Zwanger
alle pijlers
Zwanger, hoe ga ik dit ooit vertellen?
vrijdag 20 december 2013 om 00:35
Ik ben een zevenentwintig jarige vrouw en nou ruim acht jaar samen met mijn vriend waarvan enkele maanden verloofd.
Daarnaast heb ik een schat van een oudere zus die echter wel altijd de behoefte heeft gehad om in alles de eerste te moeten zijn. Voor mijn zus was het moment waarop wij onze verloving bekend maakten dan ook vrij lastig. Niet dat ze niet blij voor ons is maar ze wil zelf ook zo graag.
Vanaf haar achttiende roept mijn zus al dat ze graag als eerste kinderen wil krijgen. Haar vriend wilde hier echter nog niks van weten. Wij hebben op het moment dat wij ervoor gingen dan ook niets verteld omdat wij hun niet wilden pushen en ook geen strijd wilden over wie het eerst zwanger zou zijn. Vandaag ben ik 14 weken zwanger en we wilden het graag met de kerst aan iedereen vertellen, dan zou ik dus 15 weken zwanger zijn. Mijn zus wilde ik graag van te voren apart als peettante vragen om haar ook niet voor het blok te zetten. Vandaag kwam ik mijn zus echter tegen bij mijn ouders en na veel gedraai kwam het hoge woord eruit. Mijn lieve zus heeft een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en moet de 24ste naar het ziekenhuis om te kijken of het weggehaald moet worden. Mijn zus had precies hetzelfde plan, namelijk met de kerst vertellen dat ze 11 weken zwanger was. Wat zou dit leuk geweest zijn, en wat had ik het haar gegund.
Nou kan ik me alleen maar zorgen maken en alleen maar denken hoe ik het ooit moet gaan vertellen. Dat kerst geen goed idee is, had ik mezelf al bedacht maar daarna komt haar verjaardag, nieuwjaar, enz. en voor je het weet ben ik zestien weken ver en begint mijn buik te groeien.
Daarnaast, misschien heel egoïstisch, hoe kunnen mijn ouders ooit blij zijn met mijn zwangerschap en hun eerste kleinkind als hun andere dochter zoveel verdriet heeft. En hoe kan ik mijn zus zoveel verdriet doen. Zit er echt even doorheen en ben plots ook ontzettend bang dat er bij mijn zwangerschap iets mis gaat. Wat zou ik er veel voor over hebben om nou een kloppend hartje te horen.
Daarnaast heb ik een schat van een oudere zus die echter wel altijd de behoefte heeft gehad om in alles de eerste te moeten zijn. Voor mijn zus was het moment waarop wij onze verloving bekend maakten dan ook vrij lastig. Niet dat ze niet blij voor ons is maar ze wil zelf ook zo graag.
Vanaf haar achttiende roept mijn zus al dat ze graag als eerste kinderen wil krijgen. Haar vriend wilde hier echter nog niks van weten. Wij hebben op het moment dat wij ervoor gingen dan ook niets verteld omdat wij hun niet wilden pushen en ook geen strijd wilden over wie het eerst zwanger zou zijn. Vandaag ben ik 14 weken zwanger en we wilden het graag met de kerst aan iedereen vertellen, dan zou ik dus 15 weken zwanger zijn. Mijn zus wilde ik graag van te voren apart als peettante vragen om haar ook niet voor het blok te zetten. Vandaag kwam ik mijn zus echter tegen bij mijn ouders en na veel gedraai kwam het hoge woord eruit. Mijn lieve zus heeft een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en moet de 24ste naar het ziekenhuis om te kijken of het weggehaald moet worden. Mijn zus had precies hetzelfde plan, namelijk met de kerst vertellen dat ze 11 weken zwanger was. Wat zou dit leuk geweest zijn, en wat had ik het haar gegund.
Nou kan ik me alleen maar zorgen maken en alleen maar denken hoe ik het ooit moet gaan vertellen. Dat kerst geen goed idee is, had ik mezelf al bedacht maar daarna komt haar verjaardag, nieuwjaar, enz. en voor je het weet ben ik zestien weken ver en begint mijn buik te groeien.
Daarnaast, misschien heel egoïstisch, hoe kunnen mijn ouders ooit blij zijn met mijn zwangerschap en hun eerste kleinkind als hun andere dochter zoveel verdriet heeft. En hoe kan ik mijn zus zoveel verdriet doen. Zit er echt even doorheen en ben plots ook ontzettend bang dat er bij mijn zwangerschap iets mis gaat. Wat zou ik er veel voor over hebben om nou een kloppend hartje te horen.
vrijdag 20 december 2013 om 16:31
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Probeer ondanks de vervelende situatie te genieten van je zwangerschap.
Uit eigen ervaring weet ik hoe pijnlijk het voor je zus moet zijn. Ikzelf heb afgelopen zomer mijn eerste kindje verloren. Ik was 3 weken korter zwanger dan mijn tweeling zus. Mijn zus heeft al 2 kinderen. Ik heb er in de eerste instantie heel veel moeite mee gehad. Ik was boos en teleurgesteld in mijn eigen lichaam. Maar he, mijn zus was wel zwanger van mijn nichtje en dat is ook een mooie wonder. Inmiddels is zij bevallen van haar dochter en ik kan je zeggen, ik ben zo trots als een pauw. Het is een pracht kind en ja, af en toe snijd de pijn nog steeds. Zeker om dan te bedenken dat ik eigenlijk volgende week zou moeten bevallen van ons kindje.
De realiteit is soms hard en je zus zal ermee moeten leren dealen.
Voor je ouders is het dubbel. Ze zijn blij met de komst van jullie baby en staan tegelijkertijd ook stil bij het verlies van je zus. Het zal een emotionele tijd worden met gemengde gevoelen. Daar komen jullie vast doorheen. Praten is de enige hulpmiddel.
Even vanuit mijzelf, ik heb het als vreselijk ervaren dat mensen denken mij te sparen door niets te delen en niets te zeggen over het verlies. Er zullen misschien nog wel duizenden tranen vallen, maar zeg alstublieft wat er op je hart ligt. Het brengt je alleen maar dichter bij elkaar.
Heel veel sterkte!
Uit eigen ervaring weet ik hoe pijnlijk het voor je zus moet zijn. Ikzelf heb afgelopen zomer mijn eerste kindje verloren. Ik was 3 weken korter zwanger dan mijn tweeling zus. Mijn zus heeft al 2 kinderen. Ik heb er in de eerste instantie heel veel moeite mee gehad. Ik was boos en teleurgesteld in mijn eigen lichaam. Maar he, mijn zus was wel zwanger van mijn nichtje en dat is ook een mooie wonder. Inmiddels is zij bevallen van haar dochter en ik kan je zeggen, ik ben zo trots als een pauw. Het is een pracht kind en ja, af en toe snijd de pijn nog steeds. Zeker om dan te bedenken dat ik eigenlijk volgende week zou moeten bevallen van ons kindje.
De realiteit is soms hard en je zus zal ermee moeten leren dealen.
Voor je ouders is het dubbel. Ze zijn blij met de komst van jullie baby en staan tegelijkertijd ook stil bij het verlies van je zus. Het zal een emotionele tijd worden met gemengde gevoelen. Daar komen jullie vast doorheen. Praten is de enige hulpmiddel.
Even vanuit mijzelf, ik heb het als vreselijk ervaren dat mensen denken mij te sparen door niets te delen en niets te zeggen over het verlies. Er zullen misschien nog wel duizenden tranen vallen, maar zeg alstublieft wat er op je hart ligt. Het brengt je alleen maar dichter bij elkaar.
Heel veel sterkte!
vrijdag 20 december 2013 om 16:39
Ik wil iedereen bedanken die zijn eigen verhaal over moeilijk zwanger worden, miskramen en overleden kindjes heeft verteld hier
Ik ben nu 8 weken zwanger en het is bij ons heel snel gelukt
Mijn schoonbroer en schoonzus starten begin 2014 met een medisch traject, na 1,5 jaar zelf proberen en onderzoeken
Morgen gaan we ze ons nieuws vertellen (de rest van de fam. met kerstmis) en ik zie er enorm tegenop. Maar nu ik jullie verhalen en reacties heb gelezen, weet ik dat we er goed aan doen om ze eerder en apart in te lichten. Het geeft me een goed gevoel en het zorgt ervoor dat ik er een stuk minder tegenop zie.
Bedankt daarvoor! Ik wens TO succes met haar gesprek en iedereen hier met zwanger worden en blijven!
Ik ben nu 8 weken zwanger en het is bij ons heel snel gelukt
Mijn schoonbroer en schoonzus starten begin 2014 met een medisch traject, na 1,5 jaar zelf proberen en onderzoeken
Morgen gaan we ze ons nieuws vertellen (de rest van de fam. met kerstmis) en ik zie er enorm tegenop. Maar nu ik jullie verhalen en reacties heb gelezen, weet ik dat we er goed aan doen om ze eerder en apart in te lichten. Het geeft me een goed gevoel en het zorgt ervoor dat ik er een stuk minder tegenop zie.
Bedankt daarvoor! Ik wens TO succes met haar gesprek en iedereen hier met zwanger worden en blijven!
vrijdag 12 september 2014 om 15:06
Een hele late update. Inmiddels ligt mijn zoontje van bijna elf weken lekker tegen mij aan en heeft hij de allerliefste peettante die hij zich maar kan wensen.
Aangezien er echt geen mogelijkheid was om elkaar te zien buiten feesten en partijen heb ik uiteindelijk besloten mijn zus en haar vriend de eerste week van januari op de hoogte te brengen van mijn zwangerschap.
Wij zijn bij haar op de koffie gegaan en mijn zus had al snel door dat me iets dwars zat. Huilend heb ik het haar verteld waarna ik haar wel heb gevraagd peettante te worden. Hoewel vele van jullie het vermoeden uitspraken dat dit extra pijnlijk kon zijn, wist ik dat ze dit in iedere andere situatie ontzettend graag zou willen. Ik heb haar uiteraard wel verteld dat ik het kon begrijpen als ze het liever niet wilde., Mijn zus wilde hier echter niks van weten en na vele tranen van beide kanten gaf ze aan vereerd te zijn en heel blij voor ons maar dat ze zelf ook zo graag zou willen.
Mijn ouders heb ik het hierna verteld en deze waren dolgelukkig. Hoewel ze het natuurlijk wel moeilijk vonden om dit te laten zien waar mijn zus bij was.
Gedurende de zwangerschap heb ik mijn zus bij elk bezoek aan de verloskundige en het ziekenhuis op de hoogte gebracht en ze leefde heel erg met me mee ook toen er een aantal medische complicaties waren. Na de geboorte van mijn zoontje was ze als één van de eerste in het ziekenhuis om me te feliciteren,
Inmiddels is mijn zus helaas nog niet zwanger en heeft ze het nog steeds moeilijk met elke zwangerschap om haar heen. Ze gunt het iedereen maar wil zelf ook zo graag. De afgelopen maanden heeft ze gelukkig veel van haar af kunnen zetten met de organisatie van haar super mooie bruiloft en nou net terug van huwelijksreis gaan ze er vol voor.Indien het in december nog niet gelukt is, mogen ze naar het ziekenhuis.Ik hoop echter zo dat dit moment niet hoeft te komen en dat ze dan haar rol als toekomstige moeder net zo goed en vol liefde oppakt als haar rol als peettante.
Mijn zoontje kan zich in ieder geval geen betere familie wensen.
Aangezien er echt geen mogelijkheid was om elkaar te zien buiten feesten en partijen heb ik uiteindelijk besloten mijn zus en haar vriend de eerste week van januari op de hoogte te brengen van mijn zwangerschap.
Wij zijn bij haar op de koffie gegaan en mijn zus had al snel door dat me iets dwars zat. Huilend heb ik het haar verteld waarna ik haar wel heb gevraagd peettante te worden. Hoewel vele van jullie het vermoeden uitspraken dat dit extra pijnlijk kon zijn, wist ik dat ze dit in iedere andere situatie ontzettend graag zou willen. Ik heb haar uiteraard wel verteld dat ik het kon begrijpen als ze het liever niet wilde., Mijn zus wilde hier echter niks van weten en na vele tranen van beide kanten gaf ze aan vereerd te zijn en heel blij voor ons maar dat ze zelf ook zo graag zou willen.
Mijn ouders heb ik het hierna verteld en deze waren dolgelukkig. Hoewel ze het natuurlijk wel moeilijk vonden om dit te laten zien waar mijn zus bij was.
Gedurende de zwangerschap heb ik mijn zus bij elk bezoek aan de verloskundige en het ziekenhuis op de hoogte gebracht en ze leefde heel erg met me mee ook toen er een aantal medische complicaties waren. Na de geboorte van mijn zoontje was ze als één van de eerste in het ziekenhuis om me te feliciteren,
Inmiddels is mijn zus helaas nog niet zwanger en heeft ze het nog steeds moeilijk met elke zwangerschap om haar heen. Ze gunt het iedereen maar wil zelf ook zo graag. De afgelopen maanden heeft ze gelukkig veel van haar af kunnen zetten met de organisatie van haar super mooie bruiloft en nou net terug van huwelijksreis gaan ze er vol voor.Indien het in december nog niet gelukt is, mogen ze naar het ziekenhuis.Ik hoop echter zo dat dit moment niet hoeft te komen en dat ze dan haar rol als toekomstige moeder net zo goed en vol liefde oppakt als haar rol als peettante.
Mijn zoontje kan zich in ieder geval geen betere familie wensen.
en geniet van je kindje en je familie!
zaterdag 13 september 2014 om 08:44
Ik heb in dezelfde situatie gezeten. Ook een miskraam en ik zwanger en helaas die strijd. Ik ben er op een rustig moment naar toe gegaan en het verteld.
Nee het viel niet goed
Ja het is lastig
Maar uiteindelijk de realiteit.
Tussen ons heeft het uiteindelijk de relatie beschadigd. Zus kon het echt niet opbrengen om blij te zijn voor ons. Ook niet nadat kind geboren was helaas. (Inmiddels was zij ook weer zwanger)
Nee het viel niet goed
Ja het is lastig
Maar uiteindelijk de realiteit.
Tussen ons heeft het uiteindelijk de relatie beschadigd. Zus kon het echt niet opbrengen om blij te zijn voor ons. Ook niet nadat kind geboren was helaas. (Inmiddels was zij ook weer zwanger)
woensdag 17 september 2014 om 13:52
quote:micky043 schreef op 17 september 2014 @ 13:47:
Een voorlopig laatste update: IK WORD TANTE Gefeliciteerd en voor je zus een fijne onbezorgde zwangerschap toegewenst!
Een voorlopig laatste update: IK WORD TANTE Gefeliciteerd en voor je zus een fijne onbezorgde zwangerschap toegewenst!
"Het verschil tussen wachten en verwachten leerde je/ van een kat die twee keer van huis liep en maar één keer terugkwam"- Else Kemps
