Zwanger
alle pijlers
Zit er echt niemand in hetzelfde schuitje??? Op naar de hersteloperatie!
woensdag 11 oktober 2006 om 19:10
Hoi hoi,
We hebben al een hele lange weg gehad om er te komen, maar nu gaat het eindelijk gebeuren. De hersteloperatie van de sterilisatie van mijn man!
Graag zou ik hierover willen schrijven met vrouwen van mannen die binnenkort ook de operatie ondergaan. Om ervaringen te delen, samen kletsen over de vorderingen, tegenslagen (die er hopelijk niet komen) enz. En dus samen te 'kletsen' naar onze zwangerschappen.
Dus zijn er mensen die in hetzelfde schuitje zitten en hier over willen babbelen?
Misschien tot schrijfs
Groetjes Tessa
We hebben al een hele lange weg gehad om er te komen, maar nu gaat het eindelijk gebeuren. De hersteloperatie van de sterilisatie van mijn man!
Graag zou ik hierover willen schrijven met vrouwen van mannen die binnenkort ook de operatie ondergaan. Om ervaringen te delen, samen kletsen over de vorderingen, tegenslagen (die er hopelijk niet komen) enz. En dus samen te 'kletsen' naar onze zwangerschappen.
Dus zijn er mensen die in hetzelfde schuitje zitten en hier over willen babbelen?
Misschien tot schrijfs
Groetjes Tessa
woensdag 11 juni 2008 om 13:30
Hoi hoi allemaal,
Kellebel, wel vreemd inderdaad dat ze zo snel een onderzoek hebben gedaan. Bij de meeste gevallen gebeurd dat pas veel later. Ik hoop voor je dat je gevoel gelijk heeft en dat er de volgende keer zat beweeglijke zaadjes inzitten.
Reminder,
Vandaag was de dag toch! Als het goed is, is je man al geholpen. Ik hoop dat het een beetje mee gevallen is. Sterkte in ieder geval.
Niet zoveel nieuws hier.
Tot de volgende keer.
gr Touwtje
Kellebel, wel vreemd inderdaad dat ze zo snel een onderzoek hebben gedaan. Bij de meeste gevallen gebeurd dat pas veel later. Ik hoop voor je dat je gevoel gelijk heeft en dat er de volgende keer zat beweeglijke zaadjes inzitten.
Reminder,
Vandaag was de dag toch! Als het goed is, is je man al geholpen. Ik hoop dat het een beetje mee gevallen is. Sterkte in ieder geval.
Niet zoveel nieuws hier.
Tot de volgende keer.
gr Touwtje
woensdag 11 juni 2008 om 23:01
Hallo allemaal,
Reminder, de operatie van je man was toch vandaag?
Is het meegevallen, waren jullie erg zenuwachtig? (ik heb zelf tranen met tuiten gehuild toen ik mijn man wegbracht!)
Hier is verder nog niets nieuws. Ik weet niet of een van jullie mijn eerdere verhaal gelezen hebben, maar deze week is het 7 jaar geleden dat ik een abortus heb laten doen. Ik voel me al weken verschrikkelijk, elk jaar komt dit terug. Lees maar even mijn verhaal terug, ik vind het te moeilijk om het allemaal nog een keer op te schrijven.
Ben vorige week een hele week met ovulatietesten bezig geweest. Wat een gedoe zeg! Maar wel voor een goed doel!
Pas bij de zevende en laatste test had ik een smiley, dat wilde dus zeggen dat we snel moesten klussen. Net die dag hadden we het heel druk, mijn jongste gaf een kinderfeestje en mijn man moest direct daarna weg tot diep in de nacht. Maar goed ergens tussendoor toch even kunnen klussen en nu is het dus afwachten maar! Volgende week zaterdag moet ik ongesteld worden, ik hoop maar dat het eindelijk gelukt is! Het is wel een dubbel gevoel als ik nu net deze maand zwanger zou raken.
Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, en ik vind het fijn dat we weer regelmatig posten!!
Groetjes Mutsefluts
Reminder, de operatie van je man was toch vandaag?
Is het meegevallen, waren jullie erg zenuwachtig? (ik heb zelf tranen met tuiten gehuild toen ik mijn man wegbracht!)
Hier is verder nog niets nieuws. Ik weet niet of een van jullie mijn eerdere verhaal gelezen hebben, maar deze week is het 7 jaar geleden dat ik een abortus heb laten doen. Ik voel me al weken verschrikkelijk, elk jaar komt dit terug. Lees maar even mijn verhaal terug, ik vind het te moeilijk om het allemaal nog een keer op te schrijven.
Ben vorige week een hele week met ovulatietesten bezig geweest. Wat een gedoe zeg! Maar wel voor een goed doel!
Pas bij de zevende en laatste test had ik een smiley, dat wilde dus zeggen dat we snel moesten klussen. Net die dag hadden we het heel druk, mijn jongste gaf een kinderfeestje en mijn man moest direct daarna weg tot diep in de nacht. Maar goed ergens tussendoor toch even kunnen klussen en nu is het dus afwachten maar! Volgende week zaterdag moet ik ongesteld worden, ik hoop maar dat het eindelijk gelukt is! Het is wel een dubbel gevoel als ik nu net deze maand zwanger zou raken.
Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, en ik vind het fijn dat we weer regelmatig posten!!
Groetjes Mutsefluts
woensdag 11 juni 2008 om 23:18
Haai,
Nog niet ongesteld.......Maar is ook niet zo regelmatig als ik dacht, bleek uit mijn agenda....26 dagen, 28, 29 of 30. Vandaag was dag 28, dus kan nog alle kanten uit. Voel al wel alle symptomen, maar je gaat ze vanzelf voelen als je er zoveel mee bezig bent he? Ook lijken er een hoop op een aankomende menstruatie..... Dus maar afwachten en hopen, wel zenuwslopend zeg!!
Als ik meer weet laat ik het weten!!
@kellebel
Ik zou gewoon niet te veel aantrekken van die vorig uitslag en gewoon naar de komende test toe leven. Ook tussendoor proberen die test overbodig te maken
@touwtje
Kan lang duren he? Wachten op de operatie. In het begin was ik er veel mee bezig, maar aangezien wij 9 maanden moesten wachten, werd dat steeds minder. Je kunt er dan ook maar beter vanuit gaan dat het langer duurt dan het ziekenhuis heeft aangegeven, dan kan het alleen maar meevallen!
@reminder
Hoe is het gegaan???
Nog niet ongesteld.......Maar is ook niet zo regelmatig als ik dacht, bleek uit mijn agenda....26 dagen, 28, 29 of 30. Vandaag was dag 28, dus kan nog alle kanten uit. Voel al wel alle symptomen, maar je gaat ze vanzelf voelen als je er zoveel mee bezig bent he? Ook lijken er een hoop op een aankomende menstruatie..... Dus maar afwachten en hopen, wel zenuwslopend zeg!!
Als ik meer weet laat ik het weten!!
@kellebel
Ik zou gewoon niet te veel aantrekken van die vorig uitslag en gewoon naar de komende test toe leven. Ook tussendoor proberen die test overbodig te maken
@touwtje
Kan lang duren he? Wachten op de operatie. In het begin was ik er veel mee bezig, maar aangezien wij 9 maanden moesten wachten, werd dat steeds minder. Je kunt er dan ook maar beter vanuit gaan dat het langer duurt dan het ziekenhuis heeft aangegeven, dan kan het alleen maar meevallen!
@reminder
Hoe is het gegaan???
donderdag 12 juni 2008 om 08:49
Goeiemorgen meiden,
Wat een leuke start van de dag, met al die reacties. Tof hoor.
Mutsefluts,
Ik heb je eerdere verhaal wel gelezen maar dat is een tijd geleden. Ik dacht dat het vergelijkbaar was met het verhaal van Evelyn; die hier in het begin ook schreef. Je hebt een abortus ondergaan waar je eigenlijk helemaal niet achter stond toch? Het lijkt me echt afschuwelijk en ik kan me ook helemaal voorstellen dat je soms beslissingen neemt die eigenlijk niet kloppen met je gevoel. Maar goed, soms neem je op basis van verstand en die blijken dan achteraf verkeerd te zijn.
Dat het nog steeds zeer pijnlijk voor je is, snap ik ook. Je leert er mee om gaan, maar afnemen doet te pijn niet. Teminste zo ervaar ik dat.
Bij mij is het vooral de miskraam met 16 weken die er zo ontzettend in heeft gehakt. Ik was al zover en na twee gezonde kids had ik er gewoon nooit meer goed over nagedacht dat het ook nog wel eens verkeerd zou kunnen gaan. Wat dat betreft wel een hele harde les; nu denk ik er veel minder makkelijk over en zie elke zwangerschap toch echt als een wonder.
Ovulatietesten heb ik nog nooit gebruikt; geen idee hoe die werken. Zou wel super zijn als volgende week je ongi weg blijft. Ik hoop het voor je.
Netjenetje,
Wat spannend zeg. Nog twee dagen en dan zou je overtijd zijn? Zal voor je duimen. Wel een leuke positieve impuls aan dit hernieuwde schrijfclubje!!!
Reminder,
Hoop nogmaals dat alles goed is gegaan bij jullie!
Zijn er eigenlijk nog nieuwtjes van de andere meiden die hier schreven? Of lezen jullie hier niet meer?
Gr Touwtje
Wat een leuke start van de dag, met al die reacties. Tof hoor.
Mutsefluts,
Ik heb je eerdere verhaal wel gelezen maar dat is een tijd geleden. Ik dacht dat het vergelijkbaar was met het verhaal van Evelyn; die hier in het begin ook schreef. Je hebt een abortus ondergaan waar je eigenlijk helemaal niet achter stond toch? Het lijkt me echt afschuwelijk en ik kan me ook helemaal voorstellen dat je soms beslissingen neemt die eigenlijk niet kloppen met je gevoel. Maar goed, soms neem je op basis van verstand en die blijken dan achteraf verkeerd te zijn.
Dat het nog steeds zeer pijnlijk voor je is, snap ik ook. Je leert er mee om gaan, maar afnemen doet te pijn niet. Teminste zo ervaar ik dat.
Bij mij is het vooral de miskraam met 16 weken die er zo ontzettend in heeft gehakt. Ik was al zover en na twee gezonde kids had ik er gewoon nooit meer goed over nagedacht dat het ook nog wel eens verkeerd zou kunnen gaan. Wat dat betreft wel een hele harde les; nu denk ik er veel minder makkelijk over en zie elke zwangerschap toch echt als een wonder.
Ovulatietesten heb ik nog nooit gebruikt; geen idee hoe die werken. Zou wel super zijn als volgende week je ongi weg blijft. Ik hoop het voor je.
Netjenetje,
Wat spannend zeg. Nog twee dagen en dan zou je overtijd zijn? Zal voor je duimen. Wel een leuke positieve impuls aan dit hernieuwde schrijfclubje!!!
Reminder,
Hoop nogmaals dat alles goed is gegaan bij jullie!
Zijn er eigenlijk nog nieuwtjes van de andere meiden die hier schreven? Of lezen jullie hier niet meer?
Gr Touwtje
donderdag 12 juni 2008 om 09:40
Hallo allemaal!
Nou, de operatie zit er op. Wij om 05.00 uur 's ochtends opgestaan, om kwart voor 6 vertrokken. Om 07.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 07.15 lag mijn man al in zijn operatiehemd (heeel charmant gevalletje) in het ziekenhuisbed. Hij kreeg op voorhand 2 paracetamol en een tabletje om rustig te worden. Mijn man heeft gekozen voor een operatie d.m.v. een ruggeprik. Om kwart voor 8 werd hij weggereden naar de operatiekamer. Nog een kusje en toen was hij weg en begon voor mij het wachten... Pfff, dat vond ik moeilijk hoor. Ik had een boek meegenomen en wat roddelblaadjes, maar kon me nergens op concentreren. Om half 11 werd ik gebeld; het was achter de rug en ik mocht hem zien!! Het is allemaal heel goed gegaan, de arts was zeer positief. Hij heeft 'alles' goed aan elkaar kunnen zetten, met 'goede doorgangen' zoals hij het omschreef. Ook heeft hij sperma gezien. Op de kamer waar mijn man lag, verbleven nog 2 mannen die dezelfde operatie ondergingen. Dus allemaal op dezelfde dag, allemaal geopereerd door dezelfde arts. De uitkomst voor deze 2 mannen was blijkbaar wat minder positief, maar niet onoverkomelijk. Nadat mijn man het gevoel in zijn benen weer helemaal terughad en geplast had, mochten we weer vertrekken. Hij voelt zich goed, wel vrij moe en met het 'zaakje' werkelijk bont en blauw (meer donkerpaars eigenlijk). Maar goed, wij zijn heel tevreden! Nu breken er andere spannende tijden aan...
Nou, de operatie zit er op. Wij om 05.00 uur 's ochtends opgestaan, om kwart voor 6 vertrokken. Om 07.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 07.15 lag mijn man al in zijn operatiehemd (heeel charmant gevalletje) in het ziekenhuisbed. Hij kreeg op voorhand 2 paracetamol en een tabletje om rustig te worden. Mijn man heeft gekozen voor een operatie d.m.v. een ruggeprik. Om kwart voor 8 werd hij weggereden naar de operatiekamer. Nog een kusje en toen was hij weg en begon voor mij het wachten... Pfff, dat vond ik moeilijk hoor. Ik had een boek meegenomen en wat roddelblaadjes, maar kon me nergens op concentreren. Om half 11 werd ik gebeld; het was achter de rug en ik mocht hem zien!! Het is allemaal heel goed gegaan, de arts was zeer positief. Hij heeft 'alles' goed aan elkaar kunnen zetten, met 'goede doorgangen' zoals hij het omschreef. Ook heeft hij sperma gezien. Op de kamer waar mijn man lag, verbleven nog 2 mannen die dezelfde operatie ondergingen. Dus allemaal op dezelfde dag, allemaal geopereerd door dezelfde arts. De uitkomst voor deze 2 mannen was blijkbaar wat minder positief, maar niet onoverkomelijk. Nadat mijn man het gevoel in zijn benen weer helemaal terughad en geplast had, mochten we weer vertrekken. Hij voelt zich goed, wel vrij moe en met het 'zaakje' werkelijk bont en blauw (meer donkerpaars eigenlijk). Maar goed, wij zijn heel tevreden! Nu breken er andere spannende tijden aan...
donderdag 12 juni 2008 om 11:42
Dank je wel voor je lieve woorden, touwtje, had ik nou net even nodig. Ik voel me nog zo schuldig en verdrietig, ik heb ook het gevoel dat we eigenlijk geen recht meer hebben op nog een kindje.
Fijn zeg, reminder, dat alles zo goed verlopen is! Ik hoop voor jullie dat je gauw zwanger raakt! Maar dat hoop ik natuurlijk voor allemaal!
Netjenetje: ik hoop zo voor je dat je nu al zwanger bent!
Tot gauw maar weer!!!!!
Groetjes Mutsefluts
Fijn zeg, reminder, dat alles zo goed verlopen is! Ik hoop voor jullie dat je gauw zwanger raakt! Maar dat hoop ik natuurlijk voor allemaal!
Netjenetje: ik hoop zo voor je dat je nu al zwanger bent!
Tot gauw maar weer!!!!!
Groetjes Mutsefluts
donderdag 12 juni 2008 om 11:59
Reminder,
Het is gelukkig achter de rug voor jullie zeg! Dat zal wel een opluchting zijn. Hartstikke goed dat de eerste resultaten positief zijn. Tenslotte hoor je ook verhalen dat de operatie zelf al niet helemaal gelukt is bijvoorbeeld. Dat was geloof ik ook bij een van de meiden van dit topic. Daar was er teveel tussen uit gehaald tijdens de sterilisatie en kon er maar een zaadleider hersteld worden. Bij jullie is die stap al positief verlopen in ieder geval. Goed joh. Nu breekt er inderdaad wel een andere tijd aan. Lekker spannend! Sterkte met het herstel van je man; verwen hem maar even flink. Tenslotte is het nogal wat zo'n operatie.
Mutsefluts,
Het gevoel dat jullie geen recht meer hebben op nog een kindje is nogal heftig, zo kan ik me voorstellen. Maar vergeet niet dat het leven soms rare wendingen neemt en er dingen gebeuren waar het erg lastig is om mee om te gaan. Op dat moment hebben jullie beslissingen genomen waarvan jullie dachten dat dat de juiste was. Niemand kan het hele leven van te voren uitstippelen en het gebeurt maar al te vaak dat je terug moet komen op beslissingen. Daar heb je nou eenmaal recht op. En dus is het volledig gerechtvaardigd dat je graag de hoop wilt op nog een zwangerschap.
Je tranen de ruimte geven en open staan voor nieuwe afslagen van het leven.
gr Touwtje
Het is gelukkig achter de rug voor jullie zeg! Dat zal wel een opluchting zijn. Hartstikke goed dat de eerste resultaten positief zijn. Tenslotte hoor je ook verhalen dat de operatie zelf al niet helemaal gelukt is bijvoorbeeld. Dat was geloof ik ook bij een van de meiden van dit topic. Daar was er teveel tussen uit gehaald tijdens de sterilisatie en kon er maar een zaadleider hersteld worden. Bij jullie is die stap al positief verlopen in ieder geval. Goed joh. Nu breekt er inderdaad wel een andere tijd aan. Lekker spannend! Sterkte met het herstel van je man; verwen hem maar even flink. Tenslotte is het nogal wat zo'n operatie.
Mutsefluts,
Het gevoel dat jullie geen recht meer hebben op nog een kindje is nogal heftig, zo kan ik me voorstellen. Maar vergeet niet dat het leven soms rare wendingen neemt en er dingen gebeuren waar het erg lastig is om mee om te gaan. Op dat moment hebben jullie beslissingen genomen waarvan jullie dachten dat dat de juiste was. Niemand kan het hele leven van te voren uitstippelen en het gebeurt maar al te vaak dat je terug moet komen op beslissingen. Daar heb je nou eenmaal recht op. En dus is het volledig gerechtvaardigd dat je graag de hoop wilt op nog een zwangerschap.
Je tranen de ruimte geven en open staan voor nieuwe afslagen van het leven.
gr Touwtje
donderdag 12 juni 2008 om 12:03
quote:Reminder schreef op 12 juni 2008 @ 09:40:
Hallo allemaal!
Nou, de operatie zit er op. Wij om 05.00 uur 's ochtends opgestaan, om kwart voor 6 vertrokken. Om 07.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 07.15 lag mijn man al in zijn operatiehemd (heeel charmant gevalletje) in het ziekenhuisbed. Hij kreeg op voorhand 2 paracetamol en een tabletje om rustig te worden. Mijn man heeft gekozen voor een operatie d.m.v. een ruggeprik. Om kwart voor 8 werd hij weggereden naar de operatiekamer. Nog een kusje en toen was hij weg en begon voor mij het wachten... Pfff, dat vond ik moeilijk hoor. Ik had een boek meegenomen en wat roddelblaadjes, maar kon me nergens op concentreren. Om half 11 werd ik gebeld; het was achter de rug en ik mocht hem zien!! Het is allemaal heel goed gegaan, de arts was zeer positief. Hij heeft 'alles' goed aan elkaar kunnen zetten, met 'goede doorgangen' zoals hij het omschreef. Ook heeft hij sperma gezien. Op de kamer waar mijn man lag, verbleven nog 2 mannen die dezelfde operatie ondergingen. Dus allemaal op dezelfde dag, allemaal geopereerd door dezelfde arts. De uitkomst voor deze 2 mannen was blijkbaar wat minder positief, maar niet onoverkomelijk. Nadat mijn man het gevoel in zijn benen weer helemaal terughad en geplast had, mochten we weer vertrekken. Hij voelt zich goed, wel vrij moe en met het 'zaakje' werkelijk bont en blauw (meer donkerpaars eigenlijk). Maar goed, wij zijn heel tevreden! Nu breken er andere spannende tijden aan...
Hoi hoi allemaal.
Ben nieuw op dit forum en wil graag wat gedachten en ervaringen uitwisselen. Mijn vriend heeft een paar weekjes geleden ook een hersteloperatie operatie gehad en is volgens de chirurg goed verlopen. De kans van slagen gaf hij best groot, omdat het nog maar 4 jaar geleden is dat hij gesteriliseerd is. En tja, zoals bij zo velen ook in zijn vorige relatie,na 3 kids zich laten steriliseren en nu spijt, omdat ik nog geen kinderen heb en ze wel graag wil. Hij wil dit ook erg graag en vandaar de hersteloperaite. Wij schelen overigens 13 jaar in leeftijd. Hij is goed hersteld en heeft weinig tot geen last gehad, wel heel rustig aan gedaan. Er is ons ook aangeraden om de eerste weken geen sex te hebben. Nu wordt het spannend dus. Mijn cyclus is regelmatig en 27 dagen. Ben benieuwd dus. Iemand nog tips?
Hallo allemaal!
Nou, de operatie zit er op. Wij om 05.00 uur 's ochtends opgestaan, om kwart voor 6 vertrokken. Om 07.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 07.15 lag mijn man al in zijn operatiehemd (heeel charmant gevalletje) in het ziekenhuisbed. Hij kreeg op voorhand 2 paracetamol en een tabletje om rustig te worden. Mijn man heeft gekozen voor een operatie d.m.v. een ruggeprik. Om kwart voor 8 werd hij weggereden naar de operatiekamer. Nog een kusje en toen was hij weg en begon voor mij het wachten... Pfff, dat vond ik moeilijk hoor. Ik had een boek meegenomen en wat roddelblaadjes, maar kon me nergens op concentreren. Om half 11 werd ik gebeld; het was achter de rug en ik mocht hem zien!! Het is allemaal heel goed gegaan, de arts was zeer positief. Hij heeft 'alles' goed aan elkaar kunnen zetten, met 'goede doorgangen' zoals hij het omschreef. Ook heeft hij sperma gezien. Op de kamer waar mijn man lag, verbleven nog 2 mannen die dezelfde operatie ondergingen. Dus allemaal op dezelfde dag, allemaal geopereerd door dezelfde arts. De uitkomst voor deze 2 mannen was blijkbaar wat minder positief, maar niet onoverkomelijk. Nadat mijn man het gevoel in zijn benen weer helemaal terughad en geplast had, mochten we weer vertrekken. Hij voelt zich goed, wel vrij moe en met het 'zaakje' werkelijk bont en blauw (meer donkerpaars eigenlijk). Maar goed, wij zijn heel tevreden! Nu breken er andere spannende tijden aan...
Hoi hoi allemaal.
Ben nieuw op dit forum en wil graag wat gedachten en ervaringen uitwisselen. Mijn vriend heeft een paar weekjes geleden ook een hersteloperatie operatie gehad en is volgens de chirurg goed verlopen. De kans van slagen gaf hij best groot, omdat het nog maar 4 jaar geleden is dat hij gesteriliseerd is. En tja, zoals bij zo velen ook in zijn vorige relatie,na 3 kids zich laten steriliseren en nu spijt, omdat ik nog geen kinderen heb en ze wel graag wil. Hij wil dit ook erg graag en vandaar de hersteloperaite. Wij schelen overigens 13 jaar in leeftijd. Hij is goed hersteld en heeft weinig tot geen last gehad, wel heel rustig aan gedaan. Er is ons ook aangeraden om de eerste weken geen sex te hebben. Nu wordt het spannend dus. Mijn cyclus is regelmatig en 27 dagen. Ben benieuwd dus. Iemand nog tips?
donderdag 12 juni 2008 om 20:10
Hoi,
Inmiddels een beetje bloed verloren, maar zet nog niet door..... Meestal als het begint, begint het ook goed, zeg maar...... Deze keer dus niet.... Toen ik het zag dacht ik dat dat het dan was, maar de keren erna tijdens het verschonen, bleek dat niet nodig. Nu loop ik nog steeds constant naar de wc om te kijken of er nog meer komt, wat nog niet het geval is...... Pffff wat spannend!!!!!
@reminder
Gelukkig is de operatie goed gegaan!!
Nu maar rustig herstellen (wat bij mijn vriend snel klaar was, ruime week) en daarna vast beginnen, wie weet heb je die sementest dan niet nodig;)
@Jackie
Leuk dat je er ook bij komt!
Mag ik vragen waarom de arts zei dat jullie de eerste weken nog geen seks mochten hebben???
Dat is ons nl niet verteld. Zodra mijn vriend zich in staat voelde, mocht hij gewoon zijn gang gaan......
@mutsefluts
Kunnen we komen weekend beide duimen!! Wel mooi dat je toch nog een smiley zag....nu nog hopen dat het geholpen heeft. Ik duim inmiddels voor 2!!!
Inmiddels een beetje bloed verloren, maar zet nog niet door..... Meestal als het begint, begint het ook goed, zeg maar...... Deze keer dus niet.... Toen ik het zag dacht ik dat dat het dan was, maar de keren erna tijdens het verschonen, bleek dat niet nodig. Nu loop ik nog steeds constant naar de wc om te kijken of er nog meer komt, wat nog niet het geval is...... Pffff wat spannend!!!!!
@reminder
Gelukkig is de operatie goed gegaan!!
Nu maar rustig herstellen (wat bij mijn vriend snel klaar was, ruime week) en daarna vast beginnen, wie weet heb je die sementest dan niet nodig;)
@Jackie
Leuk dat je er ook bij komt!
Mag ik vragen waarom de arts zei dat jullie de eerste weken nog geen seks mochten hebben???
Dat is ons nl niet verteld. Zodra mijn vriend zich in staat voelde, mocht hij gewoon zijn gang gaan......
@mutsefluts
Kunnen we komen weekend beide duimen!! Wel mooi dat je toch nog een smiley zag....nu nog hopen dat het geholpen heeft. Ik duim inmiddels voor 2!!!
vrijdag 13 juni 2008 om 10:11
@ touwtje
Wel jammer, maar de kans was ook niet erg groot (ondanks alle symptomen;)) Maar goed, volgende maand wordt het spannender, dan hebben we als het goed is ook daadwerkelijk geklust in mijn vruchtbare periode!!
Met mijn vriend gaat het goed. Hij heeft zo goed als geen last meer. Soms voelt hij nog wel es wat een zeurderig gevoel, dat zal wel het helingsproces binnenin zijn, denk ik. Aan de buitenkant is niks meer te zien, je ziet nog wel een lijntje lopen, waar het sneetje heeft gezeten, maar dat is mooi geheeld. Niks niet blauw en dik meer, dat was al heel snel over. Na ongeveer een weekje zag het er al weer mooi uit, zo maar klaar!! Ik zeg er wel bij dat mijn vriend een hoge pijngrens heeft, dus dat kan iedere man natuurlijk ook anders ervaren. Pijn heeft hij ook weinig gehad, het was wat gevoelig toen het gezwollen was, maar het viel hem allemaal enorm mee!! Mijn vriend vindt het overigens niet zo erg dat ik ongesteld ben geworden, anders was het na 1 klusje al klaar geweest, is er ook weinig lol voor hem aan geweest Hahahaha ben benieuwd hoe dat zal gaan komende periode, of hij op een bepaald moment gaat zeggen dat hij de puf er niet meer voor heeft hahahahaha!!!
Wel jammer, maar de kans was ook niet erg groot (ondanks alle symptomen;)) Maar goed, volgende maand wordt het spannender, dan hebben we als het goed is ook daadwerkelijk geklust in mijn vruchtbare periode!!
Met mijn vriend gaat het goed. Hij heeft zo goed als geen last meer. Soms voelt hij nog wel es wat een zeurderig gevoel, dat zal wel het helingsproces binnenin zijn, denk ik. Aan de buitenkant is niks meer te zien, je ziet nog wel een lijntje lopen, waar het sneetje heeft gezeten, maar dat is mooi geheeld. Niks niet blauw en dik meer, dat was al heel snel over. Na ongeveer een weekje zag het er al weer mooi uit, zo maar klaar!! Ik zeg er wel bij dat mijn vriend een hoge pijngrens heeft, dus dat kan iedere man natuurlijk ook anders ervaren. Pijn heeft hij ook weinig gehad, het was wat gevoelig toen het gezwollen was, maar het viel hem allemaal enorm mee!! Mijn vriend vindt het overigens niet zo erg dat ik ongesteld ben geworden, anders was het na 1 klusje al klaar geweest, is er ook weinig lol voor hem aan geweest
Hahahaha ben benieuwd hoe dat zal gaan komende periode, of hij op een bepaald moment gaat zeggen dat hij de puf er niet meer voor heeft hahahahaha!!!
vrijdag 13 juni 2008 om 11:06
Hallo dan!
Netjenetje. Leuk volgens mij heb ik best wel een lotgenoot gevonden ha ha. toevallig scheel ik ook 13 jaar met mijn vriend en mij. Hij heeft twee kids ik nog geen. Ben dus ook benieuwd hoe jou dat bevalt zo met kinderen van een ander, of zijn ze misschien niet zo vaak bij hun vader? Mijn vriend heeft een soort co-ouderschap en ze zijn dus een aantal dagen in de week bij hem. Op jouw vraag waarom wij de eerste twee weken niet mochten vrijen, kan ik je eigenlijk geen antwoord geven. Het was beter om dat zo te doen, vandaar. Ook mijn vriend heeft weinig last gehad. Aan 1 kant heeft de chirurg de zaadleider wat in moeten korten, omdat er wat littekenweefsel zat van de sterilisatie, daardoor had hij de eerste week wel een trekkend gevoel in zijn lies. Gelukkig was er volgens de arts wel vloeistof te zijn bij het aan elkaar zetten van de zaadleiders, dus we gaan er vanuit dat dit sperma was. Zijn nu een aantal weekjes verder, maar sex is er nog niet van gekomen. Vinden het allebei nog wel een beetje eng hoor en we moesten het volgens de arts een paar weekjes rustig aan doen. En tja, het is voor het goede doel he, zoals mijn vriend dan grapt.
Heb volgende week mijn eisprong. Die heb ik al een aantal maanden bij gehouden met temperatuur lijsten en ovulatietesten en hij is de laatste maanden ( zo lang ik het bijgehouden heb hoor) precies 28 dagen, dus ik ben benieuwd. En tja zoals ze het dan noemen kan het klussen beginnen ja. Hoe lang was jouw vriend al gesteriliseerd?
Ik lees hier overigens dat er veel lange wachtlijsten zijn. Bij mijn vriend viel dat mee. Hooguit zes weken. Houd er wel rekening mee, dat je lange tijd niet veel mag doen na zo'n operatie. Niet omdat het heel pijnlijk is, maar omdat het allemaal heel fragile is. 6 weken niet sporten of fietsen. 6 weken niet tillen. De eerste twee weken geen sex en noem maar op. Operatie duurde ongeveer 2 uur overigens.
Netjenetje. Leuk volgens mij heb ik best wel een lotgenoot gevonden ha ha. toevallig scheel ik ook 13 jaar met mijn vriend en mij. Hij heeft twee kids ik nog geen. Ben dus ook benieuwd hoe jou dat bevalt zo met kinderen van een ander, of zijn ze misschien niet zo vaak bij hun vader? Mijn vriend heeft een soort co-ouderschap en ze zijn dus een aantal dagen in de week bij hem. Op jouw vraag waarom wij de eerste twee weken niet mochten vrijen, kan ik je eigenlijk geen antwoord geven. Het was beter om dat zo te doen, vandaar. Ook mijn vriend heeft weinig last gehad. Aan 1 kant heeft de chirurg de zaadleider wat in moeten korten, omdat er wat littekenweefsel zat van de sterilisatie, daardoor had hij de eerste week wel een trekkend gevoel in zijn lies. Gelukkig was er volgens de arts wel vloeistof te zijn bij het aan elkaar zetten van de zaadleiders, dus we gaan er vanuit dat dit sperma was. Zijn nu een aantal weekjes verder, maar sex is er nog niet van gekomen. Vinden het allebei nog wel een beetje eng hoor en we moesten het volgens de arts een paar weekjes rustig aan doen. En tja, het is voor het goede doel he, zoals mijn vriend dan grapt.
Heb volgende week mijn eisprong. Die heb ik al een aantal maanden bij gehouden met temperatuur lijsten en ovulatietesten en hij is de laatste maanden ( zo lang ik het bijgehouden heb hoor) precies 28 dagen, dus ik ben benieuwd. En tja zoals ze het dan noemen kan het klussen beginnen ja. Hoe lang was jouw vriend al gesteriliseerd?
Ik lees hier overigens dat er veel lange wachtlijsten zijn. Bij mijn vriend viel dat mee. Hooguit zes weken. Houd er wel rekening mee, dat je lange tijd niet veel mag doen na zo'n operatie. Niet omdat het heel pijnlijk is, maar omdat het allemaal heel fragile is. 6 weken niet sporten of fietsen. 6 weken niet tillen. De eerste twee weken geen sex en noem maar op. Operatie duurde ongeveer 2 uur overigens.
vrijdag 13 juni 2008 om 14:27
@jackie
De kosten werden bij ons niet vergoed, moesten dan ook eerst betalen en daarna kwamen we pas op de wachtlijst.
Mijn vriend is 15 jaar ouder en heeft 3 kinderen. Ze komen niet meer om de week als voorheen. Heeft met de leeftijd te maken. De oudste is al 18 en de jongsten zijn 15. Dus die hebben wel andre dingen aa hun hoofd dan op de bank zitten kletsen met vaderlief...... Dit weekend komen ze wel weer, gezellig. Het was in het begin wel ff wennen. Gelukkig zijn het makkelijke kinderen en heb ik nog nooit ruzie oid met ze gehad. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik me ook zeker niet gedraag als stiefmoeder ofzo. Ik voed ze niet op, daar zijn de ouders voor, ik gedraag me gewoon als gezellige tante ofzo. Dat gaat goed, geen problemen. Maar lijkt me wel anders als ze hier veel vaker zouden zijn, dan krijgen ze wel te maken met regeltjes enzo en dan is het moeilijker denk ik. Nu hangen we gewoon de mac donalds vader met vriendin uit.
Over de klusserij;
Wij hebben eerst ff zonder klus geprobeerd, zeg maar. Zien of het pijnlijk was, maar dat was geen probleem. Wel vreemd dat ze dus niet in alle ziekenhuizen hetzelfde zeggen over de periode na de operatie.
Bij mijn vriend is het ongeveer 14 jaar geleden dat hij gesteriliseerd was. Dus de kansen zijn niet erg groot, maar volgens de uroloog wel het proberen waard. Dus die sementest gaat nog erg spannend voor ons worden. Maar goed, ik hoop gewoon keihard dat die test niet nodig is. Aan mijn vruchtbaarheid zal het vast niet liggen, mijn moeder bv, zij werd zwanger zonder klusserij, gewoon van wat klooien......(dit weet ze omdat ze nog maagd was toen ze zwanger werd op jonge leeftijd, wat overigens een taboe was) Ook de rest van de familie hebben allemaal grote gezinnen. Maar goed, is nog ff afwachten natuurlijk.....
Mijn vriend heeft maar 1 bal laten opereren, aangezien hij er nog maar 1 heeft..... Hij is er vroeger een keer aan geopereerd en dat ging toen ontsteken, waardoor het beter was om die te verwijderen. Maar met die ene bal (die de productie dan overneeemt van de verwijderde bal) heeft hij nog een tweeling gekregen. Maar dat vonden we wel extra spannend bij de operatie, omdat je soms hoort dat er maar 1 zaadleider hersteld is.... De operatie duurde daardoor ook wat korter, 5 kwartier ofzo.
(maar evenzogoed 2000 euro!!)
Ja daar ben ik ook wat voorzichtiger in dan mijn vriend. Hij vergeet het volgens mij gewoon. Hij doet alles weer, dus hopen dat het meevalt. Ik kan hem moeilijk op de bank vastbinden natuurlijk. Thuis hij bezig met een garage, voor de operatie neergezet, maar erna is hij alweer druk geweest met een zolder erin maken en een werkbank etc. Als ik het noem, zegt hij dat hij niet extreem zwaar sjouwt oid hahahahaha, ik kan hem niet tegenhouden en vertrouw erop dat hij weet wat zijn lichaam hebben kan, meer kan ik niet doen.
Hoe lang is het geleden dat jouw vriend gesteriliseerd is?
En hoe oud zijn zijn kinderen?
Als ik jou was zou ik voor volgende week dan alvast ff proberen, kan het zaad vast wennen aan de buitenlucht. Het moet nog begrijpen dat het lichaam het niet meer hoeft te vernietigen. Dus lijkt mij beter voor de kwaliteit. Des te meer kans dat het volgende week iets oplevert;)
De kosten werden bij ons niet vergoed, moesten dan ook eerst betalen en daarna kwamen we pas op de wachtlijst.
Mijn vriend is 15 jaar ouder en heeft 3 kinderen. Ze komen niet meer om de week als voorheen. Heeft met de leeftijd te maken. De oudste is al 18 en de jongsten zijn 15. Dus die hebben wel andre dingen aa hun hoofd dan op de bank zitten kletsen met vaderlief...... Dit weekend komen ze wel weer, gezellig. Het was in het begin wel ff wennen. Gelukkig zijn het makkelijke kinderen en heb ik nog nooit ruzie oid met ze gehad. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik me ook zeker niet gedraag als stiefmoeder ofzo. Ik voed ze niet op, daar zijn de ouders voor, ik gedraag me gewoon als gezellige tante ofzo. Dat gaat goed, geen problemen. Maar lijkt me wel anders als ze hier veel vaker zouden zijn, dan krijgen ze wel te maken met regeltjes enzo en dan is het moeilijker denk ik. Nu hangen we gewoon de mac donalds vader met vriendin uit.
Over de klusserij;
Wij hebben eerst ff zonder klus geprobeerd, zeg maar. Zien of het pijnlijk was, maar dat was geen probleem. Wel vreemd dat ze dus niet in alle ziekenhuizen hetzelfde zeggen over de periode na de operatie.
Bij mijn vriend is het ongeveer 14 jaar geleden dat hij gesteriliseerd was. Dus de kansen zijn niet erg groot, maar volgens de uroloog wel het proberen waard. Dus die sementest gaat nog erg spannend voor ons worden. Maar goed, ik hoop gewoon keihard dat die test niet nodig is. Aan mijn vruchtbaarheid zal het vast niet liggen, mijn moeder bv, zij werd zwanger zonder klusserij, gewoon van wat klooien......(dit weet ze omdat ze nog maagd was toen ze zwanger werd op jonge leeftijd, wat overigens een taboe was) Ook de rest van de familie hebben allemaal grote gezinnen. Maar goed, is nog ff afwachten natuurlijk.....
Mijn vriend heeft maar 1 bal laten opereren, aangezien hij er nog maar 1 heeft..... Hij is er vroeger een keer aan geopereerd en dat ging toen ontsteken, waardoor het beter was om die te verwijderen. Maar met die ene bal (die de productie dan overneeemt van de verwijderde bal) heeft hij nog een tweeling gekregen. Maar dat vonden we wel extra spannend bij de operatie, omdat je soms hoort dat er maar 1 zaadleider hersteld is.... De operatie duurde daardoor ook wat korter, 5 kwartier ofzo.
(maar evenzogoed 2000 euro!!)
Ja daar ben ik ook wat voorzichtiger in dan mijn vriend. Hij vergeet het volgens mij gewoon. Hij doet alles weer, dus hopen dat het meevalt. Ik kan hem moeilijk op de bank vastbinden natuurlijk. Thuis hij bezig met een garage, voor de operatie neergezet, maar erna is hij alweer druk geweest met een zolder erin maken en een werkbank etc. Als ik het noem, zegt hij dat hij niet extreem zwaar sjouwt oid hahahahaha, ik kan hem niet tegenhouden en vertrouw erop dat hij weet wat zijn lichaam hebben kan, meer kan ik niet doen.
Hoe lang is het geleden dat jouw vriend gesteriliseerd is?
En hoe oud zijn zijn kinderen?
Als ik jou was zou ik voor volgende week dan alvast ff proberen, kan het zaad vast wennen aan de buitenlucht. Het moet nog begrijpen dat het lichaam het niet meer hoeft te vernietigen. Dus lijkt mij beter voor de kwaliteit. Des te meer kans dat het volgende week iets oplevert;)
zaterdag 14 juni 2008 om 15:17
Hoi netjenetje,
Bij mijn vriend was het ruim 4 jaar geleden, dat hij gesteriliseerd was. De kans op slagen vond de uroloog dus wel redelijk groot. Zijn kinderen zijn 8 en 13 jaar. Vind het wel vaak moeilijk hoor. In het weekend zit je toch altijd de helft van de tijd alleen en hoewel ze erg graag hier komen, moet ik eerlijk zeggen dat ik daar ook niet altijd behoefte aan heb. Fulltime samenwonen is dus ook best moeilijk, dan zouden ze namelijk op die dagen ook bij mij komen wonen. Ik heb namelijk een groot eigen huis en mijn vriend een huurwoning. Moeilijk hoor, maar we willen toch wel erg graag samen een kindje (s). Heb er ook een moeilijke tijd door gehad. (ook al wist ik van te voren dat hij gesteriliseerd was) Ik vond dat hij die beslissing niet voor niets genomen had en had er dus veel moeite mee dat hij nu wel weer kinderen wilde. Het is niet zo maar een beslissing die hij ooit genomen had he! We hebben er veel over gesproken en heb ook heel duidelijk gemaakt dat hij beslist niet voor mij een hersteloperatie zou moeten laten doen. Een donorkind had eventueel een optie geweest. Zodoende zijn we nu op dit punt gekomen dat de operatie achter de rug is en we nu verder kunnen en af moeten wachten of ook inderdaad het lichaam nog mee wil werken.
Voor jullie hoop ik dat het ook natuurlijk helemaal oke komt. De kans is er natuurlijk, omdat hij al eerder kinderen verwekt heeft. Ons is verteld dat het vaak in het eerste jaar na herstel moet gebeuren, omdat daarna de toegankelijkheid van de zaadleider slechter wordt door eventueel littekenweefsel. Heb jij ook eventueel vooraf onderzoeken gehad naar jouw vruchtbaarheid? Of heeft iemand anders dat wel eens gehad?
Pff wel een spanning allemaal he! Ik had me dat ooit wel anders voorgesteld moet ik eerlijk zeggen. Je besluit met elkaar dat je kinderen wilt en dan ga je daar eens rustig aan beginnen zeg maar. Nu is dat toch allemaal wel even anders. Ook de leeftijden gaan meespelen he!
quote:netjenetje schreef op 13 juni 2008 @ 14:27:
@jackie
De kosten werden bij ons niet vergoed, moesten dan ook eerst betalen en daarna kwamen we pas op de wachtlijst.
Mijn vriend is 15 jaar ouder en heeft 3 kinderen. Ze komen niet meer om de week als voorheen. Heeft met de leeftijd te maken. De oudste is al 18 en de jongsten zijn 15. Dus die hebben wel andre dingen aa hun hoofd dan op de bank zitten kletsen met vaderlief...... Dit weekend komen ze wel weer, gezellig. Het was in het begin wel ff wennen. Gelukkig zijn het makkelijke kinderen en heb ik nog nooit ruzie oid met ze gehad. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik me ook zeker niet gedraag als stiefmoeder ofzo. Ik voed ze niet op, daar zijn de ouders voor, ik gedraag me gewoon als gezellige tante ofzo. Dat gaat goed, geen problemen. Maar lijkt me wel anders als ze hier veel vaker zouden zijn, dan krijgen ze wel te maken met regeltjes enzo en dan is het moeilijker denk ik. Nu hangen we gewoon de mac donalds vader met vriendin uit.
Over de klusserij;
Wij hebben eerst ff zonder klus geprobeerd, zeg maar. Zien of het pijnlijk was, maar dat was geen probleem. Wel vreemd dat ze dus niet in alle ziekenhuizen hetzelfde zeggen over de periode na de operatie.
Bij mijn vriend is het ongeveer 14 jaar geleden dat hij gesteriliseerd was. Dus de kansen zijn niet erg groot, maar volgens de uroloog wel het proberen waard. Dus die sementest gaat nog erg spannend voor ons worden. Maar goed, ik hoop gewoon keihard dat die test niet nodig is. Aan mijn vruchtbaarheid zal het vast niet liggen, mijn moeder bv, zij werd zwanger zonder klusserij, gewoon van wat klooien......(dit weet ze omdat ze nog maagd was toen ze zwanger werd op jonge leeftijd, wat overigens een taboe was) Ook de rest van de familie hebben allemaal grote gezinnen. Maar goed, is nog ff afwachten natuurlijk.....
Mijn vriend heeft maar 1 bal laten opereren, aangezien hij er nog maar 1 heeft..... Hij is er vroeger een keer aan geopereerd en dat ging toen ontsteken, waardoor het beter was om die te verwijderen. Maar met die ene bal (die de productie dan overneeemt van de verwijderde bal) heeft hij nog een tweeling gekregen. Maar dat vonden we wel extra spannend bij de operatie, omdat je soms hoort dat er maar 1 zaadleider hersteld is.... De operatie duurde daardoor ook wat korter, 5 kwartier ofzo.
(maar evenzogoed 2000 euro!!)
Ja daar ben ik ook wat voorzichtiger in dan mijn vriend. Hij vergeet het volgens mij gewoon. Hij doet alles weer, dus hopen dat het meevalt. Ik kan hem moeilijk op de bank vastbinden natuurlijk. Thuis hij bezig met een garage, voor de operatie neergezet, maar erna is hij alweer druk geweest met een zolder erin maken en een werkbank etc. Als ik het noem, zegt hij dat hij niet extreem zwaar sjouwt oid hahahahaha, ik kan hem niet tegenhouden en vertrouw erop dat hij weet wat zijn lichaam hebben kan, meer kan ik niet doen.
Hoe lang is het geleden dat jouw vriend gesteriliseerd is?
En hoe oud zijn zijn kinderen?
Als ik jou was zou ik voor volgende week dan alvast ff proberen, kan het zaad vast wennen aan de buitenlucht. Het moet nog begrijpen dat het lichaam het niet meer hoeft te vernietigen. Dus lijkt mij beter voor de kwaliteit. Des te meer kans dat het volgende week iets oplevert;)
Bij mijn vriend was het ruim 4 jaar geleden, dat hij gesteriliseerd was. De kans op slagen vond de uroloog dus wel redelijk groot. Zijn kinderen zijn 8 en 13 jaar. Vind het wel vaak moeilijk hoor. In het weekend zit je toch altijd de helft van de tijd alleen en hoewel ze erg graag hier komen, moet ik eerlijk zeggen dat ik daar ook niet altijd behoefte aan heb. Fulltime samenwonen is dus ook best moeilijk, dan zouden ze namelijk op die dagen ook bij mij komen wonen. Ik heb namelijk een groot eigen huis en mijn vriend een huurwoning. Moeilijk hoor, maar we willen toch wel erg graag samen een kindje (s). Heb er ook een moeilijke tijd door gehad. (ook al wist ik van te voren dat hij gesteriliseerd was) Ik vond dat hij die beslissing niet voor niets genomen had en had er dus veel moeite mee dat hij nu wel weer kinderen wilde. Het is niet zo maar een beslissing die hij ooit genomen had he! We hebben er veel over gesproken en heb ook heel duidelijk gemaakt dat hij beslist niet voor mij een hersteloperatie zou moeten laten doen. Een donorkind had eventueel een optie geweest. Zodoende zijn we nu op dit punt gekomen dat de operatie achter de rug is en we nu verder kunnen en af moeten wachten of ook inderdaad het lichaam nog mee wil werken.
Voor jullie hoop ik dat het ook natuurlijk helemaal oke komt. De kans is er natuurlijk, omdat hij al eerder kinderen verwekt heeft. Ons is verteld dat het vaak in het eerste jaar na herstel moet gebeuren, omdat daarna de toegankelijkheid van de zaadleider slechter wordt door eventueel littekenweefsel. Heb jij ook eventueel vooraf onderzoeken gehad naar jouw vruchtbaarheid? Of heeft iemand anders dat wel eens gehad?
Pff wel een spanning allemaal he! Ik had me dat ooit wel anders voorgesteld moet ik eerlijk zeggen. Je besluit met elkaar dat je kinderen wilt en dan ga je daar eens rustig aan beginnen zeg maar. Nu is dat toch allemaal wel even anders. Ook de leeftijden gaan meespelen he!
quote:netjenetje schreef op 13 juni 2008 @ 14:27:
@jackie
De kosten werden bij ons niet vergoed, moesten dan ook eerst betalen en daarna kwamen we pas op de wachtlijst.
Mijn vriend is 15 jaar ouder en heeft 3 kinderen. Ze komen niet meer om de week als voorheen. Heeft met de leeftijd te maken. De oudste is al 18 en de jongsten zijn 15. Dus die hebben wel andre dingen aa hun hoofd dan op de bank zitten kletsen met vaderlief...... Dit weekend komen ze wel weer, gezellig. Het was in het begin wel ff wennen. Gelukkig zijn het makkelijke kinderen en heb ik nog nooit ruzie oid met ze gehad. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik me ook zeker niet gedraag als stiefmoeder ofzo. Ik voed ze niet op, daar zijn de ouders voor, ik gedraag me gewoon als gezellige tante ofzo. Dat gaat goed, geen problemen. Maar lijkt me wel anders als ze hier veel vaker zouden zijn, dan krijgen ze wel te maken met regeltjes enzo en dan is het moeilijker denk ik. Nu hangen we gewoon de mac donalds vader met vriendin uit.
Over de klusserij;
Wij hebben eerst ff zonder klus geprobeerd, zeg maar. Zien of het pijnlijk was, maar dat was geen probleem. Wel vreemd dat ze dus niet in alle ziekenhuizen hetzelfde zeggen over de periode na de operatie.
Bij mijn vriend is het ongeveer 14 jaar geleden dat hij gesteriliseerd was. Dus de kansen zijn niet erg groot, maar volgens de uroloog wel het proberen waard. Dus die sementest gaat nog erg spannend voor ons worden. Maar goed, ik hoop gewoon keihard dat die test niet nodig is. Aan mijn vruchtbaarheid zal het vast niet liggen, mijn moeder bv, zij werd zwanger zonder klusserij, gewoon van wat klooien......(dit weet ze omdat ze nog maagd was toen ze zwanger werd op jonge leeftijd, wat overigens een taboe was) Ook de rest van de familie hebben allemaal grote gezinnen. Maar goed, is nog ff afwachten natuurlijk.....
Mijn vriend heeft maar 1 bal laten opereren, aangezien hij er nog maar 1 heeft..... Hij is er vroeger een keer aan geopereerd en dat ging toen ontsteken, waardoor het beter was om die te verwijderen. Maar met die ene bal (die de productie dan overneeemt van de verwijderde bal) heeft hij nog een tweeling gekregen. Maar dat vonden we wel extra spannend bij de operatie, omdat je soms hoort dat er maar 1 zaadleider hersteld is.... De operatie duurde daardoor ook wat korter, 5 kwartier ofzo.
(maar evenzogoed 2000 euro!!)
Ja daar ben ik ook wat voorzichtiger in dan mijn vriend. Hij vergeet het volgens mij gewoon. Hij doet alles weer, dus hopen dat het meevalt. Ik kan hem moeilijk op de bank vastbinden natuurlijk. Thuis hij bezig met een garage, voor de operatie neergezet, maar erna is hij alweer druk geweest met een zolder erin maken en een werkbank etc. Als ik het noem, zegt hij dat hij niet extreem zwaar sjouwt oid hahahahaha, ik kan hem niet tegenhouden en vertrouw erop dat hij weet wat zijn lichaam hebben kan, meer kan ik niet doen.
Hoe lang is het geleden dat jouw vriend gesteriliseerd is?
En hoe oud zijn zijn kinderen?
Als ik jou was zou ik voor volgende week dan alvast ff proberen, kan het zaad vast wennen aan de buitenlucht. Het moet nog begrijpen dat het lichaam het niet meer hoeft te vernietigen. Dus lijkt mij beter voor de kwaliteit. Des te meer kans dat het volgende week iets oplevert;)
zaterdag 14 juni 2008 om 19:22
Ja, het is jammer dat je niet gewoon de beslissing kan gaan nemen ; "en nu gaan we het proberen".... Nee bij ons wordt de beslissing, nu gaan we opereren en hopen dat het helpt.....
Maar jullie wonen dus niet samen? Oh dat ze bij ons komen (wij wonen al 8jaar samen) dat hoort er gewoon bij. Als ze komen even omschakelen en klaar. Het zijn zijn kinderen, dus die krijg je erbij kado, het hoort bij het pakketje!!
Maar als jullie samen een kindje willen, dan neem ik aan dat de stap samenwonen ook genomen gaat worden of niet??
Ik wist ook gelijk dat mijn vriend gesteriliseerd was. Vond het ookmoeilijk, aangezien ik altijd al moeder heb willen worden. Maar ik wist ook dat mijn vriend het wel ongedaan zou maken op den duur. Nu het eenmaal zover is, weet ik dat hij het beter vroeger in onze relatie had kunnen doen, aangezien we dus ook al wat langer met elkaar gaan. Maar goed, we wilden ook eerst zeker weten dat we serieus samen oud wilden worden.
Bij mij zijn geen onderzoeken gedaan. Ze vroegen of mijn menstruatie regelmatig was, meer niet volgens mij. Vond ik ook vreemd, maa zolang er geen aanleiding is, onderzoeken ze niet.
Ik hoop voor jullie ook dat het allemaal gaat lukken!!!
Maar jullie wonen dus niet samen? Oh dat ze bij ons komen (wij wonen al 8jaar samen) dat hoort er gewoon bij. Als ze komen even omschakelen en klaar. Het zijn zijn kinderen, dus die krijg je erbij kado, het hoort bij het pakketje!!
Maar als jullie samen een kindje willen, dan neem ik aan dat de stap samenwonen ook genomen gaat worden of niet??
Ik wist ook gelijk dat mijn vriend gesteriliseerd was. Vond het ookmoeilijk, aangezien ik altijd al moeder heb willen worden. Maar ik wist ook dat mijn vriend het wel ongedaan zou maken op den duur. Nu het eenmaal zover is, weet ik dat hij het beter vroeger in onze relatie had kunnen doen, aangezien we dus ook al wat langer met elkaar gaan. Maar goed, we wilden ook eerst zeker weten dat we serieus samen oud wilden worden.
Bij mij zijn geen onderzoeken gedaan. Ze vroegen of mijn menstruatie regelmatig was, meer niet volgens mij. Vond ik ook vreemd, maa zolang er geen aanleiding is, onderzoeken ze niet.
Ik hoop voor jullie ook dat het allemaal gaat lukken!!!
maandag 16 juni 2008 om 16:24
Hoi netjenetje.
Beetje raar ja maar twee dagen ongesteld, maar bij mij duurt het standaard niet veel langer. 1e dag is heel heftig en pijnlijk daarna is het eigenlijk zo over. Hoe ouder (hoor mijn nou, of ik 60 ben ha ha) ik word, hoe korter ze duren. Je kunt nu wel mooi je vruchtbare dagen gaan berekenen. 14 dagen na je eerste dag van je laatste menstruatie heb je meestal ongeveer je eisprong. voor die tijd is het dus een paar dagen klussen en op de dag zelf. Je kunt hele goedkope goede ovulatietesten kopen, of bestellen via internet. Ik heb ze bij de babyboomshop gekocht en daar zijn ze goed en scherp geprijsd.
Om even terug te komen op je vorige bericht.
We zijn er nog niet helemaal uit. Ik wil graag samenwonen en hij nog liever, maar om nu de heflt van de week met zijn kinderen erbij te zitten vind ik wel wat erg ver gaan. Het worden namelijk nooit je eigen kinderen. Je hebt een hoop plichten en weinig rechten. Daarbij komt dan dat ik wel een groot deel van mijn vrijheid op moet offeren. Nu wonen we samen als de kinderen er niet zijn. Als hij ze wel heeft is hij in zijn huis. Moeilijk allemaal hoor. Maar ik wel eigenlijk eerst maar eens goed voor mezelf gaan zorgen, voordat ik dat voor andermans kinderen ga doen. Heb de laatste jaren veel meegemaakt met echtscheiding en zo, dus heb veel in moeten leveren met mijn energie. Vandaar. Misschien is er wel iemand die dit leest en in dezelfde situatie zit en tips heeft. Ik heb het overigens al wel een hele poos geprobeerd hoor, dat de kinderen dan ook vaak hier zijn. Ik ken ze inmiddels al twee jaar. In het begin stond ik er heel erg positief tegenover, maar moet eerlijk zeggen dat het me erg zwaar valt. Je hebt in zo'n positie ook namelijk altijd een ex erbij en dat is lastig. Ik moet zeggen dat ik het feit wat onderschat heb, dat mijn vriend kinderen heeft. Ze hebben erg veel karaktertrekken van hun moeder en daar valt voor mij niet makkelijk mee om te gaan. (overigens voor hun vader ook niet, anders was hij niet ooit van hun moeder gescheiden) Hoe moeilijk het ook is, zal ik uit zelfbescherming voorlopig een latrelatie houden, ook dus als ik nu zwanger zou gaan raken. Jammer, maar ik vind dat wanneer ze bij mij zouden komen wonen, dat er van beide kanten water bij de wijn moet. Het zou bijv. fijn zijn om in elk geval 1 weekend in de maand zonder kinderen en samen met mijn vriend te zijn, omdat ze er dan vast door de week ook al zijn. Maar dat is iets wat van hem zelf uit moet komen. Ik wil het niet als hij er veel verdriet van zou hebben om zijn kinderen te moeten missen. Ben dus nog op zoektocht naar de juiste oplossing.
quote:netjenetje schreef op 16 juni 2008 @ 10:51:
Nou, heel apart, maar ben maar 2 dagen ongesteld geweest. Een test gaf negatief aan....... Beinvloed ik mijn lichaam nou zo, dat ik zwangerschapsverschijnselen vertoon??? Beetje vreemd.
Beetje raar ja maar twee dagen ongesteld, maar bij mij duurt het standaard niet veel langer. 1e dag is heel heftig en pijnlijk daarna is het eigenlijk zo over. Hoe ouder (hoor mijn nou, of ik 60 ben ha ha) ik word, hoe korter ze duren. Je kunt nu wel mooi je vruchtbare dagen gaan berekenen. 14 dagen na je eerste dag van je laatste menstruatie heb je meestal ongeveer je eisprong. voor die tijd is het dus een paar dagen klussen en op de dag zelf. Je kunt hele goedkope goede ovulatietesten kopen, of bestellen via internet. Ik heb ze bij de babyboomshop gekocht en daar zijn ze goed en scherp geprijsd.
Om even terug te komen op je vorige bericht.
We zijn er nog niet helemaal uit. Ik wil graag samenwonen en hij nog liever, maar om nu de heflt van de week met zijn kinderen erbij te zitten vind ik wel wat erg ver gaan. Het worden namelijk nooit je eigen kinderen. Je hebt een hoop plichten en weinig rechten. Daarbij komt dan dat ik wel een groot deel van mijn vrijheid op moet offeren. Nu wonen we samen als de kinderen er niet zijn. Als hij ze wel heeft is hij in zijn huis. Moeilijk allemaal hoor. Maar ik wel eigenlijk eerst maar eens goed voor mezelf gaan zorgen, voordat ik dat voor andermans kinderen ga doen. Heb de laatste jaren veel meegemaakt met echtscheiding en zo, dus heb veel in moeten leveren met mijn energie. Vandaar. Misschien is er wel iemand die dit leest en in dezelfde situatie zit en tips heeft. Ik heb het overigens al wel een hele poos geprobeerd hoor, dat de kinderen dan ook vaak hier zijn. Ik ken ze inmiddels al twee jaar. In het begin stond ik er heel erg positief tegenover, maar moet eerlijk zeggen dat het me erg zwaar valt. Je hebt in zo'n positie ook namelijk altijd een ex erbij en dat is lastig. Ik moet zeggen dat ik het feit wat onderschat heb, dat mijn vriend kinderen heeft. Ze hebben erg veel karaktertrekken van hun moeder en daar valt voor mij niet makkelijk mee om te gaan. (overigens voor hun vader ook niet, anders was hij niet ooit van hun moeder gescheiden) Hoe moeilijk het ook is, zal ik uit zelfbescherming voorlopig een latrelatie houden, ook dus als ik nu zwanger zou gaan raken. Jammer, maar ik vind dat wanneer ze bij mij zouden komen wonen, dat er van beide kanten water bij de wijn moet. Het zou bijv. fijn zijn om in elk geval 1 weekend in de maand zonder kinderen en samen met mijn vriend te zijn, omdat ze er dan vast door de week ook al zijn. Maar dat is iets wat van hem zelf uit moet komen. Ik wil het niet als hij er veel verdriet van zou hebben om zijn kinderen te moeten missen. Ben dus nog op zoektocht naar de juiste oplossing.
quote:netjenetje schreef op 16 juni 2008 @ 10:51:
Nou, heel apart, maar ben maar 2 dagen ongesteld geweest. Een test gaf negatief aan....... Beinvloed ik mijn lichaam nou zo, dat ik zwangerschapsverschijnselen vertoon??? Beetje vreemd.
maandag 16 juni 2008 om 20:31
@Jackie
Normaliter ben ik 5 dagen ongesteld, dit is al sinds ik 14 was het geval, daarom vind ik het nogal vreemd......
Dus of ik ben toch zwanger, ook al is die kans vrij klein.
Of mijn lichaam is in de war omdat ik me er zo mee bezig houd....
Jeetje, klinkt wel als een aardig dilemma voor je....
Is lastig als je het gevoel hebt je vrijheden kwijt te raken. Zo heb ik dat niet hoven voelen. Toen ik mijn vriend leerde kennen kwamen de kinderen om het weekend bij ons, dat is waarschijnlijk toch iets minder zwaar...... Je moet wel je gevoel volgen, als je besluit toch te gaan samenwonen, kan het tegen vallen omdat je er ook al tegen op zag..... De kinderen van mijn vriend hebben ook veel van hun moeder, maar dat blijf je toch houden, de opvoeding gebeurt toch voornamelijk daar. Maar aan de andere kant is het ook fijn om dan toch nog je eigen inbreng er een beetje in te mixen, voor zover dat lukt. Maar goed, ik ken zijn kinderen niet, dus weet ook niet hoe moeilijk het zal zijn. Alleen jij kunt dat inschatten.
Weet alleen wel dat je vriend waarschijnlijk niet snel met een voorstel komt dat hij de kinderen 1 keer per 2 weken neemt, aangezien (das bij mijn vriend zo) de kinderen komen op de eerste plaats en de vriendin komt erna. Tuurlijk heeft hij een relatie, maar zoveel als een ouder om zijn kinderen geeft, zal hij/zij nooit om een ander geven!!! Ik hoop dit dan ooit ook zelf te voelen, want dat moet wel heel bijzonder zijn!!!
Succes met de situatie, ik hoop dat jullie een mooie gouden tussenweg zullen vinden. Misschien blijft latten wel wat, zolang de kinderen nog vaak blijven komen. Als ze wat ouder worden, gaat dat misschien wel veranderen en kun je altijd nog beslissen......
Normaliter ben ik 5 dagen ongesteld, dit is al sinds ik 14 was het geval, daarom vind ik het nogal vreemd......
Dus of ik ben toch zwanger, ook al is die kans vrij klein.
Of mijn lichaam is in de war omdat ik me er zo mee bezig houd....
Jeetje, klinkt wel als een aardig dilemma voor je....
Is lastig als je het gevoel hebt je vrijheden kwijt te raken. Zo heb ik dat niet hoven voelen. Toen ik mijn vriend leerde kennen kwamen de kinderen om het weekend bij ons, dat is waarschijnlijk toch iets minder zwaar...... Je moet wel je gevoel volgen, als je besluit toch te gaan samenwonen, kan het tegen vallen omdat je er ook al tegen op zag..... De kinderen van mijn vriend hebben ook veel van hun moeder, maar dat blijf je toch houden, de opvoeding gebeurt toch voornamelijk daar. Maar aan de andere kant is het ook fijn om dan toch nog je eigen inbreng er een beetje in te mixen, voor zover dat lukt. Maar goed, ik ken zijn kinderen niet, dus weet ook niet hoe moeilijk het zal zijn. Alleen jij kunt dat inschatten.
Weet alleen wel dat je vriend waarschijnlijk niet snel met een voorstel komt dat hij de kinderen 1 keer per 2 weken neemt, aangezien (das bij mijn vriend zo) de kinderen komen op de eerste plaats en de vriendin komt erna. Tuurlijk heeft hij een relatie, maar zoveel als een ouder om zijn kinderen geeft, zal hij/zij nooit om een ander geven!!! Ik hoop dit dan ooit ook zelf te voelen, want dat moet wel heel bijzonder zijn!!!
Succes met de situatie, ik hoop dat jullie een mooie gouden tussenweg zullen vinden. Misschien blijft latten wel wat, zolang de kinderen nog vaak blijven komen. Als ze wat ouder worden, gaat dat misschien wel veranderen en kun je altijd nog beslissen......
dinsdag 17 juni 2008 om 09:15
Goeiemorgen meiden,
Ondertussen ben ik alweer een beetje opgeknapt en doet mijn keel wat minder pijn. Kan ik weer even achter de computer kruipen zonder enorme zweet aanvallen te krijgen.
Ook bij mij is het zo dat mijn man al twee kinderen uit een vorige relatie had. Toen zij 4 en 6 waren, zijn mijn man en ik gaan samenwonen en kwamen ze om het weekend bij ons. De vakanties kwamen ze altijd langer. Drie weken in de zomer, een week met kerst etc etc. Ik vond het in het begin ook heel moeilijk. Niet omdat het rot kinderen waren, maar gewoon omdat ik het ritme van het hebben van kinderen niet was gewend. Ik deed (en doe trouwens) net zoals Netjenetje niks aan de opvoeding; dat doet mijn man allemaal. Voor ons heeft dat echt goed gewerkt. Er was nooit discussie ofzo. Gelukkig zitten mijn man en ik wel op een lijn over de opvoeding. Ik zag toen al dat ik het ook op die manier zou doen.
Tegen Jackie wil ik zeggen dat je het ook echt de tijd moet geven. Natuurlijk zijn het je eigen kinderen niet en zie je karakter eigenschappen die je minder vindt. Maar er is heus wel een kans dat er iets leuks tussen jou en zijn kinderen ontstaat. Ik vind het heel goed van je dat je je eigen grenzen goed weet en aangeeft dat je er niet klaar voor bent om full-time samen te wonen.
Bij ons werd al vrij snel onze zoon geboren en anderhalf jaar daarna onze dochter. Dit heeft bij mij veel veranderd. Ik groeide in de moeder rol en kreeg wat meer ruimte om zijn kinderen te zien als een verrijking dan als iets moeilijks. Ik betrok ze in de verzorging van mijn eigen kids en we werden een echt gezin i.p.v papa en zijn vriendin. Het verschil met de weekenden dat mijn man zijn kinderen er waren werd minder groot. Nu zaten wij doordeweeks ook thuis en waren druk met de kids.
Daar zijn heel wat jaren overheen gegaan en we hebben ook echt wel onze "dips" gehad! En nu nog steeds is het wel eens lastig en hebben mijn man en ik goede gesprekken over de kinderen.
Ondertussen zijn alle kids, 15,13,7 en 5 en is het werkelijk een prachtig stel. Ik zou niks anders meer willen. Het is genieten geblazen als ze samen in de weer zijn, elkaar weltrusten zeggen of tegen elkaar aan kruipen bij een spannende film.
Ik hoop voor jullie allebei dat het krijgen van een kindje samen ook een postieve invloed heeft in jullie situatie!
Goh, maar twee dagen ongesteld? Wel gek hoor. Maar goed, ik wil je niet al te negatief stemmen, maar je hebt toch een test gedaan? En mijn ervaring is dat die meestal wel kloppen hoor! Het veel ermee bezig zijn dat herken ik erg. Heb ik ook heel lang gehad. Zeker na mijn eerste miskraam; ik kon mezelf wel zwanger kijken. Helaas duurde het toen 6 maanden voordat het zover was. In die 6 maanden was ik er zo ongeveer elke maand van overtuigd dat ik opnieuw zwanger was. Had alle kwaaltjes die je maar kon bedenken en werd elke maand weer teleurgesteld. Ik wist dat ik er niet al teveel mee bezig moest zijn, maar ik wist niet hoe! Weet ik nog steeds niet trouwens. Het is zoiets prachtigs om zwanger te raken en toe te leven naar de geboorte van je kindje. Hoe kan je daar nou NIET aan denken? Geen idee hoor.
Reminder,
Hoe is het met je man? Is hij al een beetje hersteld? Hoop het voor jullie.
Groetjes Touwtje
Ondertussen ben ik alweer een beetje opgeknapt en doet mijn keel wat minder pijn. Kan ik weer even achter de computer kruipen zonder enorme zweet aanvallen te krijgen.
Ook bij mij is het zo dat mijn man al twee kinderen uit een vorige relatie had. Toen zij 4 en 6 waren, zijn mijn man en ik gaan samenwonen en kwamen ze om het weekend bij ons. De vakanties kwamen ze altijd langer. Drie weken in de zomer, een week met kerst etc etc. Ik vond het in het begin ook heel moeilijk. Niet omdat het rot kinderen waren, maar gewoon omdat ik het ritme van het hebben van kinderen niet was gewend. Ik deed (en doe trouwens) net zoals Netjenetje niks aan de opvoeding; dat doet mijn man allemaal. Voor ons heeft dat echt goed gewerkt. Er was nooit discussie ofzo. Gelukkig zitten mijn man en ik wel op een lijn over de opvoeding. Ik zag toen al dat ik het ook op die manier zou doen.
Tegen Jackie wil ik zeggen dat je het ook echt de tijd moet geven. Natuurlijk zijn het je eigen kinderen niet en zie je karakter eigenschappen die je minder vindt. Maar er is heus wel een kans dat er iets leuks tussen jou en zijn kinderen ontstaat. Ik vind het heel goed van je dat je je eigen grenzen goed weet en aangeeft dat je er niet klaar voor bent om full-time samen te wonen.
Bij ons werd al vrij snel onze zoon geboren en anderhalf jaar daarna onze dochter. Dit heeft bij mij veel veranderd. Ik groeide in de moeder rol en kreeg wat meer ruimte om zijn kinderen te zien als een verrijking dan als iets moeilijks. Ik betrok ze in de verzorging van mijn eigen kids en we werden een echt gezin i.p.v papa en zijn vriendin. Het verschil met de weekenden dat mijn man zijn kinderen er waren werd minder groot. Nu zaten wij doordeweeks ook thuis en waren druk met de kids.
Daar zijn heel wat jaren overheen gegaan en we hebben ook echt wel onze "dips" gehad! En nu nog steeds is het wel eens lastig en hebben mijn man en ik goede gesprekken over de kinderen.
Ondertussen zijn alle kids, 15,13,7 en 5 en is het werkelijk een prachtig stel. Ik zou niks anders meer willen. Het is genieten geblazen als ze samen in de weer zijn, elkaar weltrusten zeggen of tegen elkaar aan kruipen bij een spannende film.
Ik hoop voor jullie allebei dat het krijgen van een kindje samen ook een postieve invloed heeft in jullie situatie!
Goh, maar twee dagen ongesteld? Wel gek hoor. Maar goed, ik wil je niet al te negatief stemmen, maar je hebt toch een test gedaan? En mijn ervaring is dat die meestal wel kloppen hoor! Het veel ermee bezig zijn dat herken ik erg. Heb ik ook heel lang gehad. Zeker na mijn eerste miskraam; ik kon mezelf wel zwanger kijken. Helaas duurde het toen 6 maanden voordat het zover was. In die 6 maanden was ik er zo ongeveer elke maand van overtuigd dat ik opnieuw zwanger was. Had alle kwaaltjes die je maar kon bedenken en werd elke maand weer teleurgesteld. Ik wist dat ik er niet al teveel mee bezig moest zijn, maar ik wist niet hoe! Weet ik nog steeds niet trouwens. Het is zoiets prachtigs om zwanger te raken en toe te leven naar de geboorte van je kindje. Hoe kan je daar nou NIET aan denken? Geen idee hoor.
Reminder,
Hoe is het met je man? Is hij al een beetje hersteld? Hoop het voor jullie.
Groetjes Touwtje
dinsdag 17 juni 2008 om 23:38
Hoi allemaal,
Ik zet net even terug te lezen van de laatste weken, ik kreeg namelijk deze week de rekening van de operatie op de deurmat (na 4 maanden), en mij valt het op dat bij jullie de operaties allemaal zo duur zijn. Ik hoef 'maar' 1475 euro te betalen. Zijn jullie naar speciale klinieken geweest of zo? Wij zijn bij een ziekenhuis hier in de regio geweest.
Hoe is het nu met je Netjenetje? Sinds wij bezig zijn voor een kindje is mijn menstruatie ook veranderd. Voorheen kon ik echt de klok op gelijk zetten en was ik precies om de 28 dagen ongesteld. Nu is het de ene maand 25/ 26 dagen en dan denk ik echt dat ik zwanger ben met opgezwollen borsten en misselijk, maar dan blijkt het toch niet te zijn, maar is de menstruatie pijnlijk en hevig, de maand erna duurt het langer dan 28 dagen en dan denk je natuurlijk ook dat je zwanger bent omdat het later is en dan heb ik een gewone menstruatie. ik moet zaterdag ongesteld worden, maar ik voel nog geen gespannen borsten of iets dergelijks. Afwachten maar weer!!!!
Ik zet net even terug te lezen van de laatste weken, ik kreeg namelijk deze week de rekening van de operatie op de deurmat (na 4 maanden), en mij valt het op dat bij jullie de operaties allemaal zo duur zijn. Ik hoef 'maar' 1475 euro te betalen. Zijn jullie naar speciale klinieken geweest of zo? Wij zijn bij een ziekenhuis hier in de regio geweest.
Hoe is het nu met je Netjenetje? Sinds wij bezig zijn voor een kindje is mijn menstruatie ook veranderd. Voorheen kon ik echt de klok op gelijk zetten en was ik precies om de 28 dagen ongesteld. Nu is het de ene maand 25/ 26 dagen en dan denk ik echt dat ik zwanger ben met opgezwollen borsten en misselijk, maar dan blijkt het toch niet te zijn, maar is de menstruatie pijnlijk en hevig, de maand erna duurt het langer dan 28 dagen en dan denk je natuurlijk ook dat je zwanger bent omdat het later is en dan heb ik een gewone menstruatie. ik moet zaterdag ongesteld worden, maar ik voel nog geen gespannen borsten of iets dergelijks. Afwachten maar weer!!!!
woensdag 18 juni 2008 om 09:28
quote:jackie30 schreef op 13 juni 2008 @ 12:12:
Heeft er hier trouwens iemand ervaring met de kosten van een hersteloperatie die eventueel vergoed worden of gedeeltelijk?????????????????????????????? 2450,- is toch best een hoop geld he!
Hoi Jackie,
Wij hebben ook 2450,- betaald, te voldoen voor de operatie. Pas daarna is de operatie 'ingepland'. Via onze verzekering is het in ieder geval niet gedekt, helaas. Mijn man gaat vandaag weer voor het eerst naar zijn werk. Het gaat heel goed allemaal, hij is alleen heel snel moe. Komt jullie dat bekend voor? Ik ben vandaag ongesteld geworden, maar daarna willen we toch een poging wagen.... Spannend!!!
Heeft er hier trouwens iemand ervaring met de kosten van een hersteloperatie die eventueel vergoed worden of gedeeltelijk?????????????????????????????? 2450,- is toch best een hoop geld he!
Hoi Jackie,
Wij hebben ook 2450,- betaald, te voldoen voor de operatie. Pas daarna is de operatie 'ingepland'. Via onze verzekering is het in ieder geval niet gedekt, helaas. Mijn man gaat vandaag weer voor het eerst naar zijn werk. Het gaat heel goed allemaal, hij is alleen heel snel moe. Komt jullie dat bekend voor? Ik ben vandaag ongesteld geworden, maar daarna willen we toch een poging wagen.... Spannend!!!
woensdag 18 juni 2008 om 09:38
Hoi Aruba,
Lief dat je dat vraagt. We hebben zo'n hectische tijd achter de rug, ik ben werkelijk doodop. Het gaat allemaal zijn gangetje. Maar nu mijn man niets kan moet ik alles doen en dat valt me best zwaar. Vier dagen werken, het huishouden, afgelopen weekend was de dochter van mijn man er en afgelopen vrijdagavond, vlak voor de wedstrijd van Nederland werd een van mijn honden niet goed. Ik op stel en sprong met de hond naar de dierenarts. Gelukkig wel goed gekomen, maar het is wel veel allemaal. Ik heb het gevoel dat ik weken zou kunnen slapen. En hoe is het met jou? Ik heb nog steeds geen tijd gehad om het andere topic 'wondertje in 2009?' terug te lezen, zal er ook niet van komen denk ik.
Lief dat je dat vraagt. We hebben zo'n hectische tijd achter de rug, ik ben werkelijk doodop. Het gaat allemaal zijn gangetje. Maar nu mijn man niets kan moet ik alles doen en dat valt me best zwaar. Vier dagen werken, het huishouden, afgelopen weekend was de dochter van mijn man er en afgelopen vrijdagavond, vlak voor de wedstrijd van Nederland werd een van mijn honden niet goed. Ik op stel en sprong met de hond naar de dierenarts. Gelukkig wel goed gekomen, maar het is wel veel allemaal. Ik heb het gevoel dat ik weken zou kunnen slapen. En hoe is het met jou? Ik heb nog steeds geen tijd gehad om het andere topic 'wondertje in 2009?' terug te lezen, zal er ook niet van komen denk ik.
