Ongewenst zwanger..

Hi allemaal,



Ik lees al een tijdje zo nu en dan mee op het forum, en had tot nu toe nooit reden om iets te willen posten.. Tot nu, helaas. Zoals de titel al zegt: ik ben ongewenst zwanger..



Ik ben 23 jaar, heb ruim 5 jaar een relatie en we wonen samen. We zijn beide nog student, eind van dit schooljaar zijn we hopelijk allebei helemaal klaar. We hebben seks zonder condoom (nu denk ik: stomstomstom!!!). Ik ben wel aan de pil en slik deze vaak door. Af en toe las ik een stopweek in omdat ik het idee heb dat ik me daardoor beter voel. Laatste stopweek, toen ik ongesteld ben geweest, is denk ik zo’n 2,5 maand terug.



Ik heb vorige week ook een stopweek ingelast omdat ik erg gevoelige borsten had en een ‘vreemd’ gevoel in m’n buik. Ik dacht dat een stopweek wel zou helpen, maar ben niet ongesteld geworden. Heb het een beetje weggedrukt, maar vandaag toch de moed bijeen geraapt om een test te doen. En jawel, zwanger.. Ik denk dat het mogelijk is geweest doordat ik een paar keer diarree heb gehad, maar heb daar toen verder niet bij stilgestaan (en weer: stomstomstom!!).



Ik heb geen kinderwens. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik geen kinderen wil en ik zie het ook niet gebeuren dat ik ze ooit wel zou willen. Daar bovenop komt nog de situatie van geen stabiliteit in bijvoorbeeld werk (en ook niet echt een goed vooruitzicht omdat onze beide studies nou niet bepaald een grote baankans hebben). Dus als ik al kinderen zou willen hebben, is dit niet het moment. Vriend is een beetje van ‘ja ooit zou ik wel kinderen willen hebben. Maar is nu niet relevant dus ik heb er niet zo veel over te zeggen’.



Ik heb het hem nog niet verteld, hij is net thuis van baantje nummer 1, maar vertrekt zo weer naar baantje nummer 2. Hij komt vanavond rond half 10 thuis, ik wil het hem dan vertellen. Ik ben er vrij zeker van dat hij me steunt, wat onze keuze ook mag zijn. Ik denk dat vriendlief zelf de voorkeur heeft om het weg te halen. Ik heb eerder gedacht dat ik zwanger was (gelukkig niet), en toen hebben we het er ook een beetje over gehad. Toen gaf hij aan dat hij dacht dat het beter was om voor abortus te gaan.



Zoals ik het nu zie, wil ik ook voor abortus gaan. Maar het lijkt me zo eng en, ondanks dat ik geen kinderen wil, toch heel emotioneel. Eigenlijk wil ik het alleen nog maar ontkennen, hopen dat het vanzelf weggaat. Ik weet nog niet wat ik ermee moet. Wat zijn nu de verdere stappen?



We wonen nog niet zo lang in onze huidige woonplaats en we hebben hier nog geen huisarts, die van ons zit 2 uur rijden verderop (ook: stomstomstom!). Moet ik dan maar zsm hier een huisarts zoeken, of naar mijn eigen huisarts 2 uur verderop? Of kan ik direct naar een verloskundigenpraktijk? En momenteel loop ik nog fulltime stage, dus ik zal zeker 2 keer (eerste gesprek en dan na bedenktijd de abortus zelf, toch?) vrij moeten nemen. Moet ik dan maar gewoon vrij proberen te vragen of kan ik ze beter de situatie uitleggen? Eigenlijk wil ik dat niemand het weet.. (Afgezien van mijn vriend dan.)



Pff. Tips, adviezen, wat dan ook, zijn meer dan welkom! Alvast bedankt.

Bedankt voor jullie reacties. Doet me goed.



Ik weet niet zo goed hoe lang ik nu zwanger ben. Ik weet bijvoorbeeld niet meer precies wanneer ik diarree had, ik denk zo'n 2 maand terug. Dus ik verwacht maximaal 2 maand zwanger te zijn.



Gesprek met vriend gister was wel oke. Hij weet het ook niet zo goed, twijfelt en heeft meer tijd nodig om het te kunnen overdenken. En we willen beiden toch wel graag praten met iemand anders om onze eigen gedachtes een beetje op te helderen.



Ik heb daarom een huisartsenpraktijk gebeld om me daar in te schrijven, maar eigenlijk zitten ze vol. Verhaal kort toegelicht en de assistent gaat kijken of ze nog plek voor me hebben, kan dan misschien maandag terecht. Maar hoor vanmiddag pas of er plek is. Ik twijfel nu nog andere praktijken te bellen.



We willen graag eerst een afspraak met een huisarts ipv gelijk naar abortuskliniek omdat we dus toch twijfelen. Ondanks dat ze bij de abortuskliniek vast ook 'onafhankelijk' het gesprek in kunnen gaan, geeft het niet zo'n fijn gevoel. Dus we willen graag eerst een gesprek met iemand die wellicht minder 'gekleurd' is. Fiom oid zou ook een goede optie zijn, maar zit helaas niet in de buurt en we willen wel graag een face-to-face gesprek.



Ook wat stage betreft twijfel ik inderdaad om voorgenoemde redenen. Helaas is het een vrij kleine organisatie, dus een arbo-arts is er geloof niet. Ben inderdaad ook erg bang dat m'n stagebegeleidster tegen abortus is.. Dus tja, ik weet het nog niet.



(ps. sorry als ik nog delen vergeet mee te nemen in m'n post. Ik ga nu proberen een beetje afleiding te zoeken, mijn hoofd loopt over.)

Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt dat je gelijk hebt en dat ik inderdaad misschien beter op de manier die jij zegt kan handelen, dubiootje.



Maar ik weet niet, ik voel een enorme drempel om Fiom te bellen. Sowieso al omdat ik niet van bellen houd en daarnaast wil ik dit gewoon veel liever face-to-face bespreken, samen met mijn vriend. En als dat kan met een onbekende HA, hier in de buurt, lijkt me dat wat fijner.



Ik ga er voor nu nog maar even vanuit dat ik maandag gewoon terecht kan. Is dat niet het geval, dan kan ik wellicht nog naar de huisarts in mijn oude woonplaats gaan. Fiom is niet veel dichterbij.

Dankje sarosie, ik ga 'm even bekijken.