Zwanger
alle pijlers
Vreemd soort jaloezie
vrijdag 6 april 2012 om 12:49
Ik ben een vrouw van 33 en in relatie met een vrouw. Zoals sommigen misschien hebben opgemerkt op het forum (of nog niet, dus bij deze ) hebben wij een kinderwens. Eerst gaan er echter een aantal belangrijke zaken voor (vast contract werk, koopwoning) en dan hebben we natuurlijk nog de vraag 'hoe' we dit willen doen, via een anonieme donor, donor via internet, een bekende donor etc.
Bij mijn familie of vriendinnen (die vaste relaties hebben en alles goed op orde) of zelfs bij het lezen van verhalen/ervaringen op bijv. dit forum, voel ik alleen maar een groot en warm enthousiasme als ze een zwangerschap aankondigen. Geen last van jaloezie ofzo.
Maar bij het lezen van 'niet zulke succesverhalen', als tienermoeders, per ongeluk zwanger van vakantieliefde, of alleenstaanden met een uitkering op een krappe tweekamerflat, gaan me de haren recht overeind staan. Hoewel ik zéker niet met hun situatie wil ruilen merk ik toch dat ik juist dán een vreemd soort jaloezie voel. Alsof ze dapperder zijn dan ik terwijl ik weet dat dat niet zo is.
Herkent iemand dit?
Bij mijn familie of vriendinnen (die vaste relaties hebben en alles goed op orde) of zelfs bij het lezen van verhalen/ervaringen op bijv. dit forum, voel ik alleen maar een groot en warm enthousiasme als ze een zwangerschap aankondigen. Geen last van jaloezie ofzo.
Maar bij het lezen van 'niet zulke succesverhalen', als tienermoeders, per ongeluk zwanger van vakantieliefde, of alleenstaanden met een uitkering op een krappe tweekamerflat, gaan me de haren recht overeind staan. Hoewel ik zéker niet met hun situatie wil ruilen merk ik toch dat ik juist dán een vreemd soort jaloezie voel. Alsof ze dapperder zijn dan ik terwijl ik weet dat dat niet zo is.
Herkent iemand dit?
zaterdag 7 april 2012 om 13:23
quote:truffelmaffia schreef op 06 april 2012 @ 22:27:
Ik ben jaloers op moeders die wel normaal zijn en dus geen psychische problemen hebben, zoals ik waardoor een kindje er (nog) niet inzit. Die wel alles op orde hebben. Een man, beide vaste full-time baan, goed salaris, koophuis, geen schulden, allebei een kinderwens en die er dus met een gerust hart voor kunnen gaan.
Ik wil het ook zooo graag.
Zo graag, dat ik kinderen inmiddels haat, puur om het verdriet van zo graag een kindje willen maar niet te voelen.
Je noemt wel een hele reeks voorwaarden die heel veel mensen die wel voor kinderen gaan echt niet allemaal op orde hebben hoor!
Het lijkt me wel handig dat je zelf niet psychisch totaal in de knoop zit. Want het krijgen van een kind doet ook nogal wat met je. Maar een koophuis en beiden een vaste fulltime baan met goed salaris is echt geen voorwaarde hoor.
verder alleen een dikke ,
Ik ben jaloers op moeders die wel normaal zijn en dus geen psychische problemen hebben, zoals ik waardoor een kindje er (nog) niet inzit. Die wel alles op orde hebben. Een man, beide vaste full-time baan, goed salaris, koophuis, geen schulden, allebei een kinderwens en die er dus met een gerust hart voor kunnen gaan.
Ik wil het ook zooo graag.
Zo graag, dat ik kinderen inmiddels haat, puur om het verdriet van zo graag een kindje willen maar niet te voelen.
Je noemt wel een hele reeks voorwaarden die heel veel mensen die wel voor kinderen gaan echt niet allemaal op orde hebben hoor!
Het lijkt me wel handig dat je zelf niet psychisch totaal in de knoop zit. Want het krijgen van een kind doet ook nogal wat met je. Maar een koophuis en beiden een vaste fulltime baan met goed salaris is echt geen voorwaarde hoor.
verder alleen een dikke ,
zaterdag 7 april 2012 om 13:31
quote:NYC schreef op 06 april 2012 @ 22:41:
Helene, dat kan ik me voorstellen! En eigenlijk zijn dat juist wel bij uitstek succesverhalen in plaats van 'alles eerst op orde krijgen en dan pas een kind krijgen'.
Maar het verschil is (denk ik?) dat ik er over kan/moet nadenken, dat heeft voordelen, maar ook nadelen.
En ik denk ook echt niet dat ik er een betere mama door zal worden, maar ik voel me (als degene die niet zwanger gaat worden) misschien wel extra verantwoordelijk voor het zakelijke gedeelte.
Dat laatste herken ik wel. Ik ben als vrouw (in een relatie met een man) uiteraard wel degene die zwanger was en nu weer is. Maar ik voel me ook verantwoordelijk voor het zakelijke gedeelte, aangezien ik wel degene was en ben met het hoogste inkomen. Dit geeft mij toch een soort druk. Want als ik mijn baan kwijtraak, dan hakt dat er wel even in qua inkomen.
Maar eigenlijk moet je dat niet doen. Je kiest samen voor een kindje en je bent samen verantwoordelijk voor het zakelijke gedeelte, ook in jullie situatie. Feit is dat er altijd maar 1 van beide het kindje zal dragen, maar dat is ook zo in een man-vrouw relatie. Verschil is hooguit dat jullie (wellicht, wellicht ook niet, dat weet ik niet) een keuze hebben in wie het kind zal dragen en dan anderen dat niet hebben.
Helene, dat kan ik me voorstellen! En eigenlijk zijn dat juist wel bij uitstek succesverhalen in plaats van 'alles eerst op orde krijgen en dan pas een kind krijgen'.
Maar het verschil is (denk ik?) dat ik er over kan/moet nadenken, dat heeft voordelen, maar ook nadelen.
En ik denk ook echt niet dat ik er een betere mama door zal worden, maar ik voel me (als degene die niet zwanger gaat worden) misschien wel extra verantwoordelijk voor het zakelijke gedeelte.
Dat laatste herken ik wel. Ik ben als vrouw (in een relatie met een man) uiteraard wel degene die zwanger was en nu weer is. Maar ik voel me ook verantwoordelijk voor het zakelijke gedeelte, aangezien ik wel degene was en ben met het hoogste inkomen. Dit geeft mij toch een soort druk. Want als ik mijn baan kwijtraak, dan hakt dat er wel even in qua inkomen.
Maar eigenlijk moet je dat niet doen. Je kiest samen voor een kindje en je bent samen verantwoordelijk voor het zakelijke gedeelte, ook in jullie situatie. Feit is dat er altijd maar 1 van beide het kindje zal dragen, maar dat is ook zo in een man-vrouw relatie. Verschil is hooguit dat jullie (wellicht, wellicht ook niet, dat weet ik niet) een keuze hebben in wie het kind zal dragen en dan anderen dat niet hebben.
zondag 8 april 2012 om 19:59
Wat een mooi topic! Wat ik goed vind van je NYC is dat je aan het 'intunen' bent met je emoties en ze ter discussie stelt. Niet dat je jezelf kwalijk kan nemen wat je voelt maar de 1e stap is sowieso om je je ervan bewust te zijn, dan pas kan je erover nadenken en er iets mee doen. Daar ben je constructief mee bezig vind ik.
Mijn advies is om niet te kritisch te zijn naar jezelf. No guts no glory is hoe het soms is; soms moet je een beetje in het diepe springen. Toen wij ophielden met anticonceptie kenden wij elkaar nog niet zo gek lang, had ik een tijdelijk contract en geen extra slaapkamer. Ik las dat iemand schreef dat ze ook door diepe dalen was gegaan en betreurde dat mensen die oordeelden 'dat alles maar zo makkelijke goed was gekomen' dat niet zagen. Dat herken ik wel een beetje. Toen de baby erg jing was vond ik het vinden van een balans met mijn vriend en het bereiken van een gelijkwaardige taakverdeling net zo ingewikkeld als het hele verzorgen van de baby. Zeker diepe dalen inderdaad maar op vlakken die ik nooit vooraf had verwacht. Om maar wat cliché's uit de kast te trekken; het krijgen van een kind is een heel groot avontuur en als je je daar in wilt storten moet je dat vooral met hart en ziel doen want ik vind het heel speciaal allemaal. Ik denk dat het de onzekerheid van het hele gebeuren is dat ervoor zorgt dat mensen zich op tastbare dingen gaan richten als houwvast; tijden van eten of slapen of andere (in mijn ogen dwangmatige) dingen. Misschien is het 'alles vooraf op orde hebben' hier ook wel een voorbeeld van. Mijn advies is; zorgen voor een liefdevolle relatie die tegen een stootje kan, een goed netwerk om je heen van familie/vrienden die in kunnen springen en dingen kunnen relativeren en nu je energie besteden aan bedenken hoe je zou willen zijn en wat je belangrijk vind. Ik vond het belangrijk dat mijn relatie met mijn vriend goed zou blijven, dat ik niet zo'n moeder zou worden die het altijd zelf het beste wist maar dat ik dingen zou durven overdragen aan andere (heel lastig soms maar nu erg blij mee!), dat we avontuurlijke dingen zouden blijven doen (met een camper naar amerika geweest). Ik heb ook dingen moeten inleveren; door de zwangerschappen stap terug qua werk, geen stapavondjes meer met vriendinnen (ben weer zwanger), vrienden kring is sowieso aangepast.. Nou ik zal afronden want het wordt een veel te lang verhaal maar ik wens jullie veel succes en geluk. Lekker loslaten en je erin storten!!!
Mijn advies is om niet te kritisch te zijn naar jezelf. No guts no glory is hoe het soms is; soms moet je een beetje in het diepe springen. Toen wij ophielden met anticonceptie kenden wij elkaar nog niet zo gek lang, had ik een tijdelijk contract en geen extra slaapkamer. Ik las dat iemand schreef dat ze ook door diepe dalen was gegaan en betreurde dat mensen die oordeelden 'dat alles maar zo makkelijke goed was gekomen' dat niet zagen. Dat herken ik wel een beetje. Toen de baby erg jing was vond ik het vinden van een balans met mijn vriend en het bereiken van een gelijkwaardige taakverdeling net zo ingewikkeld als het hele verzorgen van de baby. Zeker diepe dalen inderdaad maar op vlakken die ik nooit vooraf had verwacht. Om maar wat cliché's uit de kast te trekken; het krijgen van een kind is een heel groot avontuur en als je je daar in wilt storten moet je dat vooral met hart en ziel doen want ik vind het heel speciaal allemaal. Ik denk dat het de onzekerheid van het hele gebeuren is dat ervoor zorgt dat mensen zich op tastbare dingen gaan richten als houwvast; tijden van eten of slapen of andere (in mijn ogen dwangmatige) dingen. Misschien is het 'alles vooraf op orde hebben' hier ook wel een voorbeeld van. Mijn advies is; zorgen voor een liefdevolle relatie die tegen een stootje kan, een goed netwerk om je heen van familie/vrienden die in kunnen springen en dingen kunnen relativeren en nu je energie besteden aan bedenken hoe je zou willen zijn en wat je belangrijk vind. Ik vond het belangrijk dat mijn relatie met mijn vriend goed zou blijven, dat ik niet zo'n moeder zou worden die het altijd zelf het beste wist maar dat ik dingen zou durven overdragen aan andere (heel lastig soms maar nu erg blij mee!), dat we avontuurlijke dingen zouden blijven doen (met een camper naar amerika geweest). Ik heb ook dingen moeten inleveren; door de zwangerschappen stap terug qua werk, geen stapavondjes meer met vriendinnen (ben weer zwanger), vrienden kring is sowieso aangepast.. Nou ik zal afronden want het wordt een veel te lang verhaal maar ik wens jullie veel succes en geluk. Lekker loslaten en je erin storten!!!
zaterdag 14 april 2012 om 19:31
Ja, ik worstel daar nu heel erg mee. Maar in een andere context denk ik.
Mensen die een grote kinderwens hebben, of lang bezig zijn, die gun ik het als geen ander. Maar ik begin een feeks te worden bij de rest. Zelf nu een jaar bezig en dan begint dat toch, dat nare gevoel waar ik van hoopte het nooit te krijgen.
Hoezo zwanger, jij wilde toch nooit kinderen? Dan ben ik eerst aan de beurt. Zo voelt het, en ik voel me er rot onder.
Of mensen die snel een tweede krijgen. Het voelt oneerlijk, maar zo is het niet.
Moeilijke gevoelens! Want ik snap de keerzijde ook wel. Mensen kapen tenslotte geen kind voor mijn neus weg. Er zijn geen beperkt aantal kinderen te verdelen. Maar toch steekt het...
Mensen die een grote kinderwens hebben, of lang bezig zijn, die gun ik het als geen ander. Maar ik begin een feeks te worden bij de rest. Zelf nu een jaar bezig en dan begint dat toch, dat nare gevoel waar ik van hoopte het nooit te krijgen.
Hoezo zwanger, jij wilde toch nooit kinderen? Dan ben ik eerst aan de beurt. Zo voelt het, en ik voel me er rot onder.
Of mensen die snel een tweede krijgen. Het voelt oneerlijk, maar zo is het niet.
Moeilijke gevoelens! Want ik snap de keerzijde ook wel. Mensen kapen tenslotte geen kind voor mijn neus weg. Er zijn geen beperkt aantal kinderen te verdelen. Maar toch steekt het...
zaterdag 14 april 2012 om 19:33
Geen flauw idee of je een topic hebt gekilld....
Maar ik vind het heel verstandig van je NYC, dat je over de 'randvoorwaarden' goed wil nadenken. Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wat altijd het eerste bij mij opkomt als mensen dit soort afwegingen maken:
Heb vertrouwen in jezelf en je kunnen!
Wat Helene ook al schreef: je kunt leuk plannen, maar soms lopen dingen nou eenmaal anders. En dan moet je op jezelf kunnen terugvallen, gewoon op jezelf en je eigen mentale kracht.
Die heb je vast, dus waarom wachten? Het feit dat je na kan denken, wel wat in je mars hebt, met beide beentjes op de grond staat en graag een kindje wil, lijken me voldoende om de stap te zetten!
(En in het hele proces van kindje krijgen, verlies je je baan, vind een nieuwe, volg je een cursus, besluit te verhuizen etc, noem maar een aantal gekke dingen die je niet kan plannen maar wel aan kan!)
Maar ik vind het heel verstandig van je NYC, dat je over de 'randvoorwaarden' goed wil nadenken. Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wat altijd het eerste bij mij opkomt als mensen dit soort afwegingen maken:
Heb vertrouwen in jezelf en je kunnen!
Wat Helene ook al schreef: je kunt leuk plannen, maar soms lopen dingen nou eenmaal anders. En dan moet je op jezelf kunnen terugvallen, gewoon op jezelf en je eigen mentale kracht.
Die heb je vast, dus waarom wachten? Het feit dat je na kan denken, wel wat in je mars hebt, met beide beentjes op de grond staat en graag een kindje wil, lijken me voldoende om de stap te zetten!
(En in het hele proces van kindje krijgen, verlies je je baan, vind een nieuwe, volg je een cursus, besluit te verhuizen etc, noem maar een aantal gekke dingen die je niet kan plannen maar wel aan kan!)
zondag 15 april 2012 om 19:39
@ spannend: Volgens mij heb je geen topic gekilld hoor, soms heeft iedereen gewoon al gezegd wat ze had willen zeggen, of geen behoefte (meer) om te reageren, is niet erg.
Mooie reacties zijn er trouwens nog gekomen!
En het gevoel is inderdaad enerzijds zoals Vinyl zegt: als mensen die altijd hebben gezegd kinderloos te willen blijven of heel jong al aan kinderen beginnen, voelt het alsof je zou willen zeggen: Hee, ik eerst! Aansluiten in de rij. en aan de andere kant:
Jaloezie omdat je ziet hoe sommige andere vrouwen makkelijker bepaalde bezwaren als groter huis, vaste baan etc. overboord kunnen zetten. Maar dat zal voor iedereen persoonlijk zijn (hoeveel waarde je daar aan hecht en hoe gemakkelijk je dat kan bedoel ik).
Mooie reacties zijn er trouwens nog gekomen!
En het gevoel is inderdaad enerzijds zoals Vinyl zegt: als mensen die altijd hebben gezegd kinderloos te willen blijven of heel jong al aan kinderen beginnen, voelt het alsof je zou willen zeggen: Hee, ik eerst! Aansluiten in de rij. en aan de andere kant:
Jaloezie omdat je ziet hoe sommige andere vrouwen makkelijker bepaalde bezwaren als groter huis, vaste baan etc. overboord kunnen zetten. Maar dat zal voor iedereen persoonlijk zijn (hoeveel waarde je daar aan hecht en hoe gemakkelijk je dat kan bedoel ik).
maandag 16 april 2012 om 09:28
Ik denk dat je de balans tussen 'voldoende basisvoorwaarden' en 'alles perfect willen regelen' moet vinden. En dat is lastig en ook voor iedereen anders. En het ligt ook echt aan hoe je zelf bent (en je partner) want als je bijv. heel erg in de stress schiet wanneer je nog maar weinig geld hebt, kan ik me voorstellen dat je ervoor kiest om een hoger bedrag op de bank apart te zetten dan wanneer je een 'komt wel goed' houding hebt.
Wat me de afgelopen tijd wel duidelijk is geworden, is dat een vast contract niet meer echt heel veelzekerheid biedt. Ook dan kan je bedrijf falliet gaan en kan je je baan kwijt raken. Of je kunt het zelf niet meer naar je zin hebben en een andere baan zoeken en daar kan het zo maar een paar jaar duren voor je weer een vast contract krijgt...
Wat me de afgelopen tijd wel duidelijk is geworden, is dat een vast contract niet meer echt heel veelzekerheid biedt. Ook dan kan je bedrijf falliet gaan en kan je je baan kwijt raken. Of je kunt het zelf niet meer naar je zin hebben en een andere baan zoeken en daar kan het zo maar een paar jaar duren voor je weer een vast contract krijgt...
maandag 16 april 2012 om 11:26
Tenminste één vast contract zou wel fijn zijn, en dat is er gelukkig. Maar werk voor mij zou ook wel prettig zijn, heb tenslotte niet voor niets gestudeerd en kijk er ook naar uit om een baan te hebben! Niet alleen omdat ik me voor de maatschappij en economie ook nuttig wil maken, we hebben de inkomsten erbij ook nodig.
Wat waren voor anderen de financiële criteria trouwens?
Wat waren voor anderen de financiële criteria trouwens?
maandag 16 april 2012 om 11:41
Geen financiele criteria.
Nou ja, eigenlijk wel natuurlijk: wij hebben een boerderij in een arm gebied en heel veel financiele tegenslag gehad bij het opstarten. Faillissement blijft loeren. Zelf kan ik hier geen baan vinden, dus in jouw ogen dramatisch voorbereid
Maaaaar: de 40 naderde, we kunnen wel eeuwig wachten tot de crisis voorbij is, maar wij hebben besloten dat we de stap durfden te zetten; als we in een rijtjeshuis komen, vinden we ook onze weg wel; allebei gestudeerd en op diverse gebieden ervaring dus 1 van ons zou theoretisch echt een baan kunnen vinden mocht het mis gaan.
En nu leven we ook ruim (heel ruim) onder het bestaansminimum, maar zolang we kunnen eten, spelen en af en toe de kachel kunnen stoken, weet ik zeker dat mijn kinderen liever hier op de boerderij zijn dan in een villa met 2 fulltime werkende ouders.
(Maar dat is mijn mening, geprojecteerd op 2 ongeboren wereldburgertjes )
Nou ja, eigenlijk wel natuurlijk: wij hebben een boerderij in een arm gebied en heel veel financiele tegenslag gehad bij het opstarten. Faillissement blijft loeren. Zelf kan ik hier geen baan vinden, dus in jouw ogen dramatisch voorbereid
Maaaaar: de 40 naderde, we kunnen wel eeuwig wachten tot de crisis voorbij is, maar wij hebben besloten dat we de stap durfden te zetten; als we in een rijtjeshuis komen, vinden we ook onze weg wel; allebei gestudeerd en op diverse gebieden ervaring dus 1 van ons zou theoretisch echt een baan kunnen vinden mocht het mis gaan.
En nu leven we ook ruim (heel ruim) onder het bestaansminimum, maar zolang we kunnen eten, spelen en af en toe de kachel kunnen stoken, weet ik zeker dat mijn kinderen liever hier op de boerderij zijn dan in een villa met 2 fulltime werkende ouders.
(Maar dat is mijn mening, geprojecteerd op 2 ongeboren wereldburgertjes )
maandag 16 april 2012 om 12:36
Ik herken het wel. Zelf ruim 4 jaar bezig, en in de medische molen.
Ik kan sommige dingen ook moeilijk aanhoren/zien, vooral hoe sommige mensen hun kinderen opvoeden. Lachen als het kind een lelijk woord zegt, altijd het kind gelijk geven, het kindje niets leren etc. Ook vind ik het moeilijk om zwangere vrouwen te zien die roken/drinken.
Ik vond dat altijd al wel, maar helaas versterkt dat gevoel zich naarmate het bij ons langer duurt. Het lijkt net of ik meer op het negatieve let. Dat vind ik wel jammer..
Ik probeer me er niet meer zo op te focussen, op andere zwangeren, mensen met kinderen, en te denken leef en laat leven.
Ik kan sommige dingen ook moeilijk aanhoren/zien, vooral hoe sommige mensen hun kinderen opvoeden. Lachen als het kind een lelijk woord zegt, altijd het kind gelijk geven, het kindje niets leren etc. Ook vind ik het moeilijk om zwangere vrouwen te zien die roken/drinken.
Ik vond dat altijd al wel, maar helaas versterkt dat gevoel zich naarmate het bij ons langer duurt. Het lijkt net of ik meer op het negatieve let. Dat vind ik wel jammer..
Ik probeer me er niet meer zo op te focussen, op andere zwangeren, mensen met kinderen, en te denken leef en laat leven.
