Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger van de derde
maandag 30 januari 2012 om 10:41
Mijn hele leven ligt overhoop sinds ik vorige week een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Ik ben echt in shock. Met twee kinderen die nu ruim 4 jaar en 2,5 jaar zijn weet ik echt wel van de bloemetjes en de bijtjes, maar dat je van seks tijdens de menstruatie zwanger kunt raken heb ik dus nu pas net geleerd.
Eigenlijk hebben mijn man en ik ruim een half jaar geleden besloten dat ons gezin compleet is. Het is goed zo. Plannen voor een derde kindje hadden we dus helemaal niet. Na de geboorte van de jongste heb ik een lange periode nogal in de put gezeten en heb sinds enkele maanden eindelijk weer het gevoel dat ik mezelf ben. En eigenlijk genieten we er erg van dat onze kinderen groter zijn en dat het tijdperk van slapeloze nachten, borstvoeding en Pampers grotendeels voorbij is. We wilden dat deze zomer gaan vieren met een eerste vliegvakantie naar een zonnige bestemming met de kinderen.
Verder zijn we ook helemaal niet ingericht op 3 kinderen. We hebben recent een andere (kleinere) auto gekocht waar net twee kinderzitjes op de achterbank passen en ons huis heeft 3 slaapkamers die momenteel dus allemaal bezet zijn.
Maar nu back to reality: zwanger dus. En we moeten hier iets mee, maar ik weet echt niet wat. Ik word heen en weer geslingerd tussen m'n verstand en gevoel. Rationele argumenten tegen een derde kind zijn er wat ons betreft genoeg te bedenken. Maar om het nou weg te laten halen vind ik ook heel wat. Ik probeer het rationeel te bekijken maar merk dat dat me veel moeite kost.
Wie heeft er in hetzelfde schuitje gezeten en welke beslissing heb je uiteindelijk genomen? Misschien helpt jouw argumentatie mij verder...
Eigenlijk hebben mijn man en ik ruim een half jaar geleden besloten dat ons gezin compleet is. Het is goed zo. Plannen voor een derde kindje hadden we dus helemaal niet. Na de geboorte van de jongste heb ik een lange periode nogal in de put gezeten en heb sinds enkele maanden eindelijk weer het gevoel dat ik mezelf ben. En eigenlijk genieten we er erg van dat onze kinderen groter zijn en dat het tijdperk van slapeloze nachten, borstvoeding en Pampers grotendeels voorbij is. We wilden dat deze zomer gaan vieren met een eerste vliegvakantie naar een zonnige bestemming met de kinderen.
Verder zijn we ook helemaal niet ingericht op 3 kinderen. We hebben recent een andere (kleinere) auto gekocht waar net twee kinderzitjes op de achterbank passen en ons huis heeft 3 slaapkamers die momenteel dus allemaal bezet zijn.
Maar nu back to reality: zwanger dus. En we moeten hier iets mee, maar ik weet echt niet wat. Ik word heen en weer geslingerd tussen m'n verstand en gevoel. Rationele argumenten tegen een derde kind zijn er wat ons betreft genoeg te bedenken. Maar om het nou weg te laten halen vind ik ook heel wat. Ik probeer het rationeel te bekijken maar merk dat dat me veel moeite kost.
Wie heeft er in hetzelfde schuitje gezeten en welke beslissing heb je uiteindelijk genomen? Misschien helpt jouw argumentatie mij verder...
donderdag 16 februari 2012 om 08:56
zaterdag 18 februari 2012 om 21:18
maandag 10 september 2012 om 07:44
Ik kom bij dit oude topic en vraag me af hoe het gaat.
Ben zelf dit weekend er achter gekomen dat ik zwanger ben. Totaal niet bedoeld. Ik ben boven de 40! Heb al 2 puberkinderen en heb diabetes type 1, vakantie achter de rug en zeer slecht geleefd tijdens de bevruchting, dus hoge bloedsuikers, veel alcohol en was zelfs met een dieetbezig en begreep al niet waarom ik niet afviel.
Ik ga dus een afspraak maken met een abortus kliniek maar mijn gevoel zegt houden dit kind. Maar ben bang dat het door mijn hoge bloedsuiker en leeftijd een kind met een afwijking is. Maar pas rond de 16 wk kunnen ze dat pas testen en dan ziet mijn omgeving al dat ik zwanger ben. Nu weet nog niemand het en zou ik het voor mezelf en partner kunnen houden. Heb geen zin in verwijten enzo...,
Moeilijk en hoe dom van mezelf om zonder ac, ik dacht dat ik al in de overgang zat. Sinds het verwijderen van de mirena spiraal was ik heel onregelmatig ongesteld dus weet niet eens hoe lang ik zwanger ben.
Ben zelf dit weekend er achter gekomen dat ik zwanger ben. Totaal niet bedoeld. Ik ben boven de 40! Heb al 2 puberkinderen en heb diabetes type 1, vakantie achter de rug en zeer slecht geleefd tijdens de bevruchting, dus hoge bloedsuikers, veel alcohol en was zelfs met een dieetbezig en begreep al niet waarom ik niet afviel.
Ik ga dus een afspraak maken met een abortus kliniek maar mijn gevoel zegt houden dit kind. Maar ben bang dat het door mijn hoge bloedsuiker en leeftijd een kind met een afwijking is. Maar pas rond de 16 wk kunnen ze dat pas testen en dan ziet mijn omgeving al dat ik zwanger ben. Nu weet nog niemand het en zou ik het voor mezelf en partner kunnen houden. Heb geen zin in verwijten enzo...,
Moeilijk en hoe dom van mezelf om zonder ac, ik dacht dat ik al in de overgang zat. Sinds het verwijderen van de mirena spiraal was ik heel onregelmatig ongesteld dus weet niet eens hoe lang ik zwanger ben.
maandag 10 september 2012 om 08:07
Ijzerstokje, misschien heb je ook wat aan mijn verhaal...
Ook ik raakte onverwacht zwanger van ons derde kindje. Ik was helemaal in shock. De oudste was toen 5 en de jongste 15 maanden. Wij hadden een hele zware tijd achter de rug, ons tweede kindje hebben we tijdens de zwangerschap verloren en bij nummer drie heb ik een gecompliceerde zwangerschap gehad net bedrust en veel onzekerheid. Ik heb zelf met periodes last van m'n angststoornis dus genoeg haken en ogen.
Ik was er van overtuigd dat ik het geestelijk en lichamelijk niet aan zou kunnen nog een baby erbij. Maar weghalen was geen optie omdat ik heb ervaren hoe het was om een kindje te verliezen en ik kon het niet moedwillig laten verwijderen. Aangezien ik nogal een piekeraar ben heb de eerste weken alleen maar lopen piekeren. Ik voelde me zo naar!
Maar toen hebben mijn man en ik een besluit genomen. Het heeft voor ons super gewerkt, we hebben de "kop in het zand techniek" gehanteerd. Ik besloot gewoon tijdelijk te vergeten dat ik zwanger was. Ik was mega bang dat het weer mis zou gaan en wilde niet direct weer de medische molen in. Dat zou gebeuren als ik naar de dokter zou gaan. Dus 4 maanden totaal vergeten dat ik zwanger was. Daarna naar ziekenhuis, echo, en dan zie je die kleine vent en denk je: jij bent welkom en we zien wel hoe we dit gaan doen!
En ik moet zeggen ik heb onwijs genoten ban mijn kraamtijd. Ik wist dat het de laatste was en dan geniet je dubbel. Ik had veel hulp van m'n moeder en dat scheelde enorm. Ik heb gewoon uitgesproken dat ik bang was voor een postnatale depressie en gevraagd of mijn omgeving mij in de gaten wilde houden. Gelukkig was dit niet aan de orde.
Ik vind het wel heel zwaar hoor drie kids. Tussen de jongste twee zit nog geen twee jaar. Het is hard werken, goed organiseren en veel opofferen. Maar het is het waard.
Probeer een besluit te nemen met je man en dan een goed vangnet in te bouwen. Dan komt het goed!! Echt!!
Maar aan de andere kant, als je het echt niet ziet zitten dan kan je ook de keuze maken het niet te houden maar daar moet je dan wel voor 110% achter staan....
Ik ga je volgen
Ook ik raakte onverwacht zwanger van ons derde kindje. Ik was helemaal in shock. De oudste was toen 5 en de jongste 15 maanden. Wij hadden een hele zware tijd achter de rug, ons tweede kindje hebben we tijdens de zwangerschap verloren en bij nummer drie heb ik een gecompliceerde zwangerschap gehad net bedrust en veel onzekerheid. Ik heb zelf met periodes last van m'n angststoornis dus genoeg haken en ogen.
Ik was er van overtuigd dat ik het geestelijk en lichamelijk niet aan zou kunnen nog een baby erbij. Maar weghalen was geen optie omdat ik heb ervaren hoe het was om een kindje te verliezen en ik kon het niet moedwillig laten verwijderen. Aangezien ik nogal een piekeraar ben heb de eerste weken alleen maar lopen piekeren. Ik voelde me zo naar!
Maar toen hebben mijn man en ik een besluit genomen. Het heeft voor ons super gewerkt, we hebben de "kop in het zand techniek" gehanteerd. Ik besloot gewoon tijdelijk te vergeten dat ik zwanger was. Ik was mega bang dat het weer mis zou gaan en wilde niet direct weer de medische molen in. Dat zou gebeuren als ik naar de dokter zou gaan. Dus 4 maanden totaal vergeten dat ik zwanger was. Daarna naar ziekenhuis, echo, en dan zie je die kleine vent en denk je: jij bent welkom en we zien wel hoe we dit gaan doen!
En ik moet zeggen ik heb onwijs genoten ban mijn kraamtijd. Ik wist dat het de laatste was en dan geniet je dubbel. Ik had veel hulp van m'n moeder en dat scheelde enorm. Ik heb gewoon uitgesproken dat ik bang was voor een postnatale depressie en gevraagd of mijn omgeving mij in de gaten wilde houden. Gelukkig was dit niet aan de orde.
Ik vind het wel heel zwaar hoor drie kids. Tussen de jongste twee zit nog geen twee jaar. Het is hard werken, goed organiseren en veel opofferen. Maar het is het waard.
Probeer een besluit te nemen met je man en dan een goed vangnet in te bouwen. Dan komt het goed!! Echt!!
Maar aan de andere kant, als je het echt niet ziet zitten dan kan je ook de keuze maken het niet te houden maar daar moet je dan wel voor 110% achter staan....
Ik ga je volgen
maandag 10 september 2012 om 08:11
Zo oordeelde ik ook altijd.... gebruikte ook altijd een condoom. Vanwege veel lichamelijke klachten had ik na 12 jaar de mirena verwijderd. En mijn partner zou zich laten steriliseren, tijdens een beschonken bui in de vakantie een keer zonder gedaan en bingo 
Je hebt gelijk hoor, echt super dom om te denken dat je boven de 40 niet zo snel zwanger kan raken. Nouja wel dus, maar daar gaat het topic niet over.
Je hebt gelijk hoor, echt super dom om te denken dat je boven de 40 niet zo snel zwanger kan raken. Nouja wel dus, maar daar gaat het topic niet over.
maandag 10 september 2012 om 08:13
Er valt niets te volgen Zimaja; als je naar de datum kijkt zie je dat dit een oud topic is. TO heeft het al weg laten halen.
Ik vind het trouwens wel een bijzonder advies, vier maanden vergeten dat je zwanger bent?! Als het mij al geestelijk zou lukken, zou mijn lichaam me er elke dag aan herinneren. Maar fijn dat het voor jou zo goed heeft uitgepakt.
Ik vind het trouwens wel een bijzonder advies, vier maanden vergeten dat je zwanger bent?! Als het mij al geestelijk zou lukken, zou mijn lichaam me er elke dag aan herinneren. Maar fijn dat het voor jou zo goed heeft uitgepakt.
maandag 10 september 2012 om 08:37
