Hoe verliep jou bevalling

Hallo,



Spannend he, die laatste loodjes. Ik was er zelf van overtuigd dat ik in het ziekenhuis mét ruggeprik zou bevallen. Maar ik hield de optie open om het zonder te doen.

Uiteindelijk ging het zo makkelijk en vlot dat ik thuis ben bevallen. Pin je er dus niet op vast. Het is fijn dat de optie ruggeprik er is, maar je weet toch niet hoe het loopt.

Ik was door alle verhalen die je altijd hoort en leest op het allerergste voorbereid, en had dan ook de aanvraag voor een ruggenprik gedaan. Ik had van te voren in gedachte: 'waarom een bevalling met pijn, als het ook zonder pijn kan...'

Maar toen het moment daar was, viel de hele bevalling me ontzettend mee, en had ik ook geen ruggenprik nodig! Zodra mijn dochter geboren was zei ik al: 'Goh, is dit nu waar iedereen zo'n ophef over maakt? Zo kan ik er nog wel 10 maken!! (Voor het idee; Ik ging rond 7:00 naar het ziekenhuis had al 3 cm. ontsluiting, en nog geen 7 uur later had ik mijn dochter in mijn armen. Ik had helaas wel wat hechtingen. Dat hechten vond ik 10 keer erger dan de hele bevalling, maar dat was meer psychisch, want pijn doet het hechten niet echt).

Succes!!

P.s. Ik wil niemand voor het hoofd stoten, want ik besef dat ik bevalling zonder complicaties heb gehad.

Ik ben bevallen met de ruggenprik, omdat mijn bevalling nogal lang duurde en ik n beetje door mijn krachten heen begon te raken.

Ik vond t perfect.

Het werkte bij mij perfect; ik voelde de weeen niet meer en kon daardoor een paar uur bijtanken en weer energie opdoen totdat de persweeen begonnen. Die kon ik toen veel gemakkelijker opvangen omdat ik niet meer zo op was.

Ik zou het dus aanraden, maar ja ik denk dat iedereen daar zo zijn eigen mening over heeft.

Mij "beviel" het in elk geval super!

Succes met de laatste loodjes!

Ik wens je een hele voorspoedige bevalling en veel geluk met je kleine hummeltje straks

Ik wilde van tevoren ook graag bevallen met ruggenprik. Het leek me niet nodig om te vergaan van de pijn.



Uiteindelijk begon het de avond voor de uitgerekende datum om 20.00 wat te rommelen. Toen heb ik nog snel de keuken gepoetst.



Rond 0.00 de verloskundige gebeld, die kwam even later kijken. Nog weinig aan de hand en ik had ook nog niet echt pijn.



3.00 is ze weer geweest, nog weinig ontsluiting en geen pijnlijke weeën.



5.00 weer vk, nog steeds weinig ontsluiting en besloten naar het ziekenhuis te gaan om de vliezen te breken.



Daar arriveerden we rond 5.30. De vliezen zijn een half uurtje later gebroken. Ik kreeg een kathether om mijn blaas te ontlasten en het kwam eindelijk op gang.



Vanaf 6.30 zwaardere weeën. Ik ben toen aan de monitor gelegd voor het geval ik een ruggenprik wilde.



Een uur lang pijn gehad (ook niet heel dramatisch overigens) en rond 7.40 mocht ik gaan persen. In een uur tijd was ik van 3 naar 10 cm gegaan en die hele ruggenprik dus overbodig.



7.50 was mijn dochter er. Een half uur later de nageboorte en 9.00 werden de papieren gemaakt om naar huis te gaan.



Zo wil ik volgende keer ook bevallen! Weinig pijn en heel ontspannen.

Ah, wilde reageren, maar ik zie dat je nog moet. Dan hou ik mijn verhaal bij me

1 gedachte die ik destijds nooit heb gehoord: denk niet dat je je ná de bevalling gelijk weer 't vrouwtje voelt.

Iedereen praat altijd over de bevalling, en niemand vertelde mij iets over de periode daarná, maar wat heb ik me kut gevoeld toen (excusez le mot).

Beter een beetje op voorbereid dan dat je opeens verbaasd bent dat je niet über-vrolijk het badje staat te vullen.

Ik ben 2x bevallen met een ruggeprik, één keer na heel wat uren weeen en één keer ingeleid en meteen de prik erin. Ik vond het prettig, ik voelde niks meer en ook daarna vond ik het handig, want bij het hechten etc. kon de ruggeprik ook nog z'n werk doen. Ik had er één die ik zelf kon doseren met een knopje. Ik ga nooit meer bevallen, want ik vind 2 kinderen genoeg, maar als er nog een zou komen, gaat dat zeker ook met de ruggeprik. Ook omdat bij mij de weeen niet goed op gang komen en ik 2x bij gestimuleerd ben met weeen opwekkers, dus thuis bevallen is geen optie voor mij.

Ik vond het prachtig, het bevallen an sich! Wil het absoluut weer mee maken en gelukkig mag ik weer in oktober

Heb geen ervaring met ruggenprik, ik wilde graag thuis bevallen en het is uiteindelijk ziekenhuis met één of ander pijnpompje geworden.

Volgende ga ik weer thuis proberen maar op het moment zelf kan het wat mij betreft alle kanten op.



Geniet ervan! (Oh ja, het doet wel pijn, maar dan nog was het prachtig!)

@zwartjasje, dat vond ik inderdaad ook zwaar tegenvallen. Ik had 9 maanden na die bevalling toe geleefd, om van alle ongemakken bevrijd te zijn, maar ik voelde me na de bevalling alsof ik door een vrachtwagen overreden was en ik had het liefst een paar weken geslapen, maar helaas, de baby had me nodig, dus slapen werd iets wat ik me nog van vroeg kon herinneren.

quote:zwartjasje schreef op 23 maart 2012 @ 13:54:

1 gedachte die ik destijds nooit heb gehoord: denk niet dat je je ná de bevalling gelijk weer 't vrouwtje voelt.

Iedereen praat altijd over de bevalling, en niemand vertelde mij iets over de periode daarná, maar wat heb ik me kut gevoeld toen (excusez le mot).

Beter een beetje op voorbereid dan dat je opeens verbaasd bent dat je niet über-vrolijk het badje staat te vullen.



Of juist andersom.



Ik was een dweil tijdens de zwangerschap. Na de bevalling heb ik stond ik stijf van de adrenaline en energie. Ik ben in totaal zo'n 50 uur wakker geweest en kon niet slapen.

Het verschilt ook per bevalling, na de eerste keer heb ik wel een week op bed gelegen, na de tweede keer was ik de volgende dag alweer gewoon op.

2 keer bevallen met ruggenprik! Bij de laatste bevalling ging de pijn overigens wel dwars door de ruggenprik heen, helaas .. Ze hadden de wee-opwekkers behoorlijk opgeschroefd, omdat ontsluiting niet vorderde. Uiteindelijk schoot dat ook niet op en werd het een sectio. Ik vond het prettig, zeker om in die vermoeiende uurtjes niet compleet uitgeput te raken van de pijn. Maar dat hangt dus, zoals je ook al wel leest, af van hoeveel pijn je wilt/aankunt en hoe lang een bevalling duurt...



Succes!

Horror. Eerst thuis begonnen met weeen weg puffen. Dat begon op een donderdag avond. Vervolgens de hele vrijdag dag en nacht door gegaan met weeën. Toen uit eindelijk naar het ziekenhuis gebracht door de verloskundige omdat het allemaal niet wilde vlotten. Daar bleek ik net een centimeter te weinig ontsluiting te hebben en mijn weeën hielden er mee op. Toen moest ik aan het infuus met wee opwekkers. Terwijl ik al lang lag te smeken om een keizersnee.Maar nee ik kon het best zelf met een beetje hulp van dat infuus. Inmiddels was het al zaterdag ochtend. Toen kwam de gyn erbij omdat mijn lichaam zelfs met wee opwekkers bijna geen weeën meer kon aanmaken. En het kind moest toch koste wat kost op de natuurlijke manier ter wereld komen dus hup vacuüm pomp erbij. Maar ja met zo weinig eigen kracht en weeën lukte dat niet. Ook niet na een 2 e poging. En toen kwamen ze er toch uit eindelijk achter dat het dan toch maar een keizersnee moest worden ( dat schreeuwde ik al uren) Ik heb geluk gehad dat me de knip bespaard is gebleven want anders moest ik zowel aan de onderkant als via de buik gehecht worden. Ik heb gelukkig ivm de keizersnee een ruggeprik gehad en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik de keizersnee als beste stuk van de hele bevalling heb ervaren. Ik heb totaal geen last gehad van de ruggeprik en ook niet van de keizersnee en de herstelperiode van de keizersnee. De pijn die de vacuum pomp veroorzaakte heb ik als vele malen erger ervaren. Dat heeft nog weken na de bevalling gezorgd voor een beurs gevoel. Ik denk daarom ook totaal niet met plezier terug aan die bevalling. Ik kan nog steeds in janken uit barsten als ik er weer aan terug denk helemaal omdat ik vond dat er toen totaal niet geluisterd werd naar mij. Ik heb op tijd aan gegeven dat ik niet meer kon. ( je moet ook bedenken dat ik 9 maanden lang alleen maar ziek ben geweest tijdens de zwangerschap ) . Mijn zoon is nu 7 en nu pas ben ik weer op nieuw zwanger. Ik ben nu bijna 35 weken en volgende week heb ik weer een afspraak bij de gyn een andere als 7 jaar terug) En het woord inleiden is al een paar keer gevallen omdat de baby nu al extreem groot schijnt te zijn , maar als het aan mij ligt wil ik dat hele traject niet nog een keer mee maken 2 dagen of langer liggen puffen en om het kind ten koste van alles maar via de natuurlijke manier ter wereld te brengen en dan uit eindelijk als nog er achter te komen dat het niet lukt en dan alsnog een keizersnee te moeten ondergaan omdat het kind zo groot is en het niet door mijn scheve bekken heen kan. Dan heb ik liever meteen een keizersnee. Ook al is me al wel verteld dat het inleiden wel met een ruggeprik gepaard gaat.

quote:isabon schreef op 23 maart 2012 @ 13:53:

Ah, wilde reageren, maar ik zie dat je nog moet. Dan hou ik mijn verhaal bij me Idem

2x bevallen zonder ruggeprik, want thuis. Beide bevallingen verliepen erg vlot en makkelijk. Bij de eerste was ik een beetje bezorgd, want ik had zo'n buikpijn, maar was pas 2 weken later uitgerekend, hoe kon dat toch? Nou, misschien had die 8 cm ontsluiting er wel wat mee te maken. Een uurtje daarna was de baby er ook. Dat had ook nog wel wat vlotter gekund, maar ik was zo perplex dat ik aan het bevallen was, dat ik niet wilde persen.

Bij de tweede had ik het wel gelijk door, toen de verloskundige kwam had ik 3 cm ontsluiting (viel wat tegen na de vorige keer), een uur later was het nog maar 4 en tien minuten later was de baby er ineens. Die vloog er echt in 1 wee uit, ze kon hem nog net opvangen.



Hier dus twee makkelijke bevallingen, maar de tweede deed wel zeer. Toen heb ik wel gemopperd dat ik spijt had dat ik zo nodig thuis moest bevallen zonder ruggeprik. Maar goed, even later was het alweer voorbij, dus achteraf viel het reuze mee. De naweeën waren vervelender, want die lijken dan zo zinloos (baby is er toch al).

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar de reden waarom je er nu al vrij zeker van bent een ruggenprik te willen?



Ikzelf had geen idee wat ik van de bevalling moest verwachten en wat ik zou willen. Ik vond daarom ook zoiets als een geboorteplan onzinnig want ik kon vooraf toch niet verzinnen wat ik nu wel of niet zu willen en ik probeerde er maar op te vertrouwen dat mijn man voor mij op zou komen en dat sowieso de verloskundigen en andere mensen tijdens de bevalling het beste met mij voor zouden hebben.



Ruggenprik en dergelijke liet ik open. Ik wilde "gewoon" zien hoe het liep en dan kijken of ik de pijn trok of niet. Dus ik ben zeker niet tegen een ruggenprik maar als niet nodig dan hoeft die van mij ook niet bij twee cm ontsluiting al standaard gezet te worden of iets dergelijks.



Uiteindelijk ging mijn bevalling vrij snel. Na wat twijfelen of dit nu echt was of niet de verloskundige gebeld. Die kwam en constateerde 2 cm ontsluiting omdat mijn man nog op zijn werk was afgesproken dat wij wel weer contact zouden hebben als hij er was om te kijken hoe verder.



Helaas had mijn man wat vertraging en in het uur tussen het bezoek van de verloskundige en het moment dat mijn man thuis kwam, werd de pijn echt heel heftig. Ik was er toen voor mijzelf snel uit, als ik dit nog een paar uur moest doen tot aan de volledige ontsluitig dan wilde ik een ruggenprik. Ik had geen zin om zooo veel pijn te lijden en dacht ook dat ik het niet zou trekken.



Dus man kwam thuis en ik gooide alleen de telefoon naar hem toe en riep dat hij nu de verloskundige moest bellen om te zeggen dat wij NU naar het ziekenhuis gingen en ik gaf hem ook de opdracht om bij binnenkomst in het ziekenhuis meteen te zeggen dat ik het niet meer trok en onmiddelijk pijnstilling wilde. Ik had namelijk eerder gehoord dat het meestal nogwel een uur duurt voor de ruggenprik daadwerkelijk gezet kan worden omdat eerst allemaal mensen opgepiept moeten worden en zo.



Toen ik echter in het ziekenhuis aankwam constateerde de verloskundige volledige ontsluiting en niks ruggenprik natuurlijk maar gelijk meepersen. Een half uur later was dochterlief er.



Nu weet ik dus ook wel waarom die pijn zo erg was. In 1,5 uur van 2cm naar volledige ontsluiting gaan is best snel. Als dit gewoon in het normale tempo van 1cm per uur was gegaan dan had ik denk ik niet om een ruggenprik willen vragen omdat ik ervan uit ga dat de pijn dan minder heftig was geweest en er een rustigere opbouw in had gezeten. De eerste paar uur toen ik dus na 2 cm ontsluiting toewerkte vond ik immers ook goed te doen en ik twijfelde toen nog heel erg of het alwel begonnen was omdat het dus helemaal niet zo extreem pijnlijk was.

Ik ben bevallen met ruggeprik en dat had ik op voorhand al besloten dat ik dat wilde.

Omdat kind niet wilde komen, is het ingeleid en kreeg ik dus weeenopwekkers. De verloskundige stelde zelf voor om een ruggeprik te zetten. Dit was rond half zes savonds.

Ik vond het niet pijnlijk of vervelend en toen de verdoving na een uur of twee begon uit te werken, hebben ze er nog wat bijgedaan. Het laatste half uur was de verdoving grotendeels uitgewerkt en heb ik vreselijk veel pijn gehad, kind wilde er namelijk niet uit. Na twintig minuten persen en een knip is het dan toch gelukt om half elf savonds, dus het heeft een uur of vijf geduurd.

De knip is onder narcose gehecht want de placenta wilde niet komen, dus ik moest direct na de bevalling naar de ok.

De volgende dag was ik alweer op de been.

Ik kan je een ruggeprik echt aanbevelen, moet er niet aan denken om een hele dag of langer weeën te moeten doorstaan.

Dat geloof ik wel dat het een hele geruststelling is dat je om pijnbestrijding kunt vragen. Daardoor kun je vast wat meer ontspannen. Ik vind het ook fijn dat het beleid in NL nu zo is dat een ruggenprik op verzoek van de barende gegeven wordt.



Alleen uit angst voor pijn bijvoorbaat een ruggenprik, dat lijkt mij persoonlijk niets. Omdat je dan verplicht op bed moet blijven liggen en niets meer kunt en omdat het natuurlijk nog steeds een risicofactor is.

Ik was van plan te bevallen met ruggenprik.

Rond 4:00 's nachts slijmprop verloren en dacht ik wat activiteit (lees: zeer zachte weeën) te voelen (echter dacht ik 'indalingsweeën', want 2 dagen daarvoor bleek dat nog niet het geval) terug naar bed om nog wat te slapen.

Rond 10:00 's ochtends werden de weeën beter voelbaar, maar nog steeds dacht ik dat het indalen was.

Rond 13:00 begon ik te twijfelen of het indalen of toch echte weeën waren, want het begon toch wel wat pijnlijker te worden (net zoiets als flinke buikkramp bij menstruatie) dus op de bank gaan liggen (niet dat dat wat hielp)

Rond 16:00 werden de weeën heftiger, maar ik had nog niet het idee dat het zinvol zou zijn om de vk al te bellen (man begon toen wel te noteren om te zien hoeveel tijd ertussen zat, dat was ongeveer 10 minuten)

Rond 19:00 begon het wel echt pijnlijk te worden en leken de weeën ook sneller na elkaar te komen (5-6 minuten) dus de vk gebeld en die adviseerde eerst maar eens even een lekker in bad te gaan. Dat deed ik en toen ging het ineens snel en werd het ook echt pijnlijk (ik ben echt geen watje, maar ****** ik vond het niet zo leuk meer) dus snel weer eruit, op bed gaan liggen en vk gebeld om te melden dat er nog maar 4-5 minuten tussen de weeëen zaten en dat ik het idee had dat het zover was (inmiddels was het rond 21:00)

21:30 was ze er en constateerde meteen dat ik al ruim over de 5cm zat, dus op naar het ziekenhuis.

Dat was ongeveer 20 minuten rijden (deels over hobbelige weg, dát was afzien, maar achteraf kan ik daar eigenlijk best hard om lachen) en daar aangekomen moest ik eerst aan de monitor, mede omdat ik had aangegeven een ruggenprik te willen. Ik werd ook overgedragen aan een gynaecoloog.

Na voor mijn gevoel lang wachten (maar eigenlijk weet ik niet precies hoe lang dat duurde, want ik 'zat in de pijn' en dan raak je besef van omgeving, tijd en alles kwijt, ook schaamte is volledig weg dan, wat een groot voordeel is m.i.)

Werd ik weer gecheckt 'Het spijt me mevrouw, maar u heeft al meer dan 8cm, dus die ruggenprik gaat niet door.' Ik ging nog net niet door het lint toen ik dat hoorde, ik was me toch pissig (ja, erg, ik weet het) Ik heb toen geëist een andere vorm van pijnstilling te krijgen, maar volgens de gynaecoloog had dat geen nut meer bij zover ontsluiting. Toch heb ik mijn poot stijf gehouden (niet letterlijk natuurlijk) omdat ik het voor mijn gevoel bijna niet meer trok (er was nauwelijks tijd tussen de weeën om een beetje op adem te komen) en heb ik een pethidine-injectie gekregen. Helaas werkte dat in pijnstillend opzicht nauwelijks voor mij, maar kon ik wel iets beter op adem komen tussen de weeën door, dus dat was een verademing. Vrij snel daarna kreeg ik de eerste perswee en bleek ik gelukkig ook 10cm te hebben, dus ik mocht persen (wat een geweldig gevoel is dat!) en na ongeveer 20 minuten was daar onze prachtige zoon (om 1:49 's nachts)

Achteraf kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik die ruggenprik niet gehad heb, omdat ik vrij snel na de bevalling (laten we zeggen na een 1,5 uur bijkomen) ineens barstte van de energie en wilde lopen. Dat mocht omdat ik geen ruggenprik had gehad (kreeg wel op mijn kop van de nachtverpleegster, maar ik was zo blij dat dat me echt niet tegenhield ) Oeps, veel te lang verhaal, sorry! Had trouwens 1 klein scheurtje, 2 hechtingen gehad, waar ik niets van heb gevoeld. Nageboorte duurde klein half uurtje (ze wilden na een kwartier al gaan duwen en trekken, maar ik heb gevraagd of ze niet nog eventjes geduld wilden hebben, zodat ik nog even kon bijkomen en mijn lichaam de kans kreeg om het zelf te doen, wat aldus ook gebeurde. Ik kan je eigenlijk maar één ding adviseren en dat is: volg je gevoel, kom voor jezelf op als je je ergens niet goed bij voelt en besef (en accepteer) dat je nooit kunt weten hoe het zal gaan bij jouw bevalling.

Bij de eerste heb ik een ruggeprik gehad, na 11 uur zeer pijnlijke weeen maar geen ontsluiting. Zalig! Bij de tweede wilde ik er weer een, maar dit kon niet ivm slechte toestand van de baby. Bij de derde heb ik wel een ruggeprik gehad, maar die werkte niet.



Een ruggeprik is helaas dus ook geen garantie.

Het valt me mee dat hier niet iedereen schreeuwt dat je het eerst zelf moet proberen.

Ook ik zat zo bij de gynaecoloog, dat ik, als de pijn te erg werd (ik ken mezelf, ik ben een watje) ik een ruggenprik wilde.

Man o man wat een tegenstand kreeg ik daar, maar ook in mijn omgeving.

"je moest pijn voelen voor de band met je baby... "



Uiteindelijk heb ik na opwekken, gevolgd door een weeënstorm, met 1,5 cm het voorstel van de verpleegkundige gekregen om een ruggenprik te nemen, iets wat ik dankbaar aannam.

Uiteindelijk ben ik gestrand met 6 cm na 17 uur aan de opwekkers met een keizersnee.



Ook iets waarvan ik vooraf zei: "mooi blijft alles daar onder netjes zonder hechtingen", want dat sneetje in mijn buik, pas als ik het aanwijs, zie je het pas.

Ik heb er vanaf het breken van de vliezen 65 uur over gedaan, met 17 uur aan het infuus.

Als ik nog een keer zou gaan, zou ik voor dit scenario tekenen, met een kleine kanttekening dat ze met een 2e keer hopelijk niet 17 uur, maar ietsjes minder laten wachten.

@cherryoncream; wat vreselijk dat er niet naar je geluisterd werd! En dan vooral dat ze uiteindelijk toch gedaan hebben wat jij al veel eerder wist....

Mijn bevalling is hetzelfde gegaan als jij, alleen na 1 vacuumpoging werd meteen duidelijk dat het kindje nooit zelfstandig naar buiten zou kunnen komen. Dus ook een spoedks.

Verschil met jou is, is dat ik mijn bevalling totaal niet als traumatisch heb ervaren.

Wat weer wel aardig hetzelfde is; we hebben een dochter van bijna 9 en ik ben nu 36 weken zwanger (ook een groot kindje)

Mijn bekken staan zo scheef en verwrongen dat ik absoluut niet vaginaal mag bevallen. Dit was voor mijn zwangerschap al duidelijk. Het wordt nu dus een geplande sectio.

We lijken dus aardig op elkaar, alleen ik hoef nergens om te strijden en krijg TOP begeleiding in het ziekenhuis. Ik heb wel een gewrichtsaandoening, en daardoor strenge begeleiding door gyn en meerdere spec.

Ik vind het heel naar voor je dat jij wel moet knokken om een beetje een normale bevalling te mogen ervaren. Ik hoop dat ze beter naar je gaan luisteren!