Zwanger
alle pijlers
nog 6 weken tot bevalling en bang
zaterdag 23 november 2013 om 23:19
Over 6 weekjes uitgerekend . Informatieavonden bezocht , yoga, boeken gelezen. Ik ben gewoon bang voor de bevalling. Ik probeer sterke vrouw te spelen , maar ik ben echt bang dat ik de pijn niet aan kan en m'n afhaling niet rustig houd.. Ik droom er s nachts ook van. Ik weet het " iedere vrouw kan het , we zijn er voor gemaakt "
Zijn er misschien vrouwen die ook die angst hadden. Hoe is jullie bevalling gegaan ? Was de angst reëel of was het toch heel anders ?
Gr summer
Zijn er misschien vrouwen die ook die angst hadden. Hoe is jullie bevalling gegaan ? Was de angst reëel of was het toch heel anders ?
Gr summer
zondag 24 november 2013 om 09:56
Ik dacht dat ik het wel aan kon maar op het moment zelf kon ik de pijn echt niet goed hendelen, halverwege naar het ziekenhuis want ik hield het thuis niet uit, uiteindelijk 2 uur geperst en met een extra gynaecoloog erbij en een vacuümpomp kwam mijn zoontje ter wereld.
Ik vond het verschrikkelijk.
Nu ben ik weer zwanger en moet nu ook echt nog niet aan de bevalling denken al zegt de verloskundige dat een tweede echt anders is.
Gelukkig duurt het bij mij nog 30 weken.
Aan mijn verhaal heb je dus weinig maar ik snap je gevoel volkomen.
Ik vond het verschrikkelijk.
Nu ben ik weer zwanger en moet nu ook echt nog niet aan de bevalling denken al zegt de verloskundige dat een tweede echt anders is.
Gelukkig duurt het bij mij nog 30 weken.
Aan mijn verhaal heb je dus weinig maar ik snap je gevoel volkomen.
zondag 24 november 2013 om 09:57
Voor mijn eerste bevalling was ik nog onbevangen en dacht: iedereen kan bevallen en ik dus ook. t Ging minder soepel dan verwacht (27 uur, weeenzwakte en infuus, 2 uur persen, subtotaal ruptuur, pijnstilling gevraagd niet gekregen). De tweede keer kneep ik m behoorlijk en werd steeds gestresster, maar als je aan t bevallen bent heb je wel wat anders aan je hoofd dan rampscenario's bedenken. Wel had ik me voorgenomen me niet nog n keer te laten afschepen wat betreft pijnstilling.
Succes en zet m op!
Succes en zet m op!
zondag 24 november 2013 om 10:08
Ik zou zeggen:
Stop met boeken lezen, stop met viva site bezoeken en horrorverhalen te lezen en ga leuke dingen doen om je te ontspannen! Bespreek jouw angsten met de verloskundige en regel alles zo dat het jou het meeste rust geeft. Thuis bevallen, of misschien juist poliklinisch in het ziekenhuis, met of zonder pijnstilling. Luister daarbij vooral niet te veel naar anderen (dus ook niet naar mij) en volg vooral je eigen hart.
Ik ben de bevallingen door gekomen door steeds te denken 'morgen is het voorbij'. Net als een migraine morgen ook weer voorbij is en het voordeel van bevallen is dat je er een mooi cadeautje voor terugkrijgt. Dit is bij migraine niet het geval.. Ik was ook bang van te voren en ik vond het fijn dat ik wist dat als het nodig was er pijnstilling aanwezig was, ik heb het uiteindelijk zonder gedaan maar het gaf wel rust. Om dezelfde reden ben ik vrijwillig in het ziekenhuis bevallen. Voor mij werkte dat. Voor jou werkt misschien juist weer iets anders. Enne... Sterkte nog even de komende weken.
Stop met boeken lezen, stop met viva site bezoeken en horrorverhalen te lezen en ga leuke dingen doen om je te ontspannen! Bespreek jouw angsten met de verloskundige en regel alles zo dat het jou het meeste rust geeft. Thuis bevallen, of misschien juist poliklinisch in het ziekenhuis, met of zonder pijnstilling. Luister daarbij vooral niet te veel naar anderen (dus ook niet naar mij) en volg vooral je eigen hart.
Ik ben de bevallingen door gekomen door steeds te denken 'morgen is het voorbij'. Net als een migraine morgen ook weer voorbij is en het voordeel van bevallen is dat je er een mooi cadeautje voor terugkrijgt. Dit is bij migraine niet het geval.. Ik was ook bang van te voren en ik vond het fijn dat ik wist dat als het nodig was er pijnstilling aanwezig was, ik heb het uiteindelijk zonder gedaan maar het gaf wel rust. Om dezelfde reden ben ik vrijwillig in het ziekenhuis bevallen. Voor mij werkte dat. Voor jou werkt misschien juist weer iets anders. Enne... Sterkte nog even de komende weken.
zondag 24 november 2013 om 10:24
Marseille; je vertelt precies wat ik had willen zeggen en beschrijft ook mijn bevalling. Verschrikkelijk inderdaad, had ik het over kunnen doen dan had ik sowieso de mogelijkheid tot pijnbestrijding willen hebben. Ik ben thuisbevallen maar moest alsnog naar het ziekenhuis met mijn dochtertje, ik had al langere tijd weeën en sliep niet meer van de pijn, helaas werd er niet naar me geluisterd en zouden het geen 'echte' weeën zijn (ik was op dat moment 37 weken zwanger). Toen de verloskundige na enig aandringen kwam bleek dat ik al 10 centimeter ontsluiting had en gelijk kon persen. Ik had gewild dat ik beter voorbereid was geweest, ik was een jonge moeder en voelde me totaal niet serieus genomen en twijfelde hierdoor ook aan mijn eigen gevoel, stelde ik me dan aan? Ik zou ts zeker aanraden om pijnbestrijding te bespreken voor het geval dat, twijfel niet aan jezelf en kom voor jezelf op, indien nodig 
Sterkte en succes
Sterkte en succes
zondag 24 november 2013 om 10:48
Ik moet nog 3 weken en ben (nog) niet bang.
Dit komt vooral omdat ik de afgelopen jaren wel wat ingrepen heb gehad in het ziekenhuis, en dit is allemaal zo meegevallen. Ik vertrouw wel in mijn eigen lichaam. En mijn vriend is iemand die heel goed steun kan geven en waar het nodig is mij ook kan aanpakken als het moet. Praat erover met je vriend, dat lucht ook op.
En ja, wie weet schreeuw ik wel om een ruggenprik maar gelukkig kan dat ook.
Ik ga het meemaken, gelukkig niet lang meer
Dit komt vooral omdat ik de afgelopen jaren wel wat ingrepen heb gehad in het ziekenhuis, en dit is allemaal zo meegevallen. Ik vertrouw wel in mijn eigen lichaam. En mijn vriend is iemand die heel goed steun kan geven en waar het nodig is mij ook kan aanpakken als het moet. Praat erover met je vriend, dat lucht ook op.
En ja, wie weet schreeuw ik wel om een ruggenprik maar gelukkig kan dat ook.
Ik ga het meemaken, gelukkig niet lang meer
zondag 24 november 2013 om 10:57
Heb je een geboorteplan geschreven?
Dat heeft mij als control freak veel geholpen. Ik had het heel sec opgeschreven:
- Niet aan me zitten tenzij medisch
- Doe wat je zegt en zeg wat je doet
En ik had me ingelezen op elk scenario, van geen centje pijn bevalling, tot stuitligging (geen sprake van, maar je weet maar nooit dacht ik toen) en ook over keizersnedes.
Op yoga kreeg ik een heel goed advies, waar ik opeens heel veel aan het heb gehad: moet je aan een infuus voor weeen opwekkers: dat infuus kan ook zachter of zelfs uit wanneer dat voor jou beter was. Ben ik heel blij mee geweest, want dat infuus bleef bij mij aanstaan terwijl ik klaar gemaakt werd voor een onverwachte keizersnee. Dus ik heb ferm gezegd: het infuus kan nu uit, het is niet meer nodig. En prompt ging het ding dan ook uit. En doordat ik me had ingelezen in een keizersnee wist ik ook precies wat me theoretisch te wachten stond.
Zo heb ik mij voorbereid, door zoveel mogelijk te weten te komen wat IK zou kunnen doen in zoveel mogelijk verschillende gevallen. En wat mij ook hielp was om het stapje voor stapje te nemen en elk moment op zich te beleven zonder vooruit te denken wat er nog allemaal moest gebeuren. En vertrouw op het medisch personeel, die dit al 6758493x hebben gedaan. Mijn man vertelde dat toen hij met mij meereed naar de recovery na de keizersnee, de volgende man alweer in het pak werd gehesen. Lopende band werk dus.
En inderdaad, ik weet ook wel dat je soms geen tijd hebt om te wennen. Maar ik heb alleen mijn eigen ervaring willen vertellen.
Dat heeft mij als control freak veel geholpen. Ik had het heel sec opgeschreven:
- Niet aan me zitten tenzij medisch
- Doe wat je zegt en zeg wat je doet
En ik had me ingelezen op elk scenario, van geen centje pijn bevalling, tot stuitligging (geen sprake van, maar je weet maar nooit dacht ik toen) en ook over keizersnedes.
Op yoga kreeg ik een heel goed advies, waar ik opeens heel veel aan het heb gehad: moet je aan een infuus voor weeen opwekkers: dat infuus kan ook zachter of zelfs uit wanneer dat voor jou beter was. Ben ik heel blij mee geweest, want dat infuus bleef bij mij aanstaan terwijl ik klaar gemaakt werd voor een onverwachte keizersnee. Dus ik heb ferm gezegd: het infuus kan nu uit, het is niet meer nodig. En prompt ging het ding dan ook uit. En doordat ik me had ingelezen in een keizersnee wist ik ook precies wat me theoretisch te wachten stond.
Zo heb ik mij voorbereid, door zoveel mogelijk te weten te komen wat IK zou kunnen doen in zoveel mogelijk verschillende gevallen. En wat mij ook hielp was om het stapje voor stapje te nemen en elk moment op zich te beleven zonder vooruit te denken wat er nog allemaal moest gebeuren. En vertrouw op het medisch personeel, die dit al 6758493x hebben gedaan. Mijn man vertelde dat toen hij met mij meereed naar de recovery na de keizersnee, de volgende man alweer in het pak werd gehesen. Lopende band werk dus.
En inderdaad, ik weet ook wel dat je soms geen tijd hebt om te wennen. Maar ik heb alleen mijn eigen ervaring willen vertellen.
zondag 24 november 2013 om 11:03
Hier geen uit het boekje bevalling gehad bij de eerste, Ik hoop nooit weer zo'n bevalling te krijgen. Maar ondanks die bevalling van 3 jaar terug hebben wij alsnog voor een tweede gekozen. Ik ben net zo ver als jij en niet bang. Ik zie wel wat er komt en trek hopelijk eerder mijn mond open als mij iets niet bevalt.
Verder heb ik dit keer van tevoren aangegeven dat ik een ruggenprik wil.
Mijn zusjes bevalling was er 1 waar ik dit keer op hoop: 10 uur bezig geweest en zonder knippen of scheuren. Maar als het niet zo is, dan niet.
Verder heb ik dit keer van tevoren aangegeven dat ik een ruggenprik wil.
Mijn zusjes bevalling was er 1 waar ik dit keer op hoop: 10 uur bezig geweest en zonder knippen of scheuren. Maar als het niet zo is, dan niet.
zondag 24 november 2013 om 11:08
quote:justmaartje schreef op 24 november 2013 @ 10:53:
Vrouw, hij/zij kan niet blijven zitten dus eruit komt het echt wel. Misschien helpt dat wat... Sterkte en succes! Komt helemaal goed!Niet om af te katten, maar ik gok zo dat to deze opmerking al een miljoen keer aangehoord heeft. Bij de vorige zwangerschap had ik het iig wel en tot vervelens toe werd hij herhaald. Echt een advies waar je niets mee kunt.
Vrouw, hij/zij kan niet blijven zitten dus eruit komt het echt wel. Misschien helpt dat wat... Sterkte en succes! Komt helemaal goed!Niet om af te katten, maar ik gok zo dat to deze opmerking al een miljoen keer aangehoord heeft. Bij de vorige zwangerschap had ik het iig wel en tot vervelens toe werd hij herhaald. Echt een advies waar je niets mee kunt.
zondag 24 november 2013 om 11:15
quote:sabbaticalmeds schreef op 24 november 2013 @ 01:21:
er valt niks aan te kunnen. Het gaat vanzelf, dat kind blijft heus niet zitten
Dat is anders wel wat ik uitgeroepen heb na uren persweeën terwijl ik niet mocht persen ivm niet genoeg ontsluiting. "laat maar zitten!!!" Hij bleef niet zitten uiteindelijk.
Ik snap al die positieve verhalen niet eigenlijk. Zelfs voor vrouwen die ze er zo uitpoepen is het niet leuk. Maar ja, het resultaat hé. Wees rustig angstig TO dat hoort er gewoon bij maar laat je er niet door overheersen.
er valt niks aan te kunnen. Het gaat vanzelf, dat kind blijft heus niet zitten
Dat is anders wel wat ik uitgeroepen heb na uren persweeën terwijl ik niet mocht persen ivm niet genoeg ontsluiting. "laat maar zitten!!!" Hij bleef niet zitten uiteindelijk.
Ik snap al die positieve verhalen niet eigenlijk. Zelfs voor vrouwen die ze er zo uitpoepen is het niet leuk. Maar ja, het resultaat hé. Wees rustig angstig TO dat hoort er gewoon bij maar laat je er niet door overheersen.
zondag 24 november 2013 om 11:17
Ik was voor de bevalling niet bang, maar als ik had geweten hoe mijn bevalling was, dan was ik wel bang geworden helse pijnen in buik, rug en benen. weeën die bij 3 cm al niet meer weg te puffen waren. En over die 3 cm deed ik 9! uur, toen naar het ziekenhuis, wachten op de ruggenprik die niet kwam (anesthesist moest naar spoedoperatie) intussen heb ik het hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd haha kreeg uiteindelijk een morfinepompje omdat ik het niet meer aan kon. Vanaf toen werd het rustig.. Persen viel me mee, heeft 40 min geduurd. Totaal 16 uur. En inderdaad je krijgt er wat moois voor terug.. als je baby eenmaal bij je ligt maakt het allemaal niks meer uit! hoewel bij mij toen de ellende nog niet voorbij was, kreeg naweeën en koorts en verloor veel bloed. Maar dat schijnt niet vaak voor te komen... Daardoor bij een volgende bevalling sowieso ziekenhuis en moet ik naderhand 24 uur blijven.
Succes met de laatste loodjes!
Succes met de laatste loodjes!
zondag 24 november 2013 om 11:19
quote:liubi schreef op 24 november 2013 @ 08:08:
Voor mijn eerste bevalling was ik ook vrij bang. De bevalling duurde vanaf begin tot het einde 15 uur en deed ook pijn maar uiteindelijk viel het best mee.
Bij mijn tweede bevalling was ik totaal niet bang. Het was een superfijne bevalling die maar 40 minuten duurde. Ik heb een darmziekte en een gemiddelde opvlamming doet meer pijn dan deze bevalling. Het was een fijne ervaring.
Ik ben nu 16 weken zwanger van de derde.en ja, ik ben nu al bang. Niet zozeer voor de bevalling zelf maar voor de omstandigheden er omheen. Ik verhuis deze week naar het Midden Oosten en het dichtsbijzijnde ziekenhuis is 80km ver. We hebben wel een kliniek op onze compound maar die is in principe niet uitgerust voor bevallingen. Wel voor prenataal onderzoek maar dus niet voor het grote werk. Er zijn dus al wat vrouwen in de ambulance bevallen en aangezien mijn tweede zo'n snelle was....
Kortom, ben nu al onrustig.
Is het dan geen overweging om in Nederland of Duitsland te bevallen? Ik zou er zelf eerlijk gezegd níet aan moeten denken om met op het hoogtepunt van je weeën in een rijdende ambulance te moeten liggen (en zeer waarschijnlijk bevallen). Om maar niet te spreken over eventuele miscommunicatie in een vreemde taal (niet gezegd dat dat hoeft te gebeuren, maar je bent hierin wel afhankelijk van anderen).
Ik hoefde bij geboorte van zoon maar 15 min naar het ziekenhuis te rijden en die werd al bijna in de ziekenhuishal geboren.
Voor mijn eerste bevalling was ik ook vrij bang. De bevalling duurde vanaf begin tot het einde 15 uur en deed ook pijn maar uiteindelijk viel het best mee.
Bij mijn tweede bevalling was ik totaal niet bang. Het was een superfijne bevalling die maar 40 minuten duurde. Ik heb een darmziekte en een gemiddelde opvlamming doet meer pijn dan deze bevalling. Het was een fijne ervaring.
Ik ben nu 16 weken zwanger van de derde.en ja, ik ben nu al bang. Niet zozeer voor de bevalling zelf maar voor de omstandigheden er omheen. Ik verhuis deze week naar het Midden Oosten en het dichtsbijzijnde ziekenhuis is 80km ver. We hebben wel een kliniek op onze compound maar die is in principe niet uitgerust voor bevallingen. Wel voor prenataal onderzoek maar dus niet voor het grote werk. Er zijn dus al wat vrouwen in de ambulance bevallen en aangezien mijn tweede zo'n snelle was....
Kortom, ben nu al onrustig.
Is het dan geen overweging om in Nederland of Duitsland te bevallen? Ik zou er zelf eerlijk gezegd níet aan moeten denken om met op het hoogtepunt van je weeën in een rijdende ambulance te moeten liggen (en zeer waarschijnlijk bevallen). Om maar niet te spreken over eventuele miscommunicatie in een vreemde taal (niet gezegd dat dat hoeft te gebeuren, maar je bent hierin wel afhankelijk van anderen).
Ik hoefde bij geboorte van zoon maar 15 min naar het ziekenhuis te rijden en die werd al bijna in de ziekenhuishal geboren.
zondag 24 november 2013 om 11:24
Erg om al die nare verhalen te lezen! Mijn eerste bevalling was ook geen feest en eindigde in een keizersnede. De tweede keer was ik dus ook heel bang en toen heb ik er een doula bijgehaald, google het maar eens. Dat was een hele lieve stevige vrouw die er alleen was om ons te steunen en daar hebben mijn man en ik echt veel aan gehad. Ze ging mee naar het ziekenhuis en is de hele tijd bij ons gebleven. Ze kende allerlei massagetechnieken en we konden haar alles vragen. Ze heeft ons er echt doorheen gesleept. Het was een enorm verschil met de eerste keer. Ik denk dat zo iemand er voor iedereen zou moeten zijn die bang is voor haar bevalling.
zondag 24 november 2013 om 11:24
TO, praat met je verloskundige over je angsten. Het is heel normaal om bang voor het onbekende te zijn, maar angst kan wel nadeling werken op het verloop van je bevalling. Misschien helpt het je om van te voren afspraken vast te leggen over pijnbestrijding (misschien gebruik je die mogelijkheden niet eens, maar de wetenschap dat het kán werkt vaak al geruststellend).
Zodra de verloskundige weet dat je angstig bent zal ze daar waarschijnlijk ook rekening mee houden en je minder snel even alleen laten. Vooral bij je eerste bevalling kan een verloskundige of verpleegkundige je echt door de bevalling heen slepen.
Zodra de verloskundige weet dat je angstig bent zal ze daar waarschijnlijk ook rekening mee houden en je minder snel even alleen laten. Vooral bij je eerste bevalling kan een verloskundige of verpleegkundige je echt door de bevalling heen slepen.
zondag 24 november 2013 om 11:25
Ik heb mijn eerste bevalling als heel heftig ervaren. Dochter lag onverwacht in stuit, gewone bevalling gehad aan het infuus. Een weeënstorm van 3 uur, toen 20 min. persen (dat was een eitje).
Maar het was niet eens de pijn die het zo heftig maakte, wel het hele stuitverhaal, keizersnee/vaginaal bevallen beslissen in 5 min. en het moeder worden.
Daarna nog 2 keer bevallen, waarvan de laatste echt een eitje was, dat heeft 10 min. echt flink pijn gedaan. Nou dat is wel te doen. Voor mij is het tot zo'n cm of 5 ontsluiting makkelijk op te vangen, een beetje menstruatie pijn dat komt en gaat (als het geen weeën storm is, anders menstruatie pijn achter elkaar), dan tot ongeveer 8 cm pijnlijker, maar goed te doen, dan moest ik me echt concentreren tijdens een wee en daarna is het heel pijnlijk, maar dat duurde de laatste 2 keer dus maar een minuut of 10.
Bijzonder vind ik wel dat je lijf het helemaal overneemt, daar kan je niets aan doen. Je kan het niet stop zetten, het gaat gewoon maar door. En mijn motto is ook, alles gaat voorbij, dus dit ook.
Voor mij is pijnstilling niet nodig geweest, maar ik ben wel zo makkelijk dat als ik dat wel nodig zou vinden dat ook gewoon zou vragen/eisen. Daar is het voor.
Nu is mij jongste bijna 3 jaar (volgende week) en mijn gezin is compleet, maar ik zou best nog eens willen bevallen. Heel bijzonder!
Maar het was niet eens de pijn die het zo heftig maakte, wel het hele stuitverhaal, keizersnee/vaginaal bevallen beslissen in 5 min. en het moeder worden.
Daarna nog 2 keer bevallen, waarvan de laatste echt een eitje was, dat heeft 10 min. echt flink pijn gedaan. Nou dat is wel te doen. Voor mij is het tot zo'n cm of 5 ontsluiting makkelijk op te vangen, een beetje menstruatie pijn dat komt en gaat (als het geen weeën storm is, anders menstruatie pijn achter elkaar), dan tot ongeveer 8 cm pijnlijker, maar goed te doen, dan moest ik me echt concentreren tijdens een wee en daarna is het heel pijnlijk, maar dat duurde de laatste 2 keer dus maar een minuut of 10.
Bijzonder vind ik wel dat je lijf het helemaal overneemt, daar kan je niets aan doen. Je kan het niet stop zetten, het gaat gewoon maar door. En mijn motto is ook, alles gaat voorbij, dus dit ook.
Voor mij is pijnstilling niet nodig geweest, maar ik ben wel zo makkelijk dat als ik dat wel nodig zou vinden dat ook gewoon zou vragen/eisen. Daar is het voor.
Nu is mij jongste bijna 3 jaar (volgende week) en mijn gezin is compleet, maar ik zou best nog eens willen bevallen. Heel bijzonder!
zondag 24 november 2013 om 11:29
O ja, en ook iets wat ik zelf bij mijn eerste bevalling graag van te voren geweten had: als je vrij snel een weeënstorm krijgt, dan gelden de verhalen van 1 cm per uur meestal ook niet meer. Je hoeft die pijn dan dus niet 10 uur te verdragen (had ik toen maar gelijk geweten dat je ook in 1 uur van 0 naar 10 cm ontsluiting kan gaan).
zondag 24 november 2013 om 11:55
Ik heb niet alles gelezen dus misschien heb je deze tips al gehad, wat mij bij de eerste erg geholpen heeft is duidelijk de mogelijkheden van pijnbestrijding bespreken en ook afspreken 'als ik vraag om een ruggenprik, geen discussie en er in met dat ding' . Uiteindelijk is het niet nodig geweest, toen het echt heel pijnlijk werd bleek ik al tien cm te hebben. (ook in een uur )
Maar goed, het gaf me wel rust dat ik het idee had een 'escape' te hebben. Man ook goed geïnstrueerd, dat hij het voor me moest regelen indien nodig.
Ter geruststelling, mij is het allemaal erg meegevallen. De tweede is thuis geboren, ik heb geen tel tegen de bevalling op gezien.
Maar goed, het gaf me wel rust dat ik het idee had een 'escape' te hebben. Man ook goed geïnstrueerd, dat hij het voor me moest regelen indien nodig.
Ter geruststelling, mij is het allemaal erg meegevallen. De tweede is thuis geboren, ik heb geen tel tegen de bevalling op gezien.
zondag 24 november 2013 om 12:03
Ik was ook heel bang. Bang voor knippen of keizersnedes. Dochter lag in stuit, dus 1 vd 2 werd het sowieso. Ik koos voor vaginaal en had verwacht dat ik bij de 1e wee voor een ruggenprik zou gaan.
Toen het eenmaal zo ver was vond ik het zo gaaf. Dat ik dit samen met mijn man ging doen, dat je het in 1 keer goed moet doen, dat je niet halverwege kan stoppen of op halve inspanning door kan gaan. Toen ik 6 cm had heb ik de verloskundige (vh ziekenhuis) voorzichtig naar pijnstilling gevraagd. Ik twijfelde er zelf over en bedacht het meer omdat ik dat voor de bevalling had besloten. Zij zei dat het mocht, maar dat ze verwachtte dat het eerder een vervelende onderbreking zou zijn dan dat het iets toevoegde, omdat het zo goed ging. Dat gaf me de moed en het zelfvertrouwen om zonder door te gaan.
Uiteindelijk bevallen met die verdomde knip (de gyn was genadeloos haha), maar kijk er heel positief op terug. Vond het een gezellige dag, zoals een wedstrijddag voor je sport. Het voelde serieus alsof ik het voor mijn lol deed. Afzien met leuk resultaat.
Toen het eenmaal zo ver was vond ik het zo gaaf. Dat ik dit samen met mijn man ging doen, dat je het in 1 keer goed moet doen, dat je niet halverwege kan stoppen of op halve inspanning door kan gaan. Toen ik 6 cm had heb ik de verloskundige (vh ziekenhuis) voorzichtig naar pijnstilling gevraagd. Ik twijfelde er zelf over en bedacht het meer omdat ik dat voor de bevalling had besloten. Zij zei dat het mocht, maar dat ze verwachtte dat het eerder een vervelende onderbreking zou zijn dan dat het iets toevoegde, omdat het zo goed ging. Dat gaf me de moed en het zelfvertrouwen om zonder door te gaan.
Uiteindelijk bevallen met die verdomde knip (de gyn was genadeloos haha), maar kijk er heel positief op terug. Vond het een gezellige dag, zoals een wedstrijddag voor je sport. Het voelde serieus alsof ik het voor mijn lol deed. Afzien met leuk resultaat.
zondag 24 november 2013 om 12:04
Denken jullie nu werkelijk dat die persoonlijke indianenverhalen TO helpen? Elke bevalling is anders en elke vrouw is uiterst subjectief over hoe ze erover praat, het is Of Verschrikkelijk Of een Makkie. Iets er tussenin lees of hoor je nooit. Vrouwen gebruiken hun bevallingsverhalen om te illustreren hoe heldhaftig te zijn (het was een Makkie, ik las de Story en ineens lag er een baby in de wcpot) of om te illustreren hoe heldhaftig ze zijn (het was een hel, ik had vier dagen weeën en scheurde van boven tot onder uit)
Als je bevallen bent behoor je tot het Geheime Genootschap, het verbond van moeders, een speciale club waarbij je af en toe moet demonstreren dat je erbij hoort door.... juist: een bevallingsverhaal vol anekdotes, manmoedigheid en lijdzaamheid.
Als je bevallen bent behoor je tot het Geheime Genootschap, het verbond van moeders, een speciale club waarbij je af en toe moet demonstreren dat je erbij hoort door.... juist: een bevallingsverhaal vol anekdotes, manmoedigheid en lijdzaamheid.
zondag 24 november 2013 om 12:07
zondag 24 november 2013 om 12:11
quote:sabbaticalmeds schreef op 24 november 2013 @ 01:21:
er valt niks aan te kunnen. Het gaat vanzelf, dat kind blijft heus niet zittenDaar denkt deze vrouw nu toch anders over : http://www.rarehumans.com ... ib-the-46-year-pregnancy/
er valt niks aan te kunnen. Het gaat vanzelf, dat kind blijft heus niet zittenDaar denkt deze vrouw nu toch anders over : http://www.rarehumans.com ... ib-the-46-year-pregnancy/
