Zwanger
alle pijlers
Zenuwachtig voor de" vader"
zondag 13 mei 2012 om 22:11
Hallo!
Ik ken nu mijn "vriend" 3 maanden. Ik ben 20, hij 26. We hebben nog niet echt een relatie omdat we het beide rustig op wilde bouwen. ik gebruik de prikpil( we hebben beide soa test gedaan)
Echter ben ik er vorige week zondag. nadat ik s'morgens extreem/steken had in buik en bijna flauwviel naar ziekenhuis gegaan. Naar een paar testen en halve dag verder kwamen we er achter dat ik zwanger was. volgens de bloedtest in het ziekenhuis ben ik 6 1/2 week.
De vader in kwestie weet het nog niet, hij zit voor zijn werk in buitenland sinds vorige week zaterdag en is woensdag terug.( omdat hij in militaire dienst zitten spreken we mekaar niet omdat ik zijn locatie niet mag weten)
Na het ziekenhuis was ik radeloos, wist niet wat ik moest doen en na paar dagen begon ik het beetje te beseffen.
Ik zelf heb er met mijn ouders overgehad en ondanks dat onverwachts is hou ik het. Ookal moet ik het alleen opvoeden. Ik weet dat het zwaar word maar ik besef ook dat het iets mooi's is.
Ik ben wel bang voor zijn reactie. Ik weet dat hij nog geen kinderen wilt.
Ik weet dat ik niet mag oordelen voor ik het hem verteld heb maar ik ben zo bang en zenuwachtig dat hij me de rug en dus ook zijn kind toekeerd. Ik sta open voor zijn reactie of zijn gedachtes ookal word het geen abortus.
Maar graag wil ik tips of advies van vrouwen die dit ook meegemaakt hebben ? En misschien hoe ze het verteld hebben?
(Ik wil het hem zo snel mogelijk zeggen, dus als hij woensdag terug is vraag ik meteen of die kan komen.)
Hoop dat het verhaal beetje duidelijk is.Ben hier niet zo goed in:$
Liefs
Ik ken nu mijn "vriend" 3 maanden. Ik ben 20, hij 26. We hebben nog niet echt een relatie omdat we het beide rustig op wilde bouwen. ik gebruik de prikpil( we hebben beide soa test gedaan)
Echter ben ik er vorige week zondag. nadat ik s'morgens extreem/steken had in buik en bijna flauwviel naar ziekenhuis gegaan. Naar een paar testen en halve dag verder kwamen we er achter dat ik zwanger was. volgens de bloedtest in het ziekenhuis ben ik 6 1/2 week.
De vader in kwestie weet het nog niet, hij zit voor zijn werk in buitenland sinds vorige week zaterdag en is woensdag terug.( omdat hij in militaire dienst zitten spreken we mekaar niet omdat ik zijn locatie niet mag weten)
Na het ziekenhuis was ik radeloos, wist niet wat ik moest doen en na paar dagen begon ik het beetje te beseffen.
Ik zelf heb er met mijn ouders overgehad en ondanks dat onverwachts is hou ik het. Ookal moet ik het alleen opvoeden. Ik weet dat het zwaar word maar ik besef ook dat het iets mooi's is.
Ik ben wel bang voor zijn reactie. Ik weet dat hij nog geen kinderen wilt.
Ik weet dat ik niet mag oordelen voor ik het hem verteld heb maar ik ben zo bang en zenuwachtig dat hij me de rug en dus ook zijn kind toekeerd. Ik sta open voor zijn reactie of zijn gedachtes ookal word het geen abortus.
Maar graag wil ik tips of advies van vrouwen die dit ook meegemaakt hebben ? En misschien hoe ze het verteld hebben?
(Ik wil het hem zo snel mogelijk zeggen, dus als hij woensdag terug is vraag ik meteen of die kan komen.)
Hoop dat het verhaal beetje duidelijk is.Ben hier niet zo goed in:$
Liefs
vrijdag 18 mei 2012 om 22:57
quote:En weten zijn ouders het (ik weet namelijk dat mijn ouders het echt wel zouden willen weten want ook al zou mijn broer er niets mee te maken willen hebben hun wel---en zouden mijn broer een trap in zijn reet geven want zo is hij niet opgevoed.Ik mag toch hopen dat TO het niet gaat rondbazuinen bij zijn ouders of andere familieleden. Hopelijk kent ze die niet eens. Als de ex van TO er niks mee te maken wil hebben, dient ze dat te respecteren en dus ook te zorgen dat zijn ouders geen opa/oma kunnen gaan spelen over zijn ongewenste nageslacht. Dan verziek je alsnog zijn leven door het kind de familie van hem binnen te loodsen.
