als het om kinderen gaat). Ik zie het voor me dat als we paar maandjes samen wonen, we dan aan kinderen beginnen. Ik ga dan ook immers richting de 30 en het is de vraag of het je gegund is natuurlijk. Hij heeft er nog niet zo’n haast bij en wil liever nog langer wachten.
Het doet me dus soms verdriet om hem zo leuk bezig te zien, terwijl ik mijn kinderwens moet uitstellen. Ik snap dat je er samen achter moet staan en ook niet alles nu al kan plannen, maar ik ben er gewoon veel mee bezig in mijn hoofd. Ik denk ook doordat vooral vriendinnen van mij nu ook vaak praten over hun kinderwens. Nu had ik 2 jaar geleden een slecht uitstrijkje (wat gelukkig weer in orde is), maar dit heeft ook wel voor angst én wat tijdsdruk gezorgd.
Hij wil er ook nu nog niks over weten. Als ik er met hem over praat, zegt hij dat ik me geen zorgen moet maken en hij rekening met mijn wens houdt. Anderzijds verandert hij snel van onderwerp als ik het erover wil hebben. Alleen al er over praten samen, lijkt me soms gewoon fijn.
Verder heb ik een super lieve vriend en een stabiele relatie hoor, maar dit speelt soms gewoon in mijn hoofd en dat wilde ik even van mij af schrijven! Het komt ook vast goed.. moet gewoon geduld hebben. Zijn er meer mensen die dit hebben (meegemaakt)?
Het belangrijkste om te onthouden is dat je partner mentaal misschien nog niet klaar is voor kinderen.
vrijdag 14 februari 2025 om 13:27
Werken met kinderen is zo anders dan zelf een kind hebben, totaal niet te vergelijken.Bezigbijtje567 schreef: ↑14-02-2025 12:13Ik werk fulltime met kinderen met flinke rugzakjes dus ik weet heel goed wat er op mij afkomt. Ik weet dat dit zeker niet altijd rozegeur en maneschijn is. En nee, mijn vriend is niet zo om alles op mij af te schuiven. Mij lijkt het logisch dat ik wat extra’s in het huishouden doe als ik minder werk om hem te ontzien. Maar goed, daar ging het ook niet over.
Ik snap je gevoel en herken het zelfs wel (ik was er ook eerder klaar voor dan mijn man) maar echt: ga eerst samenwonen en overhaast het niet.
vrijdag 14 februari 2025 om 13:35
Och ja wat een heerlijk vooruitzicht, lekker huishouden doen en twee daagjes werken.Bezigbijtje567 schreef: ↑14-02-2025 10:09Mij lijkt dat juist heerlijk!
Maar ook om het huishouden etc. te regelen
Zorg wel dat je trouwt met die man, liefst in gemeenschap van goederen. Dan krijg je tenminste geld mee zodra de relatie klapt, want je eigen broek ophouden gaat lastiger worden met een gat in je cv en met een parttime baan in de zorgsector.
vrijdag 14 februari 2025 om 14:02
Wat een opmerking weer! De helft wat hier staat klopt niet eensAmmahoela schreef: ↑14-02-2025 13:35Och ja wat een heerlijk vooruitzicht, lekker huishouden doen en twee daagjes werken.
Zorg wel dat je trouwt met die man, liefst in gemeenschap van goederen. Dan krijg je tenminste geld mee zodra de relatie klapt, want je eigen broek ophouden gaat lastiger worden met een gat in je cv en met een parttime baan in de zorgsector.
vrijdag 14 februari 2025 om 14:15
TO, toen ik 25 was wilde ik ook kinderen. Nu, meteen het liefst. Het verschil is wel dat ik toen al 4 jaar samenwoonde met mijn vriend. Het is alleen niet gelukt en nu ben ik 30 en zijn ze er nog niet. Alleen ben ik er pas sinds zo'n 1,5 jaar écht klaar voor. Ik kijk er realistischer tegenaan en het hoeft niet 'nu, of zo snel mogelijk'.
Ik weet het, je hebt een roze bril op en alle mogelijke hobbels die iedereen hier noemt, neem je voor lief.
Er is meer in het leven en de eerste stap voor jou/jullie is samenwonen. Neem dat eerst serieus, kijk hoe dat gaat en geniet van elkaar. Als je te gefocust bent op kinderen krijgen zo snel mogelijk, ga je straks met het samenwonen dingen voor lief nemen waar je je eigenlijk aan stoort. Want je doel is kinderen krijgen, je wil niet dat je relatie stukloopt, dus accepteer het zoals het gaat. En zodra die kinderen er eenmaal zijn, loopt het alsnog stuk want je kunt dat niet blijven volhouden. Gezien hoe je hier nu in staat, naar mijn mening best naïef, is dit een realistische scenario. Kijk eerst maar even voorlopig aan of deze jongeman wel de vader van je mogelijke toekomstige kind(eren) is die jij wenst.
Ik weet het, je hebt een roze bril op en alle mogelijke hobbels die iedereen hier noemt, neem je voor lief.
Er is meer in het leven en de eerste stap voor jou/jullie is samenwonen. Neem dat eerst serieus, kijk hoe dat gaat en geniet van elkaar. Als je te gefocust bent op kinderen krijgen zo snel mogelijk, ga je straks met het samenwonen dingen voor lief nemen waar je je eigenlijk aan stoort. Want je doel is kinderen krijgen, je wil niet dat je relatie stukloopt, dus accepteer het zoals het gaat. En zodra die kinderen er eenmaal zijn, loopt het alsnog stuk want je kunt dat niet blijven volhouden. Gezien hoe je hier nu in staat, naar mijn mening best naïef, is dit een realistische scenario. Kijk eerst maar even voorlopig aan of deze jongeman wel de vader van je mogelijke toekomstige kind(eren) is die jij wenst.
vrijdag 14 februari 2025 om 14:25
Het klopt niet wat je zegt. Ik ben mij bewust van wat er wordt gezegd en vind bepaalde reacties ook begrijpelijk! Het gevoel van een sterke kinderwens wil niet zeggen dat ik ze NU meteen wil, want ik snap ook wel dat we eerst even moeten settelen. Het pijnpunt is dat ik er eerder klaar voor lijk te zijn dan hij. Ik kijk ver vooruit, maar ik ben gewoon een controlfreak en zou het liefste nu willen weten wanneer hij er ook klaar voor is. Logisch dat hij dat nog niet kan aangeven, maar dat vind ik wel lastig.Frost schreef: ↑14-02-2025 14:15TO, toen ik 25 was wilde ik ook kinderen. Nu, meteen het liefst. Het verschil is wel dat ik toen al 4 jaar samenwoonde met mijn vriend. Het is alleen niet gelukt en nu ben ik 30 en zijn ze er nog niet. Alleen ben ik er pas sinds zo'n 1,5 jaar écht klaar voor. Ik kijk er realistischer tegenaan en het hoeft niet 'nu, of zo snel mogelijk'.
Ik weet het, je hebt een roze bril op en alle mogelijke hobbels die iedereen hier noemt, neem je voor lief.
Er is meer in het leven en de eerste stap voor jou/jullie is samenwonen. Neem dat eerst serieus, kijk hoe dat gaat en geniet van elkaar. Als je te gefocust bent op kinderen krijgen zo snel mogelijk, ga je straks met het samenwonen dingen voor lief nemen waar je je eigenlijk aan stoort. Want je doel is kinderen krijgen, je wil niet dat je relatie stukloopt, dus accepteer het zoals het gaat. En zodra die kinderen er eenmaal zijn, loopt het alsnog stuk want je kunt dat niet blijven volhouden. Gezien hoe je hier nu in staat, naar mijn mening best naïef, is dit een realistische scenario. Kijk eerst maar even voorlopig aan of deze jongeman wel de vader van je mogelijke toekomstige kind(eren) is die jij wenst.
Ik neem absoluut geen dingen voor lief, omdat ik maar zo snel kinderen wil. Dat is niet waar. Ik heb genoeg relaties gehad met partners die gelijk aangaven ook een kinderwens te hebben, maar die alsnog beëindigd omdat hij diegene niet voor mij was.
Het samenwonen maak ik mij absoluut geen zorgen over. Toen ik ook mezelf woonde, was hij vaak bij me en hielp hij mij met zoveel mogelijk huishoudelijke taken, zonder dat ik daarna vroeg. Je weet natuurlijk nooit hoe het gaat lopen, maar daar heb ik nu geen twijfel over.
En dit is het laatste wat ik erover zeg.
Vind het wel heftig hoe bepaalde mensen conclusies trekken zeg, op basis van een kort verhaal zonder dat ze de persoon kennen.
vrijdag 14 februari 2025 om 14:27
Veel mensen noemen je naief to. Je mag doen wat je wilt met deze tips en ze in de vuilnisbak willen gooien omdat ze niet in je plaatje passen en je het betuttelend vind. Maar mensen geven je dit niet voor niets mee. Niemand van ons denkt dat jullie relatie niet goed is en je géén kinderen moet krijgen met deze man. Maar men probeert je mee te geven even pas op de plaats te maken en de kinderwens uit je hoofd te zetten voor minimaal 1 jaar na samenwonen. Ga eerst deze fase goed aan. Ga ervaren en merken en beleven en voelen hoe dat is.
Ga naar je vriend kijken als partner over 2 jaar, over 5 jaar, over 10 jaar. Probeer een beeld te vormen van hem als type vader en voor jezelf als type moeder. Waar zitten jullie goede eigenschappen en waar zitten jullie risico's.
Wees jezelf ook echt bewust van de risico's van de keuze die je wilt maken met hem, waarbij jij flink (?) minder wil werken en hij dat niet van plan is. Is dat iets waar jullie beiden achter staan? Laat dit dan ook vastleggen in huwelijkse voorwaarden.
Deze constructie is een ouderwetser concept en misschien past dat bij jullie. Maar je wilt echt (ik wil niet flauw zijn, maar ze passeren hier praktisch dagelijks de revue) niet over 10 jaar met 2 kleine kinderen die vrouw zijn die geen kant uitkan met een man die niet van plan is om de zorg te nemen voor zijn kinderen, behalve misschien een weekend vader en jij met een uitkering/baan op minimum niveau niet aan een woning komt.
Als dit jullie gezamenlijke wens is om de zorg voor toekomstige kinderen in te richten, zou het gesprek niet alleen wanneer moeten zijn, maar ook hoe en ook hoe als we uit elkaar gaan. Want hij kan blijven bouwen aan zijn carriere en inkomen en jij gaat verder en verder achteruit. Dat neem je mee als het klapt en als je van jezelf vindt dat je écht heus wel weet hoe jouw leven verloopt en eruitziet, zou je ook geen angst moeten hebben om dit gesprek aan te gaan.
Ga naar je vriend kijken als partner over 2 jaar, over 5 jaar, over 10 jaar. Probeer een beeld te vormen van hem als type vader en voor jezelf als type moeder. Waar zitten jullie goede eigenschappen en waar zitten jullie risico's.
Wees jezelf ook echt bewust van de risico's van de keuze die je wilt maken met hem, waarbij jij flink (?) minder wil werken en hij dat niet van plan is. Is dat iets waar jullie beiden achter staan? Laat dit dan ook vastleggen in huwelijkse voorwaarden.
Deze constructie is een ouderwetser concept en misschien past dat bij jullie. Maar je wilt echt (ik wil niet flauw zijn, maar ze passeren hier praktisch dagelijks de revue) niet over 10 jaar met 2 kleine kinderen die vrouw zijn die geen kant uitkan met een man die niet van plan is om de zorg te nemen voor zijn kinderen, behalve misschien een weekend vader en jij met een uitkering/baan op minimum niveau niet aan een woning komt.
Als dit jullie gezamenlijke wens is om de zorg voor toekomstige kinderen in te richten, zou het gesprek niet alleen wanneer moeten zijn, maar ook hoe en ook hoe als we uit elkaar gaan. Want hij kan blijven bouwen aan zijn carriere en inkomen en jij gaat verder en verder achteruit. Dat neem je mee als het klapt en als je van jezelf vindt dat je écht heus wel weet hoe jouw leven verloopt en eruitziet, zou je ook geen angst moeten hebben om dit gesprek aan te gaan.
vrijdag 14 februari 2025 om 14:35
Ik heb een goede baan en zal inderdaad minder gaan werken, maar zeker nog voldoende om op eigen benen te kunnen staan. Dit is overigens al allemaal vast gelegd bij de notaris.NomenNesci0 schreef: ↑14-02-2025 14:27Veel mensen noemen je naief to. Je mag doen wat je wilt met deze tips en ze in de vuilnisbak willen gooien omdat ze niet in je plaatje passen en je het betuttelend vind. Maar mensen geven je dit niet voor niets mee. Niemand van ons denkt dat jullie relatie niet goed is en je géén kinderen moet krijgen met deze man. Maar men probeert je mee te geven even pas op de plaats te maken en de kinderwens uit je hoofd te zetten voor minimaal 1 jaar na samenwonen. Ga eerst deze fase goed aan. Ga ervaren en merken en beleven en voelen hoe dat is.
Ga naar je vriend kijken als partner over 2 jaar, over 5 jaar, over 10 jaar. Probeer een beeld te vormen van hem als type vader en voor jezelf als type moeder. Waar zitten jullie goede eigenschappen en waar zitten jullie risico's.
Wees jezelf ook echt bewust van de risico's van de keuze die je wilt maken met hem, waarbij jij flink (?) minder wil werken en hij dat niet van plan is. Is dat iets waar jullie beiden achter staan? Laat dit dan ook vastleggen in huwelijkse voorwaarden.
Deze constructie is een ouderwetser concept en misschien past dat bij jullie. Maar je wilt echt (ik wil niet flauw zijn, maar ze passeren hier praktisch dagelijks de revue) niet over 10 jaar met 2 kleine kinderen die vrouw zijn die geen kant uitkan met een man die niet van plan is om de zorg te nemen voor zijn kinderen, behalve misschien een weekend vader en jij met een uitkering/baan op minimum niveau niet aan een woning komt.
Als dit jullie gezamenlijke wens is om de zorg voor toekomstige kinderen in te richten, zou het gesprek niet alleen wanneer moeten zijn, maar ook hoe en ook hoe als we uit elkaar gaan. Want hij kan blijven bouwen aan zijn carriere en inkomen en jij gaat verder en verder achteruit. Dat neem je mee als het klapt en als je van jezelf vindt dat je écht heus wel weet hoe jouw leven verloopt en eruitziet, zou je ook geen angst moeten hebben om dit gesprek aan te gaan.
En als we samenwonen even wachten, heeft me ook wel aan het denken gezet!
Ik ga vanavond met hem het gesprek aan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
