Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger. we kennen elkaar net...
dinsdag 1 april 2014 om 12:54
Zonder hier een schietschijf te willen zijn voor alle emoties die wij vrouwen hebben rondom dit onderwerp, toch mijn verhaal, in een zoektocht naar meer informatie rond dit onderwerp, mezelf en deze nieuwe situatie.
Vriend, 42, gescheiden, vader van een kind wat met IVF verwekt is wegens zeer zeer slechte zwemmers, 10 jaar geleden.
Moi, 34, mijn hele leven aan de anti-conceptie geweest en sinds 6 maanden een bewuste break. Heel voorzichtig omgegaan met seks en mogelijke bevruchting. Nu zwanger, weet het sinds 2 dagen. van een vrijpartij die 2 dagen na einde menstruatie plaatsvond.
De kans... wat was de kans... en hoe hebben we die beiden totaal onderschat.
Daarnaast kennen we elkaar net 3 maanden... en doen we het beiden erg rustig aan, heel rustig genieten van de intense connectie die we delen, en we hadden net besloten om van 'daten' toch maar het woord voorzichtige relatie te maken. Maar nog zonder de ultieme verliefdheid en zeker nog aftastend op veel vlakken.
En nu... de verbijstering, de schrik, de angst, het hoe werkt dit, en wat gaat er gebeuren? Er zit eerlijk gezegd weinig blijdschap bij, al erkennen we beiden wel dat dit een wonder is.
Vanuit mijn optiek wil ik geen alleenstaande moeder worden en wil ik juist een stabiele gezinssituatie creëren. Ik wil niet dat hij puur voor mij kiest omdat ik zwanger van hem ben. We kennen elkaar amper. Het is zo vroeg, zo ongelooflijk veels te vroeg voor deze situatie.
De gedachte van een overtijdsbehandeling flitst ook door mijn hoofd.
Wetende dat ik daarmee niet alleen deze vrucht maar ook hem waarschijnlijk kwijtraak. Hij heeft er veel moeite mee, eerst 7 jaar vechten voor kind nr 1 en dan dit, hij wil het echt graag houden en ervoor gaan
Maar dat staat los van mij.
Dit kindje houden, in december geboren laten worden, de consequenties aanvaarden, en het grotere plan zijn werk laten doen... maar dat is een wereld weg van de emoties waar ik nu in zit... niet te omvatten.
Daarnaast zal ik mijn baan in het buitenland moeten opzeggen, 2 koophuizen, 2 totaal gescheiden levens (we kennen elkaars vrienden, familie niet eens) samenvoegen, en een kind van 10 wat ineens een broertje/zusje krijgt, tot heel grote frustratie van ex die daarin totaal verkrampt is.
Het is iets wat waarschijnlijk zoveel vaker voortkomt, en gewoon kan, maar het voelt zo wereldvreemd, en zo ver van mijn belevingswereld nu, ik kan het niet bevatten.
Daarom een oproepje om wat support en meedenken van vrouwen/mannen die een zelfde situatie hebben meegemaakt, tools, hoe doe je dit, de twijfels tussen houden of toch niet.
Rollercoaster ride, met ook nog eens een flinke misselijkheidssymptonen....
De opmerkingen;' hoe kun je zo dom zijn, zo onvoorzichtig' galmen al voldoende door mijn hoofd, dat oordeel is er al, inclusief een boosheid op mezelf en dat het ook komt met het aanvaarden van deze consequentie is me volledig duidelijk. Maar nu verder....
Vriend, 42, gescheiden, vader van een kind wat met IVF verwekt is wegens zeer zeer slechte zwemmers, 10 jaar geleden.
Moi, 34, mijn hele leven aan de anti-conceptie geweest en sinds 6 maanden een bewuste break. Heel voorzichtig omgegaan met seks en mogelijke bevruchting. Nu zwanger, weet het sinds 2 dagen. van een vrijpartij die 2 dagen na einde menstruatie plaatsvond.
De kans... wat was de kans... en hoe hebben we die beiden totaal onderschat.
Daarnaast kennen we elkaar net 3 maanden... en doen we het beiden erg rustig aan, heel rustig genieten van de intense connectie die we delen, en we hadden net besloten om van 'daten' toch maar het woord voorzichtige relatie te maken. Maar nog zonder de ultieme verliefdheid en zeker nog aftastend op veel vlakken.
En nu... de verbijstering, de schrik, de angst, het hoe werkt dit, en wat gaat er gebeuren? Er zit eerlijk gezegd weinig blijdschap bij, al erkennen we beiden wel dat dit een wonder is.
Vanuit mijn optiek wil ik geen alleenstaande moeder worden en wil ik juist een stabiele gezinssituatie creëren. Ik wil niet dat hij puur voor mij kiest omdat ik zwanger van hem ben. We kennen elkaar amper. Het is zo vroeg, zo ongelooflijk veels te vroeg voor deze situatie.
De gedachte van een overtijdsbehandeling flitst ook door mijn hoofd.
Wetende dat ik daarmee niet alleen deze vrucht maar ook hem waarschijnlijk kwijtraak. Hij heeft er veel moeite mee, eerst 7 jaar vechten voor kind nr 1 en dan dit, hij wil het echt graag houden en ervoor gaan
Maar dat staat los van mij.
Dit kindje houden, in december geboren laten worden, de consequenties aanvaarden, en het grotere plan zijn werk laten doen... maar dat is een wereld weg van de emoties waar ik nu in zit... niet te omvatten.
Daarnaast zal ik mijn baan in het buitenland moeten opzeggen, 2 koophuizen, 2 totaal gescheiden levens (we kennen elkaars vrienden, familie niet eens) samenvoegen, en een kind van 10 wat ineens een broertje/zusje krijgt, tot heel grote frustratie van ex die daarin totaal verkrampt is.
Het is iets wat waarschijnlijk zoveel vaker voortkomt, en gewoon kan, maar het voelt zo wereldvreemd, en zo ver van mijn belevingswereld nu, ik kan het niet bevatten.
Daarom een oproepje om wat support en meedenken van vrouwen/mannen die een zelfde situatie hebben meegemaakt, tools, hoe doe je dit, de twijfels tussen houden of toch niet.
Rollercoaster ride, met ook nog eens een flinke misselijkheidssymptonen....
De opmerkingen;' hoe kun je zo dom zijn, zo onvoorzichtig' galmen al voldoende door mijn hoofd, dat oordeel is er al, inclusief een boosheid op mezelf en dat het ook komt met het aanvaarden van deze consequentie is me volledig duidelijk. Maar nu verder....
donderdag 3 april 2014 om 01:32
Jeetje Elninjo, ik lees vaak met verbazing jou reacties hoe makkelijk je denkt over abortus ( en je haat richting kinderen en onbegrip naar vrouwen toe die wel kinderen hebben tussen de regels door. ) Alsof je even naar de tandarts gaat en je leeft daarna verder alsof er niks gebeurt is. Ik ben ook blij dat abortus mogelijk is, maar het is wel een beslissing die je weloverwogen moet maken. Denk niet dat TO iets heeft aan jou post.
TO, sterkte met de situatie. Neem even de tijd om het te laten bezinken. Wat Heliosje zegt dus. En praten met een professional die onafhankelijk de situatie kan overzien kan je ook goed doen.
TO, sterkte met de situatie. Neem even de tijd om het te laten bezinken. Wat Heliosje zegt dus. En praten met een professional die onafhankelijk de situatie kan overzien kan je ook goed doen.
donderdag 10 april 2014 om 20:28
Ha Felice, ik heb het net helemaal doorgelezen na je post bij toektoek... dankjewel...
Rollercoaster, samen echo gemaakt bij een kliniek, klein stipje, en voelde me zo rot daar... negativiteit tot in mijn botten t.o.v stopzetten zwangerschap. Neem nog eventjes de tijd, veel praten ondertussen.
Thanks meiden
Rollercoaster, samen echo gemaakt bij een kliniek, klein stipje, en voelde me zo rot daar... negativiteit tot in mijn botten t.o.v stopzetten zwangerschap. Neem nog eventjes de tijd, veel praten ondertussen.
Thanks meiden
maandag 21 april 2014 om 17:09
