Zwanger
alle pijlers
Vriendschap verloren na miskraam
dinsdag 8 april 2014 om 11:09
Vorig jaar waren mijn vriendin en ik tegelijk in verwachting. Heerlijk om daar samen over te kletsen en alle nieuwe dingen samen te ontdekken. Toen ging het mis. Ik kreeg een miskraam. Na de geboorte van haar zoontje heeft ze het contact bijna helemaal verbroken. Meer dan een whatsappje af en toe krijg ik niet meer van haar, afspreken houdt ze af en de telefoon wordt niet opgenomen.
Ze zegt dat ze wilde dat het anders was, maar dat contact haar teveel moeite en verdriet kost. Niet zomaar een vriendin, maar mijn beste maatje, al 20 jaar lang! En nu ineens niet alleen mijn kleintje, maar ook de vriendschap kwijt. Ik ben inmiddels opnieuw in verwachting en mis mijn vriendin! Zou graag weer een beetje vertrouwen met haar opbouwen, ook al zal dat wel even tijd kosten.
Heb je vergelijkbare ervaringen? Misschien een geweldige tip om de boel weer goed te krijgen? Ben erg benieuwd naar soortgelijke verhalen.
Groetjes, San
Ze zegt dat ze wilde dat het anders was, maar dat contact haar teveel moeite en verdriet kost. Niet zomaar een vriendin, maar mijn beste maatje, al 20 jaar lang! En nu ineens niet alleen mijn kleintje, maar ook de vriendschap kwijt. Ik ben inmiddels opnieuw in verwachting en mis mijn vriendin! Zou graag weer een beetje vertrouwen met haar opbouwen, ook al zal dat wel even tijd kosten.
Heb je vergelijkbare ervaringen? Misschien een geweldige tip om de boel weer goed te krijgen? Ben erg benieuwd naar soortgelijke verhalen.
Groetjes, San
dinsdag 8 april 2014 om 11:13
dinsdag 8 april 2014 om 11:19
Hoe lang geleden is ze bevallen? Is het haar eerste kindje? Ik kan me voorstellen dat als ze net moeder is geworden alles nogal overweldigend is. Je hele dag draait om het wel en wee van de baby. Als ze dan ook nog het gevoel heeft dat ze extra blij moet zijn met haar baby, omdat jij een miskraam hebt gehad, is dat mogelijk moeilijk op te brengen nu even. Veel jonge moeders worstelen met gevoelens van verdriet omdat kraamtijd of daarna niet is wat ze verwacht hadden en gewoon fysiek en mentaal een uitputtingsslag!
Maar goed dit is psychologie vd koude grond..
Maar goed dit is psychologie vd koude grond..
dinsdag 8 april 2014 om 11:22
quote:markovic schreef op 08 april 2014 @ 11:13:
Tja, ik snap het ook niet. Of ben jij na de miskraam heel erg zwaar op de hand geweest en kon je over niks anders meer praten dan je verloren kindje?Ik ben niet zwaar op de hand geweest, alleen verdrietig, Heb erg met haar meegeleefd richting de geboorte van haar kleintje. In het negatieve blijven hangen past totaal niet bij mij en ik heb me gericht op de toekomst ipv het verleden.
Tja, ik snap het ook niet. Of ben jij na de miskraam heel erg zwaar op de hand geweest en kon je over niks anders meer praten dan je verloren kindje?Ik ben niet zwaar op de hand geweest, alleen verdrietig, Heb erg met haar meegeleefd richting de geboorte van haar kleintje. In het negatieve blijven hangen past totaal niet bij mij en ik heb me gericht op de toekomst ipv het verleden.
dinsdag 8 april 2014 om 11:30
quote:Oydis schreef op 08 april 2014 @ 11:19:
Hoe lang geleden is ze bevallen? Is het haar eerste kindje? Ik kan me voorstellen dat als ze net moeder is geworden alles nogal overweldigend is. Je hele dag draait om het wel en wee van de baby. Als ze dan ook nog het gevoel heeft dat ze extra blij moet zijn met haar baby, omdat jij een miskraam hebt gehad, is dat mogelijk moeilijk op te brengen nu even. Veel jonge moeders worstelen met gevoelens van verdriet omdat kraamtijd of daarna niet is wat ze verwacht hadden en gewoon fysiek en mentaal een uitputtingsslag!
Maar goed dit is psychologie vd koude grond..Oydis, dat is de eerste plausibele verklaring die ik hoor! Dat zou natuurlijk de boel behoorlijk kunnen bemoeilijken voor haar. Dat verklaart ook meteen waarom ze geen concreet antwoord geeft op de vraag waarom ze het contact afhoudt. (Want dat heb ik natuurlijk allang gevraagd...) Bedankt voor deze optie!
Hoe lang geleden is ze bevallen? Is het haar eerste kindje? Ik kan me voorstellen dat als ze net moeder is geworden alles nogal overweldigend is. Je hele dag draait om het wel en wee van de baby. Als ze dan ook nog het gevoel heeft dat ze extra blij moet zijn met haar baby, omdat jij een miskraam hebt gehad, is dat mogelijk moeilijk op te brengen nu even. Veel jonge moeders worstelen met gevoelens van verdriet omdat kraamtijd of daarna niet is wat ze verwacht hadden en gewoon fysiek en mentaal een uitputtingsslag!
Maar goed dit is psychologie vd koude grond..Oydis, dat is de eerste plausibele verklaring die ik hoor! Dat zou natuurlijk de boel behoorlijk kunnen bemoeilijken voor haar. Dat verklaart ook meteen waarom ze geen concreet antwoord geeft op de vraag waarom ze het contact afhoudt. (Want dat heb ik natuurlijk allang gevraagd...) Bedankt voor deze optie!
dinsdag 8 april 2014 om 11:38
Ik snap niet hoe die vriendin het contact als te veel moeite en verdrietig ervaart. Jij bent degene die een miskraam kreeg, zij heeft een gezonde baby.
Contacten onderhouden in het algemeen als kersverse moeder staat meestal op een laag pitje, dat wel. Maar de reden waarom zij verdrietig zou moeten zijn, ontgaat mij.
Je zou haar misschien een brief kunnen sturen, op papier of digitaal, waarin je alles vertelt, dat je deze lange vriendschap niet zomaar weg wil gooien, en dat je graag weer terug contact wil. Dan is het aan haar om te reageren. Doet ze dat niet, dan weet je dat het echt klaar is.
Contacten onderhouden in het algemeen als kersverse moeder staat meestal op een laag pitje, dat wel. Maar de reden waarom zij verdrietig zou moeten zijn, ontgaat mij.
Je zou haar misschien een brief kunnen sturen, op papier of digitaal, waarin je alles vertelt, dat je deze lange vriendschap niet zomaar weg wil gooien, en dat je graag weer terug contact wil. Dan is het aan haar om te reageren. Doet ze dat niet, dan weet je dat het echt klaar is.
dinsdag 8 april 2014 om 11:42
Mag ik vragen hoe ver je was toen de miskraam gebeurde?
Ik persoonlijk zou de neiging hebben een brief of mailtje te schrijven, dat je heel graag weer contact wil leggen. Ok ze is niet bepaald leuke vriendin zo, maar ik zou het liever proberen dan niets doen en toch altijd wat blijven balen. Dan heb je het iig geprobeerd.
Soms hebben mensen moeite hoe ze moeten reageren op de verdriet van een ander, maar helemaal niet reageren is dan wel erg slecht. Ik bedoel, ik kan er wel begrip voor (proberen te) hebben als iemand er nauwelijks naar vraagt (ze kan bv denken 'ze komt nu vrolijk over en als ik erover praat voelt ze zich vast weer verdrietig'), maar zelfs niet reageren is wel heel erg slecht.
Ik persoonlijk zou de neiging hebben een brief of mailtje te schrijven, dat je heel graag weer contact wil leggen. Ok ze is niet bepaald leuke vriendin zo, maar ik zou het liever proberen dan niets doen en toch altijd wat blijven balen. Dan heb je het iig geprobeerd.
Soms hebben mensen moeite hoe ze moeten reageren op de verdriet van een ander, maar helemaal niet reageren is dan wel erg slecht. Ik bedoel, ik kan er wel begrip voor (proberen te) hebben als iemand er nauwelijks naar vraagt (ze kan bv denken 'ze komt nu vrolijk over en als ik erover praat voelt ze zich vast weer verdrietig'), maar zelfs niet reageren is wel heel erg slecht.
dinsdag 8 april 2014 om 11:43
Dus jij was degene die met lege handen stond en dat kostte haar teveel moeite en verdriet?
Ik heb ook twee kinderen, ik weet hoe overweldigend het is om net moeder te zijn, en ik snap ook nog wel dat het moeilijk kan zijn om met het verdriet van een ander om te gaan, maar ik vind het geen stijl om de vriendschap om die reden en op zo'n manier te verbreken.
Zou je er echt op zitten te wachten dat alles nu weer koek en ei is? Het verdriet van de miskraam verwerkt, jij straks ook een baby, zij niet meer in de tropentijd van het eerste jaar, dus dan kan ze gewoon weer instappen in jouw leven alsof je een tram bent en weer gezellig meedoen? Ik zou ervoor passen.
Ik heb ook twee kinderen, ik weet hoe overweldigend het is om net moeder te zijn, en ik snap ook nog wel dat het moeilijk kan zijn om met het verdriet van een ander om te gaan, maar ik vind het geen stijl om de vriendschap om die reden en op zo'n manier te verbreken.
Zou je er echt op zitten te wachten dat alles nu weer koek en ei is? Het verdriet van de miskraam verwerkt, jij straks ook een baby, zij niet meer in de tropentijd van het eerste jaar, dus dan kan ze gewoon weer instappen in jouw leven alsof je een tram bent en weer gezellig meedoen? Ik zou ervoor passen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 8 april 2014 om 11:53
ik ben het eens met oydis.
mijn zoontje is nu vandaag 1 geworden en zoals oydis het beschrijft zo heb ik mij precies ook gevoelt.
de eerste maanden tot ong sep/okt heb ik mij zo gevoelt, gevoel dat ik in zwart diep gat was beland,geen echt plezier beleven aan het nieuwe moederschap, de 'roze'wolk was voor mij zwart.
ik ben ook naar de h.a arts geweest, veel gepraat met manlief en mn beste vriendin en mn ouders die wisten het alleen omdat ik mij er ook voor schaamde, want tja ik was altijd de sterke vrouw,vrolijk,positief en nu kwijnde ik in de depressie weg.
ik had een postnatale depressie, godzijdank nu over maar jezus wat ik mij slecht gevoelt, alleen maar negatieve gedachte's, niet kunnen eten[at alleen 3 happen s'avonds alsof leek dat ik at], huilen zo uit niets en ergste vond ik nog dat ik de gedachte's had van was ik maar alleen gebleven met manlief en nooit aan een kind begonnen.
maar toen alles weer langzaam aan beter ging begon ik mij eindelijk weer goed tevoelen dit heeft zeker wel 5 a 6maanden geduurt.
nu achteraf terug denkend ben ik ook erg geschrokken van wat voor impact een zwangerschap en bevalling en de tijd erna op een vrouw kan hebben.
dit is voor mij een de reden dat ik het liefst geen 2e zou willen omdat ik mij zo slecht heb gevoelt en dit nooit maar ook nooit meer zo wil voelen.
nu beleef ik zoveel plezier aan onze zoon hij is echt mijn grote trots en de tijd dat ik mij zo gevoelt heb ben ik er wel altijd voor hem geweest op ieder vlak van moederschap.
dit is de eerste x dat ik hier openlijk over praat en wil het nu ook echt kwijt sorry vd lange 'mij' post.
zoek contact met je vriendin want waarschijnlijk zit zij in het zelfde schuitje, en dan kan ze wel zeker steun en een arm gebruiken.
mijn zoontje is nu vandaag 1 geworden en zoals oydis het beschrijft zo heb ik mij precies ook gevoelt.
de eerste maanden tot ong sep/okt heb ik mij zo gevoelt, gevoel dat ik in zwart diep gat was beland,geen echt plezier beleven aan het nieuwe moederschap, de 'roze'wolk was voor mij zwart.
ik ben ook naar de h.a arts geweest, veel gepraat met manlief en mn beste vriendin en mn ouders die wisten het alleen omdat ik mij er ook voor schaamde, want tja ik was altijd de sterke vrouw,vrolijk,positief en nu kwijnde ik in de depressie weg.
ik had een postnatale depressie, godzijdank nu over maar jezus wat ik mij slecht gevoelt, alleen maar negatieve gedachte's, niet kunnen eten[at alleen 3 happen s'avonds alsof leek dat ik at], huilen zo uit niets en ergste vond ik nog dat ik de gedachte's had van was ik maar alleen gebleven met manlief en nooit aan een kind begonnen.
maar toen alles weer langzaam aan beter ging begon ik mij eindelijk weer goed tevoelen dit heeft zeker wel 5 a 6maanden geduurt.
nu achteraf terug denkend ben ik ook erg geschrokken van wat voor impact een zwangerschap en bevalling en de tijd erna op een vrouw kan hebben.
dit is voor mij een de reden dat ik het liefst geen 2e zou willen omdat ik mij zo slecht heb gevoelt en dit nooit maar ook nooit meer zo wil voelen.
nu beleef ik zoveel plezier aan onze zoon hij is echt mijn grote trots en de tijd dat ik mij zo gevoelt heb ben ik er wel altijd voor hem geweest op ieder vlak van moederschap.
dit is de eerste x dat ik hier openlijk over praat en wil het nu ook echt kwijt sorry vd lange 'mij' post.
zoek contact met je vriendin want waarschijnlijk zit zij in het zelfde schuitje, en dan kan ze wel zeker steun en een arm gebruiken.
dinsdag 8 april 2014 om 12:00
dinsdag 8 april 2014 om 12:05
Ik heb een vriendin met een postnatale depressie gehad terwijl ik zelf met vruchtbaarheidsproblemen rondliep. Ons contact verliep ook heel moeizaam. Soms liggen je belevingswerelden rondom dezelfde wensen zo uiteen dat het heel moeilijk is. Lief van je dat je haar nog wilt zien en hoopt dat het nog goed komt. Ik hoop het ook voor jullie.
dinsdag 8 april 2014 om 12:10
dinsdag 8 april 2014 om 12:15
quote:modepop- schreef op 08 april 2014 @ 12:00:
Ik denk dat ze wou dat jouw kindje en haar kindje maatjes werden. Zei zag jullie waarschijnlijk al samen wandelen met de wagen, leuke dingen doen met de 2 kleintjes. En nu je een miskraam hebt gehad, zag zei waarschijnlijk haar 'ideaal' beeld verdwijnenOh, nee, in dát geval begrijp ik het helemaal.
Ik denk dat ze wou dat jouw kindje en haar kindje maatjes werden. Zei zag jullie waarschijnlijk al samen wandelen met de wagen, leuke dingen doen met de 2 kleintjes. En nu je een miskraam hebt gehad, zag zei waarschijnlijk haar 'ideaal' beeld verdwijnenOh, nee, in dát geval begrijp ik het helemaal.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 8 april 2014 om 12:21
Dat ze het druk heeft en/of moeite heeft om jou met haar kind te confronteren en daarom het contact afhoudt, kan ik nog begrijpen. Maar dat ze dat blijft doen nadat jij hebt aangegeven graag weer contact te willen en ook weer in verwachting bent, dat snap ik niet. Dan moet er haast wel nog iets meespelen wat ze jou nog niet heeft verteld. Ik heb zelf in de afgelopen vier jaar een miskraam gehad en een kind gekregen, een vriendin die na ruim 20 weken zwangerschap haar kindje verloor, een vriendin die last had van een postnatale depressie en tig vriendinnen die een in korte tijd 2 kinderen kregen. Vriendschappen werden hechter, of er was een tijdje sprake van wat meer afstand, maar uiteindelijk hebben alle vriendschappen stand gehouden.
