Zwanger
alle pijlers
Hoe verberg je zwangerschapskwaaltjes in die eerste maanden?
woensdag 19 oktober 2011 om 12:50
Dames,
Ik ben net met de pil gestopt en ik wil over een paar maand proberen om zwanger te worden.
Nu lees ik zo ongeveer alles wat los en vast zit over zwangerschappen, inclusief dit forum, en wat me opvalt is dat best veel vrouwen die eerste drie maanden veel klachten hebben. Misselijkheid natuurlijk, maar ook zo moe zijn dat ze niet eens meer willen sporten bijvoorbeeld.
Nu vraag ik mij zo af, hoe hou je in zo'n geval je zwangerschap nog even geheim? Op 't werk, bijvoorbeeld? Ik wil niet dat mijn collega's 't direct weten, maar het valt toch op als ik steeds de halve ochtend misselijk ben? En soms heb ik totaal chaotische weken waarin ik onverwacht veel uren maak, ook 's avonds, lukt dat dan wel?
Nu kan 't natuurlijk allemaal reuze meevallen en ik ben bovendien nog niet eens zwanger, maar ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen.
Ik ben net met de pil gestopt en ik wil over een paar maand proberen om zwanger te worden.
Nu lees ik zo ongeveer alles wat los en vast zit over zwangerschappen, inclusief dit forum, en wat me opvalt is dat best veel vrouwen die eerste drie maanden veel klachten hebben. Misselijkheid natuurlijk, maar ook zo moe zijn dat ze niet eens meer willen sporten bijvoorbeeld.
Nu vraag ik mij zo af, hoe hou je in zo'n geval je zwangerschap nog even geheim? Op 't werk, bijvoorbeeld? Ik wil niet dat mijn collega's 't direct weten, maar het valt toch op als ik steeds de halve ochtend misselijk ben? En soms heb ik totaal chaotische weken waarin ik onverwacht veel uren maak, ook 's avonds, lukt dat dan wel?
Nu kan 't natuurlijk allemaal reuze meevallen en ik ben bovendien nog niet eens zwanger, maar ik ben wel benieuwd naar jullie ervaringen.
woensdag 19 oktober 2011 om 12:54
ik kon het op mijn werk wel redelijk verbergen, maar ik probeerde wel de hele tijd tussendoor dingen te eten om de misselijkheid onder controle te houden. Maar 's avonds was ik echt op, en lag ik om 21.00 in bed. Ik heb ook nogal een hectische baan en moet vaak 's avonds nog dingen doen, maar dat heb ik maar naast me neergelegd. Ik dacht van te voren, dat het typisch gezeik was van zwangere vrouwen dat ze zo moe waren, nou ik trek alles terug. Het is niet voor te voor te stellen, en je kan je er ook niet tegen verzetten. Maar goed, niet iedereen heeft er last van. Wie weet behoor jij tot die gelukkigen..
woensdag 19 oktober 2011 om 12:54
woensdag 19 oktober 2011 om 12:59
Misschien kan je niet eens zwanger worden dus het is erg voorbarig om je hier nu al zorgen over te maken.
Zelf heb ik mij hier werkelijk waar nooit druk over gemaakt.
Collega's zitten je heus niet de hele dag in de gaten te houden dus hoogstwaarschijnlijk hebben ze niet eens door dat je misselijk bent. Tenzij je over je bureau heen gaat kotsen.
Zelf heb ik mij hier werkelijk waar nooit druk over gemaakt.
Collega's zitten je heus niet de hele dag in de gaten te houden dus hoogstwaarschijnlijk hebben ze niet eens door dat je misselijk bent. Tenzij je over je bureau heen gaat kotsen.
woensdag 19 oktober 2011 om 13:00
Ik wilde het geheim houden, maar moest zoveel overgeven dat iedereen zich enorm zorgen begon te maken. Toen men hints begon te geven dat ik er wel erg slecht uit zag en of ik niet naar de de dokter zou gaan...? heb ik maar gewoon verteld wat er aan de hand was.
Eigenlijk was het wel fijn dat iedereen het toen wist. Ik was zo blij met de zwangerschap, klapte bijna uit elkaar van geluk. Het was fijn om dat 'geheim' kwijt te zijn en mijn blijdschap te kunnen delen. En het was dus ook heel fijn dat ik geen excuses hoefde te bedenken voor kwaaltjes/eten/vermoeidheid etc. Bij een evt. volgende zwangerschap vertel ik het gewoon meteen, of ik nou weer zoveel overgeef of niet.
(telegramstijl: slapend ziekig jongetje op schoot)
Eigenlijk was het wel fijn dat iedereen het toen wist. Ik was zo blij met de zwangerschap, klapte bijna uit elkaar van geluk. Het was fijn om dat 'geheim' kwijt te zijn en mijn blijdschap te kunnen delen. En het was dus ook heel fijn dat ik geen excuses hoefde te bedenken voor kwaaltjes/eten/vermoeidheid etc. Bij een evt. volgende zwangerschap vertel ik het gewoon meteen, of ik nou weer zoveel overgeef of niet.
(telegramstijl: slapend ziekig jongetje op schoot)
woensdag 19 oktober 2011 om 13:02
Relax... Eerst maar eens zwanger worden.
Mensen zien een hoop. Vergis je daar niet in. Mijn collega zag het altijd (drie keer zwanger geweest, twee miskramen en een goede zwangerschap) als ik zwanger was. Dan nam ze me even apart en zei: 'je bent zwanger hè? Ik zal niks zeggen hoor, maar wat heerlijk voor je.' (Voor ik commentaar krijg: deze collega was echt een schat en bracht het heel subtiel.) En een arts waar ik voor werk net zo. (Ook een lieverd.) Ik heb nooit puistjes gehad, maar aan het begin van de zwangerschap was dat het teken waardoor het geraden werd.
Zelf heb ik het weer bij een andere collega geraden, die kreeg ineens een buikje. Het viel gewoon op (maar ik heb er niks van gezegd tot ze er zelf mee kwam).
Trouwens, hoe meer smoesjes je gaat verzinnen over niet drinken, buikgriepjes of chronisch slaapgebrek... Hoe meer mensen in de gaten hebben dat je zwanger bent. Doe dus niet te hard je best tegen die tijd alles te weerleggen, dat heeft weinig zin.
Laatste punt... Waarom niet gewoon vertellen? Kan ook heel fijn zijn, is mijn ervaring. Zeker als het een keer mis gaat. Je krijgt dan zoveel steun, dat is prettig. Beter dan dat je er niks over kan zeggen, omdat het geheim moet blijven.
Mensen zien een hoop. Vergis je daar niet in. Mijn collega zag het altijd (drie keer zwanger geweest, twee miskramen en een goede zwangerschap) als ik zwanger was. Dan nam ze me even apart en zei: 'je bent zwanger hè? Ik zal niks zeggen hoor, maar wat heerlijk voor je.' (Voor ik commentaar krijg: deze collega was echt een schat en bracht het heel subtiel.) En een arts waar ik voor werk net zo. (Ook een lieverd.) Ik heb nooit puistjes gehad, maar aan het begin van de zwangerschap was dat het teken waardoor het geraden werd.
Zelf heb ik het weer bij een andere collega geraden, die kreeg ineens een buikje. Het viel gewoon op (maar ik heb er niks van gezegd tot ze er zelf mee kwam).
Trouwens, hoe meer smoesjes je gaat verzinnen over niet drinken, buikgriepjes of chronisch slaapgebrek... Hoe meer mensen in de gaten hebben dat je zwanger bent. Doe dus niet te hard je best tegen die tijd alles te weerleggen, dat heeft weinig zin.
Laatste punt... Waarom niet gewoon vertellen? Kan ook heel fijn zijn, is mijn ervaring. Zeker als het een keer mis gaat. Je krijgt dan zoveel steun, dat is prettig. Beter dan dat je er niks over kan zeggen, omdat het geheim moet blijven.
woensdag 19 oktober 2011 om 13:04
Ik vond het heel lastig te verbergen op het werk. Maar het zal je verbazen hoe weinig mensen eigenlijk doorhebben!
Zo lustte ik geen koffie meer, zelfs de geur maakte me misselijk. Ook zat ik vaak achteloos aan mijn buik, die al dikker werd in het begin. Ik ging heeel vaak naar de wc en zat de hele dag crackers te eten.
Veel plezier met zwanger worden!
Zo lustte ik geen koffie meer, zelfs de geur maakte me misselijk. Ook zat ik vaak achteloos aan mijn buik, die al dikker werd in het begin. Ik ging heeel vaak naar de wc en zat de hele dag crackers te eten.
Veel plezier met zwanger worden!
woensdag 19 oktober 2011 om 13:04
In vier zwangerschappen had ik er geen last van (drie ervan miskraam). De derde was ik zelf verborgen in mijn kamer. Ik was namelijk zo misselijk dat ik niet eens water kon verdragen. Ik kon mijn bed gewoon niet uit. Ik heb me ziekgemeld en zei tegen collega's dat ik een voedselvergiftiging had (wat ik in eerste instantie dacht, want ik was 3 weken zwanger). Pas de vierde week, toen het niet over ging, heb ik een test gedaan.
woensdag 19 oktober 2011 om 13:05
Ik vind het wel vreemd dat hier reacties komen in de trant van 'Wie weet kun je niet eens zwanger worden'. Wat is dat nou voor bangmakerij? TO heeft toekomstplannen waar zwanger worden en een kindje krijgen deel van uitmaken: prima toch. Niemand kan in de toekomst kijken: inderdaad, wie weet blijken er wel problemen te zijn bij het zwanger worden, wie weet heeft ze heel veel / heel weinig zwangerschapskwaaltjes. Nou en? Dan mag ze hier toch wel tips / advies vragen en ideeën opdoen, zodat ze daar enigszins op voorbereid is? Lijkt me niets mis mee.
TO, ik ben zelf (nog) nooit zwanger geweest dus kan je er niets over vertellen. Ik hoop dat je hier zinvolle en interessante dingen te lezen krijgt en dat je over een tijdje de kwaaltjes mag gaan verbergen!
TO, ik ben zelf (nog) nooit zwanger geweest dus kan je er niets over vertellen. Ik hoop dat je hier zinvolle en interessante dingen te lezen krijgt en dat je over een tijdje de kwaaltjes mag gaan verbergen!
woensdag 19 oktober 2011 om 13:05
quote:Madieken schreef op 19 oktober 2011 @ 13:00:
Ik wilde het geheim houden, maar moest zoveel overgeven dat iedereen zich enorm zorgen begon te maken. Toen men hints begon te geven dat ik er wel erg slecht uit zag en of ik niet naar de de dokter zou gaan...? heb ik maar gewoon verteld wat er aan de hand was.
Eigenlijk was het wel fijn dat iedereen het toen wist. Ik was zo blij met de zwangerschap, klapte bijna uit elkaar van geluk. Het was fijn om dat 'geheim' kwijt te zijn en mijn blijdschap te kunnen delen. En het was dus ook heel fijn dat ik geen excuses hoefde te bedenken voor kwaaltjes/eten/vermoeidheid etc. Bij een evt. volgende zwangerschap vertel ik het gewoon meteen, of ik nou weer zoveel overgeef of niet.
(telegramstijl: slapend ziekig jongetje op schoot)Ja, als je erg veel overgeeft, dan heeft iedereen dat natuurlijk in de gaten. Gelukkig vond je 't niet erg om het al vroeg te vertellen. Is juist ook mooi natuurlijk, als je er zo blij mee bent en alles goed gaat. En beterschap voor je jongetje!
Ik wilde het geheim houden, maar moest zoveel overgeven dat iedereen zich enorm zorgen begon te maken. Toen men hints begon te geven dat ik er wel erg slecht uit zag en of ik niet naar de de dokter zou gaan...? heb ik maar gewoon verteld wat er aan de hand was.
Eigenlijk was het wel fijn dat iedereen het toen wist. Ik was zo blij met de zwangerschap, klapte bijna uit elkaar van geluk. Het was fijn om dat 'geheim' kwijt te zijn en mijn blijdschap te kunnen delen. En het was dus ook heel fijn dat ik geen excuses hoefde te bedenken voor kwaaltjes/eten/vermoeidheid etc. Bij een evt. volgende zwangerschap vertel ik het gewoon meteen, of ik nou weer zoveel overgeef of niet.
(telegramstijl: slapend ziekig jongetje op schoot)Ja, als je erg veel overgeeft, dan heeft iedereen dat natuurlijk in de gaten. Gelukkig vond je 't niet erg om het al vroeg te vertellen. Is juist ook mooi natuurlijk, als je er zo blij mee bent en alles goed gaat. En beterschap voor je jongetje!
woensdag 19 oktober 2011 om 13:06
quote:GeorgetteDansLeTabac schreef op 19 oktober 2011 @ 13:02:
Relax... Eerst maar eens zwanger worden.
Mensen zien een hoop. Vergis je daar niet in. Mijn collega zag het altijd (drie keer zwanger geweest) als ik zwanger was..Inderdaad, mijn tante zag mij en zei, je bent zwanger. Ik wist het toen nog niet!
Relax... Eerst maar eens zwanger worden.
Mensen zien een hoop. Vergis je daar niet in. Mijn collega zag het altijd (drie keer zwanger geweest) als ik zwanger was..Inderdaad, mijn tante zag mij en zei, je bent zwanger. Ik wist het toen nog niet!
woensdag 19 oktober 2011 om 13:08
quote:GeorgetteDansLeTabac schreef op 19 oktober 2011 @ 13:02:
Relax... Eerst maar eens zwanger worden.
Mensen zien een hoop. Vergis je daar niet in. Mijn collega zag het altijd (drie keer zwanger geweest, twee miskramen en een goede zwangerschap) als ik zwanger was. Dan nam ze me even apart en zei: 'je bent zwanger hè? Ik zal niks zeggen hoor, maar wat heerlijk voor je.' (Voor ik commentaar krijg: deze collega was echt een schat en bracht het heel subtiel.) En een arts waar ik voor werk net zo. (Ook een lieverd.) Ik heb nooit puistjes gehad, maar aan het begin van de zwangerschap was dat het teken waardoor het geraden werd.
Zelf heb ik het weer bij een andere collega geraden, die kreeg ineens een buikje. Het viel gewoon op (maar ik heb er niks van gezegd tot ze er zelf mee kwam).
Trouwens, hoe meer smoesjes je gaat verzinnen over niet drinken, buikgriepjes of chronisch slaapgebrek... Hoe meer mensen in de gaten hebben dat je zwanger bent. Doe dus niet te hard je best tegen die tijd alles te weerleggen, dat heeft weinig zin.
Laatste punt... Waarom niet gewoon vertellen? Kan ook heel fijn zijn, is mijn ervaring. Zeker als het een keer mis gaat. Je krijgt dan zoveel steun, dat is prettig. Beter dan dat je er niks over kan zeggen, omdat het geheim moet blijven.Wat scherp van die collega! En ik denk er ook wel over om het familie en vrienden al best vroeg te vertellen, maar ik hoop dat ik 't op mijn werk nog wel geheim kan houden. Van collega's hoef ik niet zo nodig steun als het mis gaat, 't lijkt me juist fijn dat ik dan mijn werk nog heb als plek waar het even niet over zwangerschap gaat.
Relax... Eerst maar eens zwanger worden.
Mensen zien een hoop. Vergis je daar niet in. Mijn collega zag het altijd (drie keer zwanger geweest, twee miskramen en een goede zwangerschap) als ik zwanger was. Dan nam ze me even apart en zei: 'je bent zwanger hè? Ik zal niks zeggen hoor, maar wat heerlijk voor je.' (Voor ik commentaar krijg: deze collega was echt een schat en bracht het heel subtiel.) En een arts waar ik voor werk net zo. (Ook een lieverd.) Ik heb nooit puistjes gehad, maar aan het begin van de zwangerschap was dat het teken waardoor het geraden werd.
Zelf heb ik het weer bij een andere collega geraden, die kreeg ineens een buikje. Het viel gewoon op (maar ik heb er niks van gezegd tot ze er zelf mee kwam).
Trouwens, hoe meer smoesjes je gaat verzinnen over niet drinken, buikgriepjes of chronisch slaapgebrek... Hoe meer mensen in de gaten hebben dat je zwanger bent. Doe dus niet te hard je best tegen die tijd alles te weerleggen, dat heeft weinig zin.
Laatste punt... Waarom niet gewoon vertellen? Kan ook heel fijn zijn, is mijn ervaring. Zeker als het een keer mis gaat. Je krijgt dan zoveel steun, dat is prettig. Beter dan dat je er niks over kan zeggen, omdat het geheim moet blijven.Wat scherp van die collega! En ik denk er ook wel over om het familie en vrienden al best vroeg te vertellen, maar ik hoop dat ik 't op mijn werk nog wel geheim kan houden. Van collega's hoef ik niet zo nodig steun als het mis gaat, 't lijkt me juist fijn dat ik dan mijn werk nog heb als plek waar het even niet over zwangerschap gaat.
woensdag 19 oktober 2011 om 13:10
quote:fladder schreef op 19 oktober 2011 @ 13:04:
Ik vond het heel lastig te verbergen op het werk. Maar het zal je verbazen hoe weinig mensen eigenlijk doorhebben!
Zo lustte ik geen koffie meer, zelfs de geur maakte me misselijk. Ook zat ik vaak achteloos aan mijn buik, die al dikker werd in het begin. Ik ging heeel vaak naar de wc en zat de hele dag crackers te eten.
Veel plezier met zwanger worden!Wat grappig om al die verschillende ervaringen te lezen! Sommigen hebben het direct door, anders hebben het nog niet door als alles erop wijst. 't Hangt ook af van je collega's natuurlijk. Ik merk, nu ik zelf over zwanger worden nadenk, dat ik er ook veel meer op let bij anderen. Gelukkig heb ik veel mannen als directe collega's, die hebben het vast niet zo snel door
Ik vond het heel lastig te verbergen op het werk. Maar het zal je verbazen hoe weinig mensen eigenlijk doorhebben!
Zo lustte ik geen koffie meer, zelfs de geur maakte me misselijk. Ook zat ik vaak achteloos aan mijn buik, die al dikker werd in het begin. Ik ging heeel vaak naar de wc en zat de hele dag crackers te eten.
Veel plezier met zwanger worden!Wat grappig om al die verschillende ervaringen te lezen! Sommigen hebben het direct door, anders hebben het nog niet door als alles erop wijst. 't Hangt ook af van je collega's natuurlijk. Ik merk, nu ik zelf over zwanger worden nadenk, dat ik er ook veel meer op let bij anderen. Gelukkig heb ik veel mannen als directe collega's, die hebben het vast niet zo snel door
woensdag 19 oktober 2011 om 13:14
Bij mij viel er bij de eerste zwangerschap niets te verbergen. Ten eerste was ik zwanger via IVF/ICSI en wisten ze op mijn werk dat ik daarmee bezig was. Ze wisten ook al heel snel dat het gelukt was. Ten tweede was ik al met een week of 6 of 7 zooooo misselijk dat ik bijna niet meer werken kon. Ik heb een tijdje minder uren moeten draaien en heb ook wel eens zitten janken omdat ik al kotsend naar school was gereden omdat ik mondelingen had met de examenleerlingen en die niet wilde verzetten. Gelukkig kreeg ik alle steun en medewerking.
Nu ben ik weer zwanger en wist ik dat heel goed te verbergen in het begin. Sterker nog, de zwangerschap wist zich ook goed voor mij te verbergen ik kwam er pas met bijna 10 weken achter dat ik zwanger was. Ik was wel veel moe en sliep veel maar daar hadden ze op het werk geen last van.
Nu ben ik weer zwanger en wist ik dat heel goed te verbergen in het begin. Sterker nog, de zwangerschap wist zich ook goed voor mij te verbergen ik kwam er pas met bijna 10 weken achter dat ik zwanger was. Ik was wel veel moe en sliep veel maar daar hadden ze op het werk geen last van.
