Zwanger
alle pijlers
Ongepland
maandag 15 november 2021 om 23:48
Sinds jaar en dag meelezer, af en toe meegeschreven, maar hiervoor een nieuw account aangemaakt. En dan direct een lange lap tekst.
Korte situatieschets: ik, 39, een jaar of 4 geleden gescheiden van de vader van mijn 4 kinderen (weekendregeling qua omgang), sinds 3 jaar samen met huidige partner (40) met zijn twee kinderen (co-ouderschap). Leeftijden kinderen liggen tussen 16 en 5 jaar. We wonen sinds 1,5 jaar samen en dat gaat heel goed, ook met de kinderen.
3 jaar geleden spiraal laten plaatsen. Sinds die tijd, ondanks alle positieve verhalen van menstruaties die wegblijven met een spiraal, toch iedere maand ongesteld. Kan er de klok op gelijk zetten. Tot deze week. 4 dagen later dan normaal, nog steeds niet ongesteld. En meer om mezelf gerust te stellen dat er niets aan de hand is, dan het vermoeden dat ik zwanger zou kunnen zijn, heb ik vanmiddag een test gedaan. Positief. Afgaand op mijn laatste menstruatie verwacht ik een week of 5 zwanger te zijn.
En nu weet ik het niet. Partner heb ik nog niet op de hoogte gebracht, ik wil eerst zelf op een rijtje krijgen wat het juiste is.
Praktisch gezien zijn er theoretisch geen bezwaren. We hebben 5 slaapkamers, de oudste twee (14 en 16) hebben ieder hun eigen kamer, de middelste drie (variërend in leeftijd 6 - 8) delen een kamer en de jongste (5) heeft een eigen kamer. De jongste kan bij de middelste drie erbij op de kamer, die kamer is daar groot genoeg voor. En dan kan baby een eigen kamer krijgen. De oudsten zullen op termijn het huis uit gaan en dan komen hun kamers vrij om weer her te verdelen over de andere kinderen.
Financieel gezien ook geen bezwaren. Beide hebben we een goede, vaste, baan. Partner werkt 34 uur, ik werk 28 uur. Opvang hoeft geen probleem te zijn qua kosten. Als we nu met zijn allen ergens naartoe gaan, doen we dat met twee auto’s, dat verandert niet met een baby erbij. Spullen zijn, al dan niet tweedehands, ook overal wel vandaan te halen.
Maar ja. Dat spiraal heb ik natuurlijk niet voor niets laten plaatsen. We hebben het wel eens gehad over een kindje van ons samen en waren toen in de overtuiging dat het goed is zo. Geen kindje van ons samen. Onze zes kinderen samen is genoeg. Ze worden langzaamaan steeds wat ouder, dat geeft steeds wat meer vrijheid en mogelijkheden voor ons. Stiekem ben ik heel blij dat ik ‘uit de luiers’ ben en weet ik niet of ik zit te wachten op weer van voren af aan te beginnen met gebroken nachten en alles wat bij een baby (en daarna opgroeiend kind) komt kijken.
En toch. Nu ik weet dat ik zwanger ben, slaan de twijfels toe. Misschien toch? Of beter van niet? Mijn partner kennende, zal hij zeggen dat, ongeacht wat ik beslis, hij achter me staat. Hij zal ongetwijfeld een mening hebben, maar het uiteindelijke besluit bij mij laten liggen. Dat geeft me het gevoel dat dit besluit volledig op mijn schouders rust.
Korte situatieschets: ik, 39, een jaar of 4 geleden gescheiden van de vader van mijn 4 kinderen (weekendregeling qua omgang), sinds 3 jaar samen met huidige partner (40) met zijn twee kinderen (co-ouderschap). Leeftijden kinderen liggen tussen 16 en 5 jaar. We wonen sinds 1,5 jaar samen en dat gaat heel goed, ook met de kinderen.
3 jaar geleden spiraal laten plaatsen. Sinds die tijd, ondanks alle positieve verhalen van menstruaties die wegblijven met een spiraal, toch iedere maand ongesteld. Kan er de klok op gelijk zetten. Tot deze week. 4 dagen later dan normaal, nog steeds niet ongesteld. En meer om mezelf gerust te stellen dat er niets aan de hand is, dan het vermoeden dat ik zwanger zou kunnen zijn, heb ik vanmiddag een test gedaan. Positief. Afgaand op mijn laatste menstruatie verwacht ik een week of 5 zwanger te zijn.
En nu weet ik het niet. Partner heb ik nog niet op de hoogte gebracht, ik wil eerst zelf op een rijtje krijgen wat het juiste is.
Praktisch gezien zijn er theoretisch geen bezwaren. We hebben 5 slaapkamers, de oudste twee (14 en 16) hebben ieder hun eigen kamer, de middelste drie (variërend in leeftijd 6 - 8) delen een kamer en de jongste (5) heeft een eigen kamer. De jongste kan bij de middelste drie erbij op de kamer, die kamer is daar groot genoeg voor. En dan kan baby een eigen kamer krijgen. De oudsten zullen op termijn het huis uit gaan en dan komen hun kamers vrij om weer her te verdelen over de andere kinderen.
Financieel gezien ook geen bezwaren. Beide hebben we een goede, vaste, baan. Partner werkt 34 uur, ik werk 28 uur. Opvang hoeft geen probleem te zijn qua kosten. Als we nu met zijn allen ergens naartoe gaan, doen we dat met twee auto’s, dat verandert niet met een baby erbij. Spullen zijn, al dan niet tweedehands, ook overal wel vandaan te halen.
Maar ja. Dat spiraal heb ik natuurlijk niet voor niets laten plaatsen. We hebben het wel eens gehad over een kindje van ons samen en waren toen in de overtuiging dat het goed is zo. Geen kindje van ons samen. Onze zes kinderen samen is genoeg. Ze worden langzaamaan steeds wat ouder, dat geeft steeds wat meer vrijheid en mogelijkheden voor ons. Stiekem ben ik heel blij dat ik ‘uit de luiers’ ben en weet ik niet of ik zit te wachten op weer van voren af aan te beginnen met gebroken nachten en alles wat bij een baby (en daarna opgroeiend kind) komt kijken.
En toch. Nu ik weet dat ik zwanger ben, slaan de twijfels toe. Misschien toch? Of beter van niet? Mijn partner kennende, zal hij zeggen dat, ongeacht wat ik beslis, hij achter me staat. Hij zal ongetwijfeld een mening hebben, maar het uiteindelijke besluit bij mij laten liggen. Dat geeft me het gevoel dat dit besluit volledig op mijn schouders rust.
dinsdag 16 november 2021 om 19:05
Gefeliciteerd waarmee precies? Met een onmogelijke dilemma dat nu op je bordje ligt? Met de keus die je hoe dan ook moet maken, waar je helemaal niet op zit te wachten? Met de onzekerheid die je hierbij cadeau krijgt? Bedankt hoor!.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-11-2021 22:27
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
16.82% gewijzigd
dinsdag 16 november 2021 om 19:05
Gefeliciteerd waarmee precies? Met een onmogelijke dilemma dat nu op je bordje ligt? Met de keus die je hoe dan ook moet maken, waar je helemaal niet op zit te wachten? Met de onzekerheid die je hierbij cadeau krijgt? Bedankt hoor!.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-11-2021 22:28
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
16.82% gewijzigd
dinsdag 16 november 2021 om 19:29
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-11-2021 22:24
Reden: Zeer ongepast en provoceren
Reden: Zeer ongepast en provoceren
42.88% gewijzigd
dinsdag 16 november 2021 om 20:49
Ja, want we moeten zeker de mening van een volwassen vrouw over haar eigen lichaam en leven niet te serieus nemen.
Ik ken een aantal vrouwen die eind dertig waren toen ze een abortus hadden. Allemaal om de heel simpele reden dat ze gewoon geen kind meer wilden. Een géén-kinderwens is net zo sterk en legitiem als een kinderwens. En niemand heeft spijt gehad.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-11-2021 22:28
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
13.37% gewijzigd
dinsdag 16 november 2021 om 20:57
Eh... hoe dan precies? Dat in sommige relaties de man de vrouw overhaalt/dwingt tot een abortus of juist om het te houden terwijl de vrouw 180 graden het tegenovergestelde wil??
TO, ik zou me vooral richten op je huidige gezin. Ik lees hier en zie om me heen dat samengestelde gezinnen behoorlijk fragiel zijn. Bij jullie gaat het nu goed, dat is fantastisch. Tel je zegeningen en bewaak deze zo goed als je kunt.
dinsdag 16 november 2021 om 21:03
Stel dat het scenario op deze manier verloopt dan is het over een paar dagen nog vroeg zat om te gaan feliciteren.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 16-11-2021 22:29
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
53.83% gewijzigd
dinsdag 16 november 2021 om 21:04
Ehm nee, ik vind dat niet ‘iets moois’. Ik heb een spiraal om niet de keuze te hoeven maken om abortus te laten doen. En het klinkt alsof TO er precies zo in stond. Ze heeft alle recht om nog van mening te veranderen, maar ze wilde geen kind in haar buik. Anders had ze geen spiraal laten plaatsen.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 17-11-2021 07:25
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
25.16% gewijzigd
dinsdag 16 november 2021 om 21:15
Dat het in sommige wel degelijk een gezamenlijke beslissing is ipv dat de last enkel op de schouders van de vrouw ligt. Zo is dat in mijn relatie iig welMaduixa schreef: ↑16-11-2021 20:57Eh... hoe dan precies? Dat in sommige relaties de man de vrouw overhaalt/dwingt tot een abortus of juist om het te houden terwijl de vrouw 180 graden het tegenovergestelde wil??
TO, ik zou me vooral richten op je huidige gezin. Ik lees hier en zie om me heen dat samengestelde gezinnen behoorlijk fragiel zijn. Bij jullie gaat het nu goed, dat is fantastisch. Tel je zegeningen en bewaak deze zo goed als je kunt.
dinsdag 16 november 2021 om 21:39
Maar hoe dan?
Mijn man was er voor me, troostte me, we hebben veel gepraat.
Maar uiteindelijk gaf mijn stem de doorslag. Ik was eindverantwoordelijk
dinsdag 16 november 2021 om 21:56
Nou ja, dit dus. ik snap niet hoe het een 'gezamenlijke' beslissing kan zijn. Er kan een hoop gepraat worden, en inderdaad hoop ik dat de partner in zulke gevallen steunend, troostend en helpend is, maar uiteindelijk geldt alleen de stem van de vrouw, iets anders is in mijn ogen onmogelijk.
dinsdag 16 november 2021 om 21:57
En die verwijst je vervolgens gewoon door naar gynaecoloogIt-is-joysjuhhh schreef: ↑16-11-2021 21:11Morgen je huisarts bellen!!
Eerst checken of alles goed is omdat je met mirena zwanger bent geworden. Dat wil zeggen: gewone zwangerschap of buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
. Ik spreek uit ervaring. To heeft afspraak al staan bij verloskundige waar ze vermoedelijk ook echo kunnen maken.
dinsdag 16 november 2021 om 22:00
En ik vond dat echt een moeilijke ervaring.Maduixa schreef: ↑16-11-2021 21:56Nou ja, dit dus. ik snap niet hoe het een 'gezamenlijke' beslissing kan zijn. Er kan een hoop gepraat worden, en inderdaad hoop ik dat de partner in zulke gevallen steunend, troostend en helpend is, maar uiteindelijk geldt alleen de stem van de vrouw, iets anders is in mijn ogen onmogelijk.
Ondanks alle zijn liefde, steun etc, vond ik het eenzaam.
dinsdag 16 november 2021 om 22:04
Waarom niet deze week? Voor hetzelfde geld ben je al verder zwanger, en dan kan de week die je nu al zwanger bent het verschil maken qua mogelijkheden die je wel of neit nog hebt.
dinsdag 16 november 2021 om 22:18
Ik heb ook een abortus laten doen. Ik wilde echt niet meer terug naar gebroken nachten, dingen weer wegzetten, ogen in je achterhoofd, zwemles… Ik was toen 38. Man liet het aan mij over maar we waren beiden opgelucht dat het voorbij was. Heb er vóór wel echt om gehuild maar toch die opluchting.
Sterkte.
Sterkte.
dinsdag 16 november 2021 om 23:55
Laten we er asjeblieft geen discussie van gaan maken voor of tegen abortus. Wat mij betreft is een ieder vrij in het maken van die keuze.
Ik hoopte toen ik de test deed ook stiekem erop dat ik eindelijk ook tot de groep vrouwen zou gaan horen die niet meer menstrueren na een spiraal. Hoe shockerend anders was die uitslag.
@titatoverbal, ik heb de verloskundige gebeld. Mijn verhaal verteld. Omdat ik vorige maand ‘volgens de klok’ ongesteld ben geweest, verwachtte zij dat ik niet gek veel verder zou zijn dan 4,5 weken. En dan zou ze vandaag met een inwendige echo op haar apparaat nog niets zien. Ze kan pas iets zien op haar apparaat vanaf ongeveer 5,5 weken. Vandaar de afspraak volgende week. Volgens haar zou dat ook nog voldoende tijd geven om de verschillende opties te bespreken bij de keuze voor abortus. En dat zou mij de kans geven om het mijn partner te vertellen, samen te bespreken wat we hiermee willen en mogelijk zelfs al een definitief besluit nemen.
Ik heb vanavond mijn partner op de hoogte gebracht. Net als ik, was ook hij compleet verrast. Hij heeft me getroost, zijn steun uitgesproken. Op dit moment kon hij nog niet aangeven wat hij zou willen. Hij wil dit eerst even laten bezinken. Wel gaf hij aan dat hij, zoals verwacht, ongeacht welke keuze ik ook maak, achter me staat en me steunt.
En dat geeft me precies dat eenzame gevoel dat Lilalinda ook beschrijft. De uiteindelijke beslissing ligt op mijn schouders. En ik vind het verdomd moeilijk.
Ik stond vanmiddag aan het schoolplein en opeens schoot in mijn hoofd: volgend jaar sta ik hier met een maxicosi aan mijn arm. Om vervolgens daar direct achteraan te denken: Ben je besodemieterd! Dat gaat niet gebeuren! Niet nog eens luiers, slapeloze nachten, peuterdriftbuien.
Ik merk dat mijn gevoel ontzettend heen en weer slingert. Vanmorgen héél overduidelijk ‘ik ben zwanger en dat wil ik niet’. Vanmiddag wat meer richting ‘wat met zes lukt, lukt met zeven ook wel’. En vanavond vooral boos en verdrietig dat ik, ondanks voorzorgsmaatregelen, toch voor deze keuze sta.
En wederom bedankt voor jullie reacties.
Klopt. Ik heb het spiraal laten plaatsen omdat ik me geen zorgen wilde hoeven maken om nog een kind. De pil vond ik niet betrouwbaar genoeg en mijn partner wilde op dat moment geen sterilisatie.puntillita schreef: ↑16-11-2021 21:04[…] Ik heb een spiraal om niet de keuze te hoeven maken om abortus te laten doen. En het klinkt alsof TO er precies zo in stond. Ze heeft alle recht om nog van mening te veranderen, maar ze wilde geen kind in haar buik. Anders had ze geen spiraal laten plaatsen.
Ik hoopte toen ik de test deed ook stiekem erop dat ik eindelijk ook tot de groep vrouwen zou gaan horen die niet meer menstrueren na een spiraal. Hoe shockerend anders was die uitslag.
@titatoverbal, ik heb de verloskundige gebeld. Mijn verhaal verteld. Omdat ik vorige maand ‘volgens de klok’ ongesteld ben geweest, verwachtte zij dat ik niet gek veel verder zou zijn dan 4,5 weken. En dan zou ze vandaag met een inwendige echo op haar apparaat nog niets zien. Ze kan pas iets zien op haar apparaat vanaf ongeveer 5,5 weken. Vandaar de afspraak volgende week. Volgens haar zou dat ook nog voldoende tijd geven om de verschillende opties te bespreken bij de keuze voor abortus. En dat zou mij de kans geven om het mijn partner te vertellen, samen te bespreken wat we hiermee willen en mogelijk zelfs al een definitief besluit nemen.
Ik heb vanavond mijn partner op de hoogte gebracht. Net als ik, was ook hij compleet verrast. Hij heeft me getroost, zijn steun uitgesproken. Op dit moment kon hij nog niet aangeven wat hij zou willen. Hij wil dit eerst even laten bezinken. Wel gaf hij aan dat hij, zoals verwacht, ongeacht welke keuze ik ook maak, achter me staat en me steunt.
En dat geeft me precies dat eenzame gevoel dat Lilalinda ook beschrijft. De uiteindelijke beslissing ligt op mijn schouders. En ik vind het verdomd moeilijk.
Ik stond vanmiddag aan het schoolplein en opeens schoot in mijn hoofd: volgend jaar sta ik hier met een maxicosi aan mijn arm. Om vervolgens daar direct achteraan te denken: Ben je besodemieterd! Dat gaat niet gebeuren! Niet nog eens luiers, slapeloze nachten, peuterdriftbuien.
Ik merk dat mijn gevoel ontzettend heen en weer slingert. Vanmorgen héél overduidelijk ‘ik ben zwanger en dat wil ik niet’. Vanmiddag wat meer richting ‘wat met zes lukt, lukt met zeven ook wel’. En vanavond vooral boos en verdrietig dat ik, ondanks voorzorgsmaatregelen, toch voor deze keuze sta.
En wederom bedankt voor jullie reacties.
woensdag 17 november 2021 om 05:41
Het is heel logisch om te twijfelen.. je zal ook nooit 100% achter een keuze kunnen staan. Je moet voor de minst slechte gaan.. voor jou en voor je gezin.
En de eenzaamheid is rot.. maar dat is helaas het lot van vrouw zijn. Probeer niet boos te worden. daar heb je nu niks aan.. het is zoals het is.. en daar moet je mee proberen te dealen.. je bent verantwoordelijk geweest maar pech overkomt je in deze.. een spiraal is niet onfeilbaar. Geen enkele anticonceptie is dat..
Ik heb in het verleden veel dames mogen begeleiden in dit proces.. soms kwamen ze niet meer terug na het eerste gesprek in de kliniek..
Maar degene die kozen voor een afbreking waren eigenlijk zonder uitzondering altijd verdrietig. De één meer dan de ander.. overwegend was er naast verdriet ook opluchting.
Het is complex om dit in je hoofd rond te krijgen.. verstand versus gevoel.. nogmaals ik kan, indien je er zelf/samen niet uitkomt, het FIOM aanraden.
Sterkte!
En de eenzaamheid is rot.. maar dat is helaas het lot van vrouw zijn. Probeer niet boos te worden. daar heb je nu niks aan.. het is zoals het is.. en daar moet je mee proberen te dealen.. je bent verantwoordelijk geweest maar pech overkomt je in deze.. een spiraal is niet onfeilbaar. Geen enkele anticonceptie is dat..
Ik heb in het verleden veel dames mogen begeleiden in dit proces.. soms kwamen ze niet meer terug na het eerste gesprek in de kliniek..
Maar degene die kozen voor een afbreking waren eigenlijk zonder uitzondering altijd verdrietig. De één meer dan de ander.. overwegend was er naast verdriet ook opluchting.
Het is complex om dit in je hoofd rond te krijgen.. verstand versus gevoel.. nogmaals ik kan, indien je er zelf/samen niet uitkomt, het FIOM aanraden.
Sterkte!
woensdag 17 november 2021 om 06:48
In mijn ogen zit de verloskundige fout.Jeetje schreef: ↑16-11-2021 23:55Laten we er asjeblieft geen discussie van gaan maken voor of tegen abortus. Wat mij betreft is een ieder vrij in het maken van die keuze.
Klopt. Ik heb het spiraal laten plaatsen omdat ik me geen zorgen wilde hoeven maken om nog een kind. De pil vond ik niet betrouwbaar genoeg en mijn partner wilde op dat moment geen sterilisatie.
Ik hoopte toen ik de test deed ook stiekem erop dat ik eindelijk ook tot de groep vrouwen zou gaan horen die niet meer menstrueren na een spiraal. Hoe shockerend anders was die uitslag.
@titatoverbal, ik heb de verloskundige gebeld. Mijn verhaal verteld. Omdat ik vorige maand ‘volgens de klok’ ongesteld ben geweest, verwachtte zij dat ik niet gek veel verder zou zijn dan 4,5 weken. En dan zou ze vandaag met een inwendige echo op haar apparaat nog niets zien. Ze kan pas iets zien op haar apparaat vanaf ongeveer 5,5 weken. Vandaar de afspraak volgende week. Volgens haar zou dat ook nog voldoende tijd geven om de verschillende opties te bespreken bij de keuze voor abortus. En dat zou mij de kans geven om het mijn partner te vertellen, samen te bespreken wat we hiermee willen en mogelijk zelfs al een definitief besluit nemen.
Ik heb vanavond mijn partner op de hoogte gebracht. Net als ik, was ook hij compleet verrast. Hij heeft me getroost, zijn steun uitgesproken. Op dit moment kon hij nog niet aangeven wat hij zou willen. Hij wil dit eerst even laten bezinken. Wel gaf hij aan dat hij, zoals verwacht, ongeacht welke keuze ik ook maak, achter me staat en me steunt.
En dat geeft me precies dat eenzame gevoel dat Lilalinda ook beschrijft. De uiteindelijke beslissing ligt op mijn schouders. En ik vind het verdomd moeilijk.
Ik stond vanmiddag aan het schoolplein en opeens schoot in mijn hoofd: volgend jaar sta ik hier met een maxicosi aan mijn arm. Om vervolgens daar direct achteraan te denken: Ben je besodemieterd! Dat gaat niet gebeuren! Niet nog eens luiers, slapeloze nachten, peuterdriftbuien.
Ik merk dat mijn gevoel ontzettend heen en weer slingert. Vanmorgen héél overduidelijk ‘ik ben zwanger en dat wil ik niet’. Vanmiddag wat meer richting ‘wat met zes lukt, lukt met zeven ook wel’. En vanavond vooral boos en verdrietig dat ik, ondanks voorzorgsmaatregelen, toch voor deze keuze sta.
En wederom bedankt voor jullie reacties.
Als je korter dan 6 week en 3 dagen zwanger bent heb je bv geen wettelijke bedenktijd
Ik zou echt op een echo deze week aandringen.
Want als je wel verder bent kan dat ook het verschil maken in welke opties je dan wel of niet nog hebt.
woensdag 17 november 2021 om 06:50
Klopt, ik was verdrietig. En ook opgelucht. Het is fijn dat we in Nederland de keus hebben, maar het is geen eenvoudige keus.
Het is moeilijk om een hele rationele keus te maken, die zo beladen is
Sterkte TO
woensdag 17 november 2021 om 07:07
Het lijkt mij heel zwaar.
Ik wil absoluut geen tweede kind. Kind is nu een tiener en ik roep al jaren dat het bij dat ene kind blijft. Hartstikke dol op kind, maar een tweede wil ik gewoon echt niet. Echt echt echt niet.
Partner zegt exact hetzelfde.
Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat wanneer er ongepland en ongewenst een zwangerschap volgt ik absoluut een abortus zou laten doen. Tegelijkertijd realiseer ik mij maar al te goed dat een abortus een keuze is die, zelfs als je er 100% achter staat, geen gemakkelijke keuze is. Ik zou het verschrikkelijk vinden.
Ik zou zsm een check bij verloskundige plannen. Niet wachten, maar meteen actie ondernemen. Zodat jullie weten jullie hoe de zaak ervoor staat. Nu vermoed je dingen, maar je weet het niet. Ik zou willen weten waar ik aan toe ben. Dat maakt ook dat jullie nog concreter aan de slag kunnen met jullie beslissing.
Ik wil absoluut geen tweede kind. Kind is nu een tiener en ik roep al jaren dat het bij dat ene kind blijft. Hartstikke dol op kind, maar een tweede wil ik gewoon echt niet. Echt echt echt niet.
Partner zegt exact hetzelfde.
Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat wanneer er ongepland en ongewenst een zwangerschap volgt ik absoluut een abortus zou laten doen. Tegelijkertijd realiseer ik mij maar al te goed dat een abortus een keuze is die, zelfs als je er 100% achter staat, geen gemakkelijke keuze is. Ik zou het verschrikkelijk vinden.
Ik zou zsm een check bij verloskundige plannen. Niet wachten, maar meteen actie ondernemen. Zodat jullie weten jullie hoe de zaak ervoor staat. Nu vermoed je dingen, maar je weet het niet. Ik zou willen weten waar ik aan toe ben. Dat maakt ook dat jullie nog concreter aan de slag kunnen met jullie beslissing.
woensdag 17 november 2021 om 08:36
En dit is idd ook nog iets waar je misschien stil moet staan.. goeie Tita.Titatoverbal schreef: ↑17-11-2021 06:48In mijn ogen zit de verloskundige fout.
Als je korter dan 6 week en 3 dagen zwanger bent heb je bv geen wettelijke bedenktijd
Ik zou echt op een echo deze week aandringen.
Want als je wel verder bent kan dat ook het verschil maken in welke opties je dan wel of niet nog hebt.
woensdag 17 november 2021 om 08:47
Dus je partner wilde geen sterilisatie en nu zit je toch met een 'baby' in je.
Ik zou het wel aangeven maar zou een overtijd/abortus nemen en met partner toch de discussie aan gaan, jij hebt je lichaam al meer dan genoeg aangedaan, ook voor zijn genot en nu is het zijn beurt.
Ik vind zo triest dat de verantwoording voor seks zonder voortplanting nog steeds bij de vrouw ligt en dan de man dan iets niet wil en de vrouw weer met de gebakken peren zit.
Ik zou het wel aangeven maar zou een overtijd/abortus nemen en met partner toch de discussie aan gaan, jij hebt je lichaam al meer dan genoeg aangedaan, ook voor zijn genot en nu is het zijn beurt.
Ik vind zo triest dat de verantwoording voor seks zonder voortplanting nog steeds bij de vrouw ligt en dan de man dan iets niet wil en de vrouw weer met de gebakken peren zit.
