Zwanger
alle pijlers
nog 6 weken tot bevalling en bang
zaterdag 23 november 2013 om 23:19
Over 6 weekjes uitgerekend . Informatieavonden bezocht , yoga, boeken gelezen. Ik ben gewoon bang voor de bevalling. Ik probeer sterke vrouw te spelen , maar ik ben echt bang dat ik de pijn niet aan kan en m'n afhaling niet rustig houd.. Ik droom er s nachts ook van. Ik weet het " iedere vrouw kan het , we zijn er voor gemaakt "
Zijn er misschien vrouwen die ook die angst hadden. Hoe is jullie bevalling gegaan ? Was de angst reëel of was het toch heel anders ?
Gr summer
Zijn er misschien vrouwen die ook die angst hadden. Hoe is jullie bevalling gegaan ? Was de angst reëel of was het toch heel anders ?
Gr summer
zondag 24 november 2013 om 00:52
quote:elein schreef op 24 november 2013 @ 00:44:
[...]
Ja, en als er nog één iemand "wacht maar af" tegen me zegt doe ik ze wat, ik waarschuw maar vast even
Haha, nee hoor dat doe ik niet. Alleen: ten alle tijden regie houden... Dat gaat 'm niet worden. En die verantwoordelijkheid voor de uitvoer. van jouw wensen voor die arme partner/vriendin ook niet (zijn ook maar leken).
Als ik 1 tip mag geven: focus op eindresultaat , daar is de grote meerderheid het over eens: het is het wel waard...
[...]
Ja, en als er nog één iemand "wacht maar af" tegen me zegt doe ik ze wat, ik waarschuw maar vast even
Haha, nee hoor dat doe ik niet. Alleen: ten alle tijden regie houden... Dat gaat 'm niet worden. En die verantwoordelijkheid voor de uitvoer. van jouw wensen voor die arme partner/vriendin ook niet (zijn ook maar leken).
Als ik 1 tip mag geven: focus op eindresultaat , daar is de grote meerderheid het over eens: het is het wel waard...
zondag 24 november 2013 om 01:02
Ik was ook zooo enorm bang!!! Maar echt: toen ik eenmaal van de ene in de andere wee rolde was ik wonderbaarlijk rustig. Ik kwam in een soort flow en dacht: ik kan dit. Uiteindelijk kwam mijn zoon via een keizersnede ter wereld, maar dat kwam niet doordat ik blokkeerde door angst of iets dergelijks. Maar puur omdat hij zo voor de uitgang lag dat het gewoonweg niet ging passen. Ik heb altijd gedacht: ik durf geen bevalling en al helemaal geen keizersnede... Maar op de dag dat hij geboren werd was ik nergens bang voor en was ik blij dat ze me hielpen om mijn zoon ter wereld te brengen. Er was van alles waarover ik me van tevoren druk over maakte. En al die dingen waarvan ik van tevoren dacht: o dat ga ik dus echt nooooit doen of o gênant... Ik heb t allemaal gedaan en t kon me op dat moment geen bal schelen. En het was PRACHTIG!!!
zondag 24 november 2013 om 01:14
quote:lemoos2 schreef op 24 november 2013 @ 00:52:
[...]
Haha, nee hoor dat doe ik niet. Alleen: ten alle tijden regie houden... Dat gaat 'm niet worden. En die verantwoordelijkheid voor de uitvoer. van jouw wensen voor die arme partner/vriendin ook niet (zijn ook maar leken).
Als ik 1 tip mag geven: focus op eindresultaat , daar is de grote meerderheid het over eens: het is het wel waard...Je hebt gelijk hoor, ik bedoel ook niet echter ten alle tijden druk me onhandig uit hier.. Maar dit vul ik morgen wel aan, tab in bet forumt voor geen meter!
[...]
Haha, nee hoor dat doe ik niet. Alleen: ten alle tijden regie houden... Dat gaat 'm niet worden. En die verantwoordelijkheid voor de uitvoer. van jouw wensen voor die arme partner/vriendin ook niet (zijn ook maar leken).
Als ik 1 tip mag geven: focus op eindresultaat , daar is de grote meerderheid het over eens: het is het wel waard...Je hebt gelijk hoor, ik bedoel ook niet echter ten alle tijden druk me onhandig uit hier.. Maar dit vul ik morgen wel aan, tab in bet forumt voor geen meter!
zondag 24 november 2013 om 01:20
Mijn oma zei altijd 'het hele Duitse leger is geboren dus die van jou komt er ook wel'. Ik was zwanger zijn na negen maanden zo zat dat het me niet meer kon schelen hoe het kind eruit kwam al moest het door mijn neus. En echt als het zover is dan heb je geen tijd meer om bang te zijn dan gebeurt er zoveel.
Wat bij mij wel hielp was dat ik zo nieuwschierig was naar wat het zou worden (een jongetje of een meisje) dat ik minder bang was. Daarom snap ik ook nooit zo goed waarom mensen perse willen weten wat het gaat worden. Het hele verassings element is dan in mijn ogen weg. Maar goed, gelukkig mag iedereen dat zelf weten.
Echt ik snap dat je bang bent. Het is ook allemaal spannend vooral dat je niet weet wat je moet verwachten en dat je de controle kwijt bent. Maar op het moment dat het zover is krijg je een soort van oerkracht en ben je met heel andere dingen bezig dan bang zijn. Tenminste zo was het bij mij.
En nog iets, wanneer mijn nichtje van 17 een kind kan krijgen (zelf nog een kind) kun jij het helemaal.
Wat bij mij wel hielp was dat ik zo nieuwschierig was naar wat het zou worden (een jongetje of een meisje) dat ik minder bang was. Daarom snap ik ook nooit zo goed waarom mensen perse willen weten wat het gaat worden. Het hele verassings element is dan in mijn ogen weg. Maar goed, gelukkig mag iedereen dat zelf weten.
Echt ik snap dat je bang bent. Het is ook allemaal spannend vooral dat je niet weet wat je moet verwachten en dat je de controle kwijt bent. Maar op het moment dat het zover is krijg je een soort van oerkracht en ben je met heel andere dingen bezig dan bang zijn. Tenminste zo was het bij mij.
En nog iets, wanneer mijn nichtje van 17 een kind kan krijgen (zelf nog een kind) kun jij het helemaal.
zondag 24 november 2013 om 06:33
Hoi Summer0105,
Ook ik zag als een berg op tegen de bevalling maar ben 2 dagen geleden met 30 weken onverwacht bevallen van ons dochtertje.
Met alles nog vers in het geheugen kan ik je vertellen dat het lang niet zo erg was als ik had verwacht. Vooral de weeën had ik anders verwacht ... Ze deden me denken aan menstruatiekrampen (met koperspiraal, dat dan weer wel) de eerste 4 cm had ik daarom niet echt door. Van 4 cm naar 5 moest ik wel al (een beetje) wegpuffen. Lopen, een warme kruik of massage maskeerde het ongemak echter al heel goed.
Toen de kramp vervolgens iets heftiger werd en mijn moeder en schoonmoeder lachend vertelde dat dit nog niks was ... Heb ik direct gebeld voor een ruggeprik. Wilde de pijn voor zijn en de krampen begonnen toch wat minder dragelijk te worden (kwam misschien door de verweekte baarmoedermond ...).
Ook de ruggeprik vond ik doodeng, had namelijk vaak gehoord dat deze goed pijn kon doen. Nou viel echt mee, raad het iedereen aan. Het is de verdoving die pijn doet en deze is te vergelijken met een prik bij de tandarts, zo over en in mijn geval meer schrik dan pijn.
Vanaf dat moment voelde ik niks meer ben van 5 tot 10 cm ontsluiting ook heerlijk in slaap gevallen, zelfs met extra weeënopwekkers (die de weeën dacht ik een boost geven qua interval en kracht?)
Ik werd wakker van een drukkende (snerpende) pijn bij m'n baarmoedermond. Vanaf toen begon ik de weeën ondanks de ruggeprik weer te voelen en vond ik het niet meer leuk... Maar gaf me dan ook niet helemaal over, denk ik. Want natuurlijk gaat het uitpersen van zoiets groots door zoiets kleins pijn doen én wilde ik heel graag niet poepen ...
Nadat ze mn blaas hadden geleegd met een rietje in de plasbuis (niks van gevoeld) duurde het persgedeelte misschien 20 minuten, en bestond uit (maar?) 11 weeën (gok van m'n entourage). Maar ik was het al zo snel zat. Bij wee 5 heb ik blijkbaar gezegd dat het gewoon niet ging lukken daae het niet ging passen. En ik weet dat ik bij wee 10 kreunde dat ik niet meer wilde en dat ze het eruit moesten halen ... Een wee voelde aan als mega spierkramp met verzuring in m'n buik, rug en benen.
De sleutel was persen alsof je moest poepen, de verloskundige had ook nog een vinger in m'n doos om aan te geven waarnaar ik moest persen, absoluut geen fijn gevoel en het maakte het persen naar mijn idee ook pijnlijker. Na rond wee 5 toch maar een keer geperst te hebben alsof ik moest poepen (en er gelukkig geen poep meekwam) ging het beter en ben ik gaan persen alsof m'n leven ervan afging.
Bij de laatste weeën voelde ik haar echt zitten en begon ik echt weer bang te worden (oh oh dit gaat pijn doen) wat het proces natuurlijk alleen maar erger maakt... Het drukkende/volle gevoel voelde apart en onnatuurlijk, maar het zijn de weeën die pijn doen Ze hebben me zelfs nog even ingeknipt, waarvan ik door de ruggeprik niks heb gevoeld.
Nadat ze geboren was, was het tijd voor de nageboorte, weer dat 'oh oh-gevoel' want had er al het een en ander over gelezen en het lostrekken kon goed pijn doen ... Was klaar binnen een minuut en voelde er niks van (waarschijnlijk ruggeprik) Hechten van de knip idem, ze zijn er bezig (best wel lang...) maar ik voelde ze enkel n beetje trekken en rijgen, ehem.
Nu 2 dagen later vind ik het nog steeds eng om naar het toilet te gaan. Maar plassen doe ik (pijnloos) onder de douche en ook nr2 is me enorm meegevallen. Lopen en zitten gaat me goed af, hechtingen zijn wat gevoelig maar de pijn accepteren (negeren?) werkt goed bij mij. En ook de menstruatie-achtige krampen die ervoor zorgen dat de baarmoeder weer kleiner wordt (of schoon bloedt?) zijn in mijn geval goed op te vangen met n warme kruik en paracetamol.
Lang verhaal maar hopelijk heb je er iets aan. Want het meeste is me reuze meegevallen!! Al had ik daarna niet zoiets van dit doen we nog een keer ... Wel vond ik het allemaal meer dan waard toen ik gisteren onze dochter buidelde op de ic .
Ook ik zag als een berg op tegen de bevalling maar ben 2 dagen geleden met 30 weken onverwacht bevallen van ons dochtertje.
Met alles nog vers in het geheugen kan ik je vertellen dat het lang niet zo erg was als ik had verwacht. Vooral de weeën had ik anders verwacht ... Ze deden me denken aan menstruatiekrampen (met koperspiraal, dat dan weer wel) de eerste 4 cm had ik daarom niet echt door. Van 4 cm naar 5 moest ik wel al (een beetje) wegpuffen. Lopen, een warme kruik of massage maskeerde het ongemak echter al heel goed.
Toen de kramp vervolgens iets heftiger werd en mijn moeder en schoonmoeder lachend vertelde dat dit nog niks was ... Heb ik direct gebeld voor een ruggeprik. Wilde de pijn voor zijn en de krampen begonnen toch wat minder dragelijk te worden (kwam misschien door de verweekte baarmoedermond ...).
Ook de ruggeprik vond ik doodeng, had namelijk vaak gehoord dat deze goed pijn kon doen. Nou viel echt mee, raad het iedereen aan. Het is de verdoving die pijn doet en deze is te vergelijken met een prik bij de tandarts, zo over en in mijn geval meer schrik dan pijn.
Vanaf dat moment voelde ik niks meer ben van 5 tot 10 cm ontsluiting ook heerlijk in slaap gevallen, zelfs met extra weeënopwekkers (die de weeën dacht ik een boost geven qua interval en kracht?)
Ik werd wakker van een drukkende (snerpende) pijn bij m'n baarmoedermond. Vanaf toen begon ik de weeën ondanks de ruggeprik weer te voelen en vond ik het niet meer leuk... Maar gaf me dan ook niet helemaal over, denk ik. Want natuurlijk gaat het uitpersen van zoiets groots door zoiets kleins pijn doen én wilde ik heel graag niet poepen ...
Nadat ze mn blaas hadden geleegd met een rietje in de plasbuis (niks van gevoeld) duurde het persgedeelte misschien 20 minuten, en bestond uit (maar?) 11 weeën (gok van m'n entourage). Maar ik was het al zo snel zat. Bij wee 5 heb ik blijkbaar gezegd dat het gewoon niet ging lukken daae het niet ging passen. En ik weet dat ik bij wee 10 kreunde dat ik niet meer wilde en dat ze het eruit moesten halen ... Een wee voelde aan als mega spierkramp met verzuring in m'n buik, rug en benen.
De sleutel was persen alsof je moest poepen, de verloskundige had ook nog een vinger in m'n doos om aan te geven waarnaar ik moest persen, absoluut geen fijn gevoel en het maakte het persen naar mijn idee ook pijnlijker. Na rond wee 5 toch maar een keer geperst te hebben alsof ik moest poepen (en er gelukkig geen poep meekwam) ging het beter en ben ik gaan persen alsof m'n leven ervan afging.
Bij de laatste weeën voelde ik haar echt zitten en begon ik echt weer bang te worden (oh oh dit gaat pijn doen) wat het proces natuurlijk alleen maar erger maakt... Het drukkende/volle gevoel voelde apart en onnatuurlijk, maar het zijn de weeën die pijn doen Ze hebben me zelfs nog even ingeknipt, waarvan ik door de ruggeprik niks heb gevoeld.
Nadat ze geboren was, was het tijd voor de nageboorte, weer dat 'oh oh-gevoel' want had er al het een en ander over gelezen en het lostrekken kon goed pijn doen ... Was klaar binnen een minuut en voelde er niks van (waarschijnlijk ruggeprik) Hechten van de knip idem, ze zijn er bezig (best wel lang...) maar ik voelde ze enkel n beetje trekken en rijgen, ehem.
Nu 2 dagen later vind ik het nog steeds eng om naar het toilet te gaan. Maar plassen doe ik (pijnloos) onder de douche en ook nr2 is me enorm meegevallen. Lopen en zitten gaat me goed af, hechtingen zijn wat gevoelig maar de pijn accepteren (negeren?) werkt goed bij mij. En ook de menstruatie-achtige krampen die ervoor zorgen dat de baarmoeder weer kleiner wordt (of schoon bloedt?) zijn in mijn geval goed op te vangen met n warme kruik en paracetamol.
Lang verhaal maar hopelijk heb je er iets aan. Want het meeste is me reuze meegevallen!! Al had ik daarna niet zoiets van dit doen we nog een keer ... Wel vond ik het allemaal meer dan waard toen ik gisteren onze dochter buidelde op de ic .
zondag 24 november 2013 om 07:37
Ik was ook enorm bang voor de bevalling maar je groeit er naar toe. Je moet nog 6 weken. Over 6-8 weken wil je ook graag dat je kindje geboren wordt. Tenminste zo werkt dat voor de meesten wel.
En je kan altijd om pijnstilling vragen. Ik vond de ontsluitingsweeen op een gegeven moment zo pijnlijk dat ik een ruggenprik heb gehad en het persen vond ik daardoor dan weer appeltje eitje. Heb ook niks gevoeld van het uitscheuren.
Ik vond het achteraf echt heel erg meevallen en zou het zo weer doen!
En je kan altijd om pijnstilling vragen. Ik vond de ontsluitingsweeen op een gegeven moment zo pijnlijk dat ik een ruggenprik heb gehad en het persen vond ik daardoor dan weer appeltje eitje. Heb ook niks gevoeld van het uitscheuren.
Ik vond het achteraf echt heel erg meevallen en zou het zo weer doen!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
zondag 24 november 2013 om 07:42
Lieve Summer,
ik had ten tijde van mijn zwangerschap (niet door de zwangerschap, ervoor al) last van ernstige paniek aanvallen. Maar tijdens de bevalling waar ik natuurlijk bang voor was dat het dan ook toe zou slaan op een klein kort paniek moment na echt helemaal geen last van gehad. Je hebt wel wat anders om aan te denken, of juist eigenlijk niets geordends, je zit in een soort gang van zaken die niet te stuiten is, een trance, een automatische piloot, je lijf en oer instincten nemen het over en zorgen voor jou dat je er wel doorheen rolt, niet te stuiten, het proces voltrekt zich automatisch en jij lift mee, je komt er vanzelf wel. Dus geef je eraan over, heb vertrouwen in dit natuurlijke sterke automatisch geregelde proces. Je hoeft er feitelijk niets voor te doen, wat je doet gaat vanzelf en gaat vanzelf goed. Ook zonder cursussen (wat op zich heel goed is) gaat dat automatisch en prima. Zoniet dan sturen je immers zeer ervaren begeleiders je wel bij met een tip of een greepje, medicate of ingreep, ze staan daarvoor op het laatst permanent naast je ! Vertrouw jezelf, vertrouw hun, don't worry.
ik had veel aan de kreet op een boek koffer "duik in je weeen" surf op je weeen, stort je in de golven, en surf mee, oftewel geef je eraan over. Tegenwerken moet je niet doen. Accepteer de weeen, de pijn (die is vervelend maar overleef je wel en ebt toch steeds weg waarin je bij kan komen). Mij hielp het bijten op een washandje en het krijgen van tegendruk op hele andere plekken ter afleiding en het zelf kunnen knijpen in iets, dus je energie afleiden, denk maar aan als je je teen stoot dat je automatisch de muur een schop na geeft of op een kussen gaat staan meppen en zo je pijn minder voelt.
Wat mij ook hielp ; ik had hele natuurlijke verloskundigen die ook open stonden voor "bevallen in water" (ook een mooi boek, al doe je het niet, het geeft je vertrouwen in het natuurlijke procers en je lijf.) ik had een bad klaarstaan helaas geen gebruik van gemaakt want ik dacht er niet eens meer aan haha was allang blij dat ik lag (later zat, de zwaartekracht werkt dan mee, maar ik lig toch lieer denk ik, bij 2de enkel gelegen) maar het ontspant enorm de gedachte aan bevallen in een bad dat dat een optie is die je klaar hebt staan.(groot opblaasbad had ik gekocht.)
Mijn verloskundige had ook resque remedie een Bachbloessem voor me meegenomen mocht er even een paniek moment zijn ontspant dat echt en de 2de keer had ik het zelf door mijn partner laten halen. De gedachte dat je zoiets achter de hand hebt al gebruik je het niet (een bad, een remedie) zijn vooral ook tevoren (dan denk je er niet eens meer aan) erg geruststellend.
ik had ten tijde van mijn zwangerschap (niet door de zwangerschap, ervoor al) last van ernstige paniek aanvallen. Maar tijdens de bevalling waar ik natuurlijk bang voor was dat het dan ook toe zou slaan op een klein kort paniek moment na echt helemaal geen last van gehad. Je hebt wel wat anders om aan te denken, of juist eigenlijk niets geordends, je zit in een soort gang van zaken die niet te stuiten is, een trance, een automatische piloot, je lijf en oer instincten nemen het over en zorgen voor jou dat je er wel doorheen rolt, niet te stuiten, het proces voltrekt zich automatisch en jij lift mee, je komt er vanzelf wel. Dus geef je eraan over, heb vertrouwen in dit natuurlijke sterke automatisch geregelde proces. Je hoeft er feitelijk niets voor te doen, wat je doet gaat vanzelf en gaat vanzelf goed. Ook zonder cursussen (wat op zich heel goed is) gaat dat automatisch en prima. Zoniet dan sturen je immers zeer ervaren begeleiders je wel bij met een tip of een greepje, medicate of ingreep, ze staan daarvoor op het laatst permanent naast je ! Vertrouw jezelf, vertrouw hun, don't worry.
ik had veel aan de kreet op een boek koffer "duik in je weeen" surf op je weeen, stort je in de golven, en surf mee, oftewel geef je eraan over. Tegenwerken moet je niet doen. Accepteer de weeen, de pijn (die is vervelend maar overleef je wel en ebt toch steeds weg waarin je bij kan komen). Mij hielp het bijten op een washandje en het krijgen van tegendruk op hele andere plekken ter afleiding en het zelf kunnen knijpen in iets, dus je energie afleiden, denk maar aan als je je teen stoot dat je automatisch de muur een schop na geeft of op een kussen gaat staan meppen en zo je pijn minder voelt.
Wat mij ook hielp ; ik had hele natuurlijke verloskundigen die ook open stonden voor "bevallen in water" (ook een mooi boek, al doe je het niet, het geeft je vertrouwen in het natuurlijke procers en je lijf.) ik had een bad klaarstaan helaas geen gebruik van gemaakt want ik dacht er niet eens meer aan haha was allang blij dat ik lag (later zat, de zwaartekracht werkt dan mee, maar ik lig toch lieer denk ik, bij 2de enkel gelegen) maar het ontspant enorm de gedachte aan bevallen in een bad dat dat een optie is die je klaar hebt staan.(groot opblaasbad had ik gekocht.)
Mijn verloskundige had ook resque remedie een Bachbloessem voor me meegenomen mocht er even een paniek moment zijn ontspant dat echt en de 2de keer had ik het zelf door mijn partner laten halen. De gedachte dat je zoiets achter de hand hebt al gebruik je het niet (een bad, een remedie) zijn vooral ook tevoren (dan denk je er niet eens meer aan) erg geruststellend.
zondag 24 november 2013 om 07:42
quote:Doreia schreef op 23 november 2013 @ 23:29:
6 weken geleden bevallen. De ontsluitingsweeen hebben bij mij helemaal geen pijn gedaan. Het was een soort samenballing van je baarmoeder. Op zo'n moment kun je even niet zoveel doen en is zuchten fijn voor de verlichting.
Persweeën, daarvan neemt je lijf het over. Heb je wel eens geprobeerd om halverwege het poepen er proberen mee te stoppen en het in te houden? Dan gaat je lijf toch door met het eruit duwen. Of proberen niet over te geven? En je lijf deed het dan toch? Zo kun je persweeën ervaren.
En net als met zwanger zijn: het begint rustig en zo kun je 'wennen' aan weeen en het gevoel en heb je nog alle tijd om te ervaren hoe het is.
Heel veel succes met de laatste loodjes, ik ga mijn zoon even een dikke kus geven!Dat is niet altijd zo hoor. Ik had om 1 uur 'S nachts wat gerommel en meteen daarop eigenlijk weeën die om de 2-3 minuten kwamen. Om 4.34 is dochter geboren wel een fijne bevalling met weinig pijn eigenlijk. Maar een rustig begin was er niet bij hoor
6 weken geleden bevallen. De ontsluitingsweeen hebben bij mij helemaal geen pijn gedaan. Het was een soort samenballing van je baarmoeder. Op zo'n moment kun je even niet zoveel doen en is zuchten fijn voor de verlichting.
Persweeën, daarvan neemt je lijf het over. Heb je wel eens geprobeerd om halverwege het poepen er proberen mee te stoppen en het in te houden? Dan gaat je lijf toch door met het eruit duwen. Of proberen niet over te geven? En je lijf deed het dan toch? Zo kun je persweeën ervaren.
En net als met zwanger zijn: het begint rustig en zo kun je 'wennen' aan weeen en het gevoel en heb je nog alle tijd om te ervaren hoe het is.
Heel veel succes met de laatste loodjes, ik ga mijn zoon even een dikke kus geven!Dat is niet altijd zo hoor. Ik had om 1 uur 'S nachts wat gerommel en meteen daarop eigenlijk weeën die om de 2-3 minuten kwamen. Om 4.34 is dochter geboren wel een fijne bevalling met weinig pijn eigenlijk. Maar een rustig begin was er niet bij hoor
zondag 24 november 2013 om 07:59
Ik vond het ook doodeng. Bij mijn eerste bevalling wist ik ook echt niet wat ik moest doen. De weeën overvielen mij (weeenstorm) en ik ging hyperventileren. Gelukkig is de verloskundige er ook nog! Zij heeft me echt goed geholpen met puffen. Ik had verwacht dat het persen het ergste zou zijn, maar dat viel me dan juist wel weer mee. Het komt goed! Echt
zondag 24 november 2013 om 08:06
zondag 24 november 2013 om 08:08
Voor mijn eerste bevalling was ik ook vrij bang. De bevalling duurde vanaf begin tot het einde 15 uur en deed ook pijn maar uiteindelijk viel het best mee.
Bij mijn tweede bevalling was ik totaal niet bang. Het was een superfijne bevalling die maar 40 minuten duurde. Ik heb een darmziekte en een gemiddelde opvlamming doet meer pijn dan deze bevalling. Het was een fijne ervaring.
Ik ben nu 16 weken zwanger van de derde.en ja, ik ben nu al bang. Niet zozeer voor de bevalling zelf maar voor de omstandigheden er omheen. Ik verhuis deze week naar het Midden Oosten en het dichtsbijzijnde ziekenhuis is 80km ver. We hebben wel een kliniek op onze compound maar die is in principe niet uitgerust voor bevallingen. Wel voor prenataal onderzoek maar dus niet voor het grote werk. Er zijn dus al wat vrouwen in de ambulance bevallen en aangezien mijn tweede zo'n snelle was....
Kortom, ben nu al onrustig.
Bij mijn tweede bevalling was ik totaal niet bang. Het was een superfijne bevalling die maar 40 minuten duurde. Ik heb een darmziekte en een gemiddelde opvlamming doet meer pijn dan deze bevalling. Het was een fijne ervaring.
Ik ben nu 16 weken zwanger van de derde.en ja, ik ben nu al bang. Niet zozeer voor de bevalling zelf maar voor de omstandigheden er omheen. Ik verhuis deze week naar het Midden Oosten en het dichtsbijzijnde ziekenhuis is 80km ver. We hebben wel een kliniek op onze compound maar die is in principe niet uitgerust voor bevallingen. Wel voor prenataal onderzoek maar dus niet voor het grote werk. Er zijn dus al wat vrouwen in de ambulance bevallen en aangezien mijn tweede zo'n snelle was....
Kortom, ben nu al onrustig.
zondag 24 november 2013 om 08:32
Mijn schoonzus schoot in de paniek. En kwam pas tot rust toen ze bevallen was.
Ik wilde dat niet.
Voor mij hielp het dat ik pijnstilling kon krijgen en kreeg. En dat mijn man voor mij op zou komen. En ik heb me voorgenomen om goed naar de verloskundige te luisteren. Ondanks dat vroeg ze bizarre dingen, tijdens het persen wist ik zeker te weten dat de grootste drol ooit klem zat. Dat was mijn kind. Ik vreesde voor de meest enge complicaties, heb die angst uitgesproken. Ze zei me haar te vertrouwen, ze zag dat het goed ging.
En dat ik een knip zou krijgen als het langer zou duren, mijn zoon had lang genoeg gewacht. Ik wilde graag goed voor mijn kind zorgen, dat hielp.
Ik vond het geweldig te weten welk geslacht mijn kind had, maakte het minder abstract. Elk kind was een complete verrassing voor mij - wie zat er al die tijd in mijn buik, hoe ziet hij eruit?
Ik wilde dat niet.
Voor mij hielp het dat ik pijnstilling kon krijgen en kreeg. En dat mijn man voor mij op zou komen. En ik heb me voorgenomen om goed naar de verloskundige te luisteren. Ondanks dat vroeg ze bizarre dingen, tijdens het persen wist ik zeker te weten dat de grootste drol ooit klem zat. Dat was mijn kind. Ik vreesde voor de meest enge complicaties, heb die angst uitgesproken. Ze zei me haar te vertrouwen, ze zag dat het goed ging.
En dat ik een knip zou krijgen als het langer zou duren, mijn zoon had lang genoeg gewacht. Ik wilde graag goed voor mijn kind zorgen, dat hielp.
Ik vond het geweldig te weten welk geslacht mijn kind had, maakte het minder abstract. Elk kind was een complete verrassing voor mij - wie zat er al die tijd in mijn buik, hoe ziet hij eruit?
zondag 24 november 2013 om 08:45
quote:tandpasta schreef op 24 november 2013 @ 08:28:
Kan me voorstellen lliubi. Is het mogelijk om tegen die tijd wat dichterbij het ziekenhuis te wonen?
Nee dat gaat helaas niet. Ik ga naar Saoedie Arabie en ik mag alleen op deze compound wonen.
Ik zie mezelf al bevallen in de ambulance... Nou ja, als het moet dan moet het natuurlijk maar het is uiteraard niet mijn eerste keus...
Maar het komt misschien ook omdat ik er nog niet zit. Misschien kijk ik er volgende week heel anders tegenaan.
Kan me voorstellen lliubi. Is het mogelijk om tegen die tijd wat dichterbij het ziekenhuis te wonen?
Nee dat gaat helaas niet. Ik ga naar Saoedie Arabie en ik mag alleen op deze compound wonen.
Ik zie mezelf al bevallen in de ambulance... Nou ja, als het moet dan moet het natuurlijk maar het is uiteraard niet mijn eerste keus...
Maar het komt misschien ook omdat ik er nog niet zit. Misschien kijk ik er volgende week heel anders tegenaan.
zondag 24 november 2013 om 09:38
Een paar maanden geleden was er een topic met nagenoeg dezelfde titel en de OP was ook vergelijkbaar. Misschien even zoeken?
En ik was ook bang. Ik probeerde mezelf voor te houden dat miljarden vrouwen het konden, dus ik vast ook wel. Maar brrr, de mogelijkheid dat je poept tijdens de bevalling, dat er zoveel mensen meekijken, de angst voor de pijn.. of misschien moet ik zeggen; de angst voor het onbekende.
En uiteindelijk is het me allemaal best meegevallen.
Een wee komt in een golf, het begint rustig, wordt meer meer meer en je voelt je buik/baarmoeder keihard worden. Vergelijk het maar met het opmeten van je bloeddruk. Op het moment dat je denkt dat die band niet strakker kan, laten ze hem weer los. Ik vond de weeen precies zo aanvoelen. Als een band die steeds strakker wordt en als het niet meer strakker kan, dan ontspant de hele boel weer.
En van het persen zélf voel je niet veel. En ik moet eerlijk zeggen dat ik van de knip ook niet veel meekreeg, dan ben je zo ´in jezelf´ dat er om je heen een bom kan ontploffen.
Ik weet wel nog dat de verpleegkundige op een gegeven moment tegen me zei; je moet me loslaten want ik moet het bedje klaar maken.
Eh... Bédje? Klaarmaken? Nu al? Ow.. ik krijg nú een kindje? Het ene moment ben je nog met z´n tweetjes en dan ineens, floep, ben je een gezin. Heel onwerkelijk vond ik dat.
En dat vind ik nog steeds. Dochter is ruim 13 nu en 1.80 mtr en ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik dat zelf heb gemaakt .
En ik was ook bang. Ik probeerde mezelf voor te houden dat miljarden vrouwen het konden, dus ik vast ook wel. Maar brrr, de mogelijkheid dat je poept tijdens de bevalling, dat er zoveel mensen meekijken, de angst voor de pijn.. of misschien moet ik zeggen; de angst voor het onbekende.
En uiteindelijk is het me allemaal best meegevallen.
Een wee komt in een golf, het begint rustig, wordt meer meer meer en je voelt je buik/baarmoeder keihard worden. Vergelijk het maar met het opmeten van je bloeddruk. Op het moment dat je denkt dat die band niet strakker kan, laten ze hem weer los. Ik vond de weeen precies zo aanvoelen. Als een band die steeds strakker wordt en als het niet meer strakker kan, dan ontspant de hele boel weer.
En van het persen zélf voel je niet veel. En ik moet eerlijk zeggen dat ik van de knip ook niet veel meekreeg, dan ben je zo ´in jezelf´ dat er om je heen een bom kan ontploffen.
Ik weet wel nog dat de verpleegkundige op een gegeven moment tegen me zei; je moet me loslaten want ik moet het bedje klaar maken.
Eh... Bédje? Klaarmaken? Nu al? Ow.. ik krijg nú een kindje? Het ene moment ben je nog met z´n tweetjes en dan ineens, floep, ben je een gezin. Heel onwerkelijk vond ik dat.
En dat vind ik nog steeds. Dochter is ruim 13 nu en 1.80 mtr en ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik dat zelf heb gemaakt .
zondag 24 november 2013 om 09:40
Bevallen is geen pretje. Ik zag er totaal niet tegenop en dacht, dat doe ik wel even. Ik heb mij er ook totaal niet druk om gemaakt aangezien mijn hele zwangerschap al zo soepel verliep. Mijn gedachte was, waarom zou X het wel kunnen en ik niet!
En mocht ik het echt niet te doen vinden dan is er nog altijd een ruggenprik. Dat was dus mijn mening voor die tijd.
Waar ik wel tegenop zag was een eventuele ruggenprik en een knip. Het woord knip wilde ik niet horen, bij het idee werd ik al misselijk, dus dat heb ik gewoon verbannen.
Niet leuk om te zeggen, maar mijn bevalling heb ik echt als vreselijk ervaren en duurde 2,5 dag. Uiteindelijk een ruggenprik en een flinke knip en dat was echt kinderspel. En vond het echt raar dat ik daar nou zo tegenop heb gezien.
Je moet er even doorheen, en probeer er niet teveel aan te denken. Je gaat dat klusje gewoon klaren!. Iedereen kan het, dus waarom jij niet. Voorheen was mijn gedachte, waarom een ruggenprik. Nou, na 2 dagen met flinke weeën stelde ze een ruggenprik voor, ik zei volmondig ja. Die zag ik echt als mijn escape.
En een tweede zwangerschap durf ik straks gewoon weer aan, maar dan zetten ze maar een stuk eerder een ruggenprik.
En mocht ik het echt niet te doen vinden dan is er nog altijd een ruggenprik. Dat was dus mijn mening voor die tijd.
Waar ik wel tegenop zag was een eventuele ruggenprik en een knip. Het woord knip wilde ik niet horen, bij het idee werd ik al misselijk, dus dat heb ik gewoon verbannen.
Niet leuk om te zeggen, maar mijn bevalling heb ik echt als vreselijk ervaren en duurde 2,5 dag. Uiteindelijk een ruggenprik en een flinke knip en dat was echt kinderspel. En vond het echt raar dat ik daar nou zo tegenop heb gezien.
Je moet er even doorheen, en probeer er niet teveel aan te denken. Je gaat dat klusje gewoon klaren!. Iedereen kan het, dus waarom jij niet. Voorheen was mijn gedachte, waarom een ruggenprik. Nou, na 2 dagen met flinke weeën stelde ze een ruggenprik voor, ik zei volmondig ja. Die zag ik echt als mijn escape.
En een tweede zwangerschap durf ik straks gewoon weer aan, maar dan zetten ze maar een stuk eerder een ruggenprik.
